Σ’ αυτήν την πίστα πάντα κολλάω. Χάνω όλα μου τα κανονάκια που ευλαβικά τα μάζευα σε όλες τις προηγούμενες. Δεν είναι δα και εύκολο αυτό. Πρέπει να οπλιστεί με πολλή υπομονή κανείς, να παίξει έξυπνα, να κάνει οικονομία δυνάμεων, να μη σπαταλάει ενέργεια σε πίστες που δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάζει γι αυτές.
Μπορεί να έχω ξοδέψει ώρες και ώρες στο μηχάνημα, να έχω αναλώσει όλες μου τις μάρκες, αλλά εδώ πάντα κολλούσα. Αυτός ο καργιόλης ο κατασκευαστής πρέπει να το έκανε επίτηδες. Δεν εξηγείται αλλιώς. Προφανώς έχει έρθει εκ των προτέρων σε συνεννόηση με τον μαγαζάτορα, και έχει βάλει όλα τα όπλα του εχθρού να σου αδειάζουν μαζικά τις σφαίρες τους στο κεφάλι, μπας και σηκωθείς επιτέλους από το μηχάνημα και παίξει και κανένας άλλος.
Αυτή τη φορά όμως δεν σκοπεύω να κάνω τη χάρη σε κανέναν από τους δυό τους. Έχω χάσει πολλά κανονάκια ήδη, και πρέπει να κινηθώ έξυπνα και γρήγορα. Λίγες δυνάμεις έχω πλέον, η μπάρα της ενέργειας είναι κάτω από τη μέση, κι η πίστα αυτή δε βγάζει δωράκια. Θα μου πεις: «και σε τι ελπίζεις ρε φίλε δηλαδή;»
Δεν είναι θέμα ελπίδας πλέον. Οι ελπίδες είναι για τους απελπισμένους. Είναι θέμα στρατηγικής. Και υστεροφημίας φυσικά. Όταν έχεις κάνει τις δηλώσεις σου και όλο το μαγαζί έχει μαζευτεί τριγύρω για να δει αν θα είσαι ο πρώτος που θα περάσει την πίστα και θα κάνεις ρεκόρ, δεν μπορείς έτσι απλά να απογοητεύσεις το κοινό σου.
Έχω καταστρώσει τη στρατηγική μου λοιπόν (μη φανταστείτε τίποτα περίτεχνες ενέργειες βασισμένες στην «Τέχνη του Πολέμου»· της ώρας και στα κάρβουνα προτιμούσα πάντα), έχω πάρει ένα άβολο και χαλασμένο κάθισμα, για να μη μου επιτρέπει να επαναπαύομαι και να με κρατάει σε εκγρήγορση, και ήρθα με την τελευταία μου μάρκα, να δοκιμάσω, να παίξω, να κοντραριστώ ξανά με τις προθέσεις του κατασκευαστή, να του τσαλακώσω το προφίλ στα μούτρα και σαδιστικά, ή να φύγω ταπεινωμένος από το μαγαζί για πάντα.
Ο κόσμος γύρω πολύς.
Δεν με αγχώνει αυτό, εγώ τους κάλεσα. Λίγο οι ψίθυροι με ενοχλούν, αλλά μπροστά στο μηχάνημα κι αυτά ακόμα τα ξεχνάς ή τα ακούς σαν παράταιρες μελωδίες από άλλο παιχνίδι, που παίζει κάποιος αδιάφορος για τα τεκταινόμενα βλάκας, δυο σειρές παραπίσω.
Αυτό που με αγχώνει είναι που τα μαλακισμένα αυτά τα παιχνίδια δεν έχουν “undo”. Δεν είναι σαν το “Word” ή το “Photoshop”. Μια λάθος κίνηση και τέρμα. Σηκώνεσαι ηττημένος και νροπιασμένος, χαιρετάς με όση δύναμη σου έχει απομείνει το κοινό σου, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στο χώρο, ανάβεις τσιγάρο, και χωρίς να κοιτάξεις πίσω, φεύγεις με αργό βήμα ξέροντας πως δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ στο σκοτεινό αυτό καταγώγι, το γεμάτο καπνό και βρισιές, που πέρασες τα πιο καυλωμένα σου χρόνια, και έγινες άντρας μέσα από την αμφισβήτηση των πολλών.
Last coin. Last chance.
Σκατά!
Πολύ δύσκολη πίστα...
.
.
.
.
.
.
.
Μπορεί να έχω ξοδέψει ώρες και ώρες στο μηχάνημα, να έχω αναλώσει όλες μου τις μάρκες, αλλά εδώ πάντα κολλούσα. Αυτός ο καργιόλης ο κατασκευαστής πρέπει να το έκανε επίτηδες. Δεν εξηγείται αλλιώς. Προφανώς έχει έρθει εκ των προτέρων σε συνεννόηση με τον μαγαζάτορα, και έχει βάλει όλα τα όπλα του εχθρού να σου αδειάζουν μαζικά τις σφαίρες τους στο κεφάλι, μπας και σηκωθείς επιτέλους από το μηχάνημα και παίξει και κανένας άλλος.
Αυτή τη φορά όμως δεν σκοπεύω να κάνω τη χάρη σε κανέναν από τους δυό τους. Έχω χάσει πολλά κανονάκια ήδη, και πρέπει να κινηθώ έξυπνα και γρήγορα. Λίγες δυνάμεις έχω πλέον, η μπάρα της ενέργειας είναι κάτω από τη μέση, κι η πίστα αυτή δε βγάζει δωράκια. Θα μου πεις: «και σε τι ελπίζεις ρε φίλε δηλαδή;»
Δεν είναι θέμα ελπίδας πλέον. Οι ελπίδες είναι για τους απελπισμένους. Είναι θέμα στρατηγικής. Και υστεροφημίας φυσικά. Όταν έχεις κάνει τις δηλώσεις σου και όλο το μαγαζί έχει μαζευτεί τριγύρω για να δει αν θα είσαι ο πρώτος που θα περάσει την πίστα και θα κάνεις ρεκόρ, δεν μπορείς έτσι απλά να απογοητεύσεις το κοινό σου.
Έχω καταστρώσει τη στρατηγική μου λοιπόν (μη φανταστείτε τίποτα περίτεχνες ενέργειες βασισμένες στην «Τέχνη του Πολέμου»· της ώρας και στα κάρβουνα προτιμούσα πάντα), έχω πάρει ένα άβολο και χαλασμένο κάθισμα, για να μη μου επιτρέπει να επαναπαύομαι και να με κρατάει σε εκγρήγορση, και ήρθα με την τελευταία μου μάρκα, να δοκιμάσω, να παίξω, να κοντραριστώ ξανά με τις προθέσεις του κατασκευαστή, να του τσαλακώσω το προφίλ στα μούτρα και σαδιστικά, ή να φύγω ταπεινωμένος από το μαγαζί για πάντα.
Ο κόσμος γύρω πολύς.
Δεν με αγχώνει αυτό, εγώ τους κάλεσα. Λίγο οι ψίθυροι με ενοχλούν, αλλά μπροστά στο μηχάνημα κι αυτά ακόμα τα ξεχνάς ή τα ακούς σαν παράταιρες μελωδίες από άλλο παιχνίδι, που παίζει κάποιος αδιάφορος για τα τεκταινόμενα βλάκας, δυο σειρές παραπίσω.
Αυτό που με αγχώνει είναι που τα μαλακισμένα αυτά τα παιχνίδια δεν έχουν “undo”. Δεν είναι σαν το “Word” ή το “Photoshop”. Μια λάθος κίνηση και τέρμα. Σηκώνεσαι ηττημένος και νροπιασμένος, χαιρετάς με όση δύναμη σου έχει απομείνει το κοινό σου, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στο χώρο, ανάβεις τσιγάρο, και χωρίς να κοιτάξεις πίσω, φεύγεις με αργό βήμα ξέροντας πως δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ στο σκοτεινό αυτό καταγώγι, το γεμάτο καπνό και βρισιές, που πέρασες τα πιο καυλωμένα σου χρόνια, και έγινες άντρας μέσα από την αμφισβήτηση των πολλών.
Last coin. Last chance.
Σκατά!
Πολύ δύσκολη πίστα...
.
.
.
.
.
.
.
50 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Παρ΄ όλα ταύτα, όταν έχεις λιώσει το μηχάνημα πολλάκις, δικαιούσαι και μια ήττα, άλλωστε μια μάχη ποτέ δεν ήταν όλος ο πόλεμος...
Θυμηθείτε πως όσο διαρκεί η σύραξη, πάντα υπάρχει η ελπίδα να βγείς νικητής...
μήπως τα κέρματα είναι κάλπικα;
μήπως όλοι κολλούν σε αυτή την πίστα;
μήπως είναι σαμποτάζ;
μήπως η ελπίδα είναι όχι μόνο για τους απελπισμένους αλλά για όλους όσους ζουν;
Και μόνη μου.
Συνήθως νικάω.
Και που το ξέρετε;
Την έχετε περάσει;
@ masterpcm:
Η σύρραξη τελειώνει όταν το μηχάνημα γράψει "Last Coin". Το ξέρετε αυτό. Είστε παλιός εσείς.
Κι όταν δεν έχεις άλλα coins πάνω σου, παίζεις ρέστα κι ότι γίνει.
(επαναλαμβάνω: η ελπίδες είναι για τους απελπισμένους.)
@ tovene592:
Για όλους όσους ζουν είναι οι προσπάθειες. Επιμένω. Οι ελπίδες είναι για τους απελπισμένους.
@ manetarius:
Μην το λέτε. Εγώ μια φορά που ανέβηκα να χορέψω, έφυγα με πολλαπλά κατάγματα, διότι κατά λάθος αγκάλιασα τη γυναίκα αλλουνού...
@ Lilith:
Επειδή είστε κωλόφαρδη. Γι αυτό.
(με το συμπάθειο, ε;)
Να σκεφτείς ότι δε κρίνεσαι μόνο από αυτή την άτιμη πίστα άλλα και από όλες τις προηγούμενες...
Γι'αυτό και μόνο σου αξίζει ένα μπράβο που έφτασες μέχρι εκεί!!!!
τα θελει ο απαυτος σας , με το συμπαθει κιολας.
ασχοληθειτε με κατι αλλο!
πλεξτε κανενα σεμεν.
το πολυ -πολυ να φυγει κανενας ποντος. αλλα πολλοι θα το δουν λιγοι θα το καταλαβουν.
Δεν θα το πω. Έχω εξαιρετικούς σχολιαστές και το ξέρω.
@ di-ne-tou:
Δεν έχετε άδικο, αλλά δεν είναι ένα παιχνίδι μόνο. Είναι πολλά.
Δείτε και το πιο πάνω σχόλιο από το δικό σας.
@ Ανώνυμος:
Στα σεμεν δεν είμαι καλός.
Στο σεμεν-ντε-φερ που ήμουν, έκανα μια φαντασμαγορική μπλόφα και έπιασε, αλλά μετά μου σώθηκαν οι μάρκες γιατί ποντάρισα σε κουτσό άλογο (το δικό μου).
Δεν τίθεται θέμα συγκρίσεων βέβαια αλλά μέσα από αυτές φτιάχνονται τα είδωλα. Θέλετε λοιπόν να είστε είδωλο ή ο Spy; Η απόφαση είναι πάντα δική σας.
Έστω κανάς ξηρός καρποί με λίγη σοκολατίτσα από πάνω... τίποτα. GAME OVER και INSERT COIN.
Πείσμα έχετε .
Μυαλό έχετε.
Γνώσεις έχετε.
Ανθρώπους να σας στηρίζουν και να σας αγαπούν (γι αυτό που είστε), έχετε.
Αντε, κουνηθείτε επιτέλους. Ολα είναι υπέρ σας ( ο εαυτός σας λίγο σας κάνει κουνήματα, ρίχτε του καμιά σφαλιάρα να μη σας ενοχλεί).
Εδώ θα είμαστε όλοι να χαρούμε με τη νίκη σας.
ΥΓ.Ετσι, για να του μπείτε και στο μάτι.
ειναι ενα στοιχημα με τον εαυτο μας
τη τεχνικη μας
τη θεληση
το πεισμα
και κεινη την ευλυγισια του μυαλου και του σωματος
-μπα δεν σας φοβαμαι καλε μου
δεν εχει game over!
ειστε απο τους καλυτερους παιχτες που ξερω
και η νικη στο τελος
θα ειναι δικη σας ..
-θυμηθειτε την κουβεντα μου...
Απλά, άλλαξε παιχνίδι!
Η δυσκολία της πίστας, να ξέρετε, το μόνο που διαμορφώνει, είναι το κέρδος του μαγαζάτορα, αφού στο μηχάνημα μετά από μένα θα κάτσει άλλος.
(μιλάτε λες και δεν πηγαίνατε στα μπιλιαρδάδικα εσείς..)
@ apos:
GAME OVER και
OVER AND OUT
(που λένε και στις ταινίες)
@ rosie:
Μια φορά (παλιά) που του είχα ρίξει μια σφαλιάρα, γύρισε και με σάπισε στο ξύλο. Ακόμα έχω τα ράμματα στο πηγούνι.
(άμα γυρίσετε ανάποδα το άβαταρ θα τα δείτε)
@ diVa:
That's what I'm doin'...
"aSTRO Blaster"
"Carnival"
"Donkey Kong"
"Galaxian"
"Lady BUG"
"pAc Man"
"Rally-x"
Μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια,
φλίπερ,καυλόσπυρα,
ξεβαμέννα τζιν στο επίμαχο σημείο,φραπέδες,Γαρδεληδες,
χαμουρέματα στο πατάρι,
Dylan,doors,floyd,σεπαρέ,
αμάνικο μυαλό,
Discoσκαρπίνι,
πετσετέ λευκή κάλτσα
ETC......
INNER
ο Χρόνος μετράει αντίστροφα ρουφώντας αυτήν
την θεσπέσια καυλωμένη
αξία του παρελθόντος...
Πάντα όμως θα παραμένει
στίγμα ελπίδας για τους
επίγονούς μας.
Άλλωστε κι εμείς
εκ των υστέρων ζήσαμε,
η δεν ζήσαμε την εποχή
του Elvis
και πάει λέγοντας
στα βάθη του χρόνου της επανάστασης των τυχερών,
άτυχων πρωτόγονων εφήβων ...
Το Game Over ...! Αυτό το καταραμένο φταίει για όλα!
Ακόμα μας κάνει να βγάζουμε
το τελευταίο δεκάρικο απ'την
τσέπη και να προκαλούμε
την οργισμένη ατυχία μας...
Τόσα χρόνια μετά ...
Ναι. Είχαμε συστηθεί μια φορά σε μια διαδήλωση για την ανεξαρτησία της Ταϊβάν, και από τότε έχει θρονιαστεί στη βιβλιοθήκη μου και δεν λέει να φύγει...
@ Talisker:
Αν δεν την θυμηθώ μόνος μου, θυμήστε μου να σας γράψω την καινούργια μου διεύθυνση, να έρθετε να μου τη θυμίσετε εσείς από κοντά...
@ TheNextBeautifulDay:
Ουπς!
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί...
(τι σου είναι οι καινούργιοι αναγνώστες...)
Καλωσήρθατε.
@ απατεώνες:
Όχι δα!
Εγώ είμαι πιο όμορφος.
(για να μην πεθάνετε το λέω)
Νόμιζα πως αν έγραφα "δεκάρικο" στο ποστ, δεν θα με καταλάβαινε κανείς εδώ μέσα...
Mea culpa.
Στις δύσκολες πίστες,δε,θυμάμαι ότι τα παρατούσα κι επανερχόμουν την επόμενη μέρα με περισσότερα λεφτά και -πλέον- αποφασισμένη.
Δεν υπάρχει παιχνίδι που να μην τερματίζεται.
αλλά ως μεγαλύτερος και σοφότερος που είστε σας ακούω
Σελιτσάνος.
(Από τρύπια δεκάρα και κάτω θ΄αρχίσετε να γίνεστε ακατανόητος).
insert coin to continue...
insert coin to continue...
Βλέπετε λάθος μηχάνημα. Αυτό που κοιτάτε είναι το δικό μου. Είναι αυτό που γράφει γκάμε ούερ. Και με πετύχατε να είμαι στο ταμείο να εξαργυρώνω. Το δίπλα είναι του αγαπητού κατά(σ)κοπου.
στρατηγική και βλακειες. Αυτη πιανει στους ανθρωπους. Τα μηχανήματα δε χρειάζονται στρατηγική αλλά συγχρονισμο .
Το σημαντικό είναι να μπορείτε (και να θέλετε) να επανέρχεστε την επόμενη μέρα.
@ Χνούδι:
Μια κυρία δεν κάνει να προδίδει την ηλικία της.
@ tovene592:
Tο εκτιμώ, να ξέρετε.
@ b|a|s|n\i/a:
Εκτός αν μας έχουν τελειώσει τα κέρματα, οπότε δεν επιστρέφουμε στο καταγώγι, διότι το μόνο που μας περιμένει τότε είναι η κατάθλιψη.
Μα τι μας περάσατε κύριε;
Είμαστε τίμιοι παίκτες εμείς.
(δεν είπα πετυχημένοι)
@ Σελιτσάνος:
(έχω και ένα χαρτονόμισμα του ενός εκατομμυρίου δραχμών, σας θυμίζει τίποτα;)
@ Λασπολόγος:
Εγώ με βλέπω για:
No more coins...
No more coins...
@ island(2):
Μικρό είναι το παιδί, μπερδεύτηκε.
Μην τον κακολογείτε.
Δοκίμασα, αλλά έγραψε: "Fatal error: Synchronisation failed."
@ ola kala:
Γιατί;
Έχει πιο εύκολες πίστες;
@ ntetzevou:
Μπα...
@ agiogditissa:
Ακριβώς.
Σας ευχαριστώ για την κατανόηση.
@ Mara Lisha:
Το ξένο;
Α, πα, πα...
Τι με περάσατε; Κουκουλοφόρο;
...θέλει αποθέματα καρδιάς...
κι όσα απ' αυτά δίνουμε, τόσο αναπληρώνονται...
...συνήθως μέσα από τις πιο απλές κινήσεις...
:)
φιλιά βρόχινα...
Μια παροιμια λεει "Στις δυσκολες αναβασεις να ανεβαινεις με περιστρεφομενη σκαλα..."
Φιλιά
Το ερώτημα λοιπόν είναι ως άντρας (με την ευρεία του έννοια) αυτή την αμφισβήτηση τι την κάνεις; Πείσμα...για να αποδείξεις τι αξίζεις (να αποδείξεις στον εαυτό σου βασικά), ή ηττοπάθεια και παραίτηση;
Σκέφτηκα τον Muhammad Ali, για σκέψου αν ο Ali δεν επέστρεφε στα ring μετά την ήττα του απο τον Joe Frazier; Δεν θα ζούσαμε ποτέ το "The rumble in the jungle" και ο Ali δεν θα ήταν τώρα ο μέγας πυγμάχος όλων των εποχών.
Ψάξε καλά...είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάπου στις τσέπες σου ξεχασμένο one more coin. (Τα λέω τώρα αυτά σε σένα για να τ'ακούω εγώ, και αφού δημοσιεύεις στα blogs τόσο υπέροχα πράγματα θα με υποστείς! :) )
bafana
Δεν είναι νέα πίστα.
Είναι η τελευταία πίστα.
No more coins.
@ Gi Gaga Kouni Beli:
Γιατί;
Δεν ζαλίζεσαι έτσι;
@ Aura:
Κι εγώ που νόμιζα πως θα με μαλώνατε...
(πάλι)
@ bafana:
Δεν έχω να υποστώ τίποτα.
Νομίζω το είπα και πιο πάνω:
Είμαι περήφανος για τους αναγνώστες μου!
όπως επίσης βλέπω ότι έχετε διαβάσει ή γνωρίζετε την Τέχνη του Πολέμου, επόμένως θα ξέρετε ότι και η "αμφισβήτηση" μέσα στο παιχνίδι είναι.
Καλό βράδυ.
Τις καλησπερες μου!
Γιατί δεν στηρίζεσαι σε ελπίδες.
Ήδη έρχεται στ' αυτιά μου η μουσικούλα του YOU WON! με όλα τα απαστράπτοντα μπλιμπλίκια της οθόνης που τη συνοδεύουν...
(Ρε φίλε, έχεις ένα δεκάρικο γιατί κερδίζω, μη χάσω τη μπάλα?)
Ευτυχώς που φρόντισες να είναι πολλοί γύρω σου... όλο και κάποιος θά 'χει... κι αν δεν... σφύρα! Εδώ γύρω θά 'μαι.
Λοιπόν, θα κατεβάσετε το "αρχαίο" arcade από κάποιο νοσταλγικό site, θα κατεβείτε κι εσείς με το laptop σας σε κάποιο υπόγειο (της πολυκατοικίας, της μονοκατοικίας σας, σε κάποιου φίλου αν δε διαθέτετε!) Θα καλέσετε φίλους σας και θα τους ζητήσετε να καπνίζουν χωρίς την πίπα "..." που σας έγραψα στην ανάρτηση για το Κονγκό και να βρίζουν σα να έχασε μοναδική ευκαιρία να σκοράρει η αγαπημένη τους ομάδα κι εσείς θα βαλθείτε να περάσετε επιτέλους αυτή την καταραμένη πίστα παίζοντας ξανά και ξανά, χωρίς να ξοδεύετε τα coin σας!
Αν παρόλα αυτά θέλετε να ακούτε και το κέρμα να πέφτει, θα είμαι κι εγώ εκεί και θα περιφέρω δίσκο για την ενίσχυση των golden boys της ελληνικής οικονομίας! Θα κρατήσω μια μικρή προμήθεια, θα σας δώσω κι εσάς το κατιτίς σας, θα πάρουμε και μερικές πίτσες να 'χουμε και τα υπόλοιπα θα τα καταθέσουμε στους προσωπικούς τραπεζικούς τους λογαριασμούς!
;-)
Πω, πω...
Πήγα σε άλλο ηλεκτρονικό και την ξέχασα αυτήν την πίστα.
(η αλήθεια είναι ότι εγώ την έχω γράψει με ψευδώνυμο, αλλά δεν το πολυλέω για να μην με περνάνε για ψώνιο)
@ Gi Gaga Kouni Beli:
Aααα...
@ Negma:
Kαι μόνο με την επίσκεψή σας βρήκα ένα σωρό ξεχασμένα δεκάρικα στην τσέπη μου... :)
@ konstantinos:
Eκτιμώ ειλικρινά την προσπάθειά σας, αλλά εσείς είστε πιο καμένος κι από μένα. Τι βοήθεια να μου δώσετε;