Μια μέρα ξύπνησα μισός.
Δε ξέρω ποιό κομάτι ακριβώς έλλειπε, αλλά την ώρα που σηκωνόμουν από το κρεβάτι ένιωθα πως μου είχαν μείνει 40 κιλά σάρκας μόνο, κι οι σκέψεις που με κατακλύζουν κάθε πρωί υπολειτουργούσαν, οι μισές ήταν στο γραφείο τους κι εργάζονταν κανονικά, οι υπόλοιπες προφανώς θα είχαν κατέβει για πορεία στο Σύνταγμα ή για καφέ στην παραλία.
Τι στο διάολο; είπα με μισή φωνή.
Έφτιαξα έναν καφέ στα γρήγορα αλλά κι αυτόν μισό τον ήπια. Προφανώς έριξα κάποια λίτρα νερό επάνω μου, σε κάποιο ακαθόριστο κομάτι του εαυτού μου, αλλά όχι όλο το νερό της μπανιέρας. Το υπόλοιπο εξερευνούσε νωχελικά τα πλακάκια του δαπέδου σε μια κυκλική πορεία προς το σιφόνι.
Φόρεσα ένα μπατζάκι κι ένα μανίκι κι έκανα αδέξιες κινήσεις με τη ζώνη μέχρι να καταφέρω να τη φορέσω στο λαιμό. Το ένα μου παπούτσι έμεινε παρακαταθήκη στο ντουλάπι να διηγείται ιστορίες απ’ τον πόλεμο στα υπόλοιπα.
Δεν ήταν δύσκολο να βάλω μπροστά το αμάξι. Δύσκολο ήταν να σημαδεύω ταυτόχρονα με το ένα πόδι και το γκάζι και το αμπραγιάζ, και να κρατάω το τιμόνι με τα δόντια, καθώς όταν έπρεπε να πάρω κλειστή στροφή το κεφάλι μου σχεδόν ακουμπούσε τα γόνατά μου. Έστω κι έτσι τα μισοκατάφερα. Βγήκα στον κεντρικό δρόμο, όπου τα πράγματα νόμιζα πως θα ‘ταν πιο εύκολα, αλλά φευ. Η οδήγηση μεν ήταν πιο υποφερτή (δεν είχε και τόσες στροφές και η κίνηση με οδηγούσε με σταθερή ταχύτητα στον προορισμό μου), αλλά το θέαμα από την άλλη ήταν λίγο παράξενο, για να μην πω τρομακτικό. Άνθρωποι αλλόφρονες κουτούλαγαν μεταξύ τους και πάνω σε τοίχους και κολώνες ορισμένοι, καθώς με ένα μόνο μάτι δεν μπορούσαν να ζυγίσουν εύκολα ούτε τις αποστάσεις ούτε τις κατευθύνσεις. Οι χαρτοφύλακές τους, μισάνοιχτοι, ξερνούσαν από τα σωθικά τους συμβόλαια, προσφορές, σημειώσεις και σερβιέτες, που μετά από έναν τρελλό χορό στον αέρα, έβρισκαν κάποιο σημείο στο πεζοδρόμιο να ξαποστάσουν, κι εκεί κουτσά σκυλιά, σα μεθυσμένα, τα κατουρούσαν ανηλεώς, αφού μεμιάς λες κι εξαφανίστηκαν όλες οι κολώνες από αυτό το μέρος του δρόμου, και μείναν μόνο στο απέναντι, που όμως δεν είχε ούτε ανθρώπους, ούτε συμβόλαια, ούτε σκυλιά.
Τι στο διάολο;
Τα φανάρια είχαν εξαφανιστεί (προφανώς) αλλά μόνο στη δική μας λωρίδα κυκλοφορίας. Τα υπόλοιπα είχαν κολλήσει για πάντα στο κόκκινο, κι έτσι απερίσπαστοι οδηγούσαμε σε μια ετέλειωτη ευθεία, ο ένας πίσω από τον άλλο για ώρες. Το αμάξι βέβαια έκανε ένα φριχτό θόρυβο, καθώς σερνόταν όλο το πίσω μέρος του που δεν είχε ρόδες, αλλά δε με ένοιαζε και πολύ. Ήμουν αρκετά εντυπωσιασμένος που οδηγούσα κάμπριο, αφού εγώ δεν είχα αγοράσει ποτέ μου τέτοιο.
Η Συγγρού είχε μιάμιση λωρίδα κυκλοφορίας. Ξέρετε. Μία για τα αυτοκίνητα και μία για... ποδηλάτες. Που και που στη λωρίδα τους χωνώταν και κανένας ηλίθιος με μισή μοτοσυκλέτα, κι εκείνοι μη μπορώντας να κρατήσουν εύκολα ισορροπία στη μία ρόδα του ποδηλάτου, σάστιζαν και σωριάζονταν στο δρόμο. Τότε ερχόταν εκείνο το μηχάνημα του Δήμου με τις στρογγυλές βούρτσες μπροστά, που καθαρίζει τις άκρες των δρόμων, αλλά σακαταμένο όπως ήταν κι αυτό, χωρίς βίδες και χωρίς γρανάζια, μόλις έβαζε μπροστά εκσφενδονίζονταν με μανία οι βούρτσες, σαν να τις είχε πετάξει κάποιος γιγάντιος μηχανικός δισκοβόλος, κι αφού διέγραφαν μια ημικυκλική πορεία, κατευθύνονταν με λύσσα στα παράθυρα του “Interco” (το “ntinental” προφανώς είχε πάει για βρούβες).
