Πήγα μια βόλτα.
Στο δρόμο πάτησα μέσα σε κάτι λάσπες που είχαν μεταμφιεστεί σε ξεραμένα φθινοπωρινά φύλλα, κι ας είναι χειμώνας, δεν παίζει ρόλο. Τα παπούτσια μου γέμισαν και μέχρι και οι κάλτσες μου βράχηκαν κι έγιναν καφέ. Σε όλον τον δρόμο κουβαλούσα αυτές τις λάσπες και μου βάραιναν τον βηματισμό, με αποτέλεσμα να φτάσω τόσο αργά στην υπηρεσία την οποία ετοιμαζόμουν να επισκεφθώ που είχαν κλείσει όλα τα γκισέ και έτσι έφυγα ευτυχισμένος με το πιο γελοίο άλλοθι από καταβολής κόσμου.
Σε κάθε κατάστημα που μπήκα μετά, άφησα και λίγες από τις λάσπες μου, λερώνοντας κάθε ωραίο προορισμό αυτής της μουντής ημέρας, όμως πολύ λάσπη υπήρχε ακόμα στα παπούτσια μου, που ζητούσε επιμόνως χώρους υποδοχής. Έτσι περιπλανήθηκα σε μουσεία, σε ταβέρνες, σε πεζοδρόμια πάρκων, σε τράπεζες και μερικά θέατρα. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που κάθε πιτσιλιά λάσπης που επαναπαύοταν στις εισόδους των χώρων που έμπαινα, αντί να με ελαφρύνει μου προσέθετε ακόμα περισσότερο βάρος στο παντελόνι, μέχρι που αποκαμωμένος άρχισα να σέρνω τα βήματά μου σε μια ηττοπαθή υποχώριση προς το σπίτι.
Τινάχτηκα όσο μπορούσα στην είσοδο της αυλής, στον κήπο, στην εξώπορτα. Μάταια φυσικά. Στο σημείο αυτό εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια. Έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου και ξάπλωσα στο χαλί του σαλονιού. Τα βλέφαρά μου βαριά, με ανάγκασαν να κλεισω τα μάτια και αποκοιμήθηκα.
Πρέπει να πέρασαν μέρες έτσι. Δεν θυμάμαι αν ξύπνησα από πείνα ή από εφιάλτες. Αυτό που θυμάμαι είναι πως ξαπλωμένος εκεί κάτω, ένα παχύ στρώμα λάσπης είχε καλύψει τα πάντα γύρω μου και η στάθμη της απεχθούς ύλης έφτανε μέχρι το πρόσωπό μου. Διαπίστωσα πως μόνο το ένα μου χέρι ήταν πιο ψηλά, ακουμπισμένο σε ένα βουνό από τηλεκοντρόλ, κηροπήγια και γυάλινα βάζα. Είχε παραδόξως ισορροπήσει εκεί και ήξερα πως με την παραμικρή κίνησή μου, όλο αυτό το οικοδόμημα θα κατέρρεε.
Θυμήθηκα τότε τη φράση που μου είχε πει εκείνος ο ξεδοντιάρης επαίτης στο Σέντραλ Παρκ, ενώ προσπαθούσε να τυλιχτεί ακόμα καλύτερα με την εφημερίδα του: "Τι νόημα έχει, όταν είσαι βυθισμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να προσπαθείς να κρατήσεις τα νύχια σου καθαρά;"
Άφησα το χέρι μου να πέσει, πήρα μια τελευταία ανάσα, και το ρεύμα του βυθού με παρέσυρε στις πιο τρομακτικές κολάσεις μου.
Μια μέρα θα ξεβραστώ σε κάποια ακτή.
Αν δείτε ένα μπουκάλι με μήνυμα στον υπόνομο, μη σιχαθείτε.
Μπορεί και να είναι η μόνη μου σωτηρία μετά από την πιο βρωμερή κάθαρση της ζωής μου...
.
.
.
.
.
.
Στο δρόμο πάτησα μέσα σε κάτι λάσπες που είχαν μεταμφιεστεί σε ξεραμένα φθινοπωρινά φύλλα, κι ας είναι χειμώνας, δεν παίζει ρόλο. Τα παπούτσια μου γέμισαν και μέχρι και οι κάλτσες μου βράχηκαν κι έγιναν καφέ. Σε όλον τον δρόμο κουβαλούσα αυτές τις λάσπες και μου βάραιναν τον βηματισμό, με αποτέλεσμα να φτάσω τόσο αργά στην υπηρεσία την οποία ετοιμαζόμουν να επισκεφθώ που είχαν κλείσει όλα τα γκισέ και έτσι έφυγα ευτυχισμένος με το πιο γελοίο άλλοθι από καταβολής κόσμου.
Σε κάθε κατάστημα που μπήκα μετά, άφησα και λίγες από τις λάσπες μου, λερώνοντας κάθε ωραίο προορισμό αυτής της μουντής ημέρας, όμως πολύ λάσπη υπήρχε ακόμα στα παπούτσια μου, που ζητούσε επιμόνως χώρους υποδοχής. Έτσι περιπλανήθηκα σε μουσεία, σε ταβέρνες, σε πεζοδρόμια πάρκων, σε τράπεζες και μερικά θέατρα. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που κάθε πιτσιλιά λάσπης που επαναπαύοταν στις εισόδους των χώρων που έμπαινα, αντί να με ελαφρύνει μου προσέθετε ακόμα περισσότερο βάρος στο παντελόνι, μέχρι που αποκαμωμένος άρχισα να σέρνω τα βήματά μου σε μια ηττοπαθή υποχώριση προς το σπίτι.
Τινάχτηκα όσο μπορούσα στην είσοδο της αυλής, στον κήπο, στην εξώπορτα. Μάταια φυσικά. Στο σημείο αυτό εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια. Έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου και ξάπλωσα στο χαλί του σαλονιού. Τα βλέφαρά μου βαριά, με ανάγκασαν να κλεισω τα μάτια και αποκοιμήθηκα.
Πρέπει να πέρασαν μέρες έτσι. Δεν θυμάμαι αν ξύπνησα από πείνα ή από εφιάλτες. Αυτό που θυμάμαι είναι πως ξαπλωμένος εκεί κάτω, ένα παχύ στρώμα λάσπης είχε καλύψει τα πάντα γύρω μου και η στάθμη της απεχθούς ύλης έφτανε μέχρι το πρόσωπό μου. Διαπίστωσα πως μόνο το ένα μου χέρι ήταν πιο ψηλά, ακουμπισμένο σε ένα βουνό από τηλεκοντρόλ, κηροπήγια και γυάλινα βάζα. Είχε παραδόξως ισορροπήσει εκεί και ήξερα πως με την παραμικρή κίνησή μου, όλο αυτό το οικοδόμημα θα κατέρρεε.
Θυμήθηκα τότε τη φράση που μου είχε πει εκείνος ο ξεδοντιάρης επαίτης στο Σέντραλ Παρκ, ενώ προσπαθούσε να τυλιχτεί ακόμα καλύτερα με την εφημερίδα του: "Τι νόημα έχει, όταν είσαι βυθισμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να προσπαθείς να κρατήσεις τα νύχια σου καθαρά;"
Άφησα το χέρι μου να πέσει, πήρα μια τελευταία ανάσα, και το ρεύμα του βυθού με παρέσυρε στις πιο τρομακτικές κολάσεις μου.
Μια μέρα θα ξεβραστώ σε κάποια ακτή.
Αν δείτε ένα μπουκάλι με μήνυμα στον υπόνομο, μη σιχαθείτε.
Μπορεί και να είναι η μόνη μου σωτηρία μετά από την πιο βρωμερή κάθαρση της ζωής μου...
.
.
.
.
.
.
38 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
θέλει λίγη υπομονή ...για όποιον την έχει ...η κάθαρση είναι μέσα μας όπως και η λάσπη ...αν έχεις λίγη υπομονή η λάσπη πάει στον πάτο ...είναι θέμα βαρύτητας!
μια στις λάσπες σαν τα τρία γουρουνάκια
δεν μπορείτε να καθήσετε ήσυχα ήσυχα σε μια μπερζέρα αφου αντιπαθείτε τόσο τους καναπέδες ;
Σας συνιστώ να φάτε ένα κομμάτι για να ανακαλύψετε την αυτού μεγαλειότητα Λάσπη.
Γεια σας και Καλλλλλλή Χρονιά!
Ευτυχώς που πήρατε το χέρι σας από τα τηλεκοντρόλ και τα γυάλινα βάζα.
Η καθαριότητα που προσφέρουν είναι ψευδαίσθηση.
Καλύτερα που το χέρι σας διάλεξε να ακολουθήσει το υπόλοιπο σώμα...
χωρίς τη λάσπη
τώρα καταλαβαίνετε πώς είναι να κυλιέσαι συνέχεια μέσα στη λάσπη...
ελπίζω να φτιάξατε επιδερμίδα...
Σελιτσάνος.
1. Λάστιχο ποτίσματος.
2. Αυλή.
3. Να έχετε πληρώσει την ΕΥΔΑΠ.
Θα γίνετε "λαμπίκο". Σας το υπογράφω.
ΥΓ. Πάντα το νεράκι λειτουργεί συμβολικά σαν καθαρισμός και εξαγνισμός. Σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ.
ΥΓ1. Δεν σας "φοβάμαι" :) Ενα μικρό πισωγύρισμα στην ενηλικίωση σας είναι.
:Ρ
(Περαν πλακας, αν δεν εχεις διαβασει Μουρακαμι κανε το, νοιώθω πως θα σου αρέσει λόγω ύφους -προτείνω α)Κουρδιστό Πουλί και β)Νορβηγικό δάσος για αρχή)
Aχ αυτή η φασουλάδα
Άσε που γλιστράς πιο εύκολα μέσα στο μπουκάλι του ταξιδιού.
α) Συνταγή για λασπόλουτρα;
β)Συνταγή για γεμιστά;
Γ) Συνταγή γιατρού;
Παρακαλώ απαντήστε άμμεσα, γιατί κυκλοφορώ πολύ στους δρόμους, να ξέρω... θα είανι δικό σας το μπουκάλι που θα ανοίξω ή θα σώσω κάναν άλλον άσχετο!
Ερχόμαστε να σε σώσουμε...κουράγιοοοο!!!
Έχει, γι' αυτόν που το επιλέγει.
καλό απόγευμα spy.
να ξεβραστείς σε όμορφη και ηλιόλουστη ακτή :)
Αν περίμενα δε από τον Κ.Κ.μοίρη και τον μεσιέ Σελιτσάνο, μάλλον θα πάγωναν τα χεράκια μου - απουσία τσέπης (αλλά σε αυτό το τελευταίο μη δίνετε και πολύ σημασία- είναι οι κωδικοί μας όταν αλλάζουμε βαγόνια στο τρένο-νομίζω)
Πάντα θαύμαζα τις γνώσεις των ειδικών. Ομολογουμένως η προσέγγισή σας δεν είναι καθόλου μα καθόλου λάθος.
@ b|a|s|n\i/a:
Αν μπορείτε να την σηκώσετε, όχι...
@ κ.κ.μοίρης:
Την τελευταία φορά που το προσπάθησα, σφηνώθηκα εκεί και για μια εβδομάδα κυκλοφορούσα με την μπερζέρα στον κώλο. Αφήστε. Δράμα...
@ chichipiru:
Επειδή σας βλέπω ελαφρώς επιρρεπή, έχω κάτι χαπάκια για την περίπτωσή σας...
Μπα, μπα, μπα...
Σαν τα glitter... (εννοώ σαν τα χιόνια)!
Θέλετε να την φτιάξετε εσείς και να με καλέσετε σπίτι σας για κέρασμα;
(καλού κακού, πάρτε κι ένα παγωτό σοκολάτα να υπάρχει...)
@ neni:
Έχετε δίκιο.
Έχω γυρίσει όλα τα super markets της Αθήνας και ένα υγρό καθαρισμού της προκοπής δεν βρήκα για αυτήν την λάσπη...
@ deadend mind:
Εδώ και καιρό.
Τώρα προσπαθώ να τα mudάρω...
@ Lilith:
Καλά τα λέτε, δε λέω, αλλά άμα πνιγώ θα έρθετε να με σώσετε;
δ
Ευχαριστώ...
:)
@ Φαίδρα Φις:
Καλή Χρονιά να έχουμε όλοι.
@ Λασπολόγος:
Κεφάλι έφτιαξα, αλλά τέλος πάντων...
@ island:
Δεν μπορώ να την φανταστώ. Δεν είμαι τόοοοσο άρρωστος.
Ναι, για αυτόχειρες...
@ Σελιτσάνος:
Σε βαθμό που έκανα 10 ώρες να μπω στο internet, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
@ rosie:
Τις χρεώνετε τις συμβουλές σας, ή τις σκορπάτε έτσι απλόχερα;
@ Λασπολόγος:
Τιμή μου. Πραγματικά.
Ναι...;;;
@ Nomad:
Δεν έχω διαβάσει, αλλά το ξέρετε πως αποτελείτε πηγή γνώσεων και προτάσεων για μένα, ε;
@ thamnos:
Μπρόκολο είχαμε τελικά...
@ apos:
Σας ευχαριστώ. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσάς.
Ε, μα θέλει ρώτημα;
Λόγω επαγγέλματος.
(έχετε ακούσει τη διαφήμιση της Jose Cuervo που λέει: Ξεκολλήστε!)
@ Coco:
Καλά, μη σπρώχνεστε, όλα θα τα διαβάσουμε.
(λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε...)
@ manetarius:
Συνταγή για μολότωφ.
(το παίζω ανίδεος, και καλά δεν ξέρω πως φτιάχνονται, διότι κυκλοφορούν και προβοκάτορες κουκουλοφόροι ανάμεσά μας)
Επιτρέψτε μου:
Δεν έχει, ξέρω καλά τι σας λέω.
Σας ευχαριστώ πάντως για την ευχή.
@ diVa:
Πείτε μου τους φίλους σας να σας πω ποιά είστε...
:P
@ demetrat:
Των υπονόμων;
Να έχω ελπίδες δηλαδή...
@ Fetus:
Τόσο;;;