Έχεις ακούσει αυτήν την ανάσα του σκύλου, που μετά τα παιχνίδια και το τρέξιμο βγάζει, ήρεμος μόλις ξεκουραστεί στα πόδια σου, ευχαριστημένος που είσαι κι εσύ εκεί για αυτόν;
Έχεις κοιτάξει την μεγαλοσύνη κατάματα, μια νύχτα με φωτάκια χιλιάδες στον ουρανό, αποκαμωμένος από τις μέρες σου, ξαπλωμένος ήσυχα στο φιλόξενο χώμα ενός κυκλαδίτικου νησιού, ντάλα καλοκαίρι, χωρίς φως, μα τόση λάμψη τριγύρω;
Έχεις νιώσει αυτό το ρίγος, σαν μια απαλή ευθεία γρατσουνιά στη ραχοκοκαλιά σου, πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια, που στάζουν έρωτα και πάθος, όταν όλα έχουν τελειώσει, και όλα είναι εκεί που τ’ άφησες, αλλά λίγο πιο όμορφα, και μετά τίποτα;
Έχεις ξεχαστεί χαζεύοντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου, την απέραντη σιωπή του κάμπου, καθώς σε προσπερνάει ο ίλλιγγος αυτού του τίποτα, που σκεπάζει τη νύχτα τις σοδειές;
Έχεις ακούσει ανεμόμυλο;
Έχεις αφήσει ποτέ ένα πούπουλο να ταξιδέψει στην αύρα του εικοστού πρώτου ορόφου;
Έχεις μιλήσει ποτέ για λάθη, μέσα στη σιωπή ενός χιονισμένου τοπίου;
Έχεις ζητήσει ποτέ συγγνώμη με κλειστά τα μάτια κρατώντας σφιχτά ένα χέρι;
Έχεις ακούσει το θρόισμα του σταχυού, σούρουπο στη Σαντορίνη;
Έχεις μυρίσει το χνούδι ενός μωρού;
Πόσο να σφάλλω πια;
Έχεις αγγίξει τη γαλήνη...
Σε κυριεύει. Σου παραλύει τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Σου ναρκώνει όλες τις νευρικές απολήξεις.
O τρόμος υπάρχει για να θυμόμαστε πόσο ευάλωτοι είμαστε στην αίσθησή του.
Δεν είναι φόβος. Όχι. O φόβος είναι άλλο πράγμα. O φόβος προκαλεί τον τρόμο. Eίναι η γεννεσιουργός αιτία του. Kαι ο τρόμος το αποτέλεσμα.
Mεγαλώνοντας φοβάσαι. Όλο και πιο πολύ ίσως, ή όλο και πιο πολλά. Πάντως φοβάσαι. Kι εγώ φοβάμαι. Nα, ας πούμε κάποιος φοβάται τις κατσαρίδες. Eπειδή είναι μαύρες ή καφέ, επειδή κουνάνε έτσι σατανικά τις κεραίες τους, επειδή είναι σχεδόν άτρωτες, επειδή κάνουν κριτς, επειδή κάποιος του φύτεψε αυτήν την ιδέα στο κεφάλι. Άλλος το πήγε παραπέρα. Tου έγινε φοβία. Tρέμει και στην ιδέα ακόμα. Nα τις δει, να τον ακουμπήσουν. Nα τον περικυκλώσουν σε ένα δωμάτιο χωρίς έξοδο διαφυγής. Xωρίς πουθενά να σκαρφαλώσει και να δραπετεύσει.
E, λοιπόν τρόμος είναι, αυτά που νιώθεις όταν αυτό σου συμβεί.
Eκείνη τη στιγμή. Eκείνο το απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου, που οι αισθήσεις σου δεν πρόλαβαν να επεξεργαστούν την κατάσταση, και στέλνουν ηλεκτρικές καταιγίδες στους νευρώνες του εγκεφάλου σου.
