tag:blogger.com,1999:blog-54755180849573640062024-03-14T00:24:02.316+02:00InnerScapesSpyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.comBlogger380125tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-62904298951063263922011-07-09T19:09:00.000+03:002011-07-09T19:09:29.161+03:00Το παντοτινό τείχοςΠρέπει να μου άρεσε το “The Wall” των Pink Floyd από τη μέρα που γεννήθηκα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ένα άλμπουμ θρύλος, ορόσημο στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής σκηνής του 20ου αιώνα, ορόσημο στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, που έβλεπαν την καταπιεσμένη οργή τους να παίρνει πνοή και να ζωντανεύει μέσα από τους εφιαλτικούς και ανατριχιαστικούς παραλληλισμούς των στίχων του Waters. Ένα άλμπουμ που οι αναφορές του κόσμου σε αυτό άγγιξαν τα όρια του μύθου, που έγινε ύμνος στα στόματα των παιδιών που ανακάλυπταν τη βρωμιά του κόσμου γύρω τους τη δεκαετία του ’80, που έγινε σημαία στα χέρια μιας γενιάς που έψαχνε τρόπους αντίδρασης και διαφυγής.<br />
<br />
<div> Πέρασαν 32 ολόκληρα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το The Wall, το 1979. Ναι. 32. Και κάθομαι αμήχανος μπροστά στα ανεξάντλητα λευκά pixels της οθόνης μου, διερωτώμενος πόσα άλλαξαν από τότε, ή μάλλον καλύτερα: σε πόσα ακόμα διαφορετικά πράγματα θα μπορούσε να αναφέρεται αυτό το έργο ώστε να μπορείς να το θεωρείς επίκαιρο ακόμα και σήμερα. Και έκθαμβος, μουρμουρίζοντας διάσπαρτους στίχους μέσα από τα δόντια μου, ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει πτυχή της ιστορίας που να έχω βιώσει εδώ και κάτι λιγότερο από μισό αιώνα, που να μην μπορεί να ερμηνευτεί με κάποιο μέρος αυτής της εκπληκτικής ροκ όπερας.<br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP9GhoCbld7ENMczn2N3oJG0onk44vtsNgqLOs9sGVvZbS61qGYqWy6nQqyVgEe4flXEGUL24B4JhKYek6-7RpxtFuOT44xlNeFmarUVP_hEm-rGqlmN5BaUXbVzllKeq-aco8O-H0-hs/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP9GhoCbld7ENMczn2N3oJG0onk44vtsNgqLOs9sGVvZbS61qGYqWy6nQqyVgEe4flXEGUL24B4JhKYek6-7RpxtFuOT44xlNeFmarUVP_hEm-rGqlmN5BaUXbVzllKeq-aco8O-H0-hs/s1600/2.jpg" /></a></div><div><br />
</div><div> Ο Pink, ο κεντρικός ήρωας της ενιαίας και αδιάσπαστης ιστορίας αυτού του έργου, είναι ο άλλος μου εαυτός. Ο αδελφός μου, ο συμμαθητής σου, ο πατέρας μου, ο γιος σου, ο γείτονάς μου, ο υπάλληλός σου. Ένα κουρασμένο, φοβισμένο, αηδιασμένο, αποκομμένο από κάθε δυνατότητα απόφασης, πιόνι, στα χέρια όλων των συστημάτων που τον ανέθρεψαν. Της κυβέρνησης, του σχολείου, του σπιτιού, των πολέμων.<br />
<br />
Δέσμιος των απωλειών του, αναζητά μάταια και νωχελικά -και άρα χωρίς αποτέλεσμα- τη διαφυγή από τις ερωτήσεις που τον καταδυναστεύουν: “Mother should I trust the government?”, “Mother do you think they‘ll drop the bomb?”, “Mother should I build a wall?”… Αφήνεται έρμαιο στα χέρια των επιτήδειων που κερδίζουν από τη φήμη του και από τη σιωπή του, έρμαιο στα χέρια όποιου και όποιας μπορεί να χειραγωγήσει τον σχεδόν ανύπαρκτο χαρακτήρα του, έρμαιο στα σχέδια όποιου χρειάζεται ένα ακόμη πιόνι.<br />
<br />
Υποκύπτει, χαλιναγωγείται, σιωπά, υπομένει, απορεί, βράζει μέσα του και κρύβεται από τον κόσμο, προσπαθεί να μετρήσει το ανάστημά του και το βρίσκει πάντα λειψό από τις απώλειες τόσων πολέμων, απομονώνεται, ουρλιάζει, δικάζεται και καταδικάζεται, χωρίς καν να αντέξει να ξεστομίσει μιαν απολογία.<br />
<br />
Ο Pink είναι 10χρονών, και 30, και 40, και 50. Είναι ανώριμος, εξαρτώμενος, πειθήνιος και παραγκωνισμένος. Τον φοβίζει η κυριαρχία της μητέρας του, του δασκάλου του, του καθοδηγητή του, του ανωτέρου του στον στρατό, της κυβέρνησης, του όχλου. Είναι πιο μόνος κι από μόνος.<br />
<br />
Ο Pink δεν μιλάει, δεν κοιμάται, δεν τρώει, δεν κάνει έρωτα, δεν αισθάνεται. Κρύβεται πίσω από τη μάσκα του μέσα στο ανώνυμο πλήθος, και θα επαναστατήσει μόλις του το επιτρέψουν.<br />
<br />
Ο Pink είναι δίπλα μου, και γύρω μου, και μαζί μου. Τον συναντώ κάθε μέρα στο μετρό, στις διαβάσεις, στα γραφεία, στα πεζοδρόμια, στα κολαστήρια. Πίσω από μια εικονική αλήθεια στο διαδίκτυο. Πίσω από μια σπασμένη βιτρίνα στην Πανεπιστημίου. Πίσω από κάποιον άλλον, πιο δυνατό. Και φοβάμαι βάσιμα πως θα τον βλέπω συνέχεια για πολλά χρόνια ακόμα.<br />
<br />
<b> …<br />
<br />
…</b><br />
<br />
Σήμερα θα παρακολουθήσω αυτό το έργο να ξετυλίγεται μπροστά μου για πολλοστή φορά. Με τέλεια σκηνοθεσία, χορογραφία, ήχο και φωτισμό. Θεατρικά, όπως του πρέπει. Μετά από τη μνημειώδη συναυλία των Pink Floyd το 1989 στο Ολυμπιακό Στάδιο που είχα την τύχη και την ευλογία να βιώσω από κοντά, ελπίζω σήμερα ο κατ’ εξοχήν δημιουργός του έργου, να μου δώσει κάτι που θα με κάνει και πάλι να ανατριχιάζω για χρόνια μετά, στην ανάμνησή του.<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #f3f3f3; font-weight: bold;"> Μου έχει λείψει αφόρητα αυτό.</span><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/0wtiNzci1Wc" width="425"></iframe></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com29tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-80839044517239342692011-06-13T19:58:00.001+03:002011-06-13T20:06:19.792+03:00Heaven<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div align="left" class="separator" dir="ltr" style="clear: both; text-align: center;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisS_8Db_n7ZaVjXeeLcn3bsE5fZZf8TE-XFC1zuAf-g4WyHiIRIcE_YuPD60cg2ERr3CTxJ1MTZ_esIGwQysT19PpMEMgIFw9iC4JjFhhCBuGrHD2dpONxp10uCfY1yLTYO5XkFf__4SA/s1600/5659127502_065f10d576_o.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298px" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisS_8Db_n7ZaVjXeeLcn3bsE5fZZf8TE-XFC1zuAf-g4WyHiIRIcE_YuPD60cg2ERr3CTxJ1MTZ_esIGwQysT19PpMEMgIFw9iC4JjFhhCBuGrHD2dpONxp10uCfY1yLTYO5XkFf__4SA/s1600/5659127502_065f10d576_o.gif" style="height: 298px; width: 438px;" t8="true" width="438px" /></a></div><br />
<div align="left" dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Και να, τώρα κάθομαι εδώ, με δεμένη τη γλώσσα και χωρίς σταγόνα μελάνι στην πένα μου. Χαζεύω ηλεκτρόνια φορτισμένα να περνούν με εξωφρενικές ταχύτητες από μπροστά μου, κι ανήμπορος να αιχμαλωτίσω έστω κι ένα για να το περιεργαστώ, καταβροχθίζω λέξεις που ξέφυγαν από παντοδύναμες γλώσσες και σκάνε με φαντασμαγορικό τρόπο πάνω στους τοίχους μου και τους λερώνουν άτσαλα. Και δε χορταίνω.<br />
<br />
Έξω ο κόσμος, γελάει, τρομάζει, γράφει και αγγίζει, αποδιοργανώνεται και αναδιπλώνεται, κοιμάται κάτω από την κουβέρτα, με τα πόδια απ’ έξω, χωρίς φόβο. Άλλοτε πάλι σωπαίνει για λίγο και μετά αλυχτά, φίλος με τη φύση του ή απλώς γεμάτος ανάγκη για συντρόφους. Κι εσύ εκεί, στη γωνία, με το δάχτυλο σου να προσπαθεί να σκεπάσει με τη σκιά του όσα δεν μπόρεσες μια ζωή να κρύψεις καλά, με δείχνεις ειρωνικά και νομίζεις πως πλησιάζεις έτσι μια δρασκελιά πιο κοντά στον παράδεισο.<br />
<br />
Όμως ο παράδεισος δεν είναι εκεί που νομίζεις.<br />
<br />
Είναι στις μικρές νωχελικές αλήθειες που ξερνάμε τα βράδια, κάτω από το κιτρινισμένο φως της λάμπας πετρελαίου, καθώς οι ανασφάλειές μας βγάλαν βόλτα τα σκυλιά τους, και μεις αιωρούμαστε έμπλεοι αποριών.<br />
<br />
Είναι στις μικρές υποσχέσεις που δίνουν οι εραστές, με τη σιγουριά του αθάνατου να γιγαντώνει τα φτερά τους, και την ομορφιά του αγέρωχου να τους επιτρέπει να γλείφουν μικρές ρανίδες οργασμού από τα χείλη του άλλου.<br />
<br />
Είναι στα κουκούτσια από το καρπούζι που ξεπαγώνει μέσα στις χούφτες μας, και φτύνουμε τα κουκούτσια του μετρώντας τα, προσπαθώντας να τα βγάλουμε λιγότερα από τις μέρες της ξενοιασιάς μας.<br />
<br />
Είναι ακόμα σε ότι κι αν έχω πει και δεν μετάνιωσες που ήσουν εκεί για να τ’ ακούσεις. Είναι σε όποια σταγόνα δροσιάς πέφτει στο ιδρωμένο σου μέτωπο και σε κάνει να θυμάσαι πως η ζωή σε χρειάζεται, για να συνεχίσει να είναι όμορφη για κάποιους. Είναι στα χείλη όσων φωνάζουν από ένταση και όσων ουρλιάζουν από πάθος, αψηφώντας τον κίνδυνο και ερωτοτροπώντας με το θάνατο.<br />
<br />
Είναι σ’ αυτό τ’ απαλό βραδινό αεράκι, που μας χτενίζει αλλόκοτα τα μαλλιά, προκαλώντας μας να αναμετρηθούμε με τις φοβίες μας, εκεί ψηλά ή εκεί χαμηλά, εγώ προτιμώ το πρώτο…<br />
<br />
