Και να, τώρα κάθομαι εδώ, με δεμένη τη γλώσσα και χωρίς σταγόνα μελάνι στην πένα μου. Χαζεύω ηλεκτρόνια φορτισμένα να περνούν με εξωφρενικές ταχύτητες από μπροστά μου, κι ανήμπορος να αιχμαλωτίσω έστω κι ένα για να το περιεργαστώ, καταβροχθίζω λέξεις που ξέφυγαν από παντοδύναμες γλώσσες και σκάνε με φαντασμαγορικό τρόπο πάνω στους τοίχους μου και τους λερώνουν άτσαλα. Και δε χορταίνω.

Έξω ο κόσμος, γελάει, τρομάζει, γράφει και αγγίζει, αποδιοργανώνεται και αναδιπλώνεται, κοιμάται κάτω από την κουβέρτα, με τα πόδια απ’ έξω, χωρίς φόβο. Άλλοτε πάλι σωπαίνει για λίγο και μετά αλυχτά, φίλος με τη φύση του ή απλώς γεμάτος ανάγκη για συντρόφους. Κι εσύ εκεί, στη γωνία, με το δάχτυλο σου να προσπαθεί να σκεπάσει με τη σκιά του όσα δεν μπόρεσες μια ζωή να κρύψεις καλά, με δείχνεις ειρωνικά και νομίζεις πως πλησιάζεις έτσι μια δρασκελιά πιο κοντά στον παράδεισο.

Όμως ο παράδεισος δεν είναι εκεί που νομίζεις.

Είναι στις μικρές νωχελικές αλήθειες που ξερνάμε τα βράδια, κάτω από το κιτρινισμένο φως της λάμπας πετρελαίου, καθώς οι ανασφάλειές μας βγάλαν βόλτα τα σκυλιά τους, και μεις αιωρούμαστε έμπλεοι αποριών.

Είναι στις μικρές υποσχέσεις που δίνουν οι εραστές, με τη σιγουριά του αθάνατου να γιγαντώνει τα φτερά τους, και την ομορφιά του αγέρωχου να τους επιτρέπει να γλείφουν μικρές ρανίδες οργασμού από τα χείλη του άλλου.

Είναι στα κουκούτσια από το καρπούζι που ξεπαγώνει μέσα στις χούφτες μας, και φτύνουμε τα κουκούτσια του μετρώντας τα, προσπαθώντας να τα βγάλουμε λιγότερα από τις μέρες της ξενοιασιάς μας.

Είναι ακόμα σε ότι κι αν έχω πει και δεν μετάνιωσες που ήσουν εκεί για να τ’ ακούσεις. Είναι σε όποια σταγόνα δροσιάς πέφτει στο ιδρωμένο σου μέτωπο και σε κάνει να θυμάσαι πως η ζωή σε χρειάζεται, για να συνεχίσει να είναι όμορφη για κάποιους. Είναι στα χείλη όσων φωνάζουν από ένταση και όσων ουρλιάζουν από πάθος, αψηφώντας τον κίνδυνο και ερωτοτροπώντας με το θάνατο.

Είναι σ’ αυτό τ’ απαλό βραδινό αεράκι, που μας χτενίζει αλλόκοτα τα μαλλιά, προκαλώντας μας να αναμετρηθούμε με τις φοβίες μας, εκεί ψηλά ή εκεί χαμηλά, εγώ προτιμώ το πρώτο…

Εκεί είναι ο παράδεισος. Να το ξέρεις.




.

16 Comments:

  1. apos said...
    Θα σας πιστέψω, γιατί χρόνια τώρα δεν με έχετε απογοητεύσει...
    KitsosMitsos said...
    Είναι που να μην ήταν αλλά και γιατί να μην είναι αφού τελικά είναι;
    Takis X said...
    "Ερωτας θα πει οσα είδα και αισθάνθηκα επι ματαίω." Επι ματαίω?

    Δεν μας τα λετε καλά Κύριε Μπάρτ. Ο Κατάσκοπος μας τα λέει καλύτερα.
    Lilith said...
    Το αεράκι στη φωτογραφία είναι τόσο φυσικό, που κοίταξα να δω αν ανεμίζει και τα δικά μου μαλλιά. :)
    Για τον καθένα, ο παράδεισος βρίσκεται σε διαφορετικό μέρος. Αυτό που έχουν κοινό όλοι οι παράδεισοι, όμως, είναι η απουσία του φόβου.
    Kος Μηδενικός said...
    Είδατε Βίκυ Φλέσσα το τριήμερο; Εγώ πάντως, και ως λάτρης της Βίκυς, αλλά και ως αναγνώστης σας...λέω να σας πιστέψω!
    M said...
    Μου αρέσουν οι άνθρωποι που καθορίζουν μόνοι τους τον παράδεισό τους και περισσότερο μάλιστα που επιλέγουν να ζουν σε αυτόν :-) Είστε υπέροχος.
    [Germanos] said...
    Δεν υπάρχει παράδεισος.
    milch-käfer said...
    Όχι το Milch δεν τα είδε!
    Spy said...
    @ apos:
    Με φορτώνετε ευθύνες τώρα και δεν ξεύρω αν αντέχω κι άλλες... :)


    @ KitsosMitsos:
    Έχετε απόλυτο δίκιο!
    (τίποτα δεν κατάλαβα, αλλά είναι ώρα για διαφωνίες τώρα;)


    @ TakisX:
    Υπερβάλλετε, αλλά μου τονώνετε το ηθικό. Συνεχίστε παρακαλώ.


    @ Lilith:
    Τελικά τα ανέμισε καθόλου;
    Spy said...
    @ Zero Point:
    Ότι πει η Βίκυ είναι θέσφατο.
    (τι είπε πάλι η κορυφαία;)


    @ ΕΜ:
    Ε, τα παραλέτε λίγο. Από αριστερά δεν δείχνει ωραίο το πηγούνι μου... :P


    @ [Germanos]:
    Γιατί;
    Τον πουλήσανε;
    Kος Μηδενικός said...
    Ένα λέω...Βίκυ λέω και κλαίω!!
    Lilith said...
    Hardly... :)
    Masterpcm said...
    Ωραίο μαλλί σας κάνει το μπαλκόνι του παραδείσου σας.

    Τι δεν είναι δικό σας;;;; (!)

    Αν ο παράδεισος έχει τέτοια (μαλλιά) πάντως ίσως να ζητήσω μετάταξη από την κόλαση που έχω πρώτο τραπέζι.

    Μη βλέπετε τον εαυτό σας, δεν είμαστε όλοι τόοοσο καλοί άνθρωποι σαν εσάς.

    (Καλά ντέ... μη φωνάζετε... ακούω..)
    Theorema said...
    Αχ, το ξέρω... (γμτ, το ξέρω...)
    ασωτος γιος said...
    ναι κει ειναι παραδεισος..
    Mistress Hyde said...
    Ρε φίλε... τώρα θυμήθηκα γιατί διαβάζω αυτό το blog με τέτοια μανία...

    Τα κουκούτσια ήταν το καλύτερό μου. Το'χω κάνει. Ευχαριστώ που μου το θυμήσατε.

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy