- Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Έξω βέβαια ο ήλιος έλουζε τα πεζοδρόμια, αλλά όταν τα ρολλά είναι κατεβασμένα, φυσικό είναι το δωμάτιο να είναι σκοτεινό. Μια τηλεόραση έπαιζε όλο το προηγούμενο βράδυ, χωρίς φωνή. Βαρέθηκε κι έκλεισε μόνη της.
Φόρεσα τις καλές μου τις κάλτσες, έπλυνα τα δόντια μου με Azax για τα τζάμια, και κατέβηκα γρήγορα στο πάρκινγκ. Πρέπει να το παράχεσα στη γρηγοράδα διότι στο αντιπροτελευταίο σκαλοπάτι είχε φυτρώσει μια μολόχα που δεν την είδα, την πάτησα και προσγειώθηκα με φόρα στην πόρτα του λεβητοστασίου. Το πόμολο σφηνώθηκε στα ούλα μου και μια πιτσιλιά αίμα έδωσε έναν τόνο splatter στο υπόγειο.
«Τη μολόχα μου μέσα!» βλαστήμησα δυνατά, αλλά δεν πτοήθηκα. Είχα έναν σκοπό εκείνη την ημέρα και έπρεπε να τον εκπληρώσω νο μάτερ γουάτ. Έφτυσα το πόμολο, που παραδόξως δεν είχε μετακινηθεί καθόλου από τη θέση του, έψαξα για τα κλειδιά, προφανώς δεν τα βρήκα, πήρα από τη θέση του τον προσωπικό μου λοστό και παραβίασα την ξεκλείδωτη πόρτα του αυτοκινήτου. Κανένας συναγερμός δεν χτύπησε, για τον εξαιρετικά περίπλοκο λόγο πως κανένας συναγερμός δεν υπήρχε. Έβαλα μπρος.
Η γκαραζόπορτα δεν στάθηκε ικανή να με σταματήσει διότι είχα προβλέψει, σε πείσμα όλων των προηγούμενων ημερών, και την είχα ανοίξει. Έφυγα με την ιλλιγγιώδη ταχύτητα των 27 χλμ/ώρα. Στο δρόμο ερημιά. Ευτυχώς. Στην κατάστασή μου δεν θα ήθελε να βρεθεί στο δρόμο μου ούτε χελώνα με τάσεις αυτοκτονίας. Βγήκα στη λεωφόρο. Κάθε εκατό μέτρα το βλέμα μου γυρνούσε δεξιά – αριστερά αλλά μάταια. Μια νευρικότητα είχε ξεκινήσει από την πρωινή μου ανακάλυψη, ενηληκιώθηκε απότομα στο πάρκινγκ, και τώρα κόντευε να εκραγεί συμπαρασύροντας στο διάβα της κάθε ίχνος λογικής και ψυχραιμίας. Κοίταξα έντρομος τον δείκτη της βενζίνης. «Τη λιτότητά μου μέσα» μούγκρισα.
Ήμουν έτοιμος να αρχίσω να χτυπάω ξένες πόρτες, σαν κανένα τελειωμένο τζάνκι, όταν το είδα. Πεντακόσια μέτρα, γεμάτα αγωνία, με χώριζαν από την πιθανή λύτρωση. Παραβίασα το κόκκινο, χωρίς να κοκκινήσω από ντροπή, και ευτυχώς ο οδηγός του τριαξονικού που ερχόταν από δεξιά πρόλαβε να κόψει απότομα όλο το τιμόνι κι έτσι το δυσκίνητο θηρίο καρφώθηκε μεγαλοπρεπώς σε μια τζαμαρία με χαλιά στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου. Έκανα πως δεν άκουσα τα μπινελίκια, και συνέχισα ακάθεκτος. Πλησίαζα. Ένα φανάρι ακόμα.
Η χαρά μου ήταν ανείπωτη. Ήταν ανοιχτό. Το μοναδικό περίπτερο της Μεσογείων εδώ και έξι χιλιόμετρα ήταν ανοιχτό. Σταμάτησα με τα φρένα να ουρλιάζουν και τα τακάκια να παραδίδουν το πνεύμα ακριβώς απ’ έξω. Άνοιξα την ξεχαρβαλωμένη πόρτα μου και πετάχτηκα έξω από το αμάξι. Μια γριά με χιουντάι έπαθε οχτώ απανωτά εγκεφαλικά, έτσι όπως με είδε ξαφνικά μπροστά της, και μετά το εικοστό τρίτο κολωνάκι που ξήλωσε καρφώθηκε με χάρη σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Ο άντρας της, στον Παράδεισο, χέστηκε από την χαρά του μόλις την είδε. Το δικό μου αυτοκίνητο αντίθετα, θέλωντας να επιδείξει ικανότητες αυτοδιαχείρισης, και ελείψει φρένων, τσουλούσε αργά και ηδονικά προς το ΥΠΕΘΑ. Εκείνη τη στιγμή, δενμε ενδιέφερε τίποτε άλλο. Κάποιος χριστιανός θα το έβρισκε παρακάτω και με μια μικρή αμοιβή θα μου το παρέδιδε.
- «Πέντε Winston καμαλά κοσαϊρια κίκινα!» ούρλιαξα στον περιπτερά.
- «Τι;» ψέλλισε αγουροξυπνημένος.
- «Πέντε Winston μαλακά εικοσάρια κόκκινααααα!!!» Κάτι μισοπεθαμένα περιστέρια παραδίπλα, αναστήθηκαν αυτόματα, με την ένταση της φωνής μου.
- «Μισό...» είπε ο λαλίστατος περιπτεράς.
- «Γρήγορα άνθρωπέ μου! Πεθαίνω λέμε...!» Τα περιστέρια απεδήμησαν πλέον εις Κύριον και πήγαν να κάνουν παρέα στην προαναφερθείσα γριά.
- «Φιλαράκι, δεν έχω...» τόλμησε να εκστομίσει ο άθλιος.
- «Τι;»
- «Δεν έχω. Καθόλου. Μου τελειώσανε» με αποτελείωνε σαρκαστικά αργά.
- «Σκληρά; Εικοσιπεντάρια; Ότι να ‘ναι!!!» Ο ιδρώτας είχε αρχίσει να ποτίζει την άσφαλτο.
- «Να σου δώσω ρε αγορίνα κανα Μάλμπορο, κανα Κάμελ, να κάνεις δουλειά σου;» με αποτελείωσε ο υποψήφιος μακαρίτης.
- «Τι λες ρε άθλιε; Έκανα τόσα χιλιόμετρα παραμονή Χριστουγέννων, κόνταψα να σκοτώσω τα μισά Βόρεια Προάστεια, για να μου πεις ότι δεν έχεις;» δεν κρατιόμουν πλέον. Αφροί έβγαιναν από το στόμα μου, από τη μύτη, τα αυτιά και τις μασχάλες.
- «Ε, δεν έχω ρε φιλάρα λέμε. Τι να κάνουμε; Θα μας σκοτώσεις κιόλας;» πρόλαβε να προβλέψει το ζώον.
Έβγαλα το υπηρεσιακό μου περίστροφο, χωρίς να το πολυσκεφτώ είναι η αλήθεια. Στην αρχή μου ‘ρθε να του το χώσω στο στόμα, αλλά θυμήθηκα αυτά που έγραφε το εγχειρίδιο που μας είχαν δώσει για περιπτώσεις παρεκλίνουσας συμπεριφοράς, και συγκρατήθηκα. Ελαφρώς. Διότι το κακό είχε ήδη γίνει. Από τη στιγμή που το περίστροφο βγήκε από τη θήκη έπρεπε να επιτελέσει το έργο του. Δεν γινόταν να επιστρέψει άπρακτο και ντροπιασμένο. Έτσι πυροβόλησα στο αέρα δύο ή και τρεις, μπορεί και τέσσερεις, ίσως και πέντε φορές, δεν θυμάμαι πια.