Εκεί είναι ο παράδεισος. Να το ξέρεις.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: black;">.</span></div></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-69416032822797277012011-05-12T13:54:00.000+03:002011-05-13T23:26:25.504+03:00New blog in town!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIczWd_mIMpNu36QPQp6kNUN9AvTE8xwcuKvMjGpHEVlUrlGByTo22HyF7p-2lfmR7xyyMw3kvW-PFwHdppsmkjxJBNCBs4IMC0-ojZ1VF2OpGrtO9W5jsqNM-htRuNLErIwlewourBKw/s1600/birthday.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256px" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIczWd_mIMpNu36QPQp6kNUN9AvTE8xwcuKvMjGpHEVlUrlGByTo22HyF7p-2lfmR7xyyMw3kvW-PFwHdppsmkjxJBNCBs4IMC0-ojZ1VF2OpGrtO9W5jsqNM-htRuNLErIwlewourBKw/s1600/birthday.gif" style="height: 256px; width: 436px;" t8="true" width="436px" /></a><br /><br />Tώρα που έκλεισα αισίως <b>τρία χρόνια</b> με βαρέα και ανθυγειινά(?) σ'αυτό εδώ το βλογ, δημοσίευσα κοντά στα <b>380 ποστ</b>, και την άκουσα κανονικά σε κάτι λιγότερο από <b>15.000 (!) σχόλια</b>, είπα να σας δείξω και μια άλλη πλευρά μου. Τη λευκή.<br /><br />Ένα "διαφορετικό" βλογ, από τον μαιτρ του σουρεαλισμού, τον γίγαντα της Τέχνης, τον τιτάνα της πρωτοτυπίας, τον κ. Spy αυτοπροσώπως:<br /><a href="http://1and1000-advices.blogspot.com/"><strong><span class="Apple-style-span">http://1and1000-advices.blogspot.com/</span></strong></a><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://1and1000-advices.blogspot.com/"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl951uaIii6GWDIWpQcLxNoLpLR3PsNqmV_1nIS3DZC2gsB5KFeBTkFdQm9QHSjSbUlMvlfKG0JWLCNDvrPbMUPs5az-u76bR6HtDZ9hHdzjGgywA_NclXuO8Fbt7_YDeNGtrVianU9gQ/s1600/Banner_1001_White_250x140px.png" t8="true" /></a></div><br />Και μην ανησυχείτε. Εδώ θα είμαι ακόμα.<br />Εδώ αγαπηθήκαμε, εδώ μαλιοτραβηχτήκαμε,<br />εδώ τα σπάσαμε και τα ξαναβρήκαμε.<br />Λείπω για λίγο που και που,<br />διότι η Τέχνη θέλει θυσίες κι έχω να ετοιμάσω πολλούς βωμούς.<br /><br /><span class="Apple-style-span"><em><span style="color: rgb(153, 153, 153); ">(to be continued...)</span></em><br /></span><br /><br /><div style="text-align: left;"><span style="color: black;">.</span></div></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-61319234679760559832011-04-28T14:50:00.001+03:002011-04-28T14:53:24.450+03:00Οδηγίες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCo_j4nMUS1zhCYxZ1PiSeNO-fXbuOqRwCAC2_0qzEcetFNsM-_MsXJMk7Y8nWHc9ehpQuOL9x5F3gyTeMdPxjMDBPU8-ZQx7OArFNxbKCG0Y1181Tdyl6yBbNfw4geDmf9lVGJ-kcNxw/s1600/KeepOn.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" j8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCo_j4nMUS1zhCYxZ1PiSeNO-fXbuOqRwCAC2_0qzEcetFNsM-_MsXJMk7Y8nWHc9ehpQuOL9x5F3gyTeMdPxjMDBPU8-ZQx7OArFNxbKCG0Y1181Tdyl6yBbNfw4geDmf9lVGJ-kcNxw/s1600/KeepOn.jpg" /></a></div><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;">Κατάλαβες τώρα;<br />
<br />
Δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Αλλά ας τα ξαναπούμε άλλη μια φορά, είσαι λίγο βλαμένος εσύ αν θυμάμαι ακόμα καλά.<br />
<br />
Κοιτάς δεξιά, κοιτάς αριστερά, παίρνεις όση περισσότερη φόρα μπορείς και κουτουλάς με μεγαλοπρέπεια πάνω στον τσιμεντένιο περίγυρο. Και δεξιά και αριστερά. Καλά ως εδώ; Ναι, θα κουτουλήσεις αναγκαστικά, όλοι κουτουλάνε. Αν δεν έπαιζε αυτόν τον ρόλο δεν θα ήταν εκεί. Σωστά;<br />
<br />
Σηκώνεσαι ψιλοζαλισμένος, ξοδεύεις λίγο χρόνο -λίγο λέω, μη μας πάρει όλη μέρα- απορείς αναίτια (αλλά δεν πειράζει, θα σου περάσει κι αυτό, θέμα μνήμης είναι), μαζεύεις τα θραύσματα, τα θάβεις με μυστικιστική μεθοδολογία νομίζοντας πως κανείς δεν θα σε πάρει χαμπάρι, ξαναγυρνάς στο σημείο εκκίνησης, και...<br />
<br />
Εδώ θέλω την προσοχή σου: φτάνεις πρώτα στην άκρη της περιοχής σου για να πάρεις όση φορά είναι ανθρωπίνως δυνατόν -είναι σημαντικό αυτό, μην το ξεχνάς- τεντώνεις τους μουδιασμένους σου μύες παριστάνοντας πως η αλτικότητά σου είναι στα ντουζένια της, και κάνεις το σπριντ της ζωής σου. Ναι, ξέρω. Κι άλλες φορές το έκανες, ή μάλλον έτσι νόμιζες, αλλά φευ! αυτό εδώ τώρα είναι το άλμα της ζωής σου κακομοίρη, μη χαζεύεις, άκου με προσεκτικά: τρέχεις ανελέητα γρήγορα, σκάβεις με το τρεχαλητό σου το χώμα από κάτω, και σκας πάνω στον πέτρινο τοίχο που ήταν από την αρχή πίσω σου (την τύφλα μου μέσα!) με όση περισσότερη δύναμη μπορείς. Μην τρελαίνεσαι. Ο τοίχος θα αντέξει. Αποκλείεται να έκανε λάθος ο κατασκευαστής. Εσύ πάλι... δεν είμαι και πολύ σίγουρος αλλά όπως σε βλέπω καλά θα τα πας. Μάλλον. Λίγη ζαλάδα, κάτι μώλωπες, δυο τρία κατάγματα, θα ζήσεις. Ανάπηρος ξε-ανάπηρος θα ζήσεις γιατί όπως και να ‘χει πρέπει να φτάσεις στο τέλος. Και το τέλος είναι απέναντι.<br />
<br />
Οπότε; Τι έμεινε; Μπράβο παληκάρι μου! Καλά το είπες. Το “απέναντι”. Μόνο που δεν είναι απέναντι. Είναι μπροστά, ε; Μην μπερδεύεσαι. Από εδώ ξεκινάνε όλα, να, εδώ που στεκόμαστε τώρα. Όλα τα άλλα είναι γελοίες υπεκφυγές, αλλά θα σου κάνω το χατήρι να τα παραβλέψω κι αυτή τη φορά γιατί σέβομαι τις αμφιβολίες σου. Για τελευταία φορά όμως.<br />
<br />
Εδώ που είσαι τώρα λοιπόν είναι εύκολα τα πράγματα. Ούτε φόρα χρειάζεσαι, ούτε αυτοσυγκέντρωση, ούτε τίποτα. Κουνάς λίγο το κοκκαλωμένο σου πόδι και περνάς στην άλλη πλευρά. Απλό, έτσι; Ένα γαμημένο μικρό βηματάκι. Φυσικά και θα το κάνεις. Και ακριβώς τη στιγμή που πρέπει θα πρόσθετα, διότι και γι αυτό φρόντισε η νομοτέλεια των επιλογών σου. Ναι, ναι... Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, ξέρεις καλά τι λέω, αλλά αν θες σώνει και καλά κουβέντα θα την κάνουμε στην άλλη πλευρά. Οκ; Θα είμαι εκεί και θα πίνω τσίπουρα. Αν θα με βρεις εύκολα; Πού να ξέρω ρε φίλε; Εξαρτάται. Απ’ το αν θα περάσεις όρθιος, απ’ το αν θα ζαλίζεσαι, απ’ το αν έχεις μάτια στον κώλο, πού να ξέρω; Αλλά πάντως εσύ αυτά θα κάνεις. Στα σίγουρα. No other options available. Γκέγκε;<br />
<br />
Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, ε;<br />
Άντε, πάμε τώρα!<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">[</span></span><a href="http://1x.com/photo/39264/portfolio/79537"><span style="font-family: inherit; font-size: xx-small;">photo</span></a><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: xx-small;">]</span><br />
<br />
<br />
.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-40685915582402032922011-04-24T12:31:00.000+03:002011-04-24T12:31:51.841+03:00Πληθωρισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL518owaiYp8MJcM6awSfV9NkVa9x2lzc8BC6tlvw5iSh_HoAHLZ-fJ2_UstZCabvv6jvoNOHFCgtdLaCb-huH0BEP4wSKHezLOyZCqaBbWmjPsnXCylb62mDqQvlv6lGgYNC_1oT2urA/s1600/Alone.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260px" i8="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL518owaiYp8MJcM6awSfV9NkVa9x2lzc8BC6tlvw5iSh_HoAHLZ-fJ2_UstZCabvv6jvoNOHFCgtdLaCb-huH0BEP4wSKHezLOyZCqaBbWmjPsnXCylb62mDqQvlv6lGgYNC_1oT2urA/s400/Alone.jpg" width="400px" /></a></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Είμαι ογδονταέξι άνθρωποι.<br />
Ολόκληροι, γεμάτοι σάρκα, σκέψεις, επιθυμίες κι αδυναμίες.<br />
<br />
Είναι φορές που όλοι τους διασπώνται συντονισμένα μέσα μου και τότε καταλαβαίνεις εύκολα γιατί τα φτηνά, εφήμερα κινέζικα πυροτεχνήματα του Πάσχα μοιάζουν τόσο φτωχά μπροστά στο διαρκές σούπερ νόβα μου. Είναι κι άλλες φορές που όλοι τους λουφάζουν τρομαγμένοι σε μια γωνιά του κορμιού μου, κι έτσι εκτός από το αστείο θέαμα ενός παράλογα διογκωμένου μπράτσου ή αστραγάλου, νιώθεις πως δεν είναι και τόσο εύκολο να σταματήσω να σέρνομαι.<br />
<br />
Έχουν υπάρξει στιγμές που με κουράζουν όλοι αυτοί. Δε θυμάμαι σε ποιά στάση ανέβηκαν πάνω μου, με ποιό δόλιο τρόπο εισχώρησαν στο σώμα μου, από πού σκατά τρέφονται και πως στο διάολο μεγαλώνουν χωρίς αέρα, αλλά να... αποφάσισα να τους τα πω έξω από τα δόντια. Και μακάρι οι συνέπειες να είναι λιγότερο μαρτυρικές από τις εκχωρήσεις που έκανα -μέσα στην απέραντη ευγένειά μου- για να χωρέσουμε όλοι εκεί μέσα:<br />
<br />
“Σας παρακαλώ μικροί ακανθώδεις εφιάλτες μου, κι εσείς λατρεμένες ανείπωτες χαρές μου, μπορείτε για λίγο να μ’ αφήσετε στην ηρεμία της σιωπής ενός παράνομου παυσίπονου; στον καθαγιαστικό ίλλιγγο μιας παρατεταμένης πτώσης; στο λυτρωτικό τρέμουλο μιας παγωμένης μοναχικής αυγής; στο μειούμενο μέσα μου;<br />
<br />
Μπορείτε ή να σας καθαρίσω όλους, έναν έναν, για να σταματήσουμε να ζυγίζουμε επιτέλους τόσο όσο καμία αποσκευή δεν αντέχει και κανένας έλεγχος πτήσης δεν επιτρέπει;”<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">[</span><a href="http://1x.com/photo/32134/portfolio/36165"><span style="font-size: xx-small;">photo</span></a><span style="font-size: xx-small;">]</span><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: black;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-24253131861122095352011-04-18T06:57:00.001+03:002011-04-18T06:59:04.258+03:00Hibernate<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRL88N-85c30P3kXJZUsUsndWaruiyCVPjcfYgrtJA-EarPwOr5SvEywoZLYfoS2wNhMPNm_JbfeqTmsA5dCdHk6vCQmHtXGK35JioUnAnTRjaScbS9k4Rl3czhvncDZ0sNht1bZRhLQE/s1600/9bbbjpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" r6="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRL88N-85c30P3kXJZUsUsndWaruiyCVPjcfYgrtJA-EarPwOr5SvEywoZLYfoS2wNhMPNm_JbfeqTmsA5dCdHk6vCQmHtXGK35JioUnAnTRjaScbS9k4Rl3czhvncDZ0sNht1bZRhLQE/s400/9bbbjpg.jpg" width="400" /></a></div><br />
