...που ακούμπησα πάνω σου να ξαποστάσω κι εσύ έγινες παγκάκι, για μένα, και μετά νερό και μετά πετσέτα να σκουπιστώ από τον ιδρώτα, να μην κολάω, κι έσβησες τη σκιά μου να μην την κυνηγάω πια, κι έμεινα χωρίς project, να σ’ αγαπώ για όλα αυτά που ζωγράφισες στον τοίχο του υπνοδωματίου, όσα βράδυα κοιμήθηκες μόνη σου, εγώ έγραφα κακοφορμισμένες μελωδίες που δεν θα τις παίξει κανένα πιάνο.
...που μεγάλωσα πιο αργά, γιατί έπρεπε να με προλάβεις, κι εγώ διψούσα για το παιδί που ήσουν, αλλά δεν είχα χρήματα για στρατιωτάκια και κούκλες, τα ξόδεψα σε περιοδικά με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες και σκάφη και στερεοφωνικά και μπογιές και ταπετσαρίες τοίχου, το μέλλον μου ήθελε ντεκόρ, κι εσύ διάλεγες απλόχερα παυσίπονα και μου ‘δινες τα βράδυα να κοιμάμαι, να αντέξω το άλλο πρωί, να φτιάξω κι άλλα περιοδικά.
...που έχεις αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου, σαν για πάντα, κάθε που πάει να φύγει ζωγραφίσεις δρόμους τριγύρω, τους ακολουθεί, μπερδεύεται, εσύ ξαποσταίνεις γιατί είναι αδηφάγοι οι δρόμοι, κι έρχεται αυτό μόνο του, ακολουθεί τις πινακίδες που τις έβαλες επίτηδες ανάποδα, ήξερες πως δεν λειτουργεί έτσι εκείνο, και χτυπάει με δύναμη στη γκαραζόπορτα, εσύ ανοίγεις, του κάνεις μπάνιο, καθαρίζει και ξεκουράζεται μέσα σου.
...που κάθε μου επανάσταση χορταίνει με τις αντοχές σου και κάθε μου μολύβι σκεύρωσε από το κλάμα σου, κουκουλοφόροι προδότες σε χτύπησαν αλύπητα, κι εσύ γυμνή, δεμένη στην καρέκλα, στο πάτωμα, δεν μίλησες για τα κρησφύγετά μου, έτσι τώρα κυκλοφορώ ελέυθερος, να ζωγραφίζω μέλισσες στις λεωφόρους, και μόνο μια γέφυρα με καμένες λάμπες με κράτησε από κάτω της για πάντα.
...που κάθε που βραδυάζει, μου κρατάς τα χέρια που σου κρύβω και με σφιγμένες τις παλάμες μου τραγουδάς παραμύθια, μαύροι κύκλοι στο φεγγάρι απ’ έξω σε σαγηνεύουν, μιλάς, εμένα με τρομάζει το αλύχτισμα του λύκου από το δίπλα μπαλκόνι, μιλάς, δε φοβάμαι, και τρέμω σε κάθε σου λέξη μην εκστομίσεις όνειρα που με καυλώνουν, και δεν πληρώσω τις πιστωτικές, θα κάνω μια μεγάλη έκπτωση να πάρω όλους τους πελάτες, θα γεννήσεις μυρωδιές, βάλσαμα, αιώρες στα σύννεφα, θα γεννήσεις ένα παιδί, που θα το ακουμπήσουμε στοργικά επάνω τους, θα το χαϊδέψουμε με την ανάσα μας και θα σβήσουμε το φως, κι εκείνο θα διώχνει τους μπαμπούλες μου, γιατί είναι γενναίο σαν τις αντιρρήσεις σου και άπειρο σαν τις ενοχές μου.
...που σε γυρνούσα πίσω απ’ όλες σου τις εκδρομές, και μετά σε κλείδωνα σε μουσικές που μισούσες, σε μπαλκόνια χωρίς λουλούδια και σε καναπέδες να ανασαίνεις τον ιδρώτα μου, κι εσύ σφουγγάριζες κάθε θλίψη από το ταβάνι, έφτιαχνες ψεύτικα λουλούδια από πλέξιγκλας, έστρωνες σεντόνια καθαρά στους εφιάλτες μου, να μη βρωμάνε, κόλλαγες τα χείλη σου μέσα μου, μου χάριζες δυο φρέσκιες ανάσες και κλεινόσουν στο υπόγειο να κλάψεις για τις καινούργιες σου εκδρομές, που θα τις κάνεις με μειωμένο εισητήριο, μην χάσεις κι αυτό το τρένο της ηλικίας.
...που όποτε σκοντάφτω κοιτάς με θαυμασμό έναν χάρτινο ήρωα, και γράφεις άρθρα στις εφημερίδες για το αντάρτικο των πόλεών μου, λες και ξεμείναμε από επαναστάσεις και συ έπρεπε να ζωγραφίσεις άλλη μία να χύσουμε το αίμα μας, τα ξυραφάκια δεν αξίζουν ανδριάντες, ενώ εγώ μια θέση στην αιωνιότητα την κράτησα με τη απερισκεψία μου, να ‘χω όλο το χρόνο να σου πως πως σ’ αγαπάω.
.
.
.
.
...που μεγάλωσα πιο αργά, γιατί έπρεπε να με προλάβεις, κι εγώ διψούσα για το παιδί που ήσουν, αλλά δεν είχα χρήματα για στρατιωτάκια και κούκλες, τα ξόδεψα σε περιοδικά με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες και σκάφη και στερεοφωνικά και μπογιές και ταπετσαρίες τοίχου, το μέλλον μου ήθελε ντεκόρ, κι εσύ διάλεγες απλόχερα παυσίπονα και μου ‘δινες τα βράδυα να κοιμάμαι, να αντέξω το άλλο πρωί, να φτιάξω κι άλλα περιοδικά.
...που έχεις αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου, σαν για πάντα, κάθε που πάει να φύγει ζωγραφίσεις δρόμους τριγύρω, τους ακολουθεί, μπερδεύεται, εσύ ξαποσταίνεις γιατί είναι αδηφάγοι οι δρόμοι, κι έρχεται αυτό μόνο του, ακολουθεί τις πινακίδες που τις έβαλες επίτηδες ανάποδα, ήξερες πως δεν λειτουργεί έτσι εκείνο, και χτυπάει με δύναμη στη γκαραζόπορτα, εσύ ανοίγεις, του κάνεις μπάνιο, καθαρίζει και ξεκουράζεται μέσα σου.
...που κάθε μου επανάσταση χορταίνει με τις αντοχές σου και κάθε μου μολύβι σκεύρωσε από το κλάμα σου, κουκουλοφόροι προδότες σε χτύπησαν αλύπητα, κι εσύ γυμνή, δεμένη στην καρέκλα, στο πάτωμα, δεν μίλησες για τα κρησφύγετά μου, έτσι τώρα κυκλοφορώ ελέυθερος, να ζωγραφίζω μέλισσες στις λεωφόρους, και μόνο μια γέφυρα με καμένες λάμπες με κράτησε από κάτω της για πάντα.
...που κάθε που βραδυάζει, μου κρατάς τα χέρια που σου κρύβω και με σφιγμένες τις παλάμες μου τραγουδάς παραμύθια, μαύροι κύκλοι στο φεγγάρι απ’ έξω σε σαγηνεύουν, μιλάς, εμένα με τρομάζει το αλύχτισμα του λύκου από το δίπλα μπαλκόνι, μιλάς, δε φοβάμαι, και τρέμω σε κάθε σου λέξη μην εκστομίσεις όνειρα που με καυλώνουν, και δεν πληρώσω τις πιστωτικές, θα κάνω μια μεγάλη έκπτωση να πάρω όλους τους πελάτες, θα γεννήσεις μυρωδιές, βάλσαμα, αιώρες στα σύννεφα, θα γεννήσεις ένα παιδί, που θα το ακουμπήσουμε στοργικά επάνω τους, θα το χαϊδέψουμε με την ανάσα μας και θα σβήσουμε το φως, κι εκείνο θα διώχνει τους μπαμπούλες μου, γιατί είναι γενναίο σαν τις αντιρρήσεις σου και άπειρο σαν τις ενοχές μου.
...που σε γυρνούσα πίσω απ’ όλες σου τις εκδρομές, και μετά σε κλείδωνα σε μουσικές που μισούσες, σε μπαλκόνια χωρίς λουλούδια και σε καναπέδες να ανασαίνεις τον ιδρώτα μου, κι εσύ σφουγγάριζες κάθε θλίψη από το ταβάνι, έφτιαχνες ψεύτικα λουλούδια από πλέξιγκλας, έστρωνες σεντόνια καθαρά στους εφιάλτες μου, να μη βρωμάνε, κόλλαγες τα χείλη σου μέσα μου, μου χάριζες δυο φρέσκιες ανάσες και κλεινόσουν στο υπόγειο να κλάψεις για τις καινούργιες σου εκδρομές, που θα τις κάνεις με μειωμένο εισητήριο, μην χάσεις κι αυτό το τρένο της ηλικίας.
...που όποτε σκοντάφτω κοιτάς με θαυμασμό έναν χάρτινο ήρωα, και γράφεις άρθρα στις εφημερίδες για το αντάρτικο των πόλεών μου, λες και ξεμείναμε από επαναστάσεις και συ έπρεπε να ζωγραφίσεις άλλη μία να χύσουμε το αίμα μας, τα ξυραφάκια δεν αξίζουν ανδριάντες, ενώ εγώ μια θέση στην αιωνιότητα την κράτησα με τη απερισκεψία μου, να ‘χω όλο το χρόνο να σου πως πως σ’ αγαπάω.
.
.
.
.
42 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν έχω κάτι άλλο να πω.
Κι έχω πολλά ακόμα να πω.
Η ευχή μου!
Καλησπέρες κατάσκοπε!
Αξιοθαύμαστο. Τουλάχιστον.
Είστε τυχερός. Σας εύχομαι πραγματικά μετά από χρόνια να είστε τα γεροντάκια της ιστορίας (03).
Καλημέρα.
Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ μου.
@ sdryche:
Άγρυπνος κι εσείς;
Έτσι που το πάμε και οι δύο δεν μας βλέπω να φτάνουμε στην ηλικία τους...
(βλακ χιούμορ)
Γυρνά προς τον τοίχο και λέει μόνο:
- Περιορίσου στο να μ' αγαπάς κάθε μέρα..."
Ντανιέλ Πενάκ, Συγγραφείς σε Τιμή Ευκαιρίας.
(Αναστολή πληθυντικού ευγενείας: Να την αγαπάς κάθε μέρα. Κάθε μα κάθε μέρα. Ακόμα κι όταν προσωρινά τη μισείς.)
Τι ωραίο και σπάνιο αληθινά συναισθήματα να παράγουν τόσο όμορφα κείμενα!
Όλες μου τις ευχές για σας κι εκείνη που αιχμαλώτισε τόσο γλυκά το βλέμμα σας, κύριε spy!
μακάρι η συγγραφή των κειμένων σου να σου δίνει ανάσες γιατί ένιωσα μια πολυκατοικία να πέφτει πανω στην ψυχή σου.
Να αγαπάς χωρίς... τακτοποίηση... και τα 3 θα γίνουν 103.
Σελιτσάνος.
Σας εύχομαι να είσαστε πάντοτε έτσι και κάθε χρόνο να νιώθετε την ανάγκη να γράφετε σε ένα blog, σε ένα χαρτί, σε έναν τοίχο αυτά που αισθάνεστε.
καλημέρες!
(Ευτυχώς που δεν περάσατε για καφέ Spy, βγήκε πολύ πικρός!)
καλημέρα :)
Έτσι λέω κιεγώ. Να συνεχίσω.
Είναι όμορφα...
@ elf:
Σας ευχαριστώ καλή μου elf για τις ωραίες σας ευχές.
@ apos:
Ξέρετε, καμιά φορά εμείς οι άντρες ταμπουρωνόμαστε πίσω από το "άτρωτο" προφίλ μας και ξεχνάμε πως όλοι έχουν την ανάγκη να ακούν ή να διαβάζουν αυτά που νιώθεις για αυτούς. Κι ας τα ζουν κάθε μέρα. Είναι γλυκό να τα θυμίζεις...
Καλά το ένιωσες φίλε μου, είσαι από τους λίγους που διαβάζουν πίσω από τις λέξεις. Ευτυχώς με βρήκε η ΕΜΑΚ και μου έδωσε ένα πληκτρολόγιο...
@ κ.κ.μοίρης:
and: "our house, in the middle of the street"...
@ Σελιτσάνος:
Καμιά φορά τα καταφέρνω.
Αν όχι, παίζω μπουνίδια με τις λέξεις κι απλώνω τα άντερά μου στις ταράτσες...
Είστε ένας ποιητής των συναισθημάτων σας και (για πρώτη ίσως και τελευταία φορά) μιλάω πολύ σοβαρά!
Χαίρομαι πάρα πολύ όταν οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο όμορφες και σας εύχομαι ... τα πάντα (να ορίστε, πάλι έμεινα απο λόγια).
Καλή μου wilma. Χαμογελάω ακόμα μ' αυτό που μου γράψατε. Με την πολυλογία μου του χρόνου θα χρειαστώ τον τοίχο του Άγνωστου Στρατιώτη που είναι κομμάτι μεγάλος.
@ alicia:
Έτσι πρέπει, το ξέρω.
Αλλά είναι ψυχοφθόρες και οι εξομολογήσεις, ξέρετε. Σαν να γυρνάς τη λάμπα της ανάκρισης, μόνος σου μέσα στα μάτια σου.
Εσείς το κάνετε;
@ cinderella:
Θέλετε να της το πείτε εσείς;
Εγώ της είπα πολλά εχθές το βράδυ...
Κι αυτό ακούγεται και υπεροπτικό αν της το πω εγώ.
Θα με βοηθήσετε λιγάκι;
(Πέρασα και παραπέρασα, αλλά ήταν όντως πικρός για μένα, ειδικά εχθές το βράδυ, κι ας κάθησα κανένα μισάωρο στην καφετέριά σας σκεπτόμενος αν πρέπει να επέμβω ή όχι. Τελικά με κέρδισε η κούραση, και δεν τον ήπια τον καφέ. Βρήκατε θέμα όμως κι εσείς...)
@ one happy dot:
Κι αν δεν την προσέχω όσο πρέπει, να με σκουντάτε (εσείς που ξέρετε), γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ και τα λάθη τα 'χω κάνει χόμπυ...
@ ανώνυμος:
Δεν αποκλείεται.
Θα της ζητήσω όμως ένα συγγνώμη, επειδή μου το επισημάνατε,
κι επειδή υπάρχει πάντα ένας λόγος
κι ένας χώρος γι αυτή τη λέξη.
Σας ευχαριστώ.
Αν και δεν ξέρω πως να το καταφέρω αυτό το "πάντα"...
@ manetarius:
Μείνατε από λόγια
πάνω στο... "τα πάντα";
Τι να τα κάνετε τα παραπάνω λόγια;
Και δικά σου, και αυτών που τη διαβάζουν.
Ελπίζω κάπου να ακουστεί και το σωστό "αχ".
γαμώτο! και είμαι και σε ξένο σπίτι!
(ευτυχώς είμαι μόνος μου και μπορώ να κλάψω με την ησυχία μου)
"που μεγάλωσα πιο αργά, γιατί έπρεπε να με προλάβεις"
Εγώ να δείτε πως το ελπίζω...
αποτέτοιος:
Κι εμένα μου άρεσε.
Που το έκανα.
(κλάψτε με την ησυχία σας, αλλά πετάξτε τα χαρτομάντηλα μετά, μην σας πάρουν χαμπάρι...)
καλό απόγευμα
:)
Έλπιζω να άγγιξαν οποία έπρεπε να αγγίξουν , με το τρόπο που άγγιξαν και εμάς (τους τρίτους)
εξομολογηθειτε αφοβα λοιπον. στο σωστο ανθρωπο παντα, ετσι;
α και κατι ακομα:
τι θα πει "ετσι πρεπει;" δεν το πιστευω οτι το ειπατε εσεις αυτο.
και σταματαω εδω γιατι θα θελω να κανω και τριτο σχολιο μετα και θα φαω σουτ :$
Fake δεν θα πει τίποτα...
Ούτε πάντα, ούτε ποτέ...
@ k@terin@:
Τόσο καθαρά;
Με εκπλήσσετε.
Καλωσήρθατε.
@ alicia:
Με μαλώσατε τώρα...
:(
Γι αυτό σας κάνω δώρο-bonus άλλα δύο σχόλια. Ένα για να το μετανιώσετε, κι ένα για να κλωτσήσετε τον τοίχο με την ησυχία σας...
που λέμε και εμείς
Μπα.
Στο άλλο ποστ τα ξέρασα.
Και βρωμάνε.
Να το ζήσετε!!!
Να το ρουφήξετε μέχρι το μεδούλι!!!
Σας απαντώ αργά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά...
Σταγόνα δεν θ' αφήσουμε.
Όσο περνάει απ' το χέρι μας...
@ tovene592:
Για μένα δεν υπάρχει "πάντα" και "ποτέ" φίλε μου. Όσο κρατήσει ευτυχία θα είναι...
Σας ευχαριστώ για την ευχή.
@ αφηγήτρια:
Tον φοβάστε γιατί υπάρχει.
Kαι δεν είναι ποτέ αναίμακτος.
Σε όσα γράφετε έχετε δίκιο. Γι αυτό κι εγώ δεν πιστεύω στο "πάντα". Πηδάμε τα χάσματα μέρα με τη μέρα κι αν το βήμα, μας φτάσει απέναντι θα συνεχίσουμε, αν όχι...
@ masterpcm:
Eύκολο να το λέτε.
Eσείς το κάνετε;
;)
(μου αρέσει πολύ το ύφος των κειμένων σας, φιλικά, Α.)
Θα τη σκεφτώ την προσθήκη σας.
Έχει ενδιαφέρον.
(έντεκα)