Έχεις νιώσει αυτήν την παράξενη σιωπή, που έρχεται μετά την καταιγίδα, και απλώνεται σαν υγρό τσιμέντο, θάβωντας μέσα της το σύμπαν, σαν για πάντα;
Έχεις ακούσει αυτήν την ανάσα του σκύλου, που μετά τα παιχνίδια και το τρέξιμο βγάζει, ήρεμος μόλις ξεκουραστεί στα πόδια σου, ευχαριστημένος που είσαι κι εσύ εκεί για αυτόν;
Έχεις κοιτάξει την μεγαλοσύνη κατάματα, μια νύχτα με φωτάκια χιλιάδες στον ουρανό, αποκαμωμένος από τις μέρες σου, ξαπλωμένος ήσυχα στο φιλόξενο χώμα ενός κυκλαδίτικου νησιού, ντάλα καλοκαίρι, χωρίς φως, μα τόση λάμψη τριγύρω;
Έχεις νιώσει αυτό το ρίγος, σαν μια απαλή ευθεία γρατσουνιά στη ραχοκοκαλιά σου, πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια, που στάζουν έρωτα και πάθος, όταν όλα έχουν τελειώσει, και όλα είναι εκεί που τ’ άφησες, αλλά λίγο πιο όμορφα, και μετά τίποτα;
Έχεις ξεχαστεί χαζεύοντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου, την απέραντη σιωπή του κάμπου, καθώς σε προσπερνάει ο ίλλιγγος αυτού του τίποτα, που σκεπάζει τη νύχτα τις σοδειές;
Έχεις ακούσει ανεμόμυλο;
Έχεις αφήσει ποτέ ένα πούπουλο να ταξιδέψει στην αύρα του εικοστού πρώτου ορόφου;
Έχεις μιλήσει ποτέ για λάθη, μέσα στη σιωπή ενός χιονισμένου τοπίου;
Έχεις ζητήσει ποτέ συγγνώμη με κλειστά τα μάτια κρατώντας σφιχτά ένα χέρι;
Έχεις ακούσει το θρόισμα του σταχυού, σούρουπο στη Σαντορίνη;
Έχεις μυρίσει το χνούδι ενός μωρού;
Έχεις ακούσει αυτήν την ανάσα του σκύλου, που μετά τα παιχνίδια και το τρέξιμο βγάζει, ήρεμος μόλις ξεκουραστεί στα πόδια σου, ευχαριστημένος που είσαι κι εσύ εκεί για αυτόν;
Έχεις κοιτάξει την μεγαλοσύνη κατάματα, μια νύχτα με φωτάκια χιλιάδες στον ουρανό, αποκαμωμένος από τις μέρες σου, ξαπλωμένος ήσυχα στο φιλόξενο χώμα ενός κυκλαδίτικου νησιού, ντάλα καλοκαίρι, χωρίς φως, μα τόση λάμψη τριγύρω;
Έχεις νιώσει αυτό το ρίγος, σαν μια απαλή ευθεία γρατσουνιά στη ραχοκοκαλιά σου, πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια, που στάζουν έρωτα και πάθος, όταν όλα έχουν τελειώσει, και όλα είναι εκεί που τ’ άφησες, αλλά λίγο πιο όμορφα, και μετά τίποτα;
Έχεις ξεχαστεί χαζεύοντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου, την απέραντη σιωπή του κάμπου, καθώς σε προσπερνάει ο ίλλιγγος αυτού του τίποτα, που σκεπάζει τη νύχτα τις σοδειές;
Έχεις ακούσει ανεμόμυλο;
Έχεις αφήσει ποτέ ένα πούπουλο να ταξιδέψει στην αύρα του εικοστού πρώτου ορόφου;
Έχεις μιλήσει ποτέ για λάθη, μέσα στη σιωπή ενός χιονισμένου τοπίου;
Έχεις ζητήσει ποτέ συγγνώμη με κλειστά τα μάτια κρατώντας σφιχτά ένα χέρι;
Έχεις ακούσει το θρόισμα του σταχυού, σούρουπο στη Σαντορίνη;
Έχεις μυρίσει το χνούδι ενός μωρού;
Πόσο να σφάλλω πια;
Έχεις αγγίξει τη γαλήνη...
54 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Υπέροχες φωτογραφίες, ωραιότατο κείμενο!
Δεν τα έχω βιώσει όλα. Θα τα ονειρευτώ. Καληνύχτα...
Σας το εύχομαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
Πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Νηφάλια αυτοεκθρονίσου
........
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις...
Σου χαριζω λιγη απο μελαγχολια, φιλε.
Καλη σου μερα!!!
Δεν έχω να σχολιάσω.
Είναι πλήρες.
Η απόλυτη λύτρωση μετά την αραχνοφοβία!
Καλημέρα.
Tο εκτιμώ. Eιλικρινά.
@ λου:
Xαρίστε μου άφοβα, ισως έτσι σας μείνει λιγότερη εσάς.
Kι εγώ θα ήθελα να σας προσφέρω λίγη γαλήνη...
@ wer01gf:
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Mε καλύπτει κι εμένα.
@ βασιλιάς της μοναξιάς:
Aν το διαβάσατε πριν τις Kυριακάτικες εφημερίδες, ίσως πιείτε πιο χαμογελαστός τον καφέ σας.
Kαλημέρα.
Aλλά πρώτη φορά μου το λένε για κάτι δικό μου...
Σας ευχαριστώ πολύ!
(είχες ποτέ εκείνη την αδιόρατη αίσθηση ότι αυτά που μόλις διάβασες είναι όσα θα νιώθεις με κάθε λεπτομέρεια και συγχρόνως απορείς πότε θα τα πείς εσυ στον εαυτό σου?)
...
Καλημέρες σιωπηλές!
Kαλημέρα δεσποινίς μου.
Είχες ποτέ την ευκαιρία να σου μιλήσει ο Μητσοτ... και να σου χαμογελάσει βαθιά στα μάτια; Έχεις αγγίξει την αιωνιότητα...
Να υποθέσετε κρυφές εικόνες πίσω από τις φωτογραφίες. Αλλά θα προτιμούσα να αγγίξω την αιωνιότητα με άλλον τρόπο... :-)
@ p@n0s:
Και αυτές του avatar σας δεν πάνε πίσω όμως. Σας ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ και πάλι.
@ piece de resistance:
Ε, χρειαζόταν. Δεν νομίζετε;
(το αεράκι)
Καλωσήρθατε.
Τι όμορφα γαληνέψατε...
Ποιητικά...θα μπορούσα να πω...
Μαλλον ξεκουραστήκατε επιτέλους, αγαπητέ....
Υ.Γ.δεν μπορώ να γελάσω σήμερα .. απο τον πονοκέφαλο....άτιμο πράγμα οι κρεπάλες....
Έχεις νιώσει αυτήν την παράξενη σιωπή, που έρχεται μετά την καταιγίδα, και απλώνεται σαν υγρό τσιμέντο, θάβωντας μέσα της το σύμπαν, σαν για πάντα;
΄Εχεις νοιώσει το άρωμα του χώματος ,μετά την καταιγίδα ,τα δένδρα που δακρύζουν σαν να μαζεύουν τις λύπες σου, τη γραφίδα του νερού που κυλάει τριγύρω σου?
Έχεις ξεχαστεί χαζεύοντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου, την απέραντη σιωπή του κάμπου, καθώς σε προσπερνάει ο ίλλιγγος αυτού του τίποτα, που σκεπάζει τη νύχτα τις σοδειές;
Έχεις ξεχαστεί χαζεύοντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου, την απέραντη σιωπή του κάμπου τη νύχτα,καθώς σε προσπερνάει ο ίλιγγος από τα όνειρα του μόχθου που ψάχνουν κατασκότινα την ευλογία της γης, να ξαναγεννηθούν?
Ακούστε με όσο είναι καιρός, γιατί μετά θα σας μιλώ με τη σιωπή μου.
Υπόκλιση και σιωπή ;)
Θαυμάσια ανάρτηση!
Πόσο μέσα πέσατε. Ως συνήθως...
Ξεκουράστηκα, πράγματι.
@ genius:
Δεν θα διαφωνήσω με τις παραλλαγές σας. Παίζει ρόλο όμως και από ποιό παράθυρο κοιτάς...
@ E.A.:
Σας ευχαριστώ.
(ευτυχώς που ήταν ρητορικό)
Είστε σίγουρη ότι ήταν ρητορικό;
Καλημέρα.
Μη χαραμίζετε τα εισαγωγικά σας πάντως, τόσο εύκολα. Πού θα ξαναβρείτε τόσο όμορφα;
Τη δική μου τη φτιάξατε, πάντως. Νοστάλγησα ακόμα κι αυτά που δεν έχω ζήσει ακόμα.
Και θυμήθηκα την προσωπική μου, οριστική γαλήνη: ξαπλωμένη πάνω στο νερό, λίγο παγωμένο ώστε να ανατριχιάζει η πλάτη, ο ήλιος να μαντεύεται μέσα από τα κλειστά βλέφαρα και το κάψιμο στο δέρμα. Βουλιάζω τότε τα αυτιά μου στη θάλασσα κι ακούω μόνο τον βυθό κι αμυδρά τις φωνές της παραλίας.
Και το καλύτερο: όταν ανοίγω πια τα μάτια μου, απόρώ - δεν ξέρω που με έχει φέρει το ρεύμα.
Η wilma μου, φυσικά, ξέρει όταν μου προτείνει κάτι. Την ευχαρίστησα ήδη και στέλνει τα σέβη της. Για λίγες μέρες θα σας επισκέπετεται νοερά, όλους της τους φίλους.
Θα επιστρέψει, ελπίζω, δριμύτερη.
Ευχαριστούμε για την ανάρτηση. Ξανά καλημέρα.
Ελπίζω να τη ζήσουμε όλοι αυτό το καλοκαίρι.
Καλημέρα και καλωσήρθατε στη γειτονιά.
Aν συγχωρέσεις τον εαυτό σου λένε πως βλέπεις την απάντηση
γραμμένη στη σελήνη.
(Ξύλινα Σπαθιά - Το καράβι)
Καλημέρα
Τα νεύρα...στην τσίτα..
$^$#&^%#^%*&^%$$$*(@$^$!!!!!!!!
Κι υστερα θες κι αλλο...
Ευχαριστουμε για την υπεροχη αναρτηση.
Κάτι θα ξέρουν κι αυτοί. Ε;
@ akanonisti:
Ψυχραιμία μικρή μου.Θυμηθείτε πόσες χειρότερες Δευτέρες περάσατε και χαμογελάστε. Αλλιώς θα επαναφέρω στη ζωή τον κ. Μπαρμπούτσογλου και θα γίνει εδώ μέσα της ακολασίας...
Μα τι ωραία που το περιγράψατε.
Σας ευχαριστώ.
@ naf:
Εγώ πάλι ΔΕΝ είμαι και τόσο σίγουρος, αλλά το ελπίζω και το προσπαθώ. Ακόμα και εις βάρος άλλων πραγμάτων... Να με συγχωρείτε εάν δεν τα καταφέρω όλα μαζί...
%#$&*&(*^*)^&%$$##^^&$
*&%^%$^%$^%^*(*&)(&*&^*(%^&$
$$%%*((*&)(_)(^%$$&&^(*()_*&^%
Υ.Γ.χαχαχχαχαχαχαχαχαχαχα (καταφέρατε πάλι να με κάνετε να γελάσω...)
Ειναι ανεπίτρεπτο.
Σε ένα τόσο ποιητικό τοστ (ε, ποστ ενννούσα).
Και από μια τόσο καλλιεργημένη δασποινίδα...
Μπα, θα τ' αφήσω κι όποιον πάρει ο Χάρος...
(Χώρος ήθελα να γράψω, αλλά έχω μια ανοχή στα ορθογραφικά μου σήμερα)
πιο σωστό από το δεσποινίδα...
μια και όλες οι γυναίκες ειναι ως γνωστον.. Κυρίες... καλέ μας κύριε spy....
Αιντε...και έχουμε περάσει απο το φεμινιστικόν κίνημα... κάποτεΣΣΣΣ
Ανοχη=ενοχη=τιμωρια....
Ενα ηρεμιστικόν please...
Εχω λαλίσει η δασποινίδα...
Υ.Γ. χα χα χα (απλον)
τα εισαγωγικά είναι μάλλον κολακευτικά για μένα. γι' αυτό είπα ότι αν πέφτω έξω δεν χρέιάζονται..
καλημέρα :)
Φιλιάαααααααααααα! (με φράουλες ή σαντιγύ-εσύ επιλέγεις!)
Σε ευχαριστούμε που μας το θύμησες!
Μ...
Σας εύχομαι να ανέβετε στο συννεφάκι σας όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Θα προτιμήσω βέβαια λίγη σαντιγύ, αλλά με πολλή σοκολάτα από κάτω... ;-)
@ M...:
Oι "πρωταρχικές και θεμελιώδεις" ανάγκες όλης της ανθρωπότητας ήταν πάντα οι ίδιες ανά τους αιώνες. Kαι μόλις εξασφαλίσεις τις πρωταρχικές (φαϊ, στέγη, ασφάλεια), βγαίνεις στο κατόπι για τις υπόλοιπες.
Tης ψυχής.
ΟΧΙ ΡΕ Π@@ ΜΟΥ!!!!
Σαν για πάντα. Μα, στη συνέχεια, το Σύμπαν ενσωματώνει το τσιμέντο, το αφομοιώνει και απελευθερώνεται ξανά...
Φοβερός συνδυασμός.... Είμαι ρομαντικός!!!! μπουχουχουουουυουο
Πλάκα πλάκα, κάποια από αυτά τα έχω ζήσει. Ηλιοβασίλεμα στον Μαρμαρά με την μπουκαδουρίτσα στο λιμάνι ... και να βλέπεις τα γραφικά του χωριού σε άπειρους χρωματισμούς!!! Όλα τα λεφτά!!!
" Έχεις κοιτάξει την μεγαλοσύνη κατάματα, μια νύχτα (...) χωρίς φως, μα τόση λάμψη τριγύρω;"!!!
Tί τέτοιος δηλαδή;
@ konsantinos:
Aσφαλώς. Mα μόνο μέχρι την επόμενη καταιγίδα.
Mην κλαίτε, moyrate μου. Mην κλαίτε άλλο. Θα ανεβάσω άλλο post που θα σας κάνει να χαμογελάσετε.
@ hulk:
Σας εύχομαι να το ξαναπάθετε. ;-)
Kαλησπέρα.
Καλό ξημέρωμα.
Τί να πω πια; Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα άρεσε σε τόσο κόσμο...
Σε ευχαριστώ πολύ.
@ neni:
Καλωσήρθες.
Μπορείς να περνάς όποτε στο επιτρέπει ο καιρός σου...
Εμείς εδώ θα είμαστε.
Ενίοτε και με φοντανάκια για κέρασμα.
Καλημέρα.
(Find the poet:)
Κανέναν από τους δύο.