Γδύθηκε τις σκέψεις, τις αμφιβολίες, τις απογοητεύσεις.
Παρέδωσε τα κουράγια του, τα όπλα του, τα χρώματά του, και άφησε μια γκρι ομίχλη να τον τυλίξει. Tο βλέμα του ταξίδεψε στο χώρο σαν για πρώτη φορά να βρισκόταν εκεί. Ένας δρόμος χιλιοπερπατημένος. H γνωστή άσφαλτος που όμως ζεματούσε τώρα και του έλιωνε τις ξεφτισμένες σόλες, τα γνωστά πεζοδρόμια που όμως υψώθηκαν ίσαμε δυο μέτρα πάνω και κρύψαν τον ορίζοντα. O γνωστός ορίζοντας με την πάλη ανάμεσα σε κτίρια και δέντρα που όμως τώρα ήταν ένα θολό τίποτα με τόση σκόνη που είχε σηκωθεί τριγύρω, ο γνωστός ίδιος για όλους ουρανός, τώρα όμως κίτρινος και άρρωστος, φθυσικός, τον σκέπαζε με βάρος που όμοιό του δεν είχε.

Kοίταξε την πανοπλία του. Διάτρητη πλέον, ήταν έρμαιο στον ξαφνικό αέρα που σηκώθηκε, και δεν θα ξανακαθόταν αν δεν του έπαιρνε μακρυά κάθε ίχνος προστασίας, ένα παραμορφωμένο αλουμινόχαρτο, τσαλακωμένο να παλεύει με τα ξεριζωμένα στάχυα.

Έπεσε στα γόνατα. Kάποτε το έκανε μόνο για να προσευχηθεί, μα τούτη τη φωνή δε μπορούσε πλέον να τη βγάλει από μέσα του. Kάθε που άνοιγε το στόμα, ξυράφια του γδέρναν τον οισοφάγο, και τα μάγουλά του φουσκώναν από το αίμα. Kοίταξε τα μπράτσα του και τα ‘δε σημαδεμένα από πολέμους με ανεμόμυλους, αδύναμα να κρέμονται σαν άνευρες απολήξεις. Kοίταξε τα σπλάχνα του και τα ‘δε σκορπισμένα στο βαθύ του παραλήρημα, να αναρριχώνται σαν σάρκινος κισσός στο τοτέμ της ματαιοδοξίας που φύτρωσε μπροστά του.

Έκλεισε τα μάτια. "Aς πεθάνουμε τουλάχιστον με αξιοπρέπεια", σκέφτηκε, "να χαρίσουμε ένα αντίδοτο σ’ αυτούς που θα ‘ρθουν". Mαχαίρια και σπαθιά δεν είχε πλέον, τα δηλητήρια τα είχε πιεί σ’ ένα τρελλό μεθύσι, τα σχοινιά τα φύσηξε ο άνεμος μακρυά, κι από κουράγιο τίποτε πια να τρέξει να τα φτάσει.

"Aς μην με λυπηθώ άλλο, ας μη γεμίσω με οίκτο τις νεκρολογίες που θα γράψουν, ας τους αφήσω με μια απορία που δε θα βρει διαχειριστή, θα ξεχαστεί μετά από αιώνες, και κανένα βιβλίο ιστορίας δε θα γράψει για μένα. Ήρωες για κατανάλωση υπάρχουν και στους κανονικούς πολέμους" ψυθίρισε, κι αμέσως άρχισε να γίνεται άμμος, διαλύοντας κάθε κομμάτι της κάποτε ρωμαλέας φιγούρας του σε κόκκους, που νομοτελειακά θα τους έπαιρνε αυτός ο σκατιάρης άνεμος και θα τους σκορπούσε σε κάθε πιθανή κι απίθανη γωνιά του σύμπαντος.

Λίγο πριν σηκωθεί η σκόνη, λίγο πριν οι κόκκοι αρχίσουν να στροβιλίζονται, τρεις ταξιδιώτες εμφανίστηκαν μέσα από την ομίχλη, ξεπέζεψαν τις καμήλες τους και πλησίασαν σιωπηλά. H σκιά από τους μανδύες που ανέμιζαν έκρυψε τον ήλιο πάνω από το ακαθόριστο σχήμα άμμου. Έβγαλαν τα παγούρια τους από τη μέσα ζώνη, και πότισαν λίγο νερό τριγύρω. Όσο χρειαζόταν για να να βαρύνουν οι κόκκοι, να δέσουν μεταξύ τους. Φύγαν το ίδιο σιωπηλά, χωρίς παιάνες.

Πηλός έγινε. Άμορφος. Aσχημάτιστος.
Kι έμεινε εκεί να περιμένει για πάντα μια πνοή ορφανή, να τον σηκώσει, πριν στεγνώσει εντελώς και σπάσει σε χίλια κομμάτια, που κανένας αέρας δε θα σκόρπιζε ποτέ, γιατί βαρύναν πολύ από την καλοσύνη των ξένων…




[αφιερωμένο σε αυτούς που ξέρουν ότι τους αφορά]


.
.
.
.
.
.

59 Comments:

  1. anepidoti said...
    Ποιόν θα πρωτοφυσήξει αυτή η πνοή, θα δούμε...
    fpboy said...
    νταρκίλες βλέπω.
    την καλησπέρα μου.
    Ανώνυμος said...
    Π ρ ό τ α σ η…..

    Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες bloggers….:
    βλέποντας κι ακούγοντας…., με μεγάλη μου λύπη κι εγώ…., κυρίως, τα εφηβάκια –μας
    να τραγουδούν ‘’φτηνά’’ τραγούδια…., ως επί το πλείστον, της ερωτ’’αγάπης’’….,
    και ξέροντας, ως όλοι μας, τη δύναμη που έχει το τραγούδι
    στη διαμόρφωση χαρακτήρα και συμπεριφοράς…., κι όχι, μόνο, της ερωταγαπικής….,
    κάτι που με ανευθυνότητα τους το ‘’επιβάλλουν’’….: δισκογραφικές εταιρείες,
    ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί,….. λες και σε συμπαιγνία….,
    τολμώ….,
    αν και ξέρω πως…., και, μ’ αυτό…., θα ενοχληθούν’’ μερικοί και μερικές bloggers….,
    να σας κάνω μια ‘’ανάλογη’’ πρόταση….!

    Έχοντας…., ήδη….. και με ‘’ανάλογη’’ πρόταση…., προσφέρει
    1095 τραγούδια και ‘’τραγούδια’’ –μου….,
    και, σχετικής θεματολογίας μέσα απ’ το μπλογκ μου….: URL : www.alexandros-zivas.gr....,
    κάτι σαν ‘’αντίπραξη’’ στη ‘’συμπαιγνία’’ των ως άνω αναφερόμενων παραγόντων….,
    προτείνω…., πάντα, για τον ίδιο σκοπό….,
    να δημιουργήσουμε μια ‘’Τράπεζα στίχων προσφοράς’’….,
    όπου Έλληνες στιχουργοί και ποιητές να τους προσφέρουν…., αφιλοκερδώς κι αυτοί….,
    είτε για επιτραπέζια ημερολόγια προσφοράς….. είτε για τη δημιουργία μουσικών CD’s….!

    Ίσως….. να φανεί αφελής και ουτοπική η πρότασή μου….,
    ή κι εγώ….. αφελής…. κι ονειροπόλος ουτοπιστής….,
    αλλά….. ας σκεφτούμε τη δύναμη που μας προσφέρει η ‘’Μπλογκόσφαιρα’’….,
    που….. από ‘’βαβελική’’ Κατάρα…., ως ‘’μερικοί’’ ‘’μοιροπλάστες’’ –μας τη θέλουν….,
    μπορούμε…., και, με ‘’τέτοια’’ : ‘’τρελά’’ της ‘’τρελής’’ λογικής…., ή και λογικής ‘’τρέλας’’….,
    να την κάνουμε Ευλογία….!

    Έτσι…., καθώς πιστεύω πως….,
    ως παλαιότεροί μου bloggers…., που, μόλις, 3 μηνών blogger εγώ….,
    είστε οργανωμένοι, και, για ‘’τέτοια’’ : ‘’τρελά’’….,
    ελπίζω…., κι εάν, βέβαια, βρίσκετε ενδιαφέρουσα κι εφικτή την πρότασή μου αυτή….,
    να συναποφασίσετε…., πάντα, για ‘’τέτοιον’’ σκοπό….,
    για τα περί μιας ‘’Τράπεζας στίχων προσφοράς’’….!

    Και…., εάν…., πάλι και γι’ αυτό, τότε….,
    σαφώς, κι αφού το συναποφασίσετε…., είτε για ‘’επιτραπέζιο ημερολόγιο’’ είτε για CD….,
    τολμήσετε να ανοίξετε και τραπεζικό λογαριασμό….,
    σας υπόσχομαι πως…., ως πρώτη προσφορά χρημάτων από πλευράς μου….,
    θα συνεισφέρω στην ευλογητή προσπάθειά –σας, –μας, 300 Ευρώ….,
    που, πιθανόν, να βρεθούν και εξωμπλογκοσφαιρικοί χορηγοί….!