Είναι προφανές και ηλίου φαεινότερο κύριε Πρόεδρε πως κάποιο εκ των βλημάτων εξοστρακίστηκε σε έναν διερχόμενο εκείνη τη στιγμή αποδημητικό πελαργό, άλλαξε πορεία, βρήκε σε ένα ΚΑΦΑΩ του ΟΤΕ, αναπήδησε στο αυτοκίνητό μου που είχε σταματήσει αυτοβούλως τριάντα μέτρα πιο κάτω, κι εξουθενωμένο πια σφηνώθηκε στην καρωτίδα του άτυχου περιπτερά. Πέραν τούτου, δεν έχω να δηλώσω κάτι άλλο.
- Μάλιστα, μάλιστα... Κύριε εισαγγελεύ;
- Καμία ερώτηση κύριε Πρόεδρε.
- Μάλιστα. Κύριε Κούγια;
Συνεχίζεται, αλλά πιστέψτε με. Δεν θέλετε να ξέρετε...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Φόρεσα τις καλές μου τις κάλτσες, έπλυνα τα δόντια μου με Azax για τα τζάμια, και κατέβηκα γρήγορα στο πάρκινγκ. Πρέπει να το παράχεσα στη γρηγοράδα διότι στο αντιπροτελευταίο σκαλοπάτι είχε φυτρώσει μια μολόχα που δεν την είδα, την πάτησα και προσγειώθηκα με φόρα στην πόρτα του λεβητοστασίου. Το πόμολο σφηνώθηκε στα ούλα μου και μια πιτσιλιά αίμα έδωσε έναν τόνο splatter στο υπόγειο.
«Τη μολόχα μου μέσα!» βλαστήμησα δυνατά, αλλά δεν πτοήθηκα. Είχα έναν σκοπό εκείνη την ημέρα και έπρεπε να τον εκπληρώσω νο μάτερ γουάτ. Έφτυσα το πόμολο, που παραδόξως δεν είχε μετακινηθεί καθόλου από τη θέση του, έψαξα για τα κλειδιά, προφανώς δεν τα βρήκα, πήρα από τη θέση του τον προσωπικό μου λοστό και παραβίασα την ξεκλείδωτη πόρτα του αυτοκινήτου. Κανένας συναγερμός δεν χτύπησε, για τον εξαιρετικά περίπλοκο λόγο πως κανένας συναγερμός δεν υπήρχε. Έβαλα μπρος.
Η γκαραζόπορτα δεν στάθηκε ικανή να με σταματήσει διότι είχα προβλέψει, σε πείσμα όλων των προηγούμενων ημερών, και την είχα ανοίξει. Έφυγα με την ιλλιγγιώδη ταχύτητα των 27 χλμ/ώρα. Στο δρόμο ερημιά. Ευτυχώς. Στην κατάστασή μου δεν θα ήθελε να βρεθεί στο δρόμο μου ούτε χελώνα με τάσεις αυτοκτονίας. Βγήκα στη λεωφόρο. Κάθε εκατό μέτρα το βλέμα μου γυρνούσε δεξιά – αριστερά αλλά μάταια. Μια νευρικότητα είχε ξεκινήσει από την πρωινή μου ανακάλυψη, ενηληκιώθηκε απότομα στο πάρκινγκ, και τώρα κόντευε να εκραγεί συμπαρασύροντας στο διάβα της κάθε ίχνος λογικής και ψυχραιμίας. Κοίταξα έντρομος τον δείκτη της βενζίνης. «Τη λιτότητά μου μέσα» μούγκρισα.
