Φόρεσα την καλή μου ομπρέλα και βγήκα στο μπαλκόνι. Από κάτω η πόλη μούγκριζε παγιδευμένα σύμφωνα σε δόντια ψευδών. Τι σκοτεινή ημέρα! Σαν κι αυτές που περιφέρονται ατελέσφορα σε σκονισμένα ημερολόγια παλιών στρατιωτικών. Σαν κι αυτές, πάλι, που τόσα κορίτσια ζωγράφισαν στο μπράτσο τους και μετά κατέβασαν το μανίκι απο ντροπή, μέσα σε εκκωφαντικές σιωπές που κατακλύζουν τα μουντά απογεύματα τα παιδικά τους δωμάτια.
Το δέρμα μου δεν μ’ άντεχε. Το γδύθηκα, να το λυτρώσω, κι έριξα πάνω μου πρόχειρα ένα παλιό πανωφόρι, απ’ αυτά που τάιζα μυστικά στην παλιά αποθήκη του παππού. Κατέβηκα πολλές ρημαγμένες σκάλες. Μπήκα στο μυστικό μου αυτοκίνητο, που το κρύβω καλά τα βράδια να μην το φάνε τα σκυλιά, και πάτησα ελαφρά το γκάζι.
Γύρω, ούτε μέλισσες, ούτε χελιδόνια. Ούτε και βήματα τρελλών που συναντώ τα μεσημέρια τυλιγμένους σε εφημερίδες, να κάνουν πως διαβάζουν για να μην τους καταλάβει ο χειμώνας και μείνει κι άλλο...
Μόνο ήχοι λασπωμένοι που όταν μεγαλώσουν θα γίνουν soundtrack σε ταινίες του David Lynch, δέντρα νωτισμένα μέχρι μέσα τη μυρωδιά της Κυριακής, άσφαλτος κακοτράχαλη για να γρατσουνάς τα γόνατά σου όταν παίζεις «μήλα»...
Ένα μπλε σκοτεινό σαν το βλέμα του Max von Sydow στον “Πέλε τον κατακτητή” απλωνόταν ένα γύρω, και μια λεπίδα κίτρινη και αρρωστιάρα του χαράκωνε τις αρτηρίες, σαν σημάδι πως θα ζούμε για πάντα...
.
.
.
.
.
.
Labels: images, journeys, photography, thoughts
Μπαίνουν στις τσέπες τους κρυφά και μένουν εκεί ξεχασμένες, για να βγουν ξανά όταν χρειαστεί να παλέψουν με το "θόρυβο".
Σ' αυτή τη Μπλε, υποκριτική μέρα, που ξαφνικά ακούς ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ επειδή είσαι γυναίκα!
Πλάκα έχει ο κόσμος... :)
Υ.Γ. Σ' ευχαριστώ, Spy, για τις ευχές σου!
έεεεελα Παναγία μου... μια βδομάδα έλειψα και ξεφύγατε όλοι...
(συγγνώμη για τον ενοικό... αλλά σοκαρίστηκα!)
Το κείμενο σας ήταν εξαιρετικό, ακριβώς όπως και η φωτογραφία που το συνόδευε. Όπως καταλαβαίνετε, εδώ και λίγο καιρό παρακολουθείστε πλέον και από εμάς, και -σε αντίθεση με εμάς - δεν μπορείτε να "κρυφτείτε" πουθενά...
(την επόμενη φορά θα αφήσουμε και τον πληθυντικό,ναι?)
:))
Την θερμότερη καλησπέρα μας.
αν απο το προηγούμενο post σαν μεχρι το σημερινό, εξακολουθείτε να ειστε άνεργος, θα θέλατε να σας προσλάβω να σκηνοθετήσετε λίγο τα όνειρα μου;
Θα σας πληρώνω σε ινδικές ρουπίες, και πιστεψτε με σε λίγο καιρό θα είναι εξαιρετικά ισχυρό νομισμα.
Μερικές φορές εκπλήσσομαι.
Πολύ μεγάλες τσέπες...
@ Aura:
Μουσική δεν έχουμε. Έχει ο δρόμος.
Τσιγάρο αν θέλετε...
@ aa:
Είστε προφανώς πολύ θαρραλέος για να τολμάτε αποκεφαλισμούς σε ξένα βλογς. Και ειδικά αν δεν ξέρετε ποιάν αποκεφαλίζετε: Τη Μέδουσα ή την Λερναία Ύδρα;
:)
Καλωσήρθατε.
@ manetarius:
Εγώ είχα ξεφύγει από παλιότερα, αλλά ήσασταν απασχολημένη με το πολύ φαϊ και δεν το πήρατε χαμπάρι...
Κι όμως.
Ξέρω κάτι καλές κρυψώνες που τις ξέρουν λίγοι. Να, μια "σπηλιά" μου ήρθε πρόχειρα τώρα στο μυαλό.
(θα μου επιτρέψετε... ο πληθυντικός μου είναι θέμα στοιχειώδους διαδικτυακού πολιτισμού, αφήστε που εσείς ειδικά είστε και... τρεις!)
Καλωσήρθατε στο ψυχιατρείο μας.
@ katerina:
Σας πιστεύω. Και να έρθω να σας τα σκηνοθετήσω. Αλλά σε ποιόν ακριβώς θα τα πουλήσουμε;
@ chichipiru:
Σαν τη λεπίδα...
@ Aggelos Spyrou:
Τυχερέ.
Εγώ περισσότερες.
Βρωμιά,χώματα,τρίχες.Έπιασα το κεφάλι μου και είχα πυρετό.
Δεν θέλω να σας ταράξω αλλά λάθος σημάδια διαβάζετε.
Νομίζω ότι επηρεαστήκατε πολύ...:
http://kkmoiris.yooblog.gr/2009/03/08/682/
Μα τι λέτε τώρα;
Γι αυτό τον βάλαμε.
@ neni:
...αλλά μου είχαν τελειώσει οι ασπιρίνες και πήρα δεκαπέντε Mesulid μαζεμένα, και να τα αποτελέσματα...
@ mamma:
Όλα τα σημάδια τα διαβάζω. Απλά φρενάρω συνήθως σ' αυτά που έχουν ωραία χρώματα.
@ Σελιτσάνος:
Χα!
(μόνο εγώ θα κάνω οφσάιντ;)
Προφανώς δεν προσέξατε την ώρα δημοσίευσης των δύο ποστς! Μάλλον άλλος επηρεάστηκε από τη φράση μου, και ξελάσπωσε για Κυριακή...
Παρακαλώ να επανορθώσετε δημοσίως.
γίνατε πάλι ποιητικός, κύριε spy
"το δέρμα μου δεν μ'άντεχε..."
τι είπατε τώρα;;;
καλή βδομάάάδα!
(Εξάλλου δεν το κάνω για μένα αλλά... κλπ κλπ).
Πάντα ήμουν. Αλλά ξέρετε, αυτά τα γραπτά θέλουν και το κατάλληλο ντεκόρ, και ο καιρός του Σαββατοκύριακου βοήθησε.
@ Σελιτσάνος:
Κανείς δεν σας κατηγόρησε για πράκτορα. Έμμισθος προβοκάτωρ είστε. Αυτό με την πρεσβυωπία πάντως το παθαίνω κι εγώ τώρα τελευταία. Να σκεφτείτε τις προάλλες ήθελα να πάρω ένα χάπι για το συνάχι και κατά λάθος έφαγα ένα υπόθετο. Ευτυχώς που δεν πάτησα "δημοσίευση" στο ποστ που έγραφα. Θα μας έδειχναν στις ειδήσεις ακόμα...
Θέλετε να με ξεκάνετε?...
Μετά τι, δηλαδή?...
Παρακαλώ σπεύστε στο λινκ (copy paste it in google, όπως είναι).
http://www.youtube.com/watch?v=QvMhOwCs4XU&feature=related
(Ας μην μιλήσω εδώ για τον Moebius!!!)
Μετά θα βάζαμε Μαύρο και Ταρκόφσκι ("η θυσία" ας πούμε) αλλά θα ξεμέναμε από αναγνώστες, οπότε λέω να βάλω Γκρι μολυβί και Brazil του Terry Gilliam, που όπως και να το κάνουμε ταιριάζει και με τη ψυχοσύνθεση του βλογ.
(από βιντεοκασέτα "μασημένη" το ξεθάψατε το link;)
@ theorema:
Εκπληκτικό συνδυασμό θα έλεγα. Μάλλον τον αγαπημένο μου. Τον λάτρεψα ειδικά στο "Betty Blue" με την απίστευτη Béatrice Dalle. Προσέξτε προς το τέλος ειδικά αυτό το υπέροχο διάχυτο μπλε φως στο φόντο να κάνει ένα μελαγχολικό κοντράστ με την πορτοκαλί λάμπα. Συνδυασμός που καθήλωνε σε κάθε βραδυνή σκηνή της ταινίας.
Ακόμη δεν με έχεις πάει βόλτα με το σκαραβάιο!
Δεν πειράζει, το νόημα το πιάσατε και αυτό μου αρκεί.
Να σας πω, λίγο Φάννυ και Αλέξανδρος, στη σκηνή με τον αδελφό του Εβραίου μέσα στο δωμάτιο με τα παράξενα αντικείμενα και τις μαριονέττες, θέλετε? Εκεί που γυροφέρνει τον Αλέξανδρο με τον πιο ερωτικό τρόπο που έχω δει στον Μπέργκμαν, χωρίς να τον αγγίζει καν.
Και μουσική επένδυση οπωσδήποτε Kreidler (σπεύσατε στο Γιουτιούμπ το προδοτικό, αναμένω τη γνώμη σας!).
Γιατί όμως η θάλασσα εξακολουθεί να είναι φούξια;
Μπα. Απλή συνωνυμία.
@ theorema:
Ααα... Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Με έχετε αποσυντονίσει πλήρως! Σας παρακαλώ πολύ, έχουμε μια συγκεκριμένη ροή προγράμματος στο σταθμό μας (με την κωδική ονομασία "ότι μας κατέβει"), μη με τσιγκλάτε.
Εν εκθέτω χρόνω θα προβούμε σε αφιέρωμα στους μεγάλους σκηνοθέτες του αιώνος (του προηγούμενου). Αμήν.
@ Valisia:
Ήταν μια (αποτυχημένη) προσπάθεια να φέρουμε την άνοιξη. Δεν έπιασε. Θα προβούμε σε δραστικότερα μέτρα πλέον (βουντού κλπ.)
Αναμείνατε.
Να βάλετε το Song to the Siren από This Mortal Coil. Πάει με το "μπλε".
Τα σέβη μου.
Πολύ καλό αγαπητέ φίλε Spy.
Και μετά σου λένε ότι δε μπορούμε να αιχμαλωτίσουμε συναισθήματα...
Καλωσήρθατε.