Ώρες ώρες ένιωθα πραγματικά ευλογημένος.

Κατάφερα να έχω μια καταπληκτική πορεία στη ζωή μου. Με την έννοια της καριέρας, των απολαβών και ότι άλλο αυτά τα δύο συνεπάγονται. Έφτιαξα από το μηδέν πολλά και ξεχωριστά πράγματα στην πιο δημιουργική μου ηλικία. 25 με 40. Κατάφερα να έχω απανωτές επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες, να φτιάξω ένα σπίτι και μια ζωή από το μηδέν. Οι γονείς μου ήταν πολύ φτωχοί, χωρίς ακίνητα, χωρίς αυτοκίνητα- κάτι σακαράκες θυμάμαι μια ζωή τον πατέρα μου να οδηγεί- μα με έμαθαν πώς να στέκομαι όρθιος. Κατάφερα πολλά για τα μέτρα μου. Και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μου χαρίστηκε.

Έμαθα να ζωγραφίζω να παίζω μουσική, ύστερα να γράφω, λόγια και μουσική, έμαθα τη γραφιστική, δεκάδες προγράμματα στους υπολογιστές, την τέχνη των πωλήσεων, την τέχνη της διοίκησης, ούτε που θυμάμαι πια τι έχω μάθει. Στο πεζοδρόμιο, στη ζωή μέσα, όχι στα θρανία. Μόνος μου. Κάθε στόχο που έβαζα τον κατακτούσα, φτύνοντας αίμα, χύνοντας ιδρώτα, ξενυχτώντας και κοπιάζοντας, ξοδεύοντας, κάνοντας λάθη, δουλεύοντας ασταμάτητα, ξεχνώντας πολλές φορές ακόμα και να ζω.

Κάποτε κατάφερα να έχω ένα σπίτι που δεν του έλειπε τίποτα. Κατάφερα να έχω ρούχα και παπούτσια άφθονα, αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα, υπολογιστή, laptop, κινητά... όλα όσα οι πρώιμες στερήσεις και η καταναλωτική μου μανία με έκαναν να θέλω να αποκτήσω. Βοήθησα όσο μπορούσα τους γονείς μου, την οικογένειά μου. Ήμουν αυτός που στα δύσκολα, όλοι ρωτούσαν τι έπρεπε να γίνει, ήμουν “αυτός που έκανε τα πράγματα να συμβαίνουν”.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Η ζωή καμιά φορά έχει διαφορετική άποψη.

Ο φόβος μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου με πολλούς τρόπους, πριν αρκετά χρόνια. Άρχισα να φοβάμαι, χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, πως θα έχανα κάποιο δικό μου πρόσωπο, από αρρώστια ή από ατύχημα. Δε συνέβη ποτέ μέχρι τώρα κάτι τέτοιο αλλά εγώ φοβόμουν. Άρχισα να φοβάμαι με το παραμικρό για την υγεία μου. Δεν πήγαινα ποτέ σε γιατρό για οτιδήποτε, μην τυχόν και η διάγνωση αφορούσε κάτι άλλο, ανίατο. Έβγαζα παρανυχίδα και νόμιζα πως είχα καρκίνο του δαχτύλου. Άρχισα να φοβάμαι για τη δουλειά μου, μην τη χάσω, μη χάσω το εισόδημά μου, μη χάσω όλα αυτά που αυτό μου προσέφερε. Φοβόμουν μη χάσω την κοπέλα μου, τους φίλους μου, το κινητό μου, τα κλειδιά μου, τα αρχεία μου από τον υπολογιστή, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου... ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!
Φοβόμουν που… φοβόμουν!

Αρρώστησα. Είχα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Σοβαρά συμπτώματα. Μου κοβόταν η ανάσα. Πνιγόμουν. Το στήθος μου βάραινε και πονούσε η καρδιά μου. Βράδια ολόκληρα. Δεν έτρωγα, κρύωνα και ίδρωνα ταυτόχρονα. Τα σωματικά μου υγρά ανεξαρτητοποιήθηκαν και αποφάσιζαν δικές τους πορείες. Οι κρίσεις πανικού έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Πήρα χάπια, πήρα άδεια, πήρα τον πούλο…

-------------------------------------------------------------------------------------------

Μια μέρα όλα άρχισαν να συμβαίνουν ανάποδα. Όλα.

Έχασα τη δουλειά μου. Αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου. Το πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις. Απέτυχα. Έμεινα από χρήματα, ενώ είχα φτιάξει και μια ωραιότατη συλλογή από δάνεια και πιστωτικές. Τότε τα δίνανε με το τσουβάλι. Κι εγώ χρωστούσα με το τσουβάλι. Έτρεξα για δουλειά, έψαξα, ζήτησα, απορίφθηκα, στενοχωρήθηκα, θύμωσα, απογοητεύτηκα, εγκατέλειψα, ξαναπροσπάθησα, παραιτήθηκα, βαρέθηκα, αηδίασα, αλλά... αλλά... δεν φοβήθηκα...!
Τι διάολο;


Τα κανάλια και οι ειδήμονες είχαν αρχίσει ήδη να προειδοποιούν για τη κρίση από το εξωτερικό και τις παρενέργειές της, αλλά ποιος έδινε σημασία;

Έκανα το βιογραφικό μου φέιγ-βολάν και το μοίρασα παντού. Τίποτα. Ζήτησα δανεικά από φίλους, γνωστούς, συγγενείς, αγνώστους, όλους. Κάποιοι με βοήθησαν. Όχι αυτοί που περίμενα. Άλλοι. Παράξενο.

Έκανα ένα παιδί. Έπρεπε να φάει, να πλυθεί, να ντυθεί, να πάει σε γιατρούς, να κάνει εμβόλια, να φάει, να ξαναφάει. Ζητιάνεψα δουλειές. Δέχτηκα να τις κάνω με το ένα τρίτο των χρημάτων απ’ ότι παλιότερα. Η γυναίκα μου φοβόταν, οι γονείς μου φοβόνταν, οι γονείς της φοβόνταν, όλοι φοβόνταν. Εγώ… εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να βρω λύσεις, να δώσω απαντήσεις και δεν είχα τίποτε από τα δύο πρόχειρο. Με κοίταζαν όλοι στα μάτια, ρουφάγανε εικασίες από το βλέμμα μου, υπέθεταν τις κινήσεις μου, μάντευαν τις σκέψεις μου και φοβόνταν.

Ύστερα άρχισαν τα τηλεφωνήματα από τις τράπεζες. Κάθε μέρα. Όλο και πιο πολλά. Οι απειλές εκτοξεύονταν ευθέως: “…ή αυτό ή θα κινηθούμε νομικά εναντίον σας!” Το “αυτό” δεν υπήρχε ως επιλογή. Άρα τι έμενε; Ένας ατέλειωτος νομικός μαραθώνιος που κανείς δεν ήξερε πού και πότε θα τελείωνε. Σύντομα, οι εισπρακτικές εταιρίες αντικατέστησαν τις τράπεζες, η κρίση είχε έρθει για τα καλά κι είχε στρογγυλοκαθίσει στην πλάτη της Ελλάδας, ή έτσι μας έλεγαν τουλάχιστον, οι εταιρίες μαζεύτηκαν, οι δουλειές μειώθηκαν δραματικά, οι εισπρακτικές στο ρόλο του ιεροεξεταστή έκαιγαν ανθρώπους στην πυρά ή τους απειλούσαν γι αυτό. Μας απειλούσαν. Η χαραμάδα της πόρτας γέμιζε από εξώδικα και διαταγές πληρωμής. Τα μάζευα βιαστικά για να μη γίνω ρεζίλι στους γείτονες… Τα δικαστήρια δεν άργησαν να έρθουν.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Νόμος.

Δεν έμεινα έτσι.
Επειδή πιστεύω στο παραπάνω ρηθέν, κι επειδή αποφάσισα ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να φοβάμαι κι όχι οι τζάμπα απειλές, έτρεξα, διάβασα, ενημερώθηκα, βρήκα μια δικηγόρο πιο μάγκα κι από τους μάγκες, έμαθα τα όπλα τους κι άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου. Χρησιμοποίησα όσα δικονομικά μέσα προσέφεραν οι νόμοι τους υπέρ μου, για να πάρω αναβολές, να κάνω ανακοπές, αναστολές, αναδιαρθρώσεις, ανασκολοπίσεις, ότι γινόταν. Τα κατάφερα και τα καταφέρνω ακόμα. Είναι πόλεμος αυτό. Ή αυτοί ή εγώ. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν σε παίρνει να πας φοβισμένος.

Κατάφερα να μετασχηματίζω σε δικό μου concept, κάθε αναποδιά που συνέβαινε. Προσποιούμαι ότι εγώ φρόντισα να γίνουν έτσι τα πράγματα και ψάχνω για το παρακάτω. Το βρίσκω, το στολίζω, το συμμαζεύω και το χρησιμοποιώ. Κι όταν τρώω σφαλιάρες από αναπάντεχα γεγονότα, τα βαφτίζω μέρος του concept, και προσπαθώ να τα εντάξω στη φαρέτρα μου. Δεν μου κόβεται η ανάσα πια: ο χαμένος δε φοβάται να χάσει και κάτι ακόμα. Έχω-λεφτά-ξοδεύω, δεν-έχω-λεφτά-δεν-ξοδεύω. Απλό αν το σκεφτείς. Και τι έγινε που μπήκαμε στον Τειρεσία; Δεν πέθανε κανείς από χρέη, ούτε στο δρόμο μείναμε. Ακόμα. Ψωμί να έχουμε να φάμε, γάλα για το παιδί επίσης. Να το ντύσουμε εκείνο. Για μένα χέστηκα. Κι ας έχω τρία χρόνια να αγοράσω πουκάμισο - και τα παλιά μια χαρά μου κάνουν.

Υπάρχουν ακόμα βράδια, που καθισμένος μπροστά στη σιωπή του υπολογιστή μου νιώθω το ταβάνι να πλησιάζει ασφυκτικά, μια τεράστια μπότα προσπαθεί να με πατήσει στο στήθος. Δικαστικοί κλητήρες και εισαγγελείς ουρλιάζουν στ’ αυτιά μου, οι τράπεζες ανοίγουν με λοστούς τα παράθυρά του σπιτιού, κι εισβάλλουν μέσα όλοι οι φόβοι του κόσμου μαζεμένοι, σα στρατός ανίκητος . Χάος επικρατεί στους νευρώνες μου. Ηλεκτροσόκ. 400Watt. Ξανά. Και ξανά. Και μετά πάλι ζωντανός. Όρθιος. Οριακά χαμογελαστός. Παίρνω μια τεράστια γόμα, σβήνω αυτό το κακοφτιαγμένο σκηνικό, ξαπλώνω δίπλα στη γυναίκα μου, την αγκαλιάζω, και ελπίζω πως την άλλη μέρα θα σηκωθώ και πάλι ολόκληρος, δυνατός, όρθιος.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Is this real or what?

Οι ειδήσεις ξερνάνε καθημερινά απειλές και τρόμο. Τα διεθνή μέσα μάς βομβαρδίζουν με εικόνες βιβλικών καταστροφών και αποδεκατισμένων ή (στην καλύτερη) ασφυκτικά καταπιεσμένων πληθυσμών. Αδρά πληρωμένοι ρήτορες εξιστορούν σενάρια βιβλικού χάους, όλα γύρω μας ουρλιάζουν: “Μην κουνηθείς, μην αντιδράσεις, ισχύει αυτό που θα σου πούμε εμείς και μόνο, μην έχεις απορίες, μην κάνεις ερωτήσεις, η τηλεόραση είναι εκεί ·για σένα, ο καναπές είναι ωραίο πράγμα, πάρε έναν καινούργιο με 28.000 άτοκες δόσεις, βολέψου εκεί, γίνε ένα με αυτόν, μη ξανασηκωθείς, άντε μπες και λίγο στο facebook να ξεδώσεις, τυχερέ, έβγαλε καινούργιο DVD η Τζούλια... Like, Like, Like…”

Οι Σάξονες το λένε καλύτερα:
Choose a life!



Η ανάρτηση αυτή έγινε στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο".
Δείτε περισσότερα εδώ:
http://grfear.blogspot.com/



.

51 Comments:

  1. Masterpcm said...
    Είστε ο μόνος (ακόμη) που γνωρίζω που μετέτρεψε το φόβο σε concept.

    Και αυτό δηλώνει πως είστε ξεχωριστός.

    Καλή αρχή και ακόμα καλύτερη συνέχεια για όλους μας τώρα που θα γίνουμε μέρος του concept σας.
    Ανώνυμος said...
    ξέρω οτι μου κρατάς μούτρα για εκείνες τις μπίρες που δεν τις ήπιαμε ποτέ αλλά θα τις πιούμε τώρα, εν μέσω βιβλικού χάους

    πάλι την ίδια γεύση θα έχουν, ναι;

    (δεν πιστεύω να θέλεις να σχολιάσω αυτά που έγραψες..)

    K.K.M.
    Σελιτσάνος said...
    Ο καλύτερος Spy που διάβασα ποτέ.Βιωματικός,αληθινός.Και το concept σας θέλει guts.Εύχομαι να το καταλάβουμε όλοι.
    mamma said...
    Ό,τι καλύτερο διάβασα για το φόβο. Φίλε μου να είστε καλά και να αντέχετε.
    island said...
    Τα σέβη μου αγαπητέ. Και όπως λέμε πολλές φορές μαζί: "Μάχη εσαεί"!
    κόκκινο μπαλόνι said...
    we keep fighting!

    μ'αρέσουν τα βιωματικά ποστ! Βγάζουν την αλήθεια μας ;)
    pentanostimi said...
    μένω αφωνη -SPY μεσα απο το βίωμα σου η πιο καλή απάντηση στο φοβο-
    Takis X said...
    Α μάλιστα. Μιλατε σε ενα ανθρωπο που ο φόβος ηταν οτι χειροτερο μπορούσε να του συμβεί.Γιατι απο το φόβο δεν είναι οτι πεθαίνεις,που πεθαίνεις, απλα δεν μπορείς να ζήσεις.

    Ωσπου εμαθα και γω,αργά βέβαια,αλλα εμαθα.Και καταλαβα. Κι οταν καταλαβα εδρασα. Τι τα θες.. ο χαραχτήρας του ανθρωπου είναι η μοίρα του,κι οσο αφοβος και να δείχνεις, πάντα ενα κλαρακι φοβου θα είναι εκεί για να σου θυμίζει οτι δεν είσαι.

    Αλλα τουλαχιστον είσαι ζωντανός. Εστω κι αν πεθανεις απο το φόβο σου.
    vague said...
    Μπα, δε νομίζω ότι θα σχολιάσω.
    Έχουμε και δουλειές. Άλλωστε νυστάζω.

    (Δεν έχω τι να σας πω. Φοβάμαι πως, καμιά φορά, μιλάμε από φόβο. Κι εγώ δε θέλω να φοβάμαι πια. Βαρέθηκα.)
    Ανώνυμος said...
    Μοιάζει να πιστεύεις οτι φταις εσύ.
    Τότε θα ήσουν μόνος. Δεν είσαι όμως. Στρατός γύρω σου.
    Το ποστ σου πολύ καλύτερο από τα κείμενα που μας έκαναν να διαφωνήσουμε. Θα τα πούμε, μάλλον, από κοντά.
    katerina said...
    O Φόβος ο Τυρανος, ο Φόβος ο Δεσποτας, ο Φόβος ο Δαιμονας, που του αφήνεις χωρο, που τον ταιζεις, που τον κουβαλάς παντου. Και έρχεται η ώρα που τα ...παιρνεις μαζί του και τον γαμάς. Κι αυτός...τι θρασυδειλος αλήθεια, ξαφνικά βλέπεις ότι ο Φόβος, ο Τυρανος, ο Δεσποτας, ο Δαιμονας, είναι μια ...χαζογκομενιτσα.


    Στο τέλος...τον λυπάσαι
    kanaliotis said...
    Αν η Κατερίνα αποφάσισε να τα βάλει με τον φόβο...

    ...σε αυτή την περίπτωση είμαι με τον Φόβο, σαν το πιό αδύναμο της αναμέτρησης...
    Ανώνυμος said...
    Ένα πουκάμισο απ΄αυτά που δεν φοβούνται να φορεθούν με όλα και να τσαλακωθούν, ισοδυναμεί με δέκα καλοσιδερωμένες ντουλάπες και είναι -ιστορικώς αποδεδειγμένο- πως όποιος το κατέχει μπορεί να περάσει μια υπέροχη ζωή -ακόμα και τις στιγμές που δεν της φαίνεται- χωρίς να του χρειαστεί δεύτερο.
    Lilith said...
    Το φοβερό είναι πως, όταν αρχίζουν να πραγματοποιούνται οι φόβοι μας, γινόμαστε ξαφνικά άφοβοι και δυνατοί. Σαν κάτι να σου λέει: αντιμετώπισέ τους για να τους νικήσεις.

    Τα σέβη μου.
    Lilith said...
    Και τα συγχαρητήριά μου στους συντελεστές του βίντεο.
    Μπράβο σας!
    KitsosMitsos said...
    Πέρα από την ιδέα, εύγε και για την υλοποίηση.
    μ said...
    Αν είναι σε τέτοιες βλογομέρες να διαβάζουμε τόσα εύστοχα και αληθινά κείμενα/βιώματα/μαθήματα ζωής, να τις καθιερώσουμε.

    Σας το λέω κι από δω Κατάσκοπε. Ευχαριστούμε για τον πολύτιμο χρόνο που αφιερώσατε και σας συγχαίρουμε για το βίντεο του γεγονότος.
    agrampelli said...
    ...και όπως λέει η Ζυλιέτ Μπινός στο "Μοιραίο Παθος":"όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα,δεν φοβούνται πιά...Είναι επικίνδυνοι."
    Εαιρετικό το κείμενό σας αγαπητέ!
    Roadartist said...
    Είμαστε εδώ. Να μοιραστούμε, να αφουγκραστούμε.. κοινούς φόβους..

    Είναι ότι όλοι περνάμε δύσκολα, κ έτσι βλέπουμε κάπως τον εαυτό μας στον άλλο. Μαζί είναι καλύτερα. Καληνύχτα.
    Γιώργος Κατσαμάκης said...
    Καληνύχτα Spy.
    Έκανες καλή δουλειά. Πολύ καλή.
    Margo said...
    Μπήκα να σας συγχαρώ για το βίντεο και μπήκα και εγώ στα πολύ προσωπικά δεδομένα σας που όμως αφορούν τελικά όλους.
    Καλή δύναμη για τη συνέχεια με όλη μου την καρδιά!
    Rodia said...
    Πολύ δυνατό Spy! :)

    Κάπου άκουσα τελευταια (ατιμο αϊζενχάουρ!) ότι η ζωή είναι μια συνεχής γέννηση.. κάθε μέρα γεννιόμαστε, όσοι επιμενουμε να γεννιόμαστε δηλαδή... γιατί υπάρχουν και μερικοι -ισως οι περισσοτεροι- που παύουν να γεννιούνται, επαφίενται στην πρώτη γέννησή τους, τότε που βγήκαν απο τη μήτρα της μάνας τους. Μου άρεσε πολύ και το σημείωσα.. μάλλον μου άρεσε επειδή το κατάλαβα και νομίζω ότι κι εσύ θα το καταλάβεις -επειδή το ζείς, και επιμένεις να γεννιέσαι ξανά και ξανά!

    ΚΟΥΡΑΓΙΟ λέμε, αρκεί που κάθε μέρα ξημερώνει.. και μη νομιζεις πως τα πράγματα ειναι και πολύ διαφορετικά για κείνους που δεν πέσαν στη λούμπα του καταναλωτισμού και των δανείων, υπάρχουν -δυστυχως- και άλλα φοβερά.

    ΚΟΥΡΑΓΙΟ σε όλους λοιπόν και να μη ξεχνούμε να... ξαναγεννιόμαστε! Ολέ!
    Rodia said...
    Φτου! μ' έκανες να μετρησω τις λεξεις του προηγουμενου σχολίου: 124 ΜΟΝΟ. LoL
    Spy said...
    @ Masterpcm:
    Όλοι μας είμαστε ξεχωριστοί, και γι αυτό κανείς δεν είναι μόνος του. Είμαστε μια γενιά ξεχωριστών ανθρώπων και απλώς είναι κρίμα να το αφήσουμε να πάει χαμένο αυτό.
    (δεν έχει αστεία σχόλια σήμερα, εντάξει;)


    @ Κ.Κ.Μ.:
    Θα έχουν και μια επίγευση από αποκαϊδια αν τις πιούμε εν μέσω χάους, αλλά θα 'ταν κρίμα να χαθώ στην επανάσταση χωρίς να τις έχω πιεί. Ε;


    @ Σελιτσάνος:
    Εγώ πάλι εύχομαι απλώς να πετύχει.
    Δε ζητάω πολλά, ε;


    @ mamma:
    Προσπαθώ. Μπας κι αντέξουν κι οι άλλοι γύρω μου.
    Spy said...
    @ island:
    ΜΑΧΗ ΕΣΑΕΙ!
    (Ξέρετε πως δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ αυτό το ποστ σας!)


    @ κόκκινο μπαλόνι:
    Και τη γύμνια μας.
    Καλωσήρθατε.


    @ pentanostimi:
    Καλύτερα να μένετε σε εκγρήγορση.
    Ή σε άλλη χώρα. Το ίδιο είναι.
    Σας ευχαριστώ και καλωσήρθατε.


    @ Takis X:
    Ξέρετε, για αυτό σας συμπαθώ ιδιαιτέρως. Αυτές οι παραληρηματικές αντιφάσεις του λόγου σας, μου θυμίζουν συχνά πυκνά τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου.
    Spy said...
    @ Riski:
    Φοβάμαι πως φοβηθήκατε από το βίντεο και είπατε να την κάνετε γρήγορα γρήγορα. Σας καταλαβαίνω.


    @ kanali:
    Αυτά που μας κάνουν να διαφωνούμε, είναι τα ίδια που μας κρατούν και ζωντανούς. Κι αυτό είναι ένα ακούσιο δώρο που κάνουμε πάντα ο ένας στον άλλον.
    Εδώ γύρω θα 'μαστε...


    @ katerina:
    Δεν έχετε κι άδικο.
    Ύπουλη χαζογκομενίτσα όμως, ε;
    Ξέρετε πόσοι την πάτησαν μαζί της;


    @ kanaliotis:
    Μαζί κι εγώ.
    (που να 'ξερε ο έρμος ο φόβος που έμπλεξε...)
    Spy said...
    @ ALICE:
    Νιώθω ότι με νιώθετε. Απόλυτα.


    @ Lilith:
    Έτσι θα 'πρεπε, απλώς δε ξέρω αν το καταφέρνουν όλοι, κι εγώ σε καμία περίπτωση δεν διεκδικώ δάφνες "καλού παραδείγματος".
    Σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια.


    @ KitsosMitsos:
    Χίλια ευχαριστώ.


    @ Μανος:
    Γιατρέ μου, μην με κάνετε να κοκκινίζω διότι θα νομίζω πάλι πως έχω ανεμοβλογιά και θα σας έρθω σούμπιτος για εξέταση.
    Τα συγχαρητήρια αξίζουν σε όσους ορθώνουν το ανάστημά τους σε κάτι πολύ ψηλότερο απ' αυτούς.
    kopoloso said...
    Δύο σχέδια διάσωσης γνώριζα μέχρι τώρα:
    1. Τυφλή επίθεση
    2. Πανικόβλητη υποχώρηση
    Σήμερα μου συστήσατε και ένα τρίτο, το οποίο μοιάζει να είναι πιο σώφρον και που δείχνει άνθρωπο που δε φοβάται να φοβάται. Να 'στε καλά.
    Spy said...
    @ agrampelli:
    Δε φαντάζεστε πόσο πολύ συμφωνώ.
    Ευχαριστώ σας και καλωσήρθατε.


    @ Roadartist:
    Πάντα ήταν καλύτερα μαζί. Απλώς μάλλον τώρα το συνειδητοποιούμε περισσότερο.


    @ Γιώργος Κατσαμάκης:
    H δική σας άποψη είναι βαρύνουσας σημασίας για μένα.
    Σας ευχαριστώ πολύ.


    @ Margo:
    Από εχθές σταμάτησαν να είναι προσωπικά και έγιναν δημόσια. Χρειάστηκε πολλύ θάρρος γι αυτό, πιστέψτε με, και γι αυτό ελπίζω να χρησιμεύσουν κάπου.
    Σας ευχαριστώ πολύ.


    @ Rodia:
    Το να διατηρείς το κέφι σου, ακόμα και μετά από καταιγίδα, είναι σίγουρα λυτρωτικό και δίνει κουράγιο και σ' άλλους.
    Σ' ευχαριστούμε για ότι έκανες.
    :)
    Τσαλαπετεινός said...
    Δεν πιστεύω να περιμένεις εδώ να σου πω περισσότερα από όσα ήδη σου έχω πει.
    [Germanos] said...
    Νομιζω οτι ειστε στο phase 2
    Υπάρχει και Phase 3 και Phase 4 στην πάλη με τον Φόβο. Σας βλέπω ομως δυνατό και εμπειρο μαχητή οπόταν δε σας φοβάμαι (εχμ το εμπειρος σας πάει λόγω ηλικίας)
    ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ said...
    Ω!!!πόσο σε ξέρω!!!
    Κανένας άλλος όπως εγώ!
    Αύριο για μένα ξημερώνει μια άλλη μέρα.
    Τώρα πιά ξέρω πως γίνεται να βγάζεις με 18ωρο τρέξιμο 70000 το χρόνο και να μη σου φτάνουν να ζήσεις.
    Και να δανείζεσαι για να μην αφήσεις εκκρεμότητες πίσω σου.
    Και ύστερα...τίποτα.
    "Απ' όσα κρατώ
    μονάχα ο ουρανός
    είναι δικός μου.
    Τίποτε άλλο.
    Κι αυτός χωρά κι εσένα
    κι' όλο το κόσμο".
    Το έκανα ευαγγέλιο το στίχο του Αργύρη Μπαρή και πορεύομαι στην ζωή, δίχως φόβους πιά.
    Επειδή απ' ότι κατάλαβα είναι δικό σου κι' αυτό το υπέροχο ταξίδι, το ακολουθώ με κλειστά μάτια.
    Καλό μας ταξίδι φίλε!
    apos said...
    Nιώθω τυχερός που μέσα σε όλη αυτή την πορεία, οι ζωές μας συναντήθηκαν. Απλά αυτό.
    Coco said...
    μ΄αρέσουν πολύ αυτά τα πουκάμισα μάρκας "concept"!

    για το σποτ είπαμε,
    μαλλί πήγα!

    respect!
    scarface said...
    ένα περίεργο πράγμα έτσι?
    να φοβάσαι όταν όλα πάνε καλά και να μην φοβάσαι όταν είσαι στριμωγμένος στα σχοινιά.
    .
    .
    .
    δε σε ΦΟΒΑΜΑΙ θα τα καταφέρεις.

    ....u got mail.
    Spy said...
    @ Τσαλαπετεινός:
    Δεν περιμένω τίποτα.
    Δε φοβάμαι τίποτα.
    Είμαι ελεύθερος.
    :)


    @ [Germanos]:
    Είχατε δεν είχατε, την είπατε την καλή σας την κουβέντα... :)
    Ελπίζω στο phase 4 να έχω αρκετά κανονάκια ακόμα.


    @ epikuros:
    Πιστέψτε με, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείτε.
    Spy said...
    @ apos:
    Καλύτερα κι από μετωπική στην Ποσειδώνος θα έλεγα.
    Τα υπόλοιπα σας τα έχω πει κατ' ιδίαν.


    @ Coco:
    Τα παραλέτε, αλλά δεν πειράζει.
    Είμαι και λίγο ψώνιο... :)


    @ scarface:
    Να ξέρετε, χάρηκα τόσο πολύ που σας είδα εδώ σήμερα, που δεν ξέρω τι να σας γράψω... :)
    (I've got it)
    ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ said...
    SPY

    Eλπίζω να έχω την άδειά σας να διαβάσω στην αυριανή εκπομπή του radioblogspot στο Δημοτικό ραδιόφωνο Πολυγύρου την δική σας προσέγγιση.
    Υπέροχη η προσπάθεια όλων σας και θα ήθελα να αποχαιρετίσω τα ερτζιανά με ένα αισιόδοξο μήνυμα.
    Σας περιμένω λοιπόν εδώ http://www.poligiros.gr/ 8 με 10 Πέμτης βράδυ.
    Ευχαριστώ πολύ.
    Υ.Σ. συγχωρήστε μου την αντιγραφή του μηνύματος σε όσους έχω διαλέξει τις αναρτήσεις , όμως «φοβάμαι» πως ο χρόνος δεν αρκεί να αφήσω όσα μου βγάζει ο καθένας σας χωριστά.
    Βαγγέλης Μίχος
    Spy said...
    @ epikuros:
    Δεν έχετε απλώς την άδειά μου, θα ήταν τιμή μου.
    thamnos said...
    μα πως τα χώρεσες όλα αυτά σε 4 παράγραφοι ακομή το ψάχνω!

    θυμήθηκα μέχρι που ήρθες στην Πάτρα όταν ήμουν "νιαου", για να με σώσεις από τους φόβους μου...
    logia said...
    δεν θυμάμαι αν έχω ξανάρθει,
    έχουμε όμως συναντηθεί αρκετές φορές σε άλλα ιστολόγια

    έφτασα εδώ από της Margo,
    διάβασα τις οδηγίες χρήσης,
    διάβασα το καταπληκτικό κείμενο
    (και μπράβο στον Epikuro που θα το παρουσιάσει)
    και τώρα φοβάμαι οτι δεν έχω τίποτε να πω...
    τα είπαν όλα οι άλλοι

    έτσι αφήνω απλά την καλησπέρα μου
    και καταθέτω την επιθυμία μου να ξαναπεράσω
    καλό βράδυ!
    Mistress Hyde said...
    Δεν θα σας πω τίποτα περισσότερο από αυτό που ξέρετε ότι θα σας πω :
    Είστε μεγάλος λεβέντης.
    Τα σέβη μου πάλι.
    (...)

    Αυτή η μακροχρόνια απουσία σας, σάς έκανε καλό θαρρώ...
    ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ said...
    Spy, σου αφήνω μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ το λινκ για να κατεβάσει κάποιος που δεν την άκουσε την εκπομπή για τον ΦΟΒΟ.
    http://radioblogspot21.blogspot.com/2011/02/blog-post_10.html

    Θείο δώρο ήταν για μένα αυτή σας η προσπάθεια.
    Σας είμαι ευγνώμων.
    Καληνύχτα.
    ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ said...
    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
    ΑΠΟΛΛΩΝ said...
    Τι να πω ;

    Απλά, με τιμάει που (εξ αιτίας της Riski) σε γνώρισα !
    Spy said...
    @ thamnos:
    Αν μάζευα και τέτοιες λεπτομέρειες θα έγραφα εγκυκλοπαίδεια, όχι ποστ... :)


    @ logia:
    Όπως και να 'χει είναι ιδιαίτερα θετικό να ακούει κάποιος τέτοια λόγια και ενθαρρυντικό.
    Να 'στε καλά.


    @ Mistress Hyde:
    Παρακαλώ να δεχτείτε τα δικά μου σέβη, για τη διακριτικότατη παρουσία σας πάντα εδώ, και για τα τόσο λίγα λόγια σας που λένε τόσα πολλά.


    @ epikuros:
    Δώρο, και μάλιστα αναπάντεχο ήταν για μας, αυτή η νέα διάσταση που δώσατε στην προσπάθειά μας.
    Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ!


    @ ΑΠΠΟΛΩΝ:
    Η τιμή είναι όλη δική μου.
    Ειλικρινώς.
    konstantinos said...
    Αγαπητέ μου, εγώ δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να συνεχίσω εάν πραγματικά συνέβαιναν σ'εμένα όλα αυτά. Είστε ήρωας και που συνεχίζετε και που τα παραδέχεστε! Σας εύχομαι πολλές καλές μέρες!
    Unknown said...
    άντε ρε! είσαι τόσο καλός, που και άφραγκος να είσουνα, -λέμε τώρα- θα σε είχα ερωτευτεί με τον ίδιο τρόπο.
    (να έρθεις να με πάρεις με τη μπεμβέ, όχι το φίατ, οκ;)
    μπο-κόνσεπτ, φο-κόνσεπτ. οκ;
    κι αληθινή να είναι η ανεξαρτησία σου.
    Pastaflora said...
    Σ' ευχαριστώ!
    Spy said...
    @ konstantinos:
    Ούτε εγώ το είχα. Το βρήκα. Μερικές φορές είσαι σε μονόδρομο, και η στάση δε βοηθάει καθόλου...


    @ -:
    No "φο-κόνσεπτ" at all.


    @ pastaflora:
    Παρακαλώ. Δεν κάνει τίποτα.
    (για ποιό πράγμα;)
    Ανώνυμος said...
    Στην αρχή σε πίστεψα, σου έστειλα Mail και με έγραψες, τόσο όσο καλά γράφεις
    Τώρα κατάλαβα, έστω και έτσι!, εγώ θα αγοράσω το πρώτο σου μυθιστόρημα εάν ποτέ εκδοθεί

    Flomper

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy