InnerScapes

Πήρα μια σιδερένια οδοντογλυφίδα, κι έβγαλα από το στόμα μου ένα τεράστιο ξύλινο αλογάκι, από αυτά που κουνιούνται μόνα τους στα στοιχιωμένα σπίτια τους χειμώνες και κάνουν τις σοφίτες να τρίζουν, το ακούμπησα ιδρωμένος στο δάπεδο, κι αυτό έμεινε ακίνητο, «διψάω» είπε, και λιποθύμησε με κρότο πάνω στα παγωμένα πλακάκια της κουζίνας, εγώ προσπάθησα να βρω τις ομπρέλες μου, μα τις είχα θάψει στην αποθήκη κάτω από την παλιά σόμπα πετρελαίου της γιαγιάς κι έτσι βγήκα γυμνός στην λιακάδα, τρέμοντας απ’ το κρύο κι απ’ τις ερωτήσεις που μου έκανες όταν πηγαίναμε στα φροντιστήρια...

Έξω στο δρόμο, κρεμάστρες τσαλακωμένες συρμάτινες, που παλιά ήταν πουλιά, φτερούγιζαν στις σκιές των περιπτέρων και κάναν πως διαβάζουν εφημερίδες, μα αν κοίταζες βαθιά μέσα στα θολά τους μάτια θα έβλεπες ωκεανούς να στερεύουν και βουνά να γίνονται ηφαίστεια, ξερά όμως, σαν κι αυτά στα ντοκυμαντέρ που μας τρομάζουν τα βράδυα του καλοκαιριού, που όταν λιώνει ο πάγος στα ποτήρια μας κανένας δεν έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή κουζίνα, και μένουμε παγωμένοι εκεί να πετάμε πετραδάκια σε ένα φάλτσο φεγγάρι...

Ξαναμπήκα λοιπόν σε κείνο το ερημωμένο κάστρο, ο μπάτλερ με καλωσόρισε με μια βαθιά υπόκλιση και άνοιξε αυτήν τη θεόρατη πόρτα που δεν είχε ξανανοίξει ποτέ, σκίουροι ξεπηδούσαν από παντού και μου τρώγαν τις τσέπες, μέχρι που δεν μου μείναν άλλα ψίχουλα, παρεκτός απ’ αυτά που ήταν σφηνωμένα στο στόμα μου, κοίταξα ψηλά εκλιπαρώντας, μια μικρή βοήθεια ήθελα μόνο, το στόμα μου στεγνό βρωμούσε εγκατάλειψη κι εγωϊσμό, μα που στο διάολο την έβαλα την οδοντογλυφίδα, αφού να, εδώ την είχα πιο πριν...


.
.
.
.
.
.

- Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Έξω βέβαια ο ήλιος έλουζε τα πεζοδρόμια, αλλά όταν τα ρολλά είναι κατεβασμένα, φυσικό είναι το δωμάτιο να είναι σκοτεινό. Μια τηλεόραση έπαιζε όλο το προηγούμενο βράδυ, χωρίς φωνή. Βαρέθηκε κι έκλεισε μόνη της.

Φόρεσα τις καλές μου τις κάλτσες, έπλυνα τα δόντια μου με Azax για τα τζάμια, και κατέβηκα γρήγορα στο πάρκινγκ. Πρέπει να το παράχεσα στη γρηγοράδα διότι στο αντιπροτελευταίο σκαλοπάτι είχε φυτρώσει μια μολόχα που δεν την είδα, την πάτησα και προσγειώθηκα με φόρα στην πόρτα του λεβητοστασίου. Το πόμολο σφηνώθηκε στα ούλα μου και μια πιτσιλιά αίμα έδωσε έναν τόνο splatter στο υπόγειο.
«Τη μολόχα μου μέσα!» βλαστήμησα δυνατά, αλλά δεν πτοήθηκα. Είχα έναν σκοπό εκείνη την ημέρα και έπρεπε να τον εκπληρώσω νο μάτερ γουάτ. Έφτυσα το πόμολο, που παραδόξως δεν είχε μετακινηθεί καθόλου από τη θέση του, έψαξα για τα κλειδιά, προφανώς δεν τα βρήκα, πήρα από τη θέση του τον προσωπικό μου λοστό και παραβίασα την ξεκλείδωτη πόρτα του αυτοκινήτου. Κανένας συναγερμός δεν χτύπησε, για τον εξαιρετικά περίπλοκο λόγο πως κανένας συναγερμός δεν υπήρχε. Έβαλα μπρος.

Η γκαραζόπορτα δεν στάθηκε ικανή να με σταματήσει διότι είχα προβλέψει, σε πείσμα όλων των προηγούμενων ημερών, και την είχα ανοίξει. Έφυγα με την ιλλιγγιώδη ταχύτητα των 27 χλμ/ώρα. Στο δρόμο ερημιά. Ευτυχώς. Στην κατάστασή μου δεν θα ήθελε να βρεθεί στο δρόμο μου ούτε χελώνα με τάσεις αυτοκτονίας. Βγήκα στη λεωφόρο. Κάθε εκατό μέτρα το βλέμα μου γυρνούσε δεξιά – αριστερά αλλά μάταια. Μια νευρικότητα είχε ξεκινήσει από την πρωινή μου ανακάλυψη, ενηληκιώθηκε απότομα στο πάρκινγκ, και τώρα κόντευε να εκραγεί συμπαρασύροντας στο διάβα της κάθε ίχνος λογικής και ψυχραιμίας. Κοίταξα έντρομος τον δείκτη της βενζίνης. «Τη λιτότητά μου μέσα» μούγκρισα.

Ήμουν έτοιμος να αρχίσω να χτυπάω ξένες πόρτες, σαν κανένα τελειωμένο τζάνκι, όταν το είδα. Πεντακόσια μέτρα, γεμάτα αγωνία, με χώριζαν από την πιθανή λύτρωση. Παραβίασα το κόκκινο, χωρίς να κοκκινήσω από ντροπή, και ευτυχώς ο οδηγός του τριαξονικού που ερχόταν από δεξιά πρόλαβε να κόψει απότομα όλο το τιμόνι κι έτσι το δυσκίνητο θηρίο καρφώθηκε μεγαλοπρεπώς σε μια τζαμαρία με χαλιά στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου. Έκανα πως δεν άκουσα τα μπινελίκια, και συνέχισα ακάθεκτος. Πλησίαζα. Ένα φανάρι ακόμα.

Η χαρά μου ήταν ανείπωτη. Ήταν ανοιχτό. Το μοναδικό περίπτερο της Μεσογείων εδώ και έξι χιλιόμετρα ήταν ανοιχτό. Σταμάτησα με τα φρένα να ουρλιάζουν και τα τακάκια να παραδίδουν το πνεύμα ακριβώς απ’ έξω. Άνοιξα την ξεχαρβαλωμένη πόρτα μου και πετάχτηκα έξω από το αμάξι. Μια γριά με χιουντάι έπαθε οχτώ απανωτά εγκεφαλικά, έτσι όπως με είδε ξαφνικά μπροστά της, και μετά το εικοστό τρίτο κολωνάκι που ξήλωσε καρφώθηκε με χάρη σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Ο άντρας της, στον Παράδεισο, χέστηκε από την χαρά του μόλις την είδε. Το δικό μου αυτοκίνητο αντίθετα, θέλωντας να επιδείξει ικανότητες αυτοδιαχείρισης, και ελείψει φρένων, τσουλούσε αργά και ηδονικά προς το ΥΠΕΘΑ. Εκείνη τη στιγμή, δενμε ενδιέφερε τίποτε άλλο. Κάποιος χριστιανός θα το έβρισκε παρακάτω και με μια μικρή αμοιβή θα μου το παρέδιδε.

- «Πέντε Winston καμαλά κοσαϊρια κίκινα!» ούρλιαξα στον περιπτερά.
- «Τι;» ψέλλισε αγουροξυπνημένος.
- «Πέντε Winston μαλακά εικοσάρια κόκκινααααα!!!» Κάτι μισοπεθαμένα περιστέρια παραδίπλα, αναστήθηκαν αυτόματα, με την ένταση της φωνής μου.
- «Μισό...» είπε ο λαλίστατος περιπτεράς.
- «Γρήγορα άνθρωπέ μου! Πεθαίνω λέμε...!» Τα περιστέρια απεδήμησαν πλέον εις Κύριον και πήγαν να κάνουν παρέα στην προαναφερθείσα γριά.
- «Φιλαράκι, δεν έχω...» τόλμησε να εκστομίσει ο άθλιος.
- «Τι;»
- «Δεν έχω. Καθόλου. Μου τελειώσανε» με αποτελείωνε σαρκαστικά αργά.
- «Σκληρά; Εικοσιπεντάρια; Ότι να ‘ναι!!!» Ο ιδρώτας είχε αρχίσει να ποτίζει την άσφαλτο.
- «Να σου δώσω ρε αγορίνα κανα Μάλμπορο, κανα Κάμελ, να κάνεις δουλειά σου;» με αποτελείωσε ο υποψήφιος μακαρίτης.
- «Τι λες ρε άθλιε; Έκανα τόσα χιλιόμετρα παραμονή Χριστουγέννων, κόνταψα να σκοτώσω τα μισά Βόρεια Προάστεια, για να μου πεις ότι δεν έχεις;» δεν κρατιόμουν πλέον. Αφροί έβγαιναν από το στόμα μου, από τη μύτη, τα αυτιά και τις μασχάλες.
- «Ε, δεν έχω ρε φιλάρα λέμε. Τι να κάνουμε; Θα μας σκοτώσεις κιόλας;» πρόλαβε να προβλέψει το ζώον.

Έβγαλα το υπηρεσιακό μου περίστροφο, χωρίς να το πολυσκεφτώ είναι η αλήθεια. Στην αρχή μου ‘ρθε να του το χώσω στο στόμα, αλλά θυμήθηκα αυτά που έγραφε το εγχειρίδιο που μας είχαν δώσει για περιπτώσεις παρεκλίνουσας συμπεριφοράς, και συγκρατήθηκα. Ελαφρώς. Διότι το κακό είχε ήδη γίνει. Από τη στιγμή που το περίστροφο βγήκε από τη θήκη έπρεπε να επιτελέσει το έργο του. Δεν γινόταν να επιστρέψει άπρακτο και ντροπιασμένο. Έτσι πυροβόλησα στο αέρα δύο ή και τρεις, μπορεί και τέσσερεις, ίσως και πέντε φορές, δεν θυμάμαι πια.

Είναι προφανές και ηλίου φαεινότερο κύριε Πρόεδρε πως κάποιο εκ των βλημάτων εξοστρακίστηκε σε έναν διερχόμενο εκείνη τη στιγμή αποδημητικό πελαργό, άλλαξε πορεία, βρήκε σε ένα ΚΑΦΑΩ του ΟΤΕ, αναπήδησε στο αυτοκίνητό μου που είχε σταματήσει αυτοβούλως τριάντα μέτρα πιο κάτω, κι εξουθενωμένο πια σφηνώθηκε στην καρωτίδα του άτυχου περιπτερά. Πέραν τούτου, δεν έχω να δηλώσω κάτι άλλο.

- Μάλιστα, μάλιστα... Κύριε εισαγγελεύ;

- Καμία ερώτηση κύριε Πρόεδρε.

- Μάλιστα. Κύριε Κούγια;




Συνεχίζεται, αλλά πιστέψτε με. Δεν θέλετε να ξέρετε...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.