...
Βούτηξα βαθειά. Πολύ.
Εκεί που δεν φτάνει το ευεργετικό φως του ήλιου, ούτε οι στοργικές αγκαλιές.
Και είδα πράγματα ωραία μα κι αποκρουστικά, είδα νεράιδες και τέρατα, ελεημοσύνες και ευγνομωσύνες, λύπες και θριάμβους, μικρότητες και περηφάνειες.
Εσκαψα σε κάθε ίντσα του λαβύρινθου, και με τα νύχια βρώμικα σκαρφάλωσα να αναδυθώ.
Εδώ έξω είναι καλά.
Ντύνομαι τη στολή την αδιαπέραστη του δύτη και ξαναπέφτω.
Έρεβος.
Μικρά διαμαντάκια λαμπιρίζουν φωτίζοντας αμυδρά την πτώση μου.
Στα τοιχώματα γεννοβολούν οι Ερινύες μου, και ηδονίζονται οι Μούσες μου.
Στροβιλίζομαι στο τίποτα και γκρεμίζομαι στο όλα.
Εκεί, με γονατίζει κάτω ο καθρέφτης, με ρινίσματα ξεσκίζει τη στολή μου, ψάχνει για σάρκα να τραφεί να γιγαντωθεί κι όταν πια μεγάλος ορθώνει το ανάστημά του, σπάει σε χίλια κομμάτια να μου φωτίσουν το βάθος.
Και βλέπω τώρα προδοσίες μεγάλες να παρελαύνουν, γενναιότητες αγέννητες να ασφικτυούν, σωρούς ηδονών τσαλακωμένων σαν άδεια πακέτα, τρένα υποσχέσεων που δεν πατούν σε ράγες.
Βλέπω φόνους, βλέπω βραβεία, βιασμούς και πρωτεία, απληστίες, ανακουφίσεις, αποδράσεις.
Σαστίζω.
Τα χάνω και στροβιλίζομαι με υπερηχητικές ταχύτητες. Τίποτα δε στέκεται όρθιο. Συγκρούονται μεταξύ τους τα πάντα και εκρήξεις μου θαμπώνουν τη λιγοστή μου όραση. Κρότοι αλλοπρόσαλλοι βουίζουν στ’ αυτιά μου σα σφήκες, και χώνονται μέσα, σκαλίζουν, μυρίζουν, αφήνουν ένα θανατηφόρο κεντρί, φεύγουν.
Είμαι κάτω.
Κάτω βαθειά.
Φοβάμαι και τρέμω. Από ηδονή ή από κρύο. Δεν παίζει ρόλο.
Μια κηδεία, μια παρέλαση, ένα μικρόφωνο, μια στρατιωτική τσάντα, ένα σκίρτημα, ένα κοτσύφι, ένα πολυβόλο, ένα ταξίδι, μια ανάσα κομένη, μια κοπέλα θλιμένη, ένα αυτοκίνητο, ένας θάνατος, ένα ποίημα, μια μουσική λυτρωτική, ένα ταμπούρλο, ένας βασιλιάς γυμνός, ένας πετροπόλεμος, ένας πατέρας, μια φάμπρικα, ένας δάσκαλος, ένας σάτυρος, μια εκκλησία, ένα βιτρώ, πινέλα, κουτάκια, ευθείες, γκρεμοί, αλεξίπτωτα, γεράκια, πατερίτσες, αλκοόλ, αυτοκρατορίες, ωκεανοί, παράδεισοι, συντρίμια, δόξες, κέρματα, ενέσεις, τρένα, επαρχίες, εγκαταλείψεις, τρόπαια, φίδια, βρέφη, κατάρες, χιλιόμετρα...
...με προσπερνάνε μ’ αυτήν ακριβώς τη σειρά...
...με σπρώχνουν στην άκρη, με συνθλίβουν με την αύρα τους...
... μετάξια, καρφιά, κρύσταλλα, σιλικόνες, αμυχές, νεροποντές, ακρίδες, ασθενοφόρα, καταφύγια, αγκαλιές, ψίθυροι, νότες, ποτενσιόμετρα, γραφίδες, ηρεμιστικά, αναλήψεις, αμμουδιές, συγγνώμες, ένα πρόσωπο που σβήνει, ένα χαμόγελο που φλέγεται, ένα δάκρυ που εξατμίζεται, ένα χέρι με ξυράφια...
...
Η Ν. μου σκίζει τη στολή, μου βγάζει απαλά τη μάσκα και με αφήνει στο σεντόνι υπομονετικά.
