InnerScapes

...που ακούμπησα πάνω σου να ξαποστάσω κι εσύ έγινες παγκάκι, για μένα, και μετά νερό και μετά πετσέτα να σκουπιστώ από τον ιδρώτα, να μην κολάω, κι έσβησες τη σκιά μου να μην την κυνηγάω πια, κι έμεινα χωρίς project, να σ’ αγαπώ για όλα αυτά που ζωγράφισες στον τοίχο του υπνοδωματίου, όσα βράδυα κοιμήθηκες μόνη σου, εγώ έγραφα κακοφορμισμένες μελωδίες που δεν θα τις παίξει κανένα πιάνο.

...που μεγάλωσα πιο αργά, γιατί έπρεπε να με προλάβεις, κι εγώ διψούσα για το παιδί που ήσουν, αλλά δεν είχα χρήματα για στρατιωτάκια και κούκλες, τα ξόδεψα σε περιοδικά με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες και σκάφη και στερεοφωνικά και μπογιές και ταπετσαρίες τοίχου, το μέλλον μου ήθελε ντεκόρ, κι εσύ διάλεγες απλόχερα παυσίπονα και μου ‘δινες τα βράδυα να κοιμάμαι, να αντέξω το άλλο πρωί, να φτιάξω κι άλλα περιοδικά.

...που έχεις αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου, σαν για πάντα, κάθε που πάει να φύγει ζωγραφίσεις δρόμους τριγύρω, τους ακολουθεί, μπερδεύεται, εσύ ξαποσταίνεις γιατί είναι αδηφάγοι οι δρόμοι, κι έρχεται αυτό μόνο του, ακολουθεί τις πινακίδες που τις έβαλες επίτηδες ανάποδα, ήξερες πως δεν λειτουργεί έτσι εκείνο, και χτυπάει με δύναμη στη γκαραζόπορτα, εσύ ανοίγεις, του κάνεις μπάνιο, καθαρίζει και ξεκουράζεται μέσα σου.

...που κάθε μου επανάσταση χορταίνει με τις αντοχές σου και κάθε μου μολύβι σκεύρωσε από το κλάμα σου, κουκουλοφόροι προδότες σε χτύπησαν αλύπητα, κι εσύ γυμνή, δεμένη στην καρέκλα, στο πάτωμα, δεν μίλησες για τα κρησφύγετά μου, έτσι τώρα κυκλοφορώ ελέυθερος, να ζωγραφίζω μέλισσες στις λεωφόρους, και μόνο μια γέφυρα με καμένες λάμπες με κράτησε από κάτω της για πάντα.

...που κάθε που βραδυάζει, μου κρατάς τα χέρια που σου κρύβω και με σφιγμένες τις παλάμες μου τραγουδάς παραμύθια, μαύροι κύκλοι στο φεγγάρι απ’ έξω σε σαγηνεύουν, μιλάς, εμένα με τρομάζει το αλύχτισμα του λύκου από το δίπλα μπαλκόνι, μιλάς, δε φοβάμαι, και τρέμω σε κάθε σου λέξη μην εκστομίσεις όνειρα που με καυλώνουν, και δεν πληρώσω τις πιστωτικές, θα κάνω μια μεγάλη έκπτωση να πάρω όλους τους πελάτες, θα γεννήσεις μυρωδιές, βάλσαμα, αιώρες στα σύννεφα, θα γεννήσεις ένα παιδί, που θα το ακουμπήσουμε στοργικά επάνω τους, θα το χαϊδέψουμε με την ανάσα μας και θα σβήσουμε το φως, κι εκείνο θα διώχνει τους μπαμπούλες μου, γιατί είναι γενναίο σαν τις αντιρρήσεις σου και άπειρο σαν τις ενοχές μου.

...που σε γυρνούσα πίσω απ’ όλες σου τις εκδρομές, και μετά σε κλείδωνα σε μουσικές που μισούσες, σε μπαλκόνια χωρίς λουλούδια και σε καναπέδες να ανασαίνεις τον ιδρώτα μου, κι εσύ σφουγγάριζες κάθε θλίψη από το ταβάνι, έφτιαχνες ψεύτικα λουλούδια από πλέξιγκλας, έστρωνες σεντόνια καθαρά στους εφιάλτες μου, να μη βρωμάνε, κόλλαγες τα χείλη σου μέσα μου, μου χάριζες δυο φρέσκιες ανάσες και κλεινόσουν στο υπόγειο να κλάψεις για τις καινούργιες σου εκδρομές, που θα τις κάνεις με μειωμένο εισητήριο, μην χάσεις κι αυτό το τρένο της ηλικίας.

...που όποτε σκοντάφτω κοιτάς με θαυμασμό έναν χάρτινο ήρωα, και γράφεις άρθρα στις εφημερίδες για το αντάρτικο των πόλεών μου, λες και ξεμείναμε από επαναστάσεις και συ έπρεπε να ζωγραφίσεις άλλη μία να χύσουμε το αίμα μας, τα ξυραφάκια δεν αξίζουν ανδριάντες, ενώ εγώ μια θέση στην αιωνιότητα την κράτησα με τη απερισκεψία μου, να ‘χω όλο το χρόνο να σου πως πως σ’ αγαπάω.
.
.
.
.