Τι κι αν έχει λιακάδα;
Εγώ τα πρωινά δεν είμαι εδώ.
Άμα δείτε κάποιο βράδυ περισσότερο φως
απ’ αυτό που ρίχνει η λάμπα του δρόμου,
χτυπήστε μου απαλά την πόρτα, να βγω.
Έχω καιρό να πιω καφέ την ώρα που τυπώνονται οι εφημερίδες.
και μου 'λειψε η μυρωδιά απ’ αυτό το μελάνι
που εντυπώνεται πιο βαθειά και από ένα τατουάζ στο μπράτσο,
πιο ανεξίτηλα κι από ένα “μείνε” την ώρα των αποχωρισμών...
.
.
.
.
.
.
Εγώ τα πρωινά δεν είμαι εδώ.
Άμα δείτε κάποιο βράδυ περισσότερο φως
απ’ αυτό που ρίχνει η λάμπα του δρόμου,
χτυπήστε μου απαλά την πόρτα, να βγω.
Έχω καιρό να πιω καφέ την ώρα που τυπώνονται οι εφημερίδες.
και μου 'λειψε η μυρωδιά απ’ αυτό το μελάνι
που εντυπώνεται πιο βαθειά και από ένα τατουάζ στο μπράτσο,
πιο ανεξίτηλα κι από ένα “μείνε” την ώρα των αποχωρισμών...
.
.
.
.
.
.
29 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Όμορφο...
:)
Μου εντυπώθηκε πιο βαθειά κι από το "φύγε" του βίαιου αποχωρισμού...
........
Θέλετε να αλλάξω πάλι τους κωδικούς να μπείτε να μου κάνετε λίμπα το βλογ μου; ζητήστε μου ότι θέλετε..(μην το παραχέσετε όμως) αρκεί να επιστρέψετε ξανα στα παλιά καλά σπλάτερ παρανοϊκά ποστ σας!
όχι δεν είδα φως και μπήκα.
είναι αυτά τα ανεξίτηλα που χαράσσονται βαθιά που με έκαναν να χτυπήσω.
και αναρωτιέμαι αν είναι μελάνι ή μελανιές
Για την εφημερίδα με το ζεστό μελάνι, επίσης πολλά μπορώ να κάνω.
Για το φως, το βραδινό, κάτι μπορώ να σκεφτώ.
Για τα «φύγε» του αποχωρισμού, σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Πίσω από τη λάμπα της ΔΕΗ σας κοιτάζει η γνωστή πυγολαμπίδα.
Φυλαχτείτε, το μελάνι και το φως καμιά φορά καίνε. Ιδίως τα χαράματα.
αλλά θυμήθηκα την φάση στην Ομόνοια μαζί με τον "ωραίο" να πέρνουμε τις πρώτες εφημερίδες, να μας κάνουν καμάκι τα "στάκια" και να κάνουμε τηλεφωνικές φάρσες... έλα μάνα ο γίος σου από το καράβι είμαι... ω, ρε γλέντια.
Δυστυχώς ανεπιστρεπτή.
My... head feels like that sometimes... :)
Με το μελάνι λέω να βάψω τα "μείνε"
Ευδιάκριτες.
Με υπόστιφη γεύση.
Και πικρή μυρουδιά.
Σαν τα απελπισμένα "μείνε" των αποχωρισμών.
Το μαύρο είναι το χρώμα σας, τελικά...
την προτιμω!
Και τώρα είναι καλό αυτό;
:)
antinetrino:
Έτσι και χειρότερα.
deadend mind:
Γιατί; Ποιός είναι πρωινός τύπος;
Στις 3 τα χαράματα τυπώνονται οι εφημερίδες.
manetarius:
Δεν θέλω να σας ζητήσω κάτι καλό μου μανιτάρι. Απλά όπως εξήγησα και στο προηγούμενο ποστ, δεν είναι κάθε μέρα του Αη-Γιαννιού.
Είστε εξαιρετικά ευγενής που χτυπήσατε πριν μπείτε. Θα μπορούσα λόγου χάρη να είμαι με το βρακί στο μπάνιο.
Συνεχίστε να αναρωτιέστε.
Ίσως με βοηθήσετε κι εμένα.
One Happy Dot:
Δεν σας αναγνωρίζω πια.
Κάτι στην αρχή το βλογ σας με τις κουμπότρυπες, κάτι ο ενικός σας τώρα.
Πάει ο σεβασμός στους μεγαλύτεροι...
b|a|s|n\i/a:
Να μας εξοντώσετε θέλετε κι εσείς μεσημεριάτικα;
apos:
Ωραία. Άμα το επαναλάβετε 20 φορές (αυτό με τα χέρια) είναι καλή καθημερινή γυμναστική.
εσύ τα πρωινά δεν είσαι εδώ
άμα δω κάποιο βράδυ περισσότερο φως
από αυτό που ρίχνει η λάμπα του δρόμου,
θα σου χτυπήσω δυνατά την πόρτα, να βγεις.
θα φτιάξω ζεστό καφέ να τον πιούμε παρέα έχοντας για μουσική τους ήχους που κάνει η μηχανή εκτύπωσης.
και αν και δεν έχω τατουάζ στο μπράτσο να σου το δείξω,
και αν και δεν ξέρω να προφέρω αυτό το μείνε,
θα σου φέρω για παρέα το πολύχρωμο μελάνι της αυγής
αν και ούτε αυτό είναι δικό μου
αλλά θα σου το προσφέρω
θα είναι όλο δικό σου
για πάρτη σου
Όχι καμιά φορά.
Πάντα.
thamnos:
Ε, εντάξει. Κι εγώ το θυμάμαι.
Πρόπερσι δεν ήταν;
Που είμασταν 25;
(ετών)
neni:
Και μια νοσκόμα το ίδιο μου είχε πει κάποτε σε κάποιο νοσοκομείο και κόντεψα να τινάξω τα πέταλα, πριν πάρει χαμπάρι πως δεν αστειευόμουν...
Lilith:
Μόνο sometimes;
Είστε πολύ τυχερή.
Είστε πολύ κιμπάρης άντρας τελικά...
Ο άλλος:
Εσείς φίλε μου έχετε βάψει τόσες πολλές όμορφες λέξεις μέχρι τώρα, που πραγματικά αναρωτιέμαι αν σας έχει μείνει κι άλλο μελάνι...
βιολιστής στη στέγη:
Είναι καλή μου, είναι.
Αλλά θυμηθείτε πως το μαύρο
"δεν είναι μαύρο", κατά βάθος...
ocean soul:
Λογοδιάρροια σας έπιασε;
Είναι αξιοθαύμαστο το να μπορεί κανείς να διακρίνει αισιοδοξία, μέσα σε τόσο μαύρο, σε τόση νύχτα.
ola kala:
Γιατί; Σαλιγκάρι είστε;
ο αποτέτοιος:
... ... ...
... ... ...
... ... ...
(πραγματικά με συγκινήσατε, πραγματικά)
wert01gf:
Ξέρετε εσείς κανέναν που τελικά να μην τον σημαδεύει; Κάποια μορφή του, κάποιο αποτέλεσμά του, έχει σίγουρα σημαδέψει όλους μας κάποτε.
Εκτός κι αν έχεις συντροφιά.
:-)
Το ξέρω.
Πιστέψτε με.
@ ola kala:
Καλύτερα δεν θα μπορούσατε να τα πείτε!
:)