InnerScapes

25 πράγματα που πρόλαβα
να κάνω μέχρι σήμερα στη ζωή μου:

1. Να ταξιδέψω πολύ.
2. Να πω τη γνώμη μου όποτε ήθελα χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες.
3. Να γράψω τουλάχιστον ένα ποίημα.
4. Να γράψω τουλάχιστον ένα τραγούδι.
5. Να ζωγραφίσω τουλάχιστον έναν πίνακα.
6. Να πω σε μια γυναίκα “σ’ αγαπάω” ουρλιάζοντας στη μέση της Κηφισίας.
7. Να πω στη γυναίκα μου “σ’ αγαπάω” με όλους τους σιωπηλούς τρόπους του κόσμου (και μερικούς ηχηρούς…)
8. Να παντρευτώ.
9. Να κάνω ένα πραγματικά υπέροχο παιδί.
10. Να κλάψω από ευγνωμοσύνη γι αυτό.
11. Να κλάψω από ανησυχία γι αυτό.
12. Να λαχταρίσω για τη ζωή πολλών ανθρώπων γύρω μου.
13. Να ανακουφιστώ που πάντα στο τέλος ήταν ζωντανοί.
14. Να κυλιστώ για ώρες σ’ ένα γρασίδι αμέριμνος.
15. Να περπατήσω για ώρες σε μια αμμουδιά μόνος μου, πλήρης.
16. Να χτυπηθώ και να βραχνιάσω σε μια κερκίδα γηπέδου.
17. Να δω ζωντανά τους περισσότερους θρύλους της μουσικής που μου αρέσει.
18. Να στηριχτώ σ’ έναν φίλο μου και να μην πέσω.
19. Να στηρίξω έναν φίλο μου και να μην πέσει.
20. Να ράψω ένα κοστούμι ακριβώς στα μέτρα μου.
21. Να μάθω να σιδερώνω τα πουκάμισά μου μόνος μου.
22. Να φτιάξω την καλύτερη φασολάδα στα Βαλκάνια.
23. Να φτιάξω μια ωραία διαφήμιση και να τη δω μετά από χρόνια, τυχαία σ’ ένα περιοδικό, και να χαζογελάω σα μικρό παιδί.
24. Να κοιμηθώ γυμνός σε μια έρημη παραλία.
25. Να μείνω γυμνός χωρίς ντροπή, μπροστά σε ανθρώπους που έβλεπαν μόνο τα ρούχα μου μέχρι τώρα.
    

5 πράγματα που δεν έκανα ποτέ
(and I’m proud of it):

1. Δεν αδίκησα ενσυνείδητα ποτέ και κανέναν, με όποιο κόστος κι αν είχε αυτό.
2. Δεν σκότωσα ποτέ κανένα ζωντανό πλάσμα. Και τα μυρμήγκια έχουν δικαιώματα.
3. Δε στέρησα σε κανέναν μια μικρή ή μεγάλη χαρά, όποτε είχα την ευκαιρία να την προσφέρω.
4. Δεν κώλωσα να πω “ναι” ή “όχι” εκεί που όλοι οι άλλοι θα έκαναν το αντίθετο.
5. Δε δάγκωσα ποτέ το χέρι που με τάιζε. Σε όποιον κι ανήκε.

10 πράγματα που σκοπεύω να κάνω πριν πεθάνω
(γύρω στα 125 μου…):

1. Να πάω ένα ταξίδι 3 μηνών.
2. Να οδηγήσω με 250χλμ./ώρα τη μηχανή μου σε μια καλοστρωμένη πίστα.
3. Να φάω όση σοκολάτα υπάρχει σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων από το σπίτι μου.
4. Να πω “σ’ αγαπώ” σε όλους αυτούς που το χρειάζονται.
5. Να πω “σ’ ευχαριστώ” σε όλους αυτούς που το χρειάζομαι.
6. Να μάθω στο παιδί μου τι σημαίνει “αντίληψη” και να ελπίζω να το εκτιμήσει και να τη χρησιμοποιήσει σωστά.
7. Να μάθω να κάνω τη γυναίκα μου να λαχταράει από χαρά σε όλες τις ηλικίες.
8. Να μάθω να συγχωρώ ευκολότερα.
9. Να μάθω μουσική.
10. Να μάθω να πετάω.

43 πράγματα σε 43 χρόνια!
Δεν τα λες και λίγα.

Άντε, να με χαίρεστε, και του χρόνου σπίτια μας!







.

Είμαι ο Λουίς Γκαρσία Φερνάντες. Προς το παρόν. Τρεις μέρες τώρα στην καραντίνα και τα μάτια μου δε λένε να συνηθίσουν το φως. Είμαι 42 χρονών και μοιάζω για 60. Αναπνέω βρώμικο και υγρό αέρα και τα πνευμόνια μου γεμίζουν με γη. Όταν καπνίζω θα βήχω χώμα για όλη την υπόλοιπή μου ζωή. Μα δεν παραπονιέμαι. Μια ζωή βυθισμένος στα πιο απύθμενα σκοτάδια, συνήθισα πια.

Στα νύχια μου έχω ακόμα τη σκουριά από το Κουρσκ, όταν πάλευα με τις τελευταίες μου ανάσες να ξύσω το βαρύ μέταλλο του υποβρυχίου και να βγω στην επιφάνεια. Πνίγηκα όπως ξέρετε μαζί με άλλα 117 παλληκάρια χωρίς να μάθουμε ποτέ γιατί. Μα δεν παραπονιέμαι. Συνήθισα.

Μ’ έχουν αλυσοδέσει στην Αϊτή, μ’ έχουν πυροβολήσει χιλιάδες φορές στην Αγκόλα, όρμησαν στην καλύβα μου και έκαψαν την οικογένειά μου, πουλήσανε τα μάτια μου σε πλούσιους μισότυφλους αμερικάνους, με τον νωτιαίο μου μυελό κάνουν ακόμα πειράματα για νέα βιολογικά όπλα.

Δεν παραπονιέμαι. Δεν έχει νόημα.

Μόλις βγω από τούτη δω την καραντίνα θα ξεράσω όλη τη χολή του κόσμου. Ένα κίτρινο καυτό ποτάμι, που θα συναντήσει το άλλο το κόκκινο της Ουγγαρίας και θα εξατμιστούν μαζί, για να γίνουν η πιο όξινη βροχή που συγκεντρώθηκε ποτέ πάνω από τα κεφάλια τους. Και θα καθόμαστε εκεί για πάντα και θα περιμένουμε.

Θα μετράμε τον τρόμο τους και τα καταφύγιά τους και θα γελάμε. Θα κάνουμε «μπου» και θα τρέχουν στις τρύπες τους, κι εμείς θα στρογγυλοκαθόμαστε στις κουνιστές τους πολυθρόνες και θα καταστρέφουμε τις τηλεοράσεις τους βάζοντας τες να παίζουν μόνο κουκλοθέατρο.

Σας αφήνω τώρα. Δεν έχω άλλες δυνάμεις.

Έχω κυλήσει μέσα σ’ ένα μαύρο πληκτρολόγιο. Το “K” μού έχει μαγκώσει το δεξί πόδι και το “M” με πιέζει ασφυκτικά στο στέρνο. Αν καταφέρω να φτάσω μέχρι το “space” ίσως και να τα καταφέρω, αλλά είναι κι η θέση μου ανάποδα βλέπετε, κι αυτά τα σκατοκαλώδια έρπουν μες τ’ αυτιά μου, ψάχνοντας σαν ηλίθια σκουλήκια την είσοδο για το Matrix.

Αν πάρω αέρα ποτέ από ‘δω μέσα,
αν ξαναδώ το φως της μέρας,
κι αν έχει ακόμα το ίδιο χρώμα,
θα…




.

Προσοχή: Ακολουθεί ποστ-κόλαφος!



Εν μέσω αντικαπνιστικού παραληρήματος, επικείμενου χειμώνα και καταιγίδας μειώσεων, στερήσεων και απαγορεύσεων, σου προτείνουμε πέντε καλούς λόγους για να συνεχίσεις ακάθεκτος το τσιγάρο. Ναι, σωστά διάβασες! Κάτι σαν πληρωμένες απαντήσεις (για τον εαυτό σου και τους άλλους) απέναντι στους ξενέρωτους αντικαπνιστές που ξεφύτρωσαν τώρα τελευταία, όχι από άποψη -καθ’ όλα σεβαστή- αλλά από φόβο για τα πρόστιμα. Σαν τα σπασικλάκια στο σχολείο που δεν ακολουθούσαν την τάξη στην κοπάνα για να μην πάρουν απουσία και τους μαλώσει ο δάσκαλος.
Αν καπνίζεις, αλλά δεν ξέρεις ακριβώς γιατί, βρες εδώ πέντε τρανταχτά άλλοθι για τον εαυτό σου και τους άλλους. Γιατί τους λόγους για να το κόψεις τους ξέρεις καλά και μόνος σου (κι είναι παραπάνω από πέντε)…