Ήμουν έτοιμος να αρχίσω να χτυπάω ξένες πόρτες, σαν κανένα τελειωμένο τζάνκι, όταν το είδα. Πεντακόσια μέτρα, γεμάτα αγωνία, με χώριζαν από την πιθανή λύτρωση. Παραβίασα το κόκκινο, χωρίς να κοκκινήσω από ντροπή, και ευτυχώς ο οδηγός του τριαξονικού που ερχόταν από δεξιά πρόλαβε να κόψει απότομα όλο το τιμόνι κι έτσι το δυσκίνητο θηρίο καρφώθηκε μεγαλοπρεπώς σε μια τζαμαρία με χαλιά στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου. Έκανα πως δεν άκουσα τα μπινελίκια, και συνέχισα ακάθεκτος. Πλησίαζα. Ένα φανάρι ακόμα.
Η χαρά μου ήταν ανείπωτη. Ήταν ανοιχτό. Το μοναδικό περίπτερο της Μεσογείων εδώ και έξι χιλιόμετρα ήταν ανοιχτό. Σταμάτησα με τα φρένα να ουρλιάζουν και τα τακάκια να παραδίδουν το πνεύμα ακριβώς απ’ έξω. Άνοιξα την ξεχαρβαλωμένη πόρτα μου και πετάχτηκα έξω από το αμάξι. Μια γριά με χιουντάι έπαθε οχτώ απανωτά εγκεφαλικά, έτσι όπως με είδε ξαφνικά μπροστά της, και μετά το εικοστό τρίτο κολωνάκι που ξήλωσε καρφώθηκε με χάρη σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Ο άντρας της, στον Παράδεισο, χέστηκε από την χαρά του μόλις την είδε. Το δικό μου αυτοκίνητο αντίθετα, θέλωντας να επιδείξει ικανότητες αυτοδιαχείρισης, και ελείψει φρένων, τσουλούσε αργά και ηδονικά προς το ΥΠΕΘΑ. Εκείνη τη στιγμή, δενμε ενδιέφερε τίποτε άλλο. Κάποιος χριστιανός θα το έβρισκε παρακάτω και με μια μικρή αμοιβή θα μου το παρέδιδε.
- «Πέντε Winston καμαλά κοσαϊρια κίκινα!» ούρλιαξα στον περιπτερά.
- «Τι;» ψέλλισε αγουροξυπνημένος.
- «Πέντε Winston μαλακά εικοσάρια κόκκινααααα!!!» Κάτι μισοπεθαμένα περιστέρια παραδίπλα, αναστήθηκαν αυτόματα, με την ένταση της φωνής μου.
- «Μισό...» είπε ο λαλίστατος περιπτεράς.
- «Γρήγορα άνθρωπέ μου! Πεθαίνω λέμε...!» Τα περιστέρια απεδήμησαν πλέον εις Κύριον και πήγαν να κάνουν παρέα στην προαναφερθείσα γριά.
- «Φιλαράκι, δεν έχω...» τόλμησε να εκστομίσει ο άθλιος.
- «Τι;»
- «Δεν έχω. Καθόλου. Μου τελειώσανε» με αποτελείωνε σαρκαστικά αργά.
- «Σκληρά; Εικοσιπεντάρια; Ότι να ‘ναι!!!» Ο ιδρώτας είχε αρχίσει να ποτίζει την άσφαλτο.
- «Να σου δώσω ρε αγορίνα κανα Μάλμπορο, κανα Κάμελ, να κάνεις δουλειά σου;» με αποτελείωσε ο υποψήφιος μακαρίτης.
- «Τι λες ρε άθλιε; Έκανα τόσα χιλιόμετρα παραμονή Χριστουγέννων, κόνταψα να σκοτώσω τα μισά Βόρεια Προάστεια, για να μου πεις ότι δεν έχεις;» δεν κρατιόμουν πλέον. Αφροί έβγαιναν από το στόμα μου, από τη μύτη, τα αυτιά και τις μασχάλες.
- «Ε, δεν έχω ρε φιλάρα λέμε. Τι να κάνουμε; Θα μας σκοτώσεις κιόλας;» πρόλαβε να προβλέψει το ζώον.
