Βαρέθηκα να ακούω σήμερα, τους περισπούδαστους και πανηγυρικά πρωτότυπους παραγωγούς, σχεδόν όλων των ραδιοφωνικών σταθμών, να μιλούν για την επιστροφή.
Την επιστροφή των κατοίκων των πόλεων, και ειδικότερα της Αθήνας, που "σιγά σιγά αποκτά τους ρυθμούς της", των κατοίκων "που προσπαθούν να προσαρμοστούν ομαλά στην πραγματικότητα", των φίλων που ξανασυναντιόνται "για να εξιστορήσουν ο ένας στον άλλον πως περάσανε", τις παρέες που "μαζεύονται σιγά σιγά" και άλλα τέτοια πρωτότυπα.
Αν έλειπε κανείς στο εξωτερικό κι ερχόταν σήμερα στην Ελλάδα, ανοίγωντας το ραδιόφωνο να μάθει τι συμβαίνει, θα νόμιζε μάλλον ότι είχαμε γίνει πρόσφυγες όλοι, και ξαφνικά σήμερα ειδικά, ανοίξαν τα σύνορα κι επαναπατριζόμαστε, σιχτιρίζοντας όμως τη τύχη μας για το κακό που μας βρήκε, και ποθώντας διακαώς να ξαναμεταναστεύσουμε.
Η κοινοτυπία σε όλο της το μεγαλείο!
Εγώ προσωπικά το αγαπώ το ραδιόφωνο. Το προτιμώ σαφώς από την τηλεόραση. Με μαγεύει αυτή η νότα μυστηρίου, που κρύβεται πίσω από κάθε φωνή, που με αφήνει να φαντάζομαι εγώ, πως είναι ο καθένας που μου μιλάει, κάτι σαν τα blogs, η φαντασία μου λειτουργεί καλύτερα, το αναπάντεχο τραγούδι που δεν περίμενα να ακούσω είναι σίγουρα καλύτερο από τις ειδήσεις που διαφημίζονται με χολυγουντιανά τρέϊλερ στην τηλεόραση.
Όμως δεν αντέχω τις κοινοτυπίες. Ποτέ και πουθενά. Με κάνουν να βαριέμαι, να αηδιάζω, να προσπαθώ να ξεφύγω... Γιαυτό και δεν αντέχω τις playlists με τα top-something, τις 412 ολόιδιες "ερωτικές φωνές" που μου κλείνουν πονηρά το μάτι, σκέτη καύλα, τους ανέραστους "ερωτιάρηδες" παραγωγούς, τους εκφωνητές ειδήσεων με τα 28 σαρδάμ ανά πρόταση...
Και μιλώντας για κοινοτυπίες μπαίνω στο θέμα.
(όλο το προηγούμενο ήταν πρόλογος, γαμώ τη λογοδιάρροιά μου...)
Έχω ακούσει δεκάδες, μπορεί κι εκατοντάδες φορές, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, να μιλάνε με βαθύ προβληματισμό, για την Αθήνα. Για το πόσο πολύ θα θέλανε να την κοπανήσουν απ' αυτήν την "καταραμένη" πόλη, και να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού, που "θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο", που "δεν θα τους κυνηγάει το άγχος κάθε μέρα", που "θα μπορέσουν να βρουν τον εαυτό τους" και "να χαρούν τον έρωτά τους", που "θα έχουν ένα καλύτερο περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους"...
Κι εγώ τα έχω πει. Και τα 'χω προσπαθήσει.
Κι ίσως αυτή να είναι η μικρή διαφορά που μας χωρίζει. Η μικρή κι ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο "wishfull thinking" και το "πράττειν".
Με εκνευρίζουν δε αφάνταστα, αυτοί που "ξυπνάνε" ξαφνικά από το λήθαργό τους, αμέσως μόλις γυρίζουν από τις διακοπές, αφού φυσικά εκεί είδαν με άλλο μάτι τη ζωή. Οι περισσότεροι όμως κάνουν το τραγικό (κατά τη γνώμη μου) λάθος, να πιστεύουν ότι η ζωή σε ένα έρημο ψαροχώρι το χειμώνα, θα είναι εξίσου θελκτική και γοητευτική, με τη ζωή που έκαναν επί 10 ή 15 μέρες ως τουρίστες το καλοκαίρι.
Σε όσους το πιστεύουν πράγματι αυτό, και το έκαναν ή ετοιμάζονται να το κάνουν, τους βγάζω ειλικρινά το καπέλο. Τους ζηλεύω.
Σε όλους τους υπόλοιπους (του υποφαινόμενου συμπεριλαμβανομένου) έχω να πω το εξής:
Αυτή η πόλη (αλλά και οποιαδήποτε άλλη "μεγαλούπολη" της Ελλάδας) έχει μια άρρωστη γοητεία που μας κρατά φυλακισμένους. Μια γοητεία νοσηρή, βρώμικη και ύπουλη. Μας ξελογιάζει με τα πλουσιοπάροχα "δώρα" της, για να μας κρατήσει ομήρους εσαεί. Μας κολακεύει με τις ψευδεπίγραφες απολαύσεις της, για να ξεζουμίσει από μέσα μας κάθε σταγόνα σχεδίου διαφυγής, κάθε ίχνος ονειρικής απόδρασης.
Αυτή η πόλη, κουνάει τις κλωστές μας και μας κάνει να φαινόμαστε σαν κακοκουρδισμένες μαριονέτες, τη στιγμή που απλώνει στα πόδια μας πλουσιοπάροχα τα ελέη της: λεωφόρους, multiplex, σκυλάδικα, υπηρεσίες, αεροδρόμια, λιμάνια, συντριβάνια, διαδηλώσεις και λίστες αναμονής.
Αυτή η πόλη, σαν ένας γιγάντιος ανίκητος μαγνήτης, ρουφάει όλα τα ρινίσματα αντοχής που έχουμε, και μετά μας φτύνει κατα πρόσωπο Αττικές Οδούς, Μετρό και Τραμ, Ολυμπιακά Ακίνητα και παραγκουπόλεις μέσα στην μεγαλούπολη.
Αυτή η πόλη, μας παρακαλάει να την αφήσουμε, και μετά μας στέλνει ερωτικά μηνύματα ειλικρινούς μεταμέλειας. Κι εμείς σαν ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα σκιρτίζουμε στιγμιαία, και μετά βυθιζόμαστε σε έναν ωραίο τεράστιο κι αφράτο καναπέ (που να τον κουβαλάς αυτόν τώρα στην επαρχία;), κι ονειρευόμαστε καριέρες και κήπους με αυτόματο πόστισμα και Grand Cherokee για την Αράχωβα, και Grand Marnier για την επίδειξη στο μπαρ...
Αυτή η πόλη, σαν άλλος δαιμονισμένος γίγαντας που καταβροχθίζει τα παιδιά του, είναι ακόμα ελκυστική, γιατί έχουμε ανάγκη από παραμύθια, να ταϊσουμε την ματαιοδοξία μας, και που να ψάχνεις τώρα στα βιβλιοπωλεία για καινούργια; Το τηλεκοντρόλ είναι μισό μέτρο μακρυά μας. Μόνο...
Αρκετά χρόνια πριν είχα γράψει κάποιους στίχους,
για τις απόπειρές μου να "την κάνω"...
Ο Γιώργος Αρχοντάκης τους μελοποίησε
και η Άννα Καρλαύτη τους τραγούδησε
στο πρώτο CD του συγκροτήματος Motivo4
με γενικό τίτλο "Στη Σκιά της Σελήνης"
Σήμερα θυμήθηκα πόσο διαχρονικά θλιβερό
είναι να πιστεύω ακόμα το ίδιο,
ενώ τ' ακούω σ' ένα στερεοφωνικό στην Αθήνα
με 39 βαθμούς τ' απόγευμα ετούτο...
Κι εδώ είναι το link για το youtube.
Labels: Artist, music, official statements, opinion, scripta manent
43 Comments:
My personal songs:
Αναρτήσεις
έχω ζήσει στην επαρχία και ξέρω τι σημαίνει μοναχικός χειμώνας. Κι όταν θέλω να βρεθώ ξανά εκεί το θέλω έχοντας γνώση και πλήρη συνείδηση του τι συνεπάγεται μια τέτοια απόφαση.
ΑΛΛΑ υπάρχει στην Αθήνα κάτι το οποίο χρειάζομαι: το να χάνομαι. Δεν θέλω να με ξέρουν, δεν θέλω να τους ξέρω. Κι αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού.
πάω να ξανακούσω το τραγούδι.
εκεί ξεχωρίζω και την αξία σου
ωραίος
μακριά από πισίνες μόνο εσύ
Αγαπημένη μου wilma,
Αν πραγματικά είναι αυτό που έχετε ανάγκη, τότε είναι ένας αληθινά σεβαστός λόγος για να μένετε εδώ.
Ή στη Νέα Υόρκη.
(εντελώς τυχαίο το παράδειγμα...)
@ απατεώνες:
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
(Και επί τη ευκαιρία κοντά τα χέρια από τη wilma μη σφαχτούμε εδώ μέσα...
Εγώ την είδα πρώτος!)
o.k.
πόσο κοντά ;
όχι ΣΕ αυτήν, ΑΠΟ... λέμε ΑΠΟ!
Και όταν αναφερόμαστε σε μία κυρία δε λέμε "αυτήν"!
Μα καλά δεν σας μάθαν τρόπους στις φυλακές που κάνατε;
χαχαχα
Είμαι μαθημένος στους δικούς μου ρυθμούς που οι Σειρήνες των μεγάλων πόλεων δεν μπόρεσαν να με επηρεάσουν.
Σπύρο, το τραγούδι είναι πανέμορφο!!!
Η Wilma μου είπε ότι κανονίζετε την κάθοδο. Αγόρασα κουστουμάκι κι αναμένω το σύνθημα.
έχουμε και λέμε,
αυτό με τις κοινοτυπίες το εκφράσατε πολυ ωραία, και μου δώσατε ξανά το ερέθισμα για αυτό που θέλω να κάνω, να γράψω ένα ποστ για τις κοινοτυπίες (θα το κάνω αλλά πρέπει να βρω το χρόνο, θέλει δουλειά).
αυτό με τις πόλεις, είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα για το οποίο μπορούμε να συζητάμε άπειρες ώρες. εγώ θα έλεγα, ότι υπάρχουν τύποι ανθρώπων. αυτοί που μιλάνε για επιστροφή στην επαρχία και τα τοιάυτα, μόνο και μόνο για λόγους κοινοτυπίας και τρεντισμού και για να έχουν λόγο να μιζεριαζουν, για να φαίνονται στα μάτια των γνωστών τους σαν γαμάτοι τύποι, σαν λάτρεις της φύσης κτλ., ενώ δεν μπορούν να αντέξουν πάνω από βδομάδα ,μακριά από την πόλη. επίσης υπάρχουν οι αναποφάσιστοι, που δεν έχουν αποφασίσει τι θα θέλανε από τη ζωή τους και θα τους άρεζε να ζούνε στην επαρχία για τους λόγους που αναφέρατε (καλύτερο περιβάλλον για τα παιδιά τους, καλύτερες συνθήκες ζωής, κτλ), αλλά τους αρέσει κιόλας η μεγαλούπολη, γιατί έχει τα πάντα και που να βρεις κρεπερί στην κωμόπολη ανοιχτή στις 2 τη νύχτα. και τέλος υπάρχουν αυτοί που πραγματικά θα θέλανε να ζούνε στη επαρχία, αλλά λόγω δουλειάς και άλλων παραγόντων δεν μπορούνε.
εγώ προσωπικά δεν ανήκω σε καμιά από τις παραπάνω κατηγορίες. τα τελευταία χρόνια, παρότι δεν ζω στην αθήνα αλλά στην "όμορφη" θεσσαλονίκη, είμαι φαν των μεγαλουπόλεων και όχι λόγω εθισμού και ματαιοδοξίας όπως αναφερατε. μου αρέσει ο ρυθμός της πόλης, οι δονήσεις που εκπέμπει, η όποια ομορφιά μπορεί να έχει, η βρωμιά και η μπόχα που σίγουρα έχει, η ανωνυμία του πλήθους που ανέφερε η βίλμα. και άμα το σκεφτείτε, στην πόλη συναντάς όλες τις κοινωνικές μορφές. από τον άστεγο και τον "αλήτη", ως τον μαλακισμένο γιάπη με το κάμπριο. η πόλη δείχνει πιο έντονα το πρόβλημα των μεταναστών, της κοινωνικής αδικίας, του ρατσισμού, της μαλακίας του ανθρώπινου εγκεφάλου, αλλά ταυτόχρονα ευνοεί περισσότερο και τις δημουργικές ικανότητες των ανθρώπων, φανερώνει τις χαρές τους, προωθεί τους έρωτες και τις φιλίες τους. και δεν θέλω να ακούω για αποξένωση στις πόλεις. η αποξένωση δημιουργείται μόνο επειδή εμείς δεν κάνουμε κάτι για να την αποτρέψουμε. και μου τη σπάει αυτή η μιζέρια της επαρχίας. δεν την μπορώ. εκεί μπορεί όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά άμα το σκεφτούμε, αυτό συμβαίνει εκ των πραγμάτων και όχι επειδή πραγματικά το αποζητάνε οι άνθρωποι. στην επαρχία, κατά την ταπεινή μου άποψη, κυριαρχεί η ασχημη πλευρά των ανθρώπων, η μίζερη πλευρά. (τώρα βέβαια το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι άλλο ένα μεγάλο θέμα).
και επίσης, εκτός από τα σκυλάδικα, τις λεωφόρους, τις υπηρεσίες, και τα υπόλοιπα που αναφέρατε, υπάρχουν τα όμορφα μπαράκια, τα γραφικά και (γιατί όχι;) ζεστά δρομάκια, τα καλόγουστα κουτούκια, τα καλά βιβλιοπωλεία, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων. το θέμα είναι να έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά (και εσείς νομίζω ότι τα έχετε αυτά).
κλείνοντας, δεν είναι κακό να γουστάρουμε την πόλη, ή να αγαπάμε την επαρχία. το θέμα είναι να θέλουμε το ένα ή το άλλο συνειδητά και όχι για άλλους λόγους.
τελικά παρασύρθηκα και έγραψα πολλά..
θα επανέλθω αύριο που θα ακούσω και το τραγούδι. καληνύχτα.
Εννοείται πως συμφωνώ απόλυτα μαζί σας με τη φράση: "δεν είναι κακό να γουστάρουμε την πόλη, ή να αγαπάμε την επαρχία. το θέμα είναι να θέλουμε το ένα ή το άλλο συνειδητά και όχι για άλλους λόγους".
Ελπίζω να μην εξάγεται λάθος συμπέρασμα από αυτά που έγραψα στο ποστ.
Θα περιμένω με αγωνία τα σχόλιά σας για το τραγούδι.
Σε όλους αυτή η πόλη ασκεί μια παράξενη γοητεία. Και αν μη τι άλλο είναι υποκριτικό να λέμε ότι δεν την αντέχουμε αμέσως μετά τις διακοπές. Ας το λέμε τουλάχιστον καταμεσής του χειμώνα. Τότε μπορεί να είχε και μια αξία.
Όσο για τους στίχους, βλέπω ότι εσύ δεν είσαι ένας απλός blogger, αλλά παράγοντας της τέχνης...!!!!
Έτσι, έτσι...για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους!!
Μόλις ξυπνήσατε ή τώρα πάτε για ύπνο;
(αυτό με το "παράγοντας" με ξίνισε λίγο, μου φέρνει κάτι σε ποδοσφαιρική "παράγκα"... Προτιμώ να με αποκαλείτε απλώς τρισμέγιστο!)
...........
Η τέχνη έχει την ίδια ρίζα (ετυμολογικά)με το "τίκτω", με το "τοκετό". "Γεννάτε" τέχνη και προκαλείτε και σε όλους εμάς ωδίνες και οδύνες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους στίχους...
:)
Όταν ήμουν παιδί, κοίταζα τα φωτισμένα παράθυρα της απέναντι πολυκατοικίας και διέκρινα πρόσωπα στο ανώνυμο πλήθος αυτό, με μια συγκίνηση σχεδόν ιερή. Αργότερα, χαιρόμουν που εγώ δεν είχα συγκεκριμένο πρόσωπο μέσα στο πλήθος, που δεν με ήξερε κανείς. Και τα βράδια, ανέβαινα με τους φίλους μου στον Λυκαβηττό και παρέα με ένα μπουκάλι κρασί περνούσαμε όλη τη νύχτα κοιτώντας τα φώτα και χαρτογραφώντας τα μέσα μας τοπία.
Σήμερα είμαι μία από αυτούς που στριμώχνονται το πρωί μισοξύπνιοι στο μετρό ώστε να πάνε στη δουλειά τους εγκαίρως. Μα δεν την αλλάζω αυτήν την πόλη με τίποτα. Εδώ ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα τον άντρα μου. Εδώ μεγαλώνω τα παιδιά μου και τα πηγαίνω βόλτα στο Ζάππειο ή στο Πεδίο του Άρεως, όπως πήγαιναν εμένα οι γονείς μου. Εδώ παντρεύω το τώρα μου με το χθες μου και περιμένω ένα πιο όμορφο αύριο. Είναι ετούτη η πόλη που τα χωράει όλα, αφηνιασμένη, τρελλή, αγαπημένη, πάντα όμως κυλώντας στις φλέβες μου σαν άλλο αίμα...
Την καλημέρα μου.
Απο την μια η Θήβα και απο την άλλη τα Μεσόγεια και στην άκρη τα Μέγαρα, σε λίγο όλη θα ζουν στην Αθήνα χωρίς να το καταλάβουν...
...Καίω τα δάση χτίζω μεζονέτες, θα κάνω τα παιδία μου μαριονέτες!!!
Μεγάλος Προφήτης ο Τζιμάκος
Με κολακεύετε πολύ μ' αυτά που λέτε και κοκκινίζω εύκολα εγώ να ξέρετε...
@ aggelos spyrou:
Είναι ωραίο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που γαμωσταυρίζουν τα ίδια πράγματα...
Καλωσήρθατε.
@ χριστίνα λ.:
Οι εικόνες αυτές που τόσο γλαφυρά περιγράφετε, είναι αυτές νομίζω που πάνω κάτω, μας κρατούν όλους εδώ. Και τελικά δεν είναι κακό. Αρκεί συνειδητοποιημένα όπως εσείς, να ξέρουμε γιατί το κάνουμε, και να μην το μετανιώνουμε.
Καλως ήρθατε αγαπητέ,
Εσείς είστε προφανώς από αυτούς τους λίγους, που πραγματικά ζηλεύω, όπως αναφέρω και στο post. Ένας άνθρωπος, μία οικογένεια, που συνειδητά επέλεξε αυτόν τον τρόπο ζωής, και είστε τυχεροί που το τολμήσατε και σας ταιριάζει.
@ thamnos:
Άσε, γιατί εχθές όλο το βράδυ Τζιμάκο άκουγα, εξάντλησα τη δισκογραφία!
Πόσο δίκιο όμως έχει ο ποιητής...
(παλιά σκεφτόμουν να αγοράσω ένα σπίτι λίγο έξω από την Κόρινθο, και το ονόμαζα επαρχία. Τώρα φτάνεις σε μισή ώρα με τον Προαστιακό. Εγώ για τη δουλειά μου κάνω περισσότερο...)
Το τραγούδι μου άρεσε πάρα πολύ καθώς και το βίντεο κλιπ και οι στίχοι. Πολύ καλή προσπάθεια αγαπητέ. Μήπως έχει αρχίσει και τρέμει η Νικολακοπούλου;
Το επόμενο ποστ μου θα είναι δικό σου μόνο και μόνο για την στήριξή σου. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω.
Γράφεις κάτι περιμένεις τους συχωριανούς να χτυπήσουν την πόρτα σου, τους κερνάς κάτι τις, πηγαίνεις στα σπίτια τους, είτε για την ...ουσία του post τους, είτε γιατί έχεις ανάγκη να πεις ένα «γεια χαρά, πέρασα να σου πω μια καλημέρα», και όλο αυτό χονδρικά είναι το blogging.
Σου αρέσει το σύρε και έλα, και όσο εισπράττεις την επικοινωνία με αυτούς που τελικά πιστεύεις ότι ξέρεις, το απολαμβάνεις, κάποιες φορές όσο και με τους πραγματικούς σου φίλους.
Και ξαφνικά, εκεί που πας να πεις την καλημέρα σου, να πεις και κάτι που μπορεί να κάνει τις άκρες του στόματος του σπιτονοικοκύρη να γυρίσουν προς τα πάνω....πέφτεις ...σε κάτι....που είναι μαγικό.
Που τακτοποιεί με λέξεις, λέξεις την μια δίπλα στην άλλη, αυτό που έχεις εσύ άναρχα στο μυαλό σου.
Καλημέρα Spy
Αυτό ακριβώς έπαθα κι εγώ φέτος...!
Είμαι παιδί της πόλης..όχι οποιασδήποτε, της Αθήνας. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να φύγω ποτέ γιατί κι εγώ έχω κάνει τις απόπειρες μου αλλά πάντα γυρνάω πίσω!
Το τραγουδάκι θα τ' ακούσω σπίτι με την ησυχία μου... ναι, πάλι χαζεύω στη δουλειά!
Πιο ερωτική απο την Αθήνα.. δεν έχει η Ελλάδα....
Αυτα....
φιλιαααααααα
τελος χρόνου!!!!
Μεγάλωσα στην επαρχία και ξέρω ότι της λείπουν πολλά απο αυτά που έχει η πόλη. Ποτέ δεν συμπάθησα την Αθήνα και τις μεγαλουπόλεις,γιατί τις έχουμε καταντήσει δαιδαλώδεις, βρώμικους λαβυρίνθους που μέσα τους περιφερόμαστε σαν αγρίμια. Πολύ αμφιβάλλω αν έστω και το 1/3 απο αυτούς που θέλουν να φύγουν θα κατάφερναν να αγαπήσουν αυτό που βλέπουν μόνο το καλοκαίρι.
Τάδε έφη μια μέλισσα μετά απο ένα γερό μελοπότι.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε την αλλαγή διάθεσης σε σχέση με την ΑΘήνα τα τελευταία 20 χρόνια: Πριν υπήρχε μια φοβερή γκρίνια για τα τσιμέντα, την αποξένωση κτλ. Φοβεροί μελοδραματισμοί: Η πόλη που δεν σε ξέρει ο γείτονάς σου κτλ. Σήμερα έχουμε μια νέα γενιά ανθρώπων, οι οποίοι είναι κυριολεκτικά ερωτευμένοι με την Αθήνα, με τα καλά και τα κακά της.
τα σέβη μου
Ωραίο το κείμενό σας!
Να μετρηθούμε οι Αθηναίοι, θα έλεγα και οι υπόλοιποι να πάνε σπίτια τους απο εκεί που μας ήρθαν ίσως? Κακά τα ψέμματα. Κανείς δεν φεύγει, όσο κι αν μουρμουράει. Ολοι εδώ τριγύρω είναι... Τι δυστυχία κι αυτή να ψάχνεις Αθηναίο με το μονοκλ!!!!!
Μιλάς όμως για μία γοητεία που έχει η Αθήνα. Έχω ταξιδέψει σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και δεν υπάρχει ούτε μία που να μην έχει αυτήν την κάποια γοητεία, και ας ήταν οι περισσότερες από αυτές τις πόλεις από άσχημες μέχρι πολύ άσχημες. Και το άσχημο έχει την γοητεία του λοιπόν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποτελεί μέρος της ζωής μας. Η γοητεία είναι απατηλή και υποκειμενική.
Κοίτα τώρα τι μου θύμισες με το τραγούδι και τους Motivo4.
Ακόμα θυμάμαι την έκφραση σου όταν μου έβαλες να το ακούσω την πρώτη φορά και περίμενες να σου πω τη γνώμη μου.
Κύριε Spy, ξέρεις πολύ καλά ότι είμαι από αυτούς που το τόλμησαν και έφυγαν από την Αθήνα με γυναίκες και παιδιά για να στήσουν το σπιτικό τους στην επαρχία, όχι από τύχη αλλά από επιλογή.
Οι επιλογές και οι αποφάσεις τέτοιου επιπέδου προυποθέτουν σύμπνοια στην οικογένεια και όχι δικτατορισμό.
Και ναί θα συμφωνήσω με τον φίλτατο "Αποτέτοιο" η αποξένωση δημιουργείται μόνο επειδή εμείς δεν κάνουμε κάτι για να την αποτρέψουμε. Και στην επαρχία μπορεί όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά αυτό συμβαίνει εκ των πραγμάτων και όχι επειδή πραγματικά το αποζητάνε. Εξάλλου και εκεί υπάρχουν κάποιοι που αναζητούν αγωνιωδώς να χαθούν μέσα στην ανωνυμία που προσφέρει μία μεγαλούπολη.
Αυτή τουλάχιστον είναι μια ισορρόπημένη σχέση: "την αγαπάω όπως με αγαπάει και την ρουφάω όπως με ρουφάει"...
(H τελευταία σας παράγραφος βέβαια με τσάκισε)
@ katerina:
Ευγενική όπως πάντα. Είναι σημαντικό να μπορεί κάποιος να σηκώνει τις άκρες των χειλιών του προς τα πάνω, όταν διαβάζει κάτι από κάποιον "οικείο" του. Αλλά και προς τα κάτω να γυρίσουν οι άκρες, η επικοινωνία πέτυχε, και είναι αγνή και βαθειά.
Καμιά φορά ζηλεύω όταν κι εσείς λέτε όλα όσα εγώ θα χρειαζόμουν 5 παραγράφους, μέσα σε μια φράση.
@ manetarius:
Εύχομαι η επόμενη απόπειρά σας (αν κι εσείς το θέλετε βέβαια) να είναι η πιο επιτυχημένη απ' όλες.
Μήπως τελικά ο καθένας ονομάζει όνειρο, αυτό που απλά του λείπει από την τώρα ζωή του; Η Αθήνα είναι ερωτική μόνο κάτι έναστρες βραδυές στον Λυκαββητό με κρασί και καλή παρέα...
@ sanity loss era:
Και τσούζει;
@ one happy dot:
Τότε, το τραγούδι μου ας παίζει για σας σήμερα...
Μέλισσα είστε εσείς, γυρνάτε παντού, βλέπετε, ρουφάτε ζωή, κάτι παραπάνω θα ξέρετε...
@ fvasileiou:
Δεν είναι και τόσο μεγάλη η διαφορά όσο λέτε. Και οι δύο περιπτώσεις υπήρχαν και στις δύο εποχές. Εκφρασμένες απλώς από διαφορετικές γενιές ανθρώπων, τότε και τώρα, και για διαφορετικούς λόγους.
@ deadend mind:
Έχετε βαλθεί σήμερα όλοι να με κάνετε να κοκκινίζω. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω λιγότερο με το συμπέρασμά σας. Είναι έτσι ακριβώς και θέλει θάρρος για να το παραδεχτείς.
Εγώ πραγματικά δεν έχω αποφασίσει τι πραγματικά προτιμώ και θέλω απο τα δύο. Έχω ζήσει και στην επαρχία και στην πόλη και γνωρίζω τα καλά και τα κακά του ενός και του άλλου, απλά πιστεύω οτι δεν έχει έρθει ακόμα στη ζωή μου η στιγμή που θα αναρωτηθώ αν πραγματικά αξίζει να ζώ στην πόλη και αν μπορώ να φύγω.
Δεν ήταν και πολύ "γλυκο-κερασο-ζουζουνιάρικο" αυτό που είπατε. Κάτι σαν το "βλάχοι go home" μου φάνηκε, που όσο και να το κάνεις είναι λίγο σκληρό...
@ dynx:
Μα για αυτό ακριβώς κι εγώ μιλάω για: "μια άρρωστη γοητεία που μας κρατά φυλακισμένους. Μια γοητεία νοσηρή, βρώμικη και ύπουλη."
Στις άλλες πρωτεύουσες που λέτε, υπάρχουν βεβαίως πιο εμπνευσμένοι και τολμηροί πολιτικοί, και κόσμος έτοιμος να πειραματιστεί, μακρυά από τη θαλπωρή του καναπέ.
@ minoas:
Καλώς σας ξαναβρίσκουμε!
Δεν ξέρω αν πρέπει να σας ευχηθώ να είχατε μείνει εκεί μέχρι σήμερα, γιατί αν θυμάμαι καλά (που θυμάμαι), τα πράγματα δεν σας πήγαν και τόσο καλά όσο τα είχατε σχεδιάσει. Αλλά κι αυτό μέσα στο κόλπο δεν είναι;
@ naf:
Έχετε καιρό ακόμα εσείς.
Μικρή είστε, προλαβαίνετε.
(ποιον να πάρετε να φύγετε; εμένα; μου την... "πέφτετε" δηλαδή;)
λοιπόν για το τραγούδι, έχουμε και λέμε (σοβαρά, και κατά την ταπεινή μου άποψη). μου άρεσε αυτό που αναδίδει, το συναίσθημα που σου μένει όταν τελειώνει. οι στίχοι κάτι μου έκαναν, το ομολογώ. η μουσική, όχι και τόσο. και εξηγούμαι. δεν είμαι και πολύ φαν αυτού του συγκεκριμένου ήχου και ύφους που χαρακτηρίζει έντονα το λεγόμενο "ελληνικό ροκ". και το δικό σας, για μένα, δεν ξέφυγε από αυτό.
αλλά δεν έχει και τόση σημασία η γνώμη μου, το θέμα είναι να αρέσει σε εσάς, να το γουστάρετε, να το νιώθετε δικό σας.
(δεν ήθελα να σας γράψω κάτι του στυλ, "εντάξει καλό είναι", και τέτοια, ήθελα να σας πω μια ελικρινή άποψη. ελπίζω να μη σας στεναχώρησα.)
Αυτό είναι το τεράστιο πάθος μας, η άλλη μας ζωή, η ερασιτεχνική, η αλλού...
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο σας. Δεν θα μπορούσα ποτέ να παρεξηγηθώ ή να στενοχωρηθώ, με κάποιον που μιλάει ειλικρινά και δεν κρύβει τα λόγια του, πίσω από κολακείες.
Το τραγούδι αυτό είναι αρκετά παλιό, και η μουσική είναι του συγκροτήματος, που είχε αυτόν τον ήχο. Δικοί μου είναι μόνο οι στίχοι.
Για μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά, πιο προσωπική, πιο ψαγμένη, όπου και οι στίχοι, και η μουσική, και η ενορχήστρωση είναι δικά μου ακούστε το τραγούδι που υπάρχει σε αυτό εδώ το post.
Θα ανεβάσω κι άλλα εν καιρώ...
(τελικά την άφησα την κολακεία μου, χε χε!)