Ίσως θα ‘πρεπε να το πάρω απόφαση επιτέλους.
Αυτό το δέντρο στην απέναντι μεριά του δρόμου δεν πρόκειται να φυτρώσει ποτέ. Για κάποιους είναι λογικό συμπέρασμα αυτό, μιας και δεν το φύτεψε ποτέ κανείς για να φυτρώσει, αλλά για μένα όχι. Και πως θα ήταν άλλωστε; Εδώ νομίζω ακόμα πως οι ηλίθιοι είναι λιγότεροι από εμάς τους κανονικούς…
Περιμένοντας λοιπόν -μάταια όπως πάντα- μια ανύπαρκτη σκιά να μετακινηθεί προς το μέρος μου, σύμφωνα με την τροχιά του ήλιου, παρατηρώ πως το χορτάρι στον κήπο είναι ακόμα άθικτο αν και κάθε βράδυ τα κοράκια από το διπλανό νεκροταφείο φωλιάζουν για ώρες εκεί, πιθανότατα συζητώντας για την έλλειψη φιλοξενίας από μέρους μου, μιας και ποτέ δεν τα φίλεψα ούτε ένα τόσο δα πτώμα από τις λέξεις μου. Αντιθέτως τους έκλεβα μονίμως μικρά κρωξίματα για να τα στριμώξω σε κάποιο ρεφραίν ή να τα βάλω κάτω από το μαξιλάρι μου να σηκωθεί λιγάκι -χρόνια τώρα ψάχνω μια πιο βολική θέση για να αποδημήσω με τη μέγιστη δυνατή υστεροφημία.
Μια μέρα (Τετάρτη πρέπει να ‘ταν, αν και εγώ πάντα νόμιζα πως ήταν Σεπτέμβρης), άρχισε να βρέχει τόσο δυνατά που έβλεπα παντού Κιβωτούς, ξέροντας εκ των προτέρων πως χωρίς ταίρι δεν θα ‘βρισκα ποτέ εισιτήριο για τον Παράδεισο, έτσι άρχισα να ανοίγω τρύπες με ένα πιρούνι σε κάθε μια απ’ αυτές, ώστε να μη σωθεί κανείς τελικά, αφού κι εγώ θα πέθαινα, τι μ’ ένοιαζε εν τέλει ο υπόλοιπος πληθυσμός αν δεν ήμουν εκεί να τον χαζεύω;
Από τότε μου ‘μεινε.
Κουσούρι.
Άνοιξα τρύπες σε όλα τα θεμέλια του σπιτιού μου, ίσα ίσα να χρειάζεται μια μικρή αμφιβολία για να καταρρεύσει, και μετά ξεσκονίστηκα κι έκανα πως δεν ήξερα τίποτα για όλα αυτά τα τριξίματα που ακούγονται κάθε βράδυ κάτω από το κρεβάτι. Κι άμα περνάει και κανένας ξέμπαρκος φόβος που και που για αρμένικη βίζιτα, του ανοίγω τρύπες και αυτουνού κι όλοι νομίζουν στη γειτονιά πως παράγω Έμμενταλ στο υπόγειο…
Τώρα πλέον ανοίγω τρύπες στα βλέφαρα μου,
μπας και δω επιτέλους που σκατά βλέπουν όλοι οι άλλοι τα χρώματα…
Αναρτήσεις
Ελπίζω μια μέρα να δείτε το δέντρο σας ακόμη και αν δεν το δουν οι άλλοι ποτέ.. Και αν κάτι δε συνέβει μέχρι σήμερα ποτέ, αυτό δεν είναι λόγος να πάψει κανείς να πιστεύει ότι μπορεί να συμβεί αύριο.. (Η θέληση κάνει θαύματα).
Καλημέρα!
Το μάτι πρέπει ν' ανοίξει κανονικά. Απλά, αργά και δύσκολα. Γιατί βλέπεις είναι κι 'κείνα τα κρωξίματα. Κι ως γνωστό στους ήχους τους δυνατούς, αυθόρμητα τα κλείνουμε τα μάτια μας.
Πολύ καλή σας μέρα!
βασανίζει; ΚΑΛΗΜΕΡΑ....
Με το συμπάθιο κιόλας... πού το καταλάβατε πως είστε κανονικός?
Ας πουμε το να σηκωναμε τα βλεφαρα...
Καλημερα
Πάντως έχω κι εγώ συχνά την ψευδαίσθηση ότι είμαι στους κανονικούς.
Εγώ θα σας πρότεινα, αντί να κάνετε τρύπες (ούτε τυφλοπόντικας να είσασταν πια!), να κάνετε συχνές και παρατεταμένες βόλτες στο δίπλα δωμάτιο. Ναι εκεί που έχετε το θησαυρό. Μπορείτε να κάνετε και βουτιές μέσα σε αυτόν όπως έκανε ο Σκρούτζ Μακ Ντακ στις λίρες του.
Θα έρχεστε στα ίσια σας. Πιστεύω.
Αρκεί να μην έχουμε πεθάνει στο ενδιάμεσο...
Σας ευχαριστώ.
@ Μια φορα κι εναν τρελο...:
Για ν' ανοίξει κανονικά θα χρειαστεί γερανό και δεν έχουμε λεφτά για τέτοιες αγορές τώρα...
@ ΦΟΥΛΗ:
Ε, κάτι...
@ foni:
Μου το είπε η μαμά μου.
@ mamma:
"Περαστικά" ίσως...
Μα τι λέτε τώρα;
Έχετε ιδέα πόσο βαριά είναι;
@ Riski:
Κι εγώ καμιά φορά δεν έχω τίποτα να πω, αλλά δεν ξέρω πως να σας το πω, χωρίς να σας γράψω κάτι...
(μια χαρά κανονική μου φαίνεστε εμένα πάντως)
@ manetarius:
Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται...
@ Αβαδιστη:
Αρ γιου τόκινγκ του μι;
Σβαρόφσκι ας πούμε;
@ Estella:
Εγώ απλά εύχομαι να ξυπνήσω ένα πρωί...
Σας ευχαριστώ.
@ MpinelikoMistress:
Κάνω.
Γι αυτό σας γράφω ακόμα...
@ deadend mind:
Κρύβεται;
Τα κατάφερε δηλαδή;
Παρακαλούμε, κρεμάστε την ελπίδα σας στον καλόγερο του χωλ για να εισέλθετε στο καθιστικό. Αν κρυώνετε χωρίς αυτήν, παρακαλούμε να επιστρέψετε στη βάση σας.
πετάχτηκε στο New York και έριξε
στο κεφάλι του Alexfarter ένα κουράδι!
(Ωραία μέρα για βόλτα με το καροτσάκι!!! Ακόμα εκεί είστε;)
και πήγε και αγόρασε έξι κιλά σκαθάρι!
:)
αυρα,
τώρα είναι από πάνω μου!! λέτε να με κλάσει και εμένα;
ευχαριστω...
Εδώ ήταν;
Δε φαντάζεστε πόσο καιρό την έψαχνα...
@ Aura:
Ωραία ήταν.
(πειράζει που το κάναμε τριήμερο;)
@ deadend mind:
Προσπάθησα.
Μετά το έγραψα το ποστ.
:P
@ konstantinos:
Δεν έχει γρασίδι.
Κάτι λάσπες έχει μόνο...
:(
Μπορεί να 'ναι και καλύτερα...
@ Κοκκινοσκουφίτσα:
Τι μαθαίνει κανείς από τα παραμύθια...
@ Σελιτσάνος:
Μακάρι να μου άρεσε και μένα.
Δε ξέρετε πόσο το εύχομαι.
@ Gi Gaga Kouni Beli:
Δεν έχει αίθουσα μπιλιάρδου, ούτε τζακούζι. Είναι για τους φτωχοί.
Κοιτάξτε, έχω προσπαθήσει να αναλύσω το μαύρο σε όσες περισσότερες αποχρώσεις γίνεται με κλειστά τα βλέφαρα. Ακόμα και στην πιο αισιόδοξη βερσιόν, 256 μου βγαίνουν...
Δε μπορεί. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες κρυμμένες κάπου.
Τις θυμάμαι...
@ Aura:
Μια οικειότητα πάντως τη διακρίνω με το θέμα (του milch φυσικά...)
@ sadcharlote:
Έτσι που πάμε είναι πιο πιθανό να φορέσω κι εγώ αυτήν την γκρι ζακέτα σας, στο όνομά μου...
σας δινω τα βιβλια μου να ξεγελαστε τα κορακια που σας αποσπουν
κι ολα τους τα χρωματα
Τοτε θα δειτε και μονος δυσπιστε
οτι απλα ολα τα χρωματα κρυβονται στο μαυρο..
κι ολοι μας τα ψαχνουμε !:)