Δεν ξέρω αν είναι σημαντικότερη η παρουσία μου εδώ ή η απουσία μου. Δεν ξέρω ποια διαρκεί περισσότερο, ούτε ποια έχει τα πιο επιβαρυντικά αποτελέσματα για μένα. Τα συγχωροχάρτια μου τα ζήτησα στην προηγούμενη ανάρτηση. Έτσι κι αλλιώς η συνέπεια ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου.<br />
<br />
Στύβω το μυαλό μου να θυμηθώ πως μπορώ να διασπώμαι σε τόσα μικρά κομμάτια χωρίς να χάνω ούτε ένα γραμμάριο από το ειδικό βάρος μου, πως γίνεται να εκσφενδονίζω όλες μου τις νότες δεξιά κι αριστερά -με ακρίβεια στόχευσης εφάμιλλη με αυτή ενός ρινόκερου που κυνηγάει μια πυγολαμπίδα- κι ακόμα να παραμένει τραγούδι το έκζεμα από την ανοιχτή πληγή μου, κι όμως… τίποτα.<br />
Είναι λες και πειραματίστηκαν για πρώτη φορά επιτυχώς στον δικό μου εγκέφαλο για τη μηχανή επιλεκτικής διαγραφής της μνήμης, και κάθε που σκέφτομαι έτσι, κάνουν πάρτι πάνω στα τσαλαπατημένα ερωτηματικά μου. Αυτοί. Οι άλλοι.<br />
<br />
Όταν είμαι σ’ αυτήν την κατάσταση, μπορείς άνετα να σκαρώσεις τρυκ με τον αντίλαλό σου μέσα στα άδεια οστά του κρανίου μου. Άσε που αποκλείεται να σε εκδικηθώ. Μετά δε θυμάμαι ούτε πως άνοιξα την είσοδο για να μπεις κι εσύ και όλοι. Συνωστισμός λαθρεπιβατών με maximum safety, ο ελεγκτής εκμεταλλεύτηκε τα προνόμια της πρόωρης σύνταξης, πίνει μοχίτος στο Μεξικό κι εσύ μπορείς να μπαινοβγαίνεις εδώ μέσα χωρίς εισιτήριο, χωρίς ποινή, χωρίς νόημα.<br />
<br />
Μήπως θυμάται κανείς πού στα τσακίδια έβαλα την πρίζα;<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">[</span><a href="http://1x.com/photo/39389/portfolio/66586"><span style="font-size: x-small;">photo</span></a><span style="font-size: x-small;">]<br />
</span><span style="color: black;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-20318044306173066952011-04-11T14:48:00.002+03:002011-04-11T14:53:52.199+03:00"Βιολάκι γαμημένο"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div>Που έλεγε και μια <a href="http://theartofthinkingwithsounds.blogspot.com/2010/02/blog-post.html">ψυχή</a>...</div><br />
<div><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/j0qRuG43EKY" title="YouTube video player" width="440"></iframe></div><br />
<div>Έτσι, σκέτο.<br />
Και να με συγχωρείτε για την ασυνέχεια.</div></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-82824353699795262432011-03-09T17:48:00.007+02:002011-03-09T18:04:01.956+02:00Wrong place<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZWeY-W37g2F00Vr1bMPaiUh0inPDnDLCD2KbCgrflOhg_Dctt3GhkDhmJRSwasH2-6ZslMoj0_jUlP6HGCsDvxQ0zAt0CN7hx6oGLqOsZdw7B2lxG_L1B8LXUccE0lB0VFjCnJdW82Jc/s1600/33748b.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 400px; FLOAT: left; HEIGHT: 266px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5582108272645808738" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZWeY-W37g2F00Vr1bMPaiUh0inPDnDLCD2KbCgrflOhg_Dctt3GhkDhmJRSwasH2-6ZslMoj0_jUlP6HGCsDvxQ0zAt0CN7hx6oGLqOsZdw7B2lxG_L1B8LXUccE0lB0VFjCnJdW82Jc/s400/33748b.jpg" /></a><br /><div><span style="color:#000000;">.<br /><br /></span></div><div> </div><div> </div><div><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />- Καλημέρα σας.<br />- Τι;<br />- ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!<br />- Καλημέρα.<br />- Είχα πάει δίπλα, στον συνάδερφό σας, και...<br />- Δεν είναι αδερφός μου.<br />- Στον ΣΥΝΑΔΕΡΦΟ σας είπα!<br />- Ούτε που τον ξέρω.<br />- Τέλος πάντων. Ήθελα απλώς να μάθω την ώρα και...<br />- Τι να πάθω τώρα;<br />- ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΗΝ ΩΡΑ ΛΕΩ!<br />- Ααα...<br />- Και από δω από κει, από δω από κει, καταφέραμε να τα μπλέξουμε τα...<br />- Τι να ξεμπλέξουμε άνθρωπέ μου; Μας βλέπεις μπλεγμένους;<br />- (μάλλον, αλλά άστο καλύτερα) ΝΑ ΤΑ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕ ΛΕΩ!<br />- Α, μπλέξατε! Με την αστυνομία; Σκοτώσατε κάποιον;<br />- (όχι, αλλά κοντεύω...)<br />- Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Δεν υποθάλπτουμε εγκληματίες εδώ. Είμαστε σοβαρή επιχείριση.<br />- Δεν είμαι εγκληματίας ΕΓΩ! Απλώς ήθ...<br />- Ούτε ένα αυγό! Τίποτα δε σας δίνω! Να φύγετε!<br />- Πού να πάω κύριέ μου; Ήθελα απλώς να ξέρω τ...<br />- Όχι! Δεν θα σας φέρω!<br />- ...<br />- Ούτε αυγό, ούτε φαγητό, ούτε λεφτά! Να πάτε αλλού!<br />- ...την ώρα... μόνο την ώρα...<br />- Τώρα! Και βέβαια τώρα! Όχι μεθαύριο! Αντίο σας!<br />- Ρε, άει στο διάολο, κουφάλογο!<br />- Αχά! Παράλογο! Ε, μα πείτε το τόση ώρα! Ναι βέβαια, είναι το μαγαζί στην επόμενη γωνία. Θα το βρείτε εύκολα. Είναι ένας κύριος μέσα που κάνει ότι φτιάχνει κουστούμια. “Παράλογο”, έτσι το λένε το μαγαζί. Τώρα το θυμήθηκα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ονόμασε έτσι. Ίσως εσείς να καταλάβετε άμα πάτε.<br />- ΤΗΝ ΩΡΑ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ;<br />- Ναι, μεσημέρι. Έχετε δίκιο. Μάλλον κλειστά θα είναι τώρα. Να δοκιμάζατε το πρωί;<br />- Κι αν είναι αργά το πρωί;<br />- Ποτέ δεν είναι αργά.<br />- ΧΑ! Το ‘ξερα πως δεν είσαι κουφός! Παλιολέρα!<br />- Καλημέρα. Καλημέρα και σε σας κύριέ μου. Να πάτε στο καλό.<br />- ...<br />- Αντίο σας.<br />- ...αντίο... ευχαριστώ...<br /><br /><span style="font-size:85%;">[</span><a href="http://1x.com/photos/member/36165/33748/"><span style="font-size:85%;">photo</span></a><span style="font-size:85%;">]<br /></span><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-83147756662440517402011-03-07T05:17:00.005+02:002011-03-07T05:33:27.629+02:00Right on time<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVRD_sw5WaTSkNvFnHH6d5nefiEAQTqxY55m4eE9C9PEjOG8DwMFHWjOXn1VCdLw7rW9dfvHDQ69d2xjSpw65jSS74OEAqFbdOe6QeDrTCp8NhR_mEl3OzDIE6zKSDXXMRMUDgPgYInuU/s1600/39409.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVRD_sw5WaTSkNvFnHH6d5nefiEAQTqxY55m4eE9C9PEjOG8DwMFHWjOXn1VCdLw7rW9dfvHDQ69d2xjSpw65jSS74OEAqFbdOe6QeDrTCp8NhR_mEl3OzDIE6zKSDXXMRMUDgPgYInuU/s400/39409.jpg" width="400" /></a></div><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />- Συγγνώμη, μήπως έχετε ώρα;<br />- Τυφλός είσαι;<br />- Γιατί το λέτε αυτό;<br />- Διακόσια ρολόγια έχω μπροστά μου! Δε μπορείς να δεις μόνος σου;<br />- Μα… μα… το καθένα δείχνει διαφορετική ώρα…<br />- Ε, και;<br />- Ποιά είναι η… σωστή;<br />- Όλες! Διάλεξε όποια γουστάρεις.<br />- Και πώς θα καταλάβω αν είναι η σωστή;<br />- Κάποια στιγμή όλες είναι σωστές.<br />- Ναι, αλλά πώς θα καταλάβω πότε ήρθε η στιγμή αυτή;<br />- Όταν έρθει θα το καταλάβεις…<br />- Είστε σίγουρος;<br />- Μην <span class="Apple-style-span" >ανησυχείς</span>. Κανείς δεν την έχασε μέχρι τώρα…<br /><br /><br /><span class="Apple-style-span" >[<a href="http://1x.com/?userid=&from=1&to=20&series=&location=&tag=&picname=&treshold=0&screeners=&category=&album=&free=&order=votes&searchname=&friends=&search=true&action=view&id=39409&size=L">Photo</a>]</span><br /><span class="Apple-style-span">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-23448101670934057472011-02-19T14:34:00.001+02:002011-02-19T14:38:29.954+02:00Προχωρημένα πράγματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Στα πλαίσια της καλύτερης εξυπηρέτησης της πελατείας του παρόντος βλογ,<br />
εγκαινιάσαμε μια νέα γραμμή επικοινωνίας και υποστήριξης,<br />
μιας και: "<b>the only thing we care about is customer satisfaction</b>"!<br />
<br />
Παρακαλούμε, όπως πατήσετε το κομβίον "PLAY" για να εξυπηρετηθείτε.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="353" src="http://www.youtube.com/embed/pxkM3YTWu9s?rel=0" title="YouTube video player" width="430"></iframe><br />
<br />
Παρακαλούνται όσοι πιστεύουν πως δεν ανήκουν σε καμία<br />
από τις παραπάνω κατηγορίες:<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: orange;">α)</span> να συνειδητοποιήσουν πως βρίσκονται σε λάθος βλογ.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: orange;">β)</span> να επισκεφθούν το ταχύτερο δυνατόν ψυχίατρο.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #444444;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-90420737478448063182011-02-17T04:25:00.002+02:002011-02-17T04:28:13.370+02:00Λυτρωτικές εξομολογήσεις<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-U7FeORw-FpfNMv30jq0d_sW1S4LhMGPLlerWncfFdrpI_C9N5pSSXX-oAq5Gs25_UN9xM6Ii2bdJPFE2dwxUzIyIL0QxZlEzyPihuX41ZuSqDB0Gfn0CtvVFkKeLeTLBZf7qN2e8IAM/s1600/Deep_Orange_by_theskaterdude.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 283px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5574479305964755842" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-U7FeORw-FpfNMv30jq0d_sW1S4LhMGPLlerWncfFdrpI_C9N5pSSXX-oAq5Gs25_UN9xM6Ii2bdJPFE2dwxUzIyIL0QxZlEzyPihuX41ZuSqDB0Gfn0CtvVFkKeLeTLBZf7qN2e8IAM/s400/Deep_Orange_by_theskaterdude.jpg" /></a><br /><div><span >Μια φορά ζούληξα τον αφαλό μου και νομίζω πως άκουσα μια κόρνα. Νταλίκας.<br /><br />Μια άλλη (φορά) εκεί που έπινα το φασκόμηλό μου, εκεί ακριβώς όμως, πριν καθόταν ένας άλλος. Φοβερή σύμπτωση.<br /><br />Υπήρξε και μια εποχή που έψαχνα κάθε μέρα να βρω έναν σκούρο γκρι φάκελο στο γραμματοκιβώτιό μου. Ο γείτονας είχε συνέχεια τέτοιους. Του έσπασα λοιπόν το δικό του, αλλά το είχε αδειάσει ο άθλιος. Το ίδιο βράδυ ήρθε και μου κόλλησε στην πόρτα μια τσιχλόφουσκα, πάνω στο “ματάκι”, κι έτσι όταν την επόμενη ήρθαν να μου κατασχέσουν τα έπιπλα, εγώ νόμιζα ότι ήταν το γιγάντιο ροζ καλαμάρι και άνοιξα ο βλάκας. Τώρα κάθομαι στα πλακάκια και παγώνει ο κώλος μου.<br /><br />Κάποτε επίσης -για πολύ καιρό- ντρεπόμουν τόσο, που μια μέρα φόρεσα ένα χαρτοκιβώτιο στο κεφάλι για να πάω μέχρι το φαρμακείο. Φυσικά κουτούλησα στην πρώτη κολώνα που βρέθηκε μπροστά μου και τελικά πήγα στο νοσοκομείο. Για επίσκεψη. Ήταν ένας θείος μου εκεί, που είχε πέτρα (στα δόντια) και είχε μπει για εγχείρηση. Πήγα να του κάνω παρέα. Με το χαρτοκιβώτιο. Δεν κατάλαβε μία απ’ όσα του έλεγα. Άφησα το χαρτοκιβώτιο κι έφυγα.<br /><br />Σας έχω πει πως το αγαπημένο μου χρώμα είναι το βαθύ πορτοκαλί;<br /><strong>Πολύ βαθύ όμως.</strong> Σχεδόν άπατα.<br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-73765869667073352422011-02-15T05:48:00.004+02:002011-02-15T05:53:10.656+02:00A mind state passage<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQAa9jUk75cExktTrBJCTYreJpcajnSkf8iujiPgZa9BIr7ab8qtKpMLsGyfwaGgwCKKWiY4scfgCev2GkTNKUpzgTpX-gfqDiyBA4XzvpNWYnZsXYEJW70czP0MWJ3UTOduYUYDLy0m8/s1600/playing-with-kids-1.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 266px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5573758602345156290" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQAa9jUk75cExktTrBJCTYreJpcajnSkf8iujiPgZa9BIr7ab8qtKpMLsGyfwaGgwCKKWiY4scfgCev2GkTNKUpzgTpX-gfqDiyBA4XzvpNWYnZsXYEJW70czP0MWJ3UTOduYUYDLy0m8/s400/playing-with-kids-1.jpg" /></a><br /><div><br /><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal">Τις δάφνες των πιο αποφασιστικών ανθρώπων στον κόσμο τις πρόλαβαν<br />άλλοι πριν από μένα. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από δαύτους.<br />Από την άλλη, ποτέ μου δε σκόπευα να γεράσω χαζεύοντας τις ζυγαριές<br />των επιπτώσεων, σαν πένητας μπροστά από βιτρίνα αρτοποιείου.<br /><br />Το να βαλτώνεις όμως στον ερεβώδη διάδρομο ανάμεσα σε ένα ηλιόλουστο “<strong>θέλω</strong>” κι ένα θλιβερό “<strong>μη!</strong>” -χωρίς οδηγίες για ασφαλή έξοδο-,<br />είναι μεγάλη μαλακία.<br /><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><br /><span style="color:#666666;">(</span></span><span style="color:#666666;">ή όχι;</span><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><span style="color:#666666;">)</span><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></p></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-26595701133950760692011-02-07T07:57:00.009+02:002011-02-14T10:28:35.350+02:00Φόβος: ο πιο ύπουλος νικημένος εχθρός μου<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJiHHDShcu9ILeCZXdPZCL8bRzOVgCg_K7WdXpZEGd91HsJMWmxXR1gyWXEX-Dm4poF8dMw559mQ0EUtH0MaAaOXjL6jSdWK-8vKBpVcFYsfETCZo7NiE-7aTvCJ5Cp9RIZgnBa7MuIeo/s1600/3e3217b7afe2bb14657f639b6e511463.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 258px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5570823165517653042" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJiHHDShcu9ILeCZXdPZCL8bRzOVgCg_K7WdXpZEGd91HsJMWmxXR1gyWXEX-Dm4poF8dMw559mQ0EUtH0MaAaOXjL6jSdWK-8vKBpVcFYsfETCZo7NiE-7aTvCJ5Cp9RIZgnBa7MuIeo/s400/3e3217b7afe2bb14657f639b6e511463.jpg" /></a><br /><div><br /><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal"><span style="color:#ff6600;"><span class="Apple-style-span" >Ώρες ώρες ένιωθα πραγματικά ευλογημένος.</span><br /></span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal"><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><br /></span></b>Κατάφερα να έχω μια καταπληκτική πορεία στη ζωή μου. Με την έννοια της καριέρας, των απολαβών και ότι άλλο αυτά τα δύο συνεπάγονται. Έφτιαξα από το μηδέν πολλά και ξεχωριστά πράγματα στην πιο δημιουργική μου ηλικία. 25 με 40. Κατάφερα να έχω απανωτές επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες, να φτιάξω ένα σπίτι και μια ζωή από το μηδέν. Οι γονείς μου ήταν πολύ φτωχοί, χωρίς ακίνητα, χωρίς αυτοκίνητα- κάτι σακαράκες θυμάμαι μια ζωή τον πατέρα μου να οδηγεί- μα με έμαθαν πώς να στέκομαι όρθιος. Κατάφερα πολλά για τα μέτρα μου. Και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μου χαρίστηκε.<br /><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><br /></span>Έμαθα να ζωγραφίζω να παίζω μουσική, ύστερα να γράφω, λόγια και μουσική, έμαθα τη γραφιστική, δεκάδες προγράμματα στους υπολογιστές, την τέχνη των πωλήσεων, την τέχνη της διοίκησης, ούτε που θυμάμαι πια τι έχω μάθει. Στο πεζοδρόμιο, στη ζωή μέσα, όχι στα θρανία. Μόνος μου. Κάθε στόχο που έβαζα τον κατακτούσα, φτύνοντας αίμα, χύνοντας ιδρώτα, ξενυχτώντας και κοπιάζοντας, ξοδεύοντας, κάνοντας λάθη, δουλεύοντας ασταμάτητα, ξεχνώντας πολλές φορές ακόμα και να ζω.<br /><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><br /></span>Κάποτε κατάφερα να έχω ένα σπίτι που δεν του έλειπε τίποτα. Κατάφερα να έχω ρούχα και παπούτσια άφθονα, αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα, υπολογιστή, <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">laptop</span>, κινητά... όλα όσα οι πρώιμες στερήσεις και η καταναλωτική μου μανία με έκαναν να θέλω να αποκτήσω. Βοήθησα όσο μπορούσα τους γονείς μου, την οικογένειά μου. Ήμουν αυτός που στα δύσκολα, όλοι ρωτούσαν τι έπρεπε να γίνει, ήμουν “αυτός που έκανε τα πράγματα να συμβαίνουν”.<br /><br /><span style="color:#333333;">-------------------------------------------------------------------------------------------<br /></span><br /><b style="mso-bidi-font-weight: normal"><span style="color:#ff6600;" >Η ζωή καμιά φορά έχει διαφορετική άποψη.</span><br /></b><br />Ο φόβος μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου με πολλούς τρόπους, πριν αρκετά χρόνια. Άρχισα να φοβάμαι, χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, πως θα έχανα κάποιο δικό μου πρόσωπο, από αρρώστια ή από ατύχημα. Δε συνέβη ποτέ μέχρι τώρα κάτι τέτοιο αλλά εγώ φοβόμουν. Άρχισα να φοβάμαι με το παραμικρό για την υγεία μου. Δεν πήγαινα ποτέ σε γιατρό για οτιδήποτε, μην τυχόν και η διάγνωση αφορούσε κάτι άλλο, ανίατο. Έβγαζα παρανυχίδα και νόμιζα πως είχα καρκίνο του δαχτύλου. Άρχισα να φοβάμαι για τη δουλειά μου, μην τη χάσω, μη χάσω το εισόδημά μου, μη χάσω όλα αυτά που αυτό μου προσέφερε. Φοβόμουν μη χάσω την κοπέλα μου, τους φίλους μου, το κινητό μου, τα κλειδιά μου, τα αρχεία μου από τον υπολογιστή, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου... ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!<br />Φοβόμουν που… φοβόμουν!<br /><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><br /></span>Αρρώστησα. Είχα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Σοβαρά συμπτώματα. Μου κοβόταν η ανάσα. Πνιγόμουν. Το στήθος μου βάραινε και πονούσε η καρδιά μου. Βράδια ολόκληρα. Δεν έτρωγα, κρύωνα και ίδρωνα ταυτόχρονα. Τα σωματικά μου υγρά ανεξαρτητοποιήθηκαν και αποφάσιζαν δικές τους πορείες. Οι κρίσεις πανικού έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Πήρα χάπια, πήρα άδεια, πήρα τον πούλο…<br /><br /><span style="color:#333333;">-------------------------------------------------------------------------------------------</span><br /><br /><b style="mso-bidi-font-weight: normal"><span style="color:#ff6600;" >Μια μέρα όλα άρχισαν να συμβαίνουν ανάποδα. Όλα.</span><br /><br /></b><span class="Apple-style-span">Έχασα τη δουλειά μου. Αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου. Το πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις. Απέτυχα. Έμεινα από χρήματα, ενώ είχα φτιάξει και μια ωραιότατη συλλογή από δάνεια και πιστωτικές. Τότε τα δίνανε με το τσουβάλι. Κι εγώ χρωστούσα με το τσουβάλι. Έτρεξα για δουλειά, έψαξα, ζήτησα, απορ<span>ίφθηκα, στενοχωρήθηκα, θύμωσα, απογοητεύτηκα, εγκατέλειψα, ξαναπροσπάθησα, παραιτήθηκα, βαρέθηκα, αηδίασα, αλλά... αλλά... δεν φοβήθηκα...!<br />Τι διάολο;</span><br /><br /></span>Τα κανάλια και οι ειδήμονες είχαν αρχίσει ήδη να προειδοποιούν για τη κρίση από το εξωτερικό και τις παρενέργειές της, αλλά ποιος έδινε σημασία;<br /><br />Έκανα το βιογραφικό μου φέιγ-βολάν και το μοίρασα παντού. Τίποτα. Ζήτησα δανεικά από φίλους, γνωστούς, συγγενείς, αγνώστους, όλους. Κάποιοι με βοήθησαν. Όχι αυτοί που περίμενα. Άλλοι. Παράξενο.<br /><br />Έκανα ένα παιδί. Έπρεπε να φάει, να πλυθεί, να ντυθεί, να πάει σε γιατρούς, να κάνει εμβόλια, να φάει, να ξαναφάει. Ζητιάνεψα δουλειές. Δέχτηκα να τις κάνω με το ένα τρίτο των χρημάτων απ’ ότι παλιότερα. Η γυναίκα μου φοβόταν, οι γονείς μου φοβόνταν, οι γονείς της φοβόνταν, όλοι φοβόνταν. Εγώ… εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να βρω λύσεις, να δώσω απαντήσεις και δεν είχα τίποτε από τα δύο πρόχειρο. Με κοίταζαν όλοι στα μάτια, ρουφάγανε εικασίες από το βλέμμα μου, υπέθεταν τις κινήσεις μου, μάντευαν τις σκέψεις μου και φοβόνταν.<br /><br />Ύστερα άρχισαν τα τηλεφωνήματα από τις τράπεζες. Κάθε μέρα. Όλο και πιο πολλά. Οι απειλές εκτοξεύονταν ευθέως: “…ή αυτό ή θα κινηθούμε νομικά εναντίον σας!” Το “αυτό” δεν υπήρχε ως επιλογή. Άρα τι έμενε; Ένας ατέλειωτος νομικός μαραθώνιος που κανείς δεν ήξερε πού και πότε θα τελείωνε. Σύντομα, οι εισπρακτικές εταιρίες αντικατέστησαν τις τράπεζες, η κρίση είχε έρθει για τα καλά κι είχε στρογγυλοκαθίσει στην πλάτη της Ελλάδας, ή έτσι μας έλεγαν τουλάχιστον, οι εταιρίες μαζεύτηκαν, οι δουλειές μειώθηκαν δραματικά, οι εισπρακτικές στο ρόλο του ιεροεξεταστή έκαιγαν ανθρώπους στην πυρά ή τους απειλούσαν γι αυτό. Μας απειλούσαν. Η χαραμάδα της πόρτας γέμιζε από εξώδικα και διαταγές πληρωμής. Τα μάζευα βιαστικά για να μη γίνω ρεζίλι στους γείτονες… Τα δικαστήρια δεν άργησαν να έρθουν.<br /><br /><span style="color:#333333;">-------------------------------------------------------------------------------------------<br /></span><br /><span style="color:#ff6600;"><b><span class="Apple-style-span" >Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Νόμος.</span></b><br /></span><br />Δεν έμεινα έτσι.<br />Επειδή πιστεύω στο παραπάνω ρηθέν, κι επειδή αποφάσισα ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να φοβάμαι κι όχι οι τζάμπα απειλές, έτρεξα, διάβασα, ενημερώθηκα, βρήκα μια δικηγόρο πιο μάγκα κι από τους μάγκες, έμαθα τα όπλα τους κι άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου. Χρησιμοποίησα όσα δικονομικά μέσα προσέφεραν οι νόμοι τους υπέρ μου, για να πάρω αναβολές, να κάνω ανακοπές, αναστολές, αναδιαρθρώσεις, ανασκολοπίσεις, ότι γινόταν. Τα κατάφερα και τα καταφέρνω ακόμα. Είναι πόλεμος αυτό. Ή αυτοί ή εγώ. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν σε παίρνει να πας φοβισμένος.<br /><br />Κατάφερα να μετασχηματίζω σε δικό μου <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">concept</span>, κάθε αναποδιά που συνέβαινε. Προσποιούμαι ότι εγώ φρόντισα να γίνουν έτσι τα πράγματα και ψάχνω για το παρακάτω. Το βρίσκω, το στολίζω, το συμμαζεύω και το χρησιμοποιώ. Κι όταν τρώω σφαλιάρες από αναπάντεχα γεγονότα, τα βαφτίζω μέρος του <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">concept</span>, και προσπαθώ να τα εντάξω στη φαρέτρα μου. Δεν μου κόβεται η ανάσα πια: ο χαμένος δε φοβάται να χάσει και κάτι ακόμα. Έχω-λεφτά-ξοδεύω, δεν-έχω-λεφτά-δεν-ξοδεύω. Απλό αν το σκεφτείς. Και τι έγινε που μπήκαμε στον Τειρεσία; Δεν πέθανε κανείς από χρέη, ούτε στο δρόμο μείναμε. Ακόμα. Ψωμί να έχουμε να φάμε, γάλα για το παιδί επίσης. Να το ντύσουμε εκείνο. Για μένα χέστηκα. Κι ας έχω τρία χρόνια να αγοράσω πουκάμισο - και τα παλιά μια χαρά μου κάνουν.<br /><br />Υπάρχουν ακόμα βράδια, που καθισμένος μπροστά στη σιωπή του υπολογιστή μου νιώθω το ταβάνι να πλησιάζει ασφυκτικά, μια τεράστια μπότα προσπαθεί να με πατήσει στο στήθος. Δικαστικοί κλητήρες και εισαγγελείς ουρλιάζουν στ’ αυτιά μου, οι τράπεζες ανοίγουν με λοστούς τα παράθυρά του σπιτιού, κι εισβάλλουν μέσα όλοι οι φόβοι του κόσμου μαζεμένοι, σα στρατός ανίκητος . Χάος επικρατεί στους νευρώνες μου. Ηλεκτροσόκ. 400<span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">Watt</span>. Ξανά. Και ξανά. Και μετά πάλι ζωντανός. Όρθιος. Οριακά χαμογελαστός. Παίρνω μια τεράστια γόμα, σβήνω αυτό το κακοφτιαγμένο σκηνικό, ξαπλώνω δίπλα στη γυναίκα μου, την αγκαλιάζω, και ελπίζω πως την άλλη μέρα θα σηκωθώ και πάλι ολόκληρος, δυνατός, όρθιος.<br /><br /><span style="color:#333333;">-------------------------------------------------------------------------------------------</span><br /><br /><span style="color:#ff6600;" ><b><span lang="EN-US">Is</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">this</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">real</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">or</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">what</span></b></span><span style="color: rgb(255, 102, 0); "><b><span class="Apple-style-span" >?</span></b><br /></span><br />Οι ειδήσεις ξερνάνε καθημερινά απειλές και τρόμο. Τα διεθνή μέσα μάς βομβαρδίζουν με εικόνες βιβλικών καταστροφών και αποδεκατισμένων ή (στην καλύτερη) ασφυκτικά καταπιεσμένων πληθυσμών. Αδρά πληρωμένοι ρήτορες εξιστορούν σενάρια βιβλικού χάους, όλα γύρω μας ουρλιάζουν: “Μην κουνηθείς, μην αντιδράσεις, ισχύει αυτό που θα σου πούμε εμείς και μόνο, μην έχεις απορίες, μην κάνεις ερωτήσεις, η τηλεόραση είναι εκεί <span style="FONT-FAMILY: 'Arial','sans-serif'; mso-fareast-: ELfont-family:'Times New Roman';">·</span>για σένα, ο καναπές είναι ωραίο πράγμα, πάρε έναν καινούργιο με 28.000 άτοκες δόσεις, βολέψου εκεί, γίνε ένα με αυτόν, μη ξανασηκωθείς, άντε μπες και λίγο στο <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">facebook</span><span lang="EN-US"> </span>να ξεδώσεις, τυχερέ, έβγαλε καινούργιο <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">DVD</span><span lang="EN-US"> </span>η Τζούλια... <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">Like</span>, <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">Like</span>, <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">Like</span>…”<br /><br /><b>Οι Σάξονες το λένε καλύτερα:</b><br /><b><span class="Apple-style-span" >Choose a life!</span></b><br /><br /><iframe title="YouTube video player" width="440" height="278" src="http://www.youtube.com/embed/4p3taZ0lQik" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><span class="Apple-style-span" ><strong><em>Η ανάρτηση αυτή έγινε στα πλαίσια της “<span style="color:#ffffff;">Ημέρας ενάντια στο φόβο</span>".<br />Δείτε περισσότερα εδώ: </em></strong><a href="http://grfear.blogspot.com/" target="_blank"><strong><em>http://grfear.blogspot.com/</em></strong></a></span><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><!--?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /--><o:p></o:p></span></p></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com51tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-68959364873791880992011-02-02T15:55:00.002+02:002011-02-02T16:01:28.044+02:00Soft Revolution<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1X9DXw8WddzgkpHXVlxwBUERFh6AnJ8FO3QRg9Z0RtHfDSjJ2b0pHPFV8rLMnXtJXCcr6ORoS8GJEGtbi64DV3wz2aBtv2GXQ2evgOP0SCzWWqhlbu8leHl6Tx6ro3OQyfsHhnBhqLL0/s1600/Going_the_wrong_way_by_osbjef_2.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5569090865573059026" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1X9DXw8WddzgkpHXVlxwBUERFh6AnJ8FO3QRg9Z0RtHfDSjJ2b0pHPFV8rLMnXtJXCcr6ORoS8GJEGtbi64DV3wz2aBtv2GXQ2evgOP0SCzWWqhlbu8leHl6Tx6ro3OQyfsHhnBhqLL0/s400/Going_the_wrong_way_by_osbjef_2.jpg" /></a><br /><div><br />- Χάλια σε βλέπω σήμερα.<br />- Είμαι…<br />- Θέλεις να μου πεις γιατί;<br />- Όχι.<br />- Πες μου. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.<br />- Δε σε πληρώνω γι αυτό.<br />- <strong>Δε με πληρώνεις καν!<br /></strong>- Whatever. Σ’ έχω χεσμένο κι εσένα και όλους…<br />- Πω, πω! Από πότε είχες να κάνεις κακά σου;<br />- Βρίσκεις πως αυτό το πράγμα που το ονομάζεις χιούμορ βοηθάει;<br />- Το χιούμορ ΠΑΝΤΑ βοηθάει.