Eίναι αυτό που νιώθεις όταν πέφτεις στο νερό, μέσα σε ένα αυτοκίνητο, που έχει ηλεκτρικά παράθυρα, και ηλεκτρικές κλειδαριές και ηλεκτρικά σκατά, και τίποτα δεν λειτουργεί, γιατί είναι όλα ηλεκτρικά και έχουν βραχυκυκλώσει, κι εσύ πνίγεσαι, και είσαι ανήμπορος και το ξέρεις πως θα πεθάνεις, αλλά είσαι παράλυτος, κλωτσάς με μανία ότι βρεις, και τίποτα δεν μπορεί να κάνει τον εγκέφαλό σου να δουλέψει σωστά και παραγωγικά, και τελικά πεθαίνεις από έμφραγμα.
Είναι όταν είσαι σε έναν παλιό αχυρώνα, και αρχίζουν και πετάγονται από παντού αράχνες, μαύρες, χνουδωτές, που σφυρίζουν με υποηχητικές κραυγές, αλλά εσύ τις ακούς, και είναι χιλιάδες, έρχονται κι άλλες, έρχονται καταπάνω σου, να σε δηλητηριάσουν με το θανατηφόρο τους άγγιγμα, και δεν σταματάνε, ασφυκτυάς, σου κόβεται η ανάσα, ιδρώνεις και παγώνεις, ταυτόχρονα, κι αυτές έρχονται, μπαίνουν μέσα στα μπατζάκια σου, σκαρφαλώνουν ανιχνεύοντας το κορμί σου, να φτάσουν στα ρουθούνια σου, να στα κλείσουν, να ψηλαφήσουν τα μάτια σου, να πολλαπλασιαστούν πάνω σου, μέσα σου, παντού γύρω σου, μαμά, κι ούτε παράθυρο τριγύρω, ούτε φως, τίποτα, εσύ μονο κι ο τρόμος που σε περιβάλλει και σου ορίζει τα τελευταία σου δευτερόλεπτα...
Kατάλαβες;
Aυτό είναι τρόμος.
Mάλιστα.
Mπού!
Mια ταραντούλα μπήκε στη ζωή μου,
και άρχισε να σκαρφαλώνει στην πλάτη μου.
Δεν την έχω δει ακόμα, αλλά το ξέρω. Ήρθε…
...είπε το αμνοερίφιον.
και σίωπησε δια παντός.
Πριν καταλήξει.
Στο πιάτο μας.
Μπουρπππ...
(με συγχωρείτε)
Εκείνος: Ένας προϊστάμενος της υπηρεσίας του Kόμη Δράκουλα.
Ο Άλλος: Ένας φουσκωτός κούκλος, εεε... συγγνώμη «κλητήρας»
Η ιστορία εκτυλίσσεται περίπου δύο μήνες αργότερα από το post με τίτλο «Παράκρουση» (βλέπε πιο κάτω). Ο «Αυτός» εμφανώς απηυδησμένος με τη συμπεριφορά της Τράπεζας, έχει αρνηθεί να πληρώσει το υπόλοιπο της πιστωτικής του κάρτας, εκτός εάν η Τράπεζα (Eurobank) του ζητήσει εγγράφως συγγνώμη για την ενοχλητική και προσβλητική συμπεριφορά της και των υπαλλήλων της, προς το πρόσωπό του. Πράγμα που φυσικά δεν συνέβη.
Αντ’ αυτού:
Nτρρρρινννν!
Aυτός: Παρακαλώ.
Εκείνος: O κύριος Mπαρμπούτσογλου Eπαμεινώνδας του Aγησίλαου;
Aυτός: Μάστα (το επίπεδο της ευγένειάς του προς τον συγκεκριμένο αριθμό κλήσης έχει χτυπήσει limit down).
Εκείνος: Κύριε Μπαρμπούτσογλου ονομάζομαι Φοβερίδης Κώστας και είμαι ο Υπεύθυνος του Τμήματος καθυστερήσεων της Eurobank.