Παράτησα το άθλιο μηχάνημα που οδηγούσα κι ανέβηκα με το ένα πόδι, κουτσό όλες τις σκάλες που οδηγούσαν μέχρι τη μέση του πέμπτου ορόφου. Εκεί ανάμεσα στα μπετά είχε σφηνώσει η πόρτα μου, μισή στον τέταρτο, μισή στον πέμπτο. Αμφιταλαντεύτηκα. Αποφάσισα να πάω εκεί που ήξερα (στον πέμπτο) και την έσπασα με το ένα χέρι για να μπω. Αυτό που είδα και διαπίστωσα δεν ήταν κι ότι καλύτερο για την ήδη κατακρεουργημένη μου ψυχολογία. Τα μισά γραφεία είχαν λιώσει κι είχαν χυθεί στο πάτωμα μαζί με ότι κουβαλούσαν στις πλάτες τους, δημιουργώντας μια περίεργη γλίτσα από ξύλο, πλαστικό, χαρτιά και λιωμένο σίδερο. Δεν ήταν εύκολο το κουτσό μέχρι να φτάσω στο δικό μου, το οποίο ευτυχώς έστεκε ακόμα αρτιμελές, ή έτσι νόμιζα μάλλον. Πάνω στα γέρικα πόδια του στήριζε την επιφάνεια που ακουμπούσαν κάποτε τα κομπιούτερ μου και τα χαρτιά μου, μόνο που τώρα η μισή είχε βυθιστεί σε μια χαοτική μαύρη τρύπα, παρασύροντας μαζί της τη μια οθόνη, τις προσφορές, μερικούς ραπιτογράφους και τα πλήκτρα από το “g” και πέρα. Μου είχαν μείνει μόνο τα άχρηστα. Το “q”, το “w”, το “d”, το “x”, το “z”, το “@”, το “#”, το “$”, το “%”, το “<”, το “ω”, το “ψ”, το “φ”, το “ζ”, το “ε”, το “5”, το “3” και κάποια ακόμα που δε με ενδιέφεραν ποτέ.
Διάσπαρτα πόδια, χέρια, κεφάλια και ρούχα, που κάποτε ήταν οι συνάδελφοί μου, με καλημέρισαν με μισό χαμόγελο (αλλά αυτό το είχα συνηθίσει έτσι κι αλλιώς).
Κατάρρευσα. Δεν ήξερα πως να δουλέψω. Δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπάθησα να πάρω τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο αλλά μάταιο ήταν κι αυτό. Τα πλήκτρα από το 6 και μετά είχαν ακολουθήσει τους παραπάνω συνεδέλφους τους στη μαύρη τρύπα.
Το πάνω μισό της πόρτας υποχώρησε εντελώς, όταν ξαφνικά μπήκε μέσα στο γραφείο ένα περίεργο σώμα (ανθρώπινο;) με δύο πόδια αλλά χωρίς χέρια κι ένα κεφάλι κολλημένο στη μέση του. Το κεφάλι είχε μόνο στόμα κι ένα μάτι. Ούτε μύτη ούτε αυτιά ούτε τίποτε άλλο. Μόνο όταν μίλησε, κατάλαβα ότι κάποτε ανήκε στον έναν από τους δύο πελάτες μου.
- Τελειώσαμε, μου είπε.
- Τι εννοείτε; απάντησα σαστισμένος ακόμα.
- Δε μπορούμε να κάνουμε μισές δουλειές. Τελειώσαμε.
- Μα...
- Μην επιμένεις, δεν έχει νόημα. Τίποτα δεν έχει νόημα. Πέρνα αύριο από το ερείπιό μας να πάρεις τα μισά σου λεφτά.
- Και μετά;
- Μετά τίποτα. Μισή δουλειά, μισά λεφτά. Μετά ότι μας φωτίσει ο Θε...
- Καλά, ήταν η μόνη λέξη που βρήκα πρόχειρη.
Έφυγε. Ή μάλλον, έπεσε από τη μισογκρεμισμένη πια σκάλα. Στο έδαφος διαμελίστηκε εντελώς. Στ’ αρχίδια μου πλέον. Είχα άλλα θέματα που έπρεπε να λύσω. Μάζεψα το μισό κουράγιο που μου είχε απομείνει και με θάρρος κατευθύνθηκα προς το μεγάλο meeting room στο βάθος. Ο διάδρομος δεν ήταν ακριβώς όπως τον θυμόμουν. Μάλλον με τσιμεντένιο έμενταλ έμοιαζε, αφού τρύπες διάσπαρτες έχασκαν παντού αποκαλύπτοντάς μου τον καινούργιο κόσμο της γειτονιάς. Παράγκες αρτιμελείς έστεκαν περήφανα δίπλα σε λυγισμένους ουρανοξύστες και κτίρια που είχαν εμβολιστεί από τις κολώνες της ΔΕΗ. Οι μισοί δρόμοι είχαν σκαρφαλώσει σε ταράτσες και δέντρα και υπόλοιποι βυθίστηκαν μια για πάντα στην αιωνιότητα. Άνθρωποι; Ε, δεν μπορούσες να τους πεις έτσι ακριβώς αλλά ναι, κυκλοφορούσαν κάποιες περίεργες φιγούρες που έτρωγαν τα μούτρα τους σε όποιο εμπόδιο βρίσκονταν μπροστά τους.
