InnerScapes

14 Comments:

1. Ανώνυμος said...
   15 Μαΐου 2008 στις 12:36 μ.μ.  
   ..ρε φίλε δεν είπαμε να μην βγάλεις το Video με τον γιό μου στη φόρα???????
   Έχε χαρη....
   
   p.p.
   MuppetShow said...
   15 Μαΐου 2008 στις 1:47 μ.μ.  
   φιλε spy το βιντεο ειναι απ'οταν ησουν μικρος?????
   MuppetShow said...
   15 Μαΐου 2008 στις 1:48 μ.μ.  
   αυτο το βιντεο το εχει βγαλει και ο Τριανταφυλλοπουλος!!!!!!!!
   Ανώνυμος said...
   15 Μαΐου 2008 στις 4:41 μ.μ.  
   Καταπληκτικό κομμάτι,φανταστική εκτέλεση!Με μιά λέξη:Βιρτουόζος!"SPY",έχεις ποιότητα!
   "Άσχετος"
   Naf said...
   15 Μαΐου 2008 στις 6:38 μ.μ.  
   μπαμπά σταμάτα να γλύφεις!
   Ανώνυμος said...
   15 Μαΐου 2008 στις 11:27 μ.μ.  
   Without you I must live
   Πριν 3 χρόνια + 4 μήνες έχασα τον άνθρωπό μου. Αλλάξανε πολλά από τότε και πολύ περισσότερα από όταν κατάλαβα εμένα και τι έχει συμβεί. Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο, γιατί ακόμα και το μυαλό κόβεται στα δύο. Γυρνούσα από τη δουλειά και πήγαινα για τσιγάρα και έπαιρνα και δικά του μην ξεμείνει, δευτερόλεπτα μετά καταλάβαινα τι έκανα… και άλλα πολλά… και το χειρότερο, τη νύχτα να γυρνάω να τον αγκαλιάσω και απλά να πέφτει κάτω το χέρι, να ξυπνάω από το μόνο αγνό παραμύθι, στην πραγματικότητα. Στη συνέχεια ήταν ακόμα πιο δύσκολο γιατί συνειδητοποίησα τι έχει γίνει. Επειδή μου συνέβησαν και κάποιες δύσκολες καταστάσεις, πίστευα ότι αν υπήρχε θα με είχε προστατέψει από όλα αυτά. Και οι απίστευτες τύψεις. Για τα πάντα, και ειδικά για την τελευταία εβδομάδα πριν «φύγει». Η μοναδική φορά που κράτησα μούτρα. Πάντα όταν τσακωνόμασταν έκανα πίσω, ακόμα κι αν είχα δίκιο. Σκεφτόμουν ότι αφού θα τα βρούμε γιατί να είμαστε σκατά;. Τη μοναδική φορά που πείσμωσα ήταν και η τελευταία. Χάσαμε 4 μέρες…
   Back to reality… Tο ότι δεν ζει, δεν τον κάνει τον τέλειο άνθρωπο. Μπορεί να ζούσε και να μην είμαστε πια μαζί. Μπορεί και να ζούσε και να ήμουν τώρα μαμά! 16 ημέρες πριν το ατύχημα είχαμε πει ότι θα παντρευόμασταν, σε ενάμιση χρόνο, το Μάιο, που μ’αρέσει. 10 μέρες πριν το ατύχημα επέμενε να κάνω κάτι για την γιορτή μου, αν και δεν ήθελα, και έτσι έγινε. Μόνο που το δώρο του, δεν μπόρεσα ποτέ να το λάβω… ένα δαχτυλίδι ειδικά για μένα… Και όλα αυτά δεν μπορούσα να τα μοιραστώ με κανέναν, λόγω δικών μου επιλογών. Επειδή είμαι επιρρεπής στις μ@λακίες... ξεκίνησα … και δυστυχώς δεν σταματάω, έδιωξα άτομα -που από το πουθενά- μου φερθήκαν με τον καλύτερο τρόπο, απλά δεν κατάλαβαν τις αδυναμίες μου.
   Σήμερα είμαι πολύ χάλια, συμβιβάζομαι με μαλ@κιες, είναι επιλογή μου όμως, και προσπαθώ (όπως πάντα) να είμαι εντάξει με όλους. Αλήθεια προσπαθώ, πάρα πολύ!
   Sorry για το μεγάλο «γράμμα», αλλά πίστεψε με θα μπορούσα να γράφω για ατέλειωτες ώρες. Τελειώνω με μια ερώτηση: Τι είναι καλύτερο; Να βρεις τον άνθρωπο σου και να τον χάσεις; Ή να μην τον βρεις ποτέ και να πορεύεσαι έτσι; Να το διατυπώσω αλλιώς: Να ζεις το απόλυτο και να το χάνεις; Ή να μη το ζεις καθόλου και happily ever after… αφού ποτέ δεν ξέρει τι έχεις χάσει;
   …I tried so hard to tell myself that you are gone…κι ακομα προσπαθω
   Spy said...
   16 Μαΐου 2008 στις 12:44 π.μ.  
   Αγαπητή Ανώνυμη,
   Το σχόλιό σου με προβλημάτισε πολύ και σκέφτηκα αρκετά πριν σου απαντήσω, ειδικά επειδή η τελευταία σου ερώτηση δεν ξέρω αν έχει απάντηση...
   Νιώθω πραγματικά πόσο μεγάλη μπορεί να είναι μια τέτοια απώλεια, και έχω γύρω μου ανθρώπους που εντιμετώπισαν ανάλογες ή και μεγαλύτερες. Κανείς όμως δεν είναι ΕΣΥ και για αυτόν τον λόγο κανείς δεν δικαιούται να σου δώσει συμβουλές.
   Θα σχολιάσω απλά κάποια "στιγμιότυπα" του κειμένου σου.
   Οι τύψεις -που όλοι νιώθουμε για κάτι, μικρό ή μεγάλο- είναι μια απλή άμυνα για να μην θεοποιήσουμε τον εγωισμό μας. Δεν πιστεύω ότι μπορούν πραγματικά να οδηγήσουν κάπου, διότι ούτε τον άνθρωπό σου μπορούν να φέρουν πίσω, ούτε να γίνουν "μάθημα" για τη συμπεριφορά σου στους άλλους, γιατί απλά κανείς δεν είναι σαν αυτόν (ειδικά για σένα).
   Πάντα πίστευα ακράδαντα (ανεξάρτητα από το άν κατάφερνα να μην το περιορίζω μόνο στα λόγια) ότι είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες.
   "Σήμερα είμαι πολύ χάλια, συμβιβάζομαι με μ@λ@κίες. Προσπαθώ όμως να είμαι εντάξει με όλους..." Όσο μου πέφτει λόγος αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις. Για τον εαυτό σου και τη ζωή σου, όπως κι αν την φαντάζεσαι. Κάποιος σπουδαίος άνθρωπος είχε γράψει: "Τι οφελεί να κρατάς τα νύχια σου καθαρά, όταν είσαι βουτηγμένος μέχρι το κεφάλι στο βούρκο;" Μη συμβιβάζεσαι. Ποτέ και με τίποτα. Αν είσαι σκατά, φέρσου σκατά και περίμενε να υποστείς τις συνέπειες για να δείς αν τις αντέχεις. Αν νομίζεις ότι δεν τις αντέχεις, πάλεψε για να μην είσαι σκατά... Και επειδή πιστεύω ότι παλεύεις, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι: πάλεψε κι άλλο!
   Όσο για την τελευταία σου ερώτηση που πιστεύω ότι σε βασανίζει αρκετά, απλά δεν έχει απάντηση. Και δεν έχει απάντηση, γιατί απλά δεν εξαρτάται από εσένα. Δεν μπορείς να προεπιλέξεις το ένα ή το άλλο. Απλά θα σου συμβεί το ένα ή το άλλο (άν είσαι τυχερή) και εσύ θα οφείλεις από αυτοσεβασμό να είσαι "εκεί" και να το βιώσεις σε όλο του το μεγαλείο, είτε αυτό σε ανεβάσει σε ουράνια που δεν φαντάστηκες ποτέ, είτε σε ρίξει σε μια κόλαση που θα ματώσεις για να δραπετεύσεις. Μην ζεις με τέτοια διλλήματα. Αρκετά θα σου βάλει η ίδια η ζωή ακόμα, αν αποφασίσεις να ξανασυμετάσχεις σε αυτήν...
   
   Θα σε παρακαλούσα να μου επιτρέψεις να σου αφιερώσω ένα κείμενο που έγραψα πριν από αρκετά χρόνια, και θα το δημοσιεύσω αύριο. Ξέρω ότι δεν θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, αλλά ίσως να διαπιστώσεις ότι κάποιοι σε καταλαβαίνουν περισσότερο από όσο νομίζεις. Απλά εσύ θα αποφασίσεις πόσο κοντά σου θα τους αφήσεις να έρθουν. Που θα φυτέψεις το δικό σου συρματόπλεγμα...
   Ανώνυμος said...
   18 Μαΐου 2008 στις 2:40 π.μ.  
   παπαριες.ειδικα η ¨ανωνυμη¨.παιζει την ιδια κασετα εδω και καιρο. οποιος ζει με τους πεθαμενους ειναι πεθαμενος.
   Ανώνυμος said...
   19 Μαΐου 2008 στις 12:17 μ.μ.  
   Δεύτερε ανώνυμε αν έχεις κότσια αποκάλυψε την ταυτότητά σου και το ξανασυζητάμε... Κι από κοντά!!
   
   p.p.
   Naf said...
   19 Μαΐου 2008 στις 1:39 μ.μ.  
   εγώ αναρωτιέμαι πώς τιμάς εσύ "ανώνυμε" την μνήμη ενός δικού σου νεκρού απο την στιγμή που θεωρείς την ανάγκη ενός άλλου ανθρώπου να μην σβήσει αυτήν την ανάμνηση "παπαριά"
   Spy said...
   19 Μαΐου 2008 στις 2:07 μ.μ.  
   Eπειδή μαζευτήκαμε πολλοί "ανώνυμοι" εδώ χάμω ας ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα.
   1) Σαφώς και ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράψει τη γνώμη του, όπως εκείνος τη θεωρεί σωστή. Aυτός είναι ο λόγος ύπαρξης των blogs. H "ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και σχολίων.
   2) Παρ' όλα αυτά είναι εντελώς AΔIKO και για τον έναν και για τον άλλον "ανώνυμο" να επιτίθεσαι με τέτοιον τρόπο (άναδρα θα έλεγα, παρόλο που μπορεί να είναι και γυναίκα) σε κάποιον άλλον, ειδικά από τη στιγμή που είναι και αυτός/ή ανώνυμος και εμείς όλοι οι υπόλοιποι, δεν ξέρουμε την ταυτότητά του.
   3) "Aνώνυμε" p.p. Mάλλον ημιανώνυμο θα έπρεπε να σε λέμε, διότι μερικοί μπορεί να γνωρίζουμε ποιός είσαι αλλά όλοι οι υπόλοιποι? Kαι μιας και σχολιάζεις τακτικά απ' ότι έχω προσέξει σε αυτό εδώ το blog, γιατί δεν φτιάχνεις μια ταυτότητα blogger? Eτσι κι αλλιώς δεν είναι ανάγκη να γράψεις και το κανονικό όνομα... Aπλά θα έχει και ένα ωραίο εικονίδιο δίπλα στο σχόλιό σου και η σελίδα μας θα είναι πιο πολύχρωμη (πω, πω, εντελώς gay ακούστηκε αυτό...)
   4) Aνώνυμοι όλου του κόσμου ENΩΘEITE! Eδώ το καλό το blog... O Παράδεισος της ανωνυμίας... H Γη της Eπαγγελίας για τους απανταχού κατατρεγμένους...
   (το παράχεσα, αλλά λίγη διαφήμιση ποτέ δεν έβλαψε).
   Ανώνυμος said...
   20 Μαΐου 2008 στις 12:06 π.μ.  
   πριν λιγες μερες εγραψα κατι. δεν ηθελα να ειναι ανώνυμο, δεν μπορούσε αλλωστε,έγραψα όνομα αλλά λόγω κακής σύνδεσής μου, δεν μπορεσα να το βάλω. Ήταν λάθος μου που έγραψα,γιαυτο και δεν θα ξαναγίνει, το μόνο καλό ήταν μια απάντηση, που δεν περίμενα. Όσο για το αν είμαι πεθαμένη αυτό το ξέρω μόνο εγώ.
   ranik
   (επεδη βαριεμαι τις διαδικασίες, θα πατησω το ανωνυμο)
   Spy said...
   20 Μαΐου 2008 στις 3:22 π.μ.  
   @ranik
   Δεν χρειάζεται να μετανιώνεις που έγραψες, και θα σε παρακαλούσα να μην τηρήσεις αυτό που είπες. Αυτό το blog είναι ένας τόπος, που μπορούμε να μιλάμε σε μια άλλη γλώσσα, να αναπολούμε, να θυμόμαστε, να ξεχνιόμαστε, να ξεφεύγουμε...
   Σε όποιον δεν αρέσει, θα τον αφήσουμε να το πει, αλλά θα τον αγνοήσουμε κιόλας. Στο κάτω κάτω, οι επιλογές είναι ΠΑΝΤΑ στο χέρι μας.
   Ανώνυμος said...
   28 Μαΐου 2008 στις 7:31 μ.μ.  
   Απαντώντας στην ανώνυμη...
   να θυμάσαι πως η ζωή τελειώνει με ήτ(τ)α και ο θάνατος ξεκινάει με θα...
   Μ...

Post a Comment