Προσοχή:
Ακολουθεί σοφιστικέ και άκρως σοβαρό κείμενο.
Παρακαλούμε συνεχίστε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη.
Το κατάστημα ουδεμία ευθύνη φέρει για τυχόν παρενέργειες.
Ο αυτοσαρκασμός αποτελεί για μένα μέγιστη αρετή, και σημάδι υψηλής ευφυϊας, πραγματικού γνώθι σεαυτόν και πηγαίου χιούμορ.
Τώρα τελευταία, έχω αρχίσει να βάζω στο ίδιο επίπεδο και την αυτοαναίρεση.
Η αυτοαναίρεση δεν είναι η μηδενιστική κοινοτυπία που συνοψίζεται στη φράση: “είπα ξείπα”… Είναι κάτι πέρα από αυτό, πιο βαθύ και πιο σκληρό, αλλά συνάμα και πιο λυτρωτικό.
Έχει να κάνει με αποφάσεις που πήρα σε σημαντικές στιγμές, με αποφάσεις βαρύνουσας σημασίας, με δηλώσεις λογίδρια, και την κατάριψη όλων των λόγων που με κάνουν να αποφασίζω κάτι, με αλλαγή εντέλει στάσης και τρόπου ζωής.
Οι ενέργειές μου, ως αποτέλεσμα είτε σκέψης, είτε παρορμητισμού, σημαδεύουν το παρελθόν και το παρόν μου, προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά που αν τα συνθέσεις κατάλληλα ιχνογραφούν περίφημα το περίγραμμά μου. Το περίγραμμα και μόνον αυτό, διότι το μέσα μου, το γεμίζουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι φόβοι, τα όνειρα, οι επιθυμίες. Με λίγα λόγια, οι ενέργειές μου, και ειδικότερα οι ορατές από τους άλλους, είναι η εικόνα που εγώ θα ήθελα να έχουν οι υπόλοιποι για μένα. Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι όντως αυτήν έχουν, αλλά εν κατακλείδι είναι ο αυτοστιγματισμός μου και όπως σε κάθε έργο τέχνης, έτσι και εδώ, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι μπορεί και θέλει, κι έτσι διαμορφώνει την άποψή του για την αισθητική και όχι μόνο, του έργου.
Κατά καιρούς οι ενέργειές μου, και πριν από αυτές οι αποφάσεις μου, ήταν προϊόντα εμπειριών, λαθών, παραμετροποιήσεων, ζυγίσματος καταστάσεων, παιδείας, κουλτούρας και στάσης ζωής. Όλα τα παραπάνω είχαν το ειδικό βάρος τους τη στιγμή της απόφασης ή της πράξης. Το ειδικό βάρος αυτό δεν είναι σταθερό. Μεταβάλλεται, καθώς μεταβάλλονται οι εξωγενείς παράγοντες αλλά και οι εσωτερικές παράμετροι που οδηγούν στο αποτέλεσμα.
Αποκτώ έτσι λοιπόν, αυτόματα και αδιαπραγμάτευτα, το δικαίωμα, να αυτοαναιρεθώ, όταν μέρος ή το σύνολο των παραμέτρων που προσδίδουν το ειδικό βάρος αυτό, αλλάζει, καταργείται, ή επαναπροσδιορίζεται σε μια νέα στιγμή, μια νέα εποχή, με νέα δεδομένα.
Η αυτοαναίρεση, είναι το εντελώς προσωπικό μου ρίσκο, του να ακυρώσω μια στάση ζωής (αλλά όχι απαραίτητα και τα αποτελέσματα που μέχρι τώρα υπήρξαν βάσει αυτής), ή μια σημαντική απόφαση που ορίζει συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις, και να τα αντικαταστήσω με κάτι νέο ή απλώς τροποποιημένο, που με εκφράζει καλύτερα τη δεδομένη στιγμή, ή απλώς μου ανοίγει ορίζοντες, την πόρτα των οποίων αγνοούσα ή συνειδητά απέφευγα να ανοίξω ως τούδε.
Η αυτοαναίρεση (για να το συνδέσω και με προηγούμενο ποστ), είναι η δήλωσή μου π.χ. ότι το μαύρο δεν είναι ένα ακόμα χρώμα, αλλά ο συνδυασμός όλων των υπολοίπων χρωμάτων στο μέγιστο βαθμό. Είναι η απόφαση να δοκιμάσω π.χ. σούσι, ενώ μέχρι πριν λίγο δήλωνα ότι δεν πρόκειται να φάω ποτέ ωμή σάρκα, ως στάση ζωής ή ως αποτέλεσμα ταμπού. Είναι τέλος ο παρορμητισμός μου να ερωτευθώ π.χ. παράφορα ένα μολύβι, ένα σύννεφο, μια γαρδένια, ένα κείμενο ή μια μουσική, ενώ μέχρι τώρα ξόδευα τα τελευταία μου αποθέματα σε ανθρώπους και δη του αντιθέτου φύλου.
Ακόμα και η δημιουργία αυτού του blog εντέλει, είναι για μένα μια ακόμη έκφανση αυτοαναίρεσης, αφού η εσωστρέφεια που με κατέτρεχε μέχρι πρότινος, μου όριζε την απαγόρευση δήμοσιας επίδειξης οποιασδήποτε μύχιας σκέψης μου, οποιουδήποτε προσωπικού μου προβληματισμού, και την δημόσια αποκύρηξη οποιασδήποτε σταθεράς στη ζωή μου.
Αυτοαναιρούμαι, σημαίνει για μένα πως δεν είμαι αμοιβάδα (ούτε αχιβάδα), πως μεταλλάσομαι και προσαρμόζομαι, ρισκάρω και τολμώ, βουτάω με τα μούτρα σε τοίχους από άγνωστα υλικά, σταματάω να ισορροπώ στο ίδιο καλοτεντωμένο σχοινί με δίχτυ ασφαλείας από κάτω, επαναπροσδιορίζω τις σχέσεις μου και το περιβάλλον μου για να μην πεθάνω από ανία, ανακαλύπτω εκ νέου τη χαρά της δημιουργίας...
Αυτοαναιρούμαι κάθε φορά που ξυπνάω και είναι πρωί με ήλιο στον ουρανό, ενώ είχα πείσει τον εαυτό μου πως το βράδυ θα πέθαινα στο κρεβάτι, λουσμένος τους εφιάλτες μου και δαγκώνοντας σκληρά το μαξιλάρι και τις αγωνίες μου...
Αυτοαναιρούμαι για να νιώθω πως έχω κι άλλα να κατακτήσω...
Labels: concepts, official statements, opinion, thoughts
τσσσ... άλλα μου λέν τα μάτια σου κ άλλα η καρδία σου.
Πολυγραφότατος όπως πάντα και ταλαντούχος στην πουστιά της γλώσσας, μια μας τα λες έτσι μια γκιουβέτσι.
Σ αγαπάμε όμως και θα περιμένουμε να σε δούμε στα πρωτοσέλιδα με τους καλύτερους...ανθρώπους.
Κατά τ΄άλλα συμφωνώ απόλυτα μαζίσας.
Καλή σας ημέρα..ανόητε.
Και χαίρομαι.. που αυτοαναιρείστε.. διότι έτσι αποκτάει ενδιαφέρον να προσπαθεί κανείς να σας παρασύρει...
Μου την σπάνε τα άτομα που επιμένουν.. και που δεν είναι ενδοτικα..
Είναι βαρετά..και άκρως εγωιστικά...
Αλλοστε.. και η ζαβολιά.. είναι ένας τρόπος αυτοαναίρεσης..και ως γνωστόν...έχει άλλη γλύκα...
Υ.Γ. Πόσο χαίρομαι που γυρίσατε!!!!
Χαχαχαχαχαχαχαχα αξιαγάπητε ζαβολιάρηηηη!!!
Χωρίς να το ξέρεις μου είπες πολλά πράγματα που χρειαζόμουν. Πιστοποίησες για μια ακόμη φορά γιατί είσαι το e-alter ego μου. Δεν είμαστε καθόλου ίδιοι. Δεν μοιάζουμε, δεν βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις, αλλά από πολλές απόψεις πιστεύουμε στα ίδια πράγματα.
Αυτοαναίρεση, λοιπόν. Να προσθέσω κάτι; Άνθρωπος που δεν αναιρεί το είναι του περιοδικά, δεν είναι άνθρωπος, δεν ζει...!!!!
Περνάω μια φάση αυτοαναίρεσης είναι η αλήθεια. Ίσως γι' αυτό με άγγιξε τόσο πολύ το κείμενο. Να 'σαι καλά Spy.
Μην μπαίνετε στον κόπο.
Κοπανιέμαι και μόνος μου...
(το ότι κάνατε κυρία μου πρώτη σχόλιο, το θεωρείτε κατόρθωμα; όχι θέλω να ξέρω... άμα είναι, να σας στέλνω ένα sms 10 δευτερόλεπτα πριν δημοσιεύσω, να το κάνετε κάθε μέρα...)
@ thamnos:
(τι είναι το "γκιουβέτσι";)
Με αγαπάτε μέχρι να αυτοαναιρεθείτε κι εσείς...
Όλοι το παθαίνουν κάποτε.
@ aura:
(σ.σ. "περικεφαλαία" είναι το σωστό)
Χαίρομαι που συμφωνείτε.
Το "ανόητε" να το εκλάβω ως κοπλιμέντο;
Μόνο εσείς με καταλαβαίνετε εδώ μέσα. Κι ελπίζω να θεωρείτε το ποστ αυτό άκρως σοβαρό.
Μάτωσα για να το γράψω...
@ vk in athens:
Τώρα άμα γράψω κι άλλα μελιστάλακτα θα μου την πείτε πάλι, οπότε λέω να μείνω σε αυτό το τρυφερό ενσταντανέ μεταξύ μας.
Ευχαριστώ πολύ.
Πιο απλά γκιουβέτσι έιναι τρόπος μαγειρέματος και όχι συνταγή.
Επίσης μιας και σε βρίσκω πολύ σοβαρό σήμερα, αν ήταν να αυτοαναιρεθώ για τα συναισθήματα μου στο πρόσωπο σου θα το είχα κάνει ήδη, είχα αρκετές ευακιρίες κατά καιρούς.
@ακανόνιστη αν σου την σπάνε τα άτομα που επιμένουν και είναι εγωιστές μάλλον έχετε λάθος
e-άποψη για τον e-συγγραφέα. sorry
Αει να δεις
Ξεκινάς λέγοντας πως όπως ο αυτοσαρκασμός, έτσι και η αυτοαναίρεση είναι μέγιστη αρετή, σημάδι υψηλής ευφυϊας, πραγματικού γνώθι σεαυτόν και πηγαίου χιούμορ.
Και μετά εξηγείς τους λόγους γιατί αυτοαναιρείσαι. Το πήρες ολίγον εγωκεντρικά το ζήτημα. Με λίγα λόγια μας λες πως αυτοαναιρείσαι κι έτσι είσαι ευφυής και ενάρετος.
Το θέμα είναι να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές αρετές και αξίες στους γύρω μας. Όχι στον εαυτό μας. Και να παραδειγματιζόμαστε μάλλον.
Αυτό στην ουσία που βάφτισες σήμερα αρετή αυτοαναίρεσης είναι η παραδοχή πως καμία απόφαση δεν είναι δέσμευση, καμία βαρύνουσα δήλωση δεν είναι πράξη νοήμονα ανθρώπου, καμία επιμονή σε αδιέξοδες επιλογές δεν είναι λογική στάση. Καμιά φορά θέλει θάρρος να αυτοαναιρείσαι, όμως το υλικό αρετής είναι το ίδιο το θάρρος.
Πόσο θα εκτιμούσες την αυτοαναίρεση σε κάποιον άλλον?
Σε κάποιον που σου είχε υποσχεθεί πως θα σε φροντίζει πχ αλλά μετά τα ζύγισε και αποφάσισε πως δε νοιάζεται?
Ισως να μην είναι και το καλύτερο παράδειγμα απλώς το αναφέρω εννοώντας ότι η αυτοαναίρεση καμιά φορά μπορεί να μην είναι τόσο αγνή και ευεργετική για όλους.
Ή επίσης εσυ μπορει να εκτιμας την αξια της αναιρεσης μιας επιλογής σου αλλα πρεπει να δεις τι γινεται και με αυτους που συναναστρεφεσαι, ποσο πραγματικα το εκτιμουν κι αυτοι. Κι αν εσυ το πάρεις ως στάση ζωής, αυτοι πόσο θα θέλουν ένα λαθος που επαναλαμβανεται?
Συμφωνώ σε πολλά από όσα γράφεις Πως η συνειδητοποιηση των λαθων μας, μας κανει να νιωθουμε περισσότερο ανθρωποι, προτείνω ακόμα και να αγαπάμε τα λάθη του παρελθοντος μας.
Κλείνοντας να σου πω και πως δεν μου πολύάρεσε και αυτό που λες
«οι ενέργειές μου, και ειδικότερα οι ορατές από τους άλλους, είναι η εικόνα που εγώ θα ήθελα να έχουν οι υπόλοιποι για μένα». Δεν έχω ακόμα διαπιστώσει γιατί. Θα επανέλθω αν είναι.
Όλα τα παραπάνω γιατί είδα κάποιον που θέλει να μοιραστεί μια πολύπλοκη σκέψη, σε καμία περίπτωση κακοπροαίρετα, έτσι?
sorry αλλα θολωσα λιγο
γενικότερα οι e-απόψεις για e-χαρακτήρες που γνωρίζεις απο e-μερολόγια (blogs) και e-mails είναι κατα 90% λάθος...πιστεύω
Η χαρά του να κρύβεσαι κ να μιλάς με αγνώστους, που κ να σε απαξιόνουν δεν σε νοιάζει, είναι πολύ ελκυστική κ μπερδεμένη.
stop γιατί θα μας κράξει ο κάτοχος.
Απόλυτα σεξιστικό το βρίσκω το κείμενό σας αγαπητέ...μου αρέσει
Τέλος, εφιστώ την προσοχή στο εξής: σε καμία περίπτωση η αυτοαναίρεση δεν αποτελεί μια γοητευτική σοφιστεία για να είμαστε ασυνεπείς φέροντας ταυτόχρονα και τα εύσημα της αρετής ;)
Χωρίς να εχω καμία πρόθεση να σε αμφισβητήσω, θα ήθελα να σου πω ότι εως ενα βαθμό μου δίνεις την εντύπωση ότι η αυτοαναίρεση λειτουργεί για σένα σαν μια μονάδα μέτρησης της προσωπικής σου εξέλιξης.
Αυτοαναιρούμαι κατα συνέπεια προχωράω και δεν μένω στάσιμος. Είναι έτσι όμως? Αν σήμερα λες άσπρο και παίρνεις ορισμένες αποφάσεις βάσει του άσπρου και αύριο αποφασίσεις ότι τελικά πρόκειται για μαύρο και προσαρμόσεις τις αποφάσεις σου ανάλογα, τότε κάνεις ενα βήμα μπροστά ή ενα βήμα πίσω? Και πόσο μπορεί ο περίγυρός σου να βασίζεται στα λόγια ή τις πράξεις σου αν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι υπάρχει σημαντική πιθανότητα να αυτοαναιρεθείς στην προσπάθειά σου να "κατακτήσεις κι άλλα"?
Αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό ενός "ζωντανού" ανθρώπου ή μιας αναποφάσιστης προσωπικότητας?
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη ως πρός την ανάγκη του ανθρώπου να μεταλλάσεται, να διαφοροποιείται, να ανακαλύπτει, να δημιουργεί, να καινοτομεί, να μην προσαρμόζεται σε δεδομένα με το απλό σκεπτικό ότι "ανασαίνω αρα είμαι ζωντανός και υπάρχω". Από την άλλη όμως υπάρχουν ορισμένες αξίες οι οποίες χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους και την πορεία τους στο χρόνο και ενδεχομένως η αναίρεση αυτών να αλλάξει αυτομάτως και την προσωπική ιστορία του καθενός.
Ναι το νόμισμα έχει δυο όψεις αλλά από τη στιγμή που θα αποφασίσεις κορώνα ή γράμματα και θα το ρίξεις στον αέρα είναι λίγες οι πιθανότητες αυτό να κάτσει όρθιο...
Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι δεν προσπαθώ να σε πείσω για το αντίθετο, απλά καταγράφω τους προβληματισμούς που μου γέννησε το post σου.
Πάω μπορώ να δουλεύω για σας ...έστω πάρτ τάιμ;
Ευχαριστούμε σεφ!
@ απατεώνες:
Πήγα, είδα, και ξανήρθα.
εγώ πάντως νομίζω οτι συγχαίεις λίγο την έννοια της αυτοαναίρεσης με την έννοια της διχασμένης προσωπικότητας!!
Το να αυτοαναιρείσαι δεν συμβαίνει 24 ώρες την ημέρα. Θέλει χρόνο και κυρίως εσωτερική αξιολόγηση των γεγονότων που σε οδηγούν σε αλλαγή κάποιας στάσης που είχες.
στην ελευθερια .
Ειπα - ξειπα (λατρεμενη μου ατακα)
σημαινει ειπα κι αλλαξα γνωμη!
για χιλιους δυο λογους και κυριως γιατι ακομα το σκεπτεσθαι επιβιωνει του μαραινεσθαι
Ειναι αναφαιρετο δικαιωμα του καθενος να αναιρει και να αυτοαναιρειται...
και ναι ειναι πολυ λιγοτερο βολικο αυτο
απο το να δηλωνει κατι
και να παραμενει ξυλινα εκει οταν γυρω του ακομα και η γη γυριζει
ποσο μαλλον οι καταστασεις και τα συναισθηματα!
-καποτε πειτε μου..
ποσες φορες αυτοαναιρεσατε το ιδιο σας το μπλοκ
και θελησατε να το διαγραψετε?
θα συνεχίσετε για καιρό τις ασκήσεις αυτές ;
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω πως νιώθω ότι έχω ήδη απαντήσει σε όλα στο κείμενό μου.
Παρόλα αυτά, με παραξηγήσατε ελαφρώς (ή εγώ δεν το έγραψα καλά). Δεν θέλω να παινέψω το σπίτι μου πλαγίως, λέγοντας πως εξυψώνω την αξία της αυτοαναίρεσης, και άρα είμαι ευφυής κλπ. Αυτοί είναι προσδιορισμοί που έδωσα σε αυτούς που "κατέχουν" την αρετή του αυτοσαρκασμού. Απλώς αρχίζω και τοποθετώ και την αυτοαναίρεση στο ίδιο επίπεδο "αρετής".
Εξήγησα στην δεύτερη μόλις παράγραφο πως: "Η αυτοαναίρεση δεν είναι η μηδενιστική κοινοτυπία που συνοψίζεται στη φράση: “είπα ξείπα”…"
Είναι κάτι πολύ βαθύτερο και ως τέτοιο προφανώς δεν αφορά αποφάσεις του τύπου "πάμε να δούμε αυτήν την ταινία" και μετά "άσε βαριέμαι..."
Το δικαίωμα της αυτοαναίρεσης το έχουμε όλοι. Κι αν θέλω κάποιος να σεβαστεί το δικό μου, όποτε και αν προκύψει η ανάγκη να το χρησιμοποιήσω, έτσι θα σεβαστώ κι εγώ το δικό του.
Το τι δημιουργεί συναισθηματικά ή και πρακτικά σε κάποιον άλλον, μια δική μου αυτοαναίρεση, είναι μάλλον κάτι που εκείνος θα πρέπει να χειριστεί και όχι εγώ. Αν μπορώ βέβαια, θα τον βοηθήσω. Αν όχι όμως, θα πρέπει να διαχειριστεί το νέο δεδομένο κατά βούλησιν, όσο βέβαια του επιτρέπει ο σεβασμός προς την απόφασή μου.
(τυχαίο και επίτηδες "χαζό" παράδειγμα):
Αν κάποτε μια κοπέλα σας είχε πει "σ'αγαπώ" ή ακόμα χειρότερα "θα σ'αγαπώ για πάντα" κι εσείς χτίσατε πάνω σε αυτό, η ευθύνη του χτισίματος βαραίνει εσάς. Η κοπέλα δηλαδή δεν έχει το δικαίωμα να σταματήσει να σας αγαπά; Κι αν όντως σταματήσει πρέπει να μην σας το πει για να μην γκρεμιστεί ο δικός σας κόσμος;
Το πως θα διαχειριστούμε την αυτοαναίρεση του άλλου, εξαρτάται από τις δικές μας προσλαμβάνουσες, εμπειρίες, αξίες και αντοχές.
(για να είμαι ειλικρινής τη φράση σας "αυτοι πόσο θα θέλουν ένα λαθος που επαναλαμβανεται?" δεν την κατάλαβα)
Όταν διαπιστώσετε γιατί δεν σας άρεσε και η άλλη φράση μου, επανακάμψτε. Μπορούμε να το συζητήσουμε.
Υ.Γ. Και θολός ωραίος είστε...
Τα blogs δεν είναι όλα e-μερολόγια.
(το "πιστεύω" σας έσωσε από άλλο ένα σχόλιο-σεντόνι...)
@ thamnos:
Ο κάτοχος σήμερα δεν θα κράξει κανέναν. Το θέμα είναι ΠΟΛΥ σοβαρό.
@ island:
Ε, ένα δίκιο το έχετε, τώρα που το ξαναδιαβάζω...
Ένα θέμα που συμβαίνει συχνά στα blogs (εν μέρει λογικό και υγιές) είναι ότι συχνά δεν διακρίνει κανείς το μέτρο από την υπερβολή μέσα από τα κείμενα που διαβάζει.
Δεν νομίζω ότι ο Spy είτε οποιοσδήποτε άλλος υπερασπίζει την υπερβολή. Στο μέτρο όμως του εφικτού και του κοινωνικά αποδεκτού η αυτοαναίρεση είναι επιτακτική ανάγκη. Δεν καταλαβαίνω γιατί συχνά οι αναγνώστες θεωρούν δεδομένο ότι ο συγγραφέας δεν έχει την αίσθηση του μέτρου; Όταν γράφω ένα κείμενο προϋποθέτω ότι οι άλλοι δεν με περνάνε για αναίσθητο, ηλίθιο και ουτοπικό.
Η Naf το θέτει εξαιρετικά ότι συγχέουμε "την έννοια της αυτοαναίρεσης με την έννοια της διχασμένης προσωπικότητας!!
Το να αυτοαναιρείσαι δεν συμβαίνει 24 ώρες την ημέρα."
Και να σας πω και κάτι...είναι λογικό να συγκρατούμαστε έτσι ώστε να μην πληγώνουμε τους άλλους, αλλά είναι και ρατσιστικό από τους άλλους να μας θέλουν στατικούς και απαράλλακτους. Δεν είναι κακό και οι γύρω μας να αυτοαναιρούνται που και που...
Ο κόσμος δεν πήγε ιστορικά μπροστά από τη διατήρηση του status quo, αλλά από την αέναη αυτοαναίρεση.
Αυτά είχα να πω και ελάλησα...!!!!
Μα, έχετε απόλυτο δίκιο!
Η αυτοαναίρεση ουδεμία σχέση έχει με την ασυνέπεια (αν και ξέρω τουλάχιστον έναν ασυνεπή τύπο που του αρέσει να αυτοαναιρείται).
Στο κάτω κάτω θα πρέπει να είσαι και σχετικά συνεπής με αυτό για το οποίο αυτοαναιρέθηκες αν δεν θες να σε πουν καραγκιόζη...
@ one happy dot:
(δε θέλω να φανώ ισοπεδωτικός αλλά έχω δει νομίσματα να κάθονται όρθια...)
Σε γενικές γραμμές νομίζω πως σε σχέση με τους άλλους, η απάντησή μου παραπάνω στον "fight back" θα σας καλύψει.
Η αυτοαναίρεση (για μένα τουλάχιστον) δεν είναι κάτι που τόσο εύκολα και αβίαστα τα παίρνει όλα παραμάζωμα. Το παράδειγμα με το άσπρο και το μαύρο είναι μάλλον ατυχές, διότι αφενός υπάρχει και το γκρι, και αφετέρου δεν είναι απαραίτητο αυτό να ορίζει εξέλιξη ή οπισθοδρόμιση. Δεν υπάρχει μόνο το μπροστά και το πίσω. Υπάρχει και το πλάι. Ο ελιγμός. Στην ιστιοπλοοία πρέπει να το έχετε μάθει αυτό μάλλον...
Ο περίγυρός μου μπορεί να βασίζεται σε μένα και στα λόγια μου (ακόμα κι αν αυτοαναιρεθώ) ΜΟΝΟ, και τονίζω τη λέξη, ΜΟΝΟ εάν μου έχει εμπιστοσύνη. Πραγματική. Έτσι, ακόμα κι αν τον φοβίσει ή τον ξενίσει στιγμιαία η "νέα μου απόφαση" λογικά θα με στηρίξει και θα στηριχθεί και εκείνος σ'αυτήν. Αλλιώς βράστα...
Τέλος πιστεύω πως η εμμονή σε ιδέες και απόψεις που ξεπεράστηκαν με το χρόνο, ή απλώς εξαφανίστηκαν οι γενεσιουργές αιτίες τους, στο όνομα της μη αυτοαναίρεσης, μόνο αργός θάνατος μπορεί να ονομαστεί, και πιστέψτε με, εμένα δε μου ταιριάζει...
(δεν κάνει καλό συνδυασμό με τις κουρτίνες μου...)
Κι εγώ πίστευα πως δεν έχω λόγια αλλά βρήκα. Προσπαθήστε κι άλλο. Αλλιώς τι δουλειά περιμένετε να σας δώκω;
@ naf(Νο512):
Με καλύψατε πλήρως στην απάντηση προς "dot". Και με εκπλήσσετε...
@ απατεώνες:
Τον έφτιαξα, τον ήπια και περιμένω...
Κρίμα...
@ talisker stt:
Καταρχάς: Καλωσήρθατε.
Καταμέσην: Η ατάκα "το σκέπτεσθαι επιβιώνει του μαραίνεσθαι" ήτο όλα τα λεφτά. Της αξίζει τουλάχιστον μία ανάρτηση.
Κατατέλος: Σας λέω τώρα, όχι κάποτε: Το μπλογκ αυτό αυτοαναιρέθηκε από μόνο του περισσότερες φορές από ότι εγώ σχεδίασα...
η διαφωνια μου ειναι στο οτι αρετη πρεπει να ειναι Και κατι που θα θαυμασουμε σε καποιον αλλον. ας δωσει καποιος ενα παραδειγμα οπου θα αναφωνησουμε "να ενα εξαιρετος ανθρωπος, αυτοαναιρεθηκε"
κατα τ αλλα συμφωνω στα περισσοτερα απο αυτα που ομορφα λες, να διεκδικησουμε τη ζωη μας, να μη βαρεθουμε, κι οταν σπασουμε τα μουτρα μας πεφτωντας απ το ξηλο σχοινι, ας αυτοαναιρεθουμε λεγοντας πως καλη φαση θα ηταν τελικα το διχτι ασφαλειας ;)
Επειδή το είδα το ονοματάκι μου να μοστράρει θα ήθελα απλά να παρατηρήσω ότι αν το παράδειγμα με το άσπρο-μαύρο ήταν τραβηγμένο ήταν απλά και μόνο γιατί αυτό μου ήρθε στο μυαλό και οχι για να ταυτίσω ή να μπλέξω την έννοια της διχασμένης προσωπικότητας με εκείνη της αυτοαναίρεσης.
Αν παρόλα αυτά δημιούργησε "παρέξήγηση" ειλικρινά συγγνώμη από το αναγνωστικό κοινό.
Και κάτι ακόμα...το ότι "διαφωνώ" ή έστω αμφισβητώ τα λεγόμενα του συγγραφέα δεν σημαίνει ότι αμφισβητώ την ικανότητά του να διαθέτει -επαρκή- αίσθηση του μέτρου όπως αναφέρει ο vk. Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζεμένοι και να πίνουμε καφέ και να τα συζητάμε ολα αυτά με τη διαφορά ότι δεν θα μεσολαβούσαν χρονικά διαστήματα μεταξύ των απόψεων των συμμετεχόντων (στην καφεδοποσία και την συζήτηση), θα υπήρχε μια ροή η οποία ενδεχομένως να μας απέτρεπε από εικασίες εκατέροθεν. Άλλωστε όπως είπα και στο προηγούμενο σχόλιό μου, έγραψα τους προβληματσιμούς που μου γέννησε η ανάρτηση του Spy χωρίς καμία διάθεση να του αλλάξω μυαλά ή να τον αμφισβητήσω. Μιλάω επι προσωπικού πάντα...
Ρωτήστε τον προπονητή μου.
Εκείνος μου δίνει τα αναβολικά.
@ vk in athens:
ΑΠΟΛΥΤΩΣ RESPECT!!!
RESPECT!!!
(μη με παρεξηγήσετε αλλά κόνταψα να εκσπερματώσω κατά την ανάγνωση...)
ΚΑΙ ΠΑΛΙ RESPECT!!!!!!!!!!!
Ούτε εγώ δεν θα μπορούσα να γράψω τόσο καλά αυτα που σκεφτόμουν...
@ apos:
Ναι αλλά ξέμεινα από γκουακαμόλε...
θα ηθελα να πω κι αλλα αλλά δεν προλαβαινω τωρα
ενα μονο σε σχεση με τα σχολια περι
αυτοαναίρεσης και διχασμένης προσωπικότητας
Νομιζω οτι οπου υφισταται το αυτονοητο δεν χρειαζεται να τονιζεται
οσοι εχουν μπει στη διαδικασια να αυτοαναιρεθουν
να επανασυνταξουν δηλ τη σκεψη τους και τις συνισταμενες
μπορουν να διαχωρισουν τη διεργασια αυτη
απο την αλλη του διχασμου
(του δεν ξερω τι μου γινεται) .
Επισης συμφωνω απολυτα με τη παρατηρηση οτι το απιστευτο για παντα απο μονο του αναιρει καθε λογικη και αιωνιοτητα
πιστευω ομως οτι οποιος κι αν το λεει
εκεινη τη στιγμη το πιστευει
εχοντας παντα
μα παντα
μα παντα
το δικαιωμα να παψει να το νιωθει και να το πιστευει....
Εχουμε να κανουμε με την εκφραση του συναισθηματος..το οποιο ρεει και γι αυτο λεγεται συναισθημα και οχι πχ παγκακι...
απο κει και περα οποιος το παρει σοβαρα το για παντα....συνηθως φταιει αυτος και οι ανασφαλειες του
..και καταληγουμε και παλι στα αυτονοητα
και νιωθω πως καταχρωμαι χρονου και φιλοξενιας
εφυγα
-κι αν εχω αλλα λαθη γιατι γραφω βιαστικα δεν το διαγραφω!!!:)
-επαναλαμβανω μου αρεσε πολυ σαν ποστ
Η λεξιπλασία σας δεν θα σας σώσει
:P
(πρόχειρο παράδειγμα που μου ήρθε στο μυαλό: Παπανδρέου. Όχι ο ΓΑΠ φυσικά... Ο άλλος.)
@ one happy dot:
Kι εγώ σας αγαπώ!
(στη ροή της συζήτησης και στο χρόνο αυτής, ένα δίκιο το έχετε, αλλά αυτή είναι η πλάκα με τα blogs: μετά από μερικά σχόλια κανείς δεν ξέρει ποιός απαντάει σε ποιον...)
@ naf(Νο634):
Το πρώτο avatar της ημέρας που αυτοαναιρέθηκε!!!!!!!
@ talisker:
Κι εσείς μας αρέσετε ως "σχόλιο"!
Πολύ.
Συμπτωματικά δε, συμφωνούμε και απολύτως μαζί σας.
(ελπίζω να μη φεύγετε για πάντα...)
και ετσι πεθανε πτωχη η καημενη!
Εχω μαθημα αγγλικων καποιοι φιλοι αναρτουν εις την αγγλικη και πρεπει να τους αποκρυπτογραφησω!!
ΧΧΧ αχαχα ελπιζω να μην περναει συχνα απο δω...
-μετα εχω και μια ωρα 'αλληγορικη" για να κατανοω τον Τακις...
αφηστε
χαιρομαι που εδω δεν χρειαστηκα διερμηνεα!!:))
ΧΧΧ
Αλήθεια ποιά είστε;
Σας κατανοούμε και σας συμπονούμε στο μέτρο του δυνατού. Αν αργήσετε θα φάμε μόνοι μας...
@ βιολιστής στη στέγη:
Σαν χρησμός ακούστηκε αυτό...
@ [germanos]:
Ναι αλλά να με ξαναφέρετε γιατί δεν ξέρω ακόμα αν μ'αρέσει εκεί.
Μα κάτι ερωτήσεις που κάνετε κι εσείς πρωί πρωί...
;Ρ
Όπως και να έχει εμείς σε αγαπάμε :)
Λοιπόν άλλαξες γνώμη, αγαπάς το «the blog» σου;
απλά ξέρεις η αυτοαναίρεση έχει κι έναν αρνητισμό σα λέξη. υπονοεί ότι ξεπουλάς ή απαρνιέσαι κάτι. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαφωνώ με το κείμενο. ο επαναπροσδιορισμός δείχνει άνθρωπο χωρίς αγκυλώσεις, με ανοιχτό πνεύμα, όπως νομίζω ότι είσαι.
και επειδή με κατηγόρησες ότι παραείμαι ευγενικός μαζί σου, αν θες σου κάνω ποστ υπερπαραγωγή που θα σε βρίζω πατόκορφα! λολ
(Και δηλώνω ευθαρσώς ότι αυτό είναι το μόνο στο οποίο δεν σκοπεύω να αυτοαναιρεθώ).
Σελιτσάνος.
Νομίζω ότι μια τέτοια συζήτηση δεν μπορεί να διεξαχθεί αν πρώτα δεν γίνει κατάθεση του λεξιλογίου των συμμετεχόντων, πράγμα κομμάτι δύσκολο στην κατηγορία "μπλογκ".
Και εξηγούμαι. Σκέφτομαι το Α, πληκτρολογώ τη φράση με το περιληπτικό-συμπυκνωμένο νόημα Β, όποιος το διαβάσει καταλαβαίνει το Γ, σκέφτεται το Δ, απαντά με την φράση Ε και εγώ καταλαβαίνω το ΣΤ.
Είναι πολλά τα γράμματα Άρη... και έχασα το θέμα του ποστ:)
Καλό βράδυ. Ελπίζω να είστε εντός του περιγράμματός σας αύριο.
Χαχαχαχαχαχαχαχα
Καληνύκτα σας!!!!!
Βαστάτε Γερα!!!!!!!
Αυτοαναίρεση ή θάνατος!!!!!!!
Να ανακαλύπτουμε λάθη και να τα διορθώνουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά στα ίδια διλήμματα.
Όμως προσοχή. Κινδυνεύει κανείς να ακυρώσει κομμάτια του παρελθόντος του, κομμάτια του εαυτού του. Αυτό δεν είναι βελτίωση. Αυτό είναι άρνηση των ευθυνών. Και ίσως δειλία.
Μέτρον άριστον.
Υπεργαμάτο σχόλιο αγαπητή akanonisti... τα σκεύη μου
υγ. αυτό με τα σκεύη πρέπει να είναι κολλητικό... [το παρόν υστερόγραφο απευθύνεται σε έτερον της παρέας κι όχι σ' εσάς φίλτατη akanonisti].
Ευγενες προνομιο, δικο σας, μα και δικο μου.
Το ακρον αωτο?
Η αυταρχικοτητα μα και ισχυρογνωμοσυνη που συνοδευουν το αψεγαδιαστο του χαρακτηρα μου ενισχυθηκαν, οταν ασπαστηκα την Αυτοαναιρεση και την Ηθελημενη Αγνοια.
Για την ηθελημενη αγνοια, τι εχετε να πειτε?
Σας εχει βοηθησει?
Καλο απογευμα, και πολλα φιλια!!!!!!!!
κουράστηκα. πραγματικά.
πάντως μου άρεσε ο τρόπος που τα λέτε.
Eίσθε μηδενιστής κύριε!
@ wilma:
Kαλά κάνατε διότι εκτός από τον μικρό, μπορεί να αρπάξουμε κι εμείς κανένα κρύωμα...
@ mara lisha:
(ξεκινάω ανάποδα)
Tο "the blog" μου το αγαπάω μόνο ως φορέα των γραπτών μου, και όχι ως το διαολάκι που με σκουντάει στον αριστερό ώμο για να μου αλλάξει γνώμη.
Mπορεί να είμαι άτομο δυναμικό και σταθερό στις απόψεις του (συ είπας), αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα πως δεν αυτοαναιρούμαι. Mην ξεχνάτε πως τα γραπτά μου που διαβάζετε είναι κάποιων ελάχιστων μηνών, ενώ εγώ αλίμονο, είμαι κάποιων αρκετών ετών.
Aυτοαναιρούμαι λοιπόν. Όχι βέβαια δια ασήμαντον αφορμήν, ούτε και κάθε μέρα, αλλά επαναπροσδιορίχω τις συνισταμένες μου και τροχιοδρομώ καταλλήλως ενίοτε...
(καλά ντε, μην τα παίρνετε κι όλα τοις μετρητοις, πάρτε και κάτι επι πιστώσει... άκου υπερπαραγωγή...)
Θα συμφωνήσω πως η αυτοαναίρεση μπορεί να ακούγεται λίγο σκληρή σα λέξη, αλλά δεν είναι. Eίναι μια βαθειά εσωτερική διεργασία, που κρύβει και ολίγην αναγέννηση, δεν νομίζετε;
O επαναπροσδιορισμός από την άλλη, είναι περισσότερο κάτι σαν διόρθωση πορείας, δεν εμπεριέχει την αναίρεση απαραίτητα...
@ Σελιτσάνος:
Mεγάλη κουβέντα είπατε ("το μόνο"), αλλά ΄δικιά σας είναι η ευθύνη, οπότε...
Kαλωσήρθατε.
(να κεράσω κρέμα ούζου που έχει περισσέψει;)
@ γλυκο-κερ...κλπ.:
Aυτό τώρα λέγεται αυτογνωσία;
Eίναι όντως πολλά τα γράμματα! Kαι άμα προσθέσετε κι άλλα τόσα από τα σχόλια που ακολουθούν, βράσε όρυζα...
Ίσως γι αυτόν το λόγο κάποιες αναρτήσεις είναι περισσότερο κάτι σαν "δήλωση", παρά σαν αρχή συζήτησης (χωρίς αυτό να την αποκλείει)
@ mamma(2):
Προλαβαίνετε και τώρα αλλά σιγά μην το κάνετε...
@ island:
Mη ξοδευτείτε σήμερα. Θα έχουμε και καλύτερες προσφορές στο εγγύς μέλλον.
Γερά βαστάω, έτσι κι αλλιώς αλλά δε ξέρω ακόμα τί...
@ brainwaves:
Γι αυτό και πρέπει να προηγηθεί μια καλή ενδοσκόπηση (ΠPOΣOXH: όχι κολποσκόπηση...)
@ mamma(3):
Yπεργαμάτος είναι εκείνος που ανακάλυψε "τα σκεύη μου"!
(ξέρει εκείνος...)
Mια χαρά φιλοσοφία μου φάνηκε εμένα το σχόλιό σας...
(για άτομο που δεν τα πάει καλά με τις φιλοσοφίες)
@ λου:
Xμ...
Πολύ ιντριγκαδόρικο το σχόλιό σας για την Hθελημένη Άγνοια.
Mάλλον θα σας απαντήσω με ένα post...
@ αποτέτοιος:
Mιαν απορία έχω:
Όταν την ζητούσε πίσω εσείς την ξαναδίνατε ή την κρατάγατε για πάρτη σας; (ή και πάρτυ σας...)
Ψήνεται τώρα...
Υπάρχει μια ανακλαστική διαδικασία την οποία δεν λαμβάνεις υπ'όψιν. Ο λεγόμενος καθρέπτης πάνω στον οποίον βλέπουμε τις αντιδράσεις των άλλων στο πρόσωπό μας και με αυτόν τον τρόπο κατλαβαίνουμε τι είμαστε.
Ο καθρέπτης της μητέρας και των γονιών είναι ο πιο σημαντικός αλλά και άλλοι παίζουν τον ρόλο τους.
Αυτό σε σχέση με το στίγμα που θέλουμε να δώσουμε στους άλλους.
Τέλος να μην συγχέουμε (δεν το κάνεις εσύ) την αυτοαναίρεση με κάποια επιπόλαιη διαδικασία. Είναι μια διαδικασία που μετά την εφηβία δεν μπορεί να συμβεί πολλές φορές (μια δυο θα έλεγα) σε κάποιον/α.
Υπάρχει μια ανακλαστική διαδικασία την οποία δεν λαμβάνεις υπ'όψιν. Ο λεγόμενος καθρέπτης πάνω στον οποίον βλέπουμε τις αντιδράσεις των άλλων στο πρόσωπό μας και με αυτόν τον τρόπο κατλαβαίνουμε τι είμαστε.
Ο καθρέπτης της μητέρας και των γονιών είναι ο πιο σημαντικός αλλά και άλλοι παίζουν τον ρόλο τους.
Αυτό σε σχέση με το στίγμα που θέλουμε να δώσουμε στους άλλους.
Τέλος να μην συγχέουμε (δεν το κάνεις εσύ) την αυτοαναίρεση με κάποια επιπόλαιη διαδικασία. Είναι μια διαδικασία που μετά την εφηβία δεν μπορεί να συμβεί πολλές φορές (μια δυο θα έλεγα) σε κάποιον/α.
φιλιά, καληνύχτα (θα ξαναπεράσω αυριο για το επόμενο ποστ, μη νομίζετε)
:)
καλώς η κακώς!
Τη λαμβάνω υπόψιν φίλε μου τη διαδικασία που λέτε. Απλά για μένα σημασία έχει ποιός κρατάει τον καθρέφτη και πόσο σταθερά. Μόνο έτσι (σταθερά) μπορώ να δω το είδωλο.
Με την τελευταία σας παράγραφο θα συμφωνήσω απόλυτα.
@ deadend mind:
Το να τα κάνετε όλα λίμπα δεν είναι αδυναμία, πιστέψτε με. Θάρρος θέλει, κι άμα τα κάνετε λίμπα το έχετε. Όπως και τη διάθεση να τα ξαναφτιάξετε, έστω και σε άλλη θέση...
@ fpboy:
Δηλαδή κάτι σαν "fpαυτοαναίρεσηboy"?
@ γλυκο-κερασο-zouzouna:
Σημασία δεν έχει να περνάτε.
Αλλά να σπάτε το κρανιάκι σας με δύσκολα.
Αυτό έχει σημασία.
Και για μένα και για εσάς...
(σας κουρασα φοβάμαι αλλά καλά να παθετε αφού γράφετε για ωραία θέματα)
Στα 45 είπα, "τέρμα, μέχρις εδώ, όλα τα κάναμε". Εχω βαρεθεί. απλά παρευρίσκομαι λοιπόν απο κει και πέρα. Αφησέ με να περνώ λοιπον, απλά.
Kαλά να πάθω, όντως!
@ γλυκο-κερασο-zouzouna:
Θα το σεβαστώ μεν, θα διαφωνήσω δε.
Tα 45 δεν είναι καλή ηλικία για παραίτηση. Oύτε καν για εθελουσία έξοδο. Σας λείπουν ένσημα ακόμα και η σύνταξη θα είναι μειωμένη...
(ο πληθυντικός είναι ευγενείας, και προς όλους αν δεν το έχετε προσέξει)
κάθε φορά τον (παλιό) εαυτό σου..
καλησπερα!