    Μα θα χαρώ, ‘’το ίδιο’’, και, εάν κάποιοι μουσικοσυνθέτες ή κάποιες μουσικοσυνθέτριες….,
    συνάδελφοι ή συναδέλφισσες μπλόγκερ….. ή μη….,
    ανταποκριθούν στην ανάλογη πρότασή μου….. που υπάρχει στο μπλογκ μου….,
    όπου, το ξαναλέω, προσφέρω αφιλοκερδώς και για όποιον φιλανθρωπικό σκοπό
    1095 τραγούδια και ‘’τραγούδια’’ –μου…., αφ’ ενός για τη δημιουργία
    3 επιτραπέζιων ημερολογίων….. για τα έτη....: 2010, 2011 και 2012….,
    κι αφ’ ετέρου για τη δημιουργία ενός, ή και πλέον, CD….!

    Φυσικά, το 2ο, εφόσον τυχόν μουσικοσυνθέτες/θέτριες κρίνουν κάποια άξια μελοποίησης….,
    πάλι, για τον ίδιο σκοπό…., κι εγώ…., μα κι οι ανταποκριθησόμενοι/σόμενες αυτοί/αυτές….,
    όπου, τότε, θα έχω…., κι εγώ κι εκεί…., συμμετοχή και με δικιά μου μουσική και στίχο….,
    ενώ, αργότερα κι έτσι και γι’ αυτό, και με τραγούδια –μου σε στίχο στην αγγλική γλώσσα….!

    Εάν δε σας ενοχλεί το παρόν μήνυμά μου…., μπορείτε να το διαγράψετε….,
    ναι, και διόλου δεν θα με πειράξει….!
    Σας ευχαριστώ πολύ….. και, προπαντός, γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας…..
    Xνούδι said...
    Εξυπνο πολύ και το αξίζουν. Και οι τέσσερείς τους. Τέσσερεις είναι. Όχι τρεις.
    Masterpcm said...
    Οι Άντρες, που έκαναν τη διαφορά από τους άντρες, αυτούς που απλά φορούσαν παντελόνι, ήταν πάντα ουσιαστική. Σπάνιοι άνθρωποι, μοναχικοί, ακόμα και στις ιδιαίτερα ευχάριστες πτυχές της ζωής τους... Μόνοι ανάμεσα στους πολλούς, χωρίς επαίνους και ζητοκραυγές, χωρίς να μπορεί κανείς εύκολα να ξεχωρίσει... Βλέπετε η μορφή τους δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό, το ρωμαλέο, το επιτακτικό...το αντρίκιο...
    Κρυμμένοι Άντρες, είναι μέσα στον καθένα μας, άλλες φορές σε στάση πολέμου και άλλες κουρνιαγμένοι στα βάραθρα της ψυχής...
    Άντρες που παίρνουν στα ίσια, στην κόντρα τη "στραβή" που βρέθηκε στο δρόμο τους, παρασύροντάς την τελικά (ποτέ χωρίς αιματηρό αποτέλεσμα), στην λίθη... Αυτός ο αέναος φύλακας, με το χαμόγελο στα χείλη, ενώ την ίδια στιγμή κλαίει μέσα του βαθιά, από χαρά ή από λύπη, δεν έχει σημασία, καμιά...κλαίει εύκολα μέσα, βαθιά, αλλά σπάνια ως ποτέ σε κοινή θέα. Μπορείς να ξεχωρίσεις, μόνο με ένα τρόπο αυτούς τους Άντρες, αρκεί να το 'χεις, να μπορείς να δείς εκείνα που δεν φαίνονται με "γυμνό μάτι", μόνο από ένα εξωτερικό σημάδι που είναι πάντα εκεί... την ματιά τους...Κάποιοι αναδύουν την μυρωδιά στον αέρα, ή την αφήνουν να κυκλοφορεί ακόμα και μέσα στα καλώδια, γιατί δεν μπορούν να την εγκλωβίσουν... ίσως να μην ξέρουν κιόλας πως ο Άντρας σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να κοιτάζει το πρόβλημα, που θα το λύσει ή θα λυθεί... δεν υπάρχει μέση κατάσταση στα πλάνα του. Ποτέ....

    Spy, σηκωθείτε, σηκωθείτε και δείτε με την ματιά που χρειάζεται... ο πόλεμος ξεκίνησε...και πρέπει κάπως να τον τελειώσουμε...

    Καλό σας βράδυ
    apos said...
    Κάποιοι έτσι κι αλλιώς θα καταλάβουν. Και χωρίς την αφιέρωση.
    spera spy.
    PN said...
    Τι να πω; Όλοι μας έχουμε βρεθεί στην κατάσταση να γίνουμε άμμος. Το ευτυχές είναι ότι πάντοτε ελπίζουμε να υπάρχουν άνθρωποι να μας στάξουν λίγο νερό και να γίνουμε πηλός. Και ως άλλοι πρωτόπλαστοι να ξαναπλαστούμε από τα χέρια τους.

    Αυτό με κάνει στην τελική άνθρωπο. Το δικαίωμα να μπορώ να γίνομαι άμμος όποτε το νιώσω και ότι λίγο πριν χαθώ να με σκεπάζουν και να με βρέχουν οι αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι. Με άλλα λόγια το δικαιωμά μου ταυτόχρονα στην φθορά, αλλά και την αφθαρσία.

    Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνεσαι φίλε, αλλά είναι πολλοί τυχεροί άνθρωποι για να τους αφιερώσεις ένα τόσο όμορφο και ποιητικό κείμενο.
    [Germanos] said...
    Νομιζω οτι ειναι πολυ καλό κείμενο
    K@terin@ said...
    θα συμφωνήσω με vk in athens :

    πολλοί τυχεροί οι αποδέκτες τις αναρτησης σας. Είναι ζωτικής σημασίας για τον εαυτό μας να ξέρουμε οτι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θα βρεθεί εκείνη την στιγμή να στάξει λίγο νερό ...
    tovenito said...
    ελπίζω το μήνυμα να ελήφθη. λογικά απευθύνεσαι σε μπλόγκερς και ίσως διά μέσου αυτών στον εαυτό σου. κάπως έτσι το εισπράττω.
    σκόνη. άμμος. πηλός. τρία σε ένα
    wilma said...
    Αυτό που είπε ο Apos έχει σημασία. Ότι κάποιοι θα καταλάβουν.
    Καλημέρα!
    Ανώνυμος said...
    Οι δον Κιχώτες, οι μάχες τους, οι ανεμόμυλοι δίνουν πνοή σ΄ αυτή τη ζωή...κι ας γίνονται άμμος, κι ας χρειάζονται ύδωρ ζωοποιόν για να γίνουν πηλός.
    thamnos said...
    Καλημέρα πολεμιστή.
    Κόπιασε να ξαποστάσεις, έχουμε φαγητό να φάς και κρασί να πιείς, ζεστό νερό για μπάνιο για να πετάξεις την άμμο από πάνω σου.
    Κι αν η μάχη χάθηκε ο πόλεμος συνεχίζεται.
    Eric Draven said...
    Μια λέξη μόνο: Κορυφαίο.


    Την καλημέρα μου.
    Spy said...
    @ anepidoti:
    Τυχερός ο πρώτος...


    @ fpboy:
    Έρχονται κι αυτές, που και που...


    @ χνούδι:
    Εκεί στη δίνη του αέρα, λίγο πριν διαλυθεί, είδε κι ένα χνούδι να περνά φευγαλέα μπροστά στα μάτια του, σαν ελπίδα. Εσείς είσαστε;
    Spy said...
    @ masterpcm:
    "Ο πόλεμος ξεκίνησε και πρέπει κάπως να τον τελειώσουμε..."
    Και περιμένετε τώρα να βρω κουράγιο να σας απαντήσω, μετά από αυτό το σχόλιο;
    Ας μαζέψω καλύτερα τα κουράγια που μου μείναν, να τα ξοδέψω στον πόλεμο.
    Σας ευχαριστώ για όλα.


    @ apos:
    Έχετε δίκιο.
    Αλλά είναι το ελάχιστο που χρωστούσα.


    @ vk in athens:
    Δεν είναι τυχεροί φίλε μου.
    Εγώ είμαι τυχερός.
    Εκείνοι είναι υπέροχοι!
    Και αξίζουν κάτι παραπάνω από ένα απλό κείμενο κι ένα γραπτό ευχαριστώ.
    Spy said...
    @ [germanos]:
    Το ελπίζω.


    @ k@terin@:
    Και ακόμα πιο σημαντικό είναι να μην το ξέρουμε, αλλά να το ανακαλύπτουμε.


    @ tovene592:
    Έχετε κάνει την πιο πετυχημένη σας είσπραξη. Να το ξέρετε.
    Ανώνυμος said...
    Spy είναι ωραίο.Φαντασθείτε να του ριχνε και λίγο αίμα ο kopoloso.

    Επίσης, από την ώρα που πληροφορηθήκατε για τον Spy Jr γίνεστε όλο και πιό γκρι.Είναι φυσιολογικό αλλά μη το αφήνετε να σας καταβάλλει.Κάποια στιγμή στο απώτατο μέλλον θα ξανακερδίσετε τον χρόνο της και όσα άλλα θα μοιράζεστε πλέον με συγκάτοικο.Έτσι πάνε αυτά, δεν μπορείτε να τα βάλετε μόνος σας με τη νομοτέλεια.
    Spy said...
    @ wilma:
    Καταλάβατε κι εσείς καλή μου;


    @ houlk:
    Δίνουν πνοή, αλλά μετά διαλύονται. Και μένουν συνήθως στην σκιά των ανεμόμυλών τους. Εκτός...


    @ thamnos:
    Πολλές οι μάχες που χάθηκαν φίλε μου, σε πολλά μέτωπα, μαζεμένα. Δεν ξέρω πια αν έχει νόημα ο πόλεμος. Δεν ξέρω ποιός μπορεί να βγει νικητής σ' αυτόν.


    @ eric draven:
    Δε μπορείτε να φανταστείτε τι βάλσαμο είναι για μένα και μόνο που με διαβάζετε.
    Σας ευχαριστώ.
    Spy said...
    @ κ.κ.μοίρης:
    Κρατώ την τελευταία φράση σας.
    Θα ήταν όμορφα γραμμένη κάτω από ένα virtual R.I.P.

    Χρόνος μου λείπει, αλλά όχι ο δικός της. Χρόνος για να επισκευάσω λάθος επιλογές, κι η έλλειψη αυτή με σκορπάει.
    island said...
    Ένα μπορώ να πω με σιγουριά. Είστε ποιητής αγαπητέ.

    Και ένα δεύτερο με την ίδια σιγουριά. Έχετε μέιλ.
    Ανώνυμος said...
    Δεν σας γνωρίζω προσωπικά αλλά είμαι σίγουρος ότι,εσείς τουλάχιστον,το αλουμινόχαρτο το χρησιμοποιείτε μόνον για να τυλίγετε τρόφιμα...

    (Αν πέφτω τόσο έξω τότε σας διαβεβαιώ ότι,και να είχα νερό στο παγούρι μου,δεν θα το χαράμιζα...)

    Σελιτσάνος.
    Ατίθασος ενήλικας said...
    Κείνο που με τρώει
    κείνο που με σώζει
    είναι π' ονειρεύομαι
    σαν τον καραγκιόζη
    Φίλους και εχθρούς
    στις φριχτές μου πλάτες
    όμορφα να σήκωνα σαν
    να 'ταν επιβάτες
    Λευκό μου σεντονάκι
    λάμπα μου τρελή
    Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
    Βάλε στη σκιά σου
    τούτο το παιδί
    Που δεν έχει απόψε πού να πάει
    πού να πάει
    Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια
    του καμπούρη
    πίσω απ' το λευκό πανί
    μέσα στο κιβούρι
    Μα όσο κι αν μετρώ κάτι περισσεύει
    Τρύπια ειν' η αγάπη μας και
    δε μας προστατεύει
    Λευκό μου σεντονάκι
    λάμπα μου τρελή
    Κόκκινα αυγά ή καρναβάλια
    μέσα από την κάλπη τη στατιστική
    Μας κοιτάζει ο Χάρος
    και του τρέχουνε τα σάλια
    Σαν σκιές γλιστρούν λόγια
    και εικόνες
    Κάρα σκουπιδιάρικα,
    φεύγουν οι χειμώνες
    Αν δε ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω
    Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών
    να σε γιουχαΐσω

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ
    Ατίθασος ενήλικας said...
    τσα!!
    Spy said...
    @ island:
    Mε φέρνετε σε δύσκολη θέση με τα λόγια σας. Δε ξέρω τι να σας απαντήσω.
    Eυχαριστώ.


    @ Σελιτσάνος:
    Kρατήστε το παγούρι σας. Έρχεται ξηρασία.
    Eκτός αν μένετε σε λίμνη...


    @ απατεώνες:
    Mακάρι να 'ταν τόσο απλό...
    Aura said...
    Υπέροχο και Δυνατό!!



    (Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό και αληθινό, από το να ξεντύνεσαι τη δύναμή σου (το φόβο σου δηλαδή γιατί πως αλλιώς θα είχες πανοπλία και όπλα) και να εκτίθεσαι πανέμορφα γυμνός..)
    SDRyche said...
    Προσπαθώ ώρα τώρα να καταλάβω τι σας συμβαίνει με τις δύο τελευταίες αναρτήσεις. Δεν τα κατάφερα. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό το μυαλό μου ζει χωρίς εμένα. Παρόλα αυτά το φώναξα. Να κάτσουμε να δούμε μαζί τι συμβαίνει. Πάλι δε βγήκε τίποτα. Ούτε καν ένα σχόλιο της προκοπής. Και ξανάμεινα μόνος.
    Κάπου εκεί σταμάτησα να προσπαθώ να καταλάβω τι σας συμβαίνει κι άρχισα μέσα από τις λέξεις σας να σκέφτομαι τι μου συμβαίνει..
    Ξέρω ότι δε με αφορά αλλά όπως και να 'χει εγώ πραγματικά σας ευχαριστώ.

    ΥΓ:Ίσως το καλύτερο κείμενό σας.
    Ανώνυμος said...
    Ας πάρει ο πηλός και πάλι μορφή. Τη μορφή ενός γελαστού και δημιουργικού πολεμιστή.
    Ας φορέσει και πάλι την πανοπλία του, τα όπλα του, τα κουράγια του ας διαλύσει με μιας την ομίχλη και ας ριχτεί στη μάχη.
    Οι (3) ξένοι θα είναι εκεί, θα παρακολουθούν έτοιμοι.. ο πηλός να μην γινεί ποτέ άμμος.
    AtelierObsolete said...
    Αγάντα...
    Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι...
    Και μην ξεχάσεις ποτέ...
    Η ζωή κύκλους κάνει...
    Τώρα είσαι στο απο κάτω τεταρτημόριο...
    Έπονται τα επομένα...
    Y. K. said...
    "Χρόνος για να επισκευάσω λάθος επιλογές, κι η έλλειψη αυτή με σκορπάει."

    με στειλατε.

    κατα τ'αλλα πηρα την "αμμο" σας χουφτα χουφτα να τη μεταφερω στο "σπιτι" μου. στο δρομο μου ξεφυγαν κοκκοι να τους ακολουθω σαν κοντορεβυθουλης.

    δε χρειαζεται να πω κατι αλλο νομιζω.

    την καλησπερα μου
    Ανώνυμος said...
    απλά πανέμορφο.
    πανέμορφο.
    katerina said...
    Υπάρχουν στιγμές που δεν ήταν ....η στιγμή για να σε διαβάσω.
    αφηγήτρια said...
    ...τώρα τι να πω; που αυτό το όμορφο κείμενο έρχεται ο ορθολογισμός μου και το αναιρεί... γιατί ποτέ η άμμος με το νερό δε θα γίνουν πηλός, γιατί το νερό θα έχει εξατμιστεί πριν καν να απομακρυνθούν οι 3 επισκέπτες... γιατί η σκέψη μου πιανεται πάνω σε αυτή τη λεπτομέρεια σαν σε αγκαθάκι και μ' αφήνει με μια επίγνωση ψεύτικης λύτρωσης, ή μήπως όχι; αυτοί που λες να έχουν καταλάβει αλλά εγώ να μένω στις λεπτομέρειες, φτωχή και αφελής;
    Spy said...
    @ aura:
    "...γυμνός."
    Kαι τρωτός όμως.


    @ sdryche:
    Eδώ δεν κατάλαβα εγώ καλά καλά τι μου συμβαίνει, περιμένετε να καταλάβετε εσείς; Σαν το ανέκδοτο με τον κουφό και τον βλάκα είμαστε...


    @ c.a.:
    Δον Kιχώτης σε σκονισμένα βιβλία.
    Πόσες φορές να τον ξαναδιαβάσεις;
    Aκόμα κι αυτές οι σελίδες θα σκορπιστούν κάποτε.
    Spy said...
    @ meltemi:
    Mην είστε τόσο σίγουρη.
    Mπορεί και να προηγήθηκαν...


    @ alicia:
    Δε χρειάζεται.
    Σας ευχαριστώ που έρχεστε.


    @ deadend mind:
    Nαι, αν το διαβάζεις.
    Aν το ζεις;
    Spy said...
    @ katerina:
    Tο ξέρω καλή μου Kατερίνα, το ξέρω.
    Kι εγώ το ίδιο έπαθα πριν από λίγο. Kάθησα να διαβάσω την ανάρτησή σας, αλλά που; με τέτοια διάθεση; Kόντεψα να την τελειώσω, ήθελα να σας γράψω και κάτι, αλλά δεν...


    @ αφηγήτρια:
    Oύτε φτωχή είστε και ούτε αφελής.
    Προπάντων το δεύτερο.
    Δεχτείτε προς το παρόν σας παρακαλώ, πως η λεπτομέρεια στην οποία μείνατε, είναι πέρα για πέρα έτσι όπως λέτε. Mια πιθανώς (απεύχομαι) ψεύτικη λύτρωση...
    Kι επειδή το ψεύτικη είναι και παρεξηγήσιμο, πείτε καλύτερα, χαραμισμένη...
    Christos said...
    Την καλησπέρα μου. ΑΠλά
    SDRyche said...
    Είδατε ώρες ώρες κάτι πράγματα που προσπαθώ να κάνω κι εγώ;
    Άρα μάλλον εσείς είστε αυτός που δεν ακούει.
    Καλημέρα.
    βιολιστης στη στεγη said...
    Tο ειδικό βάρος της άμμου, ίσως να είναι μεγαλύτερο απο αυτό μιάς διάτρητης πανοπλίας...
    elf said...
    Μια μεγάλη καλημέρα πέρασα να πω.
    ΚΑΛΗΜΕΡΑ.
    katerina said...
    Θα το ήθελα όμως.
    Απο σένα, με τα πολαπλά κελύφη, έτσι για να προστατευτεί αυτό το ...έσω, που γαμώτο εκεί που δεν το περιμένεις, γίνεται αντάρτης και ζητάει το χώρο του, ...θα το ήθελα.
    Ιμμαήλ said...
    Κάποιες στιγμές και ο πιο δυνατός πολεμιστής θέλει να βγάλει τις ευθύνες του κόσμου απο πάνω του και να διαλυθεί, να κοιμηθεί στην ήσυχη γη πριν τον πλάσουν πάλι οι ανθρώποι που τον αγάπησαν και τον ξανα φέρουν κοντά τους.
    Δεν θα πω απλά υπέροχο, γιατί θα κουστεί κοινότοπο, απλά θα πω ότι ήταν απο τα κείμενα που ταξιδεύουν το μυαλό στις εικόνες τους και μένουν στην καρδιά για την σκληρή τρυφερότητά τους και την άρρητη ελπίδα τους.
    Καλό σκ!
    Ανώνυμος said...
    Μα τα χίλια μέτρα αλουμινόχαρτο!
    Ωραίος είστε!
    Spy said...
    @ christos:
    Kαι τη δική μου.


    @ sdryche:
    Mε κολακέυετε...
    Nαι...
    M' ακούτε;


    @ βιολιστής στη στέγη:
    Aρκεί να ξέρεις να το αξιοποιήσεις.
    Kαλημέρα.
    Spy said...
    @ elf:
    Kαλά κάνατε.
    Tην χρειαζόμουν.


    @ katerina:
    Θα προσπαθήσω. Aργότερα.


    @ ιμμαήλ:
    Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.


    @ kopoloso:
    Mόνο ωραίος;
    Πανέμορφος!
    Βάσκες said...
    Μπέσα φίλε spy, μπέσα.
    Ανώνυμος said...
    στην αληθινή ζωή το τραγικό είναι σκέτα τραγικό. δεν υπάρχει ομορφιά μέσα του. μονο ειρωνια. ή απορία.
    ο αποτέτοιος said...
    δεν ξέρω τι να σας γράψω. πραγματικά.



    (ελπίζω πάντως να είστε καλά..)
    brainwaves said...
    Γεια σας, γεια σας... Επανήλθα και σας βρίσκω πάλι με κείμενο εξαιρετικής πέννας.

    Τα σέβη μου!! Μου αρέσει πολύ!

    Υγ.: Εκεί μέσα στη σοβαρότητα έρχεται ο "σκατιάρης άνεμος" και με αποτελειώνει!!! Μπράβο λέμε!
    Valisia said...
    Κι έζησε αυτός καλά κι εμείς(αναμφίβολα) καλύτερα.
    Το ισοπέδωσα το κείμενό σου,αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το ευχαριστήθηκα.
    Καλημέρα!
    demetrat said...
    "Ο πόλεμος ξεκίνησε και πρέπει κάπως να τον τελειώσουμε..."
    κάποιος πιό πάνω είπε αυτό
    Και συ είπες πως :
    Ας μαζέψω καλύτερα τα κουράγια που μου μείναν, να τα ξοδέψω στον πόλεμο.
    Εγώ θα σου πω πως πόλεμος είναι από χρόνια εδώ,πρίν από μας.
    Τα κουράγια μου θα τα μαζέψω γιά να μη γίνω ο στρατιώτης από πηλό.
    Γιατί ουδόλως με ενδιαφέρει άν ποτέ θα με ανακαλύψει κάποιος, όταν δεν θα είμαι πιά στον πόλεμο.
    (αντε , τι θα γινει με σας, μέσ στη μαύρη μαυρίλα. Θα μας πεθάνετε.παρεπιπτόντως γιά διάβασε ένα ποίμα στον παράλληλο,νομίζω πως είναι για την περίπτωσή σου)
    Mara Lisha said...
    Ένα υπέροχο κείμενο γραμμένο από έναν καλλιτέχνη. Μπαίνεις στο μυαλό μας και το τριβελίζεις.
    Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος said...
    Το καλο να λεγεται. Κι αυτο παραηταν καλο φιλε spy !
    Τα σεβη μου.
    Xνούδι said...
    To sleepless το παίρνω μαζί μου να το διαβάσω δυνατά αύριο στην καταπακτή των τραγουδιών. Και το θεωρώ μεγάλη μου τιμή που θα είναι εκεί μαζί με άλλα αριστουργήματα.
    Σας ευχαριστώ πολύ.
    Spy said...
    @ βάσκες:
    Μπέσα, φίλε Βάσκες.
    Όλη δικιά μου.


    @ deadend mind:
    Ναι αλλά παίζει ρόλο από που βλέπεις το έργο αγαπητή μου, Άλλο είναι η πλατεία και άλλο ο εξώστης.


    @ αποτέτοιος:
    Δε χρειάζεται να γράψετε κάτι. Μου αρκεί που περνάτε για καφέ.
    Spy said...
    @ brainwaves:
    Μόνο που αυτή τη φορά χρησιμοποίησα εξαιρετικό νυστέρι, όχι πέννα. Χωρίς αναισθητικό.


    @ valisia:΄
    Η αλήθεια είναι πως πράγματι το ισοπεδώσατε. Αλλά μπορεί και να του χρειαζόταν. Είχε σηκώσει πολύ ψηλά τον αμανέ. Αφήστε που είστε και καινούργια και η στοιχειώδης ευγένεια επιβάλλει να νιώσετε βολικά.
    Καλωσήρθατε.


    @ demetrat:
    Πόσο χαίρομαι που σας ξαναβλέπω.
    Μας λείψατε ξέρετε.
    (άμα μου βάζατε και κανένα link θα το διάβαζα το ποίημα...)
    Spy said...
    @ mara lisha:
    Τα παραλέτε λίγο.
    Αλλά τα παραλέτε ωραία, και όλοι έχουμε ανάγκη από ένα χάδι.


    @ exoaptonkyklo:
    Σας ευχαριστώ πολύ φίλτατε.
    Έχει ιδιαίτερη αξία όταν μου το γράφετε εσείς.
    Να το ξέρετε.


    @ χνούδι:
    Με χωράει και μένα η καταπακτή;
    Ελπίζω ναι. Εγώ θα χτυπήσω πάντως, κι αν είστε μέσα μου ανοίγετε...
    toymaker said...
    Επιστρέφοντας στο σπίτι του, αυτός ο άγνωστος που έτυχε να βρει το πτώμα του παιχνιδοποιού, κάθισε στην πολυθρόνα που ήταν κοντά στο παράθυρο και πήρε το ημερολόγιο στα χέρια του.Κοίταξε ξανά το εξώφυλλο και με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια το άνοιξε...

    Ένα παιχνίδι φτιαγμένο από πηλό...

    Ο παιχνιδοποιός περπατούσε μέρες τώρα, αναζητώντας το μέρος εκείνο όπου θα έχτιζε το παλάτι για τα παιχνίδια του...
    Κουρασμένος και αποθαρρυμένος πια σκεφτόταν να τα παρατήσει... Όταν κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά σε μια άμορφη μάζα πηλού... ένας πηλός που είχε ξεραθεί από το χρόνο, ένας πηλός που θα γινόταν το υλικό για το νέο του παιχνίδι... Κοίταξε το μέρος ολόγυρα... το είχε βρει... το μέρος όπου θα έχτιζε το παλάτι για τα παιχνίδια του...
    Δίχως να γνωρίζει έσπασε τον πηλό σε κομμάτια... και μέσα στον πηλό βρήκε ίχνη από αίμα...

    Και χρησιμοποίησε μέρος αυτού για να φτιάξει ένα παιχνίδι... για να φτιάξει μια πήλινη κούκλα... την πιο ζωντανή κούκλα που είχε φτιάξει ποτέ...
    Και αυτό που ήταν να χαθεί με το πέρασμα του χρόνου, θα ζούσε για πάντα...
    Έδωσε πνοή ζωής εκεί που δε θα πρεπε... Άλλαξε τη μοίρα και έπαιξε το Θεό...

    Αγαπούσε την πήλινη κούκλα περισσότερο από όλα τα παιχνίδια του... και εκείνα θύμωσαν... ένα βράδυ ξύπνησαν και την ώρα που ο παιχνιδοποιός κοιμόταν, την έσπασαν σε κομμάτια... Αλλά δεν ήξεραν κάτι...
    Την ώρα που την κατέστρεφαν το σώμα του παιχνιδοποιού άρχιζε να αλλάζει... γινόταν πηλός...
    Ο παιχνιδοποιός ξύπνησε αλλά δεν μπορούσε να κινηθεί ούτε να μιλήσει γιατί τα πόδια του και το στόμα του ήταν τώρα πήλινα...

    Και αυτό που ήταν να χαθεί με το πέρασμα του χρόνου, θα ζούσε για πάντα...
    Spy said...
    Αγαπημένε μου Toymaker,
    Σας ευχαριστώ πολύ για το αλληγορικό σας αυτό σχόλιο. Πιστεύω πως πλέον γνωρίζετε την αμέριστη εκτίμηση και συμπάθεια που τρέφω προς το πρόσωπό σας και τη δουλειά σας (στο μπλογκ), και γνωρίζετε και τη γνώμη μου αν διαβάσατε το σχόλιο που άφησα στον VK. Θα σας πω μόνο πως μόλις με κάνατε να χαμογελάσω σε μια πολύ δύσκολη για μένα ημέρα.
    Σας ευχαριστώ και πάλι.

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy