Πήρα μια σιδερένια οδοντογλυφίδα, κι έβγαλα από το στόμα μου ένα τεράστιο ξύλινο αλογάκι, από αυτά που κουνιούνται μόνα τους στα στοιχιωμένα σπίτια τους χειμώνες και κάνουν τις σοφίτες να τρίζουν, το ακούμπησα ιδρωμένος στο δάπεδο, κι αυτό έμεινε ακίνητο, «διψάω» είπε, και λιποθύμησε με κρότο πάνω στα παγωμένα πλακάκια της κουζίνας, εγώ προσπάθησα να βρω τις ομπρέλες μου, μα τις είχα θάψει στην αποθήκη κάτω από την παλιά σόμπα πετρελαίου της γιαγιάς κι έτσι βγήκα γυμνός στην λιακάδα, τρέμοντας απ’ το κρύο κι απ’ τις ερωτήσεις που μου έκανες όταν πηγαίναμε στα φροντιστήρια...
Έξω στο δρόμο, κρεμάστρες τσαλακωμένες συρμάτινες, που παλιά ήταν πουλιά, φτερούγιζαν στις σκιές των περιπτέρων και κάναν πως διαβάζουν εφημερίδες, μα αν κοίταζες βαθιά μέσα στα θολά τους μάτια θα έβλεπες ωκεανούς να στερεύουν και βουνά να γίνονται ηφαίστεια, ξερά όμως, σαν κι αυτά στα ντοκυμαντέρ που μας τρομάζουν τα βράδυα του καλοκαιριού, που όταν λιώνει ο πάγος στα ποτήρια μας κανένας δεν έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή κουζίνα, και μένουμε παγωμένοι εκεί να πετάμε πετραδάκια σε ένα φάλτσο φεγγάρι...
Ξαναμπήκα λοιπόν σε κείνο το ερημωμένο κάστρο, ο μπάτλερ με καλωσόρισε με μια βαθιά υπόκλιση και άνοιξε αυτήν τη θεόρατη πόρτα που δεν είχε ξανανοίξει ποτέ, σκίουροι ξεπηδούσαν από παντού και μου τρώγαν τις τσέπες, μέχρι που δεν μου μείναν άλλα ψίχουλα, παρεκτός απ’ αυτά που ήταν σφηνωμένα στο στόμα μου, κοίταξα ψηλά εκλιπαρώντας, μια μικρή βοήθεια ήθελα μόνο, το στόμα μου στεγνό βρωμούσε εγκατάλειψη κι εγωϊσμό, μα που στο διάολο την έβαλα την οδοντογλυφίδα, αφού να, εδώ την είχα πιο πριν...
.
.
.
.
.
.
Έξω στο δρόμο, κρεμάστρες τσαλακωμένες συρμάτινες, που παλιά ήταν πουλιά, φτερούγιζαν στις σκιές των περιπτέρων και κάναν πως διαβάζουν εφημερίδες, μα αν κοίταζες βαθιά μέσα στα θολά τους μάτια θα έβλεπες ωκεανούς να στερεύουν και βουνά να γίνονται ηφαίστεια, ξερά όμως, σαν κι αυτά στα ντοκυμαντέρ που μας τρομάζουν τα βράδυα του καλοκαιριού, που όταν λιώνει ο πάγος στα ποτήρια μας κανένας δεν έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή κουζίνα, και μένουμε παγωμένοι εκεί να πετάμε πετραδάκια σε ένα φάλτσο φεγγάρι...
Ξαναμπήκα λοιπόν σε κείνο το ερημωμένο κάστρο, ο μπάτλερ με καλωσόρισε με μια βαθιά υπόκλιση και άνοιξε αυτήν τη θεόρατη πόρτα που δεν είχε ξανανοίξει ποτέ, σκίουροι ξεπηδούσαν από παντού και μου τρώγαν τις τσέπες, μέχρι που δεν μου μείναν άλλα ψίχουλα, παρεκτός απ’ αυτά που ήταν σφηνωμένα στο στόμα μου, κοίταξα ψηλά εκλιπαρώντας, μια μικρή βοήθεια ήθελα μόνο, το στόμα μου στεγνό βρωμούσε εγκατάλειψη κι εγωϊσμό, μα που στο διάολο την έβαλα την οδοντογλυφίδα, αφού να, εδώ την είχα πιο πριν...
.
.
.
.
.
.
28 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
υπογραφή: Πουκ
τζαμπα κόπος...
όμως, από άποψη αισθητικής είναι υπέροχο.
Περιγράφεις όνειρο. Τα όνειρα δεν έχουν λογική.
Τι κάθομαι λοιπόν και ψάχνω μισή ώρα;
Μ' εκτίμηση
Alex the Walker
- Mπρος. Σήκω! του είπε. Εδώ θα μείνουμε;
Εκείνος το κοίταγε με μισάνοιχτο στόμα. Τα αλογάκια μιλάνε; Και μάλιστα τα ξύλινα; « Όλα μιλάνε όταν εσύ θέλεις να μιλήσουν» – διάβασε την σκέψη του. Άντε ανέβα να πάμε βόλτα και κόψε τις ρημάδες τις φρο(ύ)δες αναλύσεις. Τι θα πει αυτό, τι σημαίνει το άλλο. Αμα θες αναλύσεις ας μη με ζωντάνευες. Τώρα έχεις ευθύνες.
Σηκώθηκε βαριεστημένα. Δεν του αρέσει να του φωνάζουν. Και μάλιστα ξύλινα αλογάκια. Άνοιξε τα πόδια του και κάθησε όπως - όπως στη σέλα του. Τα κανιά του, περίσσευαν. Περίεργο. Την προηγούμενη φορά έφταναν και ακουμπούσαν κανονικά , μουρμούρισε. Ναι, πριν 37 χρόνια!! του σφύριξε στο αυτί ο μικρός πρίγκηπας ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσε να ζωγραφίσει έναν βόα που μόλις είχε καταπιεί.
Ένα κρακ τον συνέφερε. Ώρα είναι να το σπάσω.. Μην ανησυχείς. Σε αντέχω. Τον καθησύχασε το αλογάκι. Ετοιμος; Φύγαμε;
Όχι. Μισό λεπτό. Άρπαξε από το πάτωμα την σιδερένια οδοντογλυφίδα. Την κράτησε σαν ακόντιο. Σοβάρεψε. Έσκυψε λίγο την πλάτη του και χάδεψε τη χαίτη του αλόγου του. Τώρα είμαι έτοιμος! Φύγαμε!!!!!
Αέρας σηκώθηκε και ανακάτεψε όλη τη σαβούρα. Κι αυτοί οι δυο, ξεκίνησαν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα, για νέες περιπέτειες.
Καλημέρα :)
Δυστυχώς δεν είναι όνειρο.
Παραλήρημα μετά από ληγμένα ήταν.
@ Alex the Walker:
Επειδή εδώ μέσα ο σουρεαλισμός είναι το φόρτε μας, μην πολυψάχνετε. Την επόμενη φορά ζητήστε το βιβλιαράκι με τις οδηγίες χρήσεως στην είσοδο. Μόνο 5 ευρώ και δώρο μια ομπρέλα (θα την χρειαστείτε).
Καλωσήρθατε.
@ rosie:
Έχω εντυπωσιαστεί...
(θέλετε να γίνετε ο κυβερνητικός μου εκπρόσωπος;)
:)
@ molemou:
Χρόνια Πολλά και Καλά και σε σας.
It's a deal!
Γράψτε μου ένα brief με τις λεπτομέρειες, τις καλλιτεχνικές σας ανησυχίες, τα γούστα σας, τα blogs που σας αρέσουν, τι δεν θέλετε, το τηλέφωνό σας την ομάδα αίματος, και τις λεπτομέρειες από το Ε9 σας και στείλτε τα στο e-mail μου. Το αίτημά σας θα εξεταστεί από την επιτροπή που έχουμα ειδικά για τέτοιες περιπτώσεις (εμένα και τον εαυτό μου) και θα σας απαντήσουμε αρμοδίως (και πριβέ)...
