Σίγουρα, σε κάποιο βρεγμένο πεζοδρόμιο της Φλωρεντίας ή της Μονμάρτης, (που να θυμάμαι πια;) άφησα μια βαλίτσα γεμάτη ασπρόρουχα και φιλοδοξίες, ένα σκοτεινό και μουντό σούρουπο, απ’ αυτά που τριγυρνούσα σαν μποέμ ποιητής που δεν έχει γράψει ακόμα ούτε έναν στίχο, μα είναι βέβαιος πως μια μέρα θα πίνει τον καφέ του στον ίδιο χώρο που κάποτε ξόδευαν τη ζωή τους ο Tristan Corbiere, ο Arthur Rimbaud και ο Stephane Mallarme, ανάμεσα σε τούφες πυκνού καπνού και βρώμικες γυναίκες.
Όταν πέρασαν τα χρόνια, ένας αποστεωμένος υπάλληλος ενεχυροδανειστηρίου μου χτύπησε τη πόρτα, “είναι δική σας αυτή κύριε;” έφτυσε την ερώτηση μέσα από τα κιτρινισμένα δόντια του μαζί με λίγο ταμπάκο, δείχνοντας μου μια βαλίτσα βρώμικη και σκισμένη, τρύπια σε δέκα μεριές, σαν πτώμα που περίμενε καρτερικά τη νεκροψία -μιας και δεν του ‘μενε τίποτα άλλο να ελπίζει, “όχι!” αποκρίθηκα λίγο απότομα είναι η αλήθεια, μα τι να ‘κανα; από τις τρύπες έβγαινε μόνο μια δυσωδία εγκατελλειμένου βυρσοδεψίου και στάχτη από καμμένα βιβλία. Αποκλείεται να ήταν η δική μου...
Κάποιον καιρό μετά, σταμάτησα τις περιπλανήσεις μου στον κόσμο και κάλεσα μια γυναίκα στο σπίτι μου, της έφτιαξα ένα ωραίο δείπνο, σκάλισα την πιο σκοτεινή γωνιά της κάβας μου, ευωδίασε η βεράντα από το παλιό κρασί, από νυχτολούλουδα και γιασεμί που είχα φυτέψει επίτηδες για να ζαλίζω τα θύματά μου, “θέλεις να μείνεις;” της λέω, “για πόσο;” μου λέει, “μα... υπάρχει κι άλλο από το... πάντα;” άπλωσα την απορία μου χαλί μαλακό στα πόδια της για να πατήσει. Εκείνη έφερε όλα της τα λουλούδια και μια βαλίτσα, κι όταν το βράδυ έπαιρνε το μπάνιο της θολώνοντας το χώρο με τους πιο υποσχόμενους υδρατμούς, έσκυβα βιαστικά πάνω από την μισόκλειστη βαλίτσα, κι έριχνα κλεφτές ματιές, αλλά προφανώς θα έχετε ήδη μαντέψει: μάταια.
Σήμερα, πέρασε όλο το πρωινό –αυτά τα πρωινά της Δευτέρας στο σπίτι είναι ο μεγαλύτερος θάνατος, κι ας λένε οι κουρασμένοι άλλα...- μέσα σε μια αποπνικτική ησυχία, και μόνο εκεί, βαθιά στην καρδιά του μεσημεριού, ήρθε ο ταχυδρόμος έξω από την πόρτα, μόνο που ήταν πενήντα χρόνια μεγαλύτερος, με κοίταξε μ’ αυτές τις σκοτεινές γκρι κόρες των ματιών του, εγώ κόιταξα τον σάκο του μήπως είχε κάποια βαλίτσα για μένα, σιωπή, σήμερα δεν χαιρετηθήκαμε, έβγαλε από το παντελόνι του ένα πολυκαιρισμένο σημείωμα και το έθαψε καλά καλά μέσα στο χώμα του κήπου, σαν να φοβόταν πως θα το σκορπίσει ο άνεμος ή σαν να ήθελε να μου δείξει πως μαγαλώνουνε τα δέντρα, κι έφυγε έτσι περήφανος όπως ήρθε.
Εγώ πάλι, περίμενα να χορτάσουν πρώτα όλα τα σκυλιά της γειτονιάς και ύστερα κατέβηκα, έσκαψα λίγο, το κράτησα στα χέρια μου και διάβασα συλλαβιστά τις οδηγίες χρήσης, για τα επόμενες ημέρες μου:
“Θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς
όταν η λογική σου λέει πως έχασες”
.
43 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Έχετε δίκιο.
Παράλληλα με το (τόσο αληθινό) κείμενό σας όμως, διάβασα κι' αυτό που γράφετε στο πλάι.
Ότι "Κουράγιο, δεν είναι παρά ο φόβος που μόλις πέθανε".
Ξέρετε, αυτό πάει και ανάποδα:
"Φόβος, δεν είναι παρά το κουράγιο που μόλις πέθανε".
Το βλέπεις, δηλαδή, μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι;
Ε, λοιπόν, η θέληση (όπως και η ελπίδα) βρίσκεται δίπλα στο μισογεμάτο ποτήρι!
Το μισοάδειο έχει πάντα δίπλα του το χάος!
παρ όλες τις σφαλιάρες, τώρα καθόσαστε και αναφέρεστε σε παλιά ραντεβού;; τι να πω......
Χρόνια πολλά πατέρα.....
όλα τα λεφτά!
στον εαυτό σου...στις δυνάμεις σου!
ό,τι και να γίνεται διπλα σου...
έχω μια φιλοσοφία...
ζωής ...
θα την έλεγα...
δεν υπάρχει πρόβλημα που να μένει άλυτο...εκτός από το θάνατο...όλα τα άλλα ο κόσμος να χαλάσει θα κάνω το παν για να τα λύσω!ΤΟ ΠΑΝ!
Η μαλακία είναι ότι πήρα και βγήκε μια γυναικεία φωνή.Η λογική θα ήταν.Δεν χωράει λόγος.
Το τί άκουσα δεν λέγεται...
αυτα τα Posts σου με καταστρεφουνε.
απλά
ξεπερνάς τον εαυτό σου
και χώνεσαι μέσα μου
με λέξεις
που δεν μπορώ να ξεπεράσω...
Έξοχο κείμενο...
θαρρώ πως και εσείς, κύριε spy, σε αυτά τα θαμμένα σημειώματα ψάχνετε τη "δόση" σας.
υγειαίνετε!
Για μένα τουλάχιστον ήταν σαφές:
Η βαλίτσα όχι μόνο βρέθηκε, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε χαθεί ποτέ.
Εξαιρετικό κείμενο! :)
Επ' ευκαιρίας να σας συγχαρώ και εγώ κ.Spy για το νέο μέλος της οικογένειας σας (ήμουν πάντα εκτός τόπου και χρόνου, να με συγχωράτε). :)
Δεν ήθελα να το χοντρύνω, αλλά ένα δίκιο το έχετε!
@ Lilith:
Υπάρχουν και μισοάδεια ποτήρια;;;
:)
@ ΦΟΥΛΗ:
Πως συμπεράνατε δηλαδή ότι αναφέρομαι σε παλιά;
Δεν έχουμε γάτες.
Τι φάγανε τα σκυλιά.
:P
@ απατεωνες:
Αφήστε τα κάτω από το χαλάκι.
Αρκεί να μην σας δουν.
@ Σελιτσάνος:
Μέχρι Μέτσοβο.
Καλά είναι; Να τ' αφήσω;
Ξέρετε, έχω κι έναν καλό φίλο που μου το λέει αυτό, εδώ και κάτι μήνες. Προσπαθεί ο καημένος, δε λέω, να με πείσει, αλλά δεν έχετε δει πιο ξεροκέφαλο άνθρωπο από εμένα...
@ Valisia:
Ε, πως δε λέγεται;
Ακούσατε μια γυναικεία φωνή!
@ antinetrino:
Εντάξει παιδί μου.
Σήκω τώρα. Θα πάθει τίποτα η μέση σου...
Να τα διαβάζετε ανάποδα τότε. Από το τέλος προς την αρχή. Έχουν γαμώ τα γέλια...
@ Aggelos Spyrou:
Χίλια ευχαριστώ φίλε μου.
@ Τσαλαπετεινός:
Ποιος είναι πάλι αυτός ο Spy;;;
Το θέμα δεν είναι αν την ψάχνω, ούτε αν θα την βρω.
Το θέμα είναι να είναι "καθαρή" για να μη με σκοτώσει...
Καλωσήρθατε και πάλι!
@ Συνοδοιπόρος:
Με κολακεύετε.
(αλλά το χρειάζομαι που και που...)
Σας ευχαριστώ.
@ bafana:
Δεν έχω να σας συγχωρέσω για τίποτα. Στο κάτω κάτω έτσι δεν λειτουργούν τα βλογς; Κάποια στιγμή θα έρθετε, θα διαβάσετε αυτά που θέλετε, θα πείτε αυτά που θέλετε, θα κάνουμε και πάλι παρέα...
Σας ευχαριστώ πολύ.
:))))
Δοκιμάστε να πατήσετε αρκετά έντερ πριν το "/div" [βάλτε τις απαραίτητες <> γιατί δεν το επιτρέπει ο blogger εντός σχολίου] εκτός κι αν η τελεία εμφανίζεται ξεπίτηδες.
υγ. πωπω, εντελώς αλλού το σχόλιό μου.... μάλλον είναι που μου έχει αφήσει κι εμένα τέτοιο ραβασάκι ο παλιοσπαστικός
Όσο για το μπλογκάκι της...όλα τα λεφτά!!
Να είστε καλά καλέ μου φίλε.
όταν η λογική σου λέει πως έχασες"
Πολύ ωραίο αυτό κύριε Spy, το κρατάω.
Η θέληση μου ξεφεύγει αλλά έτσι και την πιάσω στα χέρια μου ..αααα!
Κάτι άλλο δεν έχω να πω... χειροτερεύω τη θέση μου!
Ευχαριστώ
Είναι πράγματι ελαφρώς αλλού γι αλλού το σχόλιο σας, αλλά σας σχωρνάμε γιατί μια συμπάθεια σας την έχουμε.
@ Eric Draven:
Μην στενοχωριέστε φίλε μου. Έχουμε 40ήμερο εορταστικών εκδηλώσεων. Οπότε εγκαίρως ήρθατε. Χίλια ευχαριστώ για τις ευχές σας.
@ Αβάδιστη:
Και που θα βάζω τα σώβρακα;
(aka: ασπρόρουχα)
:)
@ MpinelikoMistress:
Ναι αλλά να μου το ξαναφέρετε γιατί το χρειάζομαι.
@ manetarius:
Η παρέμβασή σας ήταν καίρια και μείζονος σημασίας! Επιτέλους μπορώ να αλλάξω ποστ!
Παρά λίγο να μας ξεκάνετε πάλι!...
α)Ποιός ταχυδρόμος το πήγαινε το γράμμα;
β)Μήπως η βαλίτσα ήταν από αυτές του Κόκκαλη για τις μεταγραφές;;;
:) :) :)
Επίσης σκεφτείτε ότι κατ' αυτόν τον τρόπο δεν κινδυνεύετε ποτέ από κανέναν να σας τα πάρει. Τα σώβρακα!
:Ρ
(μα που τα βρίσκεις; πως εχεις τετοια αντοχή κι ακομα μπορείς και μιλας ενω είμαι σιγουρος οτι δεν κοιμασαι το βραδι; ανεξαντλητος εισαι λεμε! )
(...α! έχω να προσθέσω οτι σ' αυτό το ποστ δεν έχυσα δάκρυ!)
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι απλά με ταξιδέψατε...
Πολλές βαλίτσες κουβαλάν οι άνθρωποι. Το θέμα είναι σε τι κατάσταση βρίσκονται, αν ακόμα είναι στην κατοχή τους.
Η φωτογραφία είναι μαγευτική..
προτείνω ανταλλαγή βαλίτσας.
ντιλ;
Το παλεύω.
Προασπαθώ να μείνω μόνος μου, και να μαζέψω όλους τους αναγνώστες.
:P
@ island:
Μπα, κάτι ξεχασμένες του Κοσκωτά ήτανε, αλλά τις είχαν αδειάσει τα κοράκια...
@ sadcharlotte:
Τι εννοείτε άφωνη;
Δηλαδή τώρα δεν μπορείτε να τραγουδήσετε;
(είδες τι σου κάνει το νέο αίμα στην blogόσφαιρα; Προσφέρει ιδέες!)
Σας ευχαριστώ τα μάλλα.
@ Nomad:
Αγαπητέ, μια λέξη θα σας πω:
Συγχρονισμός!
(έχω εκπαιδεύσει τη μικρή να ξυπνάει και να γκρινιάζει ανάμεσα στις ώρες που γράφω ποστ και σε κείνες που γράφω σχόλια σε άλλα βλογς. Επιπροσθέτως έχω αγοράσει και κάτι πανέμορφα σπιντάκια που σε κρατάνε ξύπνιο ίσαμε τρεις εβδομάδες)
:P
@ manetarius:
Ούτε ιδρώτα;
Ούτε το γάλα;
Τίποτα;
... ... ...
@ Mairouli:
Καλωσήρθατε και σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Ελπίζω να διασκεδάσετε την πτήση με την εταιρία μας και να σας ξαναδούμε σύντομα σε μία από τις επόμενες πτήσεις μας.
:)
@ tovene592:
Εξαρτάται.
Η δική σας τι έχει μέσα;
Έχετε τον τρόπο σας.
Καλημέρα!
(Γιατί δε το κάνετε κι επαγγελματικά; Αυτοί που εκδίδουν βιβλία με ιστορίες νομίζετε πως είναι καλύτεροι απο σας;)
η λογική είναι για τους λογικούς.
Εσύ δεν άνηκες ποτέ εκεί, πάντα έτρεχες με τη θέληση. Οπότε...
Run, Spy Run!
Καλημέρα.
Και μεγειά την κορνίζα!
@ wilma:
Ναι, αλλά δεν ξέρουμε τι θα πουν οι υπόλοιποι, διότι αν περιμένουμε να πουλήσουμε στους φίλους μας εδώ, σωθήκαμε...
Αφήστε που και η παγκόσμια κριτική κοινότητα θα μπερδευτεί. Δεν θα ξέρει σε ποια κατηγορία να το κατατάξει...
@ rosie:
(Α, βαλτοί είστε όλοι σήμερα;)
Ποιος σας είπε ότι δεν το κάνω;
Τζάμπα νομίζετε πως γράφω εδώ;
@ thamnos:
Έλα μου ντε! Κάπου ανάμεσα νομίζω πως το 'χασα το κόλπο. Γι αυτό το 'βαλα στα απωλεσθέντα.
οπότε..