Κάποτες ήταν ένας κλόουν. Ωραίος.
Με φαρδιά παντελόνια, τιράντες, κόκκινες μύτες και όλα αυτά. Ευτυχισμένος σουλατσάριζε στο θεόρατο τσίρκο, καθώς αυτό που έκανε τον γέμιζε. Ήταν από τους τυχερούς που επέλεξαν να κάνουν επάγγελμά τους την τρέλλα τους. Ο κόσμος τον αγαπούσε, διότι ήταν καλός και ευγενικός με τα παιδιά και κατάφερνε να κάνει ακόμα και τους μεγαλύτερους να γελούν, ξεχνώντας έστω και στιγμιαία τους καημούς τους. Δημοφιλής και ευκατάστατος, θα μπορούσε να εξαργυρώνει την επιτυχία του αυτή για χρόνια και μια μέρα να πεθάνει ήσυχος και πλήρης σε κάποια ακριβοπληρωμένη κλινική.
Όμως ο κλόουν μας δεν ήταν ένας συνηθισμένος κλόουν. Δεν του αρκούσαν αυτά. Γεμάτος δίψα για τη ζωή, για τις περιπέτειες, για τις νέες εμπειρίες, αδυνατούσε να επαναλαμβάνει για χρόνια το ίδιο νούμερο.
Κατά καιρούς ζήλεψε: τον ταχυδακτυλουργό που εμφάνιζε λαγούς κι εξαφάνιζε ντουλάπες, τον θηριοδαμαστή που ασκούσε μια μαγευτική γοητεία σε τόσο ενστικτωδώς αδίστακτα ζώα και αυτά τον σέβονταν και τον φοβόνταν με τον τρόπο τους, τον ζογκλέρ που κατάπινε φωτιές και μαχαίρωνε με χειρουργική ακρίβεια τον ξύλινο τοίχο δίπλα από την αγαπημένη του σκορπώντας ρίγη στο πλήθος, ακόμα και τον μαέστρο ζήλευε που ανεβασμένος εκεί ψηλά στο θεωρείο του, ήταν λες και είχε την διεύθυνση όχι μόνο της ορχήστρας αλλά και του πλήθους.
Μα πιο πολύ απ’ όλους ο κλόουν ζήλεψε τους ακροβάτες. Ήταν που πάντα του άρεσε να βλέπει από άλλη οπτική γωνία τα πράγματα, ήταν που εκείνοι αψηφούσαν κάθε νόμο ισορροπίας, ήταν που οι καλύτεροι έπαιρναν το ρίσκο της επώδυνης προσγείωσης χωρίς δίχτυ ασφαλείας, ήταν που πάντα ο κόσμος σιωπούσε εκστασιασμένος στα νούμερά τους, ήταν όλα αυτά...
Ζήλεψε και παθιάστηκε. Κι ανήσυχος ως πάντα, βάλθηκε να μαθαίνει πιρρουέτες, κόλπα περίεργα σε τεντωμένα σχοινιά, κι όταν μαζεύονταν μικρότεροι τριγύρω του άρχιζε τις κωλοτούμπες κι εκείνοι ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα μόλις προσγειωνόταν φαρδύς πλατύς στην άμμο του τσίρκου κι ένα γαρύφαλλο πετάγοταν από το σακάκι του...
... ... ...
Μια μέρα βολτάριζε στην παραλία. Εκεί δίπλα στην παλιά προκυμαία, εξασκούσε τις πιρρουέτες του και τα ακροβατικά του, και που και που κάποιος ξέμπαρκος περαστικός διέκοπτε τον περίπατό του για να τον χαζέψει λιγάκι, εκείνος του χαμογελούσε συντροφικά, κι έπειτα ο καθένας συνέχιζε την πορεία του. Εκεί στην παλιά προκυμαία, ήταν απόγευμα, κι άρχισαν να μαζεύονται ζευγαράκια που αγκαλιασμένα εξομολογούνταν τον έρωτά τους δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, μητέρες με παιδάκια στα καρότσια ή κάτω από ένα βουνό μπαλόνια, ενήλικοι σκεπτικοί με τηλέφωνα στο χέρι και ρολόγια και χαρτοφύλακες, ηλικιωμένοι που συγκρίναν τους απολογισμούς τους δυο-δυο στα παγκάκια χτυπώντας τις μαγκούρες τους στις πλάκες. Ένα πλήθος ετερόκλητο, “ιδανικό για μιαν ωραία παράσταση”, σκέφτηκε.
Και άρχισε τα δικά του ακροβατικά. Αυτά που είχε μάθει τις ατελείωτες ώρες που χάζευε τους ακροβάτες στο τσίρκο, αυτά που εξασκούσε κάθε βράδυ στα κρυφά μέσα στη σκηνή του, ή τα απογεύματα των ρεπό στις έρημες προκυμαίες που τόσο του άρεσαν.
Έτρεχε πάνω κάτω σα δαιμονισμένος στην άκρη της προβλήτας κι ας έσκαγαν δίπλα του θεόρατα κύματα, πιτσιλίζοντάς τον με κουβάδες κινδύνου, έκανε τις κωλοτούμπες του εκεί στην ίδια άκρη ισορροπώντας επικίνδυνα στο χείλος μιας μανιασμένης θαλασσοταραχής... ο κόσμος χάζευε μεγεμένος και αμίλητος... περπατούσε ανάποδα με κλειστά τα μάτια και μια τεράστια γλάστρα στο κεφάλι για καπέλο... ο κόσμος ψιθύριζε λόγια θαυμασμού... χόρευε πάνω από τα κύματα που έσκαγαν με λύσσα στην προκυμαία σαν αιθέρια μπαλαρίνα... ο κόσμος χειροκροτούσε... σηκωνόταν ανάποδα και προχωρούσε με τα χέρια, και το τεράστιο φαρδύ του παντελόνι έπεφτε προς τα κάτω αφήνωντας να φανεί το θεόρατο πρασινοκίτρινο πουά βρακί του... ο κόσμος αναπάντεχα ξαφνιασμένος ξεσπούσε σε δυνατά γέλια... στριφογύριζε ο κλόουν μας, χαρούμενος, αδιάφορος, μαγεμένος κι αυτός, ξανά μια κωλοτούμπα, πιρουέτα, τρέξιμο, κωλοτούμπα, χορός, περιστροφές, κωλοτούμπα... ώσπου χωρίς να το καταλάβει έφτασε στην άκρη της προβλήτας... πιρουέτες, κωλοτούμπα... ο κόσμος ανησύχησε, που θα πήγαινε;... τρέξιμο, περιστροφή, κωλοτούμπα... ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και σταμάτησε να μιλάει... περιστροφή... κάποιοι του φώναξαν φοβισμένοι να σταματήσει... εκείνος εκστασιασμένος, χοροπηδητό, πιρουέτα, κωλοτούμπα... μια συντονισμένη καραυγή απ’ το πλήθος... Αααα!... κωλοτούμπα... Πλάφ! Τίποτα...
Όλοι έτρεξαν προς τα κει, μερικά παιδάκια άρχισαν να κλαίνε, οι μεγαλύτεροι του φώναζαν, τίποτα...
Έφτασε κόσμος πολύς στην άκρη της προκυμαίας, προσπαθώντας να διακρίνουν κάτι, οτιδήποτε, στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, φώναζαν, ούρλιαζαν, κάποιοι άρχισαν να γδύνονται, έτοιμοι να βουτήξουν με το πρώτο σημάδι, κάποιοι έφεραν φακούς, τίποτα...
... ... ...
Μια ηλικιωμένη κυρία μάζεψε την ομπρέλα της, σηκώθηκε από το παγκάκι, έριξε τους υπόλοιπους σπόρους στα περιστέρια που μαζεύτηκαν ήσυχα τριγύρω της, προσπέρασε τον κόσμο σιωπηλή αλλά γαλήνια, περπάτησε λίγο ακόμα, και κοντοστάθηκε πάνω από τον υπόνομο με το ανοιγμένο καπάκι. Πλαφ, πλαφ, πλαφ...
Η σκιά της έπεσε μέσα στον υπόνομο, και του σκοτείνιασε για λίγο την καινούργια του σκηνή. Τότε μόνο ο κλόουν μας σταμάτησε τον ξέφρενο χορό του, και τις κωλοτούμπες, και όλα, και σήκωσε ψηλά το κεφάλι, την είδε που στεκόταν εκεί αμίλητη, φώναξε για τον ακούσει:
“Μαμά...; Μαμά μην ανησυχείς....
Καλά είμαι. Ακροβατώ αλλού τώρα. Αλλά εντάξει είμαι...»
“Το ξέρω αγάπη μου. Εγώ το ξέρω... άστους αυτούς...”
.
.
.
.
.
.
Με φαρδιά παντελόνια, τιράντες, κόκκινες μύτες και όλα αυτά. Ευτυχισμένος σουλατσάριζε στο θεόρατο τσίρκο, καθώς αυτό που έκανε τον γέμιζε. Ήταν από τους τυχερούς που επέλεξαν να κάνουν επάγγελμά τους την τρέλλα τους. Ο κόσμος τον αγαπούσε, διότι ήταν καλός και ευγενικός με τα παιδιά και κατάφερνε να κάνει ακόμα και τους μεγαλύτερους να γελούν, ξεχνώντας έστω και στιγμιαία τους καημούς τους. Δημοφιλής και ευκατάστατος, θα μπορούσε να εξαργυρώνει την επιτυχία του αυτή για χρόνια και μια μέρα να πεθάνει ήσυχος και πλήρης σε κάποια ακριβοπληρωμένη κλινική.
Όμως ο κλόουν μας δεν ήταν ένας συνηθισμένος κλόουν. Δεν του αρκούσαν αυτά. Γεμάτος δίψα για τη ζωή, για τις περιπέτειες, για τις νέες εμπειρίες, αδυνατούσε να επαναλαμβάνει για χρόνια το ίδιο νούμερο.
Κατά καιρούς ζήλεψε: τον ταχυδακτυλουργό που εμφάνιζε λαγούς κι εξαφάνιζε ντουλάπες, τον θηριοδαμαστή που ασκούσε μια μαγευτική γοητεία σε τόσο ενστικτωδώς αδίστακτα ζώα και αυτά τον σέβονταν και τον φοβόνταν με τον τρόπο τους, τον ζογκλέρ που κατάπινε φωτιές και μαχαίρωνε με χειρουργική ακρίβεια τον ξύλινο τοίχο δίπλα από την αγαπημένη του σκορπώντας ρίγη στο πλήθος, ακόμα και τον μαέστρο ζήλευε που ανεβασμένος εκεί ψηλά στο θεωρείο του, ήταν λες και είχε την διεύθυνση όχι μόνο της ορχήστρας αλλά και του πλήθους.
Μα πιο πολύ απ’ όλους ο κλόουν ζήλεψε τους ακροβάτες. Ήταν που πάντα του άρεσε να βλέπει από άλλη οπτική γωνία τα πράγματα, ήταν που εκείνοι αψηφούσαν κάθε νόμο ισορροπίας, ήταν που οι καλύτεροι έπαιρναν το ρίσκο της επώδυνης προσγείωσης χωρίς δίχτυ ασφαλείας, ήταν που πάντα ο κόσμος σιωπούσε εκστασιασμένος στα νούμερά τους, ήταν όλα αυτά...
Ζήλεψε και παθιάστηκε. Κι ανήσυχος ως πάντα, βάλθηκε να μαθαίνει πιρρουέτες, κόλπα περίεργα σε τεντωμένα σχοινιά, κι όταν μαζεύονταν μικρότεροι τριγύρω του άρχιζε τις κωλοτούμπες κι εκείνοι ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα μόλις προσγειωνόταν φαρδύς πλατύς στην άμμο του τσίρκου κι ένα γαρύφαλλο πετάγοταν από το σακάκι του...
... ... ...
Μια μέρα βολτάριζε στην παραλία. Εκεί δίπλα στην παλιά προκυμαία, εξασκούσε τις πιρρουέτες του και τα ακροβατικά του, και που και που κάποιος ξέμπαρκος περαστικός διέκοπτε τον περίπατό του για να τον χαζέψει λιγάκι, εκείνος του χαμογελούσε συντροφικά, κι έπειτα ο καθένας συνέχιζε την πορεία του. Εκεί στην παλιά προκυμαία, ήταν απόγευμα, κι άρχισαν να μαζεύονται ζευγαράκια που αγκαλιασμένα εξομολογούνταν τον έρωτά τους δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, μητέρες με παιδάκια στα καρότσια ή κάτω από ένα βουνό μπαλόνια, ενήλικοι σκεπτικοί με τηλέφωνα στο χέρι και ρολόγια και χαρτοφύλακες, ηλικιωμένοι που συγκρίναν τους απολογισμούς τους δυο-δυο στα παγκάκια χτυπώντας τις μαγκούρες τους στις πλάκες. Ένα πλήθος ετερόκλητο, “ιδανικό για μιαν ωραία παράσταση”, σκέφτηκε.
Και άρχισε τα δικά του ακροβατικά. Αυτά που είχε μάθει τις ατελείωτες ώρες που χάζευε τους ακροβάτες στο τσίρκο, αυτά που εξασκούσε κάθε βράδυ στα κρυφά μέσα στη σκηνή του, ή τα απογεύματα των ρεπό στις έρημες προκυμαίες που τόσο του άρεσαν.
Έτρεχε πάνω κάτω σα δαιμονισμένος στην άκρη της προβλήτας κι ας έσκαγαν δίπλα του θεόρατα κύματα, πιτσιλίζοντάς τον με κουβάδες κινδύνου, έκανε τις κωλοτούμπες του εκεί στην ίδια άκρη ισορροπώντας επικίνδυνα στο χείλος μιας μανιασμένης θαλασσοταραχής... ο κόσμος χάζευε μεγεμένος και αμίλητος... περπατούσε ανάποδα με κλειστά τα μάτια και μια τεράστια γλάστρα στο κεφάλι για καπέλο... ο κόσμος ψιθύριζε λόγια θαυμασμού... χόρευε πάνω από τα κύματα που έσκαγαν με λύσσα στην προκυμαία σαν αιθέρια μπαλαρίνα... ο κόσμος χειροκροτούσε... σηκωνόταν ανάποδα και προχωρούσε με τα χέρια, και το τεράστιο φαρδύ του παντελόνι έπεφτε προς τα κάτω αφήνωντας να φανεί το θεόρατο πρασινοκίτρινο πουά βρακί του... ο κόσμος αναπάντεχα ξαφνιασμένος ξεσπούσε σε δυνατά γέλια... στριφογύριζε ο κλόουν μας, χαρούμενος, αδιάφορος, μαγεμένος κι αυτός, ξανά μια κωλοτούμπα, πιρουέτα, τρέξιμο, κωλοτούμπα, χορός, περιστροφές, κωλοτούμπα... ώσπου χωρίς να το καταλάβει έφτασε στην άκρη της προβλήτας... πιρουέτες, κωλοτούμπα... ο κόσμος ανησύχησε, που θα πήγαινε;... τρέξιμο, περιστροφή, κωλοτούμπα... ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και σταμάτησε να μιλάει... περιστροφή... κάποιοι του φώναξαν φοβισμένοι να σταματήσει... εκείνος εκστασιασμένος, χοροπηδητό, πιρουέτα, κωλοτούμπα... μια συντονισμένη καραυγή απ’ το πλήθος... Αααα!... κωλοτούμπα... Πλάφ! Τίποτα...
Όλοι έτρεξαν προς τα κει, μερικά παιδάκια άρχισαν να κλαίνε, οι μεγαλύτεροι του φώναζαν, τίποτα...
Έφτασε κόσμος πολύς στην άκρη της προκυμαίας, προσπαθώντας να διακρίνουν κάτι, οτιδήποτε, στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, φώναζαν, ούρλιαζαν, κάποιοι άρχισαν να γδύνονται, έτοιμοι να βουτήξουν με το πρώτο σημάδι, κάποιοι έφεραν φακούς, τίποτα...
... ... ...
Μια ηλικιωμένη κυρία μάζεψε την ομπρέλα της, σηκώθηκε από το παγκάκι, έριξε τους υπόλοιπους σπόρους στα περιστέρια που μαζεύτηκαν ήσυχα τριγύρω της, προσπέρασε τον κόσμο σιωπηλή αλλά γαλήνια, περπάτησε λίγο ακόμα, και κοντοστάθηκε πάνω από τον υπόνομο με το ανοιγμένο καπάκι. Πλαφ, πλαφ, πλαφ...
Η σκιά της έπεσε μέσα στον υπόνομο, και του σκοτείνιασε για λίγο την καινούργια του σκηνή. Τότε μόνο ο κλόουν μας σταμάτησε τον ξέφρενο χορό του, και τις κωλοτούμπες, και όλα, και σήκωσε ψηλά το κεφάλι, την είδε που στεκόταν εκεί αμίλητη, φώναξε για τον ακούσει:
“Μαμά...; Μαμά μην ανησυχείς....
Καλά είμαι. Ακροβατώ αλλού τώρα. Αλλά εντάξει είμαι...»
“Το ξέρω αγάπη μου. Εγώ το ξέρω... άστους αυτούς...”
.
.
.
.
.
.
52 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
μόνο και νομίζω δεν χρειάζεται να διαβάσω το υπόλοιπο ..
Δεύτερον: Διαβάζοντας έλεγα μέσα μου "καλά το πάει, με κλόουν, τσίρκο, παιδάκια, ερωτευμένα ζευγαράκια ...". Και διαρκώς αγωνιούσα μη του 'ρθει κανένας ακροβάτης στο κεφάλι του καημένου, μην του ορμήξει κανένα λιοντάρι κλπ.
Το τέλος αναίμακτο (με την κυριολεκτική σημασία του όρου), πλην όμως τραγικό και σαφώς προδιαγεγραμμένο !
Χρειάζεσαι λίγο παραπάνω εξάσκηση, φίλτατε Spy - ίσα που προλαβαίνεις- σε λίγο θα πρέπει να είσαι εξπέρ στα παραμυθάκια με νεράιδες, βασιλόπουλα και άλλα τέτοια παιδικά. Και όσο για ελεύθερο χρόνο, άστα να πάνε σου λέω ...
Φιλικά,
Ιρλανδός
Τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εγώ το ίδιο νομίζω...
@ irlandos:
Ευτυχώς αγαπητέ μου Ιρλανδέ, η μυθοπλασία είναι το φόρτε μου. Το τέκνο δεν θα βαρεθεί ποτέ. Η μάνα του δεν ξέρω...
μετά μου κόπηκαν.
Τώρα θα ξαναλλάξουμε τους όρους: Τα παραμύθια εγώ κι εσείς όλα τα άλλα. Αφήστε μου κάτι κύριε spy να κάνω κι εγώ. Σαν τον κλόουν είσαστε. Όλα τα θέλετε και εισπράττετε και χειροκρότημα.
Ας είναι, όμως! επειδή είσαστε εσείς, μπορείτε να συνεχίσετε να το κάνετε. (από τον υπόνομο όμως).
Πιστέυω πως οι περισσότεροι που μας κάνουν να γελάμε μέσα τους είναι θλιμένοι κ μόνοι.
θα κρατήσω τα λόγια της Μάνας, αυτή πάντα ξέρει...
(ο καθένας με τον πόνο του, που έλεγε κάποτε και ο spy...)
Δεν κατάλαβα. Το θεωρείτε αστείο το εν λόγω βρακί; Κι εγώ τέτοιο φοράω.
:P
@ wilma:
Από το υπόνομο όμως μπορώ μόνο τέτοια. Αν μ' αφήσετε να βγω, θα σας γράψω και για λιγότερο θλιμένα μπαλόνια, και κλόουν και ότι άλλο σας υποσχέθηκα.
@ thamnos:
Κι εγώ το ίδιο ακριβώς πιστεύω φίλε μου. Και τα ίδια λόγια θα κρατήσω...
@ apos:
Καφέ;
Τι καφέ;
Καφέ αρκούδες;
Καφέ χαλί;
Καφέ τούρτα;
(αύριο το απόγευμα καλά είναι;)
(Εσείς φοράτε πρασινοκίτρινο;Εγώ-λόγω ηλικίας-φοράω πια μπλε-κόκκινο).
Σελιτσάνος.
Δε μπορεί σε τέτοια οικονομική κρίση να προκαλείς το κοινό με τον πλούτο σκέψεων που κατέχεις...
λυπήσου και εμάς τους φτωχούς...
Το μυαλό σας φίλτατε Spy...
Aπλα "Δεν Υπάρχει" !
Την καλησπέρα μου :)
στο κενό που χασκογελάει
χωρίς κοινό να χειροκροτάει
(προσπαθώ να βγάζω ένα συμπέρασμα από τα κείμενά σας κύριε spy αλλά μάλλον με μπερδέυεται, μάλλον εσείς δεν θέλετε να πείτε κάτι πολύ συγκεκριμένο, σωστά;
πάντως να είστε σίγουρος ότι τα αντέχω)
πολύ ταιριαστές πάντα οι φωτο που συνοδεύουν τα κείμενα σας
(α, δν πας καθόλου καλα κορίτσι μου)
Ο Κλόουν σας χρειάζεται
επειγόντως διασκεδαστή.
Aλλιώς αναβάθμιση.
Καταλάβατε;
Κι ένα φάλτσο σημείο στο κείμενό σας:
"προσπέρασε τον κόσμο σιωπηλή αλλά γαλήνια" το ένα με το άλλο δεν αντικρούονται, γιατί χρησιμοποιήσατε το "αλλά"?
Απορώ. Εσείς να κάνετε τέτοια... γελοία λάθη;
Έτσι είναι, κάποιους δεν τους χωράει η ζωή τους.
Διαβασα το κειμενο σου και κατεληξα στο εξης.
Οι ανθρωποι παιζοντας μπορουν να επιτυχουν και τα πιο αριστα αποτελεσματα τουλαχιστον απο πλευρας προσωπικης προβολης. Ολοι το ξερουν αυτο οπως και αυτοι που υποδυονται τα σοβαρα προσωπα, ενω δεν ειναι. Σοβαρο προσωπο, χωρις μασκα, ειναι σε πολυ καλυτερο ελεγχο μονο οποιος τολμαει να δει τον εαυτο του, δηλαδη να ριξει εστω μια γρηγορη ματια στο τρομο του.
Ενας τετοιος ανθρωπος ζει χωρις τυπικοτητες και χωρις προσαρμογη προτιμωντας να πασχει, γιατι οι αστειες γκριματσες των ηθοποιων που ζουν μεσα μας και επιμενουν να παιξουν το ρολο τους, οσο πειστικες και να ειναι δεν παυουν να ειναι γελοιες.
Την καλημερα μου και σε ευχαριστω για το περασμα σου απο το μπλογκ μου.
"Δεν είμαι καλά" του λέει. "Κάνω διαρκώς άσχημες σκέψεις, τα βλέπω όλα μαύρα και μάταια, τίποτα δεν μ' ευχαριστεί, τίποτα δε με αναστατώνει. Τι να κάνω;"
"Άκου" του είπε ο ψυχοθεραπευτής. "Απόψε έρχεται στην πόλη μας ένας καταπληκτικός κλόουν, διάσημος σε όλη την Ευρώπη. Πήγαινε να τον δεις, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα. Γέλα με την ψυχή σου και τότε θα δεις πως όλα θα φτιάξουν και θα ξαναβρεις τη διάθεση για ζωή"
"Μα, εγώ είμαι ο κλόουν" του απάντησε ο άντρας.
Αυτή την ιστορία θυμήθηκα διαβάζοντας την εξαιρετική δική σας. Χρειάζεται να πω πόσο πολύ μου άρεσε;
Καλημέρες!
Κρατάω πιο κοντά μου το υπέροχο της AGIOGDITISSA "έτσι είναι, κάποιους δεν τους χωράει η ζωή τους" (περιγράφει άλλωστε και το προσωπικό μου δράμα). Επίσης, τη μίνι ιστορία του ELF - μου αρέσει ιδιαίτερα όταν σε ιστορίες ανταπαντά κάποιος με ιστορία, γιατί παραπέμπει σε βαθύτερη αντίληψη.
Υπέροχοι πάντως όλοι, μου φτιάξατε το πρωινό, ευχαριστώ.
Έτσι μου μίλησε το κείμενό σου!
Αν μου άρεσε?
Μην τα ξαναλέμε τώρα αγαπητέ spy.... :))))))
καλή σου ημέρα :)
-Υπεροχο!
Να ειναι οι ακροβασιες και οι ισορροπιες που με συγκλονιζουν?
Να ειναι η ωθηση της δημιουργιας που αψηφα τις συνεπειες?
Να ειναι οτι μπορειτε να γραψετε τα παντα και να διαβασω καθε γραμμη?
..οτι κι αν ειναι ..ειναι υπεροχο!
με δυσκολία το διάβασα και με μεγαλύτερη φρίκη έβλεπα τις photo...eeeww
Mπορούμε αγαπητέ μου.
Aλλά κοστίζει.
(το ξέρετε ότι είστε λίγο εκτός μόδας)
@ tovene592:
Γιατί; Eίχατε αφήσει κανένα εσείς;
@ Λασπολόγος:
Eγώ φταίω δηλαδή κύριε, αν όλη την ημέρα κυλιέστε στις λάσπες και χασμουριέστε; Kάντε και καμιά δουλειά και θα σας έρθει η έμπνευση...
@ TiTaNiA:
θα κοκκινήσω........
Σας προειδοποιώ.
δεν παραπονιέμαι βέβαια ...
πολύ καλό !!
Αυτό το κάνει ο ψυχίατρος μου τώρα πια... μεσολάβησε και ο Stephen King με "το αυτό" του...καταλαβαίνεται... τα τραύματα γίναν μεγαλύτερα!
Υ.Γ. Αφού μπορώ να κάνω τσάμπα ψυχανάλυση εδώ μέσα, γιατί να πάω να πληρώνω τον ψυχολόγο... άσε που με φορτώνει ένα σωρό φάρμακα ..
Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας. Kαλά κάνετε και προσπαθείτε. Σε όλες θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο (ενίοτε και πολλά συγκεκριμένα), απλά δεν μου αρέσει να δίνω μασημένη τροφή. Προτιμώ ο αναγνώστης να μην κάνι απλά μια διαγώνια ανάγνωση. Στο κάτω κάτω πολλά πράγματα εξηγούνται αργότερα στα σχόλια.
@ manetarius:
E, καλά, άμα είναι να βασανίζεστε αύριο διαβάστε μόνο τον τίτλο. Kαι μεθαύριο τίποτα. Πηγαίνετε για καφέ...
@ Aura:
Σας έχω πει ότι μου αρέσει να με διορθώνετε;
(θα με συγχωρέσετε πάντως καθώς αν λάβετε υπόψιν σας και το προηγούμενο ποστ, θα συμπεράνετε ότι και αυτό και όλα τα υπόλοιπα κείμενά μου γράφονται εν ριπή οφθαλμού και δεν υπάρχει και άπλετος χρόνος για διορθώσεις.)
@ agiogditissa:
Tι ωραία φράση αυτή η τελευταία σας!
Eίμαι πραγματικά ευτυχής που με διαβάζετε.
Aλήθεια.
Kαμιά φορά οι αλληγορίες δεν είναι και τόσο αλληγορίες όσο φαίνονται με την πρώτη ματιά. Eνίοτε οι ιστορίες των ανθρώπων κρύβουν δράματα ή θαύματα που άλλοι τα μοιράζονται απλόχερα και άλλοι τα αφήνουν να πολλαπλασιάζονται και να σαπίζουν μέσα στα σωθικά τους.
Eλπίζω να σας βλέπουμε συχνά. Tα σχόλια σας (και αλλού που τα διάβασα) είναι εξαιρετικής ποιότητας.
Kαλωσήρθατε.
@ manetarius:
Kι εγώ σας αγαπάω!
(τρία πουλάκια κάθονται και πλε΄κουνε πουλόβερ...)
@ elf:
Aλήθεια υπάρχει αυτή η ιστορία;
(δεν πιστεύω να την σκαρφιστήκατε για να μου φτιάξετε το κέφι...);
:)
@ Cleareaching:
Tο ξέρετε πως είναι χαρά μου που σας έχουμε στην παρέα μας. Kαι χαίρομαι ακόμα περισσότερο όταν αυτό που συμβαίνει είναι κάτι παραπάνω από ανάγνωση.
Δεν ξέρω αν στερήσατε τη χαρά από τους επόμενους, αλλά ναι, αυτό είναι το νόημα όλης της ανάρτησης.
Kαλησπέρα σας.
@ Talisker:
Eίστε υπερβολική και το ξέρετε. Aλλά πω·ς θα γράφατε κι εσείς αυτά τα μικρά διαμάντια αν δεν ήσασταν;
@ island:
Nα τελειώνετε με τα μαθήματά σας διότι μας λείπετε ανεπανόρθωτα...
Mα γιατί;
Eίναι τόσο τρυφερή ιστορία...
(κι εγώ τους φοβάμαι, λίγο όμως)
@ k@terin@:
Συγγνώμη που διέψευσα τις προσδοκίες σας αλλά δεν φταίω εγώ. Ήρθατε με καθυστέρηση. H προηγούμενη εβδομάδα ήταν εβδομάδα τρόμου. Tώρα έχουμε ανεβάσει παιδικά.
@ manetarius:
Tελικά δεν αντέξατε, ε;
Tο διαβάσατε. Nαι, να έρχεστε εδώ. Eίναι καλύτερα από τον ψυχολόγο σας και άμα θέλετε μπορούμε να μοιραζόμαστε τα δικά μου φάρμακα.
(μου τα είχε δώσει ο δικός μου ψυχολόγος, πριν σταματήσω, και τα παίρνω ακόμα, εις μνήμην της σχέσης μας...)
(Ολο τελευταία καταφθάνω στα σχόλια και ανησυχώ ότι θα μείνω με την απορία. Πού να σας προλάβει κανείς!)
Mάλλον το ήπια κατά λάθος...
@ diVa:
Kι εγώ τρόμαξα λίγο όταν το έγραφα...
@ ocean soul:
Σας ευχαριστώ.
Eιδικότης μας. Aυτά και οι bitter σοκολάτες...
@ k@terin@:
Eίστε ψυχάκιας και εσείς μου φαίνεται...
@ βιολιστής στη στέγη:
Nα σας πω εσάς λοιπόν, για να μην έχετε παράπονο που έρχεστε τελευταία.
Σκηνή αποφάσισε να αλλάξει. Έδωσε ότι μπορούσε να δώσει, και τώρα αποφάσισε να χαρίσει μια παράσταση στον εαυτό του. Xωρίς ακροατήριο, χωρίς χειροκροτήματα, χωρίς κρίσεις κι επικρίσεις. Mια ακροβασία στα βαθειά και βρωμερά και σκοτεινά βάθη του εντός...
Mια παράσταση που εάν πετύχει δεν χρειάζεται χειροκρότημα στο τέλος.
ευστοχος spy..Πολυ.
"Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει"
σαν τετοιος μου μοιαζει ο κλοοουν σας.
Αν το κακό έχει πολλά πρόσωπα, ένα από αυτά είναι του κλόουν...
Εμένα να δείτε...
@ alicia:
Κοντά είστε, κοντά...
@ αποτέτοιος:
Άτιμες γυναίκες!
Παντού μας προλαβαίνουν...
@ wert01gf:
Με εκπλήσετε!
Το θυμάστε ακόμα;
Καμιά φορά δεν χρειάζεται μαεστρία. Μια καλή ενδοσκόπηση αρκεί.
@ toymaker:
Κάτι θα ξέρετε κι εσείς...
@ χνούδι:
Θα χάσετε...
:)
Κανονίστε μέρα και ώρα.
(Μετά θα παίξουμε και λίγο πιάνο;)
Αρκεί, ...να την έχουμε βρεί...
Καλό απόγευμα απίστευτε Spy.
κάθε φορά που ανεβαίνω στο σχοινί για να μάθω την επόμενη φιγούρα ..αναρωτιέμαι γιατί !
μερικές φορές όμως ούτε γω δεν ξέρω πια!
Αλλη τοση και η δικια μου ευθυνη για την μουσικη.