...που ακούμπησα πάνω σου να ξαποστάσω κι εσύ έγινες παγκάκι, για μένα, και μετά νερό και μετά πετσέτα να σκουπιστώ από τον ιδρώτα, να μην κολάω, κι έσβησες τη σκιά μου να μην την κυνηγάω πια, κι έμεινα χωρίς project, να σ’ αγαπώ για όλα αυτά που ζωγράφισες στον τοίχο του υπνοδωματίου, όσα βράδυα κοιμήθηκες μόνη σου, εγώ έγραφα κακοφορμισμένες μελωδίες που δεν θα τις παίξει κανένα πιάνο.

...που μεγάλωσα πιο αργά, γιατί έπρεπε να με προλάβεις, κι εγώ διψούσα για το παιδί που ήσουν, αλλά δεν είχα χρήματα για στρατιωτάκια και κούκλες, τα ξόδεψα σε περιοδικά με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες και σκάφη και στερεοφωνικά και μπογιές και ταπετσαρίες τοίχου, το μέλλον μου ήθελε ντεκόρ, κι εσύ διάλεγες απλόχερα παυσίπονα και μου ‘δινες τα βράδυα να κοιμάμαι, να αντέξω το άλλο πρωί, να φτιάξω κι άλλα περιοδικά.

...που έχεις αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου, σαν για πάντα, κάθε που πάει να φύγει ζωγραφίσεις δρόμους τριγύρω, τους ακολουθεί, μπερδεύεται, εσύ ξαποσταίνεις γιατί είναι αδηφάγοι οι δρόμοι, κι έρχεται αυτό μόνο του, ακολουθεί τις πινακίδες που τις έβαλες επίτηδες ανάποδα, ήξερες πως δεν λειτουργεί έτσι εκείνο, και χτυπάει με δύναμη στη γκαραζόπορτα, εσύ ανοίγεις, του κάνεις μπάνιο, καθαρίζει και ξεκουράζεται μέσα σου.

...που κάθε μου επανάσταση χορταίνει με τις αντοχές σου και κάθε μου μολύβι σκεύρωσε από το κλάμα σου, κουκουλοφόροι προδότες σε χτύπησαν αλύπητα, κι εσύ γυμνή, δεμένη στην καρέκλα, στο πάτωμα, δεν μίλησες για τα κρησφύγετά μου, έτσι τώρα κυκλοφορώ ελέυθερος, να ζωγραφίζω μέλισσες στις λεωφόρους, και μόνο μια γέφυρα με καμένες λάμπες με κράτησε από κάτω της για πάντα.

...που κάθε που βραδυάζει, μου κρατάς τα χέρια που σου κρύβω και με σφιγμένες τις παλάμες μου τραγουδάς παραμύθια, μαύροι κύκλοι στο φεγγάρι απ’ έξω σε σαγηνεύουν, μιλάς, εμένα με τρομάζει το αλύχτισμα του λύκου από το δίπλα μπαλκόνι, μιλάς, δε φοβάμαι, και τρέμω σε κάθε σου λέξη μην εκστομίσεις όνειρα που με καυλώνουν, και δεν πληρώσω τις πιστωτικές, θα κάνω μια μεγάλη έκπτωση να πάρω όλους τους πελάτες, θα γεννήσεις μυρωδιές, βάλσαμα, αιώρες στα σύννεφα, θα γεννήσεις ένα παιδί, που θα το ακουμπήσουμε στοργικά επάνω τους, θα το χαϊδέψουμε με την ανάσα μας και θα σβήσουμε το φως, κι εκείνο θα διώχνει τους μπαμπούλες μου, γιατί είναι γενναίο σαν τις αντιρρήσεις σου και άπειρο σαν τις ενοχές μου.

...που σε γυρνούσα πίσω απ’ όλες σου τις εκδρομές, και μετά σε κλείδωνα σε μουσικές που μισούσες, σε μπαλκόνια χωρίς λουλούδια και σε καναπέδες να ανασαίνεις τον ιδρώτα μου, κι εσύ σφουγγάριζες κάθε θλίψη από το ταβάνι, έφτιαχνες ψεύτικα λουλούδια από πλέξιγκλας, έστρωνες σεντόνια καθαρά στους εφιάλτες μου, να μη βρωμάνε, κόλλαγες τα χείλη σου μέσα μου, μου χάριζες δυο φρέσκιες ανάσες και κλεινόσουν στο υπόγειο να κλάψεις για τις καινούργιες σου εκδρομές, που θα τις κάνεις με μειωμένο εισητήριο, μην χάσεις κι αυτό το τρένο της ηλικίας.

...που όποτε σκοντάφτω κοιτάς με θαυμασμό έναν χάρτινο ήρωα, και γράφεις άρθρα στις εφημερίδες για το αντάρτικο των πόλεών μου, λες και ξεμείναμε από επαναστάσεις και συ έπρεπε να ζωγραφίσεις άλλη μία να χύσουμε το αίμα μας, τα ξυραφάκια δεν αξίζουν ανδριάντες, ενώ εγώ μια θέση στην αιωνιότητα την κράτησα με τη απερισκεψία μου, να ‘χω όλο το χρόνο να σου πως πως σ’ αγαπάω.
.
.
.
.

42 Comments:

  1. PN said...
    Ελπίζω απλά να μπορεί να το διαβάσει.

    Δεν έχω κάτι άλλο να πω.
    Spy said...
    Κι εγώ το ίδιο ελπίζω.

    Κι έχω πολλά ακόμα να πω.
    brainwaves said...
    Απ' τα τρία στα τριάντα να έχεις να λες και μετά στα εκατό...
    Η ευχή μου!

    Καλησπέρες κατάσκοπε!
    SDRyche said...
    Είπατε όλα αυτά κι έχετε πολλά ακόμα να πείτε;
    Αξιοθαύμαστο. Τουλάχιστον.

    Είστε τυχερός. Σας εύχομαι πραγματικά μετά από χρόνια να είστε τα γεροντάκια της ιστορίας (03).

    Καλημέρα.
    Spy said...
    @ brainwaves:
    Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ μου.


    @ sdryche:
    Άγρυπνος κι εσείς;
    Έτσι που το πάμε και οι δύο δεν μας βλέπω να φτάνουμε στην ηλικία τους...
    (βλακ χιούμορ)
    Ανώνυμος said...
    συνεχίστε...και οι λύκοι θα πάψουν να αλυχτάνε...και οι μπαμπούλες θα χαθούνε στο σκοτάδι... συνεχίστε ...όμως...αφουγκραστείτε και το κλάμα της...
    elf said...
    "...-Εσένα θα σ' αγαπώ πάντα, της λέω.
    Γυρνά προς τον τοίχο και λέει μόνο:
    - Περιορίσου στο να μ' αγαπάς κάθε μέρα..."
    Ντανιέλ Πενάκ, Συγγραφείς σε Τιμή Ευκαιρίας.

    (Αναστολή πληθυντικού ευγενείας: Να την αγαπάς κάθε μέρα. Κάθε μα κάθε μέρα. Ακόμα κι όταν προσωρινά τη μισείς.)

    Τι ωραίο και σπάνιο αληθινά συναισθήματα να παράγουν τόσο όμορφα κείμενα!

    Όλες μου τις ευχές για σας κι εκείνη που αιχμαλώτισε τόσο γλυκά το βλέμμα σας, κύριε spy!
    apos said...
    words fail me. Ειλικρινά. Δεν ξέρω αν έχει σημασία να μπορέσει να το διαβάσει. Σημασία έχει ότι μπορεί να το ζει.
    thamnos said...
    Καλημέρα,
    μακάρι η συγγραφή των κειμένων σου να σου δίνει ανάσες γιατί ένιωσα μια πολυκατοικία να πέφτει πανω στην ψυχή σου.
    Να αγαπάς χωρίς... τακτοποίηση... και τα 3 θα γίνουν 103.
    Ανώνυμος said...
    a spy in the house of love !
    Ανώνυμος said...
    Ελπίζω (κι αν όχι,εύχομαι) όλ΄αυτά να τα λέτε μ΄ένα μόνον βλέμμα.


    Σελιτσάνος.
    wilma said...
    Πολύ όμορφο κείμενο, αλλά ακόμη πιο όμορφο είναι το γεγονός ότι εκτιμάτε κι ανταποδίδετε την αγάπη που σας προσφέρει.
    Σας εύχομαι να είσαστε πάντοτε έτσι και κάθε χρόνο να νιώθετε την ανάγκη να γράφετε σε ένα blog, σε ένα χαρτί, σε έναν τοίχο αυτά που αισθάνεστε.
    Y. K. said...
    τι όμορφα που τα γράφεις αυτά.που τα γράφεις και τα νιώθεις! κι αν τυχόν, αν ακόμα δεν της τα έχεις όλα πει, να της τα πεις. μα κι ακόμα και να τα έχει ακούσει, κάθε μέρα να της τα λες καλέ μου spy.κάθε μέρα!

    καλημέρες!
    cinderella said...
    Είναι πολύ τυχερή να της πεις. Πολύ τυχερή...
    βιολιστης στη στεγη said...
    Βάλσαμο! Το χρειαζόμουν.
    (Ευτυχώς που δεν περάσατε για καφέ Spy, βγήκε πολύ πικρός!)
    One Happy Dot said...
    Χρόνια τέσσερα, χρόνια πέντε, χρόνια εκατό, χρόνα χίλια...να την προσέχετε οσο σας προσέχει...παρακαλώ, ελπίζω...αν και γνωρίζω! Καλή συνέχεια! :)
    Ανώνυμος said...
    ego katalava oti tis exeis kanei ti zwi patini its gynaikas
    Ανώνυμος said...
    εγώ υποκλίνομαι.να είστε γεροί και δυνατοί παλικάρι μου.και πάντα να βγαίνει έτσι η φωνή σου..αγαπησιάρικη.
    καλημέρα :)
    Spy said...
    @ houlk:
    Έτσι λέω κιεγώ. Να συνεχίσω.
    Είναι όμορφα...


    @ elf:
    Σας ευχαριστώ καλή μου elf για τις ωραίες σας ευχές.


    @ apos:
    Ξέρετε, καμιά φορά εμείς οι άντρες ταμπουρωνόμαστε πίσω από το "άτρωτο" προφίλ μας και ξεχνάμε πως όλοι έχουν την ανάγκη να ακούν ή να διαβάζουν αυτά που νιώθεις για αυτούς. Κι ας τα ζουν κάθε μέρα. Είναι γλυκό να τα θυμίζεις...
    Spy said...
    @ thamnos:
    Καλά το ένιωσες φίλε μου, είσαι από τους λίγους που διαβάζουν πίσω από τις λέξεις. Ευτυχώς με βρήκε η ΕΜΑΚ και μου έδωσε ένα πληκτρολόγιο...


    @ κ.κ.μοίρης:
    and: "our house, in the middle of the street"...


    @ Σελιτσάνος:
    Καμιά φορά τα καταφέρνω.
    Αν όχι, παίζω μπουνίδια με τις λέξεις κι απλώνω τα άντερά μου στις ταράτσες...
    manetarius said...
    Ομολογώ οτι με έχετε συγκινήσει!!
    Είστε ένας ποιητής των συναισθημάτων σας και (για πρώτη ίσως και τελευταία φορά) μιλάω πολύ σοβαρά!
    Χαίρομαι πάρα πολύ όταν οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο όμορφες και σας εύχομαι ... τα πάντα (να ορίστε, πάλι έμεινα απο λόγια).
    Spy said...
    @ wilma:
    Καλή μου wilma. Χαμογελάω ακόμα μ' αυτό που μου γράψατε. Με την πολυλογία μου του χρόνου θα χρειαστώ τον τοίχο του Άγνωστου Στρατιώτη που είναι κομμάτι μεγάλος.


    @ alicia:
    Έτσι πρέπει, το ξέρω.
    Αλλά είναι ψυχοφθόρες και οι εξομολογήσεις, ξέρετε. Σαν να γυρνάς τη λάμπα της ανάκρισης, μόνος σου μέσα στα μάτια σου.
    Εσείς το κάνετε;


    @ cinderella:
    Θέλετε να της το πείτε εσείς;
    Εγώ της είπα πολλά εχθές το βράδυ...
    Κι αυτό ακούγεται και υπεροπτικό αν της το πω εγώ.
    Θα με βοηθήσετε λιγάκι;
    Spy said...
    @ βιολιστής στη στέγη:
    (Πέρασα και παραπέρασα, αλλά ήταν όντως πικρός για μένα, ειδικά εχθές το βράδυ, κι ας κάθησα κανένα μισάωρο στην καφετέριά σας σκεπτόμενος αν πρέπει να επέμβω ή όχι. Τελικά με κέρδισε η κούραση, και δεν τον ήπια τον καφέ. Βρήκατε θέμα όμως κι εσείς...)


    @ one happy dot:
    Κι αν δεν την προσέχω όσο πρέπει, να με σκουντάτε (εσείς που ξέρετε), γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ και τα λάθη τα 'χω κάνει χόμπυ...


    @ ανώνυμος:
    Δεν αποκλείεται.
    Θα της ζητήσω όμως ένα συγγνώμη, επειδή μου το επισημάνατε,
    κι επειδή υπάρχει πάντα ένας λόγος
    κι ένας χώρος γι αυτή τη λέξη.
    Spy said...
    @ nana**:
    Σας ευχαριστώ.
    Αν και δεν ξέρω πως να το καταφέρω αυτό το "πάντα"...


    @ manetarius:
    Μείνατε από λόγια
    πάνω στο... "τα πάντα";
    Τι να τα κάνετε τα παραπάνω λόγια;
    Aggelos Spyrou said...
    Πολλά "αχ" βγάζει αυτή η ανάρτηση...

    Και δικά σου, και αυτών που τη διαβάζουν.

    Ελπίζω κάπου να ακουστεί και το σωστό "αχ".
    ο αποτέτοιος said...
    ουφ! συγκινήθηκα πάλι!
    γαμώτο! και είμαι και σε ξένο σπίτι!
    (ευτυχώς είμαι μόνος μου και μπορώ να κλάψω με την ησυχία μου)
    ο αποτέτοιος said...
    ευχή δεν σας δίνω. τις έχετε έτσι και αλλιώς. μου άρεσε αυτό το
    "που μεγάλωσα πιο αργά, γιατί έπρεπε να με προλάβεις"
    Spy said...
    aggelos spyrou:
    Εγώ να δείτε πως το ελπίζω...


    αποτέτοιος:
    Κι εμένα μου άρεσε.
    Που το έκανα.
    (κλάψτε με την ησυχία σας, αλλά πετάξτε τα χαρτομάντηλα μετά, μην σας πάρουν χαμπάρι...)
    Ανώνυμος said...
    αν ήξερες..πως να καταφέρεις αυτό το "πάντα" ..θα ήταν fake..αρκεί που έχεις και άλλα να πεις.να τα πεις,να τα λες.με κάθε ευκαιρία.
    καλό απόγευμα
    :)
    K@terin@ said...
    Δεν υπάρχει τίποτα πιο ουσιαστικό απο το να μπορείς να αποτυπώνεις τόσο καθαρά τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου.
    Έλπιζω να άγγιξαν οποία έπρεπε να αγγίξουν , με το τρόπο που άγγιξαν και εμάς (τους τρίτους)
    Y. K. said...
    το κανω και τρωω στραπατσα μετα. εσεις που εχετε τον ανθρωπο σας γιατι να δισταζετε; ψυχοφθορο δεν ειναι να το λες, κατι που εχεις αποδεχτει, κατι που εχει ωριμασει πια μεσα σου. ισα-ισα απελευθερωνεσαι οταν το κανεις ;)
    εξομολογηθειτε αφοβα λοιπον. στο σωστο ανθρωπο παντα, ετσι;
    α και κατι ακομα:
    τι θα πει "ετσι πρεπει;" δεν το πιστευω οτι το ειπατε εσεις αυτο.
    και σταματαω εδω γιατι θα θελω να κανω και τριτο σχολιο μετα και θα φαω σουτ :$
    Spy said...
    @ nana**:
    Fake δεν θα πει τίποτα...
    Ούτε πάντα, ούτε ποτέ...


    @ k@terin@:
    Τόσο καθαρά;
    Με εκπλήσσετε.
    Καλωσήρθατε.


    @ alicia:
    Με μαλώσατε τώρα...
    :(
    Γι αυτό σας κάνω δώρο-bonus άλλα δύο σχόλια. Ένα για να το μετανιώσετε, κι ένα για να κλωτσήσετε τον τοίχο με την ησυχία σας...
    Ατίθασος ενήλικας said...
    Ξέρασες τα μέσα σου,
    που λέμε και εμείς
    Spy said...
    @ απατεώνες:
    Μπα.
    Στο άλλο ποστ τα ξέρασα.
    Και βρωμάνε.
    katerina said...
    Ήρθα αργα, αλλά ποτέ δεν είναι αργα.
    Να το ζήσετε!!!
    Να το ρουφήξετε μέχρι το μεδούλι!!!
    tovenito said...
    πόσο τυχερός. που μπορείς και λες αυτή τη λέξη. εύχομαι το τρία να πάει στο πάντα.
    αφηγήτρια said...
    ...εγώ πάλι γιατί τον φοβάμαι αυτόν τον αλληλοσπαραγμό; γιατί αυτό το πέρασμα του ενός στη ζωή του άλλου δεν είναι ανοιξιάτικο αεράκι αλλά λαίλαπα, αφήνει πίσω χάσματα και καταστροφές, που δεν φαίνονται, θα φανούν αργότερα, όταν το 3 γίνει 13, 23, 33...ίσως ιδιαίτερα τότε που θα είναι αργά, κι επειδή με συγκλόνισε η περιγραφή και μου θύμισε πολλά, σου εύχομαι να μην κρατήσει αυτή η παραφορά τόσο, αλλά ή να γίνει ανάμνηση-καύσιμη υλή για το μέλλον, ή, να γίνει μη-παραφορά, να καθιζάνει αναίμακτα όσο μπορείτε ακόμη... αλλά αξίζει κι αυτό; δεν ξέρω, κι εγώ αναπάντητα τα έχω αυτά τα ερωτήματα.
    Masterpcm said...
    Είστε και οι δυο τυχεροί, έχετε ασπίδα. Μη φοβάστε τίποτα, ούτε εσάς..
    Spy said...
    @ katerina:
    Σας απαντώ αργά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά...
    Σταγόνα δεν θ' αφήσουμε.
    Όσο περνάει απ' το χέρι μας...


    @ tovene592:
    Για μένα δεν υπάρχει "πάντα" και "ποτέ" φίλε μου. Όσο κρατήσει ευτυχία θα είναι...
    Σας ευχαριστώ για την ευχή.


    @ αφηγήτρια:
    Tον φοβάστε γιατί υπάρχει.
    Kαι δεν είναι ποτέ αναίμακτος.
    Σε όσα γράφετε έχετε δίκιο. Γι αυτό κι εγώ δεν πιστεύω στο "πάντα". Πηδάμε τα χάσματα μέρα με τη μέρα κι αν το βήμα, μας φτάσει απέναντι θα συνεχίσουμε, αν όχι...


    @ masterpcm:
    Eύκολο να το λέτε.
    Eσείς το κάνετε;
    ;)
    Masterpcm said...
    θα ήθελα πολύ να σας απαντούσα.. ναί..
    αφηγήτρια said...
    ...μια μικρή προσθήκη στην περί "παντός" φιλοσοφία: το "πάντα" (όχι το αρκουδάκι, το άλλο) αποτελείται από πολλά συνεχόμενα "κάθε στιγμή" και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται... και μια αδιάκριτη ερώτηση που επιδέχεται μια αδιάκριτη απάντηση ή μια διακριτική αδιαφορία: έχετε μεγάλη διαφορά ηλικίας;
    (μου αρέσει πολύ το ύφος των κειμένων σας, φιλικά, Α.)
    Spy said...
    @ αφηγήτρια:
    Θα τη σκεφτώ την προσθήκη σας.
    Έχει ενδιαφέρον.

    (έντεκα)

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy