"Όταν οι ουρανοί θ' ανοίξουν
θα φύγω για ταξίδια επικίνδυνα
μέσα σε νύχτες που φτύνουν φωτιές
από τα σωθικά τους
Όταν οι άνθρωποι ουρλιάξουν
τις κραυγές του πολέμου
θα σφίξω τα μάτια
και θα χτυπήσω τα χέρια μου
δυνατά στη ματωμένη γη
σαν Τιτάνας γκρεμισμένος και ανήμπορος
Όταν τα μάτια σας
δακρύσουν από οίκτο
για τις δολοφονημένες σας αγάπες
θα γράψω συνθήματα στους τοίχους
με το αίμα μου
Όταν σταματήσεις να μου χαμογελάς
θα πάψω να υπάρχω"
Photo by: Alin Ciortea
Labels: fiction, scripta manent, thoughts
17 Comments:
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
"Υπάρχω... γιατί υπάρχεις και΄συ"
Κάτι πιο βαρύ ΚΑΖΖΖΑΝΤΖΖΖΖΙΔΗΣ
έτσι και μου ξαναγράψεις μαλακία σχόλιο, σε σοβαρή ανάρτησή μου, θα ενεργοποιήσω τη φραγή εισερχομένων κλήσεων!
Στο δικό σου κινητό!!! Βλάκα!
Άμουσε κι ατάλαντε, γερομπισμπίκη, σκατοξεκούτη, που άλλη δουλειά δεν έχεις, παρά να καταστρέφεις τα blogs του κοσμάκη...
Υ.Γ. Το δίπλωμα το πήρες ρε όρνιο, ή θα ξαναλαδώσουμε σε κανένα μήνα;;;
Ζηλέυει την ελευθερια σου.
Πάντως είναι όντως δύσκολο θέμα η ποίηση, και όχι μόνο στις μέρες μας.
Γι αυτό κι εγώ τα δημοσιεύω λίγα-λίγα, για να μην πάθουν ομαδικώς παράκρουση οι χιλιάδες αναγνώστες μου, και την κάνουν για τις παραλίες μια ώρα αρχίτερα.
@one happy dot:Πώς το είπες αυτό; "Γκοφρετοπουράκι";;; Έρχομαι...
Πειναλέε ποιητή, ΝΑΙ το κατάφερα.Θέλεις να πάρουμε μια μηχανή μισή-μισή!!!!!!!!!
Υ.Γ: Σκατοζηλιάρη
@ thamnos
Τελικά μόνο εσύ με καταλαβαίνεις...
Η ποίηση by spy ανοίγει την όρεξη!!!!!
Δεν σκάω χαμογελάκι...Σκάω απο το Μικρό γουρουνάκι(1500gr) που καταβρόχθησα!!!!!
Μην ξανανοίξουμε αυτό το θέμα. Το εξαντλήσαμε επαρκώς σε προηγούμενο post.
Υ.Γ. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ:
Ας μου γράψει κάποιος χριστιανός (ή και μωαμεθανός, δε με πειράζει) κάτι για το κείμενο αυτού του Post, γιατί αλλιώς το επίπεδο του blog θα ανοίξει τρύπα στο πάτωμα από την απότομη πτώση...
Οπότε αγαπημένε μου φίλε καλύτερα να ακούω Βισση ή τον Σκατζόχοιρο από Mazzo and the Zoo και να προσμένω αυτό που ξέρω πως δεν θα έρθει, έτσι για να ελπίζω κι εγώ σε κάτι!!!
Πάντως και στο παρελθόν της ανθρωπότητας, μεσαίωνας, αν δεν κάνω λάθος οι τέχνες έμειναν ζωντανές απο κάποιους ρομαντικούς σαν εσένα, ίσως υπάρχει ελπίδα τελικά.
Μπορούμε να φάμε τώρα? :)
για το κείμενο σου..
Και πόσο άμεσοι! Και πόσο πολύ εμβαθύνατε! Και πόσο με αγαπάτε! Και με καταλαβαίνετε! Και με βοηθάτε!
Σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας.
Ο ψυχισμός μου έχει ανέβει τρεις ορόφους (με το χαλασμένο ασανσέρ).
Οι 2 τελευταίοι σου στίχοι,που ίσως είναι και οι δυνατότεροι στο ποίημα, έρχονται μάλλον απροετοίμαστοι. Δηλαδή το κείμενο ως εκεί μιλάει μόνο για σένα, τους ανθρώπους και τη γη, άρα πρέπει να αναφέρεις και στο υπόλοιπο κείμενο κάτι για ένα κορίτσι (σε β΄ πρόσωπο γενικώς) γιατί έρχεται λίγο από το πουθενά . Δηλαδή θέλει λίγο περισσότερο νοηματικό «δέσιμο» η φόρμα σου (νομίζω).
Δε θέλω να κάνω τον έξυπνο, απλά να διαβάσεις μια κριτική ήθελα, γιατί οι άλλοι σου σπάσαν τα νεύρα! :)
Ένας σοβαρός άνθρωπος εδώ μέσα...
Αγαπητέ "χ.ζ.",
έχω την πάγια άποψη ότι η Τέχνη δεν πρέπει να έχεις λεζάντες επεξηγήσεων, και ειδικά ο γραπτός λόγος που αυτονόητα έχει και το πλατύτερο δικαίωμα της εξήγησης.
Οπότε:
α) Σε ευχαριστώ πραγματικά για την κριτική σου. Είναι πάντα καλοδεχούμενη κι ειδικά από κάποιον που τιμά τη συγγραφή.
β) Θα κάνω μισή εξαίρεση εδώ κι ελπίζω να μην ξαναχρειαστεί στο μέλλον.
γ) Για να μην αυτοαναιρεθώ και στην παραπάνω άποψη μου, θα το θέσω σαν ερωτήσεις:
1) Πως μάντεψες ότι στους τελευταίους στίχους αναφέρομαι σε κορίτσι; Αποκλείται να αναφερόμουν στο παιδί μου ή στο Θεό ή...;
2) Μήπως κι εκεί για μένα δε μιλάω; Όπως και στο υπόλοιπο ποίημα;
Εννοείται πως σε καμία απολύτως περίπτωση δεν κάνω κι εγώ τον έξυπνο, αλλά ξέρεις (ίσως και καλύτερα από μένα) πόσες διαφορετικές ερμηνείες επιδέχεται ένα "τεμάχιον τέχνης".
Άσε που πεθαίνω για δημιουργικούς διαλόγους.
Για να το παρεξηγήσω έτσι εύκολα σημαίνει πως έρχονται πίσω 1000δες στίχοι που αναφέρονται στο «εσύ» σαν σε ερωτικό υποκείμενο, κι από αυτό, ακόμα κι αν κανείς δεν είναι μάστερ ποιήσεως, δεν είναι αθώος, γιατί υπάρχουν πχ και τα τραγούδια που μιλούν με ίδιο τρόπο που τάχουμε ακούσει όλοι σε ντουζίνες.
Για σένα βέβαια μιλάς αλλά απευθύνεσαι σε κάποιον συγκεκριμένο για πρώτη φορά, κι επειδή οι στίχοι αυτοί εμφανίζονται σαν κατάληξη, πιο σημαντικοί δηλ., καλή ίσως ήταν μια προετοιμασία στο προηγούμενο κείμενο.
Τι να πω...Δικό σου είναι το αμπέλι, ότι θες το κάνεις!!!
ΥΓ. Δεν τιμάω τη συγγραφή σε παρακαλώ...Σ΄ ευχαριστώ, αλλά είμαι απλά ένα μικρό τιποτάκι &^$@%%&*+...:)
Οι "Εκδόσεις Φωτοκόπια" με τους δύω τίτλους τους στα ράφια, έχουν άλλη γνώμη...