- Είναι αυτονόητο πως δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο, είπε.
- Εννοείται, απάντησε ο άλλος.
- Όχι, δεν εννοείται, για αυτό το λέω.
- Μα πως; Αφού είναι αυτονόητο!
- Εδώ είναι το ζήτημα, δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο.
- Ούτε αυτό;
- Ούτε.
- Και τότε γιατί εμείς το θεωρούμε έτσι;
- Βλέπεις; Δεν το θεωρούμε και οι δύο!
- Μα πως δεν το θεωρούμε και οι δύο; Αφού εσύ είπες πως είναι αυτονόητο.
- Ναι, είναι αυτονόητο πως δεν υπάρχει αυτονόητο.
- Γιατί εγώ τι είπα;
- Ότι το θεωρείς αυτονόητο αυτό.
- ...
- Άρα εσύ το θεωρείς έτσι, ενώ αυτό δεν υπάρχει.
- Μπερδεύτηκα. Ποιό;
- Το αυτονόητο.
- Μα...
- Ξέρεις, δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η συζήτηση.
- Γιατί;
- Διότι μονίμως θα διαφωνούμε.
- Μα αφού συμφωνούμε κατά βάθος.
- Εδώ είναι το θέμα. Επιφανειακά συμφωνούμε. Έτσι ακούγεται. Κατά βάθος διαφωνούμε.
- Δε νομίζω. Συμφωνούμε και οι δύο πως είναι αυτονόητο να μην υπάρχουν αυτονόητα;
- Όχι! Διαφωνώ ριζικά.
- Μα εσύ το είπες...
- Ναι αλλά αν το πιστεύω πραγματικά, αποκλείεται να το θεωρώ αυτονόητο. Θα έπρεπε να το θεωρώ απλώς πρέπον. Άρα...;
- Άρα είσαι κόπανος! (δεν άντεξε άλλο)
- Μπαρδόν; ρώτησε εκείνος, με πραγματική απορία.
- Είσαι κόπανος, άρχισε να φωνάζει νευριασμένα ο άλλος.
- Γιατί;
- Γιατί δεν σε αντέχω! αντέκρουσε.
- Και επειδή δεν με αντέχεις θα πει πως εγώ είμαι κόπανος;
- Φυσικά, αφού μέχρι τώρα έχω αντέξει τα πάντα. Είναι αυτονόητο πως θα έπρεπε να αντέξω κι εσένα, προσπάθησε να ξεκαθαρίσει αλλά μάταια.
- Νάτο!
- Ποιό;
- Το αυτονόητο πάλι!
- Ααααγγγκκκρρρρ!
- Χα! Ήταν αυτονόητο πως θα αντιδράσεις έτσι!
Δεν άντεξε. Πήρε τη τσιμπίδα για το τζάκι και του την έχωσε με μανία και λύσσα στην καρδιά. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ξεψύχησε σε ένα λουτρό αίματος. Ο άλλος πήρε με όλη τη φυσικότητα του κόσμου συγκεντρωμένη στο ύφος του το ποτήρι από το τζάκι, και κατέβασε τις δύο τελευταίες ρουφηξιές από το ποτό του.
- Αγάπη μου;
- Ναι;
- Ποιός ήταν;
- Κανείς;
- Πως κανείς; Αφού άκουσα μια ξένη φωνή.
- Εεε, δεν ήταν ξένη.
- Τι εννοείς;
- Εγώ ήμουν.
- Μα αφού η φωνή ήταν τραχιά και θυμωμένη.
- Εγώ ήμουν σου λέω!
- Και γιατί μιλούσες έτσι;
- Προσπαθούσα να κερδίσω τον άλλον. Αυτόν τον μαλάκα που έχει εγκατασταθεί εδώ και μήνες στο μυαλό μου.
- Πάλι έπινες;
- ...
- Έλα μωρό μου. Φόρα τη ρόμπα σου και τις παντόφλες. Θα κρυώσεις. Πάμε μέσα...
- Αγάπη μου...
- Τι;
- Πρέπει να με αγαπάς πολύ για να με ανέχεσαι...
- Ε, αυτονόητο δεν είναι;
- Ααααγγγκκκρρρρ!
.
.
.
.
.
.
- Εννοείται, απάντησε ο άλλος.
- Όχι, δεν εννοείται, για αυτό το λέω.
- Μα πως; Αφού είναι αυτονόητο!
- Εδώ είναι το ζήτημα, δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο.
- Ούτε αυτό;
- Ούτε.
- Και τότε γιατί εμείς το θεωρούμε έτσι;
- Βλέπεις; Δεν το θεωρούμε και οι δύο!
- Μα πως δεν το θεωρούμε και οι δύο; Αφού εσύ είπες πως είναι αυτονόητο.
- Ναι, είναι αυτονόητο πως δεν υπάρχει αυτονόητο.
- Γιατί εγώ τι είπα;
- Ότι το θεωρείς αυτονόητο αυτό.
- ...
- Άρα εσύ το θεωρείς έτσι, ενώ αυτό δεν υπάρχει.
- Μπερδεύτηκα. Ποιό;
- Το αυτονόητο.
- Μα...
- Ξέρεις, δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η συζήτηση.
- Γιατί;
- Διότι μονίμως θα διαφωνούμε.
- Μα αφού συμφωνούμε κατά βάθος.
- Εδώ είναι το θέμα. Επιφανειακά συμφωνούμε. Έτσι ακούγεται. Κατά βάθος διαφωνούμε.
- Δε νομίζω. Συμφωνούμε και οι δύο πως είναι αυτονόητο να μην υπάρχουν αυτονόητα;
- Όχι! Διαφωνώ ριζικά.
- Μα εσύ το είπες...
- Ναι αλλά αν το πιστεύω πραγματικά, αποκλείεται να το θεωρώ αυτονόητο. Θα έπρεπε να το θεωρώ απλώς πρέπον. Άρα...;
- Άρα είσαι κόπανος! (δεν άντεξε άλλο)
- Μπαρδόν; ρώτησε εκείνος, με πραγματική απορία.
- Είσαι κόπανος, άρχισε να φωνάζει νευριασμένα ο άλλος.
- Γιατί;
- Γιατί δεν σε αντέχω! αντέκρουσε.
- Και επειδή δεν με αντέχεις θα πει πως εγώ είμαι κόπανος;
- Φυσικά, αφού μέχρι τώρα έχω αντέξει τα πάντα. Είναι αυτονόητο πως θα έπρεπε να αντέξω κι εσένα, προσπάθησε να ξεκαθαρίσει αλλά μάταια.
- Νάτο!
- Ποιό;
- Το αυτονόητο πάλι!
- Ααααγγγκκκρρρρ!
- Χα! Ήταν αυτονόητο πως θα αντιδράσεις έτσι!
Δεν άντεξε. Πήρε τη τσιμπίδα για το τζάκι και του την έχωσε με μανία και λύσσα στην καρδιά. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ξεψύχησε σε ένα λουτρό αίματος. Ο άλλος πήρε με όλη τη φυσικότητα του κόσμου συγκεντρωμένη στο ύφος του το ποτήρι από το τζάκι, και κατέβασε τις δύο τελευταίες ρουφηξιές από το ποτό του.
- Αγάπη μου;
- Ναι;
- Ποιός ήταν;
- Κανείς;
- Πως κανείς; Αφού άκουσα μια ξένη φωνή.
- Εεε, δεν ήταν ξένη.
- Τι εννοείς;
- Εγώ ήμουν.
- Μα αφού η φωνή ήταν τραχιά και θυμωμένη.
- Εγώ ήμουν σου λέω!
- Και γιατί μιλούσες έτσι;
- Προσπαθούσα να κερδίσω τον άλλον. Αυτόν τον μαλάκα που έχει εγκατασταθεί εδώ και μήνες στο μυαλό μου.
- Πάλι έπινες;
- ...
- Έλα μωρό μου. Φόρα τη ρόμπα σου και τις παντόφλες. Θα κρυώσεις. Πάμε μέσα...
- Αγάπη μου...
- Τι;
- Πρέπει να με αγαπάς πολύ για να με ανέχεσαι...
- Ε, αυτονόητο δεν είναι;
- Ααααγγγκκκρρρρ!
.
.
.
.
.
.
38 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Έχουμε χάσει κάθε μέτρο στην ζωή μας. Δεν μπορούμε πλέον να αντιδράσουμε γιατί όλα γύρω μας είναι αυτονόητα.
Μπράβο spy!
Παρών !
Αυτονόητο σε τέτοιες λέξεις να είμαι εδώ
καλύτερα κιόλας, έτσι που ήταν...
μας τρομάξατε
όμως μην αντιδράτε έτσι στον κάθε ανόητο
εσείς μου το είπατε κάποτε
ότι είναι αυτονόητο να συμβαίνουν αυτά
αυτονόητα λοιπόν, καλύτερα ν' αντιδράμε
είναι υγεία, καλά κάνατε!
η τσιμπιδα μας εχει ηδη καρφωσει...
Το μόνο αυτονόητο είναι αυτό :))
(Το θέμα που ανοίξατε σηκώνει πολύ ανάλυση. Καλώς που το θίξατε έστω και έτσι..πολύ,πολύ,πολύ επιφανειακά)
(το μπράβο ήταν αυτονόητο, δεν χρειαζόταν...)
:)))
@ απατεώνες:
Παρούσα λένε οι κυρίες.
Όχι παρών...
@ anepidoti:
Μου φαίνεται πως θα κάτσω να μετρήσω τελικά πόσες φορές θα επαναληφθεί η λέξη αυτονόητο σε αυτό το ποστ...
Να κι ένας λογικός εδώ μέσα.
@ ola kala:
Ε, το βαρύνατε λιγάκι εσείς τώρα.
Αλλά έχετε δίκιο.
@ aura:
Ελπίζω να εννοείτε πως αυτονόητο είναι το κρύωμα, και όχι η φροντίδα...
(γαμώ τη ρόμπα μου...)
Τίποτε άλλο δεν είναι αυτονόητο.
http://meaculpa1.blogspot.com/2008/11/blog-post.html
Σελιτσάνος.
(Μέχρι και σε εφιάλτη του το έχει δει, σου λέω)
αλλά τώρα που το σκέφτομαι ούτε και για τον ίδιο μας τον εαυτό δεν είναι τίποτα αυτονόητο γιατί συχνά αυτοαναιρούμαστε. αυτοβούλως ή εξ ανάγκης
Το μόνο αυτονόητο είναι η ατελείωτη αγάπη στη Μάνα,
όλα τα υπόλοιπα είναι απλά λογικά για την εκάστοτε λογική του καθενά.
Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα thamno. Και θα συμπληρώσω πως τα ευκόλως αυτονόητα παραλείπονται όχι γιατί βαριέμαι να γράψω αλλά γιατί θέλει αγώνα να αναιρέσεις τα αυτονόητά σου.καλημέρες κατασκοπούλη:)
Υ.Γ. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω..!
(ένα μικρό παράδειγμα αυτοαναίρεσης)
Αυτονόητο δεν είναι...?
Έχει ένα αυτονόητο νόημα αυτονοημοσύνης και περίτρανης αυτονόησης.
Αυτονόητα λοιπόν αυτονοώ και επαυξάνω στην αυτονόητη στιγμή που αυτονόητα έγραψες για το αυτονόητο!!!!
Ο αυτονοών αυτονοείτω!!!!
Αυτονόητος Μουράτος!!!!
κι ομως το κανουμε
ειναι θεμα ανασφαλειας!ολων μας!
(τρεχω αλλα δεν ξεχασα τι εχω υποσχεθει::::)
Δεν ξέρω τι είναι αυτονόητο και τι όχι. Νομίζω τελικά πως τίποτα δεν είναι. Ακόμα και το ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο, μπορεί και να μην είναι τόσο αυτονόητο πάντοτε.
Ίσως το μόνο αυτονόητο είναι ότι ΑΝ γεννηθούμε...κάποια στιγμή θα καταλήξουμε με τα ραπανάκια ανάποδα. Αλλά βλέπεις ότι ακόμα και αυτό είναι αυτονόητο με περιορισμούς!!!!
τελικά δεν το αποφύγαμε...
τις διερωτήσεις για τα αυτονόητα
αυτόν τον αυτονόητο αόρατο που σκότωσε-επειδή διαθέτω εκείνο το άγριο ελάττωμα που που καταλογίσατε σε προηγούμενο ποστ σας-
φαντάζομαι ότι θ'αναγεννηθεί εκ της τέφρας κάποια στιγμή-γνωστή επίσης και η πίστη μου στις νεκραναστάσεις τις οποίες προσδοκώ αείποτε-
και θα του αντεπιτεθεί την ώρα που γαλήνιος θα κοιμάται,
δεν ξέρω με τι-έχω όμως μια αδυναμία στα μαχαίρια-
και θα ονειρεύεται λουκουμάδες με μέλι.
και τα αυτονόητα εννοούνται.
Φιλικά,
Ιρλανδός
Υ.Γ.: Ευτυχώς που το "φονικό" έγινε με την τσιμπίδα του τζακιού και όχι με το σκουπάκι...
Πάλι πίνατε, spy; Σε λίγο θα θεωρεί αυτονόητο να σας καρπαζώνει. (Και καρπούζι στις 3 η ώρα τα μεσάνυχτα βράδυ Γενάρη. Είναι και οι δυο τους καλά;)
Ότι η αγάπη των γυναικών για τους άντρες τους βαθαίνει όταν αυτοί (εκ)δηλώνουν αδυναμία. Γιατί οι γυναίκες γνωρίζουν από ένστικτο ότι μόνο με την αδυναμία γίνονται τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Επειδή έχει κανείς αδυναμία σε κάτι μπορεί να ωθήσει τον εαυτό του σε μέρη που δεν θα πήγαινε κανονικά ποτέ. Μόνο επειδή έχει αδυναμία κανείς σε κάτι, μπορεί κάποια στιγμή στη ζωή του να μεγαλουργήσει.
Σας χρειαζόμαστε δυνατούς για να σας καμαρώνουμε αλλά αδύναμους για να σας αγαπάμε.
Συμπερασματικά καταλήγοντας, όλα είναι αυτονόητα για όλους. Με διαφορετική σημασία όμως.
Αυτά.
αμάν πια!
φιλιά βρόχινα...
Μπορεί να φταίει και το ντέρμπυ της Κυριακής. Τι να σας πω;
@ deadend mind:
Όχι. Ήταν μέσα στο τζάκι.
@ island:
Η απόλυτη κατάντια έρχεται όταν θα αρχίσει να μου φέρνει ένα ποτήρι στο κομοδίνο το βράδυ για να βάζω τη μασέλα μου.
@ aa-duck:
Μπερδεύτηκα. Ποιός το έχει δει σε εφιάλτη;
H αυτοαναίρεση έχει αξία μόνο όταν γίνεται αυτοβούλως, και όχι εξ ανάγκης. Εκεί είναι καταναγκασμός.
@ thamnos:
Ποιά Μάνα; Η δική μου ή η δική σας;
@ nana**:
Άμα σταματήσετε να προβληματίζεστε όποτε μπαίνετε εδώ μέσα θα το κλείσω το μπλογκ...
@ manetarius:
Δηλαδή όπως "σβήνουμε" το κρέας με λίγο καρασί, ας πούμε;
Το ξέρω καλή μου, το ξέρω.
Και δεν είναι αυτοαναίρεση αυτό.
@ eric draven:
Μπα... Μπορεί να με διαβάζετε επειδή σας πληρώνω ας πούμε...
@ moyratos:
Θα αυτοπυρπολήθώ!
@ panikos kai fovera:
Ένα δίκιο το έχετε, όπως και να το κάνουμε.
Καλωσήρθατε στο φρενοκομείο μας.
(σας έχω πει ότι μου αρέσει πολύ το όνομά σας;)
Τρέξε Λόλα, τρέξε!
(ΟΚ, είναι από αλλού αυτό αλλά μου αρέσει...)
@ vk in athens:
Ε, βέβαια! Διότι μπορεί επί παραδείγματι, εκεί που θα με θάψουν εμάνα να μην έχει ραπανάκια, αλλά μπρόκολα.
@ φαίδρα φις:
Σίγουρα. Οι λουκουμάδες με μέλι είναι πάντα το καλύτερο επιδόρπιο μετά από έναν φόνο της προκοπής.
@ sadcharlotte:
Δεν σας απαντώ διότι έχω ένα παράπονο. Γιατί εδώ έρχεστε πάντα λυπημένη και στον κ.κ.μοίρη πάτε μόνο με την Καρλόττα σας;
Με το σκουπάκι του τζακιού δεν θα ήταν και τόσο spooky. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι το επαναφορτιζόμενο σκουπάκι, θα είχε ένα ενδιαφέρον ως σεναριακό εύρημα.
Καλημέρα σας.
@ elf:
Μια χαρά είναι και οι δυό τους. Είμαστε πολύ τυχεροί σε αυτό τουλάχιστον το θέμα, μιας και δεν έχουμε την παραμικρή "παρενέργεια".
Όσο για το μπλογκ, πιστέψτε με, το πραγματικά πολύ αίμα θα το δείτε αυτήν την εβδομάδα.
@ island:
Σιγά τα ωά! (για την πανάθα σας λέω). Να σας θυμίσω πως πέρσι την ίδια περίοδο ακριβώς τόσα γκολάκια είχαμε ρίξει κι εμείς στην εν λόγω ομάδα;
Το σχόλιό σας σηκώνει μεγάλη συζήτηση, την οποία θα κάνουμε πολύ σύντομα σε ένα σχετικό ποστ που θα αναρτήσω.
Κρατώ όμως την τελευταία σας φράση, διότι ήταν πάρα πολύ όμορφη...
@ απατεώνες:
Καλά ντε!
(μιλάμε έχω λυθεί στο γέλιο...)
;)
@ masterpcm:
Σε πρώτη φάση θα κάνω πως δεν το είδα. Σε δεύτερη φάση θα κάνω έναν καφέ ακόμα. Σε τρίτη θα πάω να δοκιμάσω το δίκτυο...
@ νεράιδα της βροχής:
Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως. Δεν θα το άντεχα να έκλεινε αυτό το ποστ με τη λέξη "αυτονόητο"...