Σε μια άβολη καρέκλα μεταλλική αεροδρομίου, φορές φορές χωρίς λόγο, χωρίς ταξίδι να πάω, μόνο μ’ αυτή τη γεύση του καφέ της αναχώρισης στα χείλη.
Σ’ έναν κακοφωτισμένο άσχημο διάδρομο νοσοκομείου που βρωμούσε εγκατάλειψη, να ακούσω ένα “εντάξει, την γλίτωσε”, κι η καρδιά μου να χτυπάει στο ρυθμό της λάμπας φθορίου που αργοπεθαίνει πάνω από τον τελευταίο φοριαμό στο βάθος.
Σε μια στάση λεωφορείου ξημερώματα μαζί με τους νυχτοφύλακες που σχολούσαν, να πάω να δώσω κίνηση σε άψυχα μηχανήματα, τελευταίους αυτόπτες μάρτυρες μιας βιοτεχνίας που άσθμαινε σ’ αυτήν την κακοτράχαλη πορεία προς την ανυπαρξία.
Σε μια αίθουσα αναμονής πολυϊατρείου, μ’ ένα ταβάνι τόσο χαμηλό που ίσα να φτάνει στα κομένα μου γόνατα, να με σκεπάζει και να με απειλεί πως δεν θ΄ακούσω ποτέ το “οι εξετάσεις σας είναι μια χαρά”.
Σ’ ένα άδειο τηλέφωνο μπροστά, σχεδόν ικετευτικά, σε στάση εμβρύου να παρακαλάω για ένα “μου ‘λειψες”.
Σ’ ένα φθαρμένο γκρι παλτό μέσα, καπνίζοντας τα τελευταία μου δέκα τσιγάρα, για άλλη μια συγγνώμη που δεν πρόλαβα να πω.
Σ’ ένα σπίτι από άχυρα, τη φωτιά να πλησιάζει, χωρίς μια αντιπυρική ζώνη μέχρις όπου φτάνει το μάτι.
Σ’ ένα ταξίδι, με λευκό εισητήριο. Άγραφο πριν καν το αγοράσω...
Labels: images, journeys, scripta manent, thoughts, video
50 Comments:
My personal songs:
Αναρτήσεις
διαβαζοντας το κειμενο ηθελα παρα πολυ να ακουσω με ποιο τραγουδι το συνοδευετε..
ειναι το τραγουδι που ακουω μερες τωρα ..
και νομιζω ταιριαζει.. απολυτα
-καλυτερα που δεν ακουγεται αυτοματα ..
αφηνει χρονο ...
σε ενα κειμενο τοσο ομορφα μελαγχολικο ..
ομως ξερετε τι?
τα αγραφα λευκα εισιτηρια ..
μοιαζουν ,με τις αγραφες παιδικες ψυχες ..
σε πηγαινουν παντου..
Που μεγαλώνει και χωρά να ζεις πια εκεί, μέσα, να ζουν δίπλα σου όλα τα άφησέ με να 'ρθω μαζί σου κι ένας μεγάλος ποταμός, άπειρα χρόνια πλάτος.
Τεράστιο γίνεται να χωρέσουν κι άλλοι. Μα στο φάλτσο τους αυτόματα μικραίνει και εξαφανίζονται στην χώρα του πότε πότε. Τους συναντάς σε ξένα μάτια και τους προσπερνάς ή τους θυμάσαι στον ύπνο σου μόνο.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε αυτό που υπήρχε κι αν τίποτα δεν είχε συμβεί δεν θα είχαμε τίποτα να πούμε.
Ούτε θα είχαμε εκείνη την υπερμεγέθη απόχη να πιάνουμε ο ένας τον άλλο.
Και μια φορά, πιο πολύ και μεγάλη περισσότερο, το κουτί έπεσε ξαφνικά σε μια θάλασσα και δεν το σταματούσε τίποτα και ποτέ. Ποτέ. Ποτέ. Σαν τα λαμπερά σινιάλα στις νύχτες κάποιων ανθρώπων. Που δεν σταματάνε με τίποτα και ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.
Κι αν θέλεις, το πιστεύεις.
(Σας το αφιερώνω αυτό, συγχωρέστε με για τον χώρο)
Εκεί είμαι τώρα.
Παντού.
@ Χνούδι:
:(
Πάω να σβήσω το ποστ μου και να αναρτήσω το σχόλιό σας...
@ antinetrino:
Εσείς που είστε και πολυταξιδεμένος έχετε καμιά καλή πρόταση;
Όταν με το καλό καταφθάσει, θα θυμηθείτε τα λόγια μου :-)
επειδή ακριβώς το εισιτήριο είναι άγραφο. λευκό. μπορείτε να το χρωματίσετε με ότι χρώματα θελήσετε. διαλέξετε. επιλέξετε.
για όλα τα άλλα που σας κούρασαν...
πάντα (ή σχεδόν πάντα) υπάρχει μία διαφορετική οπτική
(άπαξ και άρχισα να σχολιάζω εδώ μέσα, κλάφτα τα σοβαρά ψαγμένα ποστς!)
χο
χο
χο!
(enki sends his regards! waiting to be packed!) :)
Το καταλάβαμε Μεγαλειοτάτη.
@ theorema:
Εγώ πάλι θα μου πρότεινα αυτό της προηγούμενης ανάρτησης.
(το φαϊ δεν το ανακατεύετε καθόλου εσείς; όπως είναι το μαγειρεύετε;)
:)
@ b|a|s|n\i/a:
Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Είναι χαμηλοτάβανο το δωμάτιο...
;)
@ krotkaya:
Να προσέχετε. Δεν έχετε μόνον εσείς το χάρισμα να αποδομείτε σοβαρ(οφανή) ποστς.
Μη σας στείλω καμιά δεκαριά λινκς για την απόδειξη τούτου...
(I love you, really...)
για αναγνώριση σορού προσφιλούς προσώπου.
*τα δύο προηγούμενα σχόλια αφαιρέθηκαν λόγω ορθογραφικών λαθών
Το τραγούδι,απλά καταπληκτικό.
Καλό βράδυ
(στο μέτρο του δυνατού πάντα)
περιμένοντας τους βαρβάρους, κάπου εκεί με παραπέμπει
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Ξεχνάτε πως σας έχω στο χέρι;
Μην ανησυχείτε, έχω τις πληροφορίες μου για το ποιόν σας, σας έχω δει να τριγυρνάτε σε διάφορα καταγώγια και να συμπεριφέρεστε ρεμαλοειδώς.
Αλλά έχω κι εγώ άσους στο μανίκι μου! (στη βαλίτσα μου έστω!)
Μην στενοχωριέστε αγαπητέ μου.
Η συγκίνηση θα φταίει...
@ ΦΟΥΛΗ:
Και; Βρήκατε τίποτα εκεί που πήγατε;
@ tovene592:
Στο μέτρο του δυνατού, ναι.
Ακόμα πιο αληθή τα συναισθήματα.
Πέρα από το μέτρο του δυνατού.
@ Кроткая:
Είστε ξεδιάντροπη!
Με απειλείτε μέσα στο ίδιο μου το βλογ, τη στιγμή μάλιστα που εγώ σας εξομολογούμαι δημοσίως τον έρωτά μου;
(φέρτε μου εσείς αυτό που πρέπει, και μετά, λέω μετά, δεν θα σας μείνουν ούτε άσσοι ούτε μανίκια...)
Κοίταξε να περιμένεις με παρέα. Είναι το μόνο που μπορώ να προτείνω! Και εμείς ξέρεις πολύ καλά ότι είμαστε εδώ. Και αν δεν το ξέρεις alter ego μου, στο λέω για να το ξέρεις από εδώ και πέρα...
υ.γ. Ααααα μιας που περιμένουμε...να βάλω μια Απόλυτη να περάσει η ώρα ευχάριστα...;;; Χαχαχα!!!
το θέμα είναι να ανοίγουμε τα φώτα μέσα μας για να ψάξουμε στις αποθήκες πού στο καλό είναι κάτι αραχνιασμένα γιατί και μερικά παραπεταμένα διότι...
φιλιά βρόχινα...
Καλησπερα.
Ήθελα πάρα πολύ να σας ευχαριστήσω για τα λόγια συμπαράστασης, αλλά έχετε μια ιδιαίτερη ικανότητα τα υστερόγραφά σας να με κάνουν να βγάζω καντήλες.
Γκκκκρρρ!
@ Νεράιδα της βροχής:
Στη δική μου αποθήκη, τα μόνα που έχω βρει είναι κάποια αραχνιασμένα "πρέπει", και κάτι θεόρατα "κουνήσου", που έχουν αραχνιάσει απ' την αχρηστία ...
@ Λαμπηδόνα:
Καλησπέρα και σε εσάς.
(Όχι δεν θα το αντέξει η ταπεινή μετριότητά μου...)
Γνωρίσαμε κανένα γκομενάκι που μάλιστα κατοικοεδρευεί μακρυά μας κι έχουμε τέτοια διάθεση;
σπερα καλη......Κατασκοπε....την κανω για μεγαλη μπαζα!!!
Εύστοχο
(ή μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω)
πως να περιμένω
τι περιμένω
και γιατί το περιμένω..
Άπρακτος καλλιτέχνης...
Διάσημος ανώνυμος...
Ευκατάστατος επαίτης...
Μουγκός διαδηλωτής...
Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου..
Αυτά,βρήκα ,κατά τα γραφόμενα σας, μια και δεν σας ξέρω,καθότι νέα αναγνώστρια,και δεν εχω σφαιρική άποψη..................
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΜΕΡΑ.
αλλά, ας είναι, μιας και είμαι σχετικά φρέσκια εδώ, ας συμπεριφερθώ λίγο κόσμια! :)
θα σας το φέρω, θα σας το φέρω! εις απάντηση αναμένω να μου εξομολογηθείτε την αγάπη σας γονυπετής και κλίνοντας την κεφαλή! :)
Ξεχάσατε να αναφέρετε ότι παίζω και καλό σκάκι.
@ pastaflora:
Ίσως το μεγαλύτερο...
Που μπορούμε να το σηκώσουμε όμως ακόμα, όσο προλαβαίνουμε να τις πούμε, έστω και αργά.
@ Valisia:
Τς, τς, τς...
Δεν ντρέπεστε;
Παντρεμένος άνθρωπος, με έχετε ικανό για τέτοια πράγματα;
(αν πείτε όχι δεν θα σας ξαναμιλήσω)
@ απατεωνες:
No. Waiting for the Orient Express.
Να το κάνετε το ταξίδι καλή μου Λου. Κι άμα είναι μεγάλη η μπάζα και περισσέψει τίποτα, ε... ξέρετε που θα μας βρείτε.
:)
@ Ground Control to Major Tom:
Όχι, αλλά καμιά φορά δεν σου μένει τίποτε άλλο...
@ Cleareaching:
Τι να πω τώρα κι εγώ σε εσάς;;;
Μόνο ένα "καλή τύχη" μέσα από την καρδιά μου, κι από δω...
@ So_Far:
Εφτάμιση ήταν, αλλά το νιώθω, πως κάπως έτσι είναι, όπως το λέτε.
Σας ευχαριστώ.
Ήταν το πιο μεστό και σοφό σχόλιο
που θα μπορούσα να διαβάσω για αυτήν την ανάρτηση.
@ ΦΟΥΛΗ:
Πιστέψτε τα.
Είναι όλα αλήθεια.
Και να τα θυμάστε όσον καιρό με διαβάζετε.
@ krotkaya:
Μπα! Μήπως θέλετε και μονόπετρο;
(όχι τίποτα άλλο δηλαδή, να ξέρω πως θα δικαιολογήσω στη γυναίκα μου τα έξοδα...)
Σε εμβρυακή στάση αναμονής με βρήκε τ'όνειρο...
Με το εισιτήριο στο χέρι να ζω ξανά
την απογείωση και προσγείωση...
Να ταξιδεύω και ν'αφήνομαι...
Καλησπέρα.
Σας ευχαριστώ που καταλάβατε το σχόλιό μου:))
αν και προτιμώ σκουλαρίκια.
αλλά, οκ, ό,τι σας αρέσει, όχι δεν θα πω.
(δεν έχω έμπνευση να σχολιάσω κάτι έξυπνο σ' αυτό!)
Δυστυχώς κ.spy νομίζω πως για ακόμη μια φορά σας καταλαβαίνω απόλυτα.
Ίσως όμως για μερικά ταξίδια να μην υπάρχει γυρισμός.
Μην ξεχνάς πως το δικό σου "σκουλήκι" σε έχει κάνει να περιμένεις το καλύτερο δώρο της ζωής... την ίδια τη ζωή!
Καλημέρες
Σε πόσα αεροδρόμια άραγε να είδατε κι εσείς την επιγραφή "departures" να μην δικαιώνεται;
@ Aura:
Μεγάλο βάρος αυτή γνώση πάντως...
@ krotkaya:
So be it...
@ manetarius:
Εντάξει τώρα;
Κι άντε να ξέρει κανείς αν είστε και σε καλό δρόμο...
@ neni:
Ας είναι τουλάχιστον ανεκτός ο προορισμός, σ' αυτά τα ταξίδια.
@ wert01gf:
Ναι τα κατάφερα.
Γέμισα κόκκινο σκουριάς το πληκτρολόγιο...
@ -:
Ευτυχισμένος ο τοίχος που σας έχει εμπρός του, θα έλεγα εγώ...
Σκουληκαντέρα!
Μη με μειώνετε.
@ Κ.Κ.Μοίρης:
Εγώ έλεγα να το βάλω σε μια κορνίζα και να το πετάξω στην αποθήκη μαζί με τα πτυχία μου.
@ blogrehab:
Ξέρετε, είστε καινούργιος και δικαιολογείστε. Το ταξίδι αυτό το έχω μάθει απ' έξω...
Ποτε δεν περιμενα οτι θα γραφε ενας μπαμπας ετσι!
Απλα υπεροχο κειμενο!