Προχώρησα αποφασιστικά. Έφτασα στο μεγάλο χώρο και σωριάστηκα σε μια πολυθρόνα. Λάθος πολυθρόνα. Υποχώρησε κι αυτή μαζί μου, κι έμεινα στο δάπεδο αγκαλιά με το ένα της μπράτσο, να προσπαθώ να μην παρασυρθώ από τον αέρα που λυσσομανούσε πάνω από το κεφάλι μου. Το ταβάνι είχε δώσει τη θέση του σε έναν εξαίσιο πρασινομυξί ουρανό.
Ευτυχώς από τη μισοδιαλυμένη βιβλιοθήκη, είχε πέσει το τηλεκοντρόλ στο δάπεδο κι έτσι μπόρεσα να το τραβήξω με το μοναδικό μου πόδι κοντά μου. Με προσμονή παιδιού πάτησα το “ON” ελπίζωντας να έχει ρεύμα το κτίριο.
Είχε.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα μαύρης σιωπής και λίγα χιόνια, εμφανίστηκε μια ανθρωπόμορφη παρουσιάστρια στην οθόνη. Το υπέροχο ξανθό της μαλλί έπεφτε νωχελικά πάνω στον μοναδικό της ώμο, ενώ το υπόλοιπο σκέπαζε αυτό που κάποτε ήταν πρόσωπο και τώρα απλώς μια περιοχή παραμορφομένου δέρματος γύρω από ένα στόμα.
Το στόμα είπε:
“~o Πεί~~μα πο~ διεξ~~~ται ~δω κ~~ είκ~~ι ~~έρε~ απέ~~χε τ~~ικά!
Οι ~πιστή~ο~ες τ~υ κ~ντρ~~ CERN δεν ~~τάφε~~ν να ολ~~~ηρώ~ουν τι~ έρ~υ~~ς ~ους. Ο αν~ιδρασ~~~ας α~~τ~ναχτ~~ε με κυρ~~λ~κτ~κα ~~ρόβλ~πτ~ ~~οτελ~~ματ~ για ~ην Α~θρω~ότη~α!
Κυρ~~ς ~αι ~ύρ~οι το π~όγρ~~μά ~ας δι~κόπτ~τα~ ~ια πά~τα!”
.
.
.
.
.
Δε ξέρω ποιό κομάτι ακριβώς έλλειπε, αλλά την ώρα που σηκωνόμουν από το κρεβάτι ένιωθα πως μου είχαν μείνει 40 κιλά σάρκας μόνο, κι οι σκέψεις που με κατακλύζουν κάθε πρωί υπολειτουργούσαν, οι μισές ήταν στο γραφείο τους κι εργάζονταν κανονικά, οι υπόλοιπες προφανώς θα είχαν κατέβει για πορεία στο Σύνταγμα ή για καφέ στην παραλία.
Τι στο διάολο; είπα με μισή φωνή.
Έφτιαξα έναν καφέ στα γρήγορα αλλά κι αυτόν μισό τον ήπια. Προφανώς έριξα κάποια λίτρα νερό επάνω μου, σε κάποιο ακαθόριστο κομάτι του εαυτού μου, αλλά όχι όλο το νερό της μπανιέρας. Το υπόλοιπο εξερευνούσε νωχελικά τα πλακάκια του δαπέδου σε μια κυκλική πορεία προς το σιφόνι.Φόρεσα ένα μπατζάκι κι ένα μανίκι κι έκανα αδέξιες κινήσεις με τη ζώνη μέχρι να καταφέρω να τη φορέσω στο λαιμό. Το ένα μου παπούτσι έμεινε παρακαταθήκη στο ντουλάπι να διηγείται ιστορίες απ’ τον πόλεμο στα υπόλοιπα.
