“Να σέβεσαι πάντα τους φόβους των άλλων” μου είχε πει.
Ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτερός μου κι είχε φάει τη ζωή με το κουτάλι, κάτι παραπάνω θα ήξερε. Ήταν κι αυτό το βαθύ βλέμμα του που όταν σου μίλαγε χανόσουν μέσα του και σε απορροφούσε, κάνοντας τα λόγια του ν’ ακούγονται στο κεφάλι σου στεντόρεια, σα φωνή θεού.
“Μην παίξεις ποτέ με το φόβο ενός ανθρώπου. Μην τον υποτιμήσεις.
Μην τον περιγελάσεις, μήτε να τον αγνοήσεις. Ποτέ.”
Αυτό το “ποτέ” με στοίχειωνε από τότε. Λες και ήξερε πως θα το ‘κανα και με μάλωνε προκαταβολικά. Αλλά εγώ δεν είχα τέτοιο σκοπό. Κάθε του συμβουλή ήταν για μένα ευαγγέλιο. Μια εντολή που όφειλα να υπακούσω ευλαβικά. Νόμος.
“Να σέβεσαι πάντα τους φόβους των άλλων”
Και τώρα;
Τι στο διάολο έπρεπε να κάνω;
Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια στο μικροβιολογικό εργαστήριο, είχαν δει τα μάτια μου κάθε λογής αντίδραση στις ενέσεις. Άνθρωποι σφίγγονταν, μάτωναν τα χείλη τους, άλλοι χτυπιόντουσαν, φώναζαν ή κατάπιναν βουβά ένα τεράστιο μουγκρητό. Μερικοί σε κοιτούσαν στα μάτια παρακαλετά, λες κι αν τους λυπόσουν θα μίκραινε η βελόνα και δεν θα πονούσαν, άλλοι κοιτούσαν στο πάτωμα, στο παράθυρο, στα φώτα της αίθουσας ή διάβαζαν τις ετικέτες από τα φάρμακα για να ξεχαστούν.
Αυτή η κοπέλα όμως ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση.
Παρόλο που το χαρτί το έγραφε καθαρά “Γενική Αίματος”, μπήκε μέσα αποφασιστικά, κλώτσησε την πόρτα πίσω της και ούρλιαξε ξεκάθαρα μέσα στο αυτί μου:
“Μη διανοηθείς να με τρυπήσεις, πέθανες!” με τρόπο που δεν σου άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το αν το εννοεί…
Τη ρώτησα ψύχραιμα αν ήταν σίγουρη για την εξέταση, κι έγνεψε καταφατικά ενώ τα μάτια της πετούσαν ακόμη σπίθες.
“Ξέρετε… δεν υπάρχουν και πολλοί τρόποι για να πάρουμε αίμα, για αυτό αν θέλετε… ε… “
“Αν με τρυπήσεις, Π-Ε-Θ-Α-Ν-Ε-Σ!” επανέλαβε τονίζοντας κάθε γράμμα ξεχωριστά. “Να βρεις άλλον τρόπο!”
… … … …
Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια με έχουν κάνει ιδιαίτερα εφευρετικό στις δύσκολες περιπτώσεις. Μπορεί ετούτη εδώ να ξεπερνούσε κάθε βαθμό δυσκολίας, αλλά δε γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα με βγάλει άχρηστο στη δουλειά μου.
Την οδήγησα ευγενικά σε ένα πιο “ιδιαίτερο” δωμάτιο, την έβαλα να καθίσει σε μια άνετη πολυθρόνα και της έδωσα ένα περιοδικό να χαζέψει. Λίγη απαλή μουσική έκανε την ατμόσφαιρα πιο χαλαρωτική. Ύστερα μετακινήθηκα προσεκτικά και σχεδόν αθόρυβα, ώσπου έφτασα από πίσω της. Όταν ήμουν πλέον εκτός οπτικού της πεδίου, σήκωσα χωρίς δισταγμό το βαρύ τσεκούρι και το κατεύθυνα με όλη μου τη δύναμη πάνω στον κατάλευκο σβέρκο της.
Το κεφάλι της έπεσε ακαριαία στο πάτωμα με έναν γλοιώδη γδούπο, και άπλετο αίμα πλημμύρισε το χώρο. Έβγαλα από την τσέπη μου το μικρό γυάλινο δοχείο της δειγματοληψίας, το πλησίασα στον ανοιχτό λαιμό της και το άφησα να γεμίσει με το αίμα που πεταγόταν από τις ορφανές της αρτηρίες ,στο τέμπο με το οποίο σπαρταρούσε ακόμα η καρδιά στο ακρωτηριασμένο σώμα.
“Άει στο διάολο, μαλάκω!” μουρμούρισα την ώρα που τοποθετούσα το καπάκι, αλλά γρήγορα ξαναπήρα το καθημερινό μου ύφος, άλλαξα ρόμπα, κλείδωσα βιαστικά το δωμάτιο του γιατρού χωρίς να με δει κανείς και κατευθύνθηκα ψύχραιμος προς την ρεσεψιόν.
“Το δείγμα της κυρίας Ιωάννου” είπα με το πιο ουδέτερο και βαρετό ύφος του κόσμου στην Μαριάννα, που ως συνήθως προσπαθούσε να εξηγήσει στο τηλέφωνο σε κάποιον δύσμοιρο πώς να έρθει στο εργαστήριό μας. Μου έκλεισε το μάτι, πήρε το μικρό μπουκαλάκι και αφού σημείωσε κάτι πάνω του το έβαλε μαζί με δεκάδες άλλα στον πάγκο πίσω της.
Βγήκα στην αυλή για να καπνίσω το καθιερωμένο μου τσιγάρο.
Ζέστανα τα χέρια μου σε μια αχνιστή κούπα καφέ, και η μόνη λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό όσο έψαχνα τον αναπτήρα μου ήταν:
“Μαλάκω! ε, μαλάκω!”
…
.
Labels: do-it-yourself splatter, domestic madness, gourmet
Σχολή έχεις κάνει!
(Μαλάκω....χεχεχε....)
Ενώ, εσείς.. άψογος επαγγελματίας!
Όπως πάντα γιατρέ μου.
(Όταν έλεγα εγώ ότι ήταν σκιντζής δε με άκουγε κανείς..)
:Ρ
Μακάρι αυτός να αποδειχθεί περισσότερο χέστης από τους προηγούμενους, σκέφτηκε σχεδόν μεγαλόφωνα. Θεέ μου ας σταθώ λιγάκι περισσότερο τυχερή, τουλάχιστον σ΄αυτούς τους δύο μήνες που μου απομένουν, σιγομουρμούρισε με το βλέμα καρφωμένο στο σταυρουδάκι που πηγαινοερχόταν χαριτωμένα πάνω στον λαιμό της ρεσεψιονίστ.... "
Απόσπασμα, αντίγραφο, από το ημερολόγιο της ΜΑΛΑΚΩΣ. Το πρωτότυπο στα χέρια του ...CSI :P
Σας θαυμάζω!
Μμμμ...
καλημερα!
Ερώτηση: Τσεκούρι στο μικροβιολογικό; Τα ήθελε ο κώλος τους μου φαίνεται.
ΥΓ1: εγω που εχω δει ο,τι κυκλο υπαρχει μεχρι τωρα και περιμενω μεχρι τον σεπτεμβρη για να δω τη συνεχεια τι να πω!
ΥΓ2: ειστε εφευρετικος παντως
ΥΓ3 : σελιτσανος απιστευτος
Υγ4: εχω λιωσει στο γελιο. μουαχαχχαχαχαχαχαχαχ
Να το προσέξεις αυτό με το τσεκούρι τώρα το χειμώνα μπορεί να γίνει πολύ κοπιαστικό...
(για να χουμε και το κεφάλι μας κυριολεκτικά ήσυχο..)
Ε, τα 'θελε ο κώλος της!
@ aura:
Μα, αλλιώς δεν θα είχα φτάσει σε τέτοια επίπεδα δόξας και δημοτικότητας.
@ Eraserhead:
Ξέδωσε δεν θα πει τίποτα! Να φανταστείτε ότι η συνηθισμένη του έκφραση ήταν "μου ρούφηξε το αίμα" (αναφερόταν στην εφορία βέβαια...).
Καλωσήρθατε στο σφαγείο μας.
@ Σελιτσάνος:
Αναιμία.
:P
H συγκεκριμένη πρέπει να είχε κάθε μέρα περίοδο...
@ ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ' ΑΛΩΝΙ:
Εντάξει. Αυτό ήταν!
Άλλο ένα τέτοιο σχόλιο και θα το κλείσω το ρημάδι.
Να πάτε να γράψετε τα δικά σας splatter μαντάμ! Ξέρετε πόσο μου πήρε εμένα να γράψω το παρόν πόνημα κι έρχεστε εσείς και μειώνετε μπροστά σε όλον τον κόσμο μ' αυτόν τον τρόπο;;;
(γύρω στα δέκα λεπτά...)
χε... χε...
@ Γ-Κ-Ζ:
Εγώ;
Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά;
Εγώ είμαι ένας αθώος γραφίστας...
@ elger:
Είναι παλιοί. Γι αυτό.
Καλωσήρθατε κι εσείς.
Ναι;
Γι αυτό δεν πληρώνετε ποτέ τις επισκέψεις;
@ elf:
Ποιο;
Το τσεκούρι ή το ποστ;
@ mamma:
Ε, είναι κι η κατάστασή σας...
Μήπως να έρθετε για τίποτα εξετάσεις στο ιατρείο μας;
@ theorema:
Έχετε κανέναν ατζέντη εύκαιρο, με κονέ στο Χόλλυγουντ;
Γιατί;
Σας είχε πει κανείς πως δεν έχω;
:P
Καλωσήρθατε.
@ Giorgia_is_coming_to_town:
Τι λέτε τώρα; Δεν αστειεύονται μ' αυτά τα πράγματα. Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον θα πέσεις πάνω...
@ βιολιστής στη στέγη:
Βρέθηκε, αλλά όπως προείπαμε ήταν μαλάκω...
:)
@ irlandos:
Κανείς δε ξέρει.
Το μπουκαλάκι χάθηκε.
Προφανώς και η ρεσεψιονίστ ήταν εξίσου μαλάκω (είθισται...)
ΡΟΖ κείμενο ΕΓΩ;;;;;;;
Με προσβάλλετε βαθύτατα, και θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω...
@ alicia:
Και σας είπε κανείς πως μου αρέσουν οι θετικές επιρροές;
Υ.Γ.: Δεν μας δίνετε και μας τα DVD, που κάθε Τρίτη που τελειώνει το επεισόδιο ρίχνουμε όλα τα μπινελίκια του κόσμου μαζεμένα;
@ thamnos:
Και τι μας νοιάζει εμάς;
Εμείς το έχουμε το AIDS;
Λογικά θα σας έχει πει να μη δείχνετε κι άλλα πράγματα...
:P
@ Gi Gaga Kouni Beli:
Xanax και Seroxat των 20mg.
(θα ζήσω γιατρέ μου;)
@ agiogditissa:
MH!
(κι οι μικροβιολόγοι τι θα κάνουν δηλαδής; κλέφτες θα γίνουν;)
DOWNLOAD ;)
εκτος κι αν δεν ειστε πειρατης. οποτε βολευτειτε με τα της τριτης.
χα.
Αϊ σιχτίρ.
Αυτή η ανάρτηση μ' άφησε μ' ανοιχτό το στόμα! Πραγματική έμπνευση (εκτός κι αν έχει συμβεί...) :P
Ααχ, δύσκολη δουλειά των μικροβιολόγων.. Που να σε καταλάβει ο φοβιτσιάρης ο ασθενής..
(Ετοιμάζουμε μ' ένα φίλο μου ένα ομαδικό μπλογκ το οποίο θέλουμε να έχει κυρίως τέτοιες "θρίλερ" ιστορίες. Ε λοιπόν αυτή εδώ θα μπει στ' αγαπημένα μου σ' εκείνο το μπλογκ! :) Μπράβο, μου φτιάξατε τη διάθεση βραδιάτικα!
Καλό ξημέρωμα! :)
Είστε πολύ εξυπηρετική.
(μας υποχρεώσατε...)
@ So_Far:
Μα κι αυτή...
Έτσι άϊντε μπαίνεις στο πρώτο μικροβιολογικό εργαστήριο που θα βρεις μπροστά σου; Δε ρωτάς πρώτα;
@ Μάνος:
Πείτε τα αγαπητέ!
(με καταλαβαίνετε εσείς)
@ Adis:
Πρέπει να πληρώσω κάτι ή είναι δωρεάν;
:P
αλήθεια δεν παλεύεται...κλαψ....μου το θυμίσατε κακέ!
ευχαριστω...
Όχι και τόσο βέβαια γιατί μου φαίνεται ότι αφήσατε το δωμάτιο μες στο μαύρο του το χάλι και φύγατε.
Καθόλου επαγγελματικό! :)
Καλησπέρα σας.
Για να μου γράφετε σχόλια πάντως, πάει να πει πως πήγατε σε κανονικό γιατρό...
@ Psychomechanic:
Εδώ.
(λείπατε και χάσατε τις εξελίξεις...)
@ deadend mind:
Ή μια κλεψύδρα.
Εξαρτάται από το ποιας σχολής είναι.
@ sadcharlotte:
Και το κεφάλι τι να το κάνω;
Εγώ πάλι αγαπάω όλον τον κόσμο...
@ Lilith:
Μα κι εσείς...
Τι προσέχετε;
Καθαρίστρια είστε;
@ another george blog:
Να πω ότι έχετε άδικο;
Ψέμματα θα 'ναι, και δε θέλω...
:)