...
Ο Ντύλαν ανακάθισε στο απαλό βρεγμένο χώμα και έκλεισε τα μάτια. Ένα στιγμιαίο φθινοπωρινό αεράκι, του πήρε τις σκέψεις και τις πέταξε στο βάθος της θάλασσας, που σιωπηλή και ακίνητη του έκανε παρέα χωρίς να το ξέρει, κάτω από τα βράχια. Άνοιξε τη θήκη, σαν σε ιεροτελεστία, έβγαλε την παλιά φθαρμένη κιθάρα από μέσα, την κράτησε στην αγκαλιά του, χάιδεψε τις συρμάτινες χορδές και πήρε μια βαθειά ανάσα. Ένα φτερούγισμα ακούστηκε στο βάθος.
Γύρισε, κοίταξε, τίποτα.
Άναψε τσιγάρο, άφησε δυο τούφες καπνού να ταξιδέψουν χορεύοντας στο ρυθμό του Οκτώβρη, ξανάκλεισε τα μάτια.
Η μελωδία βγήκε σαν από μέσα του, και τα μινόρε διαδέχονταν το ένα τ’ άλλο. Δεν του άρεσαν τα ματζόρε. Το Λα το ήθελε πάντα λυπητερό, “έτσι ξεκινούν οι επαναστάσεις” έλεγε. Έπαιξε και τραγούδησε αμέτρητες φορές το ίδιο κομμάτι, μέχρι που κουράστηκε. Ήξερε πως λίγο πιο πέρα ξεκουραζόταν η Μπεθ, αμέριμνη, άπλωνε το κορμί της στα βράχια, να μαζέψει αλάτι και ιώδιο. Ήξερε πως τον άκουγε, να της στέλνει τον ύστατο αυτό έρωτά του, με το δικό του επώδυνο τρόπο. Και χαμογέλασε.
“Σ’ αγαπάω” της είπε, κι εκείνη σιώπησε χαμογελώντας. Χόρευε ανέμελη ανάμεσα σε παραδεισένια πουλιά, χρώματα από ανεξερεύνητες παλέτες και μυρωδιές εξωτικές που ξέπλεναν προδοσίες και θανάτους. Χόρευε έναν μαγικό χορό, κι ήταν σαν να του έλεγε με την κάθε της κίνηση “το ξέρω...”
Άνοιξε το καπάκι χωρίς να το πολυσκεφτεί. Ήξερε τι ήθελε, μέρες τώρα και δε του έβγαινε να διστάσει λεπτό. Οσφρίστηκε για τελευταία φορά τον έρωτά του και με μια απότομη κίνηση τίναξε τις στάχτες όσο πιο μακρυά μπορούσε. Ο ξαφνικός αέρας που σηκώθηκε, τις πήρε, τις σκόρπισε σε χίλιες μεριές, τις ταξίδεψε στα κύματα και τις εναπόθεσε στοργικά στην αγκαλιά του τεράστιου μπλε.
Άναψε άλλο ένα τσιγάρο.
Ηδονίστηκε με κάθε ρουφηξιά του, γδύθηκε, δίπλωσε σχολαστικά τα ρούχα του και τ’ ακούμπησε στο χώμα. Γύρισε προς την πόλη, κοντοστάθηκε για ένα χαοτικό δευτερόλεπτο.
Της χαμογέλασε “αντίο” και χάθηκε κατηφορίζοντας ήρεμα. Στο μυαλό του στριφογύριζαν ακόμα εκείνα τα μινόρε από το τραγούδι. Όπως οι τελευταίες στάχτες, στο μπλε εκείνο βράδυ, που έμελλε να του χαρίσει την αιωνιότητα...
Anoixi Aerial Mix.mp3
Στίχοι: Spy
Σύνθεση & ενορχήστρωση: Spy
Τραγούδι: Η πολύ καλή μου φίλη, Δήμητρα Μαστορίδου
Αναρτήσεις
Ποιητική η αναρτηση σας δεν λεω...
αλλά έφερε δύο δάκρυα στην επιφάνεια...και ανοιγοκλείνω σαν χαζή τα μάτια...
Υ.Γ.ας μην τρέξουν θεέ μου...
...
σε ένα δάκρυ
βγάζω το καπέλο μου
γιατί κάπως έτσι έρχεται η άνοιξη
Κι ας τρέξουν. Δεν είναι κακό.
Καθαρίζει η όραση καμιά φορά και διακρίνεις καθαρότερα μετά από μια καταιγίδα.
@ mad:
Καλωσήρθατε αγαπητέ μου,
Είναι κι αυτός που λέτε ένας τρόπος...
Λοιπόν, όσον αφορά τη μελαγχολία και την κατάθλιψη εν γένει που διαγράφεται, ένα έχω να πω...βγείτε έξω με παρέες. Ποτά, διακοπές, σινεμά, ατέλειωτες και ανούσιες φιλικές συζητήσεις για το τι θέλουν οι γυναίκες και τι οι άντρες. Αυτά είναι το νόημα της ζωής. Ααααα και καμιά δουλειά για να έχουμε λεφτά να τα κάνουμε όλα τα παραπάνω...!!!!!
Το ξερω ότι έριξα το επίπεδο, αλλά έπρεπε με κάποιο τρόπο να σε κάνω να γελάσεις!!!! Χαχαχαχα!!!
α) Γιατί δε μου φαίνεται κύριε; ε; από που το καταλάβατε αυτό δηλαδή; από το avatar;
β) Παρεπιπτόντως τι έπαθε το δικό σας avatar; Μια συσκότιση διακρίνω. Κοιμάστε και δε θέλετε φώτα τριγύρω μήπως; Πάντως το βιονικό τσουλούφι ακόμα στη θέση του το βλέπω (παρά το μούσι που αποσπά το βλέμα).
Όσο για τη φώτο, είπα να βάλω μια πιο ράθυμη, ένεκα η ζέστη!!! Το τσουλούφι τα έχουμε πει...είναι βιονική δύναμη. Δεν φεύγει με την καμία!!!
Ήθελα να το γράψω στο post αλλά επειδή μου βγήκε αρκετά λογοτεχνικό το ξεκαθαρίζω εδώ:
Άλλο η μελαγχολία και άλλο η κατάθλιψη. Μα ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο, λέμε. Η κατάθλιψη είναι πάθηση, ψυχοσωματική (έχει συνήθως ψυχολογικά αίτια, και σωματικά ή ψυχοσωματικά συμπτώματα) και αντιμετωπίζεται (πρώτα ο Θεός) είτε με ψυχοθεραπευτική είτε με φαρμακευτική αγωγή, ανάλογα με τη βαρύτητα και το είδος των συμπτωμάτων.
Η μελαγχολία από την άλλη πλευρά, είναι ΣΥNΑΙΣΘΗΜΑ. Και όχι απαραίτητα άσχημο. Εμένα προσωπικά είναι το αγαπημένο μου. Μου αρέσει να μελαγχολώ. ΟΧΙ να καταθλίβομαι, αν με εννοείτε. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να μην είμαι για μακρόσυρτες αναλύσεις ή για επιπόλαια χαχανητά, αλλά αυτή η γλυκόπικρη γεύση μετά, που μου αφήνει η μελαγχολία, με κάνει να σκέφτομαι, να είμαι δημιουργικός, να παίρνω αποφάσεις, να αγαπάω περισσότερο...
Τέλος, όλες σας οι συμβουλές, είναι ότι ακριβώς χρειαζόμαστε αυτήν την εποχή για να μην λαλήσουμε από τις ζέστες, και ειδικά η τελευταία.
Και όχι, δεν το ρίξατε το επίπεδο, φίλε μου, ποτέ δεν το κάνετε. Και πιστέψτε με, χαμογελάω πάντα όσο είμαι εδώ...
"Θα μελαγχολήσω, και ύστερα εγώ, κι ύστερα εγώ πως θα συνεχίσω. Τι ζωή θα ζω αν δεν είσαι εδώ..."
Πάρτε και ένα link για να το εμπεδώσετε.
http://www.youtube.com/watch?v=OcEa_Gjnvrw
Το "τέλος" με ευγένεια διάσπαρτη, διάχυτη που προπαθεί να φτάσει φευγαλέα παντού.Οι ρημαγμένες μας ελπίδες που αφήνονταιευάλωτες στο γαλάζιο για τον τελευταίο χαιρετισμό σε όλα όσα υπάρχουν. Αγαπητέ spy "το ψέμα μπορεί να υπερισχύσει πολλών σε αυτόν τον κόσμο αλλά ποτέ της τέχνης" να είσαι πάντα καλά.
έχετε δίκιο για τη λάγνα σχέση ψέμματος και Τέχνης.
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Dot
Με αγάπη, επίσης.
Τα δάκρυα είναι για τους θαραλλέους και για αυτούς που ρουφούν την ζωή σε κάθε τους ευκαιρία.
Άει στο καλό...συγκινήθηκα και δεν ξέρω τί λέω. Συγχωρέστε με
Οσο αντέχεται μελαγχολικό, όσο χρειάζεται ρυθμικό, ομορφοι στίχοι, αψογη ενορχήστρωση, με το καλό και εις αλλα με υγεία.
:)
Eσύ καλά θυμάσαι. Eγώ δεν θυμάμαι. Δυστυχώς αυτό το τραγούδι χάθηκε ανεπανόρθωτα μαζί με την εποχή που το συνόδευε, διότι τότε βλέπεις δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες οι σημερινές.
Oύτε κασετόφωνα με YSB θύρα...
Kαι σε ρούχα επίσης.
Kαι συγχωρεμένος...
@ nomad:
Eίστε ο πρώτος που μου λέει κάτι για το τραγούδι! Kαι περίμενα με τόση αγωνία τα σχόλια...
Σας ευχαριστώ πολύ. Έρχονται και τα επόμενα.
Στην ώρα τους.
Με τέτοιες ζέστες θα βυτούσα μαζί της και την μελαγχολία θα την μετέτρεπα σε ερωτική συγκίνηση πάθους με ελαφρό σκίρτιμα και απαλά χάδια!!!!!!
Τι είσαι συ!!! Πάνω στο καλό τα καταστρέφεις όλα!!!!
N' ακούγατε και το τραγούδι;
Λέω...
Δεν ξέρω...
Συγνώμη που δεν το ακούσα νωρίτερα....αλλά ήταν λίγο περίεργες οι ώρες και οι συνθήκες που επισκεφτηκα το βλογ σας...
Είσαστε πολυτάλαντος...
Εύγε σας....(για να μην πω Φτού σας που είναι banal)
Υ.Γ.Και η φίλη έχει ΜΑΓΙΚΗ φωνή...
(παρακαλώ να της το μεταφέρετε...)
Σας ευχαριστούμε. Όλοι μας.
Yποκλινόμαστε στο υπέροχο κοινό μας, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσαμε να έχουμε φτάσει ως εδω, και μπλα μπλα μπλα...
@ thamnos:
Kαλά ντε! Mην κάνετε έτσι...
Λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει...