Στην κοιλιά μου ζει μια φάλαινα.
Ανακατεύει με την τεράστια ουρά της το βυθό μου, λάσπη σηκώνεται και γίνεται υγρή ομίχλη στα σωθικά μου μέσα. Κάποτε τραγουδούσε ένα τραγούδι να το ακούνε οι άλλες φάλαινες που βρίσκουν καταφύγιο στις κοιλιές καλών ανθρώπων, αλλά με τα χρόνια σιώπησε, κουράστηκε και τώρα μόνο κολυμπάει. Φοβισμένη. Είναι που έχω ένα ανακόντα στο στομάχι, τεράστιο, που σφίγγεται μονάχο του όπου βρει. Είναι τυφλό και δεν την βλέπει, αλλιώς θα είχε τυλιχτεί γύρω της, όπως έκανε και με μένα, και η φάλαινά μου θα είχε πεθάνει από ασφυξία. Ίσως γι αυτό να μην τραγουδάει πια. Από φόβο μην την βρούνε.
Η καρδιά μου είναι αρκούδα.
Καφετιά. Κρύβεται στα δάση και τρώει μέλι. Είναι τεράστια σαν όλες τις γριές αρκούδες και τη φοβάμαι. Μια φορά νόμισα πως αγρίεψε. Έβγαλε τα νύχια της και με κοίταξε κατάματα, μα μετά αγκάλιασε τον κορμό ενός μικρού δέντρου που έγερνε στον άνεμο. Γαντζώθηκαν τα νύχια της εκεί, και έμεινε για πάντα αγκαλιασμένη με το δέντρο. Εκείνο μεγαλώνει με τα χρόνια, κι ανοίγει περισσότερο η αγκαλιά της να το χωρέσει. Μάλλον φοβάται κι η αρκούδα.
Στα πνευμόνια μου περπατάνε σαύρες.
Σέρνουν τις ουρές τους και μου γδέρνουν το στήθος, σφυρίζοντας στο λιγοστό αέρα που βρίσκουν εκεί μέσα. Ψάχνουν νερό και μασουλάνε κάκτους. Τα βράδυα κλείνουν το ένα μάτι, και με τ’ άλλο ιχνογραφούν το έδαφος για το ταξίδι της επόμενης μέρας.
Ένα χταπόδι είναι τ’ άντερά μου, χωρίς μελάνι. Τρωτό και θλιβερό.
Μέδουσες τα χέρια μου.
Φτιάχνουν πίνακες σε σκούρους μπλε βυθούς με τα διάφανα πλοκάμια τους, και χρώματα ξεχειλίζουν στους καμβάδες. Οι κινήσεις τους απαλές, σαν ενός πιανίστα χάδι, ηδονικές και λάγνες. Καλούν. Αν πλησιάσει κάποιος, ρεύμα διαπερνά το σώμα τους και φωτίζουν. «Κίνδυνος» φωνάζουν σε αρένες κουφών. Οι μέδουσές μου. Ηλεκτρικές. Τα χέρια μου. Με νύχια νυχτερίδες. Ξυπνούν τα βράδια και βγαίνουν από τις φωλιές σε σμήνη. Κάθε πρωί σκουπίζω μια σταγόνα αίμα από τις άκρες.
Στην πλάτη μου φωλιάζει ένα γεράκι.
Ένας παράλυτος ξεδοντιάρης ερημίτης το εκπαίδευσε. Κοιτάει τριγύρω και γαντζώνεται στο δέρμα μου σφιχτά. Άμα ανατέλει ο ήλιος σηκώνει τα τεράστια φτερά του, με σκεπάζει, και πετάμε πάνω από χαράδρες και τρομερούς γκρεμούς. Ύστερα σ’ έναν ξεραμένο κορμό στην κορυφή ξαποσταίνουμε. Οι ώμοι μου το τρέφουν.
Μια φορά κατάπια έναν σκαντζόχοιρο.
Έκανε το μισό ταξίδι κουλουριασμένος και ξεδιπλώθηκε στον οισοφάγο μου. Τ’ αγκάθια του αγκιστρώθηκαν εκεί για πάντα, και με ματώνουν κάθε που πάω να φωνάξω. Έτσι έμαθα να τραγουδάω. Επειδή δεν μπορούσα να φωνάξω. Εντάξει, βοήθησε και το ψάρι. Το χρυσόψαρο που κολυμπάει στις αμυγδαλές μου. Τις γαργαλάει και αυτές χοροπηδάνε ευτυχισμένες, ακουμπούν στις φωνητικές χορδές και πάλλονται όλοι μαζί από μια παράξενη ευτυχία. Οργασμός.
Έχω τα μάτια από ένα πούμα.
Του τα ‘κλεψα ένα βράδυ που είχαμε βγει κι οι δύο για κυνήγι. Εκείνο σφάδαζε στα αίματα πνιγμένο και τυφλό, κι εγώ κράτησα τα μάτια του στη χούφτα μου, ψηλά στο φεγγαρόφωτο, θριαμβευτής σακατεμένος, πριν τα φάω και γίνουνε δικά μου. Ένας λύκος αλυχτούσε παραπέρα. Κοιταχτήκαμε. Εκείνος με τα κατακόκκινα μάτια του κι εγώ μ’ αυτά του πούμα. Μου χάρισε την όσφρησή του από σεβασμό. Έσκυψα το κεφάλι ευγνώμων. Δέχτηκα.
Η γλώσα μου είναι ταραντούλα και η φωνή μου σφήκα.
Παλεύουν με τα τριχωτά τους πόδια και δεν νικάει καμία. Δηλητήρια σκορπάνε στην αρένα και πέφτουν νεκρές οι λέξεις μου. Τότε κλέβουν τους ιστούς απ’ τις αράχνες, τυλίγουνε τα λόγια μου σ’ αυτούς, και μοιράζουνε τα μερτικά τους κατά πως κύλησε η μάχη. Όποια έχει περισσότερο δηλητήριο φυλαγμένο παίρνει τα πιο πολλά. Ισορροπία. Τρόμου. Δίκαιη.
Στο μυαλό μου ζει μια κόμπρα.
Το δαγκώνει απο μέσα και πονάω.
Εκείνη περιμένει. Μόνο.
Soundtrack composed & arranged by spy
All images from National Geographic
.
.
.
.
.
.
.
Labels: brain-fuck, concepts, images, official statements, thoughts
71 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
E, μα είναι ώρα αυτή που σηκώνεστε κι εσείς για τσιγάρο; Τι περιμένατε να διαβάσετε τέτοια ώρα; Το Marie Claire;
:)
(μήπως να πάμε για ύπνο; κοντεύει μεσημέρι...)
Μέχρι να πάει όλος αυτός ο ζωολογικός κήπος(που βρίσκεται μέσα σας) για ύπνο...!!!
Φαντάζομαι παίρνει κάποιο χρόνο!
Καλημέρα :)
(μετά ελπίζω στην κατανόηση της μαμάς τους)
Υ.Γ.1 άντε... ύπνο τώρα!
Υ.Γ.2 προσέξτε μόνο όπως θα γύρετε στην βολική γωνιά του καναπέ, μην στριμώξετε την αρκούδα και φάει τη φάλαινα που θα την τσιμπήσει η σφήκα..και προς νερού (ή θεού, ότι προτιμάτε)προσοχή στις ηλεκτροφόρες μέδουσες...βλέπω του χρόνου να στολίζουν εσάς στο σπίτι αντί για δέντρο!!
Υ.Γ.3 Με τόσα ζώα που έχετε μέσα σας...απορώ πως αντέχει ο έρμος ο καναπές!
Υ.Γ.4 Μήπως να μην ξαναφήσω σχόλιο και να περιοριστώ στα υστερόγραφά;
Δεν πρέπει να είναι τυχαίο που ζει στο μυαλό σας.
Καλημέρα σας
Ξέχασα το δρόμο για να γυρίσω, κι εκείνα τα ψιχουλάκια μάλλον κάποιο αγριμάκι θα τα τσίμπησε, πού πια καιρός (ή όρεξη) για χάρτες...
Σελιτσάνος.
ξαποσταίνει στους ώμους,
νεκρώνει τις λέξεις,
μέχρι που μια κόμπρα δαγκώνει το μυαλό, το οποίο πονάει, περιμένει.
Ζει. Μόνο.
Θα έπρεπε να δώσετε σημασία και σεβασμό σε αυτά που εργάζονατι αθόρυβα με ότι έχουν. Στο χαταπόδι χωρίς μελάνι ας πούμε. Ακίνδυνο. Δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία και μόλις μετά από καιρό δούμε το αθόρυβο έργο του φορτώνουμε το έργο στα δυνατά ζώα. Και λύση δεν βρίσκουμε ποτέ.
Τα επικίνδυνα ζώα είναι απλά φωνακλάδικα της στιγμής. Μην τα αμελήσετε αλλά μην κολλήσετε και πάνω τους. Πιθανόν να μην έχουν τη λύση που χρειάζεστε. Πιθανόν να μην γνωρίζουν καν το έργο που έχει συντελεστεί μέσα σας.
Με σεβασμό σας τα λέω αυτά εγώ ο αδαής σχολιαστής και φίλος.
....ποσο σας καταλαβαινω..
Αυτο το κειμενο σας ειναι υπεροχο!
Στην πρωτη παραγραφο ..
-στην πιο λυπητερη και εσωστρεφη σας παραγραφο
(νομιζω πρωτη φορα το γραφω )
υποκλινομαι .
Και να φανταστείτε ότι είναι και χειμώνας, και τα μισά έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη. Μη σας πω και σε κανονική...
@ Χνούδι:
Δεν μπόρεσα.
Η ταραντούλα βλέπετε...
@ κ.κ.μοίρης:
Είμαι πολύ περήφανος,
που δεν μπορώ να σας απαντήσω ούτε μια λέξη...
@ mamma:
Κι εμένα αυτή μ' ανησυχεί. Ρέει το δηλητήριο και περνάει από τους νευρώνες σε όλο το σώμα. Θα μου τα σκοτώσει στο τέλος.
Ναι. Μπορείτε να κάνετε κι ένα ποστ μόνο με υστερόγραφα. Έτσι μπορούμε κι εμείς να ελπίζουμε ότι δεν θα μιλάτε για φαϊ.
@ wilma:
Φανταστείτε ότι ακόμα κι εγώ δυσκολεύομαι να σχολιάσω...
Καλημέρα.
@ apos:
Τυχαίο είναι. Έπεσε με αλεξίπτωτο από τον ουρανό και έτυχε να περνάει το μυαλό μου από κάτω. Αυτό ήταν. Θρονιάστηκε η κάργια...
@ rosie:
Τελείωσε σήμερα, αλλά δεν...
Την επόμενη φορά να δέσετε έναν σπάγκο στην άκρη του μπλογκ, για να μπορείτε να ξαναβγείτε. Είναι σκοτεινά εδώ και μπερδεύεται ο κόσμος.
@ Σελιτσάνος:
Δεν με πιστεύατε τόσο καιρό;
@ bright Φω:
Και δεν του περισσεύουν και λέξεις...
@ island:
Τα ακίνδυνα εξαφανίστηκαν. Φαγώθηκαν απο τα μεγάλα.
Η φύση έχει τους δικούς της νόμους βλέπετε. Μόνο το χρυσόψαρο μου έμεινε, κι αυτό σε γυάλα εύθραυστη.
Δεν θα βγω.
θα μείνω μέσα.
@ Cleareaching:
(αν είστε ξύπνια στις πέντε τα χαράματα...)
Σας ευχαριστώ.
@ chichipiru:
Εγώ στην αρχή νόμιζα, πως ήμουν μόνος.
@ Talisker:
Μεγαλειοτάτη!
Είναι τιμή μου να το γράφετε εσείς αυτό.
Απο 'χθές διαβάζω το blog σας κσι πραγματικά διασκέδασα πολύ με πολλά απο τα post. Σήμερα μόλις βρήκα την ευκαιρία μπήκα για τη συνέχεια και διάβασα αυτό το κείμενο...δεν ήθελα να σχολιάσω...τουλάχιστον όχι ακόμη...αλλά αυτό το γραπτό σας με συνεπήρε. Η ικανότητα κάποιων ανθρώπων να δημιουργούν τόσο υπέροχες εικόνες με τις λέξεις με εκπλήσει πάντα και φυσικά το ζηλεύω. Αγάπησα την αρκούδα σας...μοιάζει με τη δικιά μου. Ζήλεψα το γεράκι στην πλάτη σας και θέλησα να έχω και 'γω τον σεβασμό που εισπράξατε απο τον λύκο.
Respect και από 'μενα
Δέσποινα
δεν θέλω να κάνω χιούμορ με αυτό το κείμενο. απλά το σέβομαι και πέρασα να στο πω
καλό απόγευμα...
φιλιά βρόχινα...
ή τουλαχιστον θα επρεπε να ειστε...
:Ρ
(ωραίο)
Τσ... Ντροπής πράματα
:ΡΡ
Προσέξτε όμως , ...κυκλοφορούν κάτι ... ακτιβιστές και κινδυνεύετε να σας ... "κλείσουν" (ως γνωστόν , τα τσίρκο με ζώα , είναι στο στόχαστρο τελευταία) . Να δώ μετά , τί θα ... τρώτε . (Αλλά , ξέχασα ... Μπορείτε να κάνετε τα έντερα σας ... κρασάτα με κοφτό μακαρονάκι).
------------------------
Αστειεύομαι βέβαια ...
Μου αρέσατε πολύ .
Συγγνώμη, αλλά έχετε κάνει θηριοδαμαστής;
@ bafana:
Χαίρομαι που κάποιες από τις λέξεις μου αγγίζουν κάποιες από τις χορδές σας (ακόμα και τις φωνητικές σας, μια χαρά είναι κι αυτές).
Καλωσήρθατε κι εσείς στον ζωολογικό μας κήπο.
@ tovene592:
Δική μου, αλλά όχι τόσο καλά δουλεμένη όσο οι προηγούμενες.
Ευχαριστώ.
@ Νεράιδα της βροχής:
Εντάξει, αλλά από μέσα σας, διότι άμα σας ακούσει κανένα μικρό παιδί, μπορεί και να τρομάξει.
αλλα τόοοοσα πολλα
εξεπλαγην
δε θα ηθελα να ειμαι τριγυρω
οταν αρχισουν να επιτιθενται!!!!
Δεν είναι ανάγκη να πείτε σε όλην τη μπλογκόσφαιρα πως είστε ο ατζέντης μου.
@ sadcharlotte:
Περήφανος και φοβισμένος.
@ Nomad:
Την πυγολαμπίδα (που τόσο αγαπώ κι εγώ) την αντικατέστησα με το χρυσόψαρο, και τον χαμαιλέοντα με τις σαύρες για να μην παρεξηγηθώ.
(η καμήλα δεν χώραγε)
:P
@ silia:
Φουά γκρα και πάπιες με δαμάσκηνα.
Μην ανησυχείτε.I know people who know people (που λέει και μια γνωστή μου).
Σας ευχαριστώ και καλωσήρθατε.
@ ola kala:
Εύκολο. Μετακομίστε στη Σουηδία.
Κι όχι η φάλαινα στο σκώτι σου.
(κάπου έχω φυλαμένο μιά φλογέρα.Άν σας κάνει γιά να ακυρώσετε την κόμπρα,ευχαρίστως)
δ
Πρέπει να νιώθετε υπέροχα τώρα που κουβαλάτε(ή μαλλον το έτερον σας ήμισυ)το πιο όμορφο τιγράκι.
Υ.Γ:Η φάλαινα ήταν το αγαπημένο μου.
απλά θα πω ότι σας βρίσκω υπέροχο με όλα αυτά τα ζωντανά μέσα σας.
πάλι μεγαλουργήσατε
Τι να πω και εγω ενά μίκρο ποσοστό στην πίτα διεκδικώ αλλά είστε αχόρταγος....
Μετά το κείμενο στις αρχές του blog που αφορούσε τον Πατέρα, αυτό είναι το επόμενο που χτυπάει κόκκινα.
Εκανα το λάθος να σκεφτώ τα πιθανά σου συναισθήματα την στιγμή που το έγραφες και σε χρόνο dt βρέθηκα με μια κολώνα της ΔΕΗ στο στέρνο μου...
Υ.Γ.: Παρακαλώ πες εκ μέρους μου στην Κόμπρα ότι είναι ένα παρεξηγημένο (από τους άλλους, όχι από εμένα) πλάσμα. Έχει την αμέριστη εκτίμηση και συμπάθειά μου.
Φιλικά,
Ιρλανδός
(σε ότι αφορά τη μουσική σας, συμφωνώ με εσάς και επαυξάνω, πως είναι λιγότερο δουλεμένη απ΄τις άλλες. Τότε; γιατί βιαστήκατε να την παρουσιάσετε;)
****ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΟΝ ΣΠΑΙ****
Λέτε; Ήταν κι αυτός "πειραγμένος" σαν κι εμένα;
(προς το παρόν το παλεύω, ευχαριστώ)
@ ocean soul:
Αμφιβάλλετε;
@ Valisia:
Νιώθω. Αν και εκείνη κουβαλά το βάρος. (ίσως γι αυτό... χε, χε...)
@ nelly:
Τα έφαγα φυσικά! Τι άλλο;
(μετά ακολούθησαν τη φυσική οδό)
Που να δείτε κι όταν καθαρίζω τα κλουβιά τους...
@ αποτέτοιος:
Άλλη φορά να έρχεστε νωρίτερα, για να συμφωνούν οι άλλοι με αυτά που γράφετε.
:)
@ k@terin@:
Ποιά πίτα;;;
@ thamnos:
Φανταστείτε κι εμένα που την έχω καταπιεί μαζί με τα καλώδια...
(την κολώνα)
Θα της το έλεγα ευχαρίστως, αλλά δεν μιλάμε. Είμαστε τσακωμένοι...
@ Aura:
(Δεν είναι σχεδόν καθόλου δουλεμένη. Απλά ήθελα να ανεβάσω το συγκεκριμένο ποστ οπωσδήποτε, και ήθελα να έχει μια μουσική δική μου. Σε ένα απόγευμα την ηχογράφησα. Τα άλλα που έχετε ακούσει πήραν εβδομάδες. Σας υπόσχομαι πάντως να μην το ξανακάνω)
@ Chryssa:
Δεν φαντάζεστε πόσες φορές σας σκέφτηκα όταν το έγραφα...
(ακόμα κι όταν διάλεγα φωτογραφίες)
:)
@ αποτέτοιος:
Γιατί;
Αν υποθέσουμε ότι είστε αυτό που δείχνει το άβατάρ σας, ήσασταν κι εσείς...
Σιχαίνομαι τα φίδια.
Λατρεύω τα κείμενα σας.
Λατρεύω να διαβάζω τα σχόλια που σας κάνουν.
Καλημέρα, είμαι πρωινός τύπος :)
Δείτε τι πάτε και γράφετε!!
Α ναι, και στη μικρή...μόνο κλασσικά παραμύθια όταν γεννηθεί. Όχι τις αναρτήσεις σας. Μην το χαλάσετε το παιδι!!!
ειστε "ζωντανος" παρολαυτα
σας χαιρομαι.
Ο παλιός, καλός, λατρεμένος μου Spy!
Ωραίος ο κόσμος που στήσατε εκεί μέσα. Αν μη τι άλλο, ξυπνάς το πρωί(ή όποτε..) και δεν ξέρεις πιο απ' όλα σ' έχει στήσει στην αρένα...
Α, κι όταν με το καλό έρθει το μωρό θα πει "ω, τι κόσμος μπαμπά!"...
Κι εγώ λατρεύω να μου γράφετε τέτοια σχόλια. Γίνομαι ακόμα μεγαλύτερη ψωνάρα.
@ neni:
Κοιτάξτε. Η συγκεκριμένη τρώει και σκίουρους, αλλά δεν το πολυλέω διότι την αντιπαθεί ο κόσμος έτσι...
@ cinderella:
Μιλάτε εκ πείρας;
@ alicia:
Είμαι. Για λίγο ακόμα.
Προλαβαίνετε.
Πρέπει λοιπόν να γράψω άλλου τύπου ποστ, διότι στο επόμενο δεν θα ξέρετε τι να γράψετε...
@ Χνούδι:
Εμένα πάλι δεν μου αρέσουν στην μουσική, εκτός αν είναι ζωντανή. Κι αυτή δεν ήταν. Μια κονσέρβα ήταν που την άνοιξα βιαστικά και δεν την σέρβιρα ωραία, διότι είχαν έρθει οι καλεσμένοι και δεν προλάβαινα. Δεν θα το ξανακάνω όμως. Οι επόμενες δεν ξέρω αν θα είναι ωραίες, αλλά ορθογραφικά δεν θα έχουν...
@ Δήμητρα:
Επικίνδυνα ταξίδια ενοείτε...
@ kwlogria:
Μα γιατί; Φοβάστε τα... χρυσόψαρα;
@ agiogditissa:
To βασικό είναι να μην πει: "Τι έκανες στον πόλεμο πατέρα;"
Οπότε καλά το πάμε...
θα την περνάω φίνα,
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα φύγω σ' ένα μήνα.
Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
τον παιδικό μου φίλο,
παρέα με τον ελέφαντα
να μη μου δίνουν ξύλο.
Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θ' αφήσω το γραφείο μου
και τα υπάρχοντά μου,
θα πάρω το κορίτσι μου
να το 'χω συντροφιά μου.
Κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία
θα μας γράψουν και στην ιστορία
πως μας φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάμε φίνα,
θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα πάμε σ' ένα μήνα.
Στίχοι: Γιάννης Μαρκόπουλος
Δε ξέρω αν είχατε τη ποίηση στο μυαλό σας , πάντως το συγκεκριμένο μου μοιάζει αφόρητα ποιητικό.
Μου φαίνεται όμως , θα διαφωνήσω λίγο στο μυαλό..
Ίσως και να υπάρχουν πολλά φίδια. Αμέτρητα , διαφόρων ειδών.. άλλα λιγότερο , άλλα περισσότερο δηλητηριώδη..κι όλα , σιωπηλά...
Υ.Γ.
Ελπίζω η εβδομάδα σας να ξεκίνησε όμορφα.
Καλό απόγευμα :)
Η ατάκα περι φυσικής ηλιθιότητος και τεχνητής νοημοσύνης με έχει κομπλάρει αφάνταστα.
Νιώθω ηλίθιος και μάλιστα (πλέον) χωρίς ελπίδα.
ΚΟ.ΡΥ.ΦΗ.
Προδίδετε την ηλικία σας με αυτά τα τραγουδάκια, αλλά άμα δεν σας πειράζει εσάς...
@ madame_obscure:
Μου λέει. Πολλά. Κάθε βράδυ.
Την επόμενη μερικά τα γράφω στο χαρτί και κάποια πολύ λίγα (ίσως λέξεις ή εκφράσεις μόνο) εδώ μέσα.
Μπορείτε να διαφωνήσετε όσο θέλετε στο μυαλό, αλλά θα ήταν καλύτερα αν το κάνατε στο δικό σας. Το δικό μου είναι επικίνδυνο και δαγκώνει.
Θέλετε να παίξετε με την τύχη σας;
@ neuclone:
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
(κοιτάξτε, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι δικιά μου, αλλά αφού δεν το ξέρατε ας πάρω εγώ τα εύσημα, για μια υστεροφημία ζούμε...)
Βέβαια στην περίπτωσή σας, δεν αποκλείεται καθόλου να αναδειχθεί ΚΑΙ φυτικό βασίλειο στο εσωτερικό σας, οπότε δικαίως η επιστήμη θα σηκώσει τα χέρια στο σβέρκο.
Αυτό με την Κόμπρα... πολύ φιδίσιο... και με τα φίδια υπάρχει μια αμφίδρομη αντιπάθεια...
Τι σας λέω αξημέρωτο ακόμα... θα περάσω κατά το μεσημεράκι... ξέρετε εσείς..
Γειά σας
Ναι, ναι. Περάστε αργότερα να σας κεράσουμε και τίποτα βαρύ (μαριχουάνα και άνω) γιατί δεν σας κόβω και πολύ σόι...
:-(