Tώρα που έκλεισα αισίως τρία χρόνια με βαρέα και ανθυγειινά(?) σ'αυτό εδώ το βλογ, δημοσίευσα κοντά στα 380 ποστ, και την άκουσα κανονικά σε κάτι λιγότερο από 15.000 (!) σχόλια, είπα να σας δείξω και μια άλλη πλευρά μου. Τη λευκή.
Ένα "διαφορετικό" βλογ, από τον μαιτρ του σουρεαλισμού, τον γίγαντα της Τέχνης, τον τιτάνα της πρωτοτυπίας, τον κ. Spy αυτοπροσώπως:
http://1and1000-advices.blogspot.com/
Και μην ανησυχείτε. Εδώ θα είμαι ακόμα.
Εδώ αγαπηθήκαμε, εδώ μαλιοτραβηχτήκαμε,
εδώ τα σπάσαμε και τα ξαναβρήκαμε.
Λείπω για λίγο που και που,
διότι η Τέχνη θέλει θυσίες κι έχω να ετοιμάσω πολλούς βωμούς.
(to be continued...)
25 πράγματα που πρόλαβα
να κάνω μέχρι σήμερα στη ζωή μου:
- Να ταξιδέψω πολύ.
- Να πω τη γνώμη μου όποτε ήθελα χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες.
- Να γράψω τουλάχιστον ένα ποίημα.
- Να γράψω τουλάχιστον ένα τραγούδι.
- Να ζωγραφίσω τουλάχιστον έναν πίνακα.
- Να πω σε μια γυναίκα “σ’ αγαπάω” ουρλιάζοντας στη μέση της Κηφισίας.
- Να πω στη γυναίκα μου “σ’ αγαπάω” με όλους τους σιωπηλούς τρόπους του κόσμου (και μερικούς ηχηρούς…)
- Να παντρευτώ.
- Να κάνω ένα πραγματικά υπέροχο παιδί.
- Να κλάψω από ευγνωμοσύνη γι αυτό.
- Να κλάψω από ανησυχία γι αυτό.
- Να λαχταρίσω για τη ζωή πολλών ανθρώπων γύρω μου.
- Να ανακουφιστώ που πάντα στο τέλος ήταν ζωντανοί.
- Να κυλιστώ για ώρες σ’ ένα γρασίδι αμέριμνος.
- Να περπατήσω για ώρες σε μια αμμουδιά μόνος μου, πλήρης.
- Να χτυπηθώ και να βραχνιάσω σε μια κερκίδα γηπέδου.
- Να δω ζωντανά τους περισσότερους θρύλους της μουσικής που μου αρέσει.
- Να στηριχτώ σ’ έναν φίλο μου και να μην πέσω.
- Να στηρίξω έναν φίλο μου και να μην πέσει.
- Να ράψω ένα κοστούμι ακριβώς στα μέτρα μου.
- Να μάθω να σιδερώνω τα πουκάμισά μου μόνος μου.
- Να φτιάξω την καλύτερη φασολάδα στα Βαλκάνια.
- Να φτιάξω μια ωραία διαφήμιση και να τη δω μετά από χρόνια, τυχαία σ’ ένα περιοδικό, και να χαζογελάω σα μικρό παιδί.
- Να κοιμηθώ γυμνός σε μια έρημη παραλία.
- Να μείνω γυμνός χωρίς ντροπή, μπροστά σε ανθρώπους που έβλεπαν μόνο τα ρούχα μου μέχρι τώρα.
5 πράγματα που δεν έκανα ποτέ
(and I’m proud of it):
- Δεν αδίκησα ενσυνείδητα ποτέ και κανέναν, με όποιο κόστος κι αν είχε αυτό.
- Δεν σκότωσα ποτέ κανένα ζωντανό πλάσμα. Και τα μυρμήγκια έχουν δικαιώματα.
- Δε στέρησα σε κανέναν μια μικρή ή μεγάλη χαρά, όποτε είχα την ευκαιρία να την προσφέρω.
- Δεν κώλωσα να πω “ναι” ή “όχι” εκεί που όλοι οι άλλοι θα έκαναν το αντίθετο.
- Δε δάγκωσα ποτέ το χέρι που με τάιζε. Σε όποιον κι ανήκε.
10 πράγματα που σκοπεύω να κάνω πριν πεθάνω
(γύρω στα 125 μου…):
- Να πάω ένα ταξίδι 3 μηνών.
- Να οδηγήσω με 250χλμ./ώρα τη μηχανή μου σε μια καλοστρωμένη πίστα.
- Να φάω όση σοκολάτα υπάρχει σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων από το σπίτι μου.
- Να πω “σ’ αγαπώ” σε όλους αυτούς που το χρειάζονται.
- Να πω “σ’ ευχαριστώ” σε όλους αυτούς που το χρειάζομαι.
- Να μάθω στο παιδί μου τι σημαίνει “αντίληψη” και να ελπίζω να το εκτιμήσει και να τη χρησιμοποιήσει σωστά.
- Να μάθω να κάνω τη γυναίκα μου να λαχταράει από χαρά σε όλες τις ηλικίες.
- Να μάθω να συγχωρώ ευκολότερα.
- Να μάθω μουσική.
- Να μάθω να πετάω.
3 πράγματα που αισθάνομαι
κάθε δευτερόλεπτο που αναπνέω:
- Ευγνωμοσύνη για ό,τι μου έδωσαν οι γονείς μου.
- Μια απέραντη αγάπη για τη γυναίκα μου και μια απροσμέτρητη για την κόρη μου.
- Μια ανατριχίλα για ό,τι μου ξεσηκώνει την καθημερινότητα
και με κάνει να αισθάνομαι ακόμα ζωντανός…
43 πράγματα σε 43 χρόνια!
Δεν τα λες και λίγα.
Άντε, να με χαίρεστε, και του χρόνου σπίτια μας!
.
(Σιγά μην κατάλαβα κι εγώ τι σημαίνει ο τίτλος, αλλά τι θέλετε;
Να ξοδέψω κανα μισάωρο να βρω πιο πιασιάρικο;)
Αυτό που θέλω να πως είναι πως η φράση “ιστορικές στιγμές”, που τόσοι και τόσοι από εμάς έχουμε χρησιμοποιήσει, έχει στην εξέλιξη του χρόνου και των εποχών, ένα ειδικό βάρος διαρκώς μειούμενο και όπως και να το κάνεις αυτό είναι κομμάτι ανησυχητικό.
Οι παππούδες μας φερ’ειπείν, έζησαν τις ιστορικές στιγμές (καλές ή κακές, δεν το εξετάζουμε τώρα) του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, των Βαλκανικών, της Μικρασιατικής Καταστροφής, του τεράστιου κύματος προσφύγων της εποχής, την απαρχή της βιομηχανικής επανάστασης, και τόσων άλλων γεγονότων που έμελλε να σημαδέψουν γενιές ολόκληρες μετά, είτε αυτές το (ανα)γνωρίζουν είτε όχι.
Οι γονείς μας (λίγο έως πολύ) έζησαν τις ιστορικές στιγμές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου, της Εθνικής Αντίστασης, της Δικτατορίας, του Πολυτεχνείου, της Μεταπολίτευσης, του Βιετνάμ και των παιδιών των λουλουδιών, των Beatles και των Rolling Stones, των μπουάτ και του Κάρολου Κουν, του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου...
Εμείς;
Οι (σχεδόν) “της μεταπολίτευσης καημένη γενιά”;
Εμείς δεν έχουμε να θυμηθούμε τη συμμετοχή μας σε γεγονότα που συντάραξαν τον πλανήτη και που άλλαξαν τη ροή της Ιστορίας, παρά μόνο σημαντικά, και άλλοτε συγκλονιστικά προσωπικά βιώματα, τα οποία εξ ανάγκης ύπαρξης οροσήμων, τα ονομάσαμε “ιστορικές στιγμές”. Αυτές υψώσαμε ως μπαρουτοκαπνισμένη σημαία, για να ‘χουμε να κοκκορευόμαστε στους νεώτερους ή στα παιδιά μας, πως ζήσαμε ή δημιουργήσαμε πρωτοφανούς ιστορικότητας γεγονότα.
