Και μπορεί να μην κάνει και ποτέ στη ζωή της.
Γιατί η Λυδία δεν είναι σαν και μένα, ούτε σαν κι εσένα.
Η Λυδία έχει καρκίνο.
Αυτό το αγγελούδι των τεσσάρων μόλις ετών, παλεύει για τη ζωή του, ενάντια σε κάθε άδικη επίθεση ενός εχθρού, με πολύ περισσότερα όπλα από την ίδια. Και παλεύει με ένα θάρρος ξεχωριστό, αγνό, ανόθευτο, ηρωϊκό... Αυτό το αγγελούδι, μας ξυπνάει τους χειρότερους εφιάλτες με την κατάσταση της υγείας του, και ζωντανεύει τις πιο μύχιες ελπίδες μας με τον αγώνα του.
Εδώ και λίγο καιρό επισκέπτομαι το blog του πατέρα της του "Ναυτίλου", ενός πατέρα ΗΡΩΑ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, και με την απουσία λήμματος σε οποιοδήποτε λεξικό του κόσμου, για αυτήν την περίπτωση.
Το blog το ήξερα από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το blogging γενικότερα, σαν αναγνώστης και μόνο. Όλοι οι φόβοι του κόσμου, μαζεύονταν όμως στην καρδιά μου και στήναν χορό, κάθε φορά που έλεγα να κάνω κλικ, και νικούσαν πάντα... Αυτό το κλικ, το έκανα πριν λίγο καιρό, όταν διάβασα ένα post του "exoaptonkyklo" που έλεγε πως "ο Ναυτίλος λυγίζει, η Λυδία μας δεν είναι καλά, όποιος μπορεί ας βοηθήσει, εγώ δεν ξέρω τι άλλο να κάνω..."
Πάγωσα. Πέτρωσα.
Έσφιξα το ποντίκι μέχρι να πονέσει ο καρπός μου, κι έκανα το κλικ. Και κάθισα ώρες εκεί μέσα. Εκεί, στον μουντό αυτό κόσμο ενός πατέρα, που έδωσε ότι είχε και δεν είχε για το παιδί του αυτό (ο άνθρωπος έχει και άλλα δύο), πάλεψε, δούλεψε, έτρεξε, έπεσε, ξανασηκώθηκε, έγραψε, εξομολογήθηκε σε όλους μας την ιστορία του μπας και λυτρωθεί από τον τρόμο της απώλειας, έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει, και κατά τη γνώμη μου, ακόμα περισσότερα.
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να διάβασε αυτήν την ιστορία και να μην του σφίχτηκε η καρδιά, να μην έβρισε για την αδικία, να μην τον πόνεσε το στομάχι του, να μη αμφιταλαντεύηκε να συνεχίσει γιατί δεν άντεχε, να μην έκλαψε, να μην αισθάνθηκε αδύναμος να προσφέρει παρά μόνο λόγια συμπαράστασης... Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση.
Τόλμησα, αυθαδιάζοντας στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, να του αφήσω ένα σχόλιο για κουράγιο και για τις σκέψεις πολλών άλλων ανθρώπων που δεν έχουν ακόμα το κουράγιο να κάνουν το κλικ. Και αυθαδίασα, διότι όσο και να χτυπάς κάποιον φιλικά και στοργικά στον ώμο μέσα από ένα σχόλιο, την ώρα που αυτός ίσως και να χάνει το παιδί του, είναι θράσσος και λιποψυχία, και μικρότητα. Εύχομαι να είχα το θάρρος και τη δύναμη να πάω στο νοσοκομείο και να σφίξω το χέρι αυτού του πατέρα, να αγκαλιάσω τη μητέρα της Λυδίας που σβήνει μαζί της κάθε ώρα και κάθε μέρα που περνάει χωρίς αποτέλεσμα, να παίξω με τα άλλα τους τα δύο τα παιδιά που ένας Θεός ξέρει πως ζούν κι αυτά τα πιο ευαίσθητά τους χρόνια, να δώσω ένα τρυφερό φιλί στο μαγουλάκι της Λυδίας...
Αλλά δεν το έχω το θάρρος αυτό.
Κάθομαι εδώ, μπροστά στην ασφάλεια του πληκτρολογίου μου, και τη βουβαμάρα της οθόνης μου και εξομολογούμαι για τη δειλία μου, φτιάχνοντας ωραία banner για να κάνετε εσείς το κλικ, αν μπορείτε.
Υ.Γ. Αφορμή για να γράψω τα παραπάνω, στάθηκε ένα θαρραλέο post της "βιολιστής στη στέγη", εξομολογητικό αλλά και εξαγνιστικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, το όποίο αξίζει περισσότερο από το δικό μου να το διαβάσετε.
"Πάντα θα χάνονται παιδάκια,
πάντα θα ταξιδεύουν μακριά,
αυτά που δεν είναι "ταγμένα"
να προφτάσουν τις απαντήσεις,
να τα προλάβει η γνώση.
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι
με μοιρασμένο ένα ρόλο αποτρόπαιο
και φριχτό για να παίξουν,
ένα ρόλο που τους δόθηκε ερρήμην τους..."
...
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Now on the... Wall
ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ
1) Ο συγγραφέας του παρόντος blog έχει όλη την καλή διάθεση να απαντήσει σε κάθε σχόλιο, αναγνώστη, περαστικού, ακόμα και άσχετου. Εσείς επιβάλλεται να έχετε την καλή θέληση να περιμένετε. Δεν είμαι μονίμως online.
2) Ο διάλογος μεταξύ του συγγραφέα και ενός αναγνώστη, καλό είναι να περιορίζεται στα 2 έως 3, το περισσότερο, σχόλια (εκατέρωθεν). Περαιτέρω διάλογος ονομάζεται "chat" και δεν αρμόζει στις πεποιθήσεις αυτού του blog.
3) Ο διάλογος μεταξύ αναγνωστών επιτρέπεται ασύστολα, αρκεί να μην έχει ως απώτερο σκοπό, συνοικέσια, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, και κακοήθεις προθέσεις αύξησης της αναγνωσιμότητας άλλων blogs.
4) Τα σχόλια επιβάλλεται να έχουν κόσμιο και μη προσβλητικό χαρακτήρα (εξαιρούνται σχόλια που αναφέρονται σε θέματα παγκόσμιας κατακραυγής, όπως πυρκαγιές, σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, τσουνάμι, παιδική πορνογραφία, και οποιαδήποτε ήττα του Ολυμπιακού σε οποιοδήποτε άθλημα). Σε αντίθετη περίπτωση θα αγνοούνται επιδεικτικά.
5) Ο σχολιασμός σας σε οποιοδήποτε post (εάν δεν είναι ο πρώτος) επιβάλλεται να έχει λάβει υπόψιν του τα προηγούμενα σχόλια και απαντήσεις. Η επανάληψη δεν είναι μήτηρ μαθήσεως στα blogs.
6) Η επίσκεψή σας σε αυτό το blog συνεπάγεται ανεπιφύλακτη αποδοχή όλων των όρων χρήσης και σε καμία περίπτωση δεν συνιστά αυτόματη ανταπόδοση της επίσκεψης και στο δικό σας. Οι αλλαξοκ%λιές δεν είναι το φόρτε μας.
7) Παρακαλείστε μπαίνοντας να αφήνετε τα υποδήματά σας στη ρεσεψιόν (μπουρμπουάρ προαιρετικό) για να μην λερώσετε άθελά σας το καθιστικό. Οι online λάσπες δεν καθαρίζονται εύκολα στα δημοκρατικά blogs.
8) Οι παραβάτες οποιασδήποτε από τις ανωτέρω, οδηγίας, θα λιθοβολούνται παραδειγματικά, στην πίσω αυλή.
9) Οι βαθυστόχαστες αναλύσεις, παρακαλούνται να μην ξεπερνούν το ψυχολογικό φράγμα των 150 λέξεων. Δεν είμαστε η wikipedia εδώ.
10) Δεν έχει δέκα. Εντάξει;
2) Ο διάλογος μεταξύ του συγγραφέα και ενός αναγνώστη, καλό είναι να περιορίζεται στα 2 έως 3, το περισσότερο, σχόλια (εκατέρωθεν). Περαιτέρω διάλογος ονομάζεται "chat" και δεν αρμόζει στις πεποιθήσεις αυτού του blog.
3) Ο διάλογος μεταξύ αναγνωστών επιτρέπεται ασύστολα, αρκεί να μην έχει ως απώτερο σκοπό, συνοικέσια, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, και κακοήθεις προθέσεις αύξησης της αναγνωσιμότητας άλλων blogs.
4) Τα σχόλια επιβάλλεται να έχουν κόσμιο και μη προσβλητικό χαρακτήρα (εξαιρούνται σχόλια που αναφέρονται σε θέματα παγκόσμιας κατακραυγής, όπως πυρκαγιές, σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, τσουνάμι, παιδική πορνογραφία, και οποιαδήποτε ήττα του Ολυμπιακού σε οποιοδήποτε άθλημα). Σε αντίθετη περίπτωση θα αγνοούνται επιδεικτικά.
5) Ο σχολιασμός σας σε οποιοδήποτε post (εάν δεν είναι ο πρώτος) επιβάλλεται να έχει λάβει υπόψιν του τα προηγούμενα σχόλια και απαντήσεις. Η επανάληψη δεν είναι μήτηρ μαθήσεως στα blogs.
6) Η επίσκεψή σας σε αυτό το blog συνεπάγεται ανεπιφύλακτη αποδοχή όλων των όρων χρήσης και σε καμία περίπτωση δεν συνιστά αυτόματη ανταπόδοση της επίσκεψης και στο δικό σας. Οι αλλαξοκ%λιές δεν είναι το φόρτε μας.
7) Παρακαλείστε μπαίνοντας να αφήνετε τα υποδήματά σας στη ρεσεψιόν (μπουρμπουάρ προαιρετικό) για να μην λερώσετε άθελά σας το καθιστικό. Οι online λάσπες δεν καθαρίζονται εύκολα στα δημοκρατικά blogs.
8) Οι παραβάτες οποιασδήποτε από τις ανωτέρω, οδηγίας, θα λιθοβολούνται παραδειγματικά, στην πίσω αυλή.
9) Οι βαθυστόχαστες αναλύσεις, παρακαλούνται να μην ξεπερνούν το ψυχολογικό φράγμα των 150 λέξεων. Δεν είμαστε η wikipedia εδώ.
10) Δεν έχει δέκα. Εντάξει;
Μη μου πεις ότι δεν τα έχεις διαβάσει...
Inner "Manifesto"
Αυτό το blog ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ:
* Ημερολόγιο: ούτε καταστρώματος, ούτε ναυτιλομένων, ούτε στεριανών, ούτε καταπιεσμένων ανηλίκων...
* Κουτσομπολίστικο: Αν σας ενδιαφέρει ο συγκεκριμένος τομέας διαβάστε την Espesso. Εχει επενδύσει πιο πολλά από εμένα...
* Συνεπές: Γράφω μόνον όταν έχω κάτι να πω (και αν προλαβαίνω βέβαια...)
Αυτό το blog είναι μια προσπάθεια εξωτερίκευσης κάποιων σκέψεων, απόψεων και θέσεων, μια μικρή κι "ανώδυνη" αποκύρηξη της εσωστρέφειάς μου...
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι για κάθε σχόλιο, κριτική (καλοπροαίρετη ή κακεντρεχή), ανακοίνωση, μοίρασμα γνώσεων και απόψεων.
* Ημερολόγιο: ούτε καταστρώματος, ούτε ναυτιλομένων, ούτε στεριανών, ούτε καταπιεσμένων ανηλίκων...
* Κουτσομπολίστικο: Αν σας ενδιαφέρει ο συγκεκριμένος τομέας διαβάστε την Espesso. Εχει επενδύσει πιο πολλά από εμένα...
* Συνεπές: Γράφω μόνον όταν έχω κάτι να πω (και αν προλαβαίνω βέβαια...)
Αυτό το blog είναι μια προσπάθεια εξωτερίκευσης κάποιων σκέψεων, απόψεων και θέσεων, μια μικρή κι "ανώδυνη" αποκύρηξη της εσωστρέφειάς μου...
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι για κάθε σχόλιο, κριτική (καλοπροαίρετη ή κακεντρεχή), ανακοίνωση, μοίρασμα γνώσεων και απόψεων.
A definition...
Η άποψη δεν απαιτεί αναγνώστες. Δεν τους προϋποθέτει για να υπάρξει.
Η άποψη θέλει να ελευθερωθεί.
Η άποψη οφείλει να είναι αιχμηρή. Να μην υπνωτίζει αλλά να ξυπνά. Η άποψη δεν είναι λαδιά στο χαρτί κάποιας εφημερίδας. Είναι μελάνι που πετάγεται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση προκαλεί το στιγμιότυπο αντίδρασης.
Η άποψη είναι το σκαμπίλι στην υπερ-έκθεση γνώσης. Ενάντια σε κάθε ρυπαρή
αυθεντ-ίαση που κατακλύζει τις κατεστημένες νοοτροπίες.
Η άποψη είναι καθήκον. Είναι η υπέρβαση της αποτυπωμένης γνώμης. Η πρόκληση κρίσης και δίκης με λόγο καθαρό. Όχι κεκαλυμμένο.
Με θάρρος.
Copyright by DiVA
Αυτό έργο χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα.
Disclaimer:
Όλες οι φωτογραφίες -εκτός αν αναφέρεται αλλιώς- είναι από την διαδικτυακή κοινότητα DeviantArt.
Όλες οι φωτογραφίες -εκτός αν αναφέρεται αλλιώς- είναι από την διαδικτυακή κοινότητα DeviantArt.
Inner Links
All Labels
- brain-fuck (136)
- desperation (112)
- images (93)
- heavy drugs (91)
- concepts (90)
- humour (90)
- thoughts (90)
- official statements (76)
- journeys (74)
- fiction (65)
- unsatisfied (49)
- scripta manent (47)
- presentation (45)
- almost dreams (44)
- opinion (43)
- fatal questions (38)
- gourmet (32)
- music (32)
- computer (30)
- innovation (30)
- other blogs (27)
- video (27)
- Artist (25)
- short truths (25)
- domestic madness (24)
- First (23)
- 2009 (21)
- Review (20)
- internet (20)
- 2008 (19)
- photography (14)
- do-it-yourself splatter (12)
- baby (11)
- Welcome (10)
- advertising (9)
- Old (8)
- movies (4)
- poetry (3)
- grfear (1)
NetworkedBlogs
Inner Me...
- Spy
- --------------------------------------------------- αδαής λεξιλάγνος... άπρακτος καλλιτέχνης... διάσημος ανώνυμος... ευκατάστατος επαίτης... μουγγός διαδηλωτής... ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου...
A "MUST" CLICK:
Inner Archive
-
►
2011
(15)
- ► Φεβρουαρίου (5)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2010
(38)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (8)
-
►
2009
(146)
- ► Δεκεμβρίου (9)
- ► Σεπτεμβρίου (7)
- ► Φεβρουαρίου (17)
- ► Ιανουαρίου (16)
-
▼
2008
(181)
- ► Δεκεμβρίου (19)
- ► Σεπτεμβρίου (21)
-
▼
Αυγούστου
(27)
- Γκουακαμόλε
- Ωδή
- Σταγόνες
- "Πεθαίνω" για τους Scorpions...
- Τελικά φυτρώνουν ραπανάκια στις ταράτσες;
- Τί είναι πάλι αυτό τώρα;
- Αυτή η Πόλη...
- Τι μένει;
- Διακοπή για Διαφημίσεις (the END)
- Διακοπή για Διαφημίσεις (episode 3)
- Διακοπή για Διαφημίσεις (episode 2)
- Διακοπή για Διαφημίσεις (episode 1)
- Διάγγελμα
- Άλλος για τη βάρκα μας...
- Ο "τρόμος" επιστρέφει...
- "Αργοπεθαίνει..."
- Μόνος στο σπίτι.
- Ας είναι...
- Η Λυδία δεν θα κάνει διακοπές φέτος το καλοκαίρι!
- Ετεροχρονισμός...
- Το Wallpaper μού φταίει...
- Ασφυξία
- Ερωτήσεις είναι τώρα αυτές;
- Ο James Bond το κάνει καλύτερα
- Άνθρωποι και ανθρωπάκια
- Να πεταχτώ να πάρω τσιγάρα
- *Αποχαιρετισμός στα όπλα*
- ► Ιανουαρίου (3)
What's this?
My daughter's blog
Από κάπου θα "πήρε" το παιδί... δε μπορεί...
Fanatics...
Αναρτήσεις
Fresh Food
Choose a Label
Blogumulus by Roy Tanck and Amanda Fazani
Take a look...
Search this blog only
Find my songs here:
Spying around...
Είμαι άδειος!
μπορούμε και να τους ρωτήσουμε αν υπάρχει ο φόβος ότι ενοχλούμε.
Νομίζω ότι κάνετε πράγματα ήδη ια τη Λυδία.
Αν επιθυμείτε να πραγματοποιήσετε κι αυτά που σκέφτεστε, μαζί σας για βοήθεια. Και για μένα θα ήταν λυτρωτικό να ξέρω ότι έστω έσφιξα το χέρι των γονιών της κι ίσως για μια στιγμή μοιράστηκα την πίκρα τους. ή και να χαρίσω κάτι στη Λυδία από φίλους νεράιδες και ξωτικά που την σκέφτονται και θέλουν να γελάει.
Κι έχω μια κόρη 3 και κάτι χρονών.
Τίποτε άλλο.
Δεν χρειάζονται λόγια φίλε μου.
@ wilma:
H σκέψη σας είναι πολύ γλυκειά και τρυφερή, όπως πάντα άλλωστε. Aπλά δεν ξέρω κατα πόσο θα ήταν πρέπον κάποιοι άγνωστοι να εμφανιστούν ξαφνικά σε ένα νοσοκομείο, μπροστά σε μια οικογένεια που "πονά", και εδιδικότερα αν υπάρξουν αμήχανες στιγμές (εγώ δεν τα πάω και τόσο καλά μ' αυτό). Mπορεί να έχουν πάει δεκάδες άλλοι, ήδη, μπορεί να μην πήγε και ποτέ κανείς. Δεν ξέρω.
Tο μόνο που συμπεραίνω από τα σχόλια στο μπλογκ του Nαυτίλου, είναι ότι σίγουρα εκεί, μαζί με τη Λυδία, υπάρχυν κι άλλα παιδάκια με το ίδιο πρόβλημα, και οι γονείς τους συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο στην οικογένεια αυτή.
"Φύγαν" 'ομως φίλε μου, κι εμείς (όπως και εκατομμύρια άλλοι) το αντιμετωπίσαμε σαν ένα ακόμα θέμα του εξωτερικού δελτίου ειδήσεων.
Θα μου πεις και τι να κάνεις;
Nα πάρεις ένα όπλο και να τρέξεις; Έχει κανένα νόημα;
Ή να κάνεις καθιστική διαμαρτυρία έξω από την Aμερικάνικη Πρεσβεία ή τη Pώσικη;
Tο χειρότερο σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι θα παραμείνεις ένας παθητικός δέκτης, όχι επειδή δε νοιάζεσαι, αλλά επειδή δε μπορείς να κάνεις τίποτα.
@ aura:
Eύχομαι η κόρη σας να είναι πάντα γερή και υγιής και ευτυχισμένη και να μάθει να μοιράζεται το χαμόγελό της με αυτούς που το έχουν ανάγκη.
Και όχι, ξέρω ποσο πολύ το εννοείτε, πόσο πολύ σας πονάει, κι ίσως είναι πολύ αγενές εκ μέρους μου στην πρωτη μου επίσκεψη στο τόσο ζεστό blog σας, να καταθέτω μια ...αιρετική αποψη.... αλλά απο την άλλη ξέρω απο προσωπική πειρα ότι απλά η ευαισθησία ...ξορκίζει τα δικά μας δεινά.
Σας ευχαριστώ που απόψε καταφέρατε να με ευαισθητοποιησετε.
Mην αισθάνεστε έτσι εδώ μέσα. Σαφώς και η ευαισθησία παίζει KAI αυτόν τον ρόλο, αλλά ευτυχώς όχι μόνο.
Σε κάθε περίπτωση είστε ελεύθερος να καταθέτετε όποια άποψη θέλετε εδώ, όσο αιρετική κι αν την θεωρείτε. Θα είστε πάντα ευπρόσδεκτος.
Kαλημέρα.
Κι αναρωτήθηκα γιατί δεν το έχω καν στο μπλογκ-ρόλ μου.
Ξέρετε γιατί;
Διότι αυτό που μου προκαλεί τελικά η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι μια σιχαμερή ανακούφιση!
"ουφ, ευτυχώς εμείς είμαστε καλά, το παιδάκι μου δεν έχει όγκο στον εγκέφαλο και θα ζήσει χίλια χρόνια".
Κι αυτό, όσο κι αν είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό, δεν το αντέχω στον εαυτό μου.
Νομίζω ότι το σχόλιο της elf δίνει την απάντηση.
Παράλληλα ενοχλούμαι και τρελαίνομαι με κάποια ασήμαντα άλλα πραγματάκια. Τι αξία έχουν όμως τα τελευταία μπροστά σ'αυτό ε;
Δε θα πω άλλα, γιατί θα ακουστεί σαν requiem. Την καλημέρα μου!
@ βιολιστής στη στέγη:
Το "κακό" δεν μπορούμε να το ξορκίσουμε με το να το αποφεύγουμε, οπότε είναι λογικό αυτό να μας δημιουργεί σκέψεις και προβλήματα ενοχής. Από την άλλη είμαστε άνθρωποι κι εμείς και προσπαθούμε να προστατέψουμε ότι πιο πολύτιμο έχουμε, τους δικούς μας ανθρώπους, έστω και με το να μην κάνουμε κακές σκέψεις με αφορμή τα συμβάντα άλλων, μιας και αυτόματα κάνουμε και αναγωγή στο πως θα αισθανόμασταν εμείς σε ανάλογη περίπτωση.
Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε φαίρνει τη λύτρωση. Κι έτσι κι αλλιώς η δική μας "λύτρωση" ακούγεται τουλάχιστον "μικρή" (για να μην πω αυθάδης) σε σχέση με τη λύτρωση που χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι...
Κανείς μας όμως δεν θα πάθει και τίποτα, ξοδεύοντας απλώς μια όμορφη σκέψη για αυτό το κοριτσάκι. Μια σκέψη για το συνοδεύει όπου κι αν βρίσκεται...
Και τι άλλο να πει κανείς μπροστά σ'αυτό εξάλλου;
Όλα τα μικρά και τα ασήμαντα είναι μέρος της ζωής μας επίσης, και είναι αυτά που μας κάνουν να δίνουμε την σημασία που τους πρέπει, στα μεγάλα και σημαντικά.
Μακάρι να μπορούμε να έχουμε πάντα την οξυδέρκεια, να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στα δύο.
Τελικά...μιλάνε ΚΑΙ οι φωτογραφίες
Δεν τόλμησα και δεν τολμώ καιρό τώρα να αφήσω μήνυμα στο Ναυτίλο..
Ας ήταν καλά το παιδί του και ας του έλειπαν οι ευχές οι δικές μου...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχει καρκίνος, καλέ μου spy. Θα έπρεπε να μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αλλά μετά πώς θα συντηρούνταν τα συστήματα υγείας των φτωχών μας χωρών;
Και πρώτο-πρώτο διάβασα για τη Λυδία (ηταν τ όνομα που ήθελα να βγάλω στην κόρη μου, αλλά δεν μου πέρασε). Οταν διαβάζω-μαθαίνω τέτοια περιστατικά, το μυαλό μου μουδιάζει, ενα χέρι μ αρπάζει απο το λαιμό και μιλιά δεν βγαίνει από το στόμα μου.
Μόνο σιωπή..
Και θυμώνω .. θυμώνω απίστευτα και πιο πολύ θυμώνω με την αδυναμια μου να μην μπορώ να ελέγξω αυτά που δεν ελέγχονται...
rosie
Aς ήταν καλά το παιδί του...
Aλλά δεν είναι.
Kαι αυτό είναι μια αδικία που δεν τη χωράει ο νους κανενός.
@ rosie:
Aν μπορούσατε να ελέγξετε αυτά, δεν θα είσασταν εδώ μαζί μας. Θα είχατε λευκά φτερά και θα προστατεύατε παιδάκια που θα σας χρειάζονταν.
Kαλωσήρθατε.
Πραγματικά δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσουμε να κάνουμε εμείς κάτι για τέτοιες περιπτώσεις, όταν ακόμα και οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλα.
Tο ότι το συζητάμε και μόνο για μένα είναι μια αρχή. Παλιότερα δεν τολμούσα να πω καν την λέξη, κι όταν άκουγα σε συζητήσεις για τέτοια θέματα έφευγα. Λες και θα "κολλούσα" κι εγώ. O φόβος του ανθρώπου έχει πολύ γερές ρίζες...
Μας διαλύσατε Δευτεριάτικον...
(άσχετο αν το γράψατε νωρίτερα εσεις.. εγώ δευτερα.. το διαβάζω)
Συμφωνω μαζί σας..πως είναι ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ....
Γενικά όμως είναι ο καρκίνος εφιάλτης..
Είτε είναι μικρό παιδί... είτε είναι κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία..
Οταν είναι δικό σου άτομο...
είναι εφιαλτική η εμπειρία...
Δυστυχώς...
Και είναι απορίας άξιο...πως δεν έχει βρεθεί ακόμα η θεραπεία...
Πως δίδονται δισεκατομμύρια δολλάρια-ευρώ-γιεν κτλ... για παπαριές.. και όχι για την ιατρική έρευνα...
Δεν νομίζω πως θα βοηθούσε τους γονείς μία επίσκεψη...
Οταν πονάς.. δεν έχεις όρεξη για δημόσιες σχέσεις...
Βρίζεις την μοίρα σου..
Ψάχνεις να βρεις κάτι θετικό να κάνει διάλειμα το μυαλό από τον εφιάλτη..και απλά σφίγγεις τα δόντια..
και.. κλαις..
Δεν θες να σε βλεπουν..
Δεν μπορώ να πάω στο βλογ του πατέρα..
Δεν μπορώ να ακούω για καρκίνο...
Δεν αντέχω να τον θυμάμαι...
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ως ευαισθητοποιημένοι πολίτες είναι να ενισχύουμε κάθε χρόνο τον αντικαρκινικό έρανο.. να πιέζουμε την πολιτική εξουσία να δημιουργήσει υποδομές..
και να τρέξουμε στον φίλο που θα ζητήσει βοήθεια...
Σπάνια ζητάει...αλλά είναι πολύ σημαντικό να είμαστε εκει...
Αυτά...
(μάθαμε τελικά που πάνε τα δάκρυα που δεν χύνουμε??? γιατί.. 5-6 μου κρύφτηκαν...)
Με σακάτεψες!!!!! Δεν με πειράζει ... αρκεί η στεναχώρια και ο κόμπος στο στομάχι μου να γυρίσει προς το καλό και να γεμίσει αγάπη στην μικρή Λυδία.
Κουράγιο στον Ναυτίλο και στην υπόλοιπη οικογένεια και εύχομαι η μικρή Λυδία να ξεπεράσει ..... τι να πω..... ... .. .. ...
.........
Να ρθει ανάμεσά μας υγιείς και δυνατή... ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΧΗ ΜΟΥ ....
.........
.........
Να με συμπαθάς !!!!
φιλι
Τα δάκρυα που δεν χύνονται, γίνονται κόμποι στο λαιμό καλή μου, και μας πνίγουν...
Καλύτερα να τα χύνουμε.
Τόση γενναιότητα δεν την αντέχει κανείς.
@ L' Aesthéte Soleil:
Το είπατε ήδη:
"Τι πρόστυχη ασθένεια..."
@ moyratos:
Συγγνώμη αν σας μαύρισα τη ψυχή, ακόμα δεν ήρθατε καλά καλά, αλλά να, έπρεπε κι εγώ να το βγάλω λίγο, από μέσα μου. Με τρώει η ανημπόρια μου...
@ deadend mind:
Πολλές φορές αυτό το βήμα (για μας τους "απ'έξω") είναι και το πιο σημαντικό. Να συνειδοτοποιήσουμε οτι υπάρχει. Να το πούμε με το όνομά του. Καρκίνος λέγεται...
Έτσι και γω, από την ευτυχία των διακοπών ξέχασα τις στεναχώριες!!!!
Μια προσευχή ,έστω και στιγμιαία να δώσει δύναμη και κουράγιο σε όλους όσους κονταροχτυπιούντε με τον καρκίνο.Είναι τόσο άδικο...
Κι εγώ σας ευχαριστώ για την επίσκεψη. Μέρες τώρα προσπαθώ να σας προλάβω, αλλά ο χρόνος μου ήταν στη δική του διάσταση, μακρυά από μένα.
Μακάρι να έχω πιο ευχάριστα κείμενα να σας "κεράσω" την επόμενη φορά...