InnerScapes

O καθηγητής Ντένις Κέρνελ μπήκε στο σπίτι από την ανοιχτή πόρτα δύο ώρες αργότερα, και αυτό που είδε ήταν κάτι που φοβόταν από καιρό. Ο Αιδεσιμότατος Τζάκσον ήταν νεκρός, εκεί στην τεράστια σάλα, και το σώμα του φριχτά παραμορφωμένο από την πτώση. Δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ, για να μαντέψει τι είχε συμβεί. Ανέβηκε τα σκαλοπάτια δυο-δυο και έτρεξε στο δωμάτιο του Κλάιβ.

.........................................................

Η γοητευτική Λωρήν Ο’Κόννορ, σύντροφος του Ντένις Κέρνελ, μόλις είχε φτάσει στο Χάιμπριτζ. Το γεγονός ότι κανείς δεν απαντούσε στις κλήσεις της στο σπίτι την ανησύχησε βέβαια, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, όχι μόνο τι είχε ήδη συμβεί, αλλά και τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Σταμάτησε ένα ταξί κι έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες. Το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε με ταχύτητα εκεί που ο εφιάλτης είχε ραντεβού με την όμορφη κοπέλα.

..........................................................

«Κλάιβ!» η φωνή του καθηγητή αντήχησε σε όλο το σπίτι, καθώς είχε μείνει να κοιτάζει το άδειο δωμάτιο και τα σπασμένα κάγκελα του πάνω ορόφου.

«Κλάιβ...!» προσπάθησε ξανά.

Δεν φαινόταν να υπάρχει καμία ένδειξη ζωής μέσα στο οίκημα. Ο επιφανής επιστήμονας μπήκε βιαστικά στο δωμάτιό του, άνοιξε το πρώτο συρτάρι του κομοδίνου του, κι έβγαλε το καλογυαλισμένο και αχρησιμοποίητο περίστροφό του. Το έσφιξε στο χέρι του και βεβαιώθηκε πως είναι γεμάτο. Κατέβηκε γρήγορα τη σκάλα με κατεύθυνση προς την κουζίνα. Κοντοστάθηκε μπροστά στην κλειστή πόρτα, πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν επιβεβαίωση της αποφασιστικότητάς του, και μ’ ένα δυνατό τίναγμα η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Το μόνο που πρόλαβε να διακρίνει μέσα στο μισοσκόταδο που επικρατούσε στο χώρο, ήταν ένα περίπλοκο σύστημα από σχοινιά που κινήθηκαν όλα μαζί ρυθμικά με το άνοιγμα της πόρτας. Δυο τεράστια μαχαίρια, περίτεχνα δεμένα στις δύο άκρες ενός πλάστη, διέγραψαν μια ημικυκλική τροχιά και του έσκισαν την κοιλιά στα δύο.

Ο καθηγητής Κέρνελ δεν πρόλαβε καν να ουρλιάξει. Το όπλο του έπεσε στη στιγμή. Με τα δυο του χέρια προσπάθησε, πριν λυγίσει, να συγκρατήσει τα σωθικά του που ξετυλίγονταν μπροστά στα παγωμένα μάτια του μέσα σε μια λίμνη αίματος. Δευτερόλεπτα μετά, άφηνε την τελευταία του πνοή, μέσα σε σε φοβερούς σπασμούς, κουλουριασμένος στο δάπεδο πάνω στο ίδιο του το αίμα.

Μια σκιά σύρθηκε από την άκρη της κουζίνας, άλλαξε μορφές πάνω στα λερωμένα από το αίμα αντικείμενα του χώρου και βγήκε προς τους μεγάλους χώρους του ισογείου.

Ο Κλάιβ κροτάλισε τη γλώσσα του, και τα μάτια του γέμισαν πάλι μ’ εκείνο το απόκοσμο φως που τον έκανε να μοιάζει περισσότερο με κτήνος παρά με άνθρωπο. Προχώρησε προς το πλάι της σκάλας, κι εκεί δίπλα στο πιάνο, έσκυψε και άνοιξε το μικρό ντουλάπι που υπήρχε στη βάση της. Έσυρε την καφέ δερμάτινη βαλίτσα, κάθισε ήρεμος στο πάτωμα, την έβαλε ανάμεσα στα πόδια του και άρχισε να σκορπάει το περιεχόμενό της γύρω του. Ένα λαχάνιασμα ζωώδους έξαψης συνόδευε τις κινήσεις του. Ο χώρος γέμισε από φωτογραφίες, ημερολόγια, φτηνά κοσμήματα, και γυναικεία εσώρουχα. Ένα μικρό λευκό μαντήλι είχε κεντημένα στην μία γωνία τα αρχικά Λ.Κ.

Η κοφτή στριγκλιά της Λωρήν διέκοψε το σιωπηλό παραλήρημα του Κλάιβ. Η κοπέλα στεκόταν παγωμένη στην είσοδο του σπιτιού, ανήμπορη να κινηθεί, με το ένα της χέρι να σκεπάζει το στόμα της, για να μην ουρλιάξει κι άλλο, μπροστά στο απαίσιο θέαμα που αντίκριζε. «Ω, θεέ μου! Κλάιβ... τι... τι έκανες...;» Ο νεαρός μάζεψε αστραπιαία τα πράγματα που είχε απλώσει γύρω του και κουλουριάστηκε στα πόδια του πιάνου. Τα μάτια του είχαν πάρει πάλι εκείνο το εξωπραγματικό κόκκινο χρώμα.

«Ω, θεέ μου» επανέλαβε η κοπέλα κι έτρεξε προς την κουζίνα. Λύγισε πάνω από το άψυχο σώμα του καθηγητή Ντένις Κέρνελ και ξέσπασε σε λυγμούς.

Ο Κλάιβ είχε πλέον μεταμορφωθεί. Λίγα ανθρώπινα χαρακτηριστικά θύμιζαν πλέον πως κάποτε ήταν κι αυτός ένας κανονικός άνθρωπος σαν όλους τους υπόλοιπους. Μετά τα αποτρόπαια πειράματα του διάσημου καθηγητή, σιγά σιγά μεταμορφωνόταν σε κτήνος. Ένα μίγμα από χαρακτηριστικά αιλουροειδών, είχε πάρει τη θέση των δικών του. Τώρα πια, έμοιαζε περισσότερο με έναν άγριο μαύρο πάνθηρα. Τα άκρα του εξαιρετικά μυώδη και στιβαρά, ο λαιμός του μακρύς, το βάδισμα του αθόρυβο, το σώμα του καλυμμένο με τρίχωμα, οι αισθήσεις του οξυμένες σε υπέρτατο βαθμό. Πλησίασε την Λωρήν χωρίς εκείνη να τον καταλάβει. Σχεδόν ξέρασε τις λέξεις από μέσα του:

«Σήκω γλυκιά μου πριγκίπισσα». Η κοπέλα, σχεδόν υπνωτισμένη, αφέθηκε στις βουλές του. Ο Κλάιβ την έπιασε απαλά από την μέση και τη βοήθησε να σταθεί στα πόδια της. Αργά αργά περπάτησαν μαζί ως το πιάνο και τη βοήθησε να κάτσει στο σκαμπό. Εκείνη δεν έκανε καμία προσπάθεια να αντισταθεί. Ίσα που κατάφερε να ψιθυρίσει:

«Μωρό μου... γιατί;»
«Πως μπορείς και με ρωτάς;» σχημάτισε τις λέξεις με δυσκολία ο Κλάιβ.
«Εσύ... εσύ... γιατί... έπρεπε να... τους σκοτώσεις;»
Εκείνος έβγαλε μια φρενιασμένη κραυγή που αντήχησε σε όλο το σπίτι κι έκανε τις χορδές του πιάνου να τρίξουν μπροστά τους.
«Ο άθλιος, με σκοτώνει εδώ και μήνες λίγο λίγο... Κοίτα με! Κοίτα πως έχω γίνει... ένα τέρας!»

Η κοπέλα δεν κούνησε καν το κεφάλι της. Άφησε τα χέρια της να πέσουν πάνω στα σκονισμένα πλήκτρα του πιάνου και παράταιρες νότες δόνησαν τον αέρα. Ο Κλάιβ της έπιασε τους καρπούς, τη βοήθησε να πάρει τη σωστή θέση και της ζήτησε ψιθυριστά: «Παίξε κάτι για μένα».

Εκείνη, σχεδόν υπνωτισμένη άρχισε να κινεί τα δάχτυλα της μηχανικά πάνω κάτω στο κλαβιέ. Παρά την κατάσταση σοκ στην οποία είχε πριν από λίγο περιέλθει, μια γνώριμη στον νεαρό μελωδία έβγαινε από το ανοιχτό πιάνο και χρωμάτιζε μελαγχολικά την ατμόσφαιρα.

Ο Κλάιβ είχε πλέον μεταμορφωθεί πλήρως. Ένα άγριο ζώο, που το μόνο που του είχε μείνει ήταν τα ένστικτα με τα οποία το προίκισε η φύση. Έκανε μερικές βόλτες γύρω από το πιάνο μέσα στο μισοσκόταδο, μυρίζοντας κάθε σπιθαμή του δαπέδου. Στάθηκε πίσω από τη Λωρήν, ενώ εκείνη με κλειστά μάτια επαναλάμβανε μηχανικά την ίδια μελωδία. Την μύρισε από κάτω χαμηλά στα λευκά της πόδια μέχρι ψηλά στο λαιμό. Αυτή η τόσο γνώριμη μυρωδιά του σώματός της τον γέμισε λαιμαργία και ένα άρρωστο γρύλισμα βγήκε από τον ουρανίσκο του. Την δάγκωσε στο αριστερό της πλευρό. Η κοπέλα δεν κινήθηκε. Έκοψε ένα κομμάτι σάρκας και το καταβρόχθισε λαίμαργα γλύφοντας ακόμα και το ζεστό αίμα που ανάβλυζε. Ύστερα έβαλε τα νύχια του μέσα στην ανοιχτή πληγή κι άρχισε να σκάβει με μανία τα σωθικά της. Βουτούσε τη γλώσσα του και δάγκωνε ένα ένα τα σπλάχνα της. Η Λωρήν ασάλευτη συνέχισε να παίζει.

Το κτήνος αργά και μεθοδικά ξέσκιζε τις σάρκες της και καταβρόχθιζε με λύσσα το φρέσκο κρέας. Λίγη ώρα αργότερα μπροστά στα διψασμένα μάτια του υπήρχε μόνο ένα πετσοκομμένο σώμα με δυο παρατεταμένα χέρια, ακίνητα πλέον. Τέντωσε το κορμί του και σηκώθηκε στα δύο πίσω πόδια του. Αργά και ήσυχα δάγκωσε το λεπτό λαιμό της κοπέλας και χωρίς προσπάθεια τον έκοψε στη μέση. Με μια αστραπιαία κίνηση άρπαξε το κεφάλι της πριν πέσει το πάτωμα και το έσφιξε στα κοφτερά του δόντια. Σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά το μόνο που θύμιζε την παρουσία της Λωρήν Ο’Κόννορ στον χώρο ήταν οι πιτσιλιές του αίματός της στο πιάνο.

..........................................................

Όση ώρα αντηχούσε στα αυτιά του ακόμα η αγαπημένη μελωδία, ο Κλάιβ έπαιρνε σιγά σιγά ξανά την ανθρώπινη μορφή του. Κατευθύνθηκε προς το άψυχο σώμα του Αιδεσιμότατου Τζάκσον κι έψαξε βιαστικά στις τσέπες του. Γρήγορα βρήκε το σημείωμα που αναζητούσε. Το ξεδίπλωσε και διάβασε ψιθυριστά:

«Συγγνώμη.
Καλύτερα να με ξεχάσεις για πάντα.
Ανήκω πλέον αλλού. Ολοκληρωτικά.»

Τις ίδιες ακριβώς λέξεις είχε διαβάσει σε ένα ολόιδιο σημείωμα αφημένο στο κομοδίνο του καθηγητή Ντένις Κέρνελ. Έσκισε τα δυο αυτά κομμάτια χαρτί και τα κατάπιε με μια αρρωστημένη όρεξη.

..........................................................

«Μητέρα...»
Έσπρωξε απαλά την πόρτα και περπάτησε μέχρι την παλιά κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
«Τέλειωσαν όλα... Μπορείς να είσαι ήσυχη πλέον. Δεν θα ξαναφύγω ποτέ...»

Η νεαρή γυναίκα, άπλωσε το χέρι της χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα της από το παράθυρο, κι έσφιξε το δικό του.

«Ω, Κλάιβ! Μου έλειψες αγάπη μου...»

Χάιδεψε την φουσκωμένη της κοιλιά
κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της...






.