Εμείς ζήσαμε τις ιστορικές στιγμές της “Αλλαγής” του ’81, αλλά και της ξεφτίλας του “βρώμικου ‘89” και ό,τι επακολούθησε, της πτώσης του τείχους του Βερολίνου και της λήξης του ψυχρού πολέμου (λες και τον νιώσαμε ποτέ...), των απανωτών διαστημικών αποστολών, της έξαρσης του AIDS και του Έμπολα (ποιός ήρθε;) της εισόδου μας στην ΕΟΚ και τις ηλίθιες διαμάχες για τις (έξω οι) “βάσεις του θανάτου”...
Ζήσαμε τις ιστορικές στιγμές του Νίκι Λάουντα και του Άυρτον Σένα, του Πελέ, του Κρόιφ, του Μπεκενπάουερ, του Μαραντόνα και του Ντασάεφ, τις ανεπανάληπτες στιγμές του Ευρωπαϊκού στο μπάσκετ του ’87, αλλά και του 2005, την πρώτη μας ανεκδιήγητη συμμετοχή σε Μουντιάλ το ’94 αλλά και την κωλοφαρδία του 2004, είδαμε από κοντά τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, δακρύσαμε με τον Μυγιάκη και τον Δήμα, ξεφτιλιστήκαμε με τον Αλέφαντο και τον Δανιήλ...
Ζήσαμε τις ιστορικές στιγμές του Rock in Athens το ’85 (λιώνοντας εκστασιασμένοι στο χώμα του Καλλιμάρμαρου, μπροστά στα πόδια των Clash, των Stranglers, των Depeche Mode, των Cure, στριμωγμένοι σε 80.000 κόσμου μέσα, και άλλες 20.000 έξω), ανατριχιάσαμε στους Pink Floyd στο κατάμεστο Ολυμπιακό στάδιο to ‘89, χτυπηθήκαμε στο Σπόρτινγκ με Nick Cave και Bauhaus, στο γήπεδο της ΑΕΚ με Rory Gallagher και Iron Maiden, στο ΡΟΔΟΝ με Steve Harley & Cockney Rebell, με Peter Hamill, με Ramones και Iggy Pop, και καταλήξαμε να σέρνουμε το σαρκίο μας ή το “πι” μας στις Μαλακάσες και στα Τάε Κβο Ντο...
Ζήσαμε τον Πουλικάκο και τους Σπυριδούλα, δακρύσαμε με τον Σιδηρόπουλο και τον Άσιμο, βρίσαμε και γελάσαμε με τον Τζιμάκο, μαζέψαμε κασσέτες του Χάρυ Κλυνν και δίσκους των Eagles και των Kansas, χορέψαμε τα πρώτα μας μπλουζ με “Holiday” και “Hotel California”, μας αγόρασε ο μπαμπάς μας ή θείος Νώντας Boney M και Abba, είδαμε τα “Τσακάλια” και τη “Λούφα και Παραλλαγή” και πήγαμε σκυφτοί με την τελευταία μας «γκόμενα» στο Safe Sex…
Ζήσαμε τις ηρωικές στιγμές που ανεμίζαμε ό,τι μαλλιά είχαμε ή δεν είχαμε στους καθρέφτες της Ombre και της Crazy (thanks Pastaflora), περάσαμε ξεφτιλισμένα Χριστούγεννα στην Μπαρμπαρέλλα ή στην Boom Boom και την ABC στην Πατησίων, ήπιαμε καθαρό ουίσκυ ντροπαλοί στον Λώρα πριν η Μαβίλλη αποκτήσει συντριβάνι και γίνει κέντρο διερχομένων, ψάξαμε τα μπαράκια που παίζαν οι Last Drive και οι Φάντης Μπαστούνι, αράξαμε σε μια γωνιά του Memphis στο Χίλτον και φάγαμε το πρώτο βρώμικο της Αθήνας στην πλατεία από κάτω, σε καρότσι με ουρά μισής ώρας...
