"Ξημερώνει ακόμα μια μουντή μέρα. Στα τζάμια που εμποδίζουν το νοτιά, κυλάνε οι σταγόνες που θέλησαν να εισβάλουν στο σπίτι σου. Ακόμα μια εισβολή που πρέπει να της αντισταθείς. Ποια από τις μελαγχολίες που σε κυνηγάνε άραγε, να εξολοθρεύσεις πρώτα;
Ασφυκτικά κλεισμένος στο μικρόκοσμό σου αδυνατείς να ακούσεις κάτι παραπάνω, εκτός από τις φωνές της προηγούμενης βραδυάς. Τριγυρίζουν απρόσκλητες στο κεφάλι σου και ενισχύουν το αίσθημα της μοναξιάς που σε κατακλύζει ξυπνώντας σε άδειο κρεβάτι...
Γιόρτασες το πνεύμα του «Αγίου αυτών που αγαπάνε» αλλά μια ερώτηση σε τριγυρίζει... «Αρκεί το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκηπας, αν είναι από τη φύση του δύσπιστος;»
Δεν είχες ξαναδεί τόσους πολούς «μόνους» να χορεύουν στο ρυθμό των πάρτι του «μαζί». Τρόμαξες! Ηπιες πολύ για να συμμετέχεις στο παιχνίδι, ελπίζοντας ότι έτσι θα πείσεις τον εαυτό σου πως γιορτάζεις. Προσπαθείς να τραγουδήσεις πιο δυνατά από τη μουσική, μήπως και ξεχαστείς.
Μήπως έτσι δεν ένιωσες την Πρωτοχρονιά που άνοιξες τα μάτια σου; Εκανες όλα αυτά που «πρέπει» για να περάσεις καλά. Δεν κάθισες σπίτι, βρέθηκες με κόσμο πολύ, έβαλες το καλύτερο χαμόγελό σου για να σε βρεί η νέα χρονιά... Εγινε η θετική αποτίμησή σου αλλά στο τέλος έμεινες με τις αντιστάσεις και τους όρκους σου κλεισμένος πίσω από τα τείχη που ύψωσες.
Η μυρωδιά της γιορτής εξατμιζόταν από το κορμί σου.
Οταν τα φώτα της γιορτής πέσουν, κάποιοι θα μείνουν μόνοι. Δύσπιστοι και μόνοι, πιο μόνοι από ποτέ! Κι ας το ξεγελάσουν πρόσκαιρα. Ετσι είσαι, αφού έτσι νιώθεις... Επεσες στην παγίδα.
Φαντάζεσαι και σκηνοθετείς τη ζωή σου κάπως, και αυτήν την προσδοκία την μετατρέπει η ζωή σε απαίτηση, που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι ότι θα μπορείς να περνάς καλά.
Πόσες νεκρές επετείους θα γιορτάσεις ακόμα, παρέα με τους πολλούς αλλά χωρίς τον εαυτό σου; Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσεις» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δεις τον εαυτό σου διπλό και τριπλό στον καθρέφτη του ασανσέρ και να νιώσεις την επίφαση της συντροφικότητας;
Στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος. Μόνος μένει αυτός που δεν ξέρει τι έχει. Τον εαυτό του, την ψυχή του, την καρδιά του, την σκέψη του, τις μνήμες του, την μυρωδιά αυτών που τον σκέφτονται... Στην αύρα μιας και μόνης ζωής μπορούν να στριμωχτούν τόσες μα τόσες πολλές διαστάσεις, όσες χαρές και συγκινήσεις!
Αν το «εγώ» σου συμπεριλαμβάνει ό,τι θεωρείς οικογένειά σου, αν έχεις έστω και ένα φιλικό σου πρόσωπο που είναι σάκος του μποξ και καθρέφτης σου, τότε χρειάζεσαι Χριστούγεννα με φώτα, επίορκους αγίους και δώρα για να σε ενώσουν μαζί τους; Αλλωστε πόσοι νομίζεις μπορούν να σε αντέξουν;
Κάθε μέρα κάτι σημαίνει! Και είναι μοναδική, όπως η στιγμή που αντικρύζεις το πρώτο σου παιδί! Δεν θα έχεις την ευκαιρία να την επαναλάβεις! Ακόμα και τη μέρα που εκείνος ο ανόητος σου «έφαγε» το φτερό του καινούργιου σου αυτοκινήτου κι ας επιθυμείς διακαώς να το ξεχάσεις! Ομορφη είναι και η μέρα που έπεσες από τη σκάλα και φόρεσες κολάρο! Και ξέρεις γιατί; Γιατί μετά από ότι σου συνέβη βγήκες νικητής, γονιός, ζωντανός! Γιατί συνέβη σε σένα και ήσουν εκεί να το ζήσεις! Δεν χρειάζεται καμία γιορτή να σου θυμίζει ότι ζεις!
«Ανάσταση» είναι κάθε πρωινή ηλιαχτίδα που τρυπάει τις κουρτίνες, κάθε μπουκιά φαγητού που δοκιμάζεις, κάθε χαμόγελο της μανάβισας της γειτονιάς, κάθε φιλί που με ανιδιοτέλεια σου χαρίζει ένα παιδί, κάθε μουσική που σου ξυπνάει συναισθήματα και κάθε τραγούδι που πιστεύεις πως γράφτηκε μόνο για σένα.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, από το να είσαι υγιής και ζωντανός και να χαίρεσαι την κάθε μέρα μόνο και μόνο επειδή βλέπεις το φως και ακούς τις φωνές των παιδιών της γειτονιάς. Κι αν χρειαστείς βόηθεια να είσαι σίγουρος ότι κάποιος θα χαρεί να σου την προσφέρει. Αρκεί να ξέρεις να τη ζητήσεις.
Ζήτα την προστασία του και δώσ’ του τη δική σου!
Παράξενα σχήματα κάνουν τα σύννεφα σήμερα στη Θεσσαλονίκη..."
Σπύρος Σαρανταένας
Περιοδικό “CITY·231”
Θεσσαλονίκη,
Φεβρουάριος 2004
.
.
.
.
.
.
Labels: official statements, Old, presentation, thoughts
20 Comments:
My personal songs:
Αναρτήσεις
Τελικά δεν είμαστε μόνο εμείς έτσι... ο γράφων μας είπε και εκείνα που δεν ξέραμε για εμάς.
Σχεδόν όλα...
(Κι εσείς τα ίδια έ;;).
Παράξενα σχήματα κάνουν οι σκέψεις μας διαρκώς, κι αυτό ευτυχία δεν είναι;
Αλλοι δεν βρίσκονται ούτε κάν σε "ευχάριστη" σαν τη δική μας θέση... άρα πάλι νικητές είμαστε.
Βλέποντας τα χειρότερα, να κατανοείς τα καλύτερα.
:)
από μία συννεφιασμένη θεσσαλονίκη
Μετά κατάλαβα οτι απλώς γέλαγε γιατί δεν ξεχώριζα το άνηθο από το μαρούλι... αααχχ...ωραία πράγματα μου θυμήσατε σήμερα...!
..κάθε μέρα είναι γιορτή!
(πολύ σοβαρό σχόλιο άφησα σήμερα...άρχισα να χαλάω σιγά σιγά.. θα ζητήσω τα λεφτά μου πίσω.. πρέπει να προλαβαίνω την εγγύηση..)
Respect λοιπόν τόσο στον συγγραφέα ενός τέτοιου κειμένου,όσο και στον αγγελιοφόρο που το μετέφερε...
Κάνει πολύ κρύο σήμερα στην Θεσσαλονίκη.
Και,ναι,παράξενα σχήματα κάνουν τα σύννεφα απόψε εδώ...
Σελιτσάνος.
Εχω και τα δυο μου χερια γεματα μελανιες, χειροτερα απο καθε πρεζακια. Απο εξετασεις. Τη δευτερα που μας περασε ημουν σε ενα τρακαρισμα. Οταν εγινε, κοιμομουν στο πισω καθισμα. Σαλταρισα τελειως. κ το χειροτερο ειναι οτι ειμαι εδω κ παλευω, για να μην καταλαβει κανενας τιποτα.ΒΑΡΕΘΗΚΑ!
Δεν εχω κανενα λογο για να ζω, απλα υπαρχω για να μην στεναχορηθει η οικογενεια μου...
ποσο να παλευω πια
(Κι όλα αυτά σας τα λέω εγώ, που πήγα ντυμένη κνίτισσα σε λαικοπόπ ορθάδικο με σημαία το άσμα "αχ, ας έβρεχε γυναίκες, να γινόμουν μούσκεμα!", ήτοι είμαι άνθρωπος με αρχές!)
Θα προτιμούσα δηλ. ένα κείμενο σαν κι αυτό που φτάνει στην καρδιά, να έχει ρίζες στην αποδοχή του ότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι.
Έχεις ανήσυχη σκέψη κ.Σπάι [επιτρέπεται ο ενικός; :)] και σου θυμίζω αυτό που λέει ο Παζ στη Διαλεκτική της Μοναξιάς:
Ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο κυλά ο βίος μας. Και ζητάμε στον έρωτα, ένα κομμάτι αυθεντικής ζωής, αυθεντικού θανάτου.
...Οι καημοί του έρωτα, είναι και καημοί της μοναξιάς. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μόνοι, αλλά επίσης, είμαστε καταδικασμένοι να υπερβούμε τη μοναξιά μας.
Ομολογώ ότι η απεργία σου έπιασε τόπο
Στο μυαλό μου ήρθαν οι στίχοι:
Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα
κρατιόμουνα σ' ένα καφάσι μπίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ' τη ζωή κρατιόμουνα
κι ονειρευόμουνα σ' ένα καφάσι μπίρες …
…Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ
τα χρόνια που 'φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που 'ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό
Το βίντεο πολύ καλό
Π Ο Υ Χ Α Ρ Α Ξ Ε Ο Σ Π Α Ϊ
Ο Λ Ο Ι Σ Τ Ο Ν Δ Ρ Ο Μ Ο
Π Ο Υ Χ Α Ρ Α Ξ Ε Ο Σ Π Α Ϊ
Ο Λ Ο Ι Σ Τ Ο Ν Δ Ρ Ο Μ Ο
Π Ο Υ Χ Α Ρ Α Ξ Ε Ο Σ Π Α Ϊ
ΚΛΠ
Καλημέρα :)
And I, I will follow, but I'll never fall in
Yeah, we'll suffer for nothing, and we'll never forgive
God said to no one to do what he did
One second in your presence is a miracle of love
One second denied is a miracle of love
The young man is weakness in a lover's disguise
The woman is strong in her warm-bitter lies
How will they hope what they can never percieve
And how do they love what they fail to decieve
One second in your memory is a miracle of lies
One heartbeat in your body is a miracle of love
White light on a black sky is a miracle from above
One lonely moment in your arms is a miracle of love"
Περί αξίας των στιγμών,
και γενικότερα περί αξίας των θαυμάτων του είδους που αναφέρετε.