και ονειρεύομαι πως έχω πολλά πόδια κι άλλα τόσα παπούτσια.
Έτσι περπατάω τα βράδυα μου ολομόναχος σε δεκάδες μέρη ταυτόχρονα, και ρουφάω το μεδούλι από κάθε συνοικία που πέφτει στα δόντια μου.
Βολτάρω στην Πειραϊκή, καπνίζω στα παγκάκια της Μαβίλλη, χορεύω βαριά ζεϊμπέκικα στην Τρούμπα, ψωνίζω στη Φυλής, χαζεύω τα τσιμεντένια κουτιά της Κηφισίας.
Άλλοτε, βαρύς και ράθυμος μεθάω σιωπηλά στην πλατεία Μέμου, ή στέκομαι αμίλητος σ’ έναν τοίχο στην Καισαριανή, κι άλλοτε μασάω ταμπάκο και φτύνω βρισιές στις γραμμές του Ρέντη, ή στις βιτρίνες της Γλυφάδας.
Καμιά φορά δραπετεύω κιόλας. Ταξιδεύω με τρένα θλιβερά στην Κομοτηνή ή στην Τρίπολη, βαριανασαίνω σε λεωφορεία για τα Γιάννενα, ή οδηγάω με διακόσια το τρακαρισμένο μου αμάξι προς την Καβάλα και μετά το ρίχνω στη θάλασσα για Θάσο.
Άμα έχει ζέστη, λιώνω στα κακοτράχαλα σοκάκια της Αμοργού ή της Σχοινούσας, ή ξαπλώνω στο μαλακό χώμα του Πηλίου κάτω από καστανιές με φύλλα κόκκινα και κίτρινα.
Σπάνια,
βολτάρω στα στενά του Άμστερνταμ, χαζεύω τις βιτρίνες της Όξφορντ Στρητ, πίνω ένα Glühwein στο Δημαρχείο του Μονάχου, ή ακόμα σκαλίζω σχέδια σε τοίχους στις γέφυρες της Φλωρεντίας.
Μια φορά, σαλτάρησα, και πήγα στον Κρόνο!
Ναι, στον Κρόνο...
Αλήθεια.
.
.
.
.
.
.
.
Labels: almost dreams, heavy drugs, images, journeys, official statements, video
Μεγάλη μαλακία. Αν δεν έχεις γερό στομάχι μην το κάνεις.

Στην αρχή ήταν λίγο σκοτεινά και τρομακτικά...

Μετά που φόρτισε το φλας,
είδα σκουπίδια πολλά, βουνό, παρατημένα μέσα μου...

Και κάθε λίγο, ένα αδηφάγο βλέμμα ερχόταν κι άδειαζε κι άλλα...

Είπα να ρίξω μια ματιά από κοντά...

Μα σώθηκε το φλας, σκοτάδι έπεσε στο χώρο ξανά,
κι έτσι όλα έγιναν μια τεράστια άμορφη μάζα...

Όταν το φως άναψε και πάλι, η μάζα είχε πάρει μορφή.
Παλιοί εφιάλτες είχαν ξυπνήσει κι έστεκαν απειλητικοί απέναντί μου.
Παραπάτησα. Έφυγα...

Φλεγόμενος, κατηφόρησα σε όλες τις αρτηρίες μου,
μονόδρομοι που οδηγούσαν σε χώρους διαλογής, κι εκεί είδα καθαρά...





για να θυμάμαι πως έζησα, μετά από πολλά χρόνια...




έσβησε και το φλας, σώθηκαν οι μπαταρίες,
κι ο δρόμος της επιστροφής σκοτεινός, δαιδαλώδης, ανηφορικός και δύσκολος.
Κουλουριάστηκα σε μια υγρή γωνία
και δάγκωσα δυνατά τον φακό μου είχα για ώρα ανάγκης.
“Θα λουφάξω για λίγο τώρα” μου είπα.
Και δεν μου απάντησα τίποτα...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Labels: brain-fuck, concepts, desperation, heavy drugs, images, journeys, thoughts
Labels: brain-fuck, concepts, humour, images, official statements
Ο κ. Spy κατευθύνθηκε με γοργά βήματα προς τη σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο του μεγάρου spy. Καθώς κατέβαινε προσεκτικά τα σκαλιά ένα ένα, διάφοροι περίεργοι θόρυβοι ακούγονταν, κάνοντας το σκοτεινό περιβάλλον ακόμα πιο ανατριχιαστικό.
Έφτασε στο υπόγειο. Μπροστά του απλωνόταν ένας τεράστιος διάδρομος και τέσσερεις κλειστές πόρτες διακοσμούσαν την μονοτονία των τοίχων. Οι θόρυβοι γίνονταν όλο και πιο έντονοι. Ο δαιμόνιος κατάσκοπος σκέφτηκε να ειδοποιήσει την βοηθό του για παν ενδεχόμενο. Έβγαλε το κινητό του από τη μέσα τσέπη της καπαρντίνας του, και ταυτόχρονα έβγαλε από το στόμα του και μια σχεδόν ακατάληπτη βρισιά: “ Γ@μ# τη π0^τ@ν@ τη Vodafone μου, μές@ (%$&*#) για κWλ0σ#μ@ (#^@*$$%&!~!#) γ@μ#...!”
Ας ήταν. Θα προχωρούσε μόνος. Τι σκατά; Τόσες και τόσες αποστολές, τόση εκπαίδευση, ήρθε ο καιρός για απόσβεση. Ακούμπησε διστακτικά το αυτί του στην πρώτη πόρτα αριστερά. Τίποτα. Κανένας θόρυβος. Δίστασε για λίγο, το σκέφτηκε, και αμέσως μετά με μια δυνατή κλωτσιά έσπασε την ξύλινη πόρτα σε εκατοντάδες μικρά κομμάτια. Έριξε τη δέσμη του φακού στο σκοτεινό δωμάτιο.
“What the fuck…!” ψέλλισε. “Μια τουαλέτα... Έτσι εξηγείται η ησυχία.”
Η γκαντεμιά του δεν τον αποκαρδίωσε. Αντιθέτως στράφηκε με αποφασιστικότητα στην απέναντι ακριβώς πόρτα. Κόλλησε το αυτί του πάνω στο ξύλο και κατάφερε να ξεχωρίσει έναν όντως παράξενο θόρυβο που ερχόταν από μέσα. Κάτι σαν: "μπλγκρρρ μπλμπλμπλ γκργκρ φφσσσς ζζζζζ μπλμπλμπλμπλ γκρρρρρρ ββζζ". Έβγαλε το περίστροφο και το κράτησε με το ίδιο χέρι που κρατούσε και το φακό. Αυτό χρειαζόταν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, μπόλικη από την οποία διέθετε, κι έτσι κανένα από τα δύο αντικείμενα δεν του έπεσε. Με το ελεύθερο χέρι του δοκίμασε το πόμολο. Η πόρτα άνοιξε σμέσως.
“Ρε πούστη μου!” ξεφώνισε σχεδόν. “Πλυσταριό;;; H γ@μ#μένη η Siemens! Ακόμα κι εδώ έχει χωθεί!”
Ο έμπειρος και πολυπράγμων πράκτωρ, δεν το θεώρησε κακό (ή βλακώδες) σημάδι και ξαναέκανε μεταβολή. Ακόμα πιο αποφασιστικά κατευθύνθηκε στην τρίτη πόρτα στο τέλος του διαδρόμου. Ο θόρυβος ήταν πλέον εκκωφαντικός. Φαινόταν σαν ένα τεράστιο μηχάνημα να δούλευε αδιάλλειπτα. Μέσα σε τόσο έντονη βαβούρα αποφάσισε να μπει κουτρουβαληδόν μέσα, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα τον καταλάβει. Όπερ και εγέννετο. Η πόρτα έμεινε να χάσκει ανοιχτή, όπως επίσης και το στόμα του καημένου κατασκόπου.
Μέσα σε έναν τεράστιο και ελαχίστως φωτισμένο χώρο, ο κ. Spy αντίκρυσε με δέος αυτό:
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
V
Η κτηνώδης συστοιχία υπολογιστών, servers, οθονών, printers, modems, routers και άδειων αναψυκτικών, δούλευε ασταμάτητα, φωτάκια αναβόσβηναν, έντονοι και διακεκομένοι ήχοι ακούγονταν από παντού κι ένα τεράστιο βουητό σκέπαζε επιβλητικά το αχανές δωμάτιο.
“Δεν είναι δυνατόν!” είπε χαμηλόφωνα ο αποσβωλομένος πράκτορας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σηκωθεί από τα πάτωμα. “Δεν το πιστεύω...”
Πλησίασε συνωμοτικά προς ένα μηχάνημα που εμφανώς ξεχώριζε από τα υπόλοιπα και κοντοστάθηκε μπροστά του. “Μα... μα... αυτό είναι... είναι ένα, ένα... Μ.Μ.Π.Α.Π. (Μηχανή Μαζικής Παραγωγής Ακατάληπτων Ποστ)!” Ναι, ήταν σίγουρος. Το αναγνώρισε αμέσως γιατί ένα τέτοιο, πολύ πιο αρχέγονο βέβαια, με την κωδική ονομασία “auto-ποστιέρα” είχε βρεί και στα σκοτεινά υπόγεια του μεγάλου του αντιπάλου, τον καιρό των ισχνών αγελάδων και των ανέμπνευστων ημερών.
“Τον καρ(γ)ιόλη!” βροντοφώναξε πλέον, αφού είχε βεβαιωθεί πως κανείς άλλος δεν βρισκόταν στο δωμάτιο. “Έτσι εξηγούνται όλα. Ποια έμπνευση, ποιο ταλέντο, και παπαριές; Το κωλομηχάνημα τα γράφει... Όλα!” Ο θυμός του ανέβαινε κατακόρυφα, σαν θερμόμετρο σε κώλο αφηνιασμένης αγελάδας. “Θα... θα... θα... θα.... θα... θα...!” Σταμάτησε απότομα, μόλις διαπίστωσε ότι άρχισε να θυμίζει επικίνδυνα τον μακαρίτη Ανδρέα Γ. Παπανδρέου (Α.Γ.Π.)
Στράφηκε απότομα προς την έξοδο και έτρεξε στην ακριβώς απέναντι πόρτα. Ήταν σχεδόν σίγουρος πλέον για το τι θα αντίκρυζε, αλλά μια σκοτεινή δύναμη μαζοχισμού, τον έσπρωχνε να το επιβεβαιώσει. Την κλώτσησε κι αυτήν δυνατά (την πόρτα). Ένα τεράστιο καρούμπαλο είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού, αλλά ελάχιστα τον απασχολούσε αυτό. Εκείνο που τον απασχολούσε δεόντως ήταν τούτο εδώ:
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
V

Ο σμπαραλιασμένος ψυχικά κατάσκοπος, πλησίασε και στάθηκε ανήμπορος μπροστά στον υπερυπολογιστή. Το σαγόνι του φλέρταρε με το δάπεδο. Έσκυψε και διάβασε την εττικέτα που περήφανα δέσποζε στην πρόσοψη του μηχανήματος: Κ.Ρ.Ε.Α.Σ. (Κέντρο Ροής Ευφυών Αποστομωτικών Σχολίων) Version 4.8.2 Updated.
“Έτσι... έτσι εξηγούνται όλα...” Πλέον μετά βίας ανέσαινε, και η φωνή του από στεντόρια είχε γίνει σαν του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου στην Κινηματογραφική Λέσχη. “Όλα αυτά τα σχόλια... όλοι αυτοί οι αναγνώστες... όλα...” άσθμαινε “έτσι προλάβαινε ο γαμ......, γκουχ, γκουχ... δεν εξηγείται αλλιώς, κι αυτοί οι μαλάκες νομίζανε ότι... γκουχ, γκουχ, γκουχ... ότι τους διαβάζει... και... και... και... ανταποδίδανε τις επισκέ... γκχχχρρρ, γκρρχχχχχχ... γκχχχ... χχχχχχ... χχχ...χ...”
Η εξασθενημένη του καρδιά δεν άντεξε άλλο. Ο ηρωικός υπερκατάσκοπος είχε δεχθεί απανωτά πλήγματα, και υπέρμετρα σοκαρισμένος σωριάστηκε σαν σακί με πατάτες β’ διαλογής στο δάπεδο.
----------------------------------------------------------------------------------
(την επόμενη μέρα)
- Χμμφφ... χμφ... φφ...
- Αφεντικό...;
- Χχχφφ... φφχχφ... Να... Νάταλι; Εσύ;
- Ναι αφεντικό. Εγώ είμαι.
- Που είμαι... φφχχχχμμφ... γαμώ το στανιό μου χφφμ... μέσα;
- Στο νοσοκομείο. Είχατε ένα ελαφρύ καρδιακό επεισόδιο εχθές.
- Ελαφρύ; Χμφ... φφφ...
- Ναι ευτυχώς. Ξυστά πέρασε.
- Μα... μα... φφχχ... μα...
- Μην κουράζεστε αφεντικό. Θα γίνετε καλά. Υπομονή.
- Ο... καρ... φφμμχχ.. ο καργιόλης... χμμφφ...;
- Ποιός καργιόλης αφεντικό;
- Αυτός ο μαλά...χμφφφ... ο spy... που είχαμε χφφρφφ.. πάει στο σπίτι του εχθές... φφρρργγγχ του μαλάκα....
- Μα τι λέτε αφεντικό; Εχθές όλη μέρα είσασταν σπίτι σας με τις πυτζάμες! Ποιό σπίτι; Ποιανού spy; Ποιό...;
- Ωχ... ωχ... ωχ... ααγγκκκρρρρ... χχφφφ αγκκκρ....
- Αφεντικό; Αφεντικό;
- ... ... ...
- Γιατρέ! Γιατρέ! Τρέξτε σας παρακαλώ! Αδερφή........
.
.
.
.
.
.
.
.
Labels: almost dreams, brain-fuck, computer, concepts, fatal questions, fiction, heavy drugs, humour, innovation
Labels: computer, fiction, humour, innovation, internet, presentation, video

Το επάγγελμα έκτοτε έχει πάρει την κατιούσα, και ακόμα και εμείς οι λίγοι που έχουμε μείνει πρέπει να εφευρίσκουμε διαρκώς πηγές κινδύνου, προκειμένου να πείσουμε τους εργοδότες μας να μας αναθέτουν αποστολές χαμηλού ρίσκου μεν (γεράσαμε, πως να το κάνουμε;) υψηλής απόδοσης δε (το ότι γεράσαμε δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ξεκουτιάναμε κιόλας)

Έχοντας διανύσει περιόδους στέρησης και ανέχειας, και έχοντας εξαντλήσει ουσιαστικά όλα τα επιχειρήματά του προς την εργοδοσία, ο κ. Spy αποφάσισε να στραφεί προς τον τελευταίο εχθρό που θα μπορούσε ακόμα να προσδώσει ενδιαφέρον στο επάγγελμά του: τον εαυτό του! Το πως θα αξιοποιούσε τις πληροφορίες που θα αποκόμιζε, και τι σκατά αμοιβή θα ζητούσε για αυτές, ήταν ένα θέμα που θα εξέταζε αργότερα, όταν θα είχε το υλικό στα χέρια του. Τώρα έπρεπε να αναλάβει δράση...

Ο κ. Spy παρέκαμψε εύκολα το περίπλοκο σύστημα συναγερμού. Εκατοντάδες ώρες μελετών σε τέτοια συστήματα του είχαν χαρίσει μια αξιομνημόνευτη τεχνογνωσία. Έριξε μια κλεφτή ματιά τριγύρω και μπήκε μέσα στο σκοτεινό οίκημα προσέχοντας να μην κάνει θόρυβο. Έκλεισε απαλά την πόρτα.

Έριξε μια ακόμα κλεφτή ματιά στην κουζίνα, μήπως και του είχε ξεφύγει κάτι νωρίτερα. Εκτός από ένα πιάτο αχνιστή πιπερόσουπα, τίποτε άλλο δεν αποτελούσε παραφωνία στην απόλυτη τάξη της κουζίνας του spy. Προχώρησε στο διάδρομο που οδηγούσε στην κύρια κρεβατοκάμαρα. Ένα δυνατό τρίξιμο του απέσπασε την προσοχή και γύρισε απότομα στ’ αριστερά του. Από την τουαλέτα ξεπρόβαλε το κεφάλι ενός κλόουν! Ένας κλόουν στο σπίτι ενός κατασκόπου, δεν είναι και το πιο αναμενόμενο πράγμα στο κόσμο. Έκανε να τον πιάσει από το χέρι για να τον περιεργαστεί καλύτερα, αλλά ένα ξάφνιασμα τον ανάγκασε να οπισθοχωρήσει τρομαγμένος και να βγάλει μια μικρή κραυγή. Ο κλόουν ήταν μισός! Κομμένος στη μέση. Κάθετα. Χαμογελούσε βέβαια (το μισό του στόμα) αλλά όπως και να το κάνουμε, αυτό δεν αποτελούσε και ιδιαίτερα καθησυχαστικό στοιχείο. Έστρεψε τον φακό στην κρεβατοκάμαρα. Πάνω στο κομοδίνο υπήρχε στολισμένο με μια λαμπερή ροζ κορδέλα ένα τεστ predictor(;) και ένα σημείωμα. Ο κ. Spy δεν έκανε τον κόπο. Αντίθετα έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του spy.
Λογικά εδώ θα έβρισκε ότι ζητούσε. Κάθε στοιχείο που πιθανώς να ενοχοποιούσε το ανυποψίαστο θύμα του θα έπρεπε να βρίσκεται σε αυτό το δωμάτιο. Σε έναν τέτοιο χώρο που κυριαρχεί η απόλυτη τάξη, δεν ήταν δυνατόν να μην του τραβήξει την προσοχή ένα τσαλακωμένο σημείωμα στο πάτωμα δίπλα από το μεγάλο μεταλλικό γραφείο. Το διάβασε με προσοχή. Δεν κατάλαβε και πολλά. Κάπως άρχισε να ξεκαθαρίζει στο μυαλό του το ιδιότυπο αυτό κείμενο, μόνο όταν διάβασε και την έγχρωμη σελίδα, που ξεχώριζε πάνω σε έναν σωρό από χαρτιά, στην γυαλιστερή επιφάνεια εργασίας του spy.
Δίπλα όμως ακριβώς, βρισκόταν αυτό που θα τον έκανε να χαμογελάσει ξανά, μετά από πολύ καιρό. Ένας φάκελος με την μπλε σφραγίδα “Ο.Ε.Τ.Θ.42Ε” και την κόκκινη “ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ”, ήταν πρόχειρα ακουμπισμένος εκεί, σαν να του έλεγε: “διάβασέ με...” Ο κ. Spy άρχισε να καταβροχθίζει το περιεχόμενο του φακέλου, λέξη προς λέξη και όταν τελείωσε δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα επιφώνημα θαυμασμού.
“Αχά!” θριαμβολόγησε. “Ώστε εδώ βρίσκ...”
ΚΡΑΤΣ...!
Ο υπόκωφος θόρυβος από το υπόγειο του πάγωσε ξαφνικά το αίμα. Υπήρχε κι άλλος στο σπίτι; Τον παρακολουθούσε κάποιος; Κινδύνευε;
Αυτό που επρόκειτο να ανακαλύψει δεν συγκρινόταν ούτε με τις πιο τρομακτικές του περιπέτειες, στα πέρατα του κόσμου...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
* Η εκθαμβωτική βοηθός του κ. Spy.

** “Τρόποι Έκτακτης Προσωρινής Απασχόλησης Ανδρών Σε Περίπτωση Κινδύνου” (θα αναλυθεί επαρκώς σε επόμενο ποστ).
.
.
.
.
.
.
.
.
Labels: concepts, fatal questions, fiction, heavy drugs, thoughts