Έβγαλα το υπηρεσιακό μου περίστροφο, χωρίς να το πολυσκεφτώ είναι η αλήθεια. Στην αρχή μου ‘ρθε να του το χώσω στο στόμα, αλλά θυμήθηκα αυτά που έγραφε το εγχειρίδιο που μας είχαν δώσει για περιπτώσεις παρεκλίνουσας συμπεριφοράς, και συγκρατήθηκα. Ελαφρώς. Διότι το κακό είχε ήδη γίνει. Από τη στιγμή που το περίστροφο βγήκε από τη θήκη έπρεπε να επιτελέσει το έργο του. Δεν γινόταν να επιστρέψει άπρακτο και ντροπιασμένο. Έτσι πυροβόλησα στο αέρα δύο ή και τρεις, μπορεί και τέσσερεις, ίσως και πέντε φορές, δεν θυμάμαι πια.
Είναι προφανές και ηλίου φαεινότερο κύριε Πρόεδρε πως κάποιο εκ των βλημάτων εξοστρακίστηκε σε έναν διερχόμενο εκείνη τη στιγμή αποδημητικό πελαργό, άλλαξε πορεία, βρήκε σε ένα ΚΑΦΑΩ του ΟΤΕ, αναπήδησε στο αυτοκίνητό μου που είχε σταματήσει αυτοβούλως τριάντα μέτρα πιο κάτω, κι εξουθενωμένο πια σφηνώθηκε στην καρωτίδα του άτυχου περιπτερά. Πέραν τούτου, δεν έχω να δηλώσω κάτι άλλο.- Μάλιστα, μάλιστα... Κύριε εισαγγελεύ;
- Καμία ερώτηση κύριε Πρόεδρε.
- Μάλιστα. Κύριε Κούγια;
Συνεχίζεται, αλλά πιστέψτε με. Δεν θέλετε να ξέρετε...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
48 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
ΥΓ. Μα να πας φυλακή για ένα τσιγάρο;;;; ε-λ-ε-ο-ς!!!
ΥΓ1. Μα τον Κούγια συνήγορο;;;;; Αυτό πια και αν είναι κατάντια..
ΥΓ3. Οταν σας καταδικάσουν, σφυρίχτε μας .. θα σας φέρνω τσιγάρα :)
ωραία ιστορία.
θεικός τίτλος !!!!
Και προσπαθήστε να πείσετε το υπηρεσιακό σας να κάνει το ίδιο.
Δεν μπορεί κάθε φορά που το βγάζετε από τη θήκη, να θέλει, σώνει και καλά, να στείλει τη σφαίρα του να χορέψει φλαμέγκο πάνω από τα κεφάλια μας!
Δεν ξέρω...
Ίσως, τελικά, να μην ήταν και τόσο άσχημα αν παίρνατε τα Μάλμπορο!
Εμ!!! Με αυτά που έκανε!! Τι περίμενε δηλαδή;;;;
εμπράκτως λοιπόν φαίνεται πως απλώς δολοφονεί όσους διολισθήνουν σε αποκλίνουσα συμπεριφορά!
υ.γ:κε spy σας ευχαριστώ για το κείμενο, έτσι γιατί ΑΥΤΟ δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.
Βγάλτε επιτέλους αυτές τις άθλιες παντόφλες και κάντε την επανάστασή σας. Τι περιμένετε; Μήπως θέλει service η μηχανή σας; H μήπως.. εσείς;
Καλημέρα σας.
Με κατανόηση.
Shit with Honey
Το κάπνισμα σκοτώνει.
Πάντως, ΘΕΛΩ να μάθω τη συνέχεια.
Θα περιλαμβάνει την αγόρευση του Κούγια; Θα μιλήσει και για εξοστρακισμένα...στιλέτα;
ΘΕΛΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΜΕΣΑ!!!!!!!!!
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕ ΚΟΨΑΤΕ!!!
Άντε μην οπλίσω...
Εύχομαι να περάσετε όμορφα! :)
Χαιρετισμούς και ευχές και στην Κα Σπάι.
απόλυτα δικαιολογημένη η συμπεριφορά σου...
ευτυχώς που υπάρχουν τα δικαστήρια και ο Κούγιας για να αποφανθούν εάν ο περιπτεράς έπρεπε να σκοτωθεί...
Πάντως αν αρχίσετε να βλέπετε και δαίμονες.. φοβάμαι πως θα τον χρειαστείτε τον σουηδό θείο... μην κάνετε τον χαζό, ξέρετε τι σας λέω!
Μέρι Κρίστμας μάι φρέντ!
Υ.Γ. Στη Σουηδία το 'χει στρώσει!
αλλά ευτυχώς επανήλθατε δριμύτερος
η αγόρευση του Κούγια θα είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο σας;;;;
να υποψιαστώ ότι θέλετε να στείλετε στα θυμαράκια (από τα γέλια) όποιον διαβάζει αυτό το βλογ;;;;
Ασε που τα wiston είναι μπας κλας.
Σελιτσάνος
(ΑΑΑΡΓΓΓΚΚΚ!Είπε Κούγιας!).
Προσέκρουσε λέει....επιπλατύνθηκε... είσοδος στο κορμί εκ των... και σταματησε πού; γμτ μου....
Καθημερινά σταματάει στην καρδιά μου...
Κι' εκείνη η μάνα θα κάνει γιορτές με τ' άψυχα μαρμαρα....
Δε γίνεται σου λέω.....
Να φύγω και χωρίς ευχές δε μου 'ρχεται καλά...
ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες
Εν αναμονή της συνέχειας..:)
Φίλτατοι σχολιαστές,
μ' αρέσει που όλοι θέλετε και τη συνέχεια ενώ σας προειδοποίησα πως δεν θέλετε να τη ξέρετε!
Τα θέλει ο πισινός σας...
Ναι, αλλά βαριέμαι. Αφήστε που δεν μπορώ να στρίβω πάνω στην μοτοσυκλέτα.
ΥΓ. Έχω κάνει και χειρότερα...
ΥΓ1. Τι να σας πω; Μόνος του ήρθε...
ΥΓ3. Και καμιά σοκοφρέτα αν γίνεται. Το ίδιο σύνδρομο με πιάνει και με δαύτη...
@ fpboy:
Δράμα, τι να σας λέω...
@ Lilith:
Μα τι λέτε κυρία μου;
Με προτιμάτε ξενέρωτο;
Για τα πάθη μας ζούμε!
@ Masterpcm:
Και να φανταστείτε αγαπητέ, πως το περίπτερο ήταν και χορηγία της Winston, ξέρετε, από αυτά τα μπλε...
Να τα ακούτε τα υπουργεία σε αυτά που σας λένε. Δεν ψεύδονται...
@ Shit and Honey:
Λέτε να μην το έχω κάνει;
Αφήστε που τώρα που γλιστράνε οι δρόμοι, δεν είμαστε για τόσο extreme sports. Έχουμε και μια ηλικία πλέον..
(η πολύ κατανόηση μας μάρανε εδώ μέσα...)
@ houlk:
Εννοείτε γόβες στιλέτα;
Θα δούμε...
@ b|a|s|n\i/a:
Κούτα παίρνω συνήθως φίλε μου.
Απλά είχα ξεμείνει δυο τρεις μέρες στο σπίτι και έκανα φασίνα, κι όταν το ανακάλυψα ήταν πλέον αργά.
Είστε κι εσείς πυροβολημένη μου φαίνεται. Τόσος καϊλές για τη συνέχεια πρώτη φορά μου συμβαίνει σ' αυτό το βλογ...
(θα τις δώσω)
@ Λασπολόγος:
Φυσικά και έπρεπε.
Ήταν θέλημα Θεού!
@ k@terin@:
Ε, σ' αυτήν την περίπτωση, καλό είναι να μην με πλησιάζουν. Πολύ...
@ manetarius:
Δεν ξέρω τι μου λέτε.
Εγώ μόνο αυτό είδα...
Σας ευχαριστώ.
@ bright Φω:
Μα τι λέτε καλή μου;
Εγώ σας αγαπώ όλους!
(όπως η Μαρία Αλιφέρη ένα πράγμα...)
Δεν θέλω να σας εξοντώσω, διότι μετά χωρίς αναγνώστες, θα μου κόψει και την επιδότηση ο σπόνσοράς μου...
@ wilma:
Κυρία Βίλμα!!! Σταματήστε αμέσως να μου χαϊδεύετε τα αυτιά και πασπαλίστε τα μελομακάρονά ας με glitter. Ασχοληθείτε και με καμιά δουλειά επιτέλους!
@ thamnos:
Ποιό αυτοκίνητο;
Τώρα;
Πάει αυτό...
Το κατασχέσανε στο ΥΠΕΘΑ.
Intro ήταν αγαπητέ...
(είδατε; με το "Κούγιας" τσιμπήσατε ακόμα κι εσείς! άρα έχω εξασφαλισμένη τηλεθέαση στο επόμενο)
@ ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ:
Καλές Γιορτές να έχετε κι εσείς.
Με χαρά και γαλήνη.
@ chichipiru:
Όχι, έχει κι άλλα.
Αλλά ήσαντε κλειστά.
(και δεν ανοίγω δικό μου περίπτερο καλύτερα; φθηνότερα θα μου έρθει πλέον...)
Και να θυμάστε: Αυτοί είναι οι πραγματικοί δαίμονες όλοι οι άλλοι είναι κατευθυνόμενοι..λολ!
Ένας ζουρλομανδύας θα σε σώσει(εν προκειμένω στα ασπροκόκκινα για να είσαι μες στο κλίμα των ημερών κι ασορτί με τα τσιγάρα σου).
Tah Tah!
Μια συμβουλή μόνο. Ξεκινήστε ταχύρρυθμα μαθήματα στα θέλω της μικρής που ακόμα δεν έχει έρθει. Όταν λέμε κοκαλάκια εννοούμε τα μπιχλιμπίδια στα μαλλιά. Η μικρή ποσώς χέστηκε (συγνώμη κιόλας) για τη μάρκα της πάνας. Για τα ροζ όμως κοκαλάκια νομίζω οτι θα την βρείτε απέναντί σας!!!
Φιλιαααα!!
Μην υποτιμάτε την κατανόηση παρακαλώ.Όλοι ποντάρουμε σ΄αυτό.
θέλω λεπτομέριες
χαχαχα
Καλές γιορτές να έχεις αγαπητέ. Αν θες σου δανείζω και κανένα στριφτό πάντως. Λυπάμαι τα περιστέρια δηλαδή
Ευχομαι χρονια πολλα, καλα Χριστουγεννα!!!! Ειρηνη και αγαπη στην ανθρωποτητα!!!
Σας φιλω!
Και είναι τόσα πολλά, που ουτως ή άλλως θα χρειαστείτε ...τόοοοοσα ποοοοοολλά χρόνια για να τα ζήσετε.
Στην Ζωή λοιπόν!!! Και στην υπάρχουσα και σε αυτήν που έρχεται.
Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για τις ευχές σας.
πέρα από το μπράβο (πάλι - αμαν πια...) για το σούπερ-ποστ (το ποστ για το κωλόχαρτο παραδέχομαι ότι το διαφήμισα κιόλας),
χαρούμενος για το νέο για την έλευση της Κοράκλας,
θα προσθέσω:
Μήπως η Κοράκλα θα είναι καλύτερα με λιγότερα τσιγάρα;
Δεν ξέρω, ρωτάω.
Και σίγουρα ένας εύστροφος Spy γνωρίζει την απάντηση.
Να είσαι καλά, καλά χριστούγεννα, με υγεία και στους 3 σας.
Σας εύχομαι όμορφες στογμές αγαπημένες.
αγαπητε
οπως και εσεις
εχετε κανει ενα τραγικο λαθος του οποιου την ευθυνη δεν δυνασθαι να διανοηθειτε!
Εκτος του οτι καθε νομος δικαιου προβλεπει
συνελοντι ειπειν
... την ευρυθμη λειτουργια του παραπηγματος
να τονιστει πως για λογους ευθιξιας και επαγγελματισμου
καθε περιπτερας
που σεβεται το επαγγελμα του
και αντιλαμβανεται το δημοσιο λειτουργημα
που ασκει
Ο Φ Ε Ι Λ Ε
να εχει τα
Γαμημενα Τσιγαρα
του πελατη μου!
Ο οποιος θελω να τονισω οτι αυτη τη στιγμη ειναι κατω ΥΠΟ αθλια ψυχολογικη κατασταση στον Κορυδαλλο
ΚΑΙ ΖΗΤΩ την κατανοηση σας δια τουτο!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ!
-μη φερω και τη Βατιδου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑ!
περασα για χρονια πολλα
και φευγω
χροοοονια πολλααααααααά!!!!!!!!!!
(όταν λέμε winston? όπως ο Churchill? Πρώτα ήταν πολιτικός και μετά έγινε τσιγάρο; Μάλλον. Για δες φίλε μου μεγαλεία στην Αγγλία. Και εδώ σε μας, από πολιτικοί γίνονται χαρτί τουαλέτας..)
Φιλιά στο Ψεύτικο.
Να είστε καλά.
Το αυτό επιθυμώ και δι υμάς.
@ manetarius:
Τηλε-κατευθυνόμενοι.
Με τηλε-κοντρόλ!
@ Valisia:
Μπα, το είχα δοκιμάσει παλιότερα.
Μην τους πιστεύετε, δεν κάνει δουλειά... Επίσης δεν βγαίνει και στο νούμερό μου. Μιλάμε για πολλά κιλά βλάβη...
@ cinderella:
Αρκούντως ενημερωμένη σας βρίσκω. Σας μένει χρόνος από τις διακοπ... ε, συγγνώμη, σπουδές σας, για να ενημερώνεστε και για τις παιδικές συνήθειες;
Δεν είμαι νεότατος. Απλά μικροδείχνω...
(δεν την υποτιμώ καθόλου, πιστέψτε με...)
@ Theogr ο κηπουρός:
Ε, ρε κέφια...!
Χρόνια Πολλά και σε σας αγαπητέ μου.
@ ocean soul:
Καλές Γιορτές να έχετε,
όπως τις επιθυμείτε.
@ απατεώνες:
Λεπτομέρειες μετά τις γιορτές. Τώρα μου το απαγορεύει ο πνευματικός μου...
Γιατί; Δικά σας ήταν;
(τα περιστέρια)
@ Efthimia:
Kαλά ντε! Μη σκοτωθείτε κι όλας. Εδώ είναι η ανάρτηση. Την διαβάζετε κι άλλη φορά άμα θέλετε.
Το "εν ανθρώποις ευδοκία" ξεχάσατε.
:)
:)
:)
@ katerina:
Στη Ζωή Κατερίνα μου!
Αυτή νομίζω πως είναι η καλύτερη ευχή, η καλύτερη πρόποση. Για όλους.
@ Aura:
Είναι κι αυτός ένας τρόπος.
Ίσως ο καλύτερος, δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα ο πιο ρομαντικός, κι ο πιο αθώος.
Χρόνια Πολλά και σε σας.
Και κάθε ευχή σας να βγει αληθινή.
Εύχομαι τα καλύτερα και σε σας.
Και μην ανησυχείτε. Έχω φτιάξει ήδη τον αποστειρωμένο χώρο στον οποίο θα επιτρέπεται το κάπνισμα...
@ Talisker:
Αγαπητέ Αλέξη, σε ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα και τις πολύτιμες υπηρεσίες σου...
@ ola kala:
Καλέ, που πάτε, μην φεύγετε, μη...
Χρόνια Πολλάαααα...
@ kwlogria:
Άμα πιστεύεις σ' αυτά, γίνονται.
Χρόναι πολλά και σε σένα καλή μου.
Ξεχασα να το γραψω στην προηγουμενη αναρτηση.
Σας φιλω!!!