Δεν μιλάει. Ξέρει πως δεν χρειάζεται.
Κάθεται σε κάποιο σκοτεινό τραπέζι στην άκρη του μαγαζιού και σε κοιτάει κατευθείαν στις κόρες των ματιών σου, τόσο ευθεία που κοντεύουν να πάρουν φωτιά. Όχι οι δικές σου. Οι δικές του. Έτσι όπως τον κοιτάς τρομαγμένος νιώθεις πως είναι το μόνο πράγμα που δεν καίει πάνω του ακόμα. Ίσως να έχεις δίκιο.
Καπνίζει βαρύ καπνό. Οι αναθυμιάσεις μπερδεύονται σαδιστικά με τη βαριά κολώνια του και κάνουν την ατμόσφαιρα τριγύρω αποπνικτική. Δεν αισθάνεται τίποτα. Ούτε πόνο, ούτε οίκτο, ούτε ευχαρίστηση. Σε κάνει εύκολα να πιστέψεις πως μπορείς να σωθείς -είναι βλέπεις αυτό το χαμόγελο που νομίζεις πως ξεχωρίζεις μέσα από τις πυκνές τούφες του καπνού- αλλά εσύ ξέρεις με κάποια ανεξακρίβωτη σιγουριά πως είναι εκεί για σένα και δεν πρόκειται να φύγει μόνος..
Η γραβάτα του είναι δεμένη σφιχτά, καλύτερα κι από θηλιά, και το πουκάμισό του άψογα ατσαλάκωτο. Πως θα μπορούσε άλλωστε να ‘ταν και αλλιώς; Μπορεί να μην περίμενες ποτέ πως θα ‘χει αυτή τη φάτσα, αλλά πάντα ονειρευόσουν μια ηρωική ή έστω αξιοπρεπή έξοδο και η συνοδεία του θα σου την προσφέρει μεγαλόπρεπα.
Ημερολόγιο δεν έχει. Δεν το χρειάζεται. Και αυτό που νόμιζες πως φύλαγε για σένα ξέρεις καλά πως ήταν μια βολική αυταπάτη. Μια ηρωική Hasselblad έχει, με θαμμένες μέσα της όλες σου τις νίκες και τις ήττες και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα την κληρονομήσει κάποιος άφρων νεανίας που θα θεωρήσει πως με το αντίτιμό της θα εξαγοράζει υστεροφημία -είναι βλέπεις, που (όπως κι εσύ) θα τον γνωρίσει πολύ αργά στη ζωή του, λίγο πριν τη στιγμή που δεν θα μπορέσει να ξαναμπεί εδώ μέσα.
Τα μάτια του -δυο άγριες χοάνες που ξερνάνε πυκνή άβυσσο- ζωγραφίζουν σαδιστικά την απόσταση ανάμεσά σας και σε κοκαλώνουν στη θέση σου. Σε λίγο θα σηκωθεί απότομα, σκορπίζοντας γύρω του τις τελευταίες σου μάρκες που του χάρισες άθελά σου, και θα έρθει να σ’ ακουμπήσει σκληρά στον ώμο με το παγωμένο του χέρι. Θα ισορροπήσει επιβλητικά μπροστά σου και η σκιά του θα απλωθεί σαν τείχος αδιαπέραστο ανάμεσα σε σένα και κάθε τι έμβιο γύρω σου. “Έλα” θα σου πει και θα ‘ναι ο χειρότερος ήχος που άκουσες ποτέ, θα ανατριχιάσεις, θα σηκωθείς, και θα ζυγίζεις χίλια κιλά.
“Άμα πάρεις λάθος τρένο,
όπου και να κατέβεις πάλι λάθος θα είσαι…”
Στο είχανε πει μικρέ μαλάκα, τους πίστεψες κιόλας, αλλά όχι! Εσύ εκεί, σκαρφάλωνες μόνιμα στο λάθος βουνό, με λάθος παπούτσια και στόχευες τη λάθος κορυφή. Κατρακύλα τώρα σ’ αυτόν τον απύθμενο βυθό, κι αν νομίσεις έστω και για μια στιγμή πως η στολή σου δε θα σχιστεί και θα βγεις αλώβητος στην άλλη μεριά του πλανήτη, κάτσε λίγο να σου πούμε και γι άλλα θαύματα. Εσύ θα κερδίσεις μάταιες ελπίδες κι εμείς θα χάσουμε την ώρα μας.
Ηλίθιε!
Όλοι θα στραβοπατήσουμε σ’ αυτό το μπαρ, που έχει μόνο έξοδο.
.
Labels: brain-fuck, fiction, images, short truths
17 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
όπου και να κατέβεις πάλι λάθος θα είσαι…”
Μεσιέ Σπάι ΓΡΑΨΑΤΕ πάλι!
Νομίζω πως αυτό θα γίνει σύνθημα κανονικό.
Ούτε καν ένα χαριτωμένο χαϊκού δεν τολμώ να σας αφήσω. Τόσο με συγκινήσατε.
Μεγάλο!
Έναν;;; Μιλάμε τουλάχιστον για αποικία!
@ Theorema:
Σας ευχαριστώ καλή μου Lemon.
Θα πάρω το σχόλιό σας μαζί μου στις διακοπές να το διαβάζω συνέχεια... :)
@ Σελιτσάνος:
Είχαμε κάνει μαζί φαντάροι.
Πέντε-έξι φορές...
:-)
(Άντε να δω πώς θα επιβιώσουμε με όλα αυτά τα αλλόκοτα και τόση ζέστη...)
Στραβά το πήρατε.
Για δοκιμάστε λίγο πιο δεξιά...
@ Θεία Θ:
Δύσκολα.
Και όχι για πάντα.
@ ο αποτέτοιος:
Ιδέα δεν έχω. Δικό μου είναι;
(κάτι πήρε βέβαια τ' αυτί μου για αποθηκάριους...)
@ tovenito:
Όχι, αλλά μου περισσεύει μια συνταγή γιατρού για εγκεφαλογράφημα. Πιθανόν να σας χρειαστεί.
Φιλιά στα τιμαλφή, να περάσετε όσο πιο όμορφα μπορείτε τον Αύγουστο.
Κ.Κ.Μ.
όπου και να κατέβεις πάλι λάθος θα είσαι…”
Καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε, αλλά διαφωνώ με τη φράση αυτή καθαυτή. Πολλές φορές, μπορεί να πάρεις λάθος τραίνο, αλλά να κατέβεις κάπου που ούτε το είχες ποτέ φανταστεί.
Όσο για το ότι "του το είχανε πει του μικρού μαλάκα αλλά δεν τους άκουσε", να' στε σίγουρος ότι όλοι οι "μικροί μαλάκες" θα σκαρφαλώσουν εκεί που είναι να σκαρφαλώσουν και θα πέσουν όπως είναι να πέσουν. Τα λόγια είναι περιττά.
Καλό σας απόγευμα. :)
Με τόσο περίεργο κόσμο έχω την αίσθηση πως "παίζω" εγώ...
Όλο τις ίδιες ταινίες βλέπετε εσείς; Στο τέλος θα σας δώσουν και θέση επίτιμου θεατή!
@ Κ.Κ.Μ.:
Μετά το τελευταίο σας ποστ υποθέτω πως θα τοποθετηθείτε μετά το Νο 5.
@ Lilith:
Πράγματι, αλλά θα είναι λάθος σε σχέση με αυτό που νόμιζες ή ήθελες έτσι κι αλλιώς.
Όσο για τους μικρούς μαλάκες, η μοιρολατρεία ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου... :)
@ Mistress Hyde:
Μόλις τελειώσει η... πενταλογία θα είστε σίγουρη ότι παίζετε εσείς.
@ Radio Marconi:
Αποκλείεται! Θα καπνίζω περισσότερο...