InnerScapes

Ο Αιδεσιμώτατος Τζάκσον κατέβηκε με αργά βήματα από το βαγόνι.Κοίταξε ως το βάθος του σταθμού, κι ύστερα κοίταξε το μικρό χαρτί που κρατούσε στο χέρι: “Περπλ Άλλεϋ, Χάιμπριτζ, τελευταία οικία”. Το Χάιμπριτζ ήταν σίγουρα εδώ -το είχε δει στην ταμπέλα νωρίτερα- αλλά μέσα σ’ αυτό το πηχτό σούρουπο δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ούτε μία σιλουέτα.
Διέσχισε το κτίριο του ερειπωμένου σταθμού με μια κάποια μυστικότητα. Η φήμη του τον κυνηγούσε, και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε εκείνη τη στιγμή, ήταν το να εξηγεί σε αγνώστους πώς βρέθηκε σε τούτη την ερημιά. Λίγο πριν την έξοδο, στα δεξιά του, μια σειρά μεταλλικών φοριαμών έστεκε σαν φάλαγγα στρατιωτική. Στάθηκε μπροστά στον τελευταίο κι έριξε μια κλεφτή ματιά τριγύρω. Κανείς. Έβγαλε την ασημένια αλυσίδα με το κλειδί από τη μέσα τσέπη του ράσου του και ξεκλείδωσε. Άρπαξε βιαστικά τη μικρή καφέ δερμάτινη βαλίτσα, κι εξαφανίστηκε λίγο πριν βγει ο σταθμάρχης για το απογευματινό του τσιγάρο.

Έσερνε βαριά τα βήματά του στο λασπωμένο δρόμο και η λαχανιασμένη του ανάσα άφηνε λευκά στιγμιαία συννεφάκια. Τα είχε τα χρόνια του πια, κι έτσι όπως προχωρούσε αποκαμωμένος έμοιαζε με μηχανή τρένου που αγκωμαχούσε στη μικρή ανηφοριά.

Κάποια στιγμή έφτασε. Κοντοστάθηκε έξω από την πόρτα του επιβλητικού κτιρίου κι ένα ανεπαίσθητο ρίγος τον διαπέρασε. Διάβασε προσεκτικά στην ταμπέλα: “Δρ. Ντένις Κέρνελ, Καθηγητής Βιοχημείας”. Έσφιξε την ομπρέλα του στο χέρι και χτύπησε μ’ αυτήν την βαριά ξύλινη πόρτα. Εκείνη υποχώρησε ελάχιστα, κι ένα υγρό σκοτάδι ξεχύθηκε από μέσα. Ο Αιδεσιμώτατος Γκάπριελ Τζάκσον, ευγενής ως ήταν, περίμενε περί τα δύο λεπτά. Χτύπησε δυνατά άλλη μια φορά, μα το μόνο που συνέβη ήταν να ανοίξει περισσότερο η πόρτα. Στο πρώτο του βήμα το ξύλινο δάπεδο έτριξε ανατριχιαστικά κάτω από το βάρος του.

«Δόκτωρ Κέρνελ» είπε μεγαλόφωνα και ανιχνευτικά. «Είμαι ο Γκάμπριελ Τζάκσον, δόκτωρ Κέρνελ...» Η πιο ανησυχητική σιωπή του κόσμου έκανε τα αυτιά του ιερωμένου να πονέσουν. Παρόλο που τις τελευταίες τρεις ημέρες την αισθανόταν όλο και πιο διάχυτη γύρω του, η αλήθεια ήταν πως δεν μπορούσε να την αντέξει.

Το ισόγειο δεν είχε πολλούς χώρους. Μία τεράστια αίθουσα υποδοχής συγκοινωνούσε με την βιβλιοθήκη και το σαλόνι, αριστερά και δεξιά αντίστοιχα. Από το σημείο που στεκόταν μπορούσε εύκολα να διακρίνει πως, αν και επαρκώς φωτισμένα από τις λάμπες του τοίχου, τα δωμάτια ήταν άδεια. Προχώρησε αργά προς την κουζίνα στο βάθος, με βήματα δυνατά, κάνοντας όσο περισσότερο θόρυβο μπορούσε και φωνάζοντας ακόμα μια φορά το όνομα του καθηγητή. Η κουζίνα ήταν σαφώς πιο σκοτεινή, και το μοναδικό κερί που έλιωνε πάνω στον πάγκο στο κέντρο της, έκανε τις σκιές των μαγειρικών σκευών που ήταν κρεμασμένα από την οροφή, να μοιάζουν απειλητικές. Γύρισε ξανά προς την είσοδο κι ανέβηκε σπό την ψυχρή μαρμάρινη σκάλα στον πάνω όροφο.

Εκεί τα πράγματα ήταν σαφώς διαφορετικά. Ένας μεγάλος στενός διάδρομος τύλιγε σα φίδι τον εξώστη. Από τη μια μεριά τα ξύλινα κάγκελα κι από την άλλη επτά πόρτες. Κλειστές. Όλες.

Το φως ήταν πιο λιγοστό εδώ πάνω κι ο Αιδεσιμώτατος Τζάκσον άναψε ένα κερί για να φωτίζει τα βήματά του. Η ίδια αποπνικτική σιωπή επικρατούσε σε όλο το μήκος του διαδρόμου. Το περισσό θάρος που είχε επιδείξει κατά την είσοδό του στο μυστηριώδες κτίριο, μάλλον τον είχε εγκαταλείψει, αλλά δεν μπορούσε πλέον να κάνει πίσω. Έπρεπε να τελειώσει το έργο του. Κόλλησε το αυτί του στην πρώτη πόρτα και αφουγκράστηκε. Κανένας ήχος. Κανένα σημάδι ζωής. Επανέλαβε μηχανικά την κίνηση αυτή άλλες δυο φορές. Όταν πλησίασε την τέταρτη πόρτα, την μεσαία σε όλον τον πάνω όροφο, το αίμα του πάγωσε. Από την σχισμή της πόρτας στο έδαφος, εκτός από ένα αμυδρό φως που τρεμόπαιζε, έβγαινε κι ένας παγωμένος αέρας. Ένας ήχος, σαν φίδι που σέρνεται ακούστηκε από μέσα.

«Κλάιβ» ψιθύρισε τόσο σιγά που μετά βίας άκουσε κι ο ίδιος τον εαυτό του.

Σιωπή.

Ο Γκάμπριελ Τζάκσον οπλίστηκε με τα τελευταία αποθέματα κουράγιου που είχε, κι άνοιξε απότομα την πόρτα. Φως σκόρπισε μονομιάς τριγύρω και φώτισε ακόμα και τις πιο σκοτεινές και βρώμικες γωνίες του διαδρόμου.

Ο χώρος μέσα, δεν θύμιζε δωμάτιο. Περισσότερο με εργαστήριο πειραμάτων έμοιαζε με όλους αυτούς τους δοκιμαστικούς σωλήνες, τα δοχεία με τα υγρά, τα καλά φυλαγμένα σε φορμόλη όργανα στα δοχεία τους. Κάγκελα που θύμιζαν μικρά κλουβιά ήταν αγκιστρωμένα στους τοίχους, και λουριά δερμάτινα διασκορπισμένα στο δάπεδο δημιουργούσαν ένα απόκοσμο σκηνικό από σκοτεινή ταινία. Ένας ξερός ήχος από την ντουλάπα στην άκρη του δωματίου, τρόμαξε τόσο τον αποφασισμένο ιερωμένο, που το κερί έπεσε από τα χέρια του και κύλησε μέχρι το παλιό κομό δίπλα στην πόρτα. Χρειάστηκε να γονατίσει για να το πιάσει.
Έτσι γονατιστά πλησίασε μέχρι την ντουλάπα. Την άνοιξε προσεκτικά έχοντας παρατεταμένη στο άλλο του χέρι την ομπρέλα του. Ένας σωρός από άδεια κουτιά και βάζα σκόρπισε στο πάτωμα, αλλά αυτό ήταν αρκετό για να οδηγήσει τον άνθρωπο του Θεού, ένα βήμα πιο κοντά στο έμφραγμα.
«Κλάιβ» είπε αυτήν τη φορά πιο δυνατά, «Κλάιβ αγόρι μου, είσαι εδώ;» Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο γινόταν ολοένα και πιο κρύα και τα πόδια του είχαν παγώσει. Σύρθηκε γονατιστός όπως ήταν μέχρι το μεγάλο μεταλλικό κρεβάτι στο κέντρο του δωματίου. Εκεί, πάνω στα ξέστρωτα βρωμερά σκεπάσματα, έκλεισε τα χέρια του σαν χούφτα, έσκυψε, κι άρχισε να προσεύχεται μεγαλόφωνα σε μια ακατάληπτη γλώσσα.

Ένιωθε ήδη πως τα πάντα γύρω του άρχιζαν να στροβιλίζονται και να ίπτανται, προφανώς χαμένος μέσα σε μια ιεροτελεστική έκσταση, όταν αυτό που άκουσε τον έκανε να τιναχτεί όρθιος και να τεντώσει το γέρικο κορμί του.

Το πιάνο.

Το παλιό Steinway πιάνο δίπλα στη σκάλα!



Μια απόκοσμη μελωδία ακουγόταν από τον κάτω όροφο, κι έφτανε μέχρι βαθειά, στα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού του. Ο Αιδεσιμώτατος Γκάμπριελ Τζάκσον ένιωσε σε μια στιγμή να χάνεται ο κόσμος γύρω του. Το φως στο δωμάτιο χαμήλωσε απελπιστικά. Άρχισε να παραπατά προς τα πίσω, ενώ το βλέμμα του ήταν ακόμα καρφωμένο στο άδειο κρεβάτι. Προσπάθησε να κρατηθεί από την πόρτα, αλλά μάταια. Μια δύναμη, έξω από το σώμα του, τον έσπρωχνε με βία προς τα πίσω.

Τα παλιά ξύλινα κάγκελα δεν άντεξαν το βάρος του. Υποχώρησαν, και παρέσυραν μαζί τους και τον άτυχο ιερωμένο, στο κενό του μεγάλου χώρου υποδοχής. Το σώμα του συνεθλίβη πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι, και το κρανίο του άνοιξε στα δύο σκορπίζοντας το περιεχόμενό του ολόγυρα.

Ο εξωφρενικός ήχος του πιάνου άρχισε να χαμηλώνει...

.................................................................................................

Ο Κλάιβ σύρθηκε αργά αργά κάτω από το κρεβάτι. Μόλις σιγουρεύτηκε πως δεν ήταν κανείς πια στο δωμάτιο, άρπαξε με αστραπιαία ταχύτητα τη μικρή βαλίτσα του ιερωμένου και ξαναχώθηκε στο σκοτάδι του.
Σχεδόν με λαιμαργία, έσκισε το καφέ δέρμα με τον σουγιά του, κι έμεινε να κοιτάζει με τα πελώρια, υγρά, κόκκινα μάτια του το περιεχόμενο...



(συνεχίζεται)



.