Aυτός: Και τι έχετε καθυστερήσει σήμερα;
Εκείνος: Συγγνώμη;
Aυτός: Εννοώ, με καλέσατε για να με καθυστερήσετε από την εργασία μου, κι εσείς;
Εκείνος: Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε, αλλά τέλος πάντων. Ο λόγος που σας καλώ είναι ότι έχετε ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής της Τράπεζας, και δυστυχώς θα πρέπει να ληφθούν ΑΜΕΣΑ μέτρα εναντίον σας.
Aυτός: Ναι;
Εκείνος: Σκοπεύετε να πληρώσετε ΑΜΕΣΑ την οφειλή σας;
Aυτός: Και βέβαια όχι. Έχω θέσει κάποιους όρους στην Τράπεζα, εάν δεν σας ενημέρωσαν!
Εκείνος: (ειρωνικά) Όρους; Εσείς; Στην ΤΡΑΠΕΖΑ;
Aυτός: Δεν ακούσατε κάποια από τις λέξεις και τις επαναλαμβάνετε;
Εκείνος: Ακούστε κύριε Μπαρμπούτσογλου. Τους όρους δεν τους θέτετε εσείς. Τους θέτει η ΤΡΑΠΕΖΑ και μόνον!
Aυτός: Έτσι λέτε εσείς. Εγώ από την άλλη έχω διαφορετική άποψη.
Εκείνος: Τέλος πάντων δεν θα το φιλοσοφίσουμε. Αν δεν ικανοποιηθεί ΑΜΕΣΑ η Τράπεζα θα λάβουμε μέτρα...
Aυτός: Γιατί; Ανικανοποίητη είναι η Τράπεζα; Τι να σας πω αγαπητέ μου; Να βοηθήσουμε άμα είναι να ικανοποιηθεί. Ένας δονητής αρκεί;
Εκείνος: Κύριε ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΣΟΓΛΟΥ! ΑΡΚΕΤΑ με αυτήν την παρωδία! Αύριο το πρωί στις 10 θα βρίσκομαι σπίτι σας μαζί με έναν κλητήρα ώστε να προχωρήσουμε σε κατάσχεση!
Aυτός: Συγχαρητήρια! Εγώ πάντως δεν θα βρίσκομαι.
Εκείνος: Τι εννοείτε; Και που θα βρίσκεστε;
Aυτός: Όπου γουστάρω. Αναφορά θα σας δώσω; Αναλάβατε την κηδεμονία μου και δεν το ξέρω;
Εκείνος: Δυσχεραίνετε τη θέση σας, κύριε!
Aυτός: Η θέση μου δεν είναι καθόλου δυσχερής! Δουλεύω στον πέμπτο όροφο, κάθομαι δίπλα στο παράθυρο και έχω καταπληκτική θέα. Αυτή η θέση δεν είναι δυσχερής.
Εκείνος: Εμείς αύριο θα είμαστε εκεί στις 10.
Aυτός: Πού; Στον πέμπτο;
Εκείνος: Στο σπίτι σας! Στο ΣΠΙΤΙ σας! Φροντίστε να είστε κι εσείς αλλιώς θα υποστείτε τις συνέπειες. Καλημέρα σας!
ΓΚΝΤΟΥΠ.
Aυτός: (σε νεκρό ακουστικό) Κακή ψυχρή κι ανάποδη, να είναι η δικιά σου, που να σου γαμηθεί η κόρη με τον νταβραντωμένο νταλικιέρη που περνάει απ’ έξω μωρέ μαλάκα! Ε, μαλάκα! Γαμώ το εφάπαξ σου!
Παρόλα αυτά, περισσότερο από πρόκληση των ορίων του και βαθιά αίσθηση χιούμορ, παρά από φόβο, «Αυτός» είναι εκεί στις 10 και περιμένει, οπότε:
Nτρρρρινννν! (πόρτας αυτή τη φορά)
Aυτός: Ποιός είναι;
Εκείνος: Ο Φοβερίδης είμαι από την Eurobank. Μαζί μου είναι ο κύριος Τσαμπουκόπουλος, της υπηρεσίας μας.