<br />- Των άλλων, όχι το δικό σου.<br />- Γιατί; Το δικό μου τι έχει; Γρίπη;<br />- Παράτα με, έχω δουλειά.<br />- Τι δουλειά; <strong>Με λεφτά;<br /></strong>- Πας καλά μωρέ; Υπάρχουν τέτοιες δουλειές;<br />- Τότε;<br />- <strong>Προετοιμάζω την Επανάσταση…<br /></strong>- … …<br />- Τι κοιτάς έτσι ρε ντενεκέ;<br />- <strong>Εσύ </strong>προετοιμάζεις την Επανάσταση;<br />- Ναι ρε! Εγώ! Γιατί; Λίγος σου πέφτω;<br />- Εμένα ναι, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα…<br />- Άντε πνίξου.<br />- Και… εεε… χμ… θα βγεις στους δρόμους και τέτοια;<br />- Δε ξέρω ακόμα. Γράφω τη διακήρυξη προς το παρόν. Γιατί;<br />- Γιατί κάνει κρύο έξω.<br />- Ε, και;<br />- Να, να φόραγες κανα κασκόλ, μη τρέχουμε πάλι στους γιατροί.<br />- <strong>Πας καλά;;;<br /></strong>- Τι;<br />- Παιδί μου εδώ μιλάμε για <strong>ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!<br /></strong>- Yeah, right…<br />- <strong>Θα χυθεί αίμα λέμε! Θα έχουμε θύματα, θα…<br /></strong>- Yeah, yeah, yeah…<br />- <strong>Θα καταλυθεί το κράτος και οι νόμοι! Θα γίνει εξέγερση!<br /></strong>- Πολύ τηλεόραση βλέπεις.<br />- Μπαρδόν;<br />- Αυτά γίνονται στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στην αραπιά, πώς να στο πω;<br />- Στην ποιά;;;<br />- Στην αραπιά που λέγαν κι οι παλιοί.<br />- Α, ωραία, είσαι <strong>ΚΑΙ</strong> ρατσιστής!<br />- Τι λες ρε επαναστάτη του καναπέ; Σχήμα λόγου ήταν.<br />- <strong>Εγώ επαναστάτης του καναπέ;<br /></strong>- Αφού στο ένα χέρι έχεις το ποντίκι και στο άλλο το τηλεκοντρόλ.<br />- Ωχ! Τηλεκοντρόλ είναι αυτό; Πως βρέθηκε εδώ;<br />- Έπινε καφέ στην καφετέρια, και βαρέθηκε μόνο του και ήρθε.<br />- <strong>Fuck!<br /></strong>- Και μετά φωνάζεις κι από πάνω… Επανάσταση my ass!<br />- Εεε…<br />- Ναι, ναι, ξέρω… Οι προθέσεις σου, κλπ. κλπ. ο κόσμος που υποφέρει, κλπ. κλπ. σταυρωμένα χέρια, κλπ. κλπ. μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι… ξέρω σου λέω, μας τα ‘χεις ξαναπεί.<br />- … …<br />- Κοίτα, σου έχω φτιάξει τσαγάκι ζεστό μέσα. Να πάω να στο φέρω;<br />- Κι η Επανάσταση;<br />- Θα περιμένει λίγο μωρό μου, δε φεύγει, συναντιέστε αύριο άμα είναι που θα κάνει και ζέστη έξω.<br />- Είναι με γιασεμί;<br />- Ποιος; Η επανάσταση;;;<br />- Ποια επανάσταση μωρέ; <strong>Το τσάι!<br /></strong>- Ναι, με γιασεμί, ότι θέλεις εσύ.<br />- Καλά. Φέρε μια κούπα.<br />- ΟΚ. Κοίτα να χαλαρώσεις μόνο, ε;<br />- Μμμ…<br />- Δες και κανένα Top Chef στην τηλεόραση. Καλό θα σου κάνει.<br />- Ε… να σου πω…<br />- Τι;<br />- Έχεις και τίποτα μπισκοτάκια πρόχειρα; Πείνασα.<br />- Ναι. Επαναστάτη μου εσύ! Σου φέρνω.<br />- Κι ένα τσιγάρο, ε; <strong>Και το τασάκι!<br /></strong>- <span style="color:#666666;">…(άμα σου λέω εγώ επανάσταση my ass…)</span> Έρχομαι. Στα φέρνω.<br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-11761646357841523762011-01-30T00:27:00.004+02:002011-01-30T00:37:31.059+02:00Λυσσομανούσε<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZahQmInoi_EVi_mD1gKYGl-xYh1CCA8PS74uhAvuoQlboYFbJRkS4DaLp2HQhOj6wT9Apk3eR42sOq1Vv_H-JYBlqu2yILkRDs9NX4TnXM1rbizidhLwmNTwTx1EEpLn7A3z-3-2VMQw/s1600/0358108001248856068_itou-kouichi.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 254px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5567740622117337234" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZahQmInoi_EVi_mD1gKYGl-xYh1CCA8PS74uhAvuoQlboYFbJRkS4DaLp2HQhOj6wT9Apk3eR42sOq1Vv_H-JYBlqu2yILkRDs9NX4TnXM1rbizidhLwmNTwTx1EEpLn7A3z-3-2VMQw/s400/0358108001248856068_itou-kouichi.jpg" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNGB4aZXpaui3z4kGl8igeJSPvdER1W7VcqUVeuGuke_kDE6h7XSssxst8RQF5YmmkYDrLbsnV0LWLD9UjUNZW5vot9BvH2gC_1tphSoFW2lOdpyDoE5OAksQeZeIlUTA4PR0tW6_Q-H8/s1600/0358108001248856068_itou-kouichi.jpg"></a><br /><div>Δεν ήταν ούτε άγριος αέρας ούτε καταστροφική καταιγίδα ούτε τίποτα απ’ όσα περιγράφουν τα καλογραμμένα βιβλία. Δεν ήταν ούτε έξω από την πόρτα του, αλλά ούτε και μέσα. Τα τζάμια όλα σφαλιστά και η πόρτα κλειδωμένη τρεις φορές.Κάπου στο χώρο μια τηλεόραση ξερνούσε ειδήσεις.<br /><br />Επτά και τέταρτο το απόγευμα. Πίσσα το σκοτάδι έξω.<br /><br />38 χρονών. Ψηλός, γεροδεμένος.<br />Στην πολυθρόνα, με πλάτη στην τηλεόραση, με τσιγάρο στο αριστερό χέρι αναμμένο πριν πέντε λεπτά και ξεχασμένο εκεί, με τη στάχτη του να υποκύπτει νωχελικά στο νόμο της βαρύτητας και να σχηματίζει μια καμπύλη που ερωτοτροπούσε με το πάτωμα, με όλα του τα ρούχα, με χάλια διάθεση, με το περίστροφό του στο δεξί.<br /><br />Λυσσομανούσε.<br /><br />Στο δίπλα διαμέρισμα ακούγονταν βρισιές και χτυπήματα στον τοίχο, από πάνω νευρικά βήματα από γόβες που γδέρναν το βασανισμένο ξύλο. Απέναντι, το φως του στύλου τρεμόπαιζε, κάνοντας τα φύλλα της ακακίας να ζωγραφίζουν τρομακτικές σκιές στους τοίχους του σαλονιού του, η στάχτη έπεσε επιτέλους, άφησε και το τσιγάρο να κυλήσει, ήπιε μια γερή γουλιά, τα μάτια του καρφωμένα στην πόρτα. Εκείνη ασάλευτη. Σιωπηλή. Ξύλινη.<br /><br />Λυσσομανούσε.<br /><br />Μέσα. Βαθιά στο κεφάλι του, στις διασταυρώσεις των νευρώνων, το αίμα κυκλοφορούσε γρήγορα και καυτό σχηματίζοντας ποτάμια κόκκινης λάβας που πλημμύριζαν τα μάτια του, κόκκινα καυτά μάτια, σχηματισμένα με τα χρόνια, καλοσχεδιασμένα, αποφασιστικά, γεμάτα ένταση και διαπεραστικά, κόκκινα καυτά μάτια, μ’ ένα μόνο σπίρτο θα έπαιρναν φωτιά και θα έκαιγαν το σύμπαν.<br /><br />Κρακ.<br /><br />Κι αμέσως μετά άλλο ένα. Κρακ.<br /><br />Σήκωσε αστραπιαία το περίστροφο κι άδειασε το περιεχόμενο του στην πόρτα. Ο χώρος γέμισε με τη ερεθιστική μυρωδιά της πυρίτιδας, το σαλόνι σκοτείνιασε κι άλλο, η ματιά του το ίδιο. Η σκέψη δεν άργησε ν’ ακολουθήσει και σηκώθηκε βιαστικά κι αποφασιστικά προς την πόρτα αφήνοντας ακάλυπτη την πλάτη του. Το παράθυρο από πίσω του έσπασε σε χίλια κομμάτια κι ένα γεροδεμένο εκπαιδευμένο χέρι έστειλε αστραπιαία ένα στιλέτο να φωλιάσει στην ραχοκοκαλιά του, σπάζοντας εύκολα κάθε αντίσταση από ρούχα, σάρκα και κόκκαλα.<br /><br />Λυσσομανούσε ακόμα μέσα στο θολό μυαλό του και δεν κατάφερε ποτέ να ξεχωρίσει ποιος καταραμένος δαίμονας σκαρφάλωσε τόσο αθόρυβα και τον αιφνιδίασε, μέχρι που σωριάστηκε βαρύς και υγρός στο δάπεδο.<br /><br />Τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να εξαφανιστεί για πάντα το σκοτάδι από το βλέμμα του δεν στάθηκαν αρκετά για να δεχτεί πως περίμενε χρόνια τώρα σε λάθος σημείο.<br /><br /><br /><br /><br /><em><span style="font-size:85%;color:#666666;">Αφιερωμένο στο </span></em><a href="http://tsalapetinos.blogspot.com/"><em><span style="font-size:85%;">άτιμο πτηνό</span></em></a><em><span style="font-size:85%;color:#666666;"> και το ποστ του, που κατάφερε να με επανασυνδέσει...<br /></span></em><span style="color:#000000;">.</span></div></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-55107536078308091902010-12-17T22:48:00.004+02:002010-12-17T23:02:12.589+02:00Γεμάτα...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJIVrH9NSUFK33VQRI-bRsT_TJrXaqqPu2oNTClYGnLtbKXMdQ2dh3C8-BzSIW6OiPw027OR2y9yKdJvCgzEVutufAkXWMu7B2zkXP6VMaj0UqBFU8xup6fbDr0kQRhb3ftatRJ5dNckQ/s1600/Life__s_a_journey_by_vonStrago.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 275px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5551756510395601906" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJIVrH9NSUFK33VQRI-bRsT_TJrXaqqPu2oNTClYGnLtbKXMdQ2dh3C8-BzSIW6OiPw027OR2y9yKdJvCgzEVutufAkXWMu7B2zkXP6VMaj0UqBFU8xup6fbDr0kQRhb3ftatRJ5dNckQ/s400/Life__s_a_journey_by_vonStrago.jpg" /></a><br /><div><br /></div><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><span style="color:#3366ff;"><strong><span style="font-size:130%;">25 πράγματα που πρόλαβα<br /></span></strong>να κάνω μέχρι σήμερα στη ζωή μου:<br /></span></p><ol style="MARGIN-TOP: 0mm" type="1"><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να ταξιδέψω πολύ.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να πω τη γνώμη μου όποτε ήθελα χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να γράψω τουλάχιστον ένα ποίημα.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να γράψω τουλάχιστον ένα τραγούδι.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να ζωγραφίσω τουλάχιστον έναν πίνακα.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να πω σε μια γυναίκα “σ’ αγαπάω” ουρλιάζοντας στη μέση της Κηφισίας.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να πω στη γυναίκα μου “σ’ αγαπάω” με όλους τους σιωπηλούς τρόπους του κόσμου (και μερικούς ηχηρούς…)</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να παντρευτώ.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να κάνω ένα πραγματικά υπέροχο παιδί.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να κλάψω από ευγνωμοσύνη γι αυτό.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να κλάψω από ανησυχία γι αυτό.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να λαχταρίσω για τη ζωή πολλών ανθρώπων γύρω μου.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να ανακουφιστώ που πάντα στο τέλος ήταν ζωντανοί.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να κυλιστώ για ώρες σ’ ένα γρασίδι αμέριμνος.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να περπατήσω για ώρες σε μια αμμουδιά μόνος μου, πλήρης.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να χτυπηθώ και να βραχνιάσω σε μια κερκίδα γηπέδου.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να δω ζωντανά τους περισσότερους θρύλους της μουσικής που μου αρέσει.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να στηριχτώ σ’ έναν φίλο μου και να μην πέσω.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να στηρίξω έναν φίλο μου και να μην πέσει.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να ράψω ένα κοστούμι ακριβώς στα μέτρα μου.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να μάθω να σιδερώνω τα πουκάμισά μου μόνος μου.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να φτιάξω την καλύτερη φασολάδα στα Βαλκάνια.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να φτιάξω μια ωραία διαφήμιση και να τη δω μετά από χρόνια, τυχαία σ’ ένα περιοδικό, και να χαζογελάω σα μικρό παιδί.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να κοιμηθώ γυμνός σε μια έρημη παραλία.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l1 level1 lfo2" class="MsoNormal">Να μείνω γυμνός χωρίς ντροπή, μπροστά σε ανθρώπους που έβλεπαν μόνο τα ρούχα μου μέχρι τώρα.<br /></li></ol><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><span style="color:#3366ff;"><strong><span style="font-size:130%;">5 πράγματα που δεν έκανα ποτέ<br /></span></strong>(<span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">and</span><span lang="EN-US"> </span><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">I</span>’<span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">m</span><span lang="EN-US"> </span><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">proud</span><span lang="EN-US"> </span><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">of</span><span lang="EN-US"> </span><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">it</span>):<br /></span></p><ol style="MARGIN-TOP: 0mm" type="1"><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l3 level1 lfo3" class="MsoNormal">Δεν αδίκησα ενσυνείδητα ποτέ και κανέναν, με όποιο κόστος κι αν είχε αυτό.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l3 level1 lfo3" class="MsoNormal">Δεν σκότωσα ποτέ κανένα ζωντανό πλάσμα. Και τα μυρμήγκια έχουν δικαιώματα.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l3 level1 lfo3" class="MsoNormal">Δε στέρησα σε κανέναν μια μικρή ή μεγάλη χαρά, όποτε είχα την ευκαιρία να την προσφέρω.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l3 level1 lfo3" class="MsoNormal">Δεν κώλωσα να πω “ναι” ή “όχι” εκεί που όλοι οι άλλοι θα έκαναν το αντίθετο.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l3 level1 lfo3" class="MsoNormal">Δε δάγκωσα ποτέ το χέρι που με τάιζε. Σε όποιον κι ανήκε.</li></ol><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l3 level1 lfo3" class="MsoNormal"></p><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></p><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><span style="color:#3366ff;"><strong><span style="font-size:130%;">10 πράγματα που σκοπεύω να κάνω πριν πεθάνω<br /></span></strong>(γύρω στα 125 μου…):</span></p><ol style="MARGIN-TOP: 0mm" type="1"><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να πάω ένα ταξίδι 3 μηνών.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να οδηγήσω με 250χλμ./ώρα τη μηχανή μου σε μια καλοστρωμένη πίστα.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να φάω όση σοκολάτα υπάρχει σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων από το σπίτι μου.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να πω “σ’ αγαπώ” σε όλους αυτούς που το χρειάζονται.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να πω “σ’ ευχαριστώ” σε όλους αυτούς που το χρειάζομαι.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να μάθω στο παιδί μου τι σημαίνει “αντίληψη” και να ελπίζω να το εκτιμήσει και να τη χρησιμοποιήσει σωστά.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να μάθω να κάνω τη γυναίκα μου να λαχταράει από χαρά σε όλες τις ηλικίες.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να μάθω να συγχωρώ ευκολότερα.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να μάθω μουσική.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo4" class="MsoNormal">Να μάθω να πετάω.</li></ol><div></div><div><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><span style="font-size:130%;color:#3366ff;"><strong>3 πράγματα που αισθάνομαι</strong></span></p><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><span style="font-size:130%;color:#3366ff;"><strong>κάθε δευτερόλεπτο που αναπνέω:</strong></span></p><ol style="MARGIN-TOP: 0mm" type="1"><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1" class="MsoNormal">Ευγνωμοσύνη για ό,τι μου έδωσαν οι γονείς μου.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1" class="MsoNormal">Μια απέραντη αγάπη για τη γυναίκα μου και μια απροσμέτρητη για την κόρη μου.</li><li style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt; mso-list: l0 level1 lfo1" class="MsoNormal"><strong>Μια ανατριχίλα για ό,τι μου ξεσηκώνει την καθημερινότητα<br />και με κάνει να αισθάνομαι ακόμα ζωντανός…</strong></li></ol></div><div></div><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><strong><span style="color:#ffffff;">43 πράγματα σε 43 χρόνια!<br /></span></strong>Δεν τα λες και λίγα.</p><div></div><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal">Άντε, να με χαίρεστε, και του χρόνου σπίτια μας!<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></p>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com39tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-79345800668035817562010-10-17T02:00:00.001+03:002010-10-17T02:02:14.870+03:00Τρύπες<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAgFUlqj1wdBItdYKpEEp1nURmGZaUbOtOgj6_RhYXZQ44thcRVZYTqGOZ1gUX00umsqHvlkqncJwo-M5tF2d37nrbZ2_CAHMsUyv1d6muufE_I_PGq4YTIqSmDFYHgdOmCB4mKR8fjsg/s1600/Abandoned_metro_tunnel_3_by_Ssaash.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5528783024149822178" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAgFUlqj1wdBItdYKpEEp1nURmGZaUbOtOgj6_RhYXZQ44thcRVZYTqGOZ1gUX00umsqHvlkqncJwo-M5tF2d37nrbZ2_CAHMsUyv1d6muufE_I_PGq4YTIqSmDFYHgdOmCB4mKR8fjsg/s400/Abandoned_metro_tunnel_3_by_Ssaash.jpg" /></a><br /><p style="MARGIN: 0mm 0mm 0pt" class="MsoNormal"><span ><br />Είμαι ο Λουίς Γκαρσία Φερνάντες. Προς το παρόν. Τρεις μέρες τώρα στην καραντίνα και τα μάτια μου δε λένε να συνηθίσουν το φως. Είμαι 42 χρονών και μοιάζω για 60. Αναπνέω<span style="mso-spacerun: yes"> </span>βρώμικο και υγρό αέρα και τα πνευμόνια μου γεμίζουν με γη. Όταν καπνίζω θα βήχω χώμα για όλη την υπόλοιπή μου ζωή. Μα δεν παραπονιέμαι. Μια ζωή βυθισμένος στα πιο απύθμενα σκοτάδια, συνήθισα πια.<br /><br />Στα νύχια μου έχω ακόμα τη σκουριά από το Κουρσκ, όταν πάλευα με τις τελευταίες μου ανάσες να ξύσω το βαρύ μέταλλο του υποβρυχίου και να βγω στην επιφάνεια. Πνίγηκα όπως ξέρετε μαζί με άλλα 117 παλληκάρια χωρίς να μάθουμε ποτέ γιατί. Μα δεν παραπονιέμαι. Συνήθισα.<br /><br />Μ’ έχουν αλυσοδέσει στην Αϊτή, μ’ έχουν πυροβολήσει χιλιάδες φορές στην Αγκόλα, όρμησαν στην καλύβα μου και έκαψαν την οικογένειά μου, πουλήσανε τα μάτια μου σε πλούσιους μισότυφλους αμερικάνους, με τον νωτιαίο μου μυελό κάνουν ακόμα πειράματα για νέα βιολογικά όπλα.<br /><br />Δεν παραπονιέμαι. Δεν έχει νόημα.<br /><br />Μόλις βγω από τούτη δω την καραντίνα θα ξεράσω όλη τη χολή του κόσμου. Ένα κίτρινο καυτό ποτάμι, που θα συναντήσει το άλλο το κόκκινο της Ουγγαρίας και θα εξατμιστούν μαζί, για να γίνουν η πιο όξινη βροχή που συγκεντρώθηκε ποτέ πάνω από τα κεφάλια τους. Και θα καθόμαστε εκεί για πάντα και θα περιμένουμε.<br /><br />Θα μετράμε τον τρόμο τους και τα καταφύγιά τους και θα γελάμε. Θα κάνουμε «μπου» και θα τρέχουν στις τρύπες τους, κι εμείς θα στρογγυλοκαθόμαστε στις κουνιστές τους πολυθρόνες και θα καταστρέφουμε τις τηλεοράσεις τους βάζοντας τες να παίζουν μόνο κουκλοθέατρο.<br /><br />Σας αφήνω τώρα. Δεν έχω άλλες δυνάμεις.<br /><br />Έχω κυλήσει μέσα σ’ ένα μαύρο πληκτρολόγιο. Το “<span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">K</span>” μού έχει μαγκώσει το δεξί πόδι και το “<span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">M</span>” με πιέζει ασφυκτικά στο στέρνο. Αν καταφέρω να φτάσω μέχρι το “<span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">space</span>” ίσως και να τα καταφέρω, αλλά είναι κι η θέση μου ανάποδα βλέπετε, κι αυτά τα σκατοκαλώδια έρπουν μες τ’ αυτιά μου, ψάχνοντας σαν ηλίθια σκουλήκια την είσοδο για το <span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US">Matrix</span>.<br /></span><span style="mso-ansi-language: EN-US" lang="EN-US"><br /></span><span >Αν πάρω αέρα ποτέ από ‘δω μέσα,<br />αν ξαναδώ το φως της μέρας,<br />κι αν έχει ακόμα το ίδιο χρώμα,<br />θα…<br /><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></span></p>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-73939242955091842742010-09-25T13:38:00.006+03:002010-09-25T13:47:57.414+03:005 Extra-Large λόγοι για να συνεχίσεις να καπνίζεις σαν φουγάρο!<strong><span style="color:#ff6600;">Προσοχή:</span></strong> <span style="color:#cccccc;">Ακολουθεί ποστ-κόλαφος!<br /></span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2BCjsc1D5F2kt8u_iB9ukHeYal-Wt2Q4_qa0_Slikav8GscQ79-cvY9ji7IjVoHQEMoSc39FIW4rCmEWzl3CPBCFd2kVfM_T8Q1oz2w6Wzqwf8b8b_5UfQSEA_jsJRllqc8EWpKMOgPA/s1600/0bb95a300c9847d6.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 266px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520800058185253826" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2BCjsc1D5F2kt8u_iB9ukHeYal-Wt2Q4_qa0_Slikav8GscQ79-cvY9ji7IjVoHQEMoSc39FIW4rCmEWzl3CPBCFd2kVfM_T8Q1oz2w6Wzqwf8b8b_5UfQSEA_jsJRllqc8EWpKMOgPA/s400/0bb95a300c9847d6.jpg" /></a><br /><br />Εν μέσω αντικαπνιστικού παραληρήματος, επικείμενου χειμώνα και καταιγίδας μειώσεων, στερήσεων και απαγορεύσεων, σου προτείνουμε πέντε καλούς λόγους για να συνεχίσεις ακάθεκτος το τσιγάρο. <strong>Ναι, σωστά διάβασες!</strong> Κάτι σαν πληρωμένες απαντήσεις (για τον εαυτό σου και τους άλλους) απέναντι στους ξενέρωτους αντικαπνιστές που ξεφύτρωσαν τώρα τελευταία, όχι από άποψη -καθ’ όλα σεβαστή- αλλά από φόβο για τα πρόστιμα. Σαν τα σπασικλάκια στο σχολείο που δεν ακολουθούσαν την τάξη στην κοπάνα για να μην πάρουν απουσία και τους μαλώσει ο δάσκαλος.<br />Αν καπνίζεις, αλλά δεν ξέρεις ακριβώς γιατί, βρες εδώ <strong>πέντε τρανταχτά άλλοθι</strong> για τον εαυτό σου και τους άλλους. Γιατί τους λόγους για να το κόψεις τους ξέρεις καλά και μόνος σου (κι είναι παραπάνω από πέντε)…<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;">1.</span> Γιατί δεν χωράς σε στερεότυπα<br /></span></strong>Πήρες απολυτήριο απ’ το Λύκειο. Πτυχίο απ’ το Πανεπιστήμιο. Απολυτήριο απ’ τον στρατό. Δεν χρωστάς στην εφορία (λέμε τώρα), ζητάς αποδείξεις κι από τους ψιλικατζήδες, ανακυκλώνεις τα κουτάκια της μπίρας, χρησιμοποιείς μέσα μαζικής μεταφοράς, πήρες υβριδικό αυτοκίνητο, δεν πετάς σκουπίδια στις παραλίες (κυρίως επειδή δεν πας πλέον), ούτε αποτσίγαρα στον δρόμο. Δεν θάβεις ποτέ τους συναδέλφους σου στο αφεντικό, δεν πίνεις όταν οδηγείς-δεν οδηγείς όταν πίνεις, δεν κάνεις σεξ χωρίς προφυλακτικό, δεν κλέβεις το παγκάρι της εκκλησίας, δεν διαδίδεις ψευδείς ειδήσεις για κολλητούς σου για να τους φας την γκόμενα. Ναι, <strong>είσαι ο Mr. Perfect.</strong> Με σάρκα, οστά και ένα πακέτο τσιγάρα στην κωλότσεπη. <strong>Πειράζει;<br /></strong><br /><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;">2.</span> Γιατί παραπέμπεις σε κακό παιδί!<br /></span></strong>Αν λέγαμε στους teddy-boys της δεκαετίας του εξήντα πως θα ‘ρθει μια μέρα που το να καπνίζεις ένα τσιγαράκι του Θεού, σε καθιστά αναρχοαυτόνομο στοιχείο που κινδυνεύει να συλληφθεί για ανάρμοστη συμπεριφορά, να εκδιωχτεί από τον χώρο, να πληρώσει πρόστιμα, μέχρι και να γίνει αιτία να μπει λουκέτο στην επιχείρηση που υποθάλπει και ανέχεται την εγκληματική αυτή συμπεριφορά, θα μας έφτυναν κατάμουτρα και θα κατέβαζαν τα παντελόνια τους, κουνώντας περιφρονητικά τους κώλους τους δημοσίως.Σήμερα, ακόμα κι ο τελευταίος μπούλης μπορεί να λουστράρει την εικόνα του, κρατώντας και μόνο ένα πακέτο με τσιγάρα. Και είναι γνωστό, πως στις γυναίκες για κάποιο ακατανόητο λόγο αρέσουν τα “κακά παιδιά” οπότε αυξάνεις τις πιθανότητες να βάλεις τρίποντο. Ειδικά στην κατηγορία: “δεν-υπάρχουν-πια-αληθινοί-άντρες-σου-λέω”.<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;">3.</span> Γιατί είναι η τελευταία απόλαυση που σου απομένει!<br /></span></strong>Πρώτα έκοψες τα ακριβά εστιατόρια και τα ακριβά κρασιά. Μετά μείωσες τα ποτά που πίνεις κάθε βράδυ και σταδιακά και τις εξόδους. Στη συνέχεια, έκοψες τον καφέ από τα Starbucks και το καλό ντελιβεράδικο κάθε μέρα στο γραφείο και τρως κάτι φοιτητικά τελειωμένα σουβλάκια. Όσο για καινούργια ρούχα και gadgets, άσε καλύτερα. Αφήνεις τους άλλους να πάρουν το καινούργιο i-Pad, ενώ εσύ το χαζεύεις στη βιτρίνα του Multirama και σου τρέχουν τα σάλια σαν να βλέπεις μπακλαβά. <strong>Πόσες θυσίες πια;<br /></strong>Αν ένα πακέτο κοστίζει για παράδειγμα 3,40 €, κάθε τσιγάρο σου κοστίζει 0,17 € ανά μέσο όρο. Μην το σκέφτεσαι. Δεν θα βρεις πουθενά στον πλανήτη άλλη αντίστοιχη απόλαυση με 0,17 € όσο κι αν το ψάχνεις. Είναι το τελευταίο προπύργιο απόλαυσης που σου έχει απομείνει και θα το περιφρουρήσεις. <strong>Μέχρι θανάτου!<br /></strong><br /><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff6600;">4.</span> Γιατί σου αρέσει το τσιγάρο</strong> (έτσι απλά)<strong> !<br /></strong></span>Το τσιγάρο είναι γεύση. Και η γεύση είναι μια πρωταρχική αίσθηση που δημιουργεί μνήμη και ανάμνηση. Κι εσύ δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς τη γεύση του ψωμιού, της σοκολάτας, της μαρμελάδας, της πρώτης σου αγάπης και… της αγαπημένης σου μάρκας τσιγάρων. Δεν είναι τυχαίο που επιλέγεις ένα συγκεκριμένο χαρμάνι , ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην αγορά και απολαμβάνεις κάθε τσιγάρο σαν να ’ταν το πρώτο ή το τελευταίο σου.Εξάλλου, υπάρχουν δεκάδες πράγματα που κάνουν κακό στον οργανισμό μας, κι όμως κανένας δεν απαγόρευσε την πώλησή τους στα περίπτερα ή ακόμα και την κατανάλωσή τους από μικρά παιδιά: Επεξεργασμένες τροφές, συνθετικά σκευάσματα, κορεσμένα λίπη, μεταλλαγμένα τρόφιμα και η ύπουλη ζάχαρη που κρύβεται παντού. Δεν ξέρουμε πως μας χαλάνε; Φυσικά. Κι όμως συνεχίζουμε να τα απολαμβάνουμε επειδή, απλά, μας αρέσει.<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;">5.</span> Γιατί είσαι “Larger than Life”!<br /></span></strong>Μπορείς να φανταστείς τον Ζορμπά, τον James Bond, τον Elvis Presley, τον Jim Morrison ή ακόμα και τον Einstein ή τον Πουαρώ άκαπνους; <strong>Με τίποτα!</strong> Ένας ζωντανός θρύλος κατοικεί πάντα στο μυαλό μας, τυλιγμένος σε ένα ασπρόμαυρο και αρωματικό σύννεφο καπνού. Η γοητεία του ξεπηδάει μέσα απ’ το μισόκλειστο μάτι όταν φυσάει ηδονικά τον καπνό, το τίναγμα της στάχτης, τον τρόπο που ρουφάει την νικοτίνη, τον τρόπο που σβήνει το τσιγάρο…<br /><br /><strong>Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο να χωράς εσύ στη ζωή<br />αλλά να σε χωράει κι εκείνη.<br />Και να σου χαρίζεται με τους όρους τους δικούς σου.<br /></strong><br /><br /><span style="font-size:85%;color:#666666;"><span style="color:#333333;">(μίνι-διασκευή από</span> </span><a href="http://24wro.blogspot.com/2010/09/5_4677.html"><span style="font-size:85%;">εδώ</span></a><span style="font-size:85%;"><span style="color:#333333;">)</span><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></span>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-84948218531934752782010-09-15T16:16:00.002+03:002010-09-15T16:29:53.715+03:00Bohemian Rhapsody RevisedΉθελα να εκφράσω την άποψή μου για τα τεκταινόμενα, αλλά μου βγήκε 12 σελίδες, κι επειδή θα χάναμε όλη την πελατεία είπα να βάλω μόνο το παρακάτω βίδεο, που αντικατοπτρίζει τη ψυχοσύνθεσή μου απόλυτα και πολύ θα ήθελα να το είχα γυρίσει εγώ:<br /><br /><object width="440" height="272"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tgbNymZ7vqY?fs=1&hl=en_US&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/tgