Ήταν ένα όμορφο όνειρο. Αντικειμενικά. Όχι αηδίες.
Περπατούσα ανάλαφρα πάνω σε μια λίμνη. Κάθε μου βήμα σχημάτιζε κι έναν μικρό κύκλο κάτω από το γυμνό μου πέλμα, και μετά το επόμενο, άλλον κύκλο, κι άλλον κύκλο...
Κάθε κύκλος, την ώρα που σχηματιζόταν άφηνε μια μικρή ανεπαίσθητη νότα να ταξιδέψει στην ατμόσφαιρα, μια νότα σαν από άρπα ή μεταλλόφωνο.
Και ο κάθε κύκλος πολλαπλασιαζόταν, σχημάτιζε κι άλλους ομόκεντρους, που ο καθένας είχε τη δική του νότα να τον συνοδεύει, και μετά συναντιόταν με τους υπόλοιπους, χωρίζονταν, φτιάχναν άλλους μικρότερους και μεγαλύτερους, κι εγώ συνέχιζα να περπατάω, εκεί πάνω στο νερό, και νότες ξεπηδούσαν από παντού ολόγυρα κα με συνόδευαν.
Στην αρχή νόμιζα πως ήταν διάσπαρτες και απλά μου άρεσαν γιατί πάντα μου άρεσε η μουσική και οτιδήποτε την δημιουργεί, νόμιζα πως ήταν άναρχα διασκορπισμένες στον αέρα, σαν τα βήματά μου πάνω σ’ αυτήν την ιδιότυπη πίστα χορού, αλλά δεν με πείραζε, είχα επιδοθεί σε έναν τρελό σιωπηλό χορό με κλειστά τα μάτια, σαν υπνωτισμένος σχημάτιζα κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, και οι κύκλοι μου σχημάτιαν κύκλους στο νερό, και οι κύκλοι αυτοί νότες, κι εγώ παλλόμουν έμπλεος συναισθημάτων και αποριών, αλλά αμέριμνος σαν παιδί που μόλις σχόλασε κι αρχίζει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του, και γεμάτος σαν μια μητέρα που κοίταξε για πρώτη φορά το παιδί της στα μάτια...
Μετά κατάλαβα, πως τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο. Οι τροχιές μου είχαν κατεύθυνση, οι κύκλοι στο νερό σχημάτιζαν ένα θεόρατο έργο του Πόλλοκ, και οι νότες στον αέρα είχαν στοιχηθεί κατά πως τους βόλευε για να φτιάξουν ένα γλυκό τραγούδι που νανούριζε τη φύση γύρω, κι εκείνη σιωπούσε, σαν σε κονσέρτο που πνίγεις το βήχα σου για να μην μολύνεις την απέραντη ομορφιά.
Και σταμάτησα πια, όταν γύρω μου όλα είχαν γίνει μωβ και απαλά σαν μετάξι, απλά και λιτά σαν σιωπή, γαλήνια και ήσυχα σαν ύπνος μωρού.
Και βυθίστηκα...
Λυπάμαι πραγματικά (καλά, δεν θα πεθάνω κιόλας), που δεν θα ικανοποιήσω το αίτημα των χιλιάδων θαυμαστών και φανατικών φίλων του παρόντος ιστολογίου (μη σπρώχνετε!), αλλά ο αρχισυντάκτης μου και ο Image Maker που τους πλερώνω αδρά, μου απαγόρεψαν να ασχοληθώ χρονιάρα μέρα με τη συνέχεια του προηγούμενου ποστ (στην περίπτωση που το διαβάσατε), διότι λένε πως οτιδήποτε αναφέρεται στον Κούγια, έστω και χιουμοριστικά, αμαυρώνει τη θεϊκή εικόνα που σας έχω δώσει μέχρι τώρα για τη μουτράκλα μου... (παρακαλώ να σημειωθεί εδώ ότι έχω τον ίδιο Image Maker με τον Μπάρακ Ομπάμα, οπότε καταλαβαίνετε... δεν λέει να τον γράφεις...)
.
.
.
.
.
.
Περπατούσα ανάλαφρα πάνω σε μια λίμνη. Κάθε μου βήμα σχημάτιζε κι έναν μικρό κύκλο κάτω από το γυμνό μου πέλμα, και μετά το επόμενο, άλλον κύκλο, κι άλλον κύκλο...
Κάθε κύκλος, την ώρα που σχηματιζόταν άφηνε μια μικρή ανεπαίσθητη νότα να ταξιδέψει στην ατμόσφαιρα, μια νότα σαν από άρπα ή μεταλλόφωνο.
Και ο κάθε κύκλος πολλαπλασιαζόταν, σχημάτιζε κι άλλους ομόκεντρους, που ο καθένας είχε τη δική του νότα να τον συνοδεύει, και μετά συναντιόταν με τους υπόλοιπους, χωρίζονταν, φτιάχναν άλλους μικρότερους και μεγαλύτερους, κι εγώ συνέχιζα να περπατάω, εκεί πάνω στο νερό, και νότες ξεπηδούσαν από παντού ολόγυρα κα με συνόδευαν.
Στην αρχή νόμιζα πως ήταν διάσπαρτες και απλά μου άρεσαν γιατί πάντα μου άρεσε η μουσική και οτιδήποτε την δημιουργεί, νόμιζα πως ήταν άναρχα διασκορπισμένες στον αέρα, σαν τα βήματά μου πάνω σ’ αυτήν την ιδιότυπη πίστα χορού, αλλά δεν με πείραζε, είχα επιδοθεί σε έναν τρελό σιωπηλό χορό με κλειστά τα μάτια, σαν υπνωτισμένος σχημάτιζα κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, και οι κύκλοι μου σχημάτιαν κύκλους στο νερό, και οι κύκλοι αυτοί νότες, κι εγώ παλλόμουν έμπλεος συναισθημάτων και αποριών, αλλά αμέριμνος σαν παιδί που μόλις σχόλασε κι αρχίζει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του, και γεμάτος σαν μια μητέρα που κοίταξε για πρώτη φορά το παιδί της στα μάτια...
Μετά κατάλαβα, πως τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο. Οι τροχιές μου είχαν κατεύθυνση, οι κύκλοι στο νερό σχημάτιζαν ένα θεόρατο έργο του Πόλλοκ, και οι νότες στον αέρα είχαν στοιχηθεί κατά πως τους βόλευε για να φτιάξουν ένα γλυκό τραγούδι που νανούριζε τη φύση γύρω, κι εκείνη σιωπούσε, σαν σε κονσέρτο που πνίγεις το βήχα σου για να μην μολύνεις την απέραντη ομορφιά.
Και σταμάτησα πια, όταν γύρω μου όλα είχαν γίνει μωβ και απαλά σαν μετάξι, απλά και λιτά σαν σιωπή, γαλήνια και ήσυχα σαν ύπνος μωρού.
Και βυθίστηκα...
Λυπάμαι πραγματικά (καλά, δεν θα πεθάνω κιόλας), που δεν θα ικανοποιήσω το αίτημα των χιλιάδων θαυμαστών και φανατικών φίλων του παρόντος ιστολογίου (μη σπρώχνετε!), αλλά ο αρχισυντάκτης μου και ο Image Maker που τους πλερώνω αδρά, μου απαγόρεψαν να ασχοληθώ χρονιάρα μέρα με τη συνέχεια του προηγούμενου ποστ (στην περίπτωση που το διαβάσατε), διότι λένε πως οτιδήποτε αναφέρεται στον Κούγια, έστω και χιουμοριστικά, αμαυρώνει τη θεϊκή εικόνα που σας έχω δώσει μέχρι τώρα για τη μουτράκλα μου... (παρακαλώ να σημειωθεί εδώ ότι έχω τον ίδιο Image Maker με τον Μπάρακ Ομπάμα, οπότε καταλαβαίνετε... δεν λέει να τον γράφεις...)
.
.
.
.
.
.
24 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
θα το διαβάσω και λίγο πριν πέσω στο κρεβάτι για να πάρει πάλι τις μίζερες σκέψεις μου να τις κάνει κύκλους να τις μετατρέψει σε νότες να γίνουν νανούρισμα να αισθανθώ πάλι μωρό να βυθίσω τον σοβαρό-ευαίσθητο ενήλικο στο κενό να πάρω ανάσα και να ξανανεβώ...
Όνειρο με κύκλους σε νερά, ηρεμία διακρίνω, ωραία.
Καλές γιορτές!
Καλή ξεκούραση φίλε
Χρόνια Πολλά.
υπέροχο.
πάντως το ξέρεις, κάθε κύκλος μιλάει με τους φίλους του που τους δημιουργεί κοιτώντας πίσω του. το βλέμμα του είναι πέτρα. τον πρώτο κύκλο τον λένε δεινολύεται, και τον τελευταίο που είναι γυναίκα πάντα, τον λένε πείρα...
η πείρα είναι γλυκιά, δε μιλάει, κάνει όμως νόημα στον αέρα κι έστι ακούς αυτο που ακούς...
χρόνια πολλά πολλά και δημιουργικά!
Να φοράς πάντα το κράνος σου.
Υγεία γφια χρόνια πολλά.
Και να φανταστείτε ότι όλο αυτό το είπατε με μια ανάσα. Μάλλον σας έκανε καλό τελικά.
@ Matrix:
Μα είναι επαγγελματίας ο άνθρωπος λέμε...
Καλές γιορτές και σε σας φίλε μου.
@ apos:
Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να τον πετύχω στο τηλέφωνο. Δεν έχει roaming στη Χαβάη φαίνεται...
@ b|a|s|n\i/a:
Είναι υπέροχο παραγματικά.
Τα καλύτερα εύχομαι και σε σας αγαπητέ μου.
Μήπως φορούσατε ακουστικά και ακούγατε λάθος τραγούδι;
Ότι επιθυμείτε σας εύχομαι!
@ happypepper:
Με κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη...
Χρόνια Πολλά.
@ -:
Υπέροχο είναι αυτό που γράψατε εσείς αγαπημένη μου παύλα, όχι εγώ...
Σας εύχομαι όλη την ευτυχία του κόσμου να βρείτε.
@ thamnos:
Που το ξέρετε πως έχει αδιέξοδο;
Έχετε πάει;
Χρόνια Πολλά γεμάτα υγεία και χαρά!
αυτό που διαφέρει είναι η διάμετρος της τροχιάς...
καλημέρα και καλή συνέχεια
Να είστε καλά και να περάσετε πάρα πολύ όμορφα αυτές τις μέρες (κι όχι μόνο).
Κύκλοι ε....? Κακό πράγμα οι κύκλοι φίλε μου Spy. Πολλές φορές αν μπεις μέσα τους, τριγυρνάς επ' άπειρον χωρίς να υπάρχει τρόπος να βγεις. Από πουθενά όμως....
Να περάσεις όμορφα και να δώσεις τις θερμές ευχές μου στην Κα Spy και φυσικά στην μικρή πριγκήπισσα κι ας μην έχει γεννηθεί ακόμα.
καλημέρα.
καλά να περνάς.
Χρόνια Πολλά σε σας και στην
κα Spy!
Είθε τα βήματά σας να συνοδεύονται πάντοτε με νότες και πανέμορφα χρώματα :).
Εκτός από Γκουαγκαμόλε.
Θα ήθελα να μου στείλετε λίγο στην Ανω Γλυφάς.
(Εντάξει καταλάβαμε. Οι κύκλοι της ζωή είναι. Μικροί, μεγάλοι, μεσαίοι, τεράστιοι, όλα τα μεγέθη. Συνεχίστε να τους προκαλείτε)
ελπίζω ο καινούργιος να φέρει κι άλλα χρώματα μαζί με ευχάριστες φωνούλες που θα σας κάνουν ,εκτός απ' το να διαπιστώσετε μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα όριά σας, να νιώσετε πως η προσφορά σας στο κάθε τι θα έχει κι έναν λόγο παραπάνω :)
φιλιά βρόχινα...
Δίκιο έχετε.
Κι η δικιά σας μάλιστα πρέπει να είναι και πολύ μεγάλη...
:P
@ sdryche:
Μα τι λέτε αγαπητέ μου;
Ένα απλό βλογ είμαστε, πως θα μπορούσαμε να τους τατραγωνίσουμε; Μήπως μας μπερδέψατε με το Υπουργείο Οικονομίας; Μόνο εκεί κάνουν τέτοια "Θαύματα"...
@ eric draven:
Δεν είναι και τόσο κακοί οι κύκλοι φίλε μου. Εξαρτάται πάντα από που τους κοιτάς. Από μέσα, απ' έξω ή από πάνω;
Τις καλύτερες ευχές μου έχετε.
Καλές γιορτές και σε σας.
@ Lilith:
Αν θεωρείτε αυτό ψυχεδελικό, σημαίνει πως σαφώς δεν έχετε διαβάσει προηγούμενες ανάλογες αναρτήσεις μου. Αν δεν βαριέστε για κάντε μια βόλτα, να δείτε τι θα πει ψυχεδέλεια...
@ Aura:
Πάλι με μαλώνετε;
Εσείς δηλαδή δεν τους προκαλείτε;
(μην πείτε όχι, δεν θα σας πιστέψω)
Το αγαπάτε κι εσείς, ε;
Τις καλύτερες ευχές μου.
@ neni:
Δεν μπορώ να πω ότι πέφτετε έξω...
:)
@ Νεράιδα της Βροχής:
Ξέρετε από τέτοια;
Να σας πω και κάτι άλλα παλαβά που βλέπω να μου τα εξηγήσετε;
(την ευχή σας την κρατώ σαν μία από τις καλύτερες που πήρα αυτές τις ημέρες)
Σελιτσάνος.
Προ δεκαετίας φίλτατε.
Αλλά πιστέψτε με, έχω άλλα που φοβάμαι, ενίοτε πιο πολύ από μια λυτρωτική σταύρωση...