1. Γιατί δεν χωράς σε στερεότυπα
Πήρες απολυτήριο απ’ το Λύκειο. Πτυχίο απ’ το Πανεπιστήμιο. Απολυτήριο απ’ τον στρατό. Δεν χρωστάς στην εφορία (λέμε τώρα), ζητάς αποδείξεις κι από τους ψιλικατζήδες, ανακυκλώνεις τα κουτάκια της μπίρας, χρησιμοποιείς μέσα μαζικής μεταφοράς, πήρες υβριδικό αυτοκίνητο, δεν πετάς σκουπίδια στις παραλίες (κυρίως επειδή δεν πας πλέον), ούτε αποτσίγαρα στον δρόμο. Δεν θάβεις ποτέ τους συναδέλφους σου στο αφεντικό, δεν πίνεις όταν οδηγείς-δεν οδηγείς όταν πίνεις, δεν κάνεις σεξ χωρίς προφυλακτικό, δεν κλέβεις το παγκάρι της εκκλησίας, δεν διαδίδεις ψευδείς ειδήσεις για κολλητούς σου για να τους φας την γκόμενα. Ναι, είσαι ο Mr. Perfect. Με σάρκα, οστά και ένα πακέτο τσιγάρα στην κωλότσεπη. Πειράζει;

2. Γιατί παραπέμπεις σε κακό παιδί!
Αν λέγαμε στους teddy-boys της δεκαετίας του εξήντα πως θα ‘ρθει μια μέρα που το να καπνίζεις ένα τσιγαράκι του Θεού, σε καθιστά αναρχοαυτόνομο στοιχείο που κινδυνεύει να συλληφθεί για ανάρμοστη συμπεριφορά, να εκδιωχτεί από τον χώρο, να πληρώσει πρόστιμα, μέχρι και να γίνει αιτία να μπει λουκέτο στην επιχείρηση που υποθάλπει και ανέχεται την εγκληματική αυτή συμπεριφορά, θα μας έφτυναν κατάμουτρα και θα κατέβαζαν τα παντελόνια τους, κουνώντας περιφρονητικά τους κώλους τους δημοσίως.Σήμερα, ακόμα κι ο τελευταίος μπούλης μπορεί να λουστράρει την εικόνα του, κρατώντας και μόνο ένα πακέτο με τσιγάρα. Και είναι γνωστό, πως στις γυναίκες για κάποιο ακατανόητο λόγο αρέσουν τα “κακά παιδιά” οπότε αυξάνεις τις πιθανότητες να βάλεις τρίποντο. Ειδικά στην κατηγορία: “δεν-υπάρχουν-πια-αληθινοί-άντρες-σου-λέω”.

3. Γιατί είναι η τελευταία απόλαυση που σου απομένει!
Πρώτα έκοψες τα ακριβά εστιατόρια και τα ακριβά κρασιά. Μετά μείωσες τα ποτά που πίνεις κάθε βράδυ και σταδιακά και τις εξόδους. Στη συνέχεια, έκοψες τον καφέ από τα Starbucks και το καλό ντελιβεράδικο κάθε μέρα στο γραφείο και τρως κάτι φοιτητικά τελειωμένα σουβλάκια. Όσο για καινούργια ρούχα και gadgets, άσε καλύτερα. Αφήνεις τους άλλους να πάρουν το καινούργιο i-Pad, ενώ εσύ το χαζεύεις στη βιτρίνα του Multirama και σου τρέχουν τα σάλια σαν να βλέπεις μπακλαβά. Πόσες θυσίες πια;
Αν ένα πακέτο κοστίζει για παράδειγμα 3,40 €, κάθε τσιγάρο σου κοστίζει 0,17 € ανά μέσο όρο. Μην το σκέφτεσαι. Δεν θα βρεις πουθενά στον πλανήτη άλλη αντίστοιχη απόλαυση με 0,17 € όσο κι αν το ψάχνεις. Είναι το τελευταίο προπύργιο απόλαυσης που σου έχει απομείνει και θα το περιφρουρήσεις. Μέχρι θανάτου!

4. Γιατί σου αρέσει το τσιγάρο (έτσι απλά) !
Το τσιγάρο είναι γεύση. Και η γεύση είναι μια πρωταρχική αίσθηση που δημιουργεί μνήμη και ανάμνηση. Κι εσύ δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς τη γεύση του ψωμιού, της σοκολάτας, της μαρμελάδας, της πρώτης σου αγάπης και… της αγαπημένης σου μάρκας τσιγάρων. Δεν είναι τυχαίο που επιλέγεις ένα συγκεκριμένο χαρμάνι , ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην αγορά και απολαμβάνεις κάθε τσιγάρο σαν να ’ταν το πρώτο ή το τελευταίο σου.Εξάλλου, υπάρχουν δεκάδες πράγματα που κάνουν κακό στον οργανισμό μας, κι όμως κανένας δεν απαγόρευσε την πώλησή τους στα περίπτερα ή ακόμα και την κατανάλωσή τους από μικρά παιδιά: Επεξεργασμένες τροφές, συνθετικά σκευάσματα, κορεσμένα λίπη, μεταλλαγμένα τρόφιμα και η ύπουλη ζάχαρη που κρύβεται παντού. Δεν ξέρουμε πως μας χαλάνε; Φυσικά. Κι όμως συνεχίζουμε να τα απολαμβάνουμε επειδή, απλά, μας αρέσει.

