Στην Ισπανία του 1944 υποτίθεται πως ο εμφύλιος πόλεμος έχει επισήμως λήξει, όμως το μίσος και η πόλωση εξακολουθεί να κυριεύει τις αντίπαλες παρατάξεις. Η Mercedes (Maribel Verdu) ταξιδεύει μαζί με την κορούλα της, Ofelia (Ivana Baquero), για να συναντηθεί με το σύζυγό της, τον Capitan Vidal (Sergi Lopez), έναν απολυταρχικό αξιωματικό του στρατού. 
Το στρατόπεδο προς το οποίο κατευθύνονται αποτελεί το εφαλτήριο επιχειρήσεων εκκαθάρισης των γύρω περιοχών από επαναστάτες. Το περιβάλλον για τη μικρούλα είναι δύσκολο και τραγικό, για καλή της τύχη όμως βρίσκει μία παραμυθένια διέξοδο από την ενήλικη πραγματικότητα, έναν λαβύρινθο που ίσως οδηγεί στην ελπίδα. Σε αυτή την ονειροβασία της που κρύβει κάθε λογής εκπλήξεις τη συνοδεύει ένας Φαύνος (ο οποίος είναι μία ρωμαϊκή θεότητα αντίστοιχη του γνώριμου και ελληνικής προέλευσης τραγοπόδαρου θεού Πάνα), ο οποίος φαίνεται να βασίζει πολλά στο κοριτσάκι...
Η ταινία "Ο Λαβύρινθος του Πάνα" του μεξικανού δημιουργού Guillermo Del Toro, προβλήθηκε στις αρχές του 2007 και ήταν υποψήφια για Oscar στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Βάλτε αν θέλετε τη μουσική να παίζει όσο διαβάζετε παρακάτω...
Το στρατόπεδο προς το οποίο κατευθύνονται αποτελεί το εφαλτήριο επιχειρήσεων εκκαθάρισης των γύρω περιοχών από επαναστάτες. Το περιβάλλον για τη μικρούλα είναι δύσκολο και τραγικό, για καλή της τύχη όμως βρίσκει μία παραμυθένια διέξοδο από την ενήλικη πραγματικότητα, έναν λαβύρινθο που ίσως οδηγεί στην ελπίδα. Σε αυτή την ονειροβασία της που κρύβει κάθε λογής εκπλήξεις τη συνοδεύει ένας Φαύνος (ο οποίος είναι μία ρωμαϊκή θεότητα αντίστοιχη του γνώριμου και ελληνικής προέλευσης τραγοπόδαρου θεού Πάνα), ο οποίος φαίνεται να βασίζει πολλά στο κοριτσάκι...Η ταινία "Ο Λαβύρινθος του Πάνα" του μεξικανού δημιουργού Guillermo Del Toro, προβλήθηκε στις αρχές του 2007 και ήταν υποψήφια για Oscar στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Βάλτε αν θέλετε τη μουσική να παίζει όσο διαβάζετε παρακάτω...
Ένα παραμύθι είναι πολλές φορές
προτιμότερο από την πραγματικότητα.
Πιθανότατα αυτή η φαντασιακού επιπέδου διαφυγή να θεωρείται άτοπη και ως εκ τούτου μάταιη από κάποιους, εκτός φυσικά κι αν η αληθινή όψη της ζωής είναι τόσο τρομακτική που σε αναγκάζει να κλείνεις φοβικά τα μάτια, τόσο που να μη θες να τα ξανανοίξεις. Στο συγκεκριμένο όνειρο υπάρχει ελπίδα, αυτή ακριβώς που στη γνώριμη πραγματικότητα του πολέμου έχει χαθεί. Στα όνειρα - παραμύθια όλων μας δεν υπάρχει πάντα, ούτε καταλήγουν οπωσδήποτε σε λύτρωση. Υπάρχουν όμως τα όνειρα αυτά καθεαυτά, μιας και μερικές φορές αποτελούν τη μόνη διέξοδό μας από μια στρεβλή, ψυχοφθόρα, επώδυνη ή απλά βαρετή πραγματικότητα.
Στην ταινία (ποίημα κατά την ταπεινή μου άποψη) ο σκηνοθέτης τοποθετεί την ηρωίδα του, τη μικρή Οφηλία, κάπου μέσα στο ακαθόριστο όριο της φαντασίας και του αληθινού βίαιου κόσμου, ως μόνη λύτρωση για ένα παιδί της ηλικίας της.
Στην δική μου αλληγορική επέκταση-άποψη, όλοι μας τοποθετούμε (άλλοι πολλές και άλλοι λίγες φορές) τον εαυτό μας, σε αυτό το ουτοπικό, και μάλλον στιγμιαίο, επίπεδο νόησης και αντίληψης των γεγονότων, που τρέχουν γύρω μας και πολλές φορές μας προσπερνούν και μας αφήνουν άναυδους, ενώ άλλες μας τσακίζουν και μας αφήνουν ανάπηρους (συναισθηματικά, πνευματικά ή ψυχικά).
Δεν θέλω να βαρύνω την ατμόσφαιρα, καλοκαιράκι είναι, απλά αναπόλησα μερικές ωραίες στιγμές με αφορμή ένα πολύ τρυφερό και προσωπικό post από το blog "ο βιολιστής στη στέγη", κι επειδή πιστεύω ότι όλοι λίγο ή πολύ έχουμε κατά καιρούς ξεφύγει ή καταφύγει σ' ένα όνειρο (παραμύθι ίσως) είπα να σας μιλήσω για την ταινία.
Δείτε εδώ ένα σύντομο trailer:
Κι εδώ το αμερικάνικο (πιο εκτενές) trailer.
Δυστυχώς το πρωτότυπο ισπανόφωνο δεν μπόρεσα να το βρώ.
Εννοείται πως για όποιον ενδιαφέρεται η ταινία κυκλοφορεί σε DVD.
22 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Ολοι λίγο πολύ ζούμε μέσα σε μία πλάνη που έχουμε επιλέξει...
Αλλοτε είναι ευχάριστη... άλλοτε πικρή...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα ποστ σας και η βλογοπαρουσία σας γενικότερα.. προσθέτουν λίγη ζαχαρίτσα...διότι είναι γνωστο σε όλους πια... πόσο γλυκός άνθρωπος είσαστε...
Υ.Γ. Την ταινία δεν την σχολιάζω... διότι την βρήκα κατώτερη των προσδοκιών μου....
(λιγη πίκρα... χρειαζόταν.. για να επέλθει ισορροπία...n'est pas??
Αλλά μην ξεχνάτε (για την ταινία λέω) ότι ήταν μια μικρή ανεξάρτητη παραγωγή, και όχι ένα πολυδιαφημισμένο αμερικάνικο blockbuster. Σαν τέτοια αν την κρίνουμε, νομίζω ότι την αδικείτε ελαφρώς.
Καλημέρα.
Και αυτό κάνει στην ταινία. Αφηγείται ένα παραμύθι, που κινείται παράλληλα με τον αληθινό κόσμο του ισπανικού εμφυλίου. Στον αληθινό κόσμο, ο λοχαγός Vidal προσπαθεί να επιβάλει την τάξη του στρατηγού Φράνκο. Απέναντί του ένα κορίτσι μπαίνει σε έναν λαβύρινθο, όπου ο Fauno τo καλεί να περάσει τρεις δοκιμασίες: θάρρος, εγκράτεια, αυτοθυσία.
Τέρατα στον αληθινό κόσμο, τέρατα και στο λαβύρινθο...
Ευτυχώς που δεν έχουν και την ίδια μορφή, γιατί κάτι δεν θα πήγαινε καλά...
(πόσο πεζή αυτή η κοπέλα.. μόνο αυτό έχεις να πεις;)
Στα ιδια κυματα, αλλα πιο ρεαλιστικα, το ''Γη και Ελευθερια'' παλι απο τον Ισπανικο κινηματογραφο.....εμενα τουλαχιστον, τετοια εργα εχουν αντικτυπο,και στην πολιτικη μου σταση...
Οπως ειπατε, αγαπητε Spy, προκειται για ποιημα....
Την καλημερα μου, σεμνα και ταπεινα!!!
με καταμπερδέψατε κύριε spy με τις ενδελεχείς αναλύσεις σας περί ταινιών.
την ταινία δεν την έχω δει μάλλον θα πρέπει να τη δω αν κρίνω από αυτά που λέτε. και συμφωνάω με τον apos για αυτό με τα τέρατα.
και όσο για το γη και ελευθερία που είπε η λου, είναι από τα αγαπημένα μου.
Μόνο αυτό έχεις να πεις;
@ λου:
Dogville, άλλο ένα μνημείο στην ανθρώπινη συμπεριφορά.
Αλλά άμα γράψω και γιαυτήν θα το κάνουμε Κινηματογραφική Λέσχη εδώ.
Καλημέρα.
@ αποτέτοιος:
Είναι λογικό να τα μπερδέψετε. Γείτονες είμαστε... Δεν πειράζει όμως. Μπορείτε να βγάλετε κι εδώ εισητήρια (για το σινεμά, όχι για διακοπές).
Υ.Γ.Μου έχετε σοβαρέψει πολύ τελευταία.. και μου λείπουν οι ζαβολιες...Χαχαχαχαχαχα
Με ξενίζει που είναι ισπανόφωνη. Ο blockbusteroχτυπημένος μου εγκέφαλος είναι ακόμα ανώριμος να δεχθεί ξένη ταινία που δεν είναι αγγλόφωνη. Πάντως θα την δω γιατί άκουσα πολλά θετικά σχόλια.
Πως τα περνάει το ιστολόγιό σου; Κανένα νέο έχουμε; Ή μόνο καρτ ποστάλ; :P
Εχω σοβαρέψει, διότι πήζω σοβαρά στη δουλειά. 14-16 ώρες την ημέρα δεν είναι και λίγο...
Βάλτε και το μακρινό και απατηλό όνειρο των διακοπών, προσθέστε και λίγη αφραγκία, ανακατέψτε καλά, αφήστε να πάρει μια βράση, και ολοκληρώστε την πανδαισία με λίγο μελαγχολικό mood... ααα... έτοιμη η φασολάδα!
@ dr.seeng:
Το ιστολόγιό μου βρίσκεται στον επίγειο παράδεισό του απ'ότι φαίνεται γιατρέ μου και μας έχει χεσμένους κανονικά. Σιγά μην αναζητήσουμε κι εμείς λοιπόν τα νέα του. Καρτ ποστάλ και πολύ του είναι.
Ας έρθει να κάνει καμιά δουλίτσα και βλέπουμε...
(τα ελληνικά του Νομάρχη δεν σε πειράζουν; ε; ε;)
δοκιμάστε την παρακάτω συνταγη...
(πιο σικ..και πιο δροσερη...μιαμ μιαμ)
Gazpacho (Κρύα σούπα φρέσκων λαχανικών από την Ισπανία)
Συστατικά:
5 μέτριες ντομάτες, ξεφλουδισμένες και κομμένες
2 μέτρια αγγούρια, ξεφλουδισμένα και κομμένα
1 μεγάλο κρεμμύδι, κομμένο
1 μέτρια πράσινη πιπεριά, καθαρισμένη και κομμένη
2 κουτ. γλυκού ψιλοκομμένο σκόρδο
1 κουτ. σούπας ντοματοπελτέ
4 φλιτζάνια Γαλλικού ή Ιταλικού ψωμιού, καθαρισμένο από την κόρα και κομμένο
¼ φλιτζάνι ξύδι από κόκκινο κρασί
4 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
4 φλιτζάνια κρύο νερό
4 κουτ. γλυκού αλάτι
Οδηγίες:
Αναμείξτε το αγγούρι , την ντομάτα, το κρεμμύδι, την πράσινη πιπεριά, το σκόρδο και το ψωμί σε ένα βαθύ μπολ. Ανακατέψτε καλά. Προσθέστε ανακατεύοντας νερό, ξύδι και αλάτι.
Πολτοποιήστε το μίγμα σε ένα πολυκόφτη, προσθέτοντας δύο φλιτζάνια κάθε φορά. Χτυπήστε το ελαιόλαδο μαζί με τον ντοματοπελτέ με ένα χτυπητήρι μέχρι να γίνει πουρές. Σκεπάστε το μπολ καλά με αλουμινόχαρτο ή μεμβράνη. Βάλτε το στο ψυγείο για τουλάχιστον 2 ώρες.
Ανακατέψτε την σούπα ελαφρώς λίγο πριν τη σερβίρετε.
(http://www.gourmed.gr.....για επειγοντα περιστατικα...)
Μα η φαντασία δεν είναι μόνο για απόδραση και μόνο:πιστεύω ότι τα όνειρα έχουν θέση σε αυτόν τον κόσμο και μπορούν να γεννηθούν με άπειρες μορφές, όσες είναι και οι κρυφές μας επιθυμίες.
Καλημέρα οοοοοοοοοόλη μέρα!
Κατα δεύτερον,πολύ ωραία η προσέγγισή σας στη ταινία.
Κατα τρίτον, καθόλου σίγουρη δεν είμαι, ποιό απ'τα δύο είναι το πραγματικό: η φαντασία μας, ή αυτό που πιστεύουμε σαν πραγματικό...
Έχουμε μια καλή κουβέντα για όλους βλέπω...
@ akanonisti:
Nάτα μας...
Nα με εξολοθρεύσετε θέλετε εντελώς;
Θέλετε να αυτοκαταστραφώ κι εγώ;
Ή μήπως δεν θυμάστε τι έπαθε το blog μου την τελευταία φορά που μιλήσαμε εδώ μέσα για ανάλογα θέματα (λιγότερο gourmet βέβαια);
Kαι το ψάχνουμε να το βρούμε στον Mαυρίκιο;
@ ιμμαήλ:
Kαλημέρα μελισσούλα.
Tι ωραία που σας ξαναβρίσκουμε.
Δεν έχετε καθόλου, μα καθόλου άδικο σ' αυτό που λέτε, αν και εξαρτάται από τις αντοχές του καθενός, το κατά πόσον αυτά θα αντέξουν και στον χρόνο.
@ βιολιστής στη στέγη:
Mα γιατί μου το κάνετε τώρα αυτό;
Γιατί μου βάζετε τέτοια αμείλικτα ερωτήματα;
Θέλετε να γράψω καμιά περισπούδαστη ανάλυση για το Matrix και να το κάνουμε εδώ μέσα blog κριτικών κινηματογράφου;
Ειμαι στενοχωρημένος που δεν μπορώ να έχω απόψη. Κρίμα θα περιμένω την έκδοση για το σπίτι, DVD.
κλαψ, σνιφ...
Εκεί έχει κρεόλ κουζίνα που είναι κορυφαία!!!!
Δεν του λέτε να σας στείλει κανένα ταπεράκι φαγητό με κουριερ...να ξεχάσετε τα πάντα στο λεπτό???
Κουράγιοοοοοο καλέ μου....
Θα περάσειιιιι το κακό... θα γυρίσει ο τροχος....και θα φάτε και κρεόλ....
Mην την περιμένεις άλλο!
Έχει βγεί εδώ κι ένα χρόνο...
@ akanonisti:
"Tρία πουλάκια κάθονταν
και τρώγανε παστίτσιο..."