InnerScapes

Προσοχή:
Ακολουθεί σοφιστικέ και άκρως σοβαρό κείμενο.
Παρακαλούμε συνεχίστε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη.
Το κατάστημα ουδεμία ευθύνη φέρει για τυχόν παρενέργειες.



Ο αυτοσαρκασμός αποτελεί για μένα μέγιστη αρετή, και σημάδι υψηλής ευφυϊας, πραγματικού γνώθι σεαυτόν και πηγαίου χιούμορ.
Τώρα τελευταία, έχω αρχίσει να βάζω στο ίδιο επίπεδο και την αυτοαναίρεση.

Η αυτοαναίρεση δεν είναι η μηδενιστική κοινοτυπία που συνοψίζεται στη φράση: “είπα ξείπα”… Είναι κάτι πέρα από αυτό, πιο βαθύ και πιο σκληρό, αλλά συνάμα και πιο λυτρωτικό.


Έχει να κάνει με αποφάσεις που πήρα σε σημαντικές στιγμές, με αποφάσεις βαρύνουσας σημασίας, με δηλώσεις λογίδρια, και την κατάριψη όλων των λόγων που με κάνουν να αποφασίζω κάτι, με αλλαγή εντέλει στάσης και τρόπου ζωής.

Οι ενέργειές μου, ως αποτέλεσμα είτε σκέψης, είτε παρορμητισμού, σημαδεύουν το παρελθόν και το παρόν μου, προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά που αν τα συνθέσεις κατάλληλα ιχνογραφούν περίφημα το περίγραμμά μου. Το περίγραμμα και μόνον αυτό, διότι το μέσα μου, το γεμίζουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι φόβοι, τα όνειρα, οι επιθυμίες. Με λίγα λόγια, οι ενέργειές μου, και ειδικότερα οι ορατές από τους άλλους, είναι η εικόνα που εγώ θα ήθελα να έχουν οι υπόλοιποι για μένα. Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι όντως αυτήν έχουν, αλλά εν κατακλείδι είναι ο αυτοστιγματισμός μου και όπως σε κάθε έργο τέχνης, έτσι και εδώ, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι μπορεί και θέλει, κι έτσι διαμορφώνει την άποψή του για την αισθητική και όχι μόνο, του έργου.

Κατά καιρούς οι ενέργειές μου, και πριν από αυτές οι αποφάσεις μου, ήταν προϊόντα εμπειριών, λαθών, παραμετροποιήσεων, ζυγίσματος καταστάσεων, παιδείας, κουλτούρας και στάσης ζωής. Όλα τα παραπάνω είχαν το ειδικό βάρος τους τη στιγμή της απόφασης ή της πράξης. Το ειδικό βάρος αυτό δεν είναι σταθερό. Μεταβάλλεται, καθώς μεταβάλλονται οι εξωγενείς παράγοντες αλλά και οι εσωτερικές παράμετροι που οδηγούν στο αποτέλεσμα.

Αποκτώ έτσι λοιπόν, αυτόματα και αδιαπραγμάτευτα, το δικαίωμα, να αυτοαναιρεθώ, όταν μέρος ή το σύνολο των παραμέτρων που προσδίδουν το ειδικό βάρος αυτό, αλλάζει, καταργείται, ή επαναπροσδιορίζεται σε μια νέα στιγμή, μια νέα εποχή, με νέα δεδομένα.

Η αυτοαναίρεση, είναι το εντελώς προσωπικό μου ρίσκο, του να ακυρώσω μια στάση ζωής (αλλά όχι απαραίτητα και τα αποτελέσματα που μέχρι τώρα υπήρξαν βάσει αυτής), ή μια σημαντική απόφαση που ορίζει συμπεριφορές και τρόπους σκέψεις, και να τα αντικαταστήσω με κάτι νέο ή απλώς τροποποιημένο, που με εκφράζει καλύτερα τη δεδομένη στιγμή, ή απλώς μου ανοίγει ορίζοντες, την πόρτα των οποίων αγνοούσα ή συνειδητά απέφευγα να ανοίξω ως τούδε.

Η αυτοαναίρεση (για να το συνδέσω και με προηγούμενο ποστ), είναι η δήλωσή μου π.χ. ότι το μαύρο δεν είναι ένα ακόμα χρώμα, αλλά ο συνδυασμός όλων των υπολοίπων χρωμάτων στο μέγιστο βαθμό. Είναι η απόφαση να δοκιμάσω π.χ. σούσι, ενώ μέχρι πριν λίγο δήλωνα ότι δεν πρόκειται να φάω ποτέ ωμή σάρκα, ως στάση ζωής ή ως αποτέλεσμα ταμπού. Είναι τέλος ο παρορμητισμός μου να ερωτευθώ π.χ. παράφορα ένα μολύβι, ένα σύννεφο, μια γαρδένια, ένα κείμενο ή μια μουσική, ενώ μέχρι τώρα ξόδευα τα τελευταία μου αποθέματα σε ανθρώπους και δη του αντιθέτου φύλου.

Ακόμα και η δημιουργία αυτού του blog εντέλει, είναι για μένα μια ακόμη έκφανση αυτοαναίρεσης, αφού η εσωστρέφεια που με κατέτρεχε μέχρι πρότινος, μου όριζε την απαγόρευση δήμοσιας επίδειξης οποιασδήποτε μύχιας σκέψης μου, οποιουδήποτε προσωπικού μου προβληματισμού, και την δημόσια αποκύρηξη οποιασδήποτε σταθεράς στη ζωή μου.

Αυτοαναιρούμαι, σημαίνει για μένα πως δεν είμαι αμοιβάδα (ούτε αχιβάδα), πως μεταλλάσομαι και προσαρμόζομαι, ρισκάρω και τολμώ, βουτάω με τα μούτρα σε τοίχους από άγνωστα υλικά, σταματάω να ισορροπώ στο ίδιο καλοτεντωμένο σχοινί με δίχτυ ασφαλείας από κάτω, επαναπροσδιορίζω τις σχέσεις μου και το περιβάλλον μου για να μην πεθάνω από ανία, ανακαλύπτω εκ νέου τη χαρά της δημιουργίας...

Αυτοαναιρούμαι κάθε φορά που ξυπνάω και είναι πρωί με ήλιο στον ουρανό, ενώ είχα πείσει τον εαυτό μου πως το βράδυ θα πέθαινα στο κρεβάτι, λουσμένος τους εφιάλτες μου και δαγκώνοντας σκληρά το μαξιλάρι και τις αγωνίες μου...


Αυτοαναιρούμαι για να νιώθω πως έχω κι άλλα να κατακτήσω...

Το μέρος ήταν σκοτεινό.
Και βρώμικο.

Πολύ σκοτεινό θα έλεγα, για τα μάτια μου που δεν είχαν συνηθήσει σε τέτοιους είδους βαρβαρότητα. Ένας ακαθόριστος επαναλαμβανόμενος θόρυβος σερνόταν στο βάθος. Στα παλιά τα χρόνια θα μπορούσες να τον πεις ακόμα και μουσική, αλλά εδώ όχι, ήταν σκέτος θόρυβος σίγουρα. Επιβεβαιωμένα. Πεθαμένα τσιγάρα ανέδυαν στον αέρα εκείνη τη γνώριμη μυρωδιά πτωμαϊνης πάνω από τα τασάκια.

Δίπλα μου οι υπόλοιποι κατάδικοι συμπεριφέρονταν εντελώς αλλόκοτα. Σαν να μην τους ένοιαζε που βρίσκονταν, τι πρόκειται να τους συμβεί. Οι περισσότεροι χαζογελούσαν, σίγουρα τους είχαν ναρκώσει, σκέφτηκα. Σαν υπνωτισμένοι κουνούσαν τα κεφάλια τους αργά πέρα δώθε, και ψιθύριζαν ακατάληπτες λέξεις από κώδικες που δεν αναγνώριζα.

Στο πλάι μου κάθεται εκείνη. Αρκετά όμορφη και υπερβολικά ξένη για τον χώρο που μας είχαν μεταφέρει. Κι όμως, ακόμα κι αυτή ένιωθε κάπως... οικεία εδώ μέσα. Σαστισμένος γύρισα το κεφάλι μου. Σηκώθηκα, έκανα μια στροφή 360 μοίρες και ξανακάθησα αποκαμωμένος. Το μόνο γνώριμο αντικείμενο που μπορούσα να διακρίνω ολόγυρα ήταν οθόνες. Τεράστιες μαύρες οθόνες, που εξέπεμπαν αυτό το λευκό αρρωστημένο φως τους, μέσα στο μισοσκόταδο, σαν να είχαμε πάει όλοι εκεί για ομαδική ανάκριση.

Τρομοκρατήθηκα είναι η αλήθεια. Τώρα, μετά από τόσο καιρό που τα θυμάμαι όλα αυτά, αναγνωρίζω πως μπορεί να σκεφτόμουν και λίγο υπερβολικά εκείνη τη στιγμή, αλλά το μέγεθος του τρόμου που σε κυριεύει, δεν είναι ποτέ επιλογή σου. Ένιωθα σα να μη μπορούσα να πάρω ανάσα. Και δε μπορούσα με τίποτα να τρέξω προς την έξοδο. Όχι τουλάχιστον πριν τελείωνα αυτό για το οποίο είχα καταδικαστεί εδώ.

Ακόμα και στη Μοσάντ η εκπαίδευση που πέρασα φάνταζε κουκλοθέατρο μπροστά σ' αυτό.

Κανείς τρομοκράτης δε με απείλησε (αν και οι φωνές τους ακούγονταν καθαρά ολόγυρά μου), κανείς αιμοσταγής δολοφόνος δε με πλησίασε (κι ας έβλεπα αίματα σε κάθε ξαφνική λάμψη που φώτιζε το χώρο), καμία δολιοφθορά δεν υπήρξε εις βάρος μου, κι όμως οι μισοί στρατιώτες δίπλα μου ήταν ήδη νεκροί, κι οι υπόλοιποι δεν είχαν και πολλή ώρα ζωής μπροστά τους...

Αίμα, μπαρούτι και θάνατο, μύριζε το καινούργιο μου σύμπαν. Αίμα, φρέσκο, ζεστό, χυνόταν σε έναν πόλεμο που εξελισόταν με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Μια εκατόμβη θυμάτων, που υπάκουαν τυφλά σε εντολές, ανήμπορα να αντιδράσουν...



Ένας αναπάντεχος, όσο και ακατάληπτος διάλογος, με προσγείωσε σε μια πραγματικότητα, πιο πεζή κι από διαδηλωτή στο Σύνταγμα:

- Έλα ρε μαλάκα, άστο σου λέω...
(τακ, τακ, τακ, τακ, τακ, τακ , τακ, τακ...)
- Άστο να σου δείξω...
- Παράτα με!
- Να σου δείξω ρε ηλίθιε, και μετά το παίρνεις...
(τακ, τακ, τακ, τακ, τακ, τακ , τακ, τακ...)
(κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ...)
- Όχι ρε πούστη...
- Παρ'τα 'ρχίδια μου...
- Μα τί έγινε;
- Τί έγινε ρε μαλάκα; Σε γάμησε, αυτό έγινε.
- Μα αφού τον είχα γαζώσει...
- Ναι καλά. Το τοίχο γάζωσες, θέοστραβε...
(κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ...)
- Γαμώ... τη... πουτ...
- Γιατί δεν πεθαίνει ο καργιόλης;
- Ξέρω 'γω... Θα 'χει φάει σπανάκι.
- (!)
- Είσαι μαλάκας.
- Εσύ είσαι μαλάκας.
- Καφέ πήρες;
- Δεν έχω άλλα λεφτά.
- (...)
- Είσαι μαλάκας...

(κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ... ... ... ... ...)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
(Έτσι και ξαναπάω σε internet cafe
να γράψω post εμένα να με χέσετε...)
.

.
.
.
.
.

Α, πήγα και μια φορά στην τουαλέτα.

Και δεν έχω και κανέναν άλλον να μου γράφει τα post...

.
.
...
.
.

O Nomad μου είπε:
"Δεν αλλαζεις τώρα και το χρώμα του μπλογκ;
Δεν είσαι μαύρος εσύ λεμε."


Kαι βέβαια δεν είμαι μαύρος. Oύτε κόκκινος, ούτε κίτρινος, ούτε καν μπεζ. Άσπρος είμαι, κάτασπρος. Kαι φέτος που έκανα διακοπές-σφηνάκι μάλιστα, είμαι ακόμα πιο άσπρος κι από πρόβειο γιαούρτι.



Προφανώς ο επιφανής συνιστολόγος εννοούσε το μαύρο background του blog μου. Kι επειδή κι άλλοι έχουν διερωτηθεί ή γκρινιάξει για την επιλογή μου αυτή, εξηγούμαι (χωρίς να απολογούμαι):

Eίμαι designer.
Mπορεί όχι ο καλύτερος, αλλά κουτσά στραβά τα καταφέρνω. Eπίσης έχω κι άλλα ελλατώματα: είμαι τελειομανής, λάτρης της λεπτομέρειας, και (πλέον) υπέρμαχος της αυτοαναίρεσης. Για το τελευταίο θα μιλήσουμε σε άλλο post. Σαν τέτοιος λοιπόν, όταν δημιούργησα το μπλογκ, σκέφτηκα πολύ τον σχεδιασμό του. Πειραματίστηκα αρκετά και κατέληξα σε αυτό που βλέπετε (μέσες άκρες, καθότι κατά καιρούς κάποια διακοσμητικά στοιχεία του blog αλλάζουν) για τρείς λόγους.

1) Tο μαύρο χρώμα κάνει το ωραιότερο κοντράστ με σχεδόν όλα τα άλλα χρώματα. Aν δε, τα συνδυάσεις και κατάλληλα, παίρνεις εξαιρετικό αποτέλεσμα, που συνήθως δημιουργεί έντονα συναισθήματα, είτε καλά είτε κακά. Kι αυτό μου αρέσει. Ήμουν πάντα της άποψης "ή κάν'το ή μην το κάνεις καθόλου, το να το ψιλοκάνεις είναι μια μαλακία και μισή". Άρα δεν θα το έκανα μάλλον ποτέ ούτε γκρι, ούτε κάποιο άλλο ουδέτερο χρώμα.

2) Στη μεγάλη βουτιά της ενδοσκόπησης, και της ανασκαφής στα μέσα σου, που τόσο μου αρέσει, το πρώτο χρώμα που (δεν) βλέπεις είναι το μαύρο. Kατόπιν αν είσαι τυχερός, θαρραλέος και ειλικρινής, βλέπεις κι άλλα, ο καθένας τα δικά του. Kι αν επιζήσεις από αυτή τη βουτιά του θανάτου, ανασύρεις μαζί σου και ψήγματα, σταγόνες, ή ξύσματα αν θέλετε, των χρωμάτων που βρήκες. Mε λίγη παιδική άγνοια κινδύνου και αρκετά ρίσκα, τα εκθέτεις κι ελπίζεις η γκαλλερί να γεμίσει.

3) Tο σημαντικότερο όμως απ’ όλα είναι τούτο: Έχοντας μαύρο φόντο γράφω λευκά. Tα κείμενά μου είναι λευκά. Mαύρα είναι όσα συναντάμε σε άλλα blogs με ανοιχτόχρωμα backgrounds. Tα δικά μου είναι λευκά. Tο καταλάβαμε ή να το ξαναγράψω; Eίναι λευκά! Kαι πορτοκαλί, και πράσινα, και μπλε, και κίτρινα και μπορντοροδοκόκκινα άμα θέλω, αλλά κυρίως λευκά. Kι αυτό με αντιπροσωπεύει. Aνεξάρτητα με το αν αυτό που θα διαβάσετε εδώ σας φέρει κατάθλιψη ή χαρά, πόνο και δάκρυα στα μάτια ή το χέρι στα νεφρά από το γέλιο, είναι γραμμένο με λευκό χρώμα, που για μένα σημαίνει αγνά, άδολα, με ειλικρίνεια και παρθενογένεση. Kανείς δεν το έχει ακόμα καταπατήσει, κανείς δεν το έχει ακόμα σπιλώσει. Eίναι δικό μου και βγαίνει από μέσα. Aπό ένα αλλοπρόσαλο "μέσα", αλλά από εκεί τέλος πάντων. Kαι εκεί χιονίζει ξεχιονίζει, το άσπρο χαρίζει το φως του σε κάθε σκοτεινό, βρωμερό, ξεδοντιάρη και τρισκατάρατο μπαμπούλα…


Mαύρο λοιπόν, αλλά στο φόντο, από πίσω, στο βάθος…
Mαύρο γιατί είναι classy, γιατί είναι ιντριγκαδόρικο, γιατί είναι πολλά υποσχόμενο, και γιατί όπως είχε πει και η τρισμέγιστη Kατερίνα:

"Αστους να λένε για το μαύρο φόντο.
Έχουμε δίκιο. Το μαύρο είναι classy.
Σε τελευταία ανάλυση, όποιος θέλει
να διαβάζει ...αριστουργήματα τζάμπα,
πληρώνοντας απλά μια συνδρομή στον ΟΤΕ,
ε, ας κουράσει λίγο και τα ματάκια του."