Μια φορά ζούληξα τον αφαλό μου και νομίζω πως άκουσα μια κόρνα. Νταλίκας.
Μια άλλη (φορά) εκεί που έπινα το φασκόμηλό μου, εκεί ακριβώς όμως, πριν καθόταν ένας άλλος. Φοβερή σύμπτωση.
Υπήρξε και μια εποχή που έψαχνα κάθε μέρα να βρω έναν σκούρο γκρι φάκελο στο γραμματοκιβώτιό μου. Ο γείτονας είχε συνέχεια τέτοιους. Του έσπασα λοιπόν το δικό του, αλλά το είχε αδειάσει ο άθλιος. Το ίδιο βράδυ ήρθε και μου κόλλησε στην πόρτα μια τσιχλόφουσκα, πάνω στο “ματάκι”, κι έτσι όταν την επόμενη ήρθαν να μου κατασχέσουν τα έπιπλα, εγώ νόμιζα ότι ήταν το γιγάντιο ροζ καλαμάρι και άνοιξα ο βλάκας. Τώρα κάθομαι στα πλακάκια και παγώνει ο κώλος μου.
Κάποτε επίσης -για πολύ καιρό- ντρεπόμουν τόσο, που μια μέρα φόρεσα ένα χαρτοκιβώτιο στο κεφάλι για να πάω μέχρι το φαρμακείο. Φυσικά κουτούλησα στην πρώτη κολώνα που βρέθηκε μπροστά μου και τελικά πήγα στο νοσοκομείο. Για επίσκεψη. Ήταν ένας θείος μου εκεί, που είχε πέτρα (στα δόντια) και είχε μπει για εγχείρηση. Πήγα να του κάνω παρέα. Με το χαρτοκιβώτιο. Δεν κατάλαβε μία απ’ όσα του έλεγα. Άφησα το χαρτοκιβώτιο κι έφυγα.
Σας έχω πει πως το αγαπημένο μου χρώμα είναι το βαθύ πορτοκαλί;
Πολύ βαθύ όμως. Σχεδόν άπατα.
.
Μια άλλη (φορά) εκεί που έπινα το φασκόμηλό μου, εκεί ακριβώς όμως, πριν καθόταν ένας άλλος. Φοβερή σύμπτωση.
Υπήρξε και μια εποχή που έψαχνα κάθε μέρα να βρω έναν σκούρο γκρι φάκελο στο γραμματοκιβώτιό μου. Ο γείτονας είχε συνέχεια τέτοιους. Του έσπασα λοιπόν το δικό του, αλλά το είχε αδειάσει ο άθλιος. Το ίδιο βράδυ ήρθε και μου κόλλησε στην πόρτα μια τσιχλόφουσκα, πάνω στο “ματάκι”, κι έτσι όταν την επόμενη ήρθαν να μου κατασχέσουν τα έπιπλα, εγώ νόμιζα ότι ήταν το γιγάντιο ροζ καλαμάρι και άνοιξα ο βλάκας. Τώρα κάθομαι στα πλακάκια και παγώνει ο κώλος μου.
Κάποτε επίσης -για πολύ καιρό- ντρεπόμουν τόσο, που μια μέρα φόρεσα ένα χαρτοκιβώτιο στο κεφάλι για να πάω μέχρι το φαρμακείο. Φυσικά κουτούλησα στην πρώτη κολώνα που βρέθηκε μπροστά μου και τελικά πήγα στο νοσοκομείο. Για επίσκεψη. Ήταν ένας θείος μου εκεί, που είχε πέτρα (στα δόντια) και είχε μπει για εγχείρηση. Πήγα να του κάνω παρέα. Με το χαρτοκιβώτιο. Δεν κατάλαβε μία απ’ όσα του έλεγα. Άφησα το χαρτοκιβώτιο κι έφυγα.
Σας έχω πει πως το αγαπημένο μου χρώμα είναι το βαθύ πορτοκαλί;
Πολύ βαθύ όμως. Σχεδόν άπατα.
.
Labels: brain-fuck, domestic madness, heavy drugs, official statements
25 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
(Τελικά στην πόρτα ήταν η μέδουσα της εικόνας;)
Μάθαμε ποτέ τι απέγινε το χαρτοκιβώτιο που εγκαταλείψατε;
http://www.men24.gr/html/ent/439/ent.33439.asp
(Κι εγώ που νόμιζα ότι έχετε κάψει φλάντζα...)
Μ΄ένα πλατύ χαμόγελο, που από μακριά μπορεί να μοιάζει και με πονεμένο μορφασμό.
Το βλέπετε;
Μεγάλωσε και παντρεύτηκε μια ντιβανοκασέλα (με προξενιό).
@ Σελιτσάνος:
Ορθώς νομίζατε. Είχα βάλει κάποτε μία τέτοια στον φούρνο με πατάτες, και με συνεπήραν οι ειδήσεις στο Μέγκα, και την ξέχασα. Κάηκε ολοκληρωτικά λέμε.
@ An-Lu:
Πράγματι. Και το μωβ. Αλλά αυτό είναι άλλο ποστ.
@ ALICE:
Φυσικά.
Είναι κανα μέτρο πιο πάνω από τα πόδια σας εδώ στη φωτό, ε;
@ Zero Point:
Φυσικά όχι.
Σε άσυλο ανιάτων δουλεύω.
Συμπτωματικό ήταν.
Περνούσε απ' έξω η νταλίκα.
Jesus!
Όλα εγώ πρέπει να σας τα λέω πια;;; :)))
χμμ.. το επόμενο χρώμα θα είναι το λευκό του αφρού.. η άνωση βλέπετε:)
Είστε ο άλλος και τόσα χρόνια νομίζετε ότι είστε εσείς.
Τι;
Δε σας αρέσει το πορτοκαλί;
@ Τσαλαπετεινός:
Να 'στε καλά. Και στα δικά σας.
@ Lilith:
Παραείναι σατανικό παντως για να είναι σύμπτωση. Για σκεφτείτε το.
(εμένα μ' έχει στοιχιώσει...)
@ Margo:
Αποκλείεται.
Σα νυφικό θα είμαι.
Ή κουραμπιές.
Μπα... αποκλείεται.
Δε με ψαρώνετε. Είμαι σίγουρος πως είμαι ο άλλος. Απλά νόμζα πως είχα πείσει τους πάντες πως ήμουν εγώ.
@ Theorema:
Μου το λένε μερικοί που και που, αλλά υποψιάζομαι πως τους πληρώνει κρυφά η γυναίκα μου για να μην της ζαλίζω τον έρωτα... :(
@ Germanos:
Υπάρχει σοβαρός λόγος!
Να, δείτε:
"...Ελαττώνει τα αέρια του εντέρου, είναι διουρητικό και εμμηναγωγό..."
(τόση ώρα στα παγωμένα πλακάκια φαντάζεστε τι γινόταν, ε;)
@ tovenito:
Το σκέφτηκα. Αλλά τα έκαψα όλα μαζί με τα σεμεδάκια, μια φορά που έχασε ο Ολυμπιακός (πολύ παλιά).
Το πορτοκαλί είναι το χρώμα της παράνοιας!
Ο Βαν Γκογκ νομίζω το είχε πει αυτό
Κ.Κ.Μ.
(έχω μια γνωστή που διάβαζει την αύρα και ναι, τω όντι το πορτοκαλί αντιπροσωπεύει όσα γράφει ο επίτιμος σχολιαστής σας. το λευκό πάλι είναι λέει για ετοιμοθάνατους, μην το πάρετε)
Για να μάθεις ...
Την άλλη φορά θα χρησιμοποιήσω αυτή !
ο "άθλιος"
οσο για το πορτοκαλί εδω που τα λέμε είναι χρώμα εντασης. Για ρώτα και μένα που για χρόνια είχα βάψει ολοκληρο το σπίτι με το αγαπημενο χρώμα. Ωσπου το αλλαξα και εβαψα το μέσα . Τοπιο. Κι ανθισα. Για τα καλά .
Εγώ γιατί να ανησυχώ;
Εσείς θα έπρεπε...
(έχετε κι εσείς λίγο πορτοκαλί στη φωτό σας ή είναι η ιδέα μου;)
@ Κ.Κ.Μ.:
Ακόμα κι αν κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω;
@ agiogditissa:
Μα, στ' αλήθεια πιστεύετε πως με τέτοιους σχολιαστές και τέτοια σχόλια, χρειάζομαι ΚΑΙ ψυχαναλυτή;
@ ΑΠΟΛΛΩΝ:
ΕΛΕΟΣ!!!
Ακόμα και οι πιο τολμηροί βλόγερς δεν αντέχουν τόσο κιτς... :)
@ Takis X:
Με τρομάζετε.
Αυτό το "μοιάζουμε" είναι καλό ή κακό;
:P
Μήπως πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου;
Τις κάλτσες σας είπατε...
Copyright έχετε;
Αν όχι, ξεχάστε το.
@ Mistress Hyde:
Μια κατηγορία για "ηθική αυτουργία" θα την υποστείτε πάντως.