Δεν ήταν δύσκολο να βάλω μπροστά το αμάξι. Δύσκολο ήταν να σημαδεύω ταυτόχρονα με το ένα πόδι και το γκάζι και το αμπραγιάζ, και να κρατάω το τιμόνι με τα δόντια, καθώς όταν έπρεπε να πάρω κλειστή στροφή το κεφάλι μου σχεδόν ακουμπούσε τα γόνατά μου. Έστω κι έτσι τα μισοκατάφερα. Βγήκα στον κεντρικό δρόμο, όπου τα πράγματα νόμιζα πως θα ‘ταν πιο εύκολα, αλλά φευ. Η οδήγηση μεν ήταν πιο υποφερτή (δεν είχε και τόσες στροφές και η κίνηση με οδηγούσε με σταθερή ταχύτητα στον προορισμό μου), αλλά το θέαμα από την άλλη ήταν λίγο παράξενο, για να μην πω τρομακτικό. Άνθρωποι αλλόφρονες κουτούλαγαν μεταξύ τους και πάνω σε τοίχους και κολώνες ορισμένοι, καθώς με ένα μόνο μάτι δεν μπορούσαν να ζυγίσουν εύκολα ούτε τις αποστάσεις ούτε τις κατευθύνσεις. Οι χαρτοφύλακές τους, μισάνοιχτοι, ξερνούσαν από τα σωθικά τους συμβόλαια, προσφορές, σημειώσεις και σερβιέτες, που μετά από έναν τρελλό χορό στον αέρα, έβρισκαν κάποιο σημείο στο πεζοδρόμιο να ξαποστάσουν, κι εκεί κουτσά σκυλιά, σα μεθυσμένα, τα κατουρούσαν ανηλεώς, αφού μεμιάς λες κι εξαφανίστηκαν όλες οι κολώνες από αυτό το μέρος του δρόμου, και μείναν μόνο στο απέναντι, που όμως δεν είχε ούτε ανθρώπους, ούτε συμβόλαια, ούτε σκυλιά.
Τι στο διάολο;
Τα φανάρια είχαν εξαφανιστεί (προφανώς) αλλά μόνο στη δική μας λωρίδα κυκλοφορίας. Τα υπόλοιπα είχαν κολλήσει για πάντα στο κόκκινο, κι έτσι απερίσπαστοι οδηγούσαμε σε μια ετέλειωτη ευθεία, ο ένας πίσω από τον άλλο για ώρες. Το αμάξι βέβαια έκανε ένα φριχτό θόρυβο, καθώς σερνόταν όλο το πίσω μέρος του που δεν είχε ρόδες, αλλά δε με ένοιαζε και πολύ. Ήμουν αρκετά εντυπωσιασμένος που οδηγούσα κάμπριο, αφού εγώ δεν είχα αγοράσει ποτέ μου τέτοιο.
Η Συγγρού είχε μιάμιση λωρίδα κυκλοφορίας. Ξέρετε. Μία για τα αυτοκίνητα και μία για... ποδηλάτες. Που και που στη λωρίδα τους χωνώταν και κανένας ηλίθιος με μισή μοτοσυκλέτα, κι εκείνοι μη μπορώντας να κρατήσουν εύκολα ισορροπία στη μία ρόδα του ποδηλάτου, σάστιζαν και σωριάζονταν στο δρόμο. Τότε ερχόταν εκείνο το μηχάνημα του Δήμου με τις στρογγυλές βούρτσες μπροστά, που καθαρίζει τις άκρες των δρόμων, αλλά σακαταμένο όπως ήταν κι αυτό, χωρίς βίδες και χωρίς γρανάζια, μόλις έβαζε μπροστά εκσφενδονίζονταν με μανία οι βούρτσες, σαν να τις είχε πετάξει κάποιος γιγάντιος μηχανικός δισκοβόλος, κι αφού διέγραφαν μια ημικυκλική πορεία, κατευθύνονταν με λύσσα στα παράθυρα του “Interco” (το “ntinental” προφανώς είχε πάει για βρούβες).
Παράτησα το άθλιο μηχάνημα που οδηγούσα κι ανέβηκα με το ένα πόδι, κουτσό όλες τις σκάλες που οδηγούσαν μέχρι τη μέση του πέμπτου ορόφου. Εκεί ανάμεσα στα μπετά είχε σφηνώσει η πόρτα μου, μισή στον τέταρτο, μισή στον πέμπτο. Αμφιταλαντεύτηκα. Αποφάσισα να πάω εκεί που ήξερα (στον πέμπτο) και την έσπασα με το ένα χέρι για να μπω. Αυτό που είδα και διαπίστωσα δεν ήταν κι ότι καλύτερο για την ήδη κατακρεουργημένη μου ψυχολογία. Τα μισά γραφεία είχαν λιώσει κι είχαν χυθεί στο πάτωμα μαζί με ότι κουβαλούσαν στις πλάτες τους, δημιουργώντας μια περίεργη γλίτσα από ξύλο, πλαστικό, χαρτιά και λιωμένο σίδερο. Δεν ήταν εύκολο το κουτσό μέχρι να φτάσω στο δικό μου, το οποίο ευτυχώς έστεκε ακόμα αρτιμελές, ή έτσι νόμιζα μάλλον. Πάνω στα γέρικα πόδια του στήριζε την επιφάνεια που ακουμπούσαν κάποτε τα κομπιούτερ μου και τα χαρτιά μου, μόνο που τώρα η μισή είχε βυθιστεί σε μια χαοτική μαύρη τρύπα, παρασύροντας μαζί της τη μια οθόνη, τις προσφορές, μερικούς ραπιτογράφους και τα πλήκτρα από το “g” και πέρα. Μου είχαν μείνει μόνο τα άχρηστα. Το “q”, το “w”, το “d”, το “x”, το “z”, το “@”, το “#”, το “$”, το “%”, το “<”, το “ω”, το “ψ”, το “φ”, το “ζ”, το “ε”, το “5”, το “3” και κάποια ακόμα που δε με ενδιέφεραν ποτέ.Διάσπαρτα πόδια, χέρια, κεφάλια και ρούχα, που κάποτε ήταν οι συνάδελφοί μου, με καλημέρισαν με μισό χαμόγελο (αλλά αυτό το είχα συνηθίσει έτσι κι αλλιώς).
Κατάρρευσα. Δεν ήξερα πως να δουλέψω. Δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπάθησα να πάρω τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο αλλά μάταιο ήταν κι αυτό. Τα πλήκτρα από το 6 και μετά είχαν ακολουθήσει τους παραπάνω συνεδέλφους τους στη μαύρη τρύπα.
Το πάνω μισό της πόρτας υποχώρησε εντελώς, όταν ξαφνικά μπήκε μέσα στο γραφείο ένα περίεργο σώμα (ανθρώπινο;) με δύο πόδια αλλά χωρίς χέρια κι ένα κεφάλι κολλημένο στη μέση του. Το κεφάλι είχε μόνο στόμα κι ένα μάτι. Ούτε μύτη ούτε αυτιά ούτε τίποτε άλλο. Μόνο όταν μίλησε, κατάλαβα ότι κάποτε ανήκε στον έναν από τους δύο πελάτες μου.
- Τελειώσαμε, μου είπε.
- Τι εννοείτε; απάντησα σαστισμένος ακόμα.
- Δε μπορούμε να κάνουμε μισές δουλειές. Τελειώσαμε.
- Μα...
- Μην επιμένεις, δεν έχει νόημα. Τίποτα δεν έχει νόημα. Πέρνα αύριο από το ερείπιό μας να πάρεις τα μισά σου λεφτά.
- Και μετά;
- Μετά τίποτα. Μισή δουλειά, μισά λεφτά. Μετά ότι μας φωτίσει ο Θε...
- Καλά, ήταν η μόνη λέξη που βρήκα πρόχειρη.
Έφυγε. Ή μάλλον, έπεσε από τη μισογκρεμισμένη πια σκάλα. Στο έδαφος διαμελίστηκε εντελώς. Στ’ αρχίδια μου πλέον. Είχα άλλα θέματα που έπρεπε να λύσω. Μάζεψα το μισό κουράγιο που μου είχε απομείνει και με θάρρος κατευθύνθηκα προς το μεγάλο meeting room στο βάθος. Ο διάδρομος δεν ήταν ακριβώς όπως τον θυμόμουν. Μάλλον με τσιμεντένιο έμενταλ έμοιαζε, αφού τρύπες διάσπαρτες έχασκαν παντού αποκαλύπτοντάς μου τον καινούργιο κόσμο της γειτονιάς. Παράγκες αρτιμελείς έστεκαν περήφανα δίπλα σε λυγισμένους ουρανοξύστες και κτίρια που είχαν εμβολιστεί από τις κολώνες της ΔΕΗ. Οι μισοί δρόμοι είχαν σκαρφαλώσει σε ταράτσες και δέντρα και υπόλοιποι βυθίστηκαν μια για πάντα στην αιωνιότητα. Άνθρωποι; Ε, δεν μπορούσες να τους πεις έτσι ακριβώς αλλά ναι, κυκλοφορούσαν κάποιες περίεργες φιγούρες που έτρωγαν τα μούτρα τους σε όποιο εμπόδιο βρίσκονταν μπροστά τους.Προχώρησα αποφασιστικά. Έφτασα στο μεγάλο χώρο και σωριάστηκα σε μια πολυθρόνα. Λάθος πολυθρόνα. Υποχώρησε κι αυτή μαζί μου, κι έμεινα στο δάπεδο αγκαλιά με το ένα της μπράτσο, να προσπαθώ να μην παρασυρθώ από τον αέρα που λυσσομανούσε πάνω από το κεφάλι μου. Το ταβάνι είχε δώσει τη θέση του σε έναν εξαίσιο πρασινομυξί ουρανό.
Ευτυχώς από τη μισοδιαλυμένη βιβλιοθήκη, είχε πέσει το τηλεκοντρόλ στο δάπεδο κι έτσι μπόρεσα να το τραβήξω με το μοναδικό μου πόδι κοντά μου. Με προσμονή παιδιού πάτησα το “ON” ελπίζωντας να έχει ρεύμα το κτίριο.Είχε.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα μαύρης σιωπής και λίγα χιόνια, εμφανίστηκε μια ανθρωπόμορφη παρουσιάστρια στην οθόνη. Το υπέροχο ξανθό της μαλλί έπεφτε νωχελικά πάνω στον μοναδικό της ώμο, ενώ το υπόλοιπο σκέπαζε αυτό που κάποτε ήταν πρόσωπο και τώρα απλώς μια περιοχή παραμορφομένου δέρματος γύρω από ένα στόμα.
Το στόμα είπε:
“~o Πεί~~μα πο~ διεξ~~~ται ~δω κ~~ είκ~~ι ~~έρε~ απέ~~χε τ~~ικά!
Οι ~πιστή~ο~ες τ~υ κ~ντρ~~ CERN δεν ~~τάφε~~ν να ολ~~~ηρώ~ουν τι~ έρ~υ~~ς ~ους. Ο αν~ιδρασ~~~ας α~~τ~ναχτ~~ε με κυρ~~λ~κτ~κα ~~ρόβλ~πτ~ ~~οτελ~~ματ~ για ~ην Α~θρω~ότη~α!
Κυρ~~ς ~αι ~ύρ~οι το π~όγρ~~μά ~ας δι~κόπτ~τα~ ~ια πά~τα!”
.
.
.
.
.
65 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Και πόσοι κάνουνε μισές ζωές, χωρίς καμία αποτυχία πειράματος..
" Κάτι μου λείπει" ;
Κρύο ή ζεστό?
Μισό μισό.
Αλλά όχι και το sci-fi: αυτό το λατρεύω ;)
Άντε ντε!
Πέρασε...
@ βιολιστής στη στέγη:
Βεβαίως. Ότι θέτε.
(ποιές βλάβες;;;)
@ wert01gf:
Αυτοί αγαπητέ μου μάλλον ξεκίνησαν τη ζωή τους, μέσα σε ένα αποτυχημένο πείραμα αλλουνού.
Έλεος πια!
ΓΚΟΥΑΚΑΜΟΛΕ!
Εκατό φορές το έχουμε πεί!
Που προσέχετε;
@ thamnos:
Έφτασεεεε...
@ aa-duck:
Πο, πο...
Κάτι πάθανε τα ώμικρών σας!
(ούα, ούα...)
@ απατεώνες:
Όχι "α;"
"Ω!" λέει ο κόζμος.
Ολόκληρο μπάβο στον γράφοντα + %, ξεφύγατε πάλι, -και το περίμενα, δεν το περίμενα;
Σημ.:Το ωραιότερό σου, γνώμη μου...μη βαράς!!!
Λοιπόν, με μισή καρδιά σε χαιρετώ από αυτή τη μισή χώρα, που οι μισοί δουλεύουν και οι άλλοι μισοί κάθονται. Με τους μισούς μισθούς από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μια ολόκληρη ζωή μπροστά τους.
Αν το καλοσκεφτείς ηλεκτρινικέ δημόσοφε, δεν διαφέρουμε και τόσο από αυτό τον μισό κόσμο που ολόκληρα περιγράφεις!!!
Μμμμμ...μισό και έρχομαι (που είπε και ο island)...πάω να δω το φαί!!!
Το πείραμα απέτυχα αλλά ο ασθενής επέζησε! Μισός! Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!! Τα μισά! Καλά είναι!
-η μισή
να μεινετε σπίτι..!
και να λετε :
"ηταν ενα ονειρο"
Δεν θα σας πει κανεις πως θα μπορουσε να ηταν και .....
-εφιαλτικο σεναριο για ταινια επιστημονικης φαντασιας ..
(εμπνευσμενο):)
Μόνον αυτό περιμένατε;
Τη μισή αποτυχία του πειράματος δεν την περιμένατε;
Δεν πειράζει. Έχουμε καιρό. Το πείραμα συνεχίζεται ακόμα...
@ anepidoti:
Ναι αλλά κάντε σας παρακαλώ μισή υπόκλιση. Μην κάνετε ολόκληρη και σωριαστείτε κατά λάθος και τρέχουμε να σας μαζεύουμε κι εσάς μετά...
;)
@ vk in athens:
Άμα γίνει το φαϊ, θα μου κρατήσετε μισή μερίδα; (είμαι ΚΑΙ ολιγαρκής). Εμείς δε μαγειρέψαμε σήμερα.
(Σημ.: το πείραμα συνεχίζεται ακόμα, και θα συνεχίζεται για πολύ καιρό)
Γιατρέ μου σφάλλετε. Δεν σας βλέπω με μισό μάτι. Με ολόκληρο σας βλέπω. Αλλά με ένα. Το άλλο πάει. Μας άφησε χρόνους...
(μπορείτε να κάνετε λίγο πιο κει γιατί περνάνε κάτι πιπίνια και δεν τα βλέπω με εσάς μπροστά μου;)
@ talisker:
Αγαπητή μου,
η μεταβλητή μου μια χαρά ήτανε και σπίτι ήμουν όλη μέρα.
Που να με δείτε από Δευτέρα που θα ξημεροβραδιάζομαι στη δουλειά, και οι μεταβλητές μου όλες θα κάνουν πάρτυ μαζί με τις ορμόνες της γυναίκας μου...
(Σημ: Το πείραμα έπαθε ηλεκτρικό πρόβλημα και διεκόπη!!! Μάλλον Έλληνας θα είχε αναλάβει το ηλεκτρολογικό κομμάτι!!!!)
Μελιτζάνες και κολοκύθια!!!
ΣΣΣλλλοοουυύρρρπππ!!!
(άμα μου πεις που μένεις έρχομαι)
(άμα δεν μου πεις, θα το βρω μόνος μου και θα έρθω μαζί με την one happy dot να σου τα φάει όλα...)
(Σημ.: Θα με πεθάαααανεις!!!)
Έχετε διαβάσει Σαραμαγκού;
Κάτι τέτοια γράφει κι αυτός και τα διαβάζεις μετά και χάσκεις!
ανεξάντλητες οι εκλεκτικές σας συγγένειες
Αλήθεια αυτό πως το καταφέρατε;;;;
Υ.Γ. Και πάλι πολύ τυχερός είστε, μπορώ πολύ εύκολα, να σας απαριθμήσω πολλούς που ζουν την ζωή τους με κλασματικό αριθμό με αριθμητή την μονάδα και παρανομαστή πολύ μεγαλύτερο του δύο. Και το ακόμα αχειρότερο....δεν το μαθαίνουν ποτέ...
Όχι ακόμα, αλλά σκοπεύω να διαβάσω άμεσα το "Περί τυφλότητας". Το σύστησε κάποιος φίλος του οποίου την άποψη στα βιβλία εμπιστεύομαι.
Θα σας πω.
@ κ.κ.μοίρης:
Μήπως τα παραλέτε λίγο;
Αφήστε που εγώ δεν είμαι τόσο "σκοτεινός".
(όχι ακόμα τουλάχιστον)
@ mamma:
Τελικά διεκόπη προσωρινά.
Τι προσωρινά δηλαδή; Μέχρι το Μάρτιο του 2009. Ευτυχώς εκεί δεν ισχύει το "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού".
Χρησιμοποιώ ΑΧΕ.
(χε, χε...)
Αυτοί οι άλλοι που λέτε ελπίζω να μην είναι φίλοι σας. Δεν ξέρω καν αν αξίζουν τον οίκτο μας.
@ deadend mind:
Εγώ;
Η εκφωνήτρια είναι όλο μισόλογα.
Εγώ όλα τα είπα.
Κι ακόμα πιο σκληρά και με φαντασία σας παροτρύνω.
Εύχομαι να ξυπνήσετε και μια μέρα ολόκληρος. Να δω, πως θα το εκφράσετε..
Επανέρχομαι….
Το ήξερα κατάσκοπε ότι θα το καταλάβαινες στο τέλος:)
Καλό ξημέρωμα.
μισή μέρα μου πήρε να την αναγνώσω...
μου θύμισε πολύ ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα με τίτλο:
η σημειολογία μιας μέρας,Σάββατο.
κ λ μ ρ
Να υποθέσω ότι το φταίξιμο είναι όλο δικό μου. Και όχι μόνο το μισό.
Είχα τουλάχιστον (μισό) χρόνο να διαβάσω κάτι τόσο ... [βάλε ό,τι θέλεις].
Σ...ητήρια!
Με προκαλείτε, το ξέρετε, ε;
@ mara lisha:
Η παρουσία σας είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Καλώς να μας ξανάρθετε.
@ madame de la luna:
Φτου κακά!
Κανείς δεν επιζήτησε κάτι τέτοιο. Ένα μικρό πειραματάκι ήταν, που πήγε στραβά. Αυτό.
Πω, πω...
Τόσο αργά διαβάζετε;
:P
Καλωσήρθατε και σιδεροκέφαλη.
@ kostis-b:
Μη θυσιάζεστε τόσο γρήγορα.
Θα σας χρειαστούμε και στο μέλλον.
Αφήστε σε μένα το μισό.
Καλωσήρθατε κι εσείς και καλοτάξιδος.
@ χνούδι:
Προφανώς καταλαβαίνετε πως τα κόκκινα χαμογελαστά ανθρωπάκια θα κάνουν πάρτυ όλο το σαββατοκύριακό στο κεφάλι μου...
Σας κατάπιε κι εσάς το πείραμα;
@ sadmanivo:
Ακατάληπτο;
(σας ευχαριστώ πολύ)
@ apos:
Είστε αθεράπευτα αισιόδοξος κύριε.
(Δεν σας προλαβαίνω, αγαπητέ μου κατάσκοπε, δεν μπορώ να γράφω και ένα σχόλιο τυπικο "τι ωραία που τα λέτε". Σας διαβάζω ανελλιπώς πάντως. Σε μερικούς μήνες που θα ανεβάζετε ένα ποστ το μήνα - κι αυτό για την αυπνία - θα με συγχωρήσετε. Πολλά φιλιά και στους τρεις.)
Μ................
μ.............
Ε, θέλει μια προσπάθεια, αφού τα μισά γράμματα τα έφαγε η μαρμάγκα, αλλά κάτι λέει για ένα πείραμα στο CERN που απέτυχε κι επίσης το έφαγε η μαρμάγκα.
Μη με ρωτήσετε τι είναι η μαρμάγκα...
@ elf:
Ειλικρινά δεν ξέρω. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Με προβληματίσατε.
(σε μερικούς μήνες αυτό θα το κάνει η γυναίκα μου. Αν το κάνω εγώ, θα με εγκαταλείψουν οι χορηγοί μου. Και κάποιος πρέπει να φέρνει τα λεφτά σε αυτό το σπίτι...)
Να πω ότι σας καταλάβα;
Δεν...
Και δε θέλω να σας πω ψέμματα.
@ apos:
Ορθώς! Εγώ σας έβαλα αυτόματα σε αυτό το μισό που θα μείνει.
@ Ερασιτέχνης Άνθρωπος:
Όχι, όχι, ευτυχώς.
Αποτέλεσμα (αμφιλεγόμενο βεβαίως) προσπάθειας μυθοπλασίας ήταν.
Μπαρδόν?
Πολύ ωραίο, πάντως!
Λες τελικά να πάει κατά διαόλου το πείραμα και να καταλήξουμε μισοί?
Κατά μία έννοια βέβαια, νομίζω οτι η περισσότεροι από εμάς μισές ζωές ζούμε έτσι κι αλλιώς...
Καλή σου μέρα.
Στο ενα εννοειτε...
(αντρικο σχολιο εκανα.Ρε μπας και η... μιση γινομαι αντρας σιγα σιγα?)
Για ψάξε την κλειτορίδα σου μπας και μεγαλώνει επικίνδυνα..
(προς τον διαχειριστή του ιστιολογίου: Το σχόλιο μπορεί να λογοκριθεί..)
Τ~~ κ~λησ~~ρ~ ~ου.
Εκείνο το μισό χαμόγελο, αλήθεια το έχετε συνηθίσει;
Για κατσε να δω... μπα... δε μεγαλωνει. Παρολα αυτα εξακολουθει να ειναι μεγαλυτερη απ το δικο σου οργανο γιατι σε αντιθετη περιπτωση θα σχολιαζες με τη μπλογκοταυτοτητα σου και οχι ανωνυμως.
Σπαι,
λυπουμαι αν αυτη τη στιγμη ριχνω το επιπεδο, διοτι με το πρωτο μου σχολιο ασφαλως και ΔΕΝ το εριξα. Λυπουμαι δε περισσοτερο για την παντελη ελλειψη χιουμορ που παρατηρω τριγυρω. Επισης δε σκοπευω να συνεχισω το διαλογο με τον ανωνυμο.
Ανωνυμε,
αληθεια... απαντησατε ετσι εχοντας καταλαβει το σχολιο μου ή κατι απροσδιοριστο σας πιεζε να μου την πειτε?
A.. τίποτα. Για να δω πως θα απαντήσεις.
(μάλλον ψιλοάσχετο με το ποστ σας, αλλά τι περιμένατε στην κατάστασή μου!)
Τι να σας κάνω;
Μήπως άλλη φορά να τα διαβάζετε μεσημέρι;
@ eric draven:
Μπορεί να πετύχει και πάλι να μείνουμε μισοί...
Ποτέ δεν ξέρεις μ' αυτά τα πράγματα του διαβόλου.
Καλωσήρθατε στην καπαρντίνα του Λυκόφωτος
@ nelly:
Αμέσως εσείς!
Μην αφήσετε τίποτα να πέσει κάτω.
α) Δεν είναι του χαρακτήρα μου.
β) Η δεσποινίς Nelly μάλλον μπορεί να υπερασπισθεί επάξια τον εαυτό της.
γ) Παρόλα αυτά, θα σας παρακαλούσα να μην προσβάλετε κάποιον, έστω και με χιουμοριστικής χροιάς σχόλια, σε αυτό εδώ το μπλογκ, και ειδικά όσο παραμένετε ανώνυμος. Δεν είναι κόσμιο.
Σεβαστείτε τη φιλοξενία παρακαλώ.
@ sdryche:
Δ~ν π~ιρά~~ι.
Ποτέ δε μου άρεσαν τα μισόλογα.
@ houlk:
Μιας και δε μπορώ να το αλλάξω, ναι.
Μια άμυνα είναι κι αυτό.
Σας καταλαβαίνω.
Δε χρειάζεστε να δικαιολογήστε σε μένα. Έχετε το ελεύθερο, όπως προείπα να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας, αν και δε θεωρώ τα μπλογκς πεδία μαχών. Λυπούμαι όταν κάποιος (ελλείψει χιούμορ η/και παιδείας) φέρνει σε δύσκολη θέση κάποιον άλλον, αλλά δεν μπορώ να το αποτρέψω.
Όπως όλοι μας, δε γνωρίζω ποιός μπαίνει εδώ, ούτε τι διαβάζει, ούτε τι καταλαβαίνει.
Αγνοήστε ότι δεν αξίζει να σχοληθείτε μαζί του. Είναι η καλύτερη λύση.
@ ανώνυμος:
Τα είπαμε παραπάνω, έτσι;
@ αποτέτοιος:
Στην κατάστασή σας περίμενα ακριβώς αυτό. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο μυαλό σας ή και εκεί έξω ακόμα, αυτό που λέτε να είναι απόσταγμα σοφίας, εμπειριών, αυτογνωσίας.
Στο κάτω-κάτω τι κακό είπα; Ένα τεστ, να λυθεί η απορία της..
θες να εισαι μπροστα οταν κανω το τεστ?
Η μηπως θες να μου το κανεις εσυ?
Ελα τωρα... μη ντρεπεσαι να απαντησεις οπως νιωθεις... ανωνυμος εισαι... σαμπως εχουμε καταλαβει ποιος εισαι?
ΥΓ: "λεω τεστ" δεν υπαρχει.
Aγαπημένη μου γριέτζω, σας ευχαριστώ πολύ.
@ nelly & ανώνυμος:
Πολύ χαίρομαι που τα βρήκατε...
@ βιολιστής στη στέγη:
Δέσατε τώρα...
@ jasnine:
Σας ευχαριστώ πολύ.
Kαλωσήρθατε στο ψητοπωλείο μας.