Tη μέρα που γεννήθηκα χιόνιζε.
Η αλήθεια είναι πως και μια εβδομάδα νωρίτερα να είχα γεννηθεί, ή και ένα μήνα αργότερα πάλι θα χιόνιζε. Είναι βλέπετε συνηθισμένο φαινόμενο να χιονίζει τον χειμώνα στο Μόναχο. Δηλαδή όχι ακριβώς στο Μόναχο. Μια ώρα δρόμο από κει: στο Άουγκσμπουργκ. Μα κατά βάθος είναι το ίδιο. Σε όλη τη νότια Γερμανία, σε όλη τη Βαυαρία, χιόνιζε τέτοια εποχή εκείνα τα χρόνια.
Τη μέρα που με πήγαν στο γιατρό τρομαγμένοι οι γονείς μου, κοντά δύο χρονών, ήμουν σχεδόν κατακόκκινος. Προφανώς δεν ήξερα ακόμα τι σημαίνει ντροπή, άρα κάτι δεν πήγαινε καλά. Μετά από πολλές εξετάσεις ο επιστήμων αποφάνθηκε πως κάτι πήγαινε πολύ καλά. Η όρασή μου. Βλέπετε, λάτρευα τα καρότα και η μητέρα μου μου έδινε τόσα πολλά, που αφενός είχε κοκκινήσει σχεδόν ανεπανόρθωτα το δέρμα μου, αφετέρου δε απέκτησα μια καταπληκτική όραση.
Τη μέρα που κόντευα να κλείσω τα σαράντα, διαπίστωσα με απέραντη ευτυχία (αλλά και λίγο τρόμο, δεν σας κρύβω) πως δύο μόνο πράγματα λειτουργούν ακόμα άψογα επάνω μου. Η όρασή μου, παρά τις ταλαιπωρίες στις οποίες την έχω εκθέσει, και ό,τι χρειαζόταν προκειμένου να αποκτήσω διάδοχο. Τα υπόλοιπα, αργά και ηδονικά πνέουν τα λοίσθια. Πάλι καλά. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα.
Τη μέρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με τη νοημοσύνη της μάζας, ήταν σαν να είχα καλέσει σπίτι για τσάι, αυτούς τους ευγενικούς κυρίους που σου φέρνουν δώρο πάντα εκείνες τις μπλούζες που τα μανίκια δένουν πίσω στην πλάτη. Δύσκολη πίστα. Και είχα ξεμείνει κι από κανονάκια.
Την ώρα που είδα πίσω από τις λέξεις των γραπτών, πίσω από τους καμβάδες των κάδρων του σπιτιού, πίσω από τα τρομαγμένα βλέματα των αδέσποτων της γειτονιάς, πίσω από τις κολακείες των καλύτερων ρητόρων, πίσω από τις άσκοπες καλημέρες γειτόνων που δεν ήξερα, κατάλαβα πως έβλεπα πολύ περισσότερα από αυτά που ήθελα, και ακόμα χειρότερα, από αυτά που άντεχα.
Τη στιγμή που είδα να αιωρούμαι σε ένα άδειο δωμάτιο, και κοιτώντας κάτω να βλέπω σ’ ένα μεταλλικό φορείο ένα πολύ οικείο σώμα που μου έμοιαζε φρικιαστικά, κι όσο κι αν φώναζα κανείς δεν άκουγε, κατάλαβα πως κάτι δραματικά συγκλονιστικό και συνάμα επαναστατικό έπρεπε να κάνω.
Έκτοτε δεν ξανάφαγα κανένα καρότο.
.
.
.
.
Η αλήθεια είναι πως και μια εβδομάδα νωρίτερα να είχα γεννηθεί, ή και ένα μήνα αργότερα πάλι θα χιόνιζε. Είναι βλέπετε συνηθισμένο φαινόμενο να χιονίζει τον χειμώνα στο Μόναχο. Δηλαδή όχι ακριβώς στο Μόναχο. Μια ώρα δρόμο από κει: στο Άουγκσμπουργκ. Μα κατά βάθος είναι το ίδιο. Σε όλη τη νότια Γερμανία, σε όλη τη Βαυαρία, χιόνιζε τέτοια εποχή εκείνα τα χρόνια.
Τη μέρα που με πήγαν στο γιατρό τρομαγμένοι οι γονείς μου, κοντά δύο χρονών, ήμουν σχεδόν κατακόκκινος. Προφανώς δεν ήξερα ακόμα τι σημαίνει ντροπή, άρα κάτι δεν πήγαινε καλά. Μετά από πολλές εξετάσεις ο επιστήμων αποφάνθηκε πως κάτι πήγαινε πολύ καλά. Η όρασή μου. Βλέπετε, λάτρευα τα καρότα και η μητέρα μου μου έδινε τόσα πολλά, που αφενός είχε κοκκινήσει σχεδόν ανεπανόρθωτα το δέρμα μου, αφετέρου δε απέκτησα μια καταπληκτική όραση.
Τη μέρα που κόντευα να κλείσω τα σαράντα, διαπίστωσα με απέραντη ευτυχία (αλλά και λίγο τρόμο, δεν σας κρύβω) πως δύο μόνο πράγματα λειτουργούν ακόμα άψογα επάνω μου. Η όρασή μου, παρά τις ταλαιπωρίες στις οποίες την έχω εκθέσει, και ό,τι χρειαζόταν προκειμένου να αποκτήσω διάδοχο. Τα υπόλοιπα, αργά και ηδονικά πνέουν τα λοίσθια. Πάλι καλά. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα.
Τη μέρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με τη νοημοσύνη της μάζας, ήταν σαν να είχα καλέσει σπίτι για τσάι, αυτούς τους ευγενικούς κυρίους που σου φέρνουν δώρο πάντα εκείνες τις μπλούζες που τα μανίκια δένουν πίσω στην πλάτη. Δύσκολη πίστα. Και είχα ξεμείνει κι από κανονάκια.
Την ώρα που είδα πίσω από τις λέξεις των γραπτών, πίσω από τους καμβάδες των κάδρων του σπιτιού, πίσω από τα τρομαγμένα βλέματα των αδέσποτων της γειτονιάς, πίσω από τις κολακείες των καλύτερων ρητόρων, πίσω από τις άσκοπες καλημέρες γειτόνων που δεν ήξερα, κατάλαβα πως έβλεπα πολύ περισσότερα από αυτά που ήθελα, και ακόμα χειρότερα, από αυτά που άντεχα.
Τη στιγμή που είδα να αιωρούμαι σε ένα άδειο δωμάτιο, και κοιτώντας κάτω να βλέπω σ’ ένα μεταλλικό φορείο ένα πολύ οικείο σώμα που μου έμοιαζε φρικιαστικά, κι όσο κι αν φώναζα κανείς δεν άκουγε, κατάλαβα πως κάτι δραματικά συγκλονιστικό και συνάμα επαναστατικό έπρεπε να κάνω.
Έκτοτε δεν ξανάφαγα κανένα καρότο.
.
.
.
.
46 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
καλημέρα...
ηλεκτρονικός γείτονας χωρίς άσκοπη καλημέρα...
μόνο άκοπη...
αν αυτο σας παρηγορεί πάντως εμείς εξαιρετικά βλέπουμε μαζί σας.
"...παρά τις ταλαιπωρίες στις οποίες την έχω εκθέσει, και ό,τι χρειαζόταν προκειμένου να αποκτήσω διάδοχο...."
Καλά έκανες και εκοψες τα καρότα αλλιώς σε έβλεπα για καρτούν με τα μάτια απ' έξω!!!!
Την καλημέρα μου και καλό Σαβ/κο
Τελικά το να:
ακούς+βλέπεις+καταλαβαίνεις πολλά περισσότερα...
Είναι δικοπο μαχαίρι...
Την καλημέρα μου φίλτατε γείτονα...
εγώ δεν είμαι τόσο διορατικός. μάλλον πρέπει να αρχίσω τα καρότα (ή εναλλακτικά να ζήσω στο άουγκσμπουργκ)
Μπλε είμαι.
Κόκκινος ήμουν τότες...
@ houlk:
Όχι, αλλά θα μπορούσα ας πούμε να τρώω το τριφύλλι που φυτρώνει στα συννεφάκια.
@ antidasi+sex:
Pleased to meet you!
Με παρηγορεί και μόνο το γεγονός πως με διαβάζετε. Με τέτοιο φόντο που έχω μαζί θα πάμε στον οφθαλμίατρο, ομαδικώς...
@ moyratos:
Σαν τον Ρότζερ Ράμπιτ ένα πράγμα, ε;
@ κ.κ.μοίρης:
Με προσβάλλετε. Εγώ είμαι ορκισμένος Pixarικός. Άντε και Disney στα μικράτα μου.
σιχαινομαι τα καρότα!
Σαφώς. Αλλά η ισορροπία πάνω στην κόψη ενός μαχαιριού είχε πάντα περισσότερο ενδιαφέρον από την ισορροπία των... εξοπλισμών ας πούμε.
@ sanity loss era:
Μα τι είπατε τώρα!
Σαφώς είμαι σαν τον Clive, μόνο λίγο πιο όμορφος και μπεζ. Λαχανί είναι ο Houlk.
(κορυφαία ταινία!)
@ tovene592:
Αν ζήσετε στο Άουγκσμπουργκ μάλλον θα αρχίσετε να βλέπετε περισσότερα έλκηθρα. Προτιμήστε τα καρότα. Είναι και φθηνότερα.
Αν δεν φοράτε ήδη, θα βάλετε γυαλιά. Μήπως να το ξανασκεφτείτε;
@ island:
Δεν είναι καθόλου λεφτομέρεια. Εκεί είναι όλο το νόημα του ποστ.
Keep Eating.
Τι είναι αυτό που έρχεται την Κυριακή το βράδυ? Εχω αρχίσει να τρομάζω!Αγωνιώ.
Eντός, φυσικά..
Τα καρότα, είναι το αντίδοτο.
Η έξοδος.
Έτσι δεν είναι;
(Ωραίο το φτιάξατε το σινεμαδάκι σας. Νέας γενιάς. Πολύ μου αρέσει που εξελίσσεστε:)
Ποιος ξέρει που τα άφησα (;)
Τα κουνέλια πάντως είναι εδώ
Θα δεις …
Για να βλέπει τι μπαμπά έχει! Χα χα χα χα
Μια μέρα που τα μπαλκόνια ήταν όλα ανθισμένα και το χρώμα στα βουνοτοπίο, πράσινο.
Η αλήθεια είναι πως, και λίγες μέρες νωρίτερα να είχα γεννηθεί, και έναν μήνα αργότερα, όλα ανθισμένα και πράσινα θα ήταν. Βλέπετε ,γεννήθηκα σε μία όμορφη χώρα, την Ελλάδα, που ο ήλιος της μυρίζει άνοιξη, σχεδόν πάντα..
Τη μέρα που με πήγε η μητέρα μου μόνη της στο γιατρό (ο μπαμπάς είχε πεθάνει χρόνια πριν, αλλά θυμόμουν αρκετά καλά εικονοστιγμές μαζί του. Δεν περίμενα ποτέ πως κάποια στιγμή θα χανόντουσαν από τη μνήμη, όπως ο καιρός ξεβάφει ένα σημείωμα αγάπης γραμμένο με μολύβι)για κάτι σπυράκια, ήμουν δεν ήμουν δεκατριών χρονών.
Ήταν η ακμή, η κάψα της εφηβείας, δε λέω, αλλά να..ένα σπυράκι ήταν τόσο μεγάλο που μου δημιουργούσε προβληματική υπερβολική αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Στο κεφάλι μου ήταν το σπυρί. Μέσα.
"Τι αρέσει στην κόρη σας να τρώει πολύ?" ρώτησε ο εξαίρετος γιατρός. "Σοκολάτα" του είπε η μητέρα μου. "Ε.. μα γιαυτό. Η σοκολάτα ενεργοποιεί την έκκριση μιας ουσίας, που προκαλεί υπέρμετρη αισιοδοξία και χαρά κυρία μου.Ίδια με αυτή του έρωτα και της χαράς. Λειτουργεί ως υποκατάστατο ξέρετε. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να..θα φάει τα μούτρα της κάποια στιγμή.." αποφάνθηκε ο εξαίρετος γιατρός, και το θέμα έκλεισε εκεί.
Και τα μούτρα της τα έφαγε.
Από ανεξέλεγκτη αισιοδοξία,
λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αυτού του ισχυρού υποκατάστατου.
Της Σ ο κ ο λ ά τ α ς.
Έκτοτε, δεν ξανάφαγε ποτέ αυτόν τον διάολο.
(Μια μικρή ανόητη ιστορία εμπνευσμένη από τη δικιά σας)
:)
Σ ο κ ο λ ά τ α
Φάτε δε φάτε τώρα,ούτε θα ξεκοκκινήσετε, ούτε θα στραβωθείτε.
Και γιά ελέγξτε και την όσφρησή σας.Κάτι μου λέει, πως σας έχει κάνει και εκεί ζημιά το καρότο.
(αυτή τη μπλέ δίνη πάντως που έχετε γιά μάτι,να τη χρησιμοποιήσετε)
καλημέρα σας.
δ
σε πήγανε άχου
Μπας και έπαθες near death experience? Η τελευταία σκηνή έτσι ακούγεται.
Ωραία γράφεις βρε έχοντα το μέλος που άψογα λειτουργόν θα σου φέρει διάδοχο.
Αλλά εν πάση περιπτώσει , τα καρότα είναι όντως κακή επιλογή..
Αν και , ας μην υμνούμε τη μακαριότητα των τυφλών εφόσον είναι εκείνοι που ,λόγω της αναπηρίας τους , έχουν ένα θεόπνευστο χάρισμα να αντιλαμβάνονται τα πάντα 10 φορές καλύτερα απο εμάς που τα παρατηρούμε ώρες ατελείωτες χωρίς αποτέλεσμα..
Και η αληθινή όψη των πραγμάτων είναι συχνά δυσαρεστη..
***
Πολύ ωραίο το blog σας..
Ειδικά στη συγκεκριμένη ανάρτηση είναι κάθε παράγραφος και περισυλλογή..
και με την όραση το ίδιο, η οφθαλμίατρος είπε διπλάσια του κανονικού.
μα πίσω από τις λέξεις, τα κάδρα, τα βλέμματα, τις κολακείες, τις καλημέρες δεν μπόρεσα ποτέ να δω κάτι...
με μπερδεύουν οι άνθρωποι.
δεν τους κατάλαβα ποτέ.
δεν κατάφερα ποτέ να τους δω.
την καλησπέρα μου όχι από την γειτονιά σας...μα κάμποσα χιλιόμετρα κοντά σας.
:)
Σε σχέση με τους ελέφαντες, εμένα αδύνατες μου φαίνονται όλες...
@ island:
Ουστ! Γκαντέμη...
(που νάρθει ο τυφώνας την ώρα που θα προσγειώνεστε...)
@ antinetrino:
α) Θα δείτε την Κυριακή το βράδυ.
β) Καλά κάνετε και τρομάζετε. Είναι μια ιστορία τρόμου από έναν μαιτρ τους είδους, τον Toymaker.
Ελπίζω να σας αρέσουν και οι ταινίες που θα παίξουμε και όχι μονο το σινεμά...
@ manetarius:
Οπλιστείτε με θάρρος.
There will be blood...
(δύσκολη εβδομάδα έρχεται για τύπους χωρίς γερό στομάχι)
@ mahler76:
Κακώς. Κάκιστα.
Κακιστότατα!
Μήπως το αφήσατε στην γκαρνταρόμπα όπως μπαίνατε δεξιά;
@ she:
Τα δόντια εντάξει.
Με τα αυτιά έχω ένα πρόβλημα...
@ mara lisha:
Αν υποθέσουμε ότι παίρνει τον μέσο όρο των δύο γονιών, δέσαμε...
Η ιστορία σας είναι πολύ ωραία (πέσατε και σε φανατικό λάτρη της σοκολάτας βέβαια). Αν μας βάζατε κι ένα ονοματάκι, δε θα μας χάλαγε...
@ island:
Η γκαντεμιά που φέρατε στο μπλογκ, με το προηγούμενο link σας φταίει!
(μετά τα μεσάνυχτα θα έχει φύγει)
@ demetrat:
Δηλαδή γιατρέ μου μπορώ να ξαναφάω άφοβα; Γιατί μιαν αδυναμία τους την έχω...
Ο ποιητικός οίστρος τώρα σας ήρθε εσάς ή τον είχατε και πριν την γέννα;
@ apos:
ΕΣΕΙΣ χάνετε τα καλύτερα;;;;
Εμείς δηλαδή που είμαστε κλεισμένοι μέσα σε ένα μπλογκ (ε, σε μια πόλη εννοούσα) τι να πούμε;
@ madame_obscure:
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.
Καλωσήρθατε.
@ halias:
Αυτό το "κάμποσα χιλιόμετρα κοντά" πολύ μου άρεσε. Καλησπέρα σας αγαπητέ μου.
Μπράβο! :)
Η επάνασταση θα ήταν να τρώγατε ΜΟΝΟ καρότα.
ρε σύ σπάι, θα προσέχω μη μπαίνω βράδυ στο μπλογκ σου, ρε, πώς το μαύρισες έτσι! πρόσεχε, έχεις και ευαίσθητας ψυχές σαν και του λόγου μου που σε διαβάζουνε ωρέ, δεν είν'ανάγκη να πάθουμε και τίποτις...
υγ. σκάσε ηλίθια, ότι θέλει κάνει ο σπάι, βουλωσέ το!
Aφού επιμένετε όμως θα σας το δώσω το...ονοματάκι.
Σκατά με μέλι με λένε.
Καλή νύχτα.
:)))
(μη μου δίνετε σημασία, μόνο να δινω συμβουλές στους άλλους ξέρω, και όχι στον εαυτό μου)
Δεν υπάρχει σκέτο καρότο αν αρνηθείς το μαστίγιο....
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό...
Καλημέρα,όμορφο κείμενο....
Αυτό τώρα που κολλάει;;χχμμ ένα καρότο παντού κολλάει...