- “Κι εσείς φίλε μου; Είστε καιρό εδώ;”
- “Ε;” γύρισα απότομα πίσω μου
- “Λέω: Είστε καιρό εδώ;” είπε κάπως φωναχτά αυτή τη φορά, τόσο που γυρίσανε τουλάχιστον καμιά δεκαριά κεφάλια προς το μέρος μας.
- “Που εδώ; Τι εννοείτε;” απάντησα σαστισμένος.
- “Εδώ. Στη σειρά! Που αλλού;” με κοίταξε σαν να επρόκειτο για την πιο φυσιολογική ερώτηση του κόσμου.
- “Τι να σας πω; Καμιά ντουζίνα μήνες σίγουρα.” Το αριστερό μου φρύδι σηκώθηκε αυτοβούλως και τον κοίταξε ελαφρώς υποτιμητικά μαζί με το αντίστοιχο μάτι. Ήταν σαφώς ρακένδυτος σαν κι εμένα, μόνο που πρέπει να μου έριχνε τουλάχιστον 600 χρόνια στο κεφάλι για πλάκα.
- “Και πόσοι είναι ακόμα μπροστά σας; Πριν από σας;” ρώτησε προσπαθώντας να σηκωθεί στις μύτες των ποδιών του και να κοιτάξει στο βάθος. “Δεν με βοηθά η όρασή μου πλέον”, έκανε και μου ‘δειξε τα παλιά κοκκάλινα γυαλιά του λες και δεν τα ‘βλεπα από μόνος μου.
- “Χμ...” γύρισα μπροστά και κοίταξα την ατέλειωτη ουρά που εκτεινόταν για τουλάχιστον ένα ναυτικό μίλι, μέχρι να καταλήξει σε ένα βρώμικο γκισέ, πάνω από το οποίο κρεμόταν σαν λαιμητόμος η γλοιώδης ταμπέλα «Εξυπηρέτηση Κοινού». Υπολόγισα πρόχειρα: “Πρέπει να είναι τουλάχιστον εκατόν είκοσι χιλιάδες άτομα. Πάνω-κάτω.”
- “Χα! Το φαντάστηκα!” φώναξε, και: “Ούτε το συσσίτιο δεν θα προλάβουμε...” μονολόγησε.
- “Μα... το συσσίτιο είναι σε... δυο ώρες,” απόρησα.
- “Ε, και τι; Λέτε να έχουμε τελειώσει;” με ρώτησε την ώρα που λίγα σάλια από το στόμα του μου λέρωναν τα διαλυμένα μου παπούτσια.
- “Μα είστε τρελλός; Εδώ σας λέω πως εκατ...”
- “Που το ξέρατε;” με διέκοψε απότομα.
- “Ποιό;”
- “Πως είμαι τρελλός;”
- “Μα... εγώ...” δεν ήξερα τι να του πω.
- “Έχετε χάρισμα νεαρέ μου! Είναι εμφανές! Ε, ναι λοιπόν, τρελλός είμαι! Δηλαδή... ήμουν. Ξέρετε... πριν... πριν από... πριν μείνω άνεργος. Ήμουν εξαίρετος τρελλός! Δούλευα σε μια καταπληκτική υπηρεσία, σαν αυτήν εδώ. Είχα πάρει μάλιστα και δύο προαγωγές. Όταν με απέλυσαν έφυγα με τον βαθμό του Παράφρονα. Ναι.” άναψε μια γόπα που ανακάλυψε στην τσέπη του. “Κι εσείς;”
- “Τι εγώ;”
- “Τι επαγγέλεσθε;”
- “Προφανώς τίποτα άνθρωπέ μου! Στο Ταμείο Ανεργίας είμαστε!” θύμωσα εντελώς αδικαιολόγητα βέβαια.
- “Ω, μπαρδόν. Δεν ήθελα να σας θίξω,” κατέβασε το βλέμμα του. “Εννοούσα πριν από... πριν σας... απολύσουν,” είπε πιο χαμηλόφωνα αυτή τη φορά λες και όλοι οι υπόλοιποι ήταν εκεί για άλλο λόγο κι εμείς κρυβόμασταν.
- “Σας ζητώ συγγνώμη,” ψέλισσα κι εγώ ντροπιασμένος. “Δεν ξέρω γιατί ύψωσα τη φωνή μου... η κατάσταση βλέπετε... πολλή πίεση... δεν... δεν...” μουρμούριζα όταν: “Ειρηνοποιός! Ναι. Διπλωματούχος ειρηνοποιός! Αυτό ήμουν!” Τον κοίταξα ντροπαλά.
- “Ειρηνοποιός;”
- “Ναι...”
- “Μα αυτό είναι σπουδαίο!” χαμογέλασε.
- “Χμ...” μου μετέδωσε το χαμόγελο. “Ήμουν ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, ξέρετε.”
- “Αλήθεια;”
- “Ναι. Ήμουν σε μια εξαιρετικά σημαντική αποστολή, στα σύνορα, ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα, εκεί στη Ζώνη του Λυκόφωτος που λένε και στις ειδήσεις, δύκολη κατάσταση... ανηλεής πόλεμος εδώ και δεκαετίες βλέπετε...” ήμουν σχεδόν περήφανος καθώς μιλούσα. “Αλλά μετά... ξεκίνησαν οι περικοπές, αφήστε... χαμός. Δεν έμεινε υπηρεσία για υπηρεσία. Η δικιά μου αποστολή θεωρήθηκε μεγάλη πολυτέλεια, και να... είμαι εδώ τώρα...” το βλέμμα μου είχε συννεφιάσει πλέον.
- “Μη στενοχωριέστε,” μου είπε σιγανά. “Θα φτιάξουν τα πράγματα. Ακούτε με εμένα τι σας λέω. Έχω πείρα...”
Τον κοίταξα στα μάτια σχεδόν ικετευτικά.
Ακούμπησε απαλά το χέρι του στον ώμο μου,
κι ένιωσα τόση ζέστη που τον άφησα εκεί να με κρατάει όρθιο
για τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια.
Αν θυμάμαι καλά πλέον...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
41 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Είδα 1 Σχόλιο και έτρεξα αμέσως!
..πάντως αυτό το εκνευριστικό χτύπημα στον ώμο , όταν τραβάει κανείς ζόρια, μου θυμίζει έναν κάποτε που μου είπε να χαμογελάσω ,πως αύριο θα ήταν αλλιώς..δεν είχε άδικο.Την επομένη ήταν χειρότερα.
ταμείο ανεργίας και στην κόλαση ή στον παράδεισο (το ίδιο μου κάνουν αυτά τα δύο);;;;;;
σκέτος οδοστρωτήρας είστε, κύριε spy... ή μπορεί και ο highlander... δεν ξέρω ακόμη...
μπορεί και ο υπερκατάσκοπος του χωροχρόνου...
Σου 'ρχομαιαιαιαιαι...!
Actually, ήμουν απλώς στην ουρά για το επίδομα, αλλά μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε!
(το δε τραγουδάκι, ήταν αυτό που χορέψαμε στο γάμο μου...!)
@ b|a|s|n\i/a:
Να ανησυχήσετε και πάλι.
Πίσω από το κοντρα πλακέ είναι η κόλαση. Ένα αεράκι και τσαφ...!
@ pendulum:
Εγώ θα ήμουν. Μεταμφιεσμένος.
@ neni:
Ναι. Φυσικά. Δίκιο έχετε.
(για ποιο θέμα μιλάτε;)
Το ρητό με τον κόσμο που καίγεται και αυτό το... πες το ντε... το αυτό... που χτενίζεται, το ξέρετε;
@ bright Φω:
Μπορεί και ο Θεός Ήλιος.
(όποτε κοιτάζομαι στον καθρέφτη αυτό νομίζω)
@ Λασπολόγος:
Τις εττικέτες τις διαβάζετε καθόλου κύριε; Almost dreams λέει! Almost! Αν ήταν ακριβώς, θα προσέχαμε και ψίχουλα στο πάτωμα.
@ manetarius:
Δεν γίνεται. Η σειρά για μανιτάρια, εσπεριδοειδή και ζαρζαβατικά είναι δίπλα.
Αλλά είστε τυχερή. Εκεί έχει μόνο 74.531 άτομα αναμονή.
και Θεός... και Ήλιος...
όρια δεν έχει ο ουρανός σας!
εύγε!
:Ρ
Αμ, το: "blogger since: February 2009" τι σας λέει; Εμένα με τρομάζει πάντως. Ποιός μας σχολίαζε τόσον καιρό;
@ bright Φω:
(προσπαθώ...)
@ Σελιτσάνος:
Τίποτα δεν σας ξεφεύγει πια! Μου χαλάτε το part 3, όμως με αυτές τις αποκαλύψεις και θα αναγκαστώ να πετάξω την auto-ποστιέρα και να τα ξαναγράψω με το χέρι.
(μεγειά και το κοστούμι)
@ Λασπολόγος:
Ε, ναι. Μην μείνετε κι εσείς άνεργος!
@ Nomad:
Εσείς;
Στρατηγέ μου;;;
11880.
:P
(αφήστε που με το κόκκινο γυαλί, κανάς συγγενής του Λάλα θα είναι και σας βλέπω να τραβιέστε στο Μπορώ της Αννας Δρούζας...)
ΥΓ. Αυτός ο ορίζοντας παντού είναι; Έχει αρχίσει να μου τη δίνει.
είναι ατελείωτοι οι συνδιασμοί κάπως σαν την ουρά στο κείμενο
όχι το δικό σας ένα που είχα διαβάσει κάποτε
νομίζω καληνύχτα αλλά δεν ξημερώνει πραγματικά ποτέ σε αυτή την χώρα
συνεχίστε την καλή δουλειά
και τον καλό ύπνο
παράγει ενδιαφέρουσα κείμενα
Δεν αντέχω να τον κοιτάζω στα μάτια. Πετάτε καπάκι και το κείμενο και τι να πει κανείς?
Την τσάντα μου, τα χάπια μου, κι ένα ταξί να φύγω!
Δυνατό.
Θέλω να με πιστέψετε.
Κι εγώ σας εκτιμώ πολύ και ιδιαίτερα.
(και δεν μου συμβαίνει κάθε μέρα αυτό)
Να τα λέτε όποτε θέλετε.
@ apos:
Η πολλή τηλεόραση βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο!
Είπα πουθενά εγώ "κόκκινο";
@ wert01gf:
Προσοχή: Μην τον μπερδεύετε με τα κυβερνητικά λόγια. Όταν εκείνοι λένε: έχουμε πρόγραμμα με ορίζοντα τετραετίας ψεύδονται ασύστολα. Εμείς εδώ είμαστε ελαφρώς πιο συνεπείς. Σχεδιάζουμε maximum μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας.
@ MpinelikoMistress:
My Lady,
το ξέρω.
Αυτό σημαίνει πως ήταν μάλλον δυο καλά ποστ. Εφόσον ρίξατε μια κλεφτή ματιά στον ψυχισμό μου, και νιώσατε το ίδιο...
Μου φαίνεται θα σας ανακυρήξω επίτιμο μέλος της σέχτας των σχολιαστών μου. Τίποτα δεν κατάλαβα. Είστε σίγουρα δικός μας εσείς!
@ K@terin@:
Και σε τόσο ευαίσθητες περιοχές με έκρυθμες καταστάσεις...
Αφήστε, χάλια...
@ theorema:
Ελπίζω να καταλαβαίνετε πως σε ένα μπλογκ σαν το δικό μου, τρώει κανείς περισσότερη ώρα ψάχνοντας την εικόνα παρά τις λέξεις. Προφανώς δεν είναι η πρώτη που βρήκα μπροστά μου. Και είναι φάτσα κάρτα στην μαρκίζα, ακριβώς για να δημιουργεί αυτά τα συναισθήματα, ακόμα και πριν την ανάγνωση των λέξεων (αν υπάρξει τέτοια).
@ wilma:
Κι εγώ.
Αλλά μιλάμε κιόλας (με το κινητό).
Εσείς δεν του μιλάτε;
(εγώ να φανταστείτε μιλάω με όλα τα μηχανήματα, κινητά, τηλεκοντρόλ, atm τραπεζών, αυτοκίνητα, φανάρια δρόμων, την ηλεκτρική μου σκούπα... κάποια στιγμή πρέπει να δημοσιεύσω κανέναν τέτοιο διάλογο, για να μαθαίνετε εσείς οι νεότεροι).
Αφού η φαντασία και η πραγματικότητα έγιναν τόσο κολλητές πλέον, που δεν ξεχωρίζεις ποιά είναι ποιά!
Τι να σας κάνουν τον Ειρηνευτή;
Εκτός βέβαια κι' αν δεν ήταν αυτές οι δύο που σφαζόντουσαν...
(ο εγκέφαλος δεν μπορεί να υποστεί άλλη βλάβη, είναι εντελώς καμένος).
Ειρηνοποιος? Παλι καλα αργα τον απολυσανε!
Γκλλλ, δδττρ, φφλλκκλ, σσδδπλλ...
(σκατά! δε μου βγαίνει)
@ Lilith:
Τι να σας πω κι εγώ;
Πάνω που πήγαινα να βγάλω μιαν άκρη, ήρθε η ειδοποίηση να περάσω από το λογιστήριο...
@ apos:
(πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, μην απελπίζεστε)
@ Λαμπηδόνα:
Ε, όχι και αργά.
Οχτώ και τέταρτο το πρωί ήτανε...
οτι δεν εχω χιουμορ ηηη
(αυτό ένιωσα αυτό έγραψα)
(και για τους δυο διαλόγους)
Ωραία, τώρα είμαστε εντάξει.
(Αν και είναι λίγο κουραστική η ορθοστασία, αλλά δε βαριέσαι, αξίζετε τον κόπο)...
Βέβαια δεν περιμένω να γίνουν περίπου 120.000 σχόλια, αλλά βρίσκεσθε σε καλό δρόμο.
Τώρα τελευταία, η διαφορά ηλικίας είναι αρκετή με τα πρόσωπα που συναναστρέφεστε, δε δοκιμάζετε να συνδιαλλαγείτε με λίγο νεότερους, (μόνο 100 χρόνια διαφορά ας πούμε) μήπως και ξυπνήσει λίγη από την κοιμισμένη σας αισιοδοξία;
Θα επικοινωνούσα μαζί σας αλλά έχουμε 347 χρόνια διαφορά.
(Είμαι μικρότερός σας, ευτυχώς).
Καλημέρα σας.
Χάρμα σας πάει η γραβάτα, χάρμα !
..
Ααα... Πολύ παρεξηγιάρα είστε εσείς. Να υποθέσετε ότι δεν έχετε διαβάσει αρκετά κείμενά μου για να καταλάβετε το ύφος μου. Πως σας φαίνεται;
@ αποτέτοιος:
Κι εγώ...
@ Masterpcm:
Σήμερα τα λέγαμε μ' έναν συνομίληκό μου. Δείτε και μόνος σας.
@ diVa:
Δεν ήταν στις προθέσεις μου.
(ψέμματα)