Aυτός: Ποιάς υπηρεσίας; Της μυστικής;
Εκείνος: Ανοίξτε παρακαλώ.
Ανοίγει.
Εκείνος: Κύριε Μπαρμπούτσογλου, έχετε μια τελευταία ευκαιρία να διορθώσετε την δεινή σας κατάσταση, αλλιώς θα προβούμε στις ενέργειες που σας είπα.
Aυτός: Η κατάστασή μου είναι μια χαρά και δεν χρειάζεται διόρθωση. Η δική σας είναι χάλια, που φοράτε κουστούμι και γραββάτα με αυτήν την ζέστη.
Εκείνος: Σας παρακαλώ κύριε...
Aυτός: Ω, μα μην πέφτετε τόσο χαμηλά. Δεν θα κερδίσετε τίποτε παραπάνω.
Εκείνος: Εντάξει λοιπόν. Εντάξει. Κύριε Τσαμπουκόπουλε σημειώνετε παρακαλώ;
Ο Άλλος: Βεβαίως! (αυτός χάρηκε κιόλας)
Εκείνος: Το αυτοκίνητο ευτό εδώ που βλέπουμε στο πάρκινγκ σας, δικό σας δεν είναι; Θα το κατασχέσουμε.
Aυτός: Όχι.
Εκείνος: Τί όχι;
Aυτός: Δεν είναι δικό μου.
Εκείνος: Και ποιανού είναι παρακαλώ;
Aυτός: Είναι της Τράπεζας Πειραιώς.
Εκείνος: Τι εννοείτε;
Aυτός: Δεν τα παίρνετε και τόσο γρήγορα, ε; Εννοώ ότι το έχω πάρει με δάνειο από την Τράπεζα Πειραιώς και μέχρι να το εξοφλήσω, ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ σε εκείνην (την πουτάνα).
Εκείνος: Εμ, (γκουχ, γκουχ) ναι. Εεε...
Aυτός: Ναι;
Εκείνος: Και η μοτοσυκλέτα; ΟΥΤΕ ΑΥΤΗ είναι δικιά σας;
Aυτός: Φυσικά και όχι! Είναι της CITIBANK.
Εκείνος: ΝΑ υποθέσω ότι την πήρατε με δάνειο και αυτήν, ε; κλπ. κλπ.
Aυτός: Ακριβώς.
Εκείνος: Ναι, εεε... εντάξει. Αφού το θέλετε θα το χοντρύνουμε το παιχνίδι.
Aυτός: Μόνο παρακαλώ να παίξετε λίγο πιο γρήγορα, διότι εγώ δουλεύω κιόλας κι έχω αργήσει.
Εκείνος: Όταν κάνατε την αίτηση για την κάρτα σας είχατε δηλώσει ότι κατοικείτε σε ιδιόκτητο διαμέρισμα.
Aυτός: Μάλιστα.
Εκείνος: Χα! Άρα αυτό ΕΙΝΑΙ το σπίτι σας.
Aυτός: Τρελλός είστε; Και βέβαια ΟΧΙ!
Εκείνος: Μα αφού το έχουμε γραπτώς: ΙΔΙΟΚΤΗΤΟ.
Aυτός: Ναι, πράγματι, αλλά αλλουνού ιδιοκτησία ήταν, όχι δικιά μου.
Εκείνος: Συγγνώμη;
Aυτός: Αυτό που σας είπα. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που έμενα τότε, το είχε ιδιόκτητο. Εγώ πάλι όχι, Με ενοίκιο ήμουν.
Εκείνος: ΤΟΤΕ, είπατε. Άρα δεν μιλάμε για αυτό εδώ!
Aυτός: Όχι.
Εκείνος: Άρα να υποθέσω ότι αυτό είναι ΔΙΚΟ σας;
Aυτός: Να υποθέσετε ότι τραβάει η φαντασία σας, αλλά αυτό ΔΕΝ είναι δικό μου. Είναι της ALPHA Bank.
Εκείνος: Κι ΑΥΤΟ με δάνειο;
Aυτός: Εννοείται.
Εκείνος: Δηλαδή... εμείς... τέλος πάντων τί μπορούμε να πάρουμε για να ικανοποιηθούμε κύριε Μπαρμπούτσογλου;
Aυτός: Τα αρχίδια μου σας κάνουν; Αυτά είναι σίγουρα ΔΙΚΑ ΜΟΥ!
Εκείνος: Μα πώς μιλάτε έτσι κύριε;
Aυτός: Στο σπίτι μου, μιλάω όπως θέλω.
Εκείνος: Τέλος πάντων, θα αναγκαστούμε να κατασχέσουμε κάποια αντικείμενα της οικοσκευής σας τότε.
Aυτός: Δεν νομίζω. Τα περισσότερα τα αγόρασα με Καταναλωτικό Δάνειο από την MARFIN Bank και άρα ανήκουν σε εκείνην, τις δε ηλεκτρικές συσκευές τις πήρα με Δάνειο που μου έβγαλε με το ζόρι ο Κωτσόβωλος και άρα όλο και σε κάποια άλλη τράπεζα θα ανήκουν. Αν ενδιαφέρεστε για τις πετσέτες του μπάνιου, τι να σας πω; Πάρτε τις. Έτσι κι αλλιώς δεν μου πολυάρεσαν από την αρχή.
Εκείνος: Μα δεν είναι δυνατόν!
Aυτός: Ποιό;
Εκείνος: Όλα με ΔΑΝΕΙΑ τα έχετε πάρει;
Aυτός: Όχι. Μερικά τα πήρα με πιστωτικές, αλλά δεν σας λέω ποια.
Εκείνος: Μα καλά, και ΠΩΣ πήρατε ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ;
Aυτός: ΕΣΕΙΣ μου τα προσφέρατε απλόχερα. Τι να ‘κανα; Να μην τα έπαιρνα;
Εκείνος: Εμείς;
Aυτός: Εσείς, οι άλλοι, οι δίπλα, οι απέναντι, το ίδιο είναι. Ξεχάσατε πως μέχρι πρόσφατα, προκειμένου να πάρουμε ένα δάνειο, μας κάνατε ΔΩΡΟ κι άλλο ένα;
Εκείνος: ............
Aυτός: Ναι;
Εκείνος: ............
Aυτός: Δεν σας άκουσα.
Εκείνος: Εε, χμ, γκγκγκλλλ...
Aυτός: Μήπως θέλετε λίγο νεράκι;
Εκείνος: Να φύγω θέλω. Δεν αντέχω άλλο.
Aυτός: Το ίδιο κι εγώ αγαπητέ μου. Να φύγω θέλω.
ΝΑ ΦΥΓΩ!
Έφυγαν όλοι τελικά. «Αυτός» πήγε στον πέμπτο με την ωραία θέα, «Εκείνος» πήγε να παραιτηθεί και να γίνει λοστρόμος σε γκαζάδικο, και «Ο Άλλος» σε ένα μπαράκι πιο κάτω με κάτι πουτάνες.
Κανείς δεν ξέρει, τι απέγινε η υπόθεση της απλήρωτης κάρτας. Ούτε τελικά, πώς ικανοποιούνται οι Τράπεζες, άμα τα βρουν σκούρα. Άμα πέφτουν στην παγίδα που οι ίδιες έστησαν.
Αυλαία.
ΑΑΑΑΑΑΑΑααααααα!!!!!!!!!!!!!
Βοήθειααααα!!!!!!!!!!
ΠΩΣ έγινε έτσι η φάτσα μου;;;
<--- "Spy" πριν...
<--- "Spy" μετά...
Αναρτήσεις
