Δεν ήταν ούτε άγριος αέρας ούτε καταστροφική καταιγίδα ούτε τίποτα απ’ όσα περιγράφουν τα καλογραμμένα βιβλία. Δεν ήταν ούτε έξω από την πόρτα του, αλλά ούτε και μέσα. Τα τζάμια όλα σφαλιστά και η πόρτα κλειδωμένη τρεις φορές.Κάπου στο χώρο μια τηλεόραση ξερνούσε ειδήσεις.
Επτά και τέταρτο το απόγευμα. Πίσσα το σκοτάδι έξω.
38 χρονών. Ψηλός, γεροδεμένος.
Στην πολυθρόνα, με πλάτη στην τηλεόραση, με τσιγάρο στο αριστερό χέρι αναμμένο πριν πέντε λεπτά και ξεχασμένο εκεί, με τη στάχτη του να υποκύπτει νωχελικά στο νόμο της βαρύτητας και να σχηματίζει μια καμπύλη που ερωτοτροπούσε με το πάτωμα, με όλα του τα ρούχα, με χάλια διάθεση, με το περίστροφό του στο δεξί.
Λυσσομανούσε.
Στο δίπλα διαμέρισμα ακούγονταν βρισιές και χτυπήματα στον τοίχο, από πάνω νευρικά βήματα από γόβες που γδέρναν το βασανισμένο ξύλο. Απέναντι, το φως του στύλου τρεμόπαιζε, κάνοντας τα φύλλα της ακακίας να ζωγραφίζουν τρομακτικές σκιές στους τοίχους του σαλονιού του, η στάχτη έπεσε επιτέλους, άφησε και το τσιγάρο να κυλήσει, ήπιε μια γερή γουλιά, τα μάτια του καρφωμένα στην πόρτα. Εκείνη ασάλευτη. Σιωπηλή. Ξύλινη.
Λυσσομανούσε.
Μέσα. Βαθιά στο κεφάλι του, στις διασταυρώσεις των νευρώνων, το αίμα κυκλοφορούσε γρήγορα και καυτό σχηματίζοντας ποτάμια κόκκινης λάβας που πλημμύριζαν τα μάτια του, κόκκινα καυτά μάτια, σχηματισμένα με τα χρόνια, καλοσχεδιασμένα, αποφασιστικά, γεμάτα ένταση και διαπεραστικά, κόκκινα καυτά μάτια, μ’ ένα μόνο σπίρτο θα έπαιρναν φωτιά και θα έκαιγαν το σύμπαν.
Κρακ.
Κι αμέσως μετά άλλο ένα. Κρακ.
Σήκωσε αστραπιαία το περίστροφο κι άδειασε το περιεχόμενο του στην πόρτα. Ο χώρος γέμισε με τη ερεθιστική μυρωδιά της πυρίτιδας, το σαλόνι σκοτείνιασε κι άλλο, η ματιά του το ίδιο. Η σκέψη δεν άργησε ν’ ακολουθήσει και σηκώθηκε βιαστικά κι αποφασιστικά προς την πόρτα αφήνοντας ακάλυπτη την πλάτη του. Το παράθυρο από πίσω του έσπασε σε χίλια κομμάτια κι ένα γεροδεμένο εκπαιδευμένο χέρι έστειλε αστραπιαία ένα στιλέτο να φωλιάσει στην ραχοκοκαλιά του, σπάζοντας εύκολα κάθε αντίσταση από ρούχα, σάρκα και κόκκαλα.
Λυσσομανούσε ακόμα μέσα στο θολό μυαλό του και δεν κατάφερε ποτέ να ξεχωρίσει ποιος καταραμένος δαίμονας σκαρφάλωσε τόσο αθόρυβα και τον αιφνιδίασε, μέχρι που σωριάστηκε βαρύς και υγρός στο δάπεδο.
Τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να εξαφανιστεί για πάντα το σκοτάδι από το βλέμμα του δεν στάθηκαν αρκετά για να δεχτεί πως περίμενε χρόνια τώρα σε λάθος σημείο.
Αφιερωμένο στο άτιμο πτηνό και το ποστ του, που κατάφερε να με επανασυνδέσει...
.
Επτά και τέταρτο το απόγευμα. Πίσσα το σκοτάδι έξω.
38 χρονών. Ψηλός, γεροδεμένος.
Στην πολυθρόνα, με πλάτη στην τηλεόραση, με τσιγάρο στο αριστερό χέρι αναμμένο πριν πέντε λεπτά και ξεχασμένο εκεί, με τη στάχτη του να υποκύπτει νωχελικά στο νόμο της βαρύτητας και να σχηματίζει μια καμπύλη που ερωτοτροπούσε με το πάτωμα, με όλα του τα ρούχα, με χάλια διάθεση, με το περίστροφό του στο δεξί.
Λυσσομανούσε.
Στο δίπλα διαμέρισμα ακούγονταν βρισιές και χτυπήματα στον τοίχο, από πάνω νευρικά βήματα από γόβες που γδέρναν το βασανισμένο ξύλο. Απέναντι, το φως του στύλου τρεμόπαιζε, κάνοντας τα φύλλα της ακακίας να ζωγραφίζουν τρομακτικές σκιές στους τοίχους του σαλονιού του, η στάχτη έπεσε επιτέλους, άφησε και το τσιγάρο να κυλήσει, ήπιε μια γερή γουλιά, τα μάτια του καρφωμένα στην πόρτα. Εκείνη ασάλευτη. Σιωπηλή. Ξύλινη.
Λυσσομανούσε.
Μέσα. Βαθιά στο κεφάλι του, στις διασταυρώσεις των νευρώνων, το αίμα κυκλοφορούσε γρήγορα και καυτό σχηματίζοντας ποτάμια κόκκινης λάβας που πλημμύριζαν τα μάτια του, κόκκινα καυτά μάτια, σχηματισμένα με τα χρόνια, καλοσχεδιασμένα, αποφασιστικά, γεμάτα ένταση και διαπεραστικά, κόκκινα καυτά μάτια, μ’ ένα μόνο σπίρτο θα έπαιρναν φωτιά και θα έκαιγαν το σύμπαν.
Κρακ.
Κι αμέσως μετά άλλο ένα. Κρακ.
Σήκωσε αστραπιαία το περίστροφο κι άδειασε το περιεχόμενο του στην πόρτα. Ο χώρος γέμισε με τη ερεθιστική μυρωδιά της πυρίτιδας, το σαλόνι σκοτείνιασε κι άλλο, η ματιά του το ίδιο. Η σκέψη δεν άργησε ν’ ακολουθήσει και σηκώθηκε βιαστικά κι αποφασιστικά προς την πόρτα αφήνοντας ακάλυπτη την πλάτη του. Το παράθυρο από πίσω του έσπασε σε χίλια κομμάτια κι ένα γεροδεμένο εκπαιδευμένο χέρι έστειλε αστραπιαία ένα στιλέτο να φωλιάσει στην ραχοκοκαλιά του, σπάζοντας εύκολα κάθε αντίσταση από ρούχα, σάρκα και κόκκαλα.
Λυσσομανούσε ακόμα μέσα στο θολό μυαλό του και δεν κατάφερε ποτέ να ξεχωρίσει ποιος καταραμένος δαίμονας σκαρφάλωσε τόσο αθόρυβα και τον αιφνιδίασε, μέχρι που σωριάστηκε βαρύς και υγρός στο δάπεδο.
Τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να εξαφανιστεί για πάντα το σκοτάδι από το βλέμμα του δεν στάθηκαν αρκετά για να δεχτεί πως περίμενε χρόνια τώρα σε λάθος σημείο.
Αφιερωμένο στο άτιμο πτηνό και το ποστ του, που κατάφερε να με επανασυνδέσει...
.
30 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
τελικά και θα το ευγνωμονούν όλοι οι αναγνώστες σου που ετοίμαζαν πορείες διαμαρτυρίας για την παρατεταμένη απουσία σου.
Καλή Χρονιά κύριε Spy
(σου κάνω και ποδαρικό στα σχόλια)
Λυσσομανάει.
Υπάρχει, λέτε, κάποιο σωστό σημείο για να περιμένει κανείς;
Καλώς ήλθατε, κύριε spy... Πώς ήταν το ταξίδι σας;
Μη μου πείτε ότι ενοχληθήκατε από μερικά αθώα παιδάκια, που σας περικύκλωσαν, περίεργα να ακούσουν ιστορίες από τις περιπέτειές σας...
(Μα τι ανάσα είναι αυτή; Δύο ώρες μετά την άφιξή του μίλησα.)
@ Τσαλαπετεινός:
Βλέπω με την πάροδο του χρόνου χάσαμε και τους καλούς μας τρόποι, ε; Που είναι ο πληθυντικός κύριε; Ε; Με ξέρατε κι από χθές;
(άντε, από προχθές;)
@ Riski:
Φυσικά και υπάρχει σωστό σημείο. Είναι όπως βγαίνετε αριστερά στον πρώτο διάδρομο, δεύτερη πόρτα πριν το τέλος.
Επίσης να πείτε στα παιδάκια να μην έρθουν να ακούσουν τις δύο επόμενες ιστορίες, διότι θα τρομοκρατηθούν δεόντως και είναι κρίμα.
Με τρομοκρατήσατε!
Με το καλησπέρα έχουμε και θύματα.
Για τους άμαχοι παίζει καμιά ασφάλεια?
Να προσέχουν οι άμαχοι να μην χτυπάνε λάθος πόρτες. Είναι η μόνη ασφάλεια που μπορώ να σκεφτώ.
(πόσο χαίρομαι που σας ξανασυναντώ!)
Κυριε Spy μας, μας λειψατε!
καλή χρονιά, καλημέρα, καλή εβδομάδα... όλα καλά!
Αυτη η τύπισσα του απο πανω διαμερισματος.. δεν εχει ενημερωθεί ότι ΔΕΝ παταμε με τακούνι στο παρκέ;
Στο κάτω κάτω δεν είστε μόνος σας, έχετε κι ένα κοινό που περιμένει...
Γουέλκαμ μπακ, μπλακ σιπ :)))
(Και δεν έχετε χάσει καθόλου το στιλ σας:ποδαρικό με αισιόδοξα μηνύματα...)
Ναι είστε.
Είναι ξεκάθαρα, κατάμαυρα και πανέμορφα ολοφάνερο. :)
Σκυλοβαρεθήκαμε εδώ πέρα! Δεν είχε ούτε καν μια ιδέα μπλε εδώ τριγύρω...
Θα γράψετε και για τον αιδεσιμότατο;
(Πείτε ναι, πείτε ναι!)
Άμα ξαναφύγετε θα βάλω τον Dr. να σας στέλνει remixes μέσω mail. Το νου σας!
αφού ξέχασε να φορέσει το αλεξιστίλετο γιλέκο του,...καλά να πάθει ο 38χρονος ψηλός και γεροδεμένος.
(χρόνια και ζαμάνια.. γειά σας, γειά σας, αν ήμασταν λάιβ θα μου λέγατε ένα ωραιότατο "της γιαγιάς σας" και θα το βούλωνα.)
Δε φαντάζεστε πόσο χαίρομαι που βλέπω παλιούς καλούς φίλους εδώ μέσα. Μου είχατε λείψει όλοι...
