Είχε να βγει από το σπίτι πολλούς μήνες. Δεν ήταν ακριβώς ο συνηθισμένος τύπος μοναχικού ανθρώπου. Κάτι άλλο συνέβαινε.
Το σπίτι του Τζόναθαν Μος ήταν μια παμπάλαια, βρώμικη, σχεδόν έρημη σοφίτα σε κάποιο προάστιο της πόλης. Δεν είχε βεράντες και μπαλκόνια, παρά μόνο δυο παράθυρα στη πίσω μεριά που ήταν το υπνοδωμάτιο και μια μικρή αποθήκη, και από τα οποία το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ήταν οι άθλιες συνοικίες που εκτείνονταν ως εκεί που έφτανε το μάτι. Συνοικίες που στίβαζαν στα σπλάχνα τους χιλιάδες κατατρεγμένες ψυχές, ζωές κατεστραμένες, εξαθλιωμένες, χωρίς μέλλον, χωρίς ελπίδα. Ένα εν δυνάμει νεκροταφείο όπου κανείς ακόμα δεν ήξερε πως έχει ήδη πεθάνει, κι ας λιγόστευαν καθημερινά οι κάτοικοί τους.
Ο Τζόναθαν είχε κλειστεί σ’ αυτό το ιδιότυπο κάστρο του από τον προηγούμενο Δεκέμβρη, όταν βρέθηκε νεκρή στην κοίτη του ποταμού που διασχίζει την πόλη η Ελίζαμπεθ. Ο μοναδικός ίσως άνθρωπος με τον οποίο αντάλλασε μια κουβέντα κάθε τόσο τα τελευταία χρόνια. Μια κοπέλα που έσφιζε από ζωή, νέα, δροσερή, γεμάτη έρωτα και πάθος για το μέλλον. Ήταν η μόνη που ανεχόταν τη φαινομενική μιζέρια του, αυτήν την ισοπεδωτική μοναξιά που του έτρωγε τα σπλάχνα, και καθόταν ώρες ατελείωτες στα πάρκα, να ακούει με τον πιο αργό και βασανιστικό τρόπο για τους δαίμονες που τον κατέτρεχαν, για τους εφιάλτες που τον έλουζαν τα βράδυα με ιδρώτα, για αυτά που τον κρατούσαν άγρυπνο μέρες ολόκληρες μέχρι να εξαντληθεί και να σωριαστεί από την κούραση. Τον Δεκέμβρη εκείνο, σαν κάτι να τελείωσε οριστικά μέσα του, όταν είδε ένα βροχερό μεσημέρι στις ειδήσεις, το άψυχο σώμα της αγαπημένης του φίλης, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα της αστυνομίας να παίρνει το δρόμο του για το νεκροτομείο. Δεν ήξερε γιατί, και δεν θα μάθαινε ποτέ. Έσπασε και την τηλεόραση, έσπασε και κάθε συνδετικό κρίκο με τον έξω κόσμο...
Οι υπόλοιποι ένοικοι του κτιρίου δεν πλησίαζαν σχεδόν ποτέ τη σοφίτα. Ήξεραν πως κάποιος είναι μέσα, αλλά αυτό τους δημιουργούσε μια απόκοσμη ανησυχία, καθώς κανείς ποτέ δεν είχε ακούσει τον παραμικρό θόρυβο απο ‘κει, κανείς δεν είχε δει άνθρωπο να μπαίνει, μήτε την παραμικρή ένδειξη ζωής μπορούσαν να αποδείξουν. Όλοι ήξεραν όμως. Το σπίτι δεν ήταν άδειο. Κι αυτό τους τρόμαζε.
......................................................
Ο Τζόναθαν Μος κάποτε λάτρευε τη βροχή. Του έδινε έμπνευση να γράφει και να συνθέτει τη μουσική του. Χρόνια πριν ήταν ένας πολύ επιτυχημένος συνθέτης. Έγραφε μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Μουσική ονειρεμένη, σαν από άλλους κόσμους βγαλμένη, μαγική. Σύντομα η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλους τους καλλιτεχνικούς κύκλους και σχεδόν αυτόματα έγινε περιζήτητος. Καμία παράσταση δεν ανέβαινε στην πόλη αν δεν έφερνε την υπογραφή του η μουσική επένδυσή της. Σχεδόν μύθος. Κανείς δεν τον έβλεπε, μιας και δεν σύχναζε ποτέ στα καλλιτεχνικά στέκια, δεν ήταν άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων, και στο κάτω κάτω της γραφής δεν είχε και ανάγκη από διαφήμιση. Το έργο του μιλούσε από μόνο του και μόνο οι θεατρικοί παραγωγοί προσπαθούσαν να έρθουν σε επαφή μαζί του για να κλείσουν κάποια συμφωνία, και όταν το κατάφερναν ήταν σαν να είχαν εξασφαλίσει την εμπορική επιτυχία του έργου για χρόνια μετά. Το καλύτερο; Τα κοράκια αυτά δεν έφευγαν ούτε κατά ένα δολλάριο φτωχότερα από το ραντεβού, καθώς ο ιδιόρρυθμος κύριος Μος δεν ζητούσε ποτέ χρήματα. Δεν είχε ανάγκη, έλεγε. Του αρκούσε ένα κλειστό θεωρείο για μέρα, όπου θα μπορούσε μόνος του να ακούσει ολοκληρωμένο αυτό που είχε γράψει. Παράξενος άνθρωπος, από όποια μεριά κι αν το έβλεπε κανείς.
......................................................
Μήνες τώρα η βροχή δεν είχε σταματήσει. Καλοκαίρι δεν είδε η πόλη. Σαν παρατεταμένο φθινόπωρο, μια γκρίζα βροχή κάλυπτε κάθε μέρα τον βρώμικο ουρανό της μεγαλούπολης, σκεπάζοντας μ’ αυτήν την καταθλιπτική της γαλήνη τα πάντα. Μια βροχή απαλή -ποτέ δεν ξεσπούσε- ήταν πάντα εκεί να γεμίζει τους δρόμους με απόνερα, να γεμίζει τον ορίζοντα με θαμπάδα, να μην μπορείς να διακρίνεις στα δεκαπέντα μέτρα τίποτα, πυκνή και σκοτεινή σαν κατάρα που έρπει προς τα μέσα...
Μια βροχή παράξενη όσο κι ο Τζόναθαν Μος...
......................................................
Η κατάσταση αυτή τον είχε σακατέψει ψυχικά. Δεν μπορούσε να αποσυνδέσει με τίποτα το καιρικό αυτό φαινόμενο από τον θάνατο της Ελίζαμπεθ. Κάθε σταγόνα που έπεφτε, του μείωνε κι άλλο τις αντοχές, κάθε μέρα που ξημέρωνε και πάλι βροχερή τον απέκλειε όλο και περισσότερο από τον έξω κόσμο, μέχρι που δεν ξαναμίλησε ποτέ σε κανέναν, δεν ξαναβγήκε από το σπίτι, δεν έγραψε τίποτε ξανά, δεν σήκωσε ποτέ τηλέφωνο να απαντήσει. Ο Μος κατέρρεε λίγο λίγο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για αυτό.
Οι θεατρικοί επιχειρηματίες, έχοντας χάσει κι αυτοί την επαφή μαζί του, δεν κατέβαζαν τις παραστάσεις. Συνέχιζαν το ίδιο έργο και για δεύτερη σεζόν, φοβούμενοι μια εμπορική αποτυχία αν ανέβαζαν ένα άλλο, στο οποίο τη μουσική δεν θα είχε γράψει ο Μος. Ο μύθος του πούλαγε, και έπρεπε να διατηρηθεί όσο γινόταν...
Ο ιδιόρυθμος συνθέτης, ο παράξενος κύριος Τζόναθαν Μος, είχε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αντίστασης. Ήξερε πως το τέλος δεν ήταν μακρυά, αλλά πλέον ήταν ανίκανος να κάνει κάτι για αυτό. Δεν έτρωγε, δε φρόντιζε τον εαυτό του, δεν επικοινωνούσε. Χάζευε από το παράθυρό του, την ασταμάτητη βροχή που πλυμμήριζε τις άθλιες συνοικίες και χανόταν σε λαβύρινθους σκοτεινούς, χωρίς διέξοδο. Ο Τζόναθαν Μος έσβηνε, και ο μόνος που το ήξερε ήταν ο ίδιος. Μαζί του ξεθώριαζε σιγά σθγά κι ο μύθος του, αλλά αυτο ελάχιστα τον ένοιαζε. Η βροχή τον είχε σακατέψει, ψυχικά, συναισθηματικά και σωματικά.
......................................................
Σε λίγο θα ξημέρωνε. Το ρολόι δεν έκανε λάθος, δούλευε ακόμα σωστά. Η μούρη του κολλημένη στο τζάμι, σε μια τελευταία παράλυτη ελπίδα να ξημερώσει αλλιώς σήμερα, να δει λίγο ήλιο. Μετρούσε τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Άκουγε τις σταγόνες ακόμα, αλλά είχε μια τελευταία ελπίδα να δει τον ήλιο να σκάει ανάμεσα στα σύννεφα στο βάθος του ορίζοντα, να πάρει μιαν ανάσα, μια παράταση, να κάνει ένα ανκόρ...
Το πρώτο αμυδρό φως φάνηκε μετά από λίγο.
Στην αρχή δεν κατάλαβε. Σάστισε. Μέσα σε δευτερόλεπτα το σάστισμα μετατράπηκε σε έναν ανείπωτο τρόμο. Τινάχτηκε μακρυά από το παράθυρο σαν ηλεκτρισμένος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έβλεπε...
Κι όμως, ακόμα κι όταν το φως δυνάμωσε, αυτό που τον έκανε να σωριαστεί δεν εξαφανίστηκε. Δυνάμωνε και τον καταδίκαζε...
Η βροχή εκείνη την ημέρα δεν ήταν γκρίζα.
Κόκκινη ήταν. Κόκκινη σαν...
“Αίμα”, ψυθίρισε.
...
“ΑΙΜΑ!” ούρλιαξε αμέσως μετά.
Τα τζάμια είχαν βαφτεί κόκκινα, και ότι έβλεπε μπροστά του είχε πάρει αυτήν την απόκοσμη απόχρωση. Μα πως ήταν δυνατόν;
“Θεέ μου... Όχι...” ήξερε πως θα ήταν τα τελευταία λόγια του. Η απόγνωση δεν είχε αργήσει να μετατραπεί σε πανικό. Κι ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Η βροχή κόκκινη έλουζε τα πάντα στο οπτικό του πεδίο. Κυλούσε από τα τζάμια κι έμπαινε στο σπίτι ποτίζοντας τα σάπια πατώματα. Πλησίαζε απειλητικά προς εκείνον.
Ο Τζόναθαν Μος, έντρομος, πανικόβλητος, γεμάτος φρίκη έβαλε όλη τη δύναμη που του είχε απομείνει σε μια προσπάθεια να τραβήξει προς το μέρος του μια παλιά καρέκλα. Τρέμοντας και ισορροπώντας επικίνδυνα ανέβηκε πάνω της και στάθηκε όρθιος κοιτώντας την οροφή.
Το σχοινί ήταν από καιρό εκεί. Δε θυμόταν πια. Ίσως και να το είχε αφήσει ο προηγούμενος ενοικιαστής. Ίσως και ο ίδιος σε μια στιγμή παραφροσύνης. Το πέρασε στο λαιμό του κλαίγοντας. Το έσφιξε. Κοίταξε έξω, στο τζάμι το κόκκινο υγρό σαν καταρράκτης έπνιγε όλον τον ορίζοντα.
“Συγγνώμη”, είπε κι έκλεισε τα μάτια του σφιχτά.
Κλώτσησε την καρέκλα απότομα.
......................................................
Δυο μέρες αργότερα ο Θίοντορ Γκράχαμ, εξαθλιωμένος, άνεργος, πρώην μουσικοσυνθέτης θεατρικών έργων, καθόταν αμίλητος σε κάποιο γραφείο του μητροπολιτικού αστυνομικού κτιρίου. Μόλις είχε ομολογήσει τη δολοφονία της Ελίζαμπεθ Μάλλεϋ, τον προηγούμενο Δεκέμβρη, έπειτα από μια εξοντωτική ανάκριση, κατά τη διάρκεια της οποίας κατέρρευσε.
Οι αστυνομικοί τον είχαν βρεί την πρηγούμενη μέρα, παγωμένο και ακίνητο -αλλά όχι νεκρό- ανάμεσα σε άδειους κουβάδες κόκκινης μπογιάς, στον εξώστη του γειτονικού κτιρίου, από αυτό που ζούσε ο Τζόναθαν Μος.
Λίγες ώρες αργότερα ανακάλυψαν και το πτώμα του άτυχου και μυστηριώδους “παράφρονα”, μα δεν μπόρεσαν να απαγγείλουν καμία κατηγορία για αυτήν την “περίεργη αυτοκτονία”...
.
.
.
.
.
.
Το σπίτι του Τζόναθαν Μος ήταν μια παμπάλαια, βρώμικη, σχεδόν έρημη σοφίτα σε κάποιο προάστιο της πόλης. Δεν είχε βεράντες και μπαλκόνια, παρά μόνο δυο παράθυρα στη πίσω μεριά που ήταν το υπνοδωμάτιο και μια μικρή αποθήκη, και από τα οποία το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ήταν οι άθλιες συνοικίες που εκτείνονταν ως εκεί που έφτανε το μάτι. Συνοικίες που στίβαζαν στα σπλάχνα τους χιλιάδες κατατρεγμένες ψυχές, ζωές κατεστραμένες, εξαθλιωμένες, χωρίς μέλλον, χωρίς ελπίδα. Ένα εν δυνάμει νεκροταφείο όπου κανείς ακόμα δεν ήξερε πως έχει ήδη πεθάνει, κι ας λιγόστευαν καθημερινά οι κάτοικοί τους.
Ο Τζόναθαν είχε κλειστεί σ’ αυτό το ιδιότυπο κάστρο του από τον προηγούμενο Δεκέμβρη, όταν βρέθηκε νεκρή στην κοίτη του ποταμού που διασχίζει την πόλη η Ελίζαμπεθ. Ο μοναδικός ίσως άνθρωπος με τον οποίο αντάλλασε μια κουβέντα κάθε τόσο τα τελευταία χρόνια. Μια κοπέλα που έσφιζε από ζωή, νέα, δροσερή, γεμάτη έρωτα και πάθος για το μέλλον. Ήταν η μόνη που ανεχόταν τη φαινομενική μιζέρια του, αυτήν την ισοπεδωτική μοναξιά που του έτρωγε τα σπλάχνα, και καθόταν ώρες ατελείωτες στα πάρκα, να ακούει με τον πιο αργό και βασανιστικό τρόπο για τους δαίμονες που τον κατέτρεχαν, για τους εφιάλτες που τον έλουζαν τα βράδυα με ιδρώτα, για αυτά που τον κρατούσαν άγρυπνο μέρες ολόκληρες μέχρι να εξαντληθεί και να σωριαστεί από την κούραση. Τον Δεκέμβρη εκείνο, σαν κάτι να τελείωσε οριστικά μέσα του, όταν είδε ένα βροχερό μεσημέρι στις ειδήσεις, το άψυχο σώμα της αγαπημένης του φίλης, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα της αστυνομίας να παίρνει το δρόμο του για το νεκροτομείο. Δεν ήξερε γιατί, και δεν θα μάθαινε ποτέ. Έσπασε και την τηλεόραση, έσπασε και κάθε συνδετικό κρίκο με τον έξω κόσμο...
Οι υπόλοιποι ένοικοι του κτιρίου δεν πλησίαζαν σχεδόν ποτέ τη σοφίτα. Ήξεραν πως κάποιος είναι μέσα, αλλά αυτό τους δημιουργούσε μια απόκοσμη ανησυχία, καθώς κανείς ποτέ δεν είχε ακούσει τον παραμικρό θόρυβο απο ‘κει, κανείς δεν είχε δει άνθρωπο να μπαίνει, μήτε την παραμικρή ένδειξη ζωής μπορούσαν να αποδείξουν. Όλοι ήξεραν όμως. Το σπίτι δεν ήταν άδειο. Κι αυτό τους τρόμαζε.
......................................................
Ο Τζόναθαν Μος κάποτε λάτρευε τη βροχή. Του έδινε έμπνευση να γράφει και να συνθέτει τη μουσική του. Χρόνια πριν ήταν ένας πολύ επιτυχημένος συνθέτης. Έγραφε μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Μουσική ονειρεμένη, σαν από άλλους κόσμους βγαλμένη, μαγική. Σύντομα η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλους τους καλλιτεχνικούς κύκλους και σχεδόν αυτόματα έγινε περιζήτητος. Καμία παράσταση δεν ανέβαινε στην πόλη αν δεν έφερνε την υπογραφή του η μουσική επένδυσή της. Σχεδόν μύθος. Κανείς δεν τον έβλεπε, μιας και δεν σύχναζε ποτέ στα καλλιτεχνικά στέκια, δεν ήταν άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων, και στο κάτω κάτω της γραφής δεν είχε και ανάγκη από διαφήμιση. Το έργο του μιλούσε από μόνο του και μόνο οι θεατρικοί παραγωγοί προσπαθούσαν να έρθουν σε επαφή μαζί του για να κλείσουν κάποια συμφωνία, και όταν το κατάφερναν ήταν σαν να είχαν εξασφαλίσει την εμπορική επιτυχία του έργου για χρόνια μετά. Το καλύτερο; Τα κοράκια αυτά δεν έφευγαν ούτε κατά ένα δολλάριο φτωχότερα από το ραντεβού, καθώς ο ιδιόρρυθμος κύριος Μος δεν ζητούσε ποτέ χρήματα. Δεν είχε ανάγκη, έλεγε. Του αρκούσε ένα κλειστό θεωρείο για μέρα, όπου θα μπορούσε μόνος του να ακούσει ολοκληρωμένο αυτό που είχε γράψει. Παράξενος άνθρωπος, από όποια μεριά κι αν το έβλεπε κανείς.
......................................................
Μήνες τώρα η βροχή δεν είχε σταματήσει. Καλοκαίρι δεν είδε η πόλη. Σαν παρατεταμένο φθινόπωρο, μια γκρίζα βροχή κάλυπτε κάθε μέρα τον βρώμικο ουρανό της μεγαλούπολης, σκεπάζοντας μ’ αυτήν την καταθλιπτική της γαλήνη τα πάντα. Μια βροχή απαλή -ποτέ δεν ξεσπούσε- ήταν πάντα εκεί να γεμίζει τους δρόμους με απόνερα, να γεμίζει τον ορίζοντα με θαμπάδα, να μην μπορείς να διακρίνεις στα δεκαπέντα μέτρα τίποτα, πυκνή και σκοτεινή σαν κατάρα που έρπει προς τα μέσα...
Μια βροχή παράξενη όσο κι ο Τζόναθαν Μος...
......................................................
Η κατάσταση αυτή τον είχε σακατέψει ψυχικά. Δεν μπορούσε να αποσυνδέσει με τίποτα το καιρικό αυτό φαινόμενο από τον θάνατο της Ελίζαμπεθ. Κάθε σταγόνα που έπεφτε, του μείωνε κι άλλο τις αντοχές, κάθε μέρα που ξημέρωνε και πάλι βροχερή τον απέκλειε όλο και περισσότερο από τον έξω κόσμο, μέχρι που δεν ξαναμίλησε ποτέ σε κανέναν, δεν ξαναβγήκε από το σπίτι, δεν έγραψε τίποτε ξανά, δεν σήκωσε ποτέ τηλέφωνο να απαντήσει. Ο Μος κατέρρεε λίγο λίγο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για αυτό.
Οι θεατρικοί επιχειρηματίες, έχοντας χάσει κι αυτοί την επαφή μαζί του, δεν κατέβαζαν τις παραστάσεις. Συνέχιζαν το ίδιο έργο και για δεύτερη σεζόν, φοβούμενοι μια εμπορική αποτυχία αν ανέβαζαν ένα άλλο, στο οποίο τη μουσική δεν θα είχε γράψει ο Μος. Ο μύθος του πούλαγε, και έπρεπε να διατηρηθεί όσο γινόταν...
Ο ιδιόρυθμος συνθέτης, ο παράξενος κύριος Τζόναθαν Μος, είχε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αντίστασης. Ήξερε πως το τέλος δεν ήταν μακρυά, αλλά πλέον ήταν ανίκανος να κάνει κάτι για αυτό. Δεν έτρωγε, δε φρόντιζε τον εαυτό του, δεν επικοινωνούσε. Χάζευε από το παράθυρό του, την ασταμάτητη βροχή που πλυμμήριζε τις άθλιες συνοικίες και χανόταν σε λαβύρινθους σκοτεινούς, χωρίς διέξοδο. Ο Τζόναθαν Μος έσβηνε, και ο μόνος που το ήξερε ήταν ο ίδιος. Μαζί του ξεθώριαζε σιγά σθγά κι ο μύθος του, αλλά αυτο ελάχιστα τον ένοιαζε. Η βροχή τον είχε σακατέψει, ψυχικά, συναισθηματικά και σωματικά.
......................................................
Σε λίγο θα ξημέρωνε. Το ρολόι δεν έκανε λάθος, δούλευε ακόμα σωστά. Η μούρη του κολλημένη στο τζάμι, σε μια τελευταία παράλυτη ελπίδα να ξημερώσει αλλιώς σήμερα, να δει λίγο ήλιο. Μετρούσε τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Άκουγε τις σταγόνες ακόμα, αλλά είχε μια τελευταία ελπίδα να δει τον ήλιο να σκάει ανάμεσα στα σύννεφα στο βάθος του ορίζοντα, να πάρει μιαν ανάσα, μια παράταση, να κάνει ένα ανκόρ...
Το πρώτο αμυδρό φως φάνηκε μετά από λίγο.
Στην αρχή δεν κατάλαβε. Σάστισε. Μέσα σε δευτερόλεπτα το σάστισμα μετατράπηκε σε έναν ανείπωτο τρόμο. Τινάχτηκε μακρυά από το παράθυρο σαν ηλεκτρισμένος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έβλεπε...
Κι όμως, ακόμα κι όταν το φως δυνάμωσε, αυτό που τον έκανε να σωριαστεί δεν εξαφανίστηκε. Δυνάμωνε και τον καταδίκαζε...
Η βροχή εκείνη την ημέρα δεν ήταν γκρίζα.
Κόκκινη ήταν. Κόκκινη σαν...
“Αίμα”, ψυθίρισε.
...
“ΑΙΜΑ!” ούρλιαξε αμέσως μετά.
Τα τζάμια είχαν βαφτεί κόκκινα, και ότι έβλεπε μπροστά του είχε πάρει αυτήν την απόκοσμη απόχρωση. Μα πως ήταν δυνατόν;
“Θεέ μου... Όχι...” ήξερε πως θα ήταν τα τελευταία λόγια του. Η απόγνωση δεν είχε αργήσει να μετατραπεί σε πανικό. Κι ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Η βροχή κόκκινη έλουζε τα πάντα στο οπτικό του πεδίο. Κυλούσε από τα τζάμια κι έμπαινε στο σπίτι ποτίζοντας τα σάπια πατώματα. Πλησίαζε απειλητικά προς εκείνον.
Ο Τζόναθαν Μος, έντρομος, πανικόβλητος, γεμάτος φρίκη έβαλε όλη τη δύναμη που του είχε απομείνει σε μια προσπάθεια να τραβήξει προς το μέρος του μια παλιά καρέκλα. Τρέμοντας και ισορροπώντας επικίνδυνα ανέβηκε πάνω της και στάθηκε όρθιος κοιτώντας την οροφή.
Το σχοινί ήταν από καιρό εκεί. Δε θυμόταν πια. Ίσως και να το είχε αφήσει ο προηγούμενος ενοικιαστής. Ίσως και ο ίδιος σε μια στιγμή παραφροσύνης. Το πέρασε στο λαιμό του κλαίγοντας. Το έσφιξε. Κοίταξε έξω, στο τζάμι το κόκκινο υγρό σαν καταρράκτης έπνιγε όλον τον ορίζοντα.
“Συγγνώμη”, είπε κι έκλεισε τα μάτια του σφιχτά.
Κλώτσησε την καρέκλα απότομα.
......................................................
Δυο μέρες αργότερα ο Θίοντορ Γκράχαμ, εξαθλιωμένος, άνεργος, πρώην μουσικοσυνθέτης θεατρικών έργων, καθόταν αμίλητος σε κάποιο γραφείο του μητροπολιτικού αστυνομικού κτιρίου. Μόλις είχε ομολογήσει τη δολοφονία της Ελίζαμπεθ Μάλλεϋ, τον προηγούμενο Δεκέμβρη, έπειτα από μια εξοντωτική ανάκριση, κατά τη διάρκεια της οποίας κατέρρευσε.
Οι αστυνομικοί τον είχαν βρεί την πρηγούμενη μέρα, παγωμένο και ακίνητο -αλλά όχι νεκρό- ανάμεσα σε άδειους κουβάδες κόκκινης μπογιάς, στον εξώστη του γειτονικού κτιρίου, από αυτό που ζούσε ο Τζόναθαν Μος.
Λίγες ώρες αργότερα ανακάλυψαν και το πτώμα του άτυχου και μυστηριώδους “παράφρονα”, μα δεν μπόρεσαν να απαγγείλουν καμία κατηγορία για αυτήν την “περίεργη αυτοκτονία”...
.
.
.
.
.
.
40 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Είδα το μέλλον του τρόμου...
Respect...
Έχετε ήδη δώσει το στίγμα σας ως καλλιτέχνης αλλά ξέρετε...πάντα θα εκπλήσσομαι όταν ο Λόγος συναντά τόσο επάξια την τέχνη της εικόνας.
[..απίστευτο ταλέντο, πράγματι]
Σας παρακαλώ, μη πείτε ευχαριστώ..
Τιμή μου να το γράφετε εσείς αυτό!
Ευχαριστώ.
@ diva:
[ :) ]
@ κ.κ.μοίρης:
Μα γιατί; Εύκολο είναι (το πρώτο).
Εγώ είμαι μπλε.
[για το δεύτερο: βοήθειά σας...]
Κρίμα, δεν ήταν ούτε καν αληθινό το αιματάκι...μπρρρρ...και αυτή η ατιμη κόκκινη μπογιά δεν βγαίνει με τίποτα από τα ρούχα!
Έξοχη προσπάθεια... συνεχίστε το, καλά το πάτε!!!
auta ta grafeis me tin mia...
i apla emfnizontai kapoia stigmi sto blog meta apo orimi sigrafi...
Πολύ όμορφο διήγημα (μυθιστόρημα δεν το λες με τίποτα). Ενθουσιάστηκα με το τέλος γιατί για ακόμη μια φορά διαπιστώνω ότι η αστυνομία μπορεί να αργεί αλλά πάντα τα καταφέρνει όταν έρχεται αντιμέτωπη με τόσο ειδεχθή εγκλήματα. Επίσης βρήκα πολύ αισιόδοξο τον θάνατο του πρωταγωνιστή γιατί αποδεικνύεται ότι όλες οι δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μας έχουν ένα τέλος, άσχετα αν αυτό το τέλος ταυτίζεται και με το δικό μας τέλος. Τέλος πιστεύω πως η ποινή που θα πρέπει να επιβληθεί στον δράστη του εγκλήματος είναι θάνατος με πνιγμό μέσα σε ένα κουβά με διαλυτικό (νέφτι).
Όσο για την ιστορία, τι να πω; Με το γνωστό σου στυλ, λίγο πειραγμένο είναι η αλήθεια για τις ανάγκες του μυστηρίου!! Καλά του έκανε του κυρίου Μος, γιατί υποψιάζομαι ότι την έφαγε την κοπελίτσα!!!
Τελείως διαφορετικός από τον Toy. O Toy είναι πιο κινηματογραφικός, ενώ εσύ πιο ενδοσκοπικός.
oi fotos einai dikia sou paragogi?
oi apories mou geniountai epeidi meno apla entiposiasmenos...
κάτι σε πονάει πολύ πάντως. δεν μπορεί να στάζει τέτοια βροχή και να είναι όλα αποκύημα φαντασίας..
μην είναι μια κρυφή εσωτερική ταύτιση με τον μος;
Βλέπω ξύπνησε η νοικοκυρά μέσα σας.
Άκου "δεν βγαίνει από τα ρούχα"...
Εδώ σκοτώσαμε δυο ανθρώπους, κι εσάς το πλυντήριο σας μάρανε...
@ panos:
Αγαπητέ μου,
αν είχα το ταλέντο και την υπομονή της ώριμης συγγραφής, θα είχα εκδόσει ήδη βιβλία. Όλα τα κείμενα του μπλογκ τα γράφω την ώρα που σκοπεύω να ανεβάσω καινούργιο ποστ. Στα περισσότερα δε, το τέλος το σκέφτομαι κατά τη διάρκεια της συγγραφής.
Όσο για τις εικόνες, όχι δεν είναι δικές μου. Οι περισσότερες είναι από κάποιες φωτοθήκες (όχι όλες), και απλώς έχουν υποστεί κάποιο photo manipulation από εμένα.
@ antinetrino:
Ξέχασα (σκόπιμα) να αναφέρω ότι της έρευνας προϊστατο ο πασίγνωστος αστυνόμος Μπέκας (με μετάταξη στις ΗΠΑ). Όσο για αυτό που προτείνετε ως ποινή, ένα έχω να σας πω: Γράψτε! Με τόσο αρρωστημένη φαντασία το δικό σας διήγημα θα κάνει πάταγο!
Λέτε αγαπητέ;
Πιστεύετε πως αποκαλύπτομαι μέσα από τα βάσανα του κυρίου Μος, έστω και λίγο; Μπορεί.
Θα σας ζητούσα όμως να μην κάνετε συγκρίσεις με τον Toy, είναι άδικο για εκείνον που υπηρετεί το είδος, τόσο πιστά εδώ και καιρό. Εγώ ένα διάλλειμα έκανα για μια εβδομάδα μόνο.
@ tovene592:
Δεν ξέρω αν είναι τάυτιση με τον Μος (δύσκολο το βλέπω), αλλά η βροχή και η μουντίλα πάντα με σακάτευε, τολμώ να πω.
Ψυχικά.
Γιατι νομιζω οτι οσο πατε γινεστε καλυτερος?
Γιατι δεν ηθελα να τελειωσει?
Γιατι μου θυμιζει καλη εγγλεζικη παρασταση, μπεζ καμπαρτινες, ταπετσαριες με τεραστια λουλουδια και εκρεμμες ,νοτισμενες σκεπες , υγρασια κι ενα ποταμι που ανασαινει αχνούς?
Γιατι τωρα δ ε ν θελω να γραψω τιποτα μια που θα ειμαι επηρεασμενη απο αυτη την ατμοσφαιρα
-που ετσι κι αλλιως λατρευω ?
Μ' άρεσε το διήγημα!
Αυτές οι σύντομες ιστορίες είναι που σε καθηλώνουν και σε εθίζουν!
Κι άλλο!
Κι άλλο!
Πολύς κόσμος πάντως το'χει το γράψιμο και την καταβρίσκω!
:))
πολυ καλο
παρα πολυ καλο
σχεδον τελειο
(το μονο που με χαλαει ειναι η μουσικη ο εξορκιστης ειναι το χειροτερο μου)
Και οι δύο μας "βασανίζετε" εξίσου ικανοποιητικά...
Δεχτείτε τον σεβασμό μου.
(Keep writing!).
Σελιτσάνος.
Αυτό το περιγραμμα που ο καθένας μας το γεμίζει ...κατα πως μπορεί..
Αυτά που βγαίνουν χωρίς να λέγονται...
Αυτά που απεικονίζονται χωρίς να φωτογραφίζονται....
Μας αφήνετε να δουμε ...λίγο, μας παραπλανείτε πολύ γοητευτικά.
Υ.Γ.Η Ελίζαμπεθ αγαπητέ Spy;;;
Η Ελιζαμπεθ....φωτιστε την λίγο...
πολυ μου αρεσε spy.
Μια θερμή παράκληση. Τέτοια διαμαντάκια να ξαναανατήσετε σε κάνα μήνα, μη τυχόν και χάσω τίποτα στο ενδιάμεσο. ;)
Αν και θα σας "κατασκοπεύσω" κατά την επιστροφή μου!
Εξελίσσεστε γρήγορα.
Είστε ήδη πρωτοετής φοιτητής..(ταπεινή μου γνώμη).
Τώρα επί της ιστορίας..
1. Ο Κύριος Μος είναι αγαπημένος. Τον καταλαβαίνω απόλυτα και οι επιλογές του σε πολλά σημεία με βρίσκουν σύμφωνη.
2. Όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και οι πιο ιδιόρρυθμοι, οι μοναχικοί, οι παντοδύναμοι, οι διαφορετικοί, οι παράξενοι.. έχουν ανάγκη ενός σημείου αναφοράς. Μιας Ελίζαμπεθ.
Γι΄αυτό καλά κάνατε που δεν αναφερθήκατε περισσότερο στη γλυκιά Ελίζαμπεθ.
3. Γιατί ζητάει συγγνώμη ο Μος λίγο πριν πεθάνει? Σε ποιόν ζητάει?
Σε αυτό το σημείο μου πέρασε από το μυαλό πως αυτός τη σκότωσε γιατί η Ε. ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που επιθυμούσε, αλλά δεν μπορούσε να την έχει έτσι όπως αυτός ήθελε.
Και βασανιζόταν πολύ..
Νόμισα πως εκεί το πηγαίνατε. Όχι πως δεν είναι ενδιαφέρων η επιλογή σας(ειδικά αυτό με την μπογιά)..
Απαντήστε μου αν θέλετε γιατί ζητάει συγγνώμη.
Η μουσική επένδυση αν και οικεία και αγαπημένη μου, θα προτιμούσα κάτι λιγότερο γνωστό και εμπορικό. Και ίσως πιο εσωτερικό.
Stravinsky για παράδηγμα ή Dead can Dance..
Κατά τα άλλα,
υπέροχος όπως πάντα..
Συνεχίστε έτσι!!!
Η ιστορία έκανε κοιλιά, θα μπορούσε να είναι πιο σύντομη (λιγότερες περιττές πληροφορίες) χωρίς να χαλάσει το σασπένς. Μια καλή ιδέα θα ήταν να είχατε βάλει τη νεκρή Ελίζαμπεθ να διηγείται την ιστορία αντί του αφηγητή.
Η λογικοφανής αποκάλυψη στο τέλος (ότι ο Θίοντορ Γκράχαμ είχε κηρύξει ψυχολογικό πόλεμο στον Μος για να βγάλει τον ανταγωνιστή του από τη μέση), προσγείωσε την ιστορία - αν αυτό είναι καλό ή κακό, εξαρτάται από τις προτιμήσεις κάθε αναγνώστη. Για μένα ήταν ευχάριστο.
Επίσης ευχάριστη για μένα ήταν η ανάδειξη του ψυχολογικού προφίλ του Μος, ωστόσο δεν είμαι σίγουρη ότι αυτή ενίσχυσε το σασπένς.
Δεν νομίζω πάντως ότι η ιστορία σας μπορεί να συγκριθεί με τον "Συγγραφέα" του toymaker. Όχι επειδή δεν είχε αντίστοιχη "ποσότητα" φρίκης, αλλά επειδή του toymaker είχε ακριβώς τα συστατικά που έπρεπε να έχει από την αρχή μέχρι το τέλος.
Καλή προσπάθεια. Keep working (and walking, for what matters). :)
Τι? Δεν έχετε εκδόσει ακόμα?
Θα σας μαλώσω. Περιμένω ακόμα και αν δεν τα εκδόσετε, τουλάχιστον να τα βάλετε στην κλήρωση για το 100ο σχόλιο.
Μην νομίζετε οτι θα ξεφύγετε έτσι εύκολα από αυτά. Δεν σχολιάζουμε τζάμπα όλοι εμείς....
Την καλημέρα μου.
Καλημέρα σας αγαπητέ μου.
Χαίρομαι που σας άρεσε.
@ antinetrino:
Φυσικά και να τα εκλάβετε ως φιλοφρόνηση. Το εννοώ αυτό που έγραψα (αφού "το'χετε", πως να το κάνουμε;)
@ ola kala:
Σας ευχαριστώ.
Όσο για τη μουσική, τι να κάνουμε; Δεν είμαστε ο κύριος Μος, να γράφουμε θεϊκές μουσικές...
Γάντι σας ταιριάζει ο ρόλος του τηλεκριτικού. Τον Μπακογιαννόπουλο τον έχετε κάτι;
@ antinetrino:
Μεταξύ μας: δεν αναρωτήθηκα, αλλά ευχαριστώ για τη διευκρίνηση, μπορεί να αναρωτήθηκαν άλλοι.
@ katerina:
Η Ελίζαμπεθ είχε όσο φως χρειαζόταν, ώστε η ιστορία να έχει αυτή τη μουντή και σκοτεινή απόχρωση.
Το κρυφοκοίταγμα από τις γρίλλιες, έστω και μέσω ενός διηγήματος, είναι ένας από τους λόγους ύπαρξης του ηλεκτρονικού μας πανδοχείου, έτσι δεν είναι;
Ελπίζω μετά να στεγνώσατε και να μην μείνατε κόκκινη.
(καιρό είχαμε να σας δούμε εδώ, μας είχατε λείψει...)
@ sdryche:
Επειδή αυτό που ζητάτε είναι μάλλον αδύνατο, προσπαθήστε καλύτερα να βρείτε laptop με σύνδεση στην Τρίπολη...
@ aura:
Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι το σχόλιο που λέτε, και παρά την αναβάθμισή μου, νιώθω βαθύτατα πικραμένος (ετεροχρονισμένα), και για τον λόγο αυτό δεν θα σας απαντήσω στο ερώτημα περί συγγνώμης...
Δέχομαι τις υπόλοιπες παρατηρήσεις σας, και για να δείτε τι καλός που είμαι, στην επόμενη ιστορία, η μουσική θα είναι Dead Can Dance.
:)
Σε καμία περίπτωση δεν θα μου άρεσε η σύγκριση, όχι μόνο με τον Toymaker (που άλλωστε "ασκεί το επάγγελμα" πολύ περισσότερο χρόνο), αλλά και με οποιονδήποτε άλλον. Μια απλή προσπάθεια ψυχαγωγίας ήταν και τίποτα παραπάνω. Όσο για την "κοιλιά" έχετε απόλυτο δίκιο. Το διαπίστωσα κι εγώ πριν ανεβάσω την ανάρτηση, αλλά μου άρεσε όλη αυτή η μουντίλα (ταίριαζε με την χθεσινή ημέρα και τη διάθεσή μου), και αποφάσισα να την κρατήσω ως έχει, παίρνοντας τα ρίσκα μου.
Σας ευχαριστώ.
@ eric draven:
Θα το κάνω, αλλά να ξέρετε: Έχετε ΚΑΙ εσείς πολύ δρόμο ακόμα...
@ valisia:
Έτσι ακριβώς.
Και δεν υπάρχει και μέρος 2ον!
Καλημέρα σας.
Σελιτσάνος.
Το απόλαυσα spy!
Εμπνευσμένο !
Γάντι σας ήρθε η ερώτηση...
@ holydistance:
Ε, όχι δα!
Ολυμπιακός είμαι.
@ sadcharlotte:
Μπορείτε να πείτε και: "δεν μας χέζεις ρε Spy;"
(αλλά τελικά μου άρεσε περισσότερο αυτό που είπατε)
@ one happy dot:
Συνεχίζω καλή μου, συνεχίζω.
Στο τσακ χάσατε το επόμενο...
@ mrs smith:
Σας ευχαριστώ πολύ.
Καλησπέρα σας.
Σας ευχαριστώ πολύ και τους δυό σας.