5. Γιατί είσαι “Larger than Life”!
Μπορείς να φανταστείς τον Ζορμπά, τον James Bond, τον Elvis Presley, τον Jim Morrison ή ακόμα και τον Einstein ή τον Πουαρώ άκαπνους; Με τίποτα! Ένας ζωντανός θρύλος κατοικεί πάντα στο μυαλό μας, τυλιγμένος σε ένα ασπρόμαυρο και αρωματικό σύννεφο καπνού. Η γοητεία του ξεπηδάει μέσα απ’ το μισόκλειστο μάτι όταν φυσάει ηδονικά τον καπνό, το τίναγμα της στάχτης, τον τρόπο που ρουφάει την νικοτίνη, τον τρόπο που σβήνει το τσιγάρο…

Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο να χωράς εσύ στη ζωή
αλλά να σε χωράει κι εκείνη.
Και να σου χαρίζεται με τους όρους τους δικούς σου.


(μίνι-διασκευή από εδώ)




.

Ήθελα να εκφράσω την άποψή μου για τα τεκταινόμενα, αλλά μου βγήκε 12 σελίδες, κι επειδή θα χάναμε όλη την πελατεία είπα να βάλω μόνο το παρακάτω βίδεο, που αντικατοπτρίζει τη ψυχοσύνθεσή μου απόλυτα και πολύ θα ήθελα να το είχα γυρίσει εγώ:



Εξαιρετικά αφιερωμένο στον φίλο* μου.
*(στο βίδεο υποδύεται τον ντράμερ!)



.

Οπότε, μην αντέχοντας άλλο να εκσφενδονίζω τα θρύψαλα που είχαν απομείνει εκεί που κάποτε κατοικούσε ο εγκέφαλός μου, κι αυτά να κάνουν “πονγκ-πονγκ” στους μουντούς γκρι τοίχους και να σκορπίζονται σε χίλιες κατευθύνσεις, πήρα τη θαρραλέα απόφαση να γίνω αστροναύτης.

Το μετάνιωσα γρήγορα. Τα σεμινάρια στην NASA είχαν κόστος ανά ημέρα όσο και τα πέντε σπίτια μου μαζί. “Δεν πειράζει, θα γίνω Spiderman!” ελίχθηκα γρήγορα και έξυπνα. Έτσι κι αλλιώς ο Άκης πάντα μου έλεγε όταν ήμασταν δεκαπέντε χρονών πως: “no matter what (ήταν η προσφιλής του έκφραση από τότε που πήρε το Lower) είναι το καλύτερο επάγγελμα του κόσμου” και τώρα που εκείνος έχει πεθάνει, ποιος άλλος έμεινε για να σώσει τον κόσμο;

Κατάπια αστραπιαία ένα από αυτά τα πράσινα χάπια που είναι ειδικά για τέτοιες περιστάσεις, έκανα “τα-νταχ!” (αν και ήμουν σίγουρος πως αυτό είναι από αλλού), και σκαρφάλωσα με τα τέσσερα στον δεξί τοίχο του δωματίου. Αυτοσυγκεντρώθηκα.

(αυτό ήταν εκνευριστικά δύσκολο για έναν τύπο με το δικό μου μυαλό, αλλά απ’ την άλλη τα πράσινα χαπάκια κάνουν θαύματα…)

Είχα προγραμματίσει τον υπολογιστή να παίξει με καθυστέρηση δύο λεπτών ένα φοβερό mp3 που είχα κατεβάσει από το soundtrack μιας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ, και μόλις το πομπώδες κρεσέντο κορυφωνόταν τίναξα το κορμί μου στον απέναντι τοίχο τον οποίο διέλυσα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, κι ετοιμάστηκα να ξεχυθώ για να πολεμήσω το κακό σε κάθε του μορφή και να γίνω ένας σύγχρονος ήρωας.

Βέβαια μόλις καταλάγιασε ο κουρνιαχτός και τα εξωτικά φύλλα που είχαν σκορπιστεί ολούθε μετατράπηκαν σε ένα άγριο πράσινο χαλί, μπόρεσα να πάρω χωρίς περιθώριο αμφιβολίας μια άγρια πρόγευση από τον νέο μου ρόλο, οπότε και έκανα μια μεγαλειώδη στροφή 180 μοιρών, άρπαξα το Popular Medicine από το τραπεζάκι, και πήγα γρήγορα γρήγορα να κάνω κακά μου.



Να τον σώσετε εσείς τον κόσμο!
Κι άμα δεν μπορείτε, να πάει να σωθεί μόνος του.
Εγώ θα βγω από ‘κει μέσα το 2018 να δω τι κάνατε.

(πλοφ!)




.