Έριξα μια ματιά έξω.
Μια παράξενη ησυχία είχε σκεπάσει τη γειτονιά μου.
Φόρεσα τα καλά μου παπούτσια και κατέβηκα στο δρόμο. Από πάνω δεν φόρεσα τίποτα γιατί δεν υπήρχε κανείς να με χαζέψει. Η άσφαλτος όμως ήταν τραχιά και έκαιγε. Κάτι μου έλεγε επίσης πως εκεί που θα πάω δεν θα μπορούσα να περπατώ ξυπόλητος, θα ήταν αγένεια.
Έκλεισα αποφασιστικά την πόρτα πίσω μου. Κοίταξα δεξιά, κοίταξα αριστερά, τίποτα, κανείς. Στην τύχη το έπαιξα και ξεκίνησα προς τα κει που ερχόταν το φως. Αυτή η αίσθηση του να τυφλώνομαι και να περπατώ με μισόκλειστα τα βλέφαρα πάντα με γοήτευε. Ένας καυτός αέρας φυσούσε και σήκωνε σκόνη χαμηλά, σκέπαζε το δρόμο και δεν έβλεπα που πατάω, μα ευτυχώς είχα τα παπούτσια μου τουλάχιστον και δεν φοβόμουν.
Τα σπίτια αραίωσαν και βγήκα σε έναν άθλιο επαρχιακό δρόμο, γεμάτο ξεραμένο θυμάρι και φύλλα δυόσμου που δραπέτευσαν από τις γλάστρες τους και ταξιδεύαν στον αέρα μέχρι να χάσουν το άρωμά τους και να πέσουν νεκρά στο χώμα. Τι παράξενο...
Σε λίγο το τοπίο είχε γίνει μια κίτρινη και αρρωστιάρα έρημος που σήκωνε στις πλάτες της τη θλίψη όλου του κόσμου. Στο βάθος μπορούσα να ξεχωρίσω μόνο τον ήχο που κάνουν τα λάστιχα από τα φορτηγά όταν γδέρνουν την άσφαλτο κι εκείνο το θλιβερό κρακ που κάνουν τα γέρικα κλαδιά των δέντρων όταν πεθαίνουν αποκαμωμένα και σπάνε προς το έδαφος. Ζωή πουθενά...
Πρέπει να πέρασαν τουλάχιστον τρία χρόνια έτσι. Τρεφόμουν με χουρμάδες που είχα φυλάξει στην τσέπη από το πανωφόρι μου, το οποίο έβρισκα σκονισμένο και κρεμασμένο πάνω σε στύλους σε κάθε διασταύρωση μπροστά μου, σαν πινακίδες που μου έδειχναν τον προορισμό μου, και έπινα βρώμικο καφέ νερό από λακούβες που ανακάλυπτα όταν βυθίζονταν μέσα τους τα ωραία μου παπούτσια και βρέχονταν τα πόδια μου. Πρέπει να κουβάλησα πάνω μου πολλές αρρώστιες και πιο βαρύς πλέον περπατούσα αργά.
Μια μέρα έφτασα στο τέλος του δρόμου. Κοίταξα πίσω. Τίποτα. Μπροστά μου είχα κατακαθίσει η σκόνη κι ένα σκαλοπάτι θεόρατο είχε καρφωμένη επάνω του μια πινακίδα: “Only if you dare…”
Δεν είχα και πολλές επιλογές πλέον. Ανέβηκα με κόπο μιας και η κούραση με είχε εμφανώς καταβάλλει, αλλά τα κατάφερα και ισορρόπησα στην άκρη του. Από κάτω έχασκε ένας τεράστιος γκρεμός και ίσα που ξεχώριζα έναν ήχο από αφρισμένο νερό που κυλούσε, ή έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Μια τεράστια ξύλινη βαριά πόρτα έκλεισε πίσω μου με θόρυβο απαίσιο. Ποιος την έβαλε εκεί; Γιατί δεν την είδα πριν; Κι αν θέλω να γυρίσω;
Μονόδρομος.
Ή που θα πέθαινα από ασιτία σε ένα ανώνυμο τσιμεντένιο σκαλοπάτι στην άκρη του κόσμου, ή που θα βούταγα. Χωρίς μάσκα και αναπνευστήρα.
Έψαξα για τα φτερά μου, αλλά το μόνο που είδα στους ώμους μου ήταν το βάρος από τα ταξίδια που δεν τέλειωσα και τα νύχια των παιδιών μου να με γρατσουνάνε μέχρι να μου ματώσουν την πλάτη.
Βούτηξα χωρίς να κλείσω τα μάτια.
Τώρα που διαβάζετε αυτό το σημείωμα ταξιδεύω ακόμα. Προς τα κάτω. Ταξίδι είναι κι αυτό, one way only. Όταν φτάσω θα σας στείλω μια καρτ ποστάλ για να ξέρετε ότι είμαι καλά. Αν δεν έρθει μην τρομάξετε, θα φταίνε οι ταχυδρομικές υπηρεσίες, όχι εγώ.
Εγώ θα είμαι καλά. Μάλλον...
.
.
.
.
.
.
.
.
49 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Ανεπανάληπτη φράση spy ταξιδευτή.
(Αν και το άρρωστο μυαλό μου διάβασε ποδιών μου στην αρχή. Χμ. )
Θα ανησυχήσω πραγματικά αν λάβω καρτ ποστάλ.
σας λατρεύω όταν βγάζετε αισιοδοξία (ή εγώ έτσι το είδα) μέσα από τα πιο black σενάρια.
μήπως έτσι είναι και όλη μας η ζωή;
Καλη ημερα, ταξιδιαρα ψυχη, Ευγενη μου Κατασκοπε!!!
τι δεν κατάλαβα ?
έτσι μπορείτε να βαραίνεστε άφοβα από τα υπόλοιπα ταξίδια που έμειναν μισά.
υγ. μα την καρτ ποστάλ με τα ελτα;
ιντερνετικώς θα την περιμένω
Ξερετε, ο,τι πιστεύει κανείς μπορεί και να υπαρξει. Ακόμα και οι ροζ μονόκεροι. Αποδειξη τα παραμύθια.
:))))
-το καλο που σου θελω..
ΜΗ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ
γιατι θα ερθω να σε βγαλω εγω απο κει κατω..
- και θα μπλεξεις!
- ο ενικος σε τονο που δεν σηκωνει αντιρρηση.
Επιτακτικος.
διοτι φιλε μου
στα ταξιδια προς τα κατω..
δινουμε μια
και πεταμε!
(το περιστερι που σου εφερε το σχολιο μη το σφαξεις! Θα το ψησουμε οταν γυρισεις..Πανω!)
χχχχχχχχχχχ
Είναι ένας ο οποίος οδηγεί το αμάξι του μες στη μέση της ερήμου(καλή ώρα).Ξαφνικά παθαίνει βλάβη το τουτού κι ούτε νερό έχει να πιει ούτε κάποιο κινητό για να επικοινωνήσει.Είναι πια σίγουρος ότι θα αφήσει την τελευταία του πνοή στη πύρινη κόλαση.
Αίφνης εμφανίζεται από το πουθενά ένα άσπρο άλογο να καλπάζει προς το μέρος του.
-Γεια,του κάνει το άλογο.
Ο τύπος,μπερδεμένος όπως ήταν,δεν έβγαλε άχνα.
-Τί πρόβλημα έχουμε εδώ;ρωτάει το άλογο με την απόλυτη ψυχραιμία.
-Καλά,μιλάς;Αφού είσαι άλογο!!!
-Αν ανοίξεις το καπό και με αφήσεις να δω την βλάβη δεν θα χρονοτριβούμε με τις απορίες σου,του αποκρίνεται το άλογο.
Τώρα ο τύπος όχι μόνο έχει μείνει έκπληκτος με την ομιλία του αλόγου,αλλά εντυπωσιάζεται και με τις ηλεκτρολογικές του ικανότητες.
Πράγματι,μέσα σε 5' το άλογο είχε φτιάξει το πρόβλημα του αυτοκινήτου και τώρα το όχημα ήταν έτοιμο να διανύσει πολλά χιλιόμετρα.
Ο άνδρας μπήκε μέσα αφού ευχαρίστησε το άλογο και στο επόμενο βενζινάδικο-μπαρ κατέβηκε να πιει ένα ποτό μήπως και συνέλθει.
Μπαίνει μέσα και παραγγέλνει ένα διπλό ουίσκι.
-Τί έγινε,φίλε;Προβληματισμένο σε βλέπω,παρατηρεί ο μπάρμαν.
-Άσε,του λέει.
Εκεί που έμεινα στην μέση του πουθενά με το αυτοκίνητο,ήρθε ένα άσπρο άλογο κι όχι μόνο μου μίλησε αλλά μου έφτιαξε και το αυτοκίνητο,είπε ο άνδρας.
Και τότε του απαντάει ο μπάρμαν:
-Ααααα,είσαι πολύ τυχερός.Εγώ τις προάλλες έμεινα από βενζίνη κι ήρθε το μαύρο άλογο και μόνο που δεν μ'έβρισε.
Μ'αυτά και μ'αυτά,αξιότιμε κύριε Spy,σας εύχομαι καλό ταξίδι και με καλούς συνοδοιπόρους.
Αααα και αν για κάποιο λόγο θέλετε τη βοήθεια του "κοινού" "give a little whistle" που έλεγε και ο Gimini Cricket...και φθάσαμε!!
αστε που προτιμω το ανεβασμα
το κατεβασμα με τρομαζει!!!!!!!!!
Δεν είναι φοβερό να ταξιδεύεις χρόνια και στο τέλος να καταλήγεις σε ένα "μονόδρομο" σκαλοπάτι με μόνη διέξοδο το... χάος;
Αφού πηδήξατε που πηδήξατε, πάντως, όταν θα φτάσετε κάτω βάλτε και κανένα μαξιλαράκι...
We are right behind you! :)
Τα φιλιά μου!
Δύσκολη φράση Χνούδι μου.
Δύσκολη...
@ apos:
Αν λάβετε καρτ ποστάλ θα πει πως είμαι ήδη στον Παράδεισο (στην κόλαση δεν έχουν), οπότε καλά θα κάνετε και θα ανησυχήσετε.
@ rosie:
Καλά, περιμένετε πρώτα να δούμε τι θα βρούμε στον γκρεμό.
Δεν ξέρω, αλλά ώρες ώρες κι εγώ με λατρεύω...
@ Λου:
Τέτοια νότα αισιοδοξίας από εσάς ομολογουμένως δεν το περίμενα.
Καλησπέρα.
@ b|a|s|n\i/a:
Είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι φίλε μου και σας ευχαριστώ πολύ.
(απαγορεύεται το κάπνισμα μέσα;)
(σε βαθμό βλακείας θα προσέθετα)
Μια χαρά καταλάβατε.
@ tovene592:
Και άμα μου αρέσει εκεί;
Τζάμπα θα πληρώνω τα ρετούρ;
@ Nomad:
Το πιστεύω.
Μια φορά μάλιστα νόμιζα πως υπήρχαν πράσινα ελεφαντάκια με μωβ καρδούλες και την άλλη μέρα βρήκα ένα τέτοιο μέσα στην μπανιέρα μου.
(ακόμα ψάχνω να μάθω πως βρέθηκε εκεί)
:)
(τσίμπησα ήδη μια φτερούγα, διότι πείναγα, ελπίζω να μην σας πειράζει...)
@ Valisia:
Εμένα πάλι μου θυμήσατε τον Κόκκοτα:
"Το ένα τ' άλογο να είναι άσπρο
όπως τα όνειρα που έκανα παιδί,
το άλλο τ' άλογο να είναι μαύρο
σαν την πικρή μου την κατάμαυρη ζωή..."
(ήμαρτον... τι γράφω;)
@ VK in Athens:
Εντάξει είμαι.
Προς το παρόν πήρα το 50 - 50...
Έχετε δει εσείς ασανσέρ που πάει μόνο προς τα πάνω;
@ Lilith:
Το μαξιλαράκι για εσάς το θέλετε;
(αυτό υπέθεσα με την τελευταία σας φράση)
Αν ναι, δεν σφάξανε.
Να πέσετε κι εσείς να δείτε τη γλύκα. Με μαξιλαράκι κι εγώ δεν θα φοβόμουν...
@ Ποδηλάτρης:
Ορθοπεταλιά στην άκρη του γκρεμού έχετε κάνει;
(μετά τα ξαναλέμε...)
Εμένα αν μου φέρει ο ταχυδρόμος card postal ντυμένος Χάρος δεν θα του ανοίξω τον έχω δεί ήδη 2 φορές και μου 'φτασε.
Υ.Γ. ακόμη δεν έκανες παιδία θέλεις και μασαζάκι στην πλάτη??
πφφφ
Ελπίζω να καταφέρατε να μείνετε one piece...
θα σου στείλω κι εγώ μια συνταγή
[ψιτ! Πως τα πας ;]
(ξέχασα)
Και σας τα εύχομαι αγαπητέ Spy.
Τα νυχάκια των παιδιών σας φτερά είναι.Απλώς είναι κρυμμένα, σαν καλά κατασκοπάκια.
Καλησπέρα!
(yes, I dare!)
Δεν ξέρω αν είμαι εντός ή εκτός θέματος αλλά η "ανάλυση" δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Περιορίζομαι μόνο στην αίσθηση και στο συναίσθημα που μου προκαλούν οι λέξεις, οι εικόνες, η μουσική,οι άνθρωποι, κτλ.
Αναγκαίο το ταξίδι μας αυτό, περιέργεια και ανυπομονησία γι'αυτά που θα συναντήσουμε,αγώνας για το καλύτερο,αλλά και ένα ελεεινό συναίσθημα ανημποριάς για την τελική έκβαση.
:(
DEN YPARXOYN MONODROMOI
OI DROMOI EINAI PANTA 2 KATEFTHISION!!
ANODOS
KATHODOS!!
EKEI POY PROXORAS STHN KATHODO
TRAVAS XEIROFRENO
STRIVEIS
PATAS THN DIPLH LORIDA
PARANOMONTAS LIGO
K VRISKESE
STON DROMO
THS ANODOY!!!
EYXOMAI TA KALYTERA GIA SAS!!!
(Αμάν πια μ΄αυτούς τους τουρίστες!).
Σελιτσάνος.
τα παπουτσια σας μοιαζουν με τις ανασφαλειες μου που τις δενω μια-μια κομπο στον αριστερο μου καρπο. μεχρι τωρα εχω μαζεψει τρεις.τεραστιες τρεις.
:) μου αρεσε αυτο το ταξιδι παντως.
Ασήμαντη παραδρομή σας, κύριε, μετά από τόσους δρόμους και τόση προσοχή, που δείχνετε στους δρόμους που βαδίζετε.
>Επί του περιεχομένου των αναρτήσεων σας, θαυμάζω αυτούς, που έχουν κάτι να πουν.
Όλο δύσκολα βάζετε και χαίρομαι να κοιτώ αναριχήσεις.
Αν τα κλείνατε , πολύ πιθανόν να τα ανοίγατε στον πάτο , χωρίς να έχετε ιδέα για το τι υπήρχε στη διαδρομή..
