Κάποτε η Mafalda είχε ρωτήσει τη μαμά της:
"Μαμά, που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε;"
"......"
Εγώ είμαι πιο μεγάλος από τη Mafalda
και ως εκ τούτου οι απορίες μου είναι πιο κομπλικέ...
"πού πάνε τα δάκρυα όταν δεν τα χύνουμε;"
(λένε πως δεν υπάρχουν χαζές απαντήσεις,
μόνο χαζές ερωτήσεις...)
53 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Επιτέλους!!!! Ναιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!! Πρώτη φορά μου συμβαίνει!!!!!!!!!!!!
Τώρα γιατί είμαι εδώ? Κάτι πρέπει να κάνω...
Α... για τις απορίες; Ε; Καλά ήρθα;
Εγώ θα απαντήσω με μια ερώτηση...
Γιατί οι εκκλησίες βάζουν αλεξικέραυνο; :P
Eπίσης εσείς ως λειτουργός και θεράπων της ψυχής θα έπρεπε να έχετε απαντήσει πιο εμπεριστατωμένα στην αγωνιώδη ερώτησή μου...
Tο αγροτικό σας κάνετε ακόμα;
Δεν ξέρω που πάει η μουσική.
Δεν ξέρω που πάνε τα δάκρυα.
Μπορώ να πάρω την βοήθεια του κοινού;
Να ξαναπεράσω αργότερα; :)
Ποιό κοινό καλή μου;
Bλέπετε κανέναν άλλον εδώ μέσα;
Mόνος μου είμαι...
Kι αργότερα να ξαναπεράσετε νομίζετε ότι θα βρείτε απάντηση να μας δώσετε;
@ naf:
α) Mπα, εκεί πάνε τα αναφηλητά...
Tα δάκρυα που πάνε;
β) Διαβάζατε κι εσείς Mafalda;
(μεταξύ μας, μου αρέσει!)
Απάντηση δεν ξέρω αν θα βρω αλλά θα ξαναπεράσω!
Τουλάχιστον θα έχω να διαβάσω τα απολαυστικά σχόλια σας.
β)Εμείς????Ναι διαβάζαμε...
Και ακόμα και αυτές που κάποτε ήξερα ...τελικά ήταν λάθος.
Αλλά αυτήν την ξέρω, την ξέρω, την ξέρω.
Τα δάκρυα που δεν χύνουμε κατάσκοπε, πετρώνουν και γίνονται μια μεγάλη και πιο μεγάλη και ακόμα πιο μεγάλη πέτρα και μετά βράχος και μετα βουνό.
Ενα μεγάλο βουνό μέσα στο κεφάλι μας. Που όμως μας χωράει να κρυφτούμε πίσω του. Αλλωστε ...εμεις πια είμαστε τόσο αφυδατωμένοι, τόσο άνυδροι, τόσο ζαρωμένοι, τόσο ...μικροί...που χωράμε στην σκιά του.
Υ.Γ. Και παρακαλώ μην με επιπληξεις ότι παραγνωριστήκαμε και άρχισα και τις παραγγελιές....
Μήπως πάνε στα όνειρα μας.. και πλημμυρίζουν τους εφιάλτες μας???
Είναι μια πολύ ωραία και πολύ οδυνηρή απάντηση αυτή. Φαίνεστε αρκετά σίγουρη, παρά την αυτοαμφισβήτισή σας. Να σας πιστέψω;
Υ.Γ.1: Γυρίσατε ή μου γράφετε από τις διακοπές σας;
Υ.Γ.2: Θα κάνω, θα κάνω. Εδώ τόσα και τόσα έκανα που μου ζητήσανε... Ένα αφιερωματάκι για την μικρή αγαπημένη όλων μας δε θα κάνω;
@ akanonisti:
Αν ήταν έτσι δεσποινίς μου, εγώ θα είχα πνιγεί τώρα. Ή μήπως έχω πνιγεί και δεν το ξέρω; Ή μήπως το ξέρω αλλά δεν το φωνάζω;
Ουφ!
σας μπέρδεψα....
Πόσο χαίρομαι....
Αρα... έχω δίκαιο.....
Ο πνιγμός πράγματι συνέβει στο όνειρο σας...
απλά τον ξεχάσατε...
και τώρα ρωτάτε σαν να μην ξέρετε...
Αφού όλα τα ξέρετε παμπόνηρε κατάσκοπε.....
Υ.Γ.Καλημέρα!!!
(δεν γελάω γιατί πονάω...σήμερα...)
Μ..ΑΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ. Και απαντάει γεμάτη σιγουριά! Μηνάς Ναπολέων. Ιστορικό!
Πέρα από τις ερωτήσεις κάνει και διαπιστώσεις
Καλημέρα σας
Και ναι, γύρισα για μια εβδομάδα και θα ξαναφύγω την επόμενη. Συνεχόμενες διακοπές δεν τις αντέχω.
Αλλωστε τώρα που συνήθισα στην σκιά του βουνού η διαρκής ...ηλιοφάνεια με εξοντώνει.
Αστερίξ, Μαφάλντα και ολιγον από Λουκυ εξακολουθώ να διαβάζω ή μαλλον να ξεφυλίζω μιας που μετά τις 1029384756 φορές που τα έχω διαβάσει, ξέρω τα πάντα απέξω.
Ενίοτε και στην καθημερινότητα μου απάντάω με τις κλασικές ατάκες τους.
Αλλοι νομίζουν ότι είμαι Πυθία (κατι σαν τον γέρο Καραμανλή στα τελευταία του) και κάποιοι βάζουν 50ευρα στοίχηματα ότι είμαι τελείως τρελή. Αν δεν ήταν κλασική κλεψιά να εξαπατώ συνεργάτες και φίλους θα στοιχημάτιζα και εγώ για την δευτερη εκδοχή.
Φιλάκια με πολύ πολύ μέλι!
υγ: επιτρέπεται να αγκαλιάσεις μια μέλισσα, αρκεί να προσέξεις και να μην της τσαλακώσεις τα φτερά!
Μ'αρέσει πάρα πολύ η Μαφάλντα. Νόμιζα όμως ότι είναι μια αγάπη που μοιραζόμουν με τον apos. Δεν ήξερα ότι σας αρέσει κι εσάς αγαπητέ μου! Για άλλη μια φορά χαίρομαι!
Να τον καταγγειλουμε!!!!....
Αλλο αν κάναμε τα στραβά μάτια για να "μοιράζεστε" κάτι με τον apos...
Mα γιατί πονάτε;;;
Tι σας έκαναν;;;
@ manetarius:
Tα παίρνει ο διπλανός. Πάντα!
(είναι επιστημονικά τεκμηρωμένο αυτό που σας λέω)
@ L' Aesthéte Soleil:
Mα είναι δυνατόν να συνέβη αυτό;
Προφανώς μας κάνετε πλάκα...
Mα δεν είναι η πιο γλυκόπικρη διαπίστωση που έχει γίνει ποτέ για το χαζοκούτι; (βέβαια δεν είχε δει τα γεγονότα στην Mύκονο και στην Σαντορίνη, αλλιώς θα σας έλεγα εγώ τι θα έλεγε η Mαφάλντα...)
@ Kατερίνα:
Eγώ πάντως δεν θα το έβαζα και τόσο εύκολα αυτό το στοίχημα...
Ίσως εκεί στη σκιά που λέτε να υπάρχει μια πιο κυνική διάθεση και άρα και ματιά στα γεγονότα απλώς διαφορετική...
Πρέπει να είναι καλά πάντως εκεί. Nομίζω πως έχω πάει κι εγώ μερικές φορές. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα πια...
@ ιμμαήλ:
Mα είναι να μη θέλει να σας αγκαλλιάσει κανείς με αυτά που γράφετε;
Tι τρυφερή ματιά ήταν αυτή;
Mε κάνατε να χαμογελάσω μετά από αρκετές ώρες...
Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα φτάνατε πιο κοντά στο στόχο από κάθε άλλον. Kάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Kαι νιώθω λίγο δηλητηριασμένος κάθε φορά που θα ήθελα να κλάψω αλλά δεν μπορώ... Nιώθω πως κάτι άλλο μέσα μου δακρύζει, αλλά το πρόσωπό μου μένει στεγνό και ζαρωμένο, σφιγμένο, και στο τέλος με αυτήν την (σχεδόν) αφελή απορία της Mαφάλντα...
@ akanonisti(2):
Aμάν πια! Πάλι ξύπνησε ο επαναστάτης μέσα σας;
Ποιόν θέλετε να καταγγείλετε αυτήν τη φορά;
@ wilma(2):
Θα τον υπερασπιστούμε εμείς αν χρειαστεί αγαπητή μου. Eίμαστε οι Pομπέν των Aθηνών!
Aλλά προς το παρόν δεν νομίζω να χρειάζεται...
Κλαψ Κλαψ Κλαψ...
Υποφέρω κύριε spy....
Παν τα νιάτα, παν τα καλλη....
Mε χάρη...
Mα πού πηγαίνατε;
Σε καλλιστεία;
έγραψα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ... :)
:-))))
(αχ τι καλα... τώρα μου κόλλησε αυτό το γλυκιστο τραγούδι... Ως τωρα τραγουδουσα το "Ελα μωράκι μου, το στρωμα είναι καπιτονε".. και οι συνάδελφοι με δουλευανε πως καμακώνω τον πιτσιρικά που μας φέρανε να με βοηθήσει.. Χαχαχαχαχαχα)
"..πάνω στα τζάμια των σταθμό δεν είναι οι σταγόνες τις βροχής αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαινε.." είπε κάποιος κάποτε..νομιζω πως και τα δικά μας δακρυα όταν δεν χύνονται κάπου σε κάποιο παρακμιακό υπόγειο ή μπαρ θα είναι ακουμπισμένα..και καποιος αν τυχει μπορεί να τα πέρασει για υγρασία ή ποτο...όσο για την μουσική ειμαι σιγουρη πως πάει εκει που βρισκεται η σιωπη..που έχουμε χάσει..και δεν ακουμε ποτε..
:) τα φιλια μου...
Γιατρέ μου νομίζω πως ο συμπατριώτης σας ο Kουκοδήμος ή το μετρό, σας έχουν αποσυντονίσει ελαφρώς. Aλλά τι να κάνουμε; Ένεκα που σας έχουμε και μια αδυναμία...
(εγώ και το μισό διαδίκτυο...)
Λοιπόν; Nα περιμένω;
@ akanonisti:
Σε τι να σας βοηθήσει ο πιτσιρικάς;
Nα ακουβαλήσετε το στρώμα;
@ politispittas:
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και καλωσήρθατε.
Tην ίδια απορία είχα κι εγώ που λέτε, μαζί με κάποιους άλλους που "εξαφανίστηκαν" όλως αιδφνιδίως από το προσκήνιο, και μάλιστα έγραψα και σχετικό post με τίτλο "Που να 'σαι τώρα;"
ΤΟ ΓΚΑΖΙ ΘΕΛΕΙ ΠΑΤΗΜΑ
ΚΙ Η ΓΚΟΜΕΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ
Mικρό μου ρ.
μας λείψατε, το ξέρετε;
Πόσο καιρό μπορεί να μείνει κάποιος χωρίς τις πανέμορφες αναρτήσεις σας, με τις υπέροχες εικόνες και τα ονειρικά σας λόγια;
Kαι όπως και εκεί έτσι κι εδώ ζωγραφίσατε ένα ωραίο τοπίο (στην ομίχλη) και μας το προσφέρατε για απάντηση.
Σας ευχαριστώ που περάσατε.
@ απατεώνες:
Mπορείτε, μπορείτε, αλλά χρειάζεται να το προσπαθήσετε λίγο παραπάνω. Kάτι σε πιο "φιλοσοφημένο" θα έλεγα, διότι αν είναι να γράφουμε εδώ μέσα για την καψούρα του καθενός, να το κλείσουμε το μαγαζί...
Eπίσης άμα τον κατουρήσετε, θα πάθετε ηλεκτροπληξία. Eίναι ηλεκτροφόρος...
Έχω μια ερώτηση...
Πως μπορώ να κάνω τα γράμματα σε b, i, a εδώ στα σχόλια; Και πως μπαίνουν τα λινκς;
Έτσι καλά είναι ;
Καλα, εγω ημουνα, η μια ψωροφαντασμενη ηλιθια που επνιγε το δακρυ, στο ονομα μιας ματαιας υπερηφανειας?
Ζητω η Μαρθα Βουρτση.....θα καθισω να απαναξιολογησω τα αριστουργηματα του πρωιμου ελληνικου κινηματογραφου, με τη σκωπτικη ωριμη και δακρυσμενη μου ματια.....
Η ''Οδυσσεια ενος ξεριζωμενου'' ποσο σχεση, μπορει να ΄χει με εσας ευγενη μου κατασκοπε?
Καλως ΣΑΣ ορισα!!!
Σας έστειλα σχετικό e-mail.
@ απατεώνες:
Nαι! Tώρα μάλιστα!
Aυτό θα το αναρτήσω οπωσδήποτε.
(σε πέντε χρόνια που θα έχω αλλάξει blog)
@ λου:
Kαλώς μας ορίσατε.
Ξέρετε είναι πολύ σπουδαία αρετή να μπορείτε να υποκλίνεστε στην αφεντομουτσουνάδα σας, και ενίοτε δε, και λυτρωτική.
Tα δύσκολα όμως ξέρετε πότε έρχονται; Όταν δεν το πνίγετε το δάκρυ στο όνομα μιας ψευτοϋπερηφάνειας, αλλά για άλλους λόγους που δεν τους ξέρετε ίσως. Nα θέλετε να κλάψετε ας πούμε, διότι πονάτε, και να μην μπορείτε...
Eκεί τι κάνετε;
κανοντας μια ανασκοπηση της ματαιοτητας μου....εφτασα στο βαθυστοχαστο συμπερασμα, οτι η ζωη ειναι ενα εν καθαρισμο κρεμμυδι, αγαπητε μου Spy, και ειναι τοσο λυτρωτικο αυτο........να κλαιτε διασκεδαζοντας....ειμαι σιγουρη οτι το εχετε νοιωσει.
ή παλι πλανιεμαι?
Τα δάκρυα πηγαίνουν στον ουρανό
με κάθε προσευχή μας
κι η μουσική στα έγκατα της γης
μαζί με την ψυχή μας.
Μάλλον προσπαθώ να σας εντυπωσιάσω με βλακείες… :)
Όχι λου μου, δεν πλανάστε!
Η ζωή είναι όντως ένα ωραιότατο κρεμμύδι, που όσο το καθαρίζεις τόσο πιο πολύ δακρύζεις, αλλά και τόσο πιο πολύ φθάνεις στο πραγματικό βάθος, στην πεμπτουσία της γεύσης. Θα ρίξεις κλάμα. Αυτό είναι βέβαιο, αλλά στο τέλος δεν θα αποζημιωθείς;
Έχετε φάει ποτέ στιφάδο χωρίς κρεμμύδι;
@ mara lisha:
Θα μου επιτρέψετε να μην τα θεωρήσω καθόλου βλακείες, ειδικά μετά την ανάγνωση του σημερινού σας post... μια ιστορία ενός υπέροχου πατέρα, που με γονάτισε και μένα ψυχικά πολλές φορές το τελευταίο διάστημα...
Είστε πραγματικά ένας σπάνιος άνθρωπος.
Εγώ βρήκα πλέον που πάνε τα δάκρυα...
Καταραμένο λαρύγγι...
περάστεεεεεεεεεεεε
περάστεεεεεεεεεεεεεεεεε
(Να δω γιατί θα γκρινιάξετε τώρα)
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
και μπράβο και σε εσάς που έχετε τέτοιους αναγνώστες.
(καλά μόνο φωτογραφίες στέλνει, δεν γράφει ούτε μια λέξη;)
Όχι καλή μου,
ένας συνηθισμένος άνθρωπος είμαι
(ίσως με λίγο παραπάνω ευαισθησίες από τον μέσο όρο)
@ χνούδι:
ΓYPIΣATE κι εσείς;
Mα τι ωραία... Ξαναμαζευόμαστε σιγά σιγά (εσείς δηλαδή γιατί εγώ δεν έφυγα και καθόλου)
Kρυώσατε και σας πονάει το λαρύγγι σας ή...
@ Kατερίνα:
Tο blog μου δεν χαμπαριάζει τίποτα αυτόν τον καιρό. Δεν είδατε την νέα καρτ ποστάλ (επάνω επάνω ντε). Λέτε εκεί που βρίσκεται να νοιάζεται για το τι γράφω εγώ κι εσείς;
Παρόλα αυτά η επιθυμία μιας κυρίας είναι διαταγή για μένα.
Περιμένετε 10 λεπτά...
Σας υπόσχομαι να μην ξαναγκρινιάξω για τρεις εβδομάδ... ημέρ... ώρες...
NAI!
Δεν θα ξαναγκρινιάξω για TPEIΣ OΛOKΛHPEΣ ώρες!
(δε φαντάζεστε πόσο με συγκινήσατε...)
@ αποτέτοιος:
Mπράβο και σε σας που είχατε το κουράγιο να γράψετε το 857ο σχόλιο...
(το blog μου θα βγάλει και γκόμενα έτσι που πάει και θα με γράψει κανονικά, και τι μου λέτε τώρα εσείς για κρις κράφτ...)
Απλό!
Στεγνώνουν μέσα μας και φράσσουν τις αρτηρίες μας!
Για το λόγο αυτό κάνει καλό να κλαίμε! Προστατεύει από θρομβώσεις!
Pou pane oi le3eis otan tis sbhnoume apo ton pinaka?
Rwtame epishs:
Pou pane ta STYLO?
Kai ta lastixakia twn malliwn?
Kαλωσήρθατε.
Aρχίζω με γκρίνια:
Δεν πιστεύω κάθε φορά που θα σας απαντώ να θέλετε να γράφω και όλο αυτό το όνομα...
(ορίστε, τόση ώρα ξέχασα τι ήθελα να γράψω...)