Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Pablo Neruda
(Μετάφραση από τα ιταλικά: Βασίλης Χατζηγιάννης)
34 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
kai i eikona foveri!!!
kalispera!
Μακάρι να το είχα γράψει εγώ...
Τόσο πολύ με εκφράζει!
Μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ...
ειδικά ένα ποιήμα του.... το
No te quiero sino porque te quiero
(ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ)
ακούστε το μελωποιημένο...
μια και είσαστε και μουσικό ταλέντο..
http://www.youtube.com/watch?v=IDiGMqTg8Ok&feature=related
-Δεν μ'αρέσει να διακινδυνεύω
-Αποφεύγω πάντα τα πάθη
-Προτιμώ το μαύρο από το άσπρο
-Μισώ τα ταξίδια (κυριολεκτικά αρρωσταίνω έτσι και μου πεις να ταξιδέψω έστω και στο εσωτερικό).
-Εύχομαι να μην ερωτευθώ
-Παραπονιέμαι διαρκώς για την τύχη μου
-Δεν κάνω υπομονή
Άραγε αργοπεθαίνω;;;
Πρεπει να σκαρφιστουμε καμια παιδαριωδη βλακεια, κατι για το οποιο θα μετανοιωνουμε, να κανουμε.
Θελω παλι να μετανοιωσω, Ευγενη μου Φιλε, για να πιω λιγη ζωη
Τι να σκαρφιστω ως την Παρασκευη?
Εχεις καμια ιδεα?
για τους εν Αθηναις τον Αυγουστο!
Πολλα φιλια!!!!!!!!!!!!!
;-))))
Φιλί ...από το υπερπέραν άλλως.... άλλο κόσμο.... και Γλαρένιες αγκαλιές
Ωραία φωτο.
θαυμάσιο post. Ήδη το συζητάμε κι αυτό κι εσένα στα μπλογκοτόπια μου, με τη "φύρδην - μίγδην"/ γλαρένια.
Ήθελα να σου γράψω και νωρίτερα, μα, κατά διαβολική σύμπτωση, κάθε φορά που πήγαινα να γράψω σχόλιο σε σένα, ΠΑΝΤΑ κάτι συνέβαινε (χτυπούσε το τηλέφωνο, άλλα e-mails, δουλειές σπιτιού, νέα ανάρτηση, κατοικίδια κλπ).
Βλέπεις είμαι στην "τρίτη ομάδα" της κατάταξης του scarface (σχόλια στο προηγούμενο post σου), οπότε χαμός ...
Κάπως έτσι έγινε και το πρωί και δεν σου έγραψα στο post "μόνος στο σπίτι" (τυχεράκια): Πάνω που σκεφτόμουνα το σχόλιό μου κάνοντας παράλληλα βόλτα στα μπλογκς, πέφτω πάνω στο παραμύθι της wilma και γίνομαι ... αλοιφή !!
Τέλος πάντων,
Έγραψα και σε εκείνη για το μαγευτικό παραμύθι της, που σωστά το χαρακτήρησες εσύ στο δικό σου σχόλιο.
Ένθερμη υπομονή λοιπόν και μακριά από αργούς θανάτους, γιατί ...μια ζωή την έχουμε !
Φιλικά,
Ιρλανδός
Αυτό που με τρόμαξε πάντως, είναι ότι σε κάποια από αυτά αναγνώρισα τον εαυτό μου.
σας ευχαριστώ που μου το θυμήσατε...
το χρειάζομαι καμιά φορά για να βρίσκω δικαιολογία να ρίχνω μπουκετίδια στον εαυτό μου μπας και ξυπνήσει...
ευχαριστώ για το μπουκετίδι που μου δώσατε...
το θέμα είναι ότι και αύριο η διαδικασία του αργού θανάτου μάλλον δεν θα σταματήσει...
πότε θα την κάνουμε να σταματήσει;;
ε;;;
"Όλη μας η ζωή είναι μια μοναχική πορεία προς το θάνατο. Άσε που στον δρόμο μπορεί να πεθάνεις".
Αρκας
Γι αυτό σου λέω...σπεύδε βραδέως
Αφήστε με να κλάψω
(τραγούδι του καραβανιού)
κοίτα να δεις σύμπτωση...!
κι εγώ το είχα ποστάρει και μάλιστα σχετικα πρόσφατα το "αργοπεθαίνει" του Νερούδα!
τα μεγάλα πνεύματα...! :)
δεν το συζητώ, εκπληκτικό
γειααα! :)
Είναι πράγματι υπέροχος.
Και τα ποιήματά του, λυρικά, γεμάτα εικόνες, πάθη, ψυχή...
@ dynx:
Μπορεί και να μην αργοπεθαίνετε.
Μήπως όμως "αποστειρώνεστε";
@ λου:
Δεν σας φοβάμαι εσάς. Είμαι σίγουρος πως θα σκαρφιστείτε πολλά για να "μετανιώσετε". Προσοχή μη μετανιώσουν και οι γύρω σας.
Κουράγιο, σας εύχομαι.
Οι τελευταίες 29 μέρες του μήνα είναι οι πιο δύσκολες.
Πάντα...
@ φυρδην-μιγδην:
Μα δεν είναι πραγματικά υπέροχη εικόνα;
Μπα, ούτε εσάς σας φοβάμαι.
Έχετε και αντοχές, και επαναστάσεις...
@ irlandos:
Σας καταλαβαίνω απόλυτα φίλτατε.
Εγώ μπορεί να είμαι στο δεύτερο στάδιο, αλλά όλοι οι γνωστοί με τους οποίους ζω ανάμεσα, έχουν περάσει στο τρίτο κι ετοιμάζομαι κι εγώ σιγά-σιγά.
Σας ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή σας στο μπλογκ σας.
Θα σας τα πω κι από κει.
@ g for george:
Και να ΄σασταν ο μόνος...
Δεν ξέρω την απάντηση καλέ μου φίλε, αλλά δεν είναι άσχημη ιδέα το να ξεκινήσετε με μικρές υπερβάσεις, που θα σας δώσουν ένα κάποιο κίνητρο ακόμα.
Πλακώστε μόνος σας στα μπουκετίδια τον εαυτό σας για παράδειγμα.
Αν δείτε πως δε μπορείτε, πλακώστε το μπλογκ σας...
Μια υπέρβαση είναι κι αυτή!
Εγώ το έκανα κι έπιασε...
@ she:
Η she... σιχτιρίζει...
(Ωραίο λογοπαίχνιο)
Σας βοηθά καθόλου το ότι δεν είστε η μόνη;
Ξεκινήστε με ερωτήσεις.
Κάθε μέρα.
Κάτι σαν ψυχικά πους-απς...
@ island:
Μα πόσα κοινά μπορεί να έχουμε επιτέλους;
Την αφίσα με τον ανυπέρβλητα πεσιμιστή κόκκορα να λέει αυτήν τη φράση την είχα για χρόνια στο δωμάτιό μου...
Το κλάμα είναι για τους παραιτημένους.
Εσάς σας ασχημαίνει. Και δεν ταιριάζει και με τις κουρτίνες σας...
@ wilma:
Εγώ να δείτε!
@ karyatida:
Καλωσήρθατε.
Το πρόσεξα. Είναι πράγματι ένα βαθύ κι εκπληκτικό, οικουμενικό ποίημα.
Εγώ το "ανέβασα" σαν επιβράβευση σ' αυτούς που "βγήκαν" από τη διαδικασία.
Ε, και ξέρετε τώρα εσείς, και σαν αυτοϊαση λιγάκι... (δεν γινόταν να μη βάλω διαλυτικά!)
Είναι πιο περίπλοκα τα πράματα...
;)
το ποίημα το είχα διαβάσει στο μπλογκ της Καρυάτιδας :)) κι είχα γίνει χώμα..τώρα είπα να μην το ξαναεπιχειρήσω. προς το παρόν κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης της εύθραυστης καλής μου διάθεσης.
φιλιά, καλό σας απογευμα
Όσο για υπομονή...εεεε...δεν έχω. Δηλαδή έχω, αλλά όση χρειάζεται.
Τώρα για την ευτυχία, τι να πω!! Να ήταν τόσο απλά τα πράγματα θα ήταν πολύ όμορφα. Η ευτυχία έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει από μόνη της. Έχει σημασία πς εσύ τι βιώνεις. Όπως και ο εαυτός μας, έτσι και αυτή εξελίσσεται.
Δεν αποφεύγω το πάθος -δεν μπορώ να το αποφύγω
Ταξιδευω-όσο μπορω, διαβάζω -πολύ, ακούω μουσική ,παρα πολύ.
Τιποτα απο ολα τα αλλα δεν κάνω.
Και ομως.
Αργοπεθαίνω...
Νάσαι καλά που το υπενθύμισες
Διαβάζοντάς το χαμογέλασα γιατί κατάλαβα ότι δεν αργοπεθαίνω...
;-)
Σ' ευχαριστούμε για τον προβληματισμό και την επιστροφή στα ωραία post!! Θα χαρεί και το blog σου, είμαι σίγουρος!!!
xxx
Άσχετο!!! Βλέπω ένα κύμα ανανέωσης στο blog. Από πλευράς θεματολογίας εννοώ. Τι γίνεται; Μας βάρεσαι η ζέστη και αρχίζουμε τον προβληματισμό. Άντε ετοιμάσου γιατί έχουμε και πανηγύρια στο σπίτι μου σε λίγες μέρες. Σε θέλω ορεξάτο!!!
Λοιπον...
Αργοπεθαινει οποιος συνεχιζει να υποστηριζει τον Ολυμπιακο!!!!
Ααααααααχ, το πα!! και ξαλαφρωσα....
Μήπως θα θέλατε να μεταφέρω τον προβληματισμό σας στον κ. Νερούντα (όταν τον συναντήσω στον Παράδεισο), μιας και δικό του είναι το κείμενο;
@ deadend mind:
Είναι κι αυτή μια θεώρηση των πραγμάτων. Αργοζώ... Αισιόδοξο όντως!
Εύχομαι το ένστικτό σας να φανεί αρκετά δυνατό και να τα καταφέρετε.
Σας ζητώ και πάλι ταπεινά συγγνώμη για την προχθεσινή μου αμέλεια. Το σχόλιό σας δεν αγνοηθήκε επιδεικτικά σε καμία περίπτωση. Το προσπεράσαμε κατά λάθος. Και πάλι ζητώ την επιείκιά σας. Ξέρω ότι είστε μεγαλόψυχη.
@ vk:
Λαμπρέ μου νέε,
Η επαναστατικότητά σας είναι αρκούντως ξεσηκωτική!
Μην είστε τόσο σκληρός με τον εαυτό σας. Αυτά και μόνο που κάνετε και άλλα τόσα που προσπαθείτε, νομίζω ότι σας δίνουν το δικαίωμα να μην θεωρείτε πως αργοπεθαίνετε. Μην ξεχνάτε πως ο Νερούντα έγραψε αυτό το "απόσταγμα σοφίας" σε μία ηλικία πολύ μεγαλύτερη από τη δικιά σας. Εχετε χρόνο...
@ strimenos:
Εξαιρετικό!
Αγαπητέ μου καταφέρατε να με αφήσετε άφωνο στην πρώτη σας επίσκεψη. Σπάνια μου συμβαίνει.
Καλωσήρθατε.
@ brainwaves:
Δόκτωρ μου, είναι πραγματικά μεγάλη ικανοποίηση, να χαμογελά μετά από τέτοιο ποστ, ένας άνθρωπος. Προφανώς είστε σε καλό δρόμο και να συνεχίσετε σ'αυτόν σας εύχομαι.
Όσο για το blog μου, σας βεβαιώ πως μ'έχει χεσμένο. Θα το διαπιστώσετε και με τα μάτια σας μεθαύριο, που θα φύγω εγώ για λίγες ημέρες και θα έρθει εκείνο να κάνει κουμάντο εδώ μέσα. Εκεί να σας δω πως θα το αντιμετωπίσετε...
Ποιά να ξανακάνετε; Τη δουλειά;
Όσο για το blog, λίγο η ζέστη, λίγο η μοναξιά, πολλά θέλει ο άνθρωπος; Για περισσότερες λεπτομέρειες αναμείνατε επόμενη ανάρτηση...
@ ασημωνης:
Εντάξει;
Ξαλαφρώσατε;
Λοιπόν ακούστε αγαπητέ μου.
Επειδής συνηθίζουμε να ξεκινάμε τη μερα μας χαμογελαστά και ως εκ τούτου μια επίσκεψη στο blog σας μας βοηθάει στην ψυχική ανάταση, δεν θα σας κατσαδιάσω τώρα, μιας και έχετε και ελαφρώς (ΕΛΑΦΡΩΣ λέω!) δίκιο.
Προσέξτε παρακαλώ όμως να μην ξαναολισθήσετε σε τέτοιο ατόπημα, διότι τότες, η οργή του γράφοντος το παρόν blog, θα είναι αμείλικτη...
(εντάξει δεν το εννοώ αλλά καταλαβαίνετε)
φιλιά :)
Γιαγιάκα!!!
Γύρισες;
Σε ευχαριστώ για την ευχή σου.
@ deadend mind:
Μα, με τόσο "kinky" avatar να λέει τέτοια πράγματα, δε ξέρω πια τι να παίρνω τις μετρητοίς και τι όχι...