Τι κρίμα που οι περισσότεροι αγνοούμε προκλητικότατα τις πορείες , ανοίγοντας τα μάτια όταν έχουμε φτάσει πια στο τέλος...
Ιt seems that we can never dare..
Καλησπέρα και καλό μήνα εύχομαι :)
Να είσαι πάντα καλά και καλή συνέχεια.
Καλό μήνα...όσο θέλουν οι Θεοί να είναι!!!
θα περασω την φωτο απο το κινητο μου στο p.c. και επιφυλασσομαι....
εγω παντως την εχω κανει φοντο!!!!!!!!! αμε!
To ΄πε και το κανε; Για πάμε όλοι με μια φωνή, μήπως και αναδυθεί..
"ΣΣΠΑΑΑΑΑΙΙΙΙΙ"!!!!!
(Τον ταχυδρόμο ή τον Χάρο;)
@ mamma:
Τα κατάφερα.
(τελευταία στιγμή)
@ απατεώνες:
Άμα είναι καλή, θα την φτιάξω μεθαύριο που έχω τραπέζι σε κάτι φίλους της γυναίκας μου...
[χάλια, αλλά τι να λέμε τώρα...]
@ Kleine wolke:
Έχω βαρεθεί να το λέω, αλλά θα το ξαναπώ: Είμαι πολύ περήφανος για τους αναγνώστες μου!
Σας ευχαριστώ. Θα περάσω πάραυτα, τουλάχιστον για ένα φοντανάκι.
@ manetarius:
Από το Ουζμπεκιστάν.
Είχε κι άλλα, αλλά δεν τα έψαξα. Βούτηξα όποιο βρήκα μπροστά μου κι εξαφανίστηκα...
@ chichipiru:
Βούτηξα, αλλά δεν ξέρω ακόμα.
Είναι σκοτεινά εδώ...
@ bafana:
Εντός είσαστε και σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας. Θα μου χρειαστούν.
Να, να, να, να, να, να, να, να, να, να....
@ spy:
Αρκεί να μην πατήσεις καμιά γριά κατά λάθος κι έχεις κι άλλα τραβήγματα...
@ Σελιτσάνος:
Να με συγχωρείτε.
Μπέρδεψα τον γκρεμό και καθυστέρησα.
@ alicia:
Εγώ έχω δύο μόνο (παπούτσια).
Από ανασφάλειες κάνω συλλογή.
Αμάν! Ούτε ένα σ/κ δεν μπορεί να λείψει κανείς!
(χαίρομαι που σας λείπω...)
:)
@ a-nonymous:
Όχι και μεγάλη παραδρομή πάντως ανα αναλογιστείτε ότι αναφερόμουν στον ερμηνευτή, που ήταν ο Κόκκοτας.
(>σας ευχαριστώ)
@ madame_obscure:
Μην υποτιμάτε τον εαυτό σας αλλά και τους άλλους. Πολλές φορές οι διαδρομές είναι ιδιαιτέρως τρομακτικές, και η ζωή δεν είναι τρενάκι του τρόμου, που μόλις τελειώσει η μάρκα σου, ξαναβγαίνεις στο φως...
@ βασιλιάς της μοναξιάς:
Είναι η μέρα των βραβεύσεων σήμερα;
Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την τιμή.
Μα τι λέτε τώρα;
Μόλις γύρισα.
(αυτό εδώ είναι μόνιμο ταξίδι...)
@ αποτέτοιος:
Νοτ δι εντ
Νοτ δι εντ
Τζαστ ριμέμπερ
Δατ ντεθ ιζ νοτ δι εντ!
@ Ανώνυμος(2):
Τώρα αν σας πω ότι κατάλαβα, ψέμματα θα πω και δεν μ' αρέσει...
@ Aura:
Ήηηηηηρθααααα...!!!
(Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει, αλλά ήρθα)
(αφήστε...)
(Τ΄αφήνω..:( )