@ Χνούδι:
Το μυαλό μας το μασάμε ήδη, και το ξέρετε. Το άλλο είναι που φοβάμαι περισσότερο. Κι άμα μου 'ρθει να βγεί κάτι πιο μεγάλο απ' το στόμα μου και δεν χωράει και σφηνώσει εκεί, τι θα κάνω;
Φοβάμαι.
όλοι φάγαμε πολύ κρέας αυτές τις μέρες, κύριε spy, αλλά εσείς το παρακάνατε μάλλον... ένα ολόκληρο αλογάκι;;;;
Καλά το πάτε, συνεχείστε...
@ rosie
Σε ακόμη καλύτερο δρόμο βρεθήκατε :-)
Αλλά με οδοντογλυφίδα να το βγάλεις
Χλωμό
…χμμμ, πιάσε κατσαβίδι
έλα και χαλαρώσαμε λέω!!!!
Τα σέβη μου.
Σελιτσάνος.
Έτσι εξηγείται αγαπητέ Spy! :)
Πάντως, η σιδερένια οδοντογλυφίδα πρέπει να πόνεσε!
Μην είστε τόσο βίαιος με τον εαυτό σας...
Μα εγώ θα σας τα λέω όλα...;
Υ.Γ. Για παραπάνω τιπς συνταγών, παρακαλώ μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου!
Αφού είναι αδύνατον να την ζήσετε χωρίς αυτήν,γιατί προσπαθείτε μάταια να την εγκαταλείψετε;Δεν βρίσκω λόγο.
Στην πρώτη παράγραφο έχετε απόλυτο δίκιο. Στην δεύτερη όχι. Δεν το έφαγα. Μεγάλωσε μόνο του μέσα μου. Αυτοβούλως.
@ Χνούδι:
Το προσπαθώ, να ξέρετε.
@ ntetzevou:
Το προσπαθήσαμε κι αυτό φίλε μου. Κοιτάχτε εδώ πόσα κάναμε! Τίποτα...
@ Masterpcm:
Δεν πρόλαβα. Ήσαντε σκληρά και μου σπάσανε τα δόντια.
@ b|a|s|n\i/a:
Άμα είστε σίγουρος πως το θέλετε...
Με την ησυχία σας. Εδώ είναι αυτά, δεν φεύγουν.
Χρόνια Πολλά και σε σας.
@ απατεώνες:
Κατσαβίδι δεν είχα. Προσπάθησα με τανάλια αλλά κόντεψα να βγάλω και τα δόντια μου μαζί...
@ Aura:
Πολλά.
Πάρα πολλά.
Αλλά πιο πολύ;
"Ανάσα"...
Από μια κομένη θα με χάσετε μια μέρα...
@ Σελιτσάνος:
Σας ευχαριστώ για τη διακριτικότητα.
@ Lilith:
Αν πόνεσε; Ακόμα ματώνω...
Ναι. Και με τσιγάρα. Μην ξεχνιόμαστε. Κι από αυτά ξεμένεις...
@ maria maltezou:
Ειλικρινά, δεν ξέρω για σας, αλλά επειδή το δικό μου χαλί φούσκωσε τόσο που ακούμπησε στο φωτιστικό είπα ν' αρχίσω να τα πετάω εδώ μέσα... Κι άμα θέλει κανένας χριστιανός (και μωαμεθανός, δεν με ενοχλεί) να βοηθήσει στο καθάρισμα, ευπρόσδεκτος θα είναι...
@ manetarius:
Κι άμα θέλει να με φάει εκείνο;
(εδώ σας θέλω, στα δύσκολα, τα εύκολα τα κουμαντάρουμε και μόνοι μας)
@ island:
Δεν πειράζει. Κρατήστε τα για το επόμενο ποστ.
@ neni:
Μικρή μου neni, ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι τρυπώνετε πολύ βαθιά μέσα μου. Καλό είναι αυτό, μου αρέσει, αλλά δεν φοβάστε τα σκοτάδια;