Αύριο, λίγο νερό θα ζητήσω μόνο,
Βούτηξα βαθειά. Πολύ.
Εκεί που δεν φτάνει το ευεργετικό φως του ήλιου, ούτε οι στοργικές αγκαλιές.
Και είδα πράγματα ωραία μα κι αποκρουστικά, είδα νεράιδες και τέρατα, ελεημοσύνες και ευγνομωσύνες, λύπες και θριάμβους, μικρότητες και περηφάνειες.
Εσκαψα σε κάθε ίντσα του λαβύρινθου, και με τα νύχια βρώμικα σκαρφάλωσα να αναδυθώ.
Εδώ έξω είναι καλά.
Ντύνομαι τη στολή την αδιαπέραστη του δύτη και ξαναπέφτω.
Έρεβος.
Μικρά διαμαντάκια λαμπιρίζουν φωτίζοντας αμυδρά την πτώση μου.
Στα τοιχώματα γεννοβολούν οι Ερινύες μου, και ηδονίζονται οι Μούσες μου.
Στροβιλίζομαι στο τίποτα και γκρεμίζομαι στο όλα.
Εκεί, με γονατίζει κάτω ο καθρέφτης, με ρινίσματα ξεσκίζει τη στολή μου, ψάχνει για σάρκα να τραφεί να γιγαντωθεί κι όταν πια μεγάλος ορθώνει το ανάστημά του, σπάει σε χίλια κομμάτια να μου φωτίσουν το βάθος.
Και βλέπω τώρα προδοσίες μεγάλες να παρελαύνουν, γενναιότητες αγέννητες να ασφικτυούν, σωρούς ηδονών τσαλακωμένων σαν άδεια πακέτα, τρένα υποσχέσεων που δεν πατούν σε ράγες.
Βλέπω φόνους, βλέπω βραβεία, βιασμούς και πρωτεία, απληστίες, ανακουφίσεις, αποδράσεις.
Σαστίζω.
Τα χάνω και στροβιλίζομαι με υπερηχητικές ταχύτητες. Τίποτα δε στέκεται όρθιο. Συγκρούονται μεταξύ τους τα πάντα και εκρήξεις μου θαμπώνουν τη λιγοστή μου όραση. Κρότοι αλλοπρόσαλλοι βουίζουν στ’ αυτιά μου σα σφήκες, και χώνονται μέσα, σκαλίζουν, μυρίζουν, αφήνουν ένα θανατηφόρο κεντρί, φεύγουν.
Είμαι κάτω.
Κάτω βαθειά.
Φοβάμαι και τρέμω. Από ηδονή ή από κρύο. Δεν παίζει ρόλο.
Μια κηδεία, μια παρέλαση, ένα μικρόφωνο, μια στρατιωτική τσάντα, ένα σκίρτημα, ένα κοτσύφι, ένα πολυβόλο, ένα ταξίδι, μια ανάσα κομένη, μια κοπέλα θλιμένη, ένα αυτοκίνητο, ένας θάνατος, ένα ποίημα, μια μουσική λυτρωτική, ένα ταμπούρλο, ένας βασιλιάς γυμνός, ένας πετροπόλεμος, ένας πατέρας, μια φάμπρικα, ένας δάσκαλος, ένας σάτυρος, μια εκκλησία, ένα βιτρώ, πινέλα, κουτάκια, ευθείες, γκρεμοί, αλεξίπτωτα, γεράκια, πατερίτσες, αλκοόλ, αυτοκρατορίες, ωκεανοί, παράδεισοι, συντρίμια, δόξες, κέρματα, ενέσεις, τρένα, επαρχίες, εγκαταλείψεις, τρόπαια, φίδια, βρέφη, κατάρες, χιλιόμετρα...
...με προσπερνάνε μ’ αυτήν ακριβώς τη σειρά...
...με σπρώχνουν στην άκρη, με συνθλίβουν με την αύρα τους...
... μετάξια, καρφιά, κρύσταλλα, σιλικόνες, αμυχές, νεροποντές, ακρίδες, ασθενοφόρα, καταφύγια, αγκαλιές, ψίθυροι, νότες, ποτενσιόμετρα, γραφίδες, ηρεμιστικά, αναλήψεις, αμμουδιές, συγγνώμες, ένα πρόσωπο που σβήνει, ένα χαμόγελο που φλέγεται, ένα δάκρυ που εξατμίζεται, ένα χέρι με ξυράφια...
...
Η Ν. μου σκίζει τη στολή, μου βγάζει απαλά τη μάσκα και με αφήνει στο σεντόνι υπομονετικά.
Αύριο, λίγο νερό θα ζητήσω μόνο,
και θα λατρέψω τις στάχτες μου.
...
...
31 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
(έχω πολλές μέρες να σε επισκεφθώ, αλλά δεν θα διαβάσω τίποτα άλλο, ούτε θα γράψω κάτι περισσότερο).
Να θυμάσαι μόνο ότι τίποτα δεν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, είναι απλά μισό. Είμαστε όλοι τυχεροί γι αυτά που έχουμέ, όσο τα έχουμε, γι αυτό και πρέπει να περνάμε πάντα καλά.
(και να σκεφτείς ότι όταν σε γνώρισα μου έκανες κάκιστη εντύπωση)
Λίγο "νωρίς" δεν είναι για να με διαβάζεις;
"Είμαστε όλοι τυχεροί γι αυτά που έχουμε, όσο τα έχουμε". Aυτό το όσο είναι που κάνει τη διαφορά και όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε...
(μα καλά, κάκιστη; ουτε καν κακή;)
Aλλά έχεις δίκιο. Aς μην το κάνουμε chat.
Kαληνύχτα.
Οτι είσαι... ενας spyάνθρωπος... αυτό μόνο μου έρχεται... μοναδική περίπτωση... ανθρώπου...
Οι ενδοσκοπησεις γίνονται μόνο όταν πιάσεις πάτο...
Και έχουν την μορφή που περίεγραψες...με λίγο ίσως παραπάνω πόνο...
Οχι σκέτο πόνο... πόνο με απαξιώση μαζί... για να αγγίζουν το μηδεν...
και τότε... να που μία μαγική ανάσα... μία λάμπα από κομικς ανάβει... η γευση ενός τελευταίου ποτηριού κρασιού πριν την αυτοκτονία... σου δίνει την ώθηση.. για την επιφάνεια...
και όλα φωτίζονται... και όλα αποκτούν καθαρό περίγραμμα...
Γιατί καλές οι θεωρίες περί ορίων και ανατραπών τους...αλλά... τα περιγράμματα χρειάζονται...
Εσύ τα έχεις... για αυτό μπορείς να τα ξεπερνας... spyανθρωπε...
Ονειρα γλυκά... μας γλύκανες πάλι...
Θα επανέλθω με περισσότερα.
Είμαστε τυχεροί αν στο τέλος όλα φωτίζονται. Με περιγράμματα ή χωρίς. Αρκεί να φωτίζονται.
Ξέρετε πόσοι μείναν για πάντα σ' αυτόν τον πυθμένα, αιώνιοι περιπατητές, χωρίς τον λύχνο του Αλλαντίνου να τους φωτίσει ένα μονοπάτι;
Σας ευχαριστώ πολύ.
Απλά.
@ island:
To γνωρίζω καλά αυτό που λέτε.
Εχω ταξιδέψει...
Θα σας περιμένω. Οι διακοπές αργούν ακόμα.
(σαν βρισιά δεν ακούστηκε αυτο??? χαχαχαχαχαχαχαχα)
Test:
Αμα δεν κάτσεις καλα.. θα σε ενδοσκοπήσω!!!! (φοβερή απειλή...)
Υ.Γ. χαχαχαχαχαχαχαχα (φυσάει εδω και ξύπνησα με κέφια!)
Μου έφερες στο νου και μια άλλη ιδιαίτερη "ενδοσκόπηση" από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (την ώρα που πέφτει στο τούνελ).
Να σε πω! Το έχω απορία εδώ και αρκετά posts. Τι θα κάνεις; Φτιάχνεις κανένα δωδεκάλογο των συναισθημάτων του γύφτου; Τα 10 σύγχρονα θανάσιμα αμαρτήματα; Τα κακά της μοίρας σου; Τι θες; (που θα λεγε και ο Γκιωνάκης)
Πάντως ενώ σε περίμενα να μου γυρίσεις ήρεμος από τα λίγα μπάνια, εσύ μου ήρθες και έγραψες posts για την Γκρίνια και την Ενδοσκόπηση. Αυτές είναι οι παρενέργειες μετά από λίγες μέρες με την One Happy Dot;;;
Υ.Γ. Το κείμενο δεν το σχολιάζω. Έχω την αίσθηση ότι δεν το χρειάζεσαι καν. Απλά μωρέ είχα κάνει μπουγάδα και δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι αύριο....χαχαχα!!!
Η ενδοσκόπηση όμως δεν γίνεται στην απομόνωση, γίνεται μέσα στην ζωή, μέσα στην αλληλεπίδραση με τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Γιατί καλά να νομίζεις ότι έχεις ανακαλύψει κάποιες πτυχές του εαυτού σου και τις έχεις αποδεχτεί αλλά περίμενε να δείς την επόμενη φορά που θα δοκιμαστεί η υπομονή σου, ας πούμε, πώς θα αντιδράσεις και τι θα αισθανθείς.
Εύχομαι να φυσάει πιο συχνά. Και όχι μόνο για τα κέφια σας.
Προφανώς οι διακοπές στην Εύβοια βλάπτουν γενικότερα.
Όσο εσείς είχατε θεολογικές αναζητήσεις, εμείς εδώ, πιστοί στο θεάρεστο έργο μας, δημοσιεύσαμε ένα ποστ με διευκρινήσεις για τον "δεκάλογο".
Για να μην επαναλαμβάνομαι και κουράσω τους υπόλοιπους διαβάστε εδώ: Διάλλειμα
Θα διαφωνήσω ελαφρώς. Η ενδοσκόπηση γίνεται κατά τη διάρκεια της ζωής και της αλληλεπίδρασης με άλλους, αλλά μόνο σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης, έστω και στιγμιαίας. Αλλιώς θα ονομαζόταν ομαδική ψυχοθεραπεία.
Τα αποτελέσματα που θα βγάλεις, αν τα καταφέρεις και αναδυθείς, σαφώς και θα τα δοκιμάσεις στη ζωή, και εκεί θα μετρήσεις και τις δυνάμεις σου και τις αποφάσεις σου και τους φίλους σου και τα ρίσκα σου και όλα...
@vk...στα ωπα ωπα τον είχα!
Το σαββατοκύριακο διψάγανε μόνο τα ποδαράκια μου. Εχθές, οι αγωνίες μου...
Άσχετο...πήγες Εύβοια και δεν έκανες ούτε ένα μπάνιο;;;; Στο Θεό σου δηλαδή!!!!
Ασυνείδητα τρώω την ψυχή μου μέρα με την μέρα.
Μάλλον πετύχε η συνταγή αλλά δεν ξέρω πόσες μερίδες έχω ακόμη...
Keep going on (αν το έχεις ξεχάσει που δεν νομίζω!)
Έχεις πολλές μερίδες ακόμα, μην ανησυχείς. Φτάνουν και για κεράσματα...
Y.Γ. Φυσικά και ΔEN το έχω ξεχάσει. Kαι αυτό μάλιστα το EXΩ ηχογραφημένο. Oπότε, θα σας έρθει μια μέρα κατάμουτρα!
Xε, χε...
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Aλλά για σκεφτείτε: Aν δεν ήταν έτσι, ισως... να μην μου άρεσε εμένα τόσο πολύ...
@ ανώνυμος:
Γιατρέ μου; Eσείς εδώ;
@ κωλόγρια:
BΓAINΩ! BΓAINΩ!
Mην έρθεις!
Bοήθειαααααα....
Eίστε πραγματικά πολύ ευγενής, γλυκειά μου δεσποινίς.
Θα σας το ανταποδώσω.
Δεν θα πω μισογεμάτο ή μισοάδειο. Θα πω ότι το γέμισα εγώ πιο πάνω από την μέση. Θέλει δύναμη και χαμόγελο από την ζωή. Δεν θέλω να σχολιάσω το ποστ αλλά εάν περνάς Down καταστάσεις, βγάλε ένα χαμόγελο από την καρδιά σου στον εαυτό σου και στους άλλους και πίστεψέ με η κατάσταση θα ανατραπεί!!!!
ΥΓ: Ελπίζω να μην με παρεξήγησες στο blog μου για την Μαρούσκα. Πάντα καλοπροαίρετα και με άφθονο χιούμορ μιλάω!!!!
Δύσκολες φάσεις περνάω πολύ συχνά τα τελευταία 2-3 χρόνια.
Mε έχουν δυναμώσει αρκετά και αυτό μου επιτρέπει να κάνω και τέτοια ταξίδια μέσα μου.
Tο κείμενο αυτό δεν περιγράφει κάτι που μου συμβαίνει τώρα, αλλά κάτι που το κάνω εγώ (το επιδιώκω) σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Λειτουργεί και λίγο σαν αυτοκάθαρση...
Y.Γ. Ποτέ δεν παρεξηγώ έναν άνθρωπο με έμφυτη αίσθηση του χιούμορ.