(η αποπάνω είναι πλούσια και δε τη νοιάζει, αλλάζει παρκέ κάθε δύο χρόνια για να ταιριάζει με τις κουρτίνες)
@ theorema:
Το στόχο τον έβαλα, το αν θα τον καταφέρω δε ξέρω. Ελπίζω, διότι πραγματικά μου έλειψε.
Καλώς σας βρήκα και πάλι.
@ Σελιτσάνος:
Ίδιο κι απαράλλαχτο όπως σας άφησα, σας βρίσκω πάντως! Ούτε μια ρυτίδα, ούτε ένα κιλό παραπάνω. Εϋγε!
@ ALICE:
Καλή μου Alice, εγώ είμαι, με σάρκα και οστά, πληκτρολόγιο και ποντίκι. Τι καλά που σας ξαναβλέπω!
Μη μου πείτε ότι εδώ πέρα ξεροσταλιάζατε και σκυλοβαρεθήκατε;
Άλλα βλογς δεν είχε να πάτε; Διαρκείας έχετε βγάλει;
@ Dr. Aparadektos:
Σκέτος μαλακοπίτουρας, τι να λέμε τώρα;
@ agiogditissa:
Μπορώ να σας το πως και τώρα, γραπτώς αν θέλετε, δεν έχω πρόβλημα (δε ξέρω αν έχει η γιαγιά σας...)
:)
Αφήστε, δηλαδή, που εκεί στην ουρά που περιμέναμε για να την βγάλουμε, λυσσομανούσε.
Όλα αυτά αγαπητέ στο Spyτόσπιτο; Το επινοικιάσατε στην Bronte ένα πράγμα;
Η αλήθεια είναι πως, όταν αργείτε να β(γ)άλετε τα σωθικά σας, δημιουργείτε!
Καλή εβδομάδα και καλό μήνα (μην έρχομαι και αύριο, έχω κι άλλες επισκέψεις να κάνω- ιατρικές πάντα!)
Τελικά όμως...
Είδες;
Ποτέ δεν πρέπει να περιμένεις να κάνουν οι άλλοι κάτι που μπορείς να το κάνεις μόνος σου! :)))
Χαίρομαι που σας βλέπω, αγαπητέ κ.Spy. :)
εντάξει ; ακούγομαι ; γράφει ;
K.K.M.
Άλλη φορά να επικοινωνείτε προσωπικώς μαζί μου. Σας είπε κανείς πως το ρουσφέτι στην Ελλάδα έχει εκκλείψει;
@ Zero Point:
Τι λέτε κύριέ μου; Εμείς είμαστε φιλήσυχοι πολίτες. Εδώ απέναντι τα είδα, τα κατέγραψα. Για την ιστορία.
@ Doctor Beli:
Καλά εσείς είστε τριχασμένη προσωπικότητα. Δεν πιάνεστε.
Anyway σας ευχαριστώ για τα χαπάκια που μου αφήσατε κάτω από το χαλάκι.
@ Lilith:
Η χαρά είναι όλη δική μου μις.
Μου λείψατε όλοι ειλικρινώς.
@ Κ.Κ.Μ.:
Μια χαρά ακούγεστε.
Χιούστον λαμβάνει;
(μα τι είχε πριν και δεν ημπορούσατε και όλοι οι άλλοι ημπορούσαν;)
Κ.Κ.Μ.
..και με πόσα ευχαριστώ..
Αθόρυβοι και χτυπούν στην "πλάτη" !
~
Καλώς όρισες ταξιδιώτη :)
Σας νιώθω. Κι εγώ έτσι έκανα όταν ΤΗΝ ξανάδα...
@ Takis X:
Η χαρά είναι όλη δική μου που σας ξαναβλέπω εδώ.
@ ΑΠΟΛΛΩΝ:
Πόσο δίκιο έχετε!
Κυρίως με το "αθόρυβοι"...
Εγώ ΕΔΩ θέλω να ξεροσταλιάζω, έχετε πρόβλημα;