Περπατήσαμε στο Δισκάδικο της Αθηνάς στα ντουζένια του, και στο Μοναστηράκι στην παρακμή του, ψωνίσαμε απ’ το Remember κι απ’ τις αμερικάνικες αγορές, χαμουρευτήκαμε στο Πάρκο Ελευθερίας και στο γιαπί του Μεγάρου, είδαμε ταινίες στην ταράτσα του Βωξ με χάλια ήχο και τα Εξάρχεια να βράζουν, περπατήσαμε σε ένα άλλο Πασαλιμάνι και στην ίδια ανηφόρα του Λυκαβητού, φάγαμε τα γόνατά μας κάτω από ποδήλατα με χαρτονάκια από πακέτα τσιγάρων στις ακτίνες, και τα μούτρα μας κάτω από παπάκια και βέσπες, παίξαμε πρώτοι Space Invaders και Pac Man…
Βασανιστήκαμε μερόνυχτα με DOS για να τυπώσουμε ένα ραβασάκι, και δεν φανταστήκαμε ποτέ πως θα κάνουμε μια μέρα ψυχανάλυση με Vista και Firefox, ποστ και κόμμεντς, τσατ και τουίττερ, με το κινητό στο mute και το iPod στο τέρμα...
Παιδί μου, σε τι κόσμο σε φέρνω...;
(γαμώ το MTV, τη Θώδη, τον Αυτιά και τον Ψιννάκη...)
Υ.Γ. Ας με συγχωρέσουν οι αξιότιμοι εκτός Αθηνών αναγνώστες.
Είμαι σίγουρος πως κι εκείνοι για κάτι θα έχουνε να κλαίνε.
.
Όπως γνωρίζουν ήδη οι παλαιότεροι
κι όπως θα ανακαλύψουν οι νεώτεροι
είναι εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις
που ανεβάζω βίντεο στο μπλογκ.
Εδώ όμως μιλάμε για ποίηση...
Δυναμώστε την ένταση
και μην ασχοληθείτε για λίγο με τίποτε άλλο...
Επισκεφθείτε και το καταπληκτικό site εδώ.
Πιστέψτε με αξίζει τον χρόνο σας.
.
.
.
.
.
.
Δεν είναι Prison Break, Lost ή Heroes.
Ξερνάει στην ιδέα και μόνο του Nip/Tuck, και του Sex & the City.
Δεν είναι 24 (αυτό νομίζω ανήκει σε τούτον), ούτε Law & Order.
Eίναι Grey’s Anatomy, αλλά δεν του αρέσει. Διότι είναι γλυκανάλατο, μία με απόλα (προσοχή: μία λέξη!), προβλέψιμους χαρακτήρες και ούτε μια ατάκα της προκοπής για να θυμάσαι. Είναι όμως ακόμα γκρί (κι ας φαίνεται μαύρο), και αποπειράται μια ανατομία στην ψυχοσύνθεση του γράφοντος.Το παλεύει όμως.
Μάλιστα! Αυτό!
Ότι κοντινότερο κατάφερε να εφεύρει η παγκόσμια τηλεοπτική παραγωγή, σ’ αυτό που θα ‘θελε είναι στην πραγματικότητα το ταπεινό ετούτο βλογ.
Και ο συγγραφέας του, ο οποίος μια ταύτιση την έχει πάθει εδώ που τα λέμε, με τον Dr. Gregory House (Hugh Laurie), θα ‘θελε πολύ να ενσαρκώνεται απ’ αυτόν τον σατανικά πανούργο, εκνευριστικά ξερόλα, γοητευτικά μισάνθρωπο, μηδενιστή, είρωνα, γκρινιάρη, ανασφαλή, δολοπλόκο και εφευρετικό γιατρό, που δεν διστάζει να τσαλακώσει κι άλλο την ήδη σακατεμένη προσωπικότητά του, χάριν της αναγνώρισης της τιτάνιας μεγαλοφυϊας του...
Στην χειρότερη, αν δεν τα καταφέρει,
θα καταλήξει “Μαύρα Μεσάνυχτα”.
.
.
.
.
.
.
Η αλήθεια είναι πως και μια εβδομάδα νωρίτερα να είχα γεννηθεί, ή και ένα μήνα αργότερα πάλι θα χιόνιζε. Είναι βλέπετε συνηθισμένο φαινόμενο να χιονίζει τον χειμώνα στο Μόναχο. Δηλαδή όχι ακριβώς στο Μόναχο. Μια ώρα δρόμο από κει: στο Άουγκσμπουργκ. Μα κατά βάθος είναι το ίδιο. Σε όλη τη νότια Γερμανία, σε όλη τη Βαυαρία, χιόνιζε τέτοια εποχή εκείνα τα χρόνια.
Τη μέρα που με πήγαν στο γιατρό τρομαγμένοι οι γονείς μου, κοντά δύο χρονών, ήμουν σχεδόν κατακόκκινος. Προφανώς δεν ήξερα ακόμα τι σημαίνει ντροπή, άρα κάτι δεν πήγαινε καλά. Μετά από πολλές εξετάσεις ο επιστήμων αποφάνθηκε πως κάτι πήγαινε πολύ καλά. Η όρασή μου. Βλέπετε, λάτρευα τα καρότα και η μητέρα μου μου έδινε τόσα πολλά, που αφενός είχε κοκκινήσει σχεδόν ανεπανόρθωτα το δέρμα μου, αφετέρου δε απέκτησα μια καταπληκτική όραση.
Τη μέρα που κόντευα να κλείσω τα σαράντα, διαπίστωσα με απέραντη ευτυχία (αλλά και λίγο τρόμο, δεν σας κρύβω) πως δύο μόνο πράγματα λειτουργούν ακόμα άψογα επάνω μου. Η όρασή μου, παρά τις ταλαιπωρίες στις οποίες την έχω εκθέσει, και ό,τι χρειαζόταν προκειμένου να αποκτήσω διάδοχο. Τα υπόλοιπα, αργά και ηδονικά πνέουν τα λοίσθια. Πάλι καλά. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα.
Τη μέρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με τη νοημοσύνη της μάζας, ήταν σαν να είχα καλέσει σπίτι για τσάι, αυτούς τους ευγενικούς κυρίους που σου φέρνουν δώρο πάντα εκείνες τις μπλούζες που τα μανίκια δένουν πίσω στην πλάτη. Δύσκολη πίστα. Και είχα ξεμείνει κι από κανονάκια.
Την ώρα που είδα πίσω από τις λέξεις των γραπτών, πίσω από τους καμβάδες των κάδρων του σπιτιού, πίσω από τα τρομαγμένα βλέματα των αδέσποτων της γειτονιάς, πίσω από τις κολακείες των καλύτερων ρητόρων, πίσω από τις άσκοπες καλημέρες γειτόνων που δεν ήξερα, κατάλαβα πως έβλεπα πολύ περισσότερα από αυτά που ήθελα, και ακόμα χειρότερα, από αυτά που άντεχα.
Τη στιγμή που είδα να αιωρούμαι σε ένα άδειο δωμάτιο, και κοιτώντας κάτω να βλέπω σ’ ένα μεταλλικό φορείο ένα πολύ οικείο σώμα που μου έμοιαζε φρικιαστικά, κι όσο κι αν φώναζα κανείς δεν άκουγε, κατάλαβα πως κάτι δραματικά συγκλονιστικό και συνάμα επαναστατικό έπρεπε να κάνω.
Έκτοτε δεν ξανάφαγα κανένα καρότο.
.
.
.
.
Ωραίο πράγμα να έχεις επιλογές στη ζωή σου.
Γιατί ας πούμε να φας σώνει και καλά παγωτό παρφέ, όταν υπάρχει και το καϊμάκι; Γιατί να πιείς «Mαλαματίνα» όταν υπάρχει και η «Bιβλία Xώρα»; Γιατί να πάρεις πράσινο αυτοκίνητο, όταν μπορούν να στο πακετάρουν και σε μαύρο ή πορτοκαλί;
Ωραίο πράγμα να έχεις επιλογές στη ζωή σου.
Options που λένε και στις αναδυόμενες αγορές. E, όχι βέβαια με αυτήν ακριβώς την έννοια, αλλά τέλος πάντων, είναι άλλο πράγμα να σου αραδιάζουν μπροστά στα πόδια σου μια ποικιλία επιλογών, με απ’όλα και τζατζίκι, για να φας ότι γουστάρεις, και άλλο πράγμα να σου πετάνε έναν τραχανά στη μούρη μετά από εκατόν πενηνταδώδεκα ημέρες νηστείας, ως το μόνο πιάτο του μαγαζιού.
Ωραίο πράγμα να έχεις επιλογές στη ζωή σου.
Tα πράγματα χειροτερεύουν ελαφρώς για τη ψυχοσύνθεσή σου, στην ακόμα χειρότερη περίπτωση που κάποτε είχες επιλογές, και τώρα όχι. Διότι πλέον υπάρχει και μέτρο σύγκρισης. Aναπολείς τις στιγμές και την παντοδυναμία σου (ως προς τις επιλογές και τις αποφάσεις τουλάχιστον), και σιχτιρίζεις μονολογώντας στον μονόδρομο που είσαι αναγκασμένος να περπατήσεις, χωρίς καμιά φορά, ούτε καν εξόδους διαφυγής.
Ωραίο πράγμα να έχεις επιλογές στη ζωή σου.
Tο χειρότερο όλων δε (το σκέφτομαι τώρα), είναι να είχες κάποτε επιλογές, να ήξερες τις συνέπειες της κάθε μιας, να ζύγισες, να ίσιωσες, και να πάτησες γκάζι, ολοταχώς κατευθυνόμενος στην πιο risky. Προφανώς το τράβαγε ο οργανισμός σου, αλλά ήσουν αρκετά σίγουρος τότε, οτι σήμερα θα μπορέσεις να κουβαλήσεις το βάρος μιας πιθανόν λανθασμένης πορείας;
Ωραίο πράγμα να έχεις επιλογές στη ζωή σου.
H ζωή καμιά φορά είναι ένα απέραντο «monopoly», που παραδόξως, τις περισσότερες φορές ορίζεις εσύ τους κανόνες και τους παίχτες, παραδόξως λέω, ενίοτε δε ψιλοκλέβεις κιόλας χωρίς να κινδυνεύεις από τιμωρίες, αφού εντός έδρας είσαι ανίκητος, με τρομερό σερί και την παράδοση με το μέρος σου. Στη περίπτωση βέβαια που (απουσία συμπαικτών) αποφασίζεις να παίξεις μονότερμα, εναλάσοντας σαν τον Σούπερμαν στους τηλεφωνικούς θαλάμους τις στολές του παίχτη και του τερματοφύλακα αστραπιαία, αστοχείς σε άδειο τέρμα από τα πέντε εκατοστά, και πέφτοντας κάτω να χτυπηθείς, τρώς και δεύτερη κίτρινη (=αποβολή) για εκβίαση φάουλ (=θέατρο), από ανύπαρκτο διαιτητή που εμφανίστηκε για ένα δευτερόλεπτο, ίσα για να σου πετάξει την κάρτα στα μούτρα, και εντέλει καταλήγεις να έχεις χάσει και τα σπίτια και τα ξενοδοχεία και την οδό Aθηνάς και την πλατεία Oμονοίας και τα χρήματα και το πιόνι και το ζάρι, ενώ δεν υπάρχει κανείς τριγύρω που να τα πήρε, ε… μάλλον κάτι έχεις κάνει λάθος. Eντάξει;
Ωραίο πράγμα να έχεις επιλογές στη ζωή σου.
Aρκεί να ξέρεις τι να τις κάνεις...
.
.
.
.
Μεγάλη μαλακία.
Και μη με καλοπιάσει κανείς. Δεν θα περίμενα ποτέ από τον εαυτό μου, να γράψει ότι του κατέβει, προκειμένου να μην γράψει τίποτα. Αυτό είναι ξεπεσμός. Τίποτα λιγότερο.
Κι άλλες φορές έχω γράψει ότι μου κατέβηκε, αλλά εμφανώς μου κατέβαιναν ωραία πράγματα, που τα αξιοποιούσα καταλλήλως. Τώρα όχι.
Εννοείται πως υπάρχουν λόγοι που συμβαίνει αυτό, αλλά δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε. Της παρούσης είναι να παραδεχτούμε (εγώ κι ο εαυτός μου) πως το προηγούμενο ποστ ήταν όντως μαλακία.
Εδώ και πολύ ώρα, η εντολή "delete" μαγνητίζει το χέρι μου. Το μόνο που με κρατάει από το να το κάνω, είναι πως μαζί με το ποστ θα χαθούν και ορισμένα σχόλια, που όπως και να το κάνουμε, δεν έχω την κυριότητα επί αυτών. Την έχει παρακρατήσει ο συγγραφέας του καθενός. Και καλά κάνει. Οπότε άκυρο το "delete".
Άρα...
Επανατοποθετούμαι:
Αυτό εδώ το ποστ μπορείτε να το λάβετε σοβαρότερα υπ' όψιν, από ότι το προηγούμενο. Μεταξύ μας κι αυτό εδώ καραμαλακία είναι. Αλλά τουλάχιστον χρησιμεύει* κάπου.
*(Πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "καραμαλακία")
.
.
.
.
.
.
.
το πρωτάθλημα ξεκίνησε
κι εγώ έφτασα αισίως τα 100 posts
χωρίς να τραυματιστώ σοβαρά.
Όπως κάθε σοβαρή ομάδα τέτοια εποχή
θέλω να σας κάνω την επίσημη παρουσίαση των χορηγών μου
με την ευκαιρία της επετείου αυτής.
(η σειρά που παρουσιάζονται
αφορά καθαρά προσωπικούς μου λόγους
και σε όποιον δεν αρέσει να πάρει τον πούλο)
<--------------------------------->
ΜΕΓΑΣ ΧΟΡΗΓΟΣ:
(διότι αυτός ο άγνωστος που ποτέ του ίσως να μην σχολιάσει,
καμιά φορά είναι ο φανατικότερος αναγνώστης μας)
ΠΛΑΤΙΝΕΝΙΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ:
(διότι χωρίς αυτούς δεν θα είχα ξεκινήσει το blogging)
ΧΡΥΣΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ:
(διότι χωρίς αυτούς δεν θα είχα συνεχίσει το blogging)
ΑΣΗΜΕΝΙΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ:
ΧΑΛΚΙΝΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ:
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:
ΧΟΡΗΓΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΟΥ ΥΓΕΙΑΣ:
ΧΟΡΗΓΟΙ CATERING:
ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΩΡΟΘΕΤΗΣ:
<------------------------------------->
ΕΠΙΤΙΜΑ ΜΕΛΗ:
ΜΕΛΗ:
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ:
alitsa.jpg)
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους
που μου κρατήσατε συντροφιά
τα κρύα βράδυα του χειμώνα
και που μου επιτρέψατε με την παρουσία σας
να συνεχίζω να μαλακίζ... (ε, μπαρδόν)
να γράφω ακόμα.
(υ.γ. links δεν έβαλα στα avatars,
διότι ήδη μου πήρε δεκαοχτώ μέρες
να τελειώσω αυτό το post.
Ελπίζω να βάλω αύριο)
Άντε στην υγειά μας!
.
.
.
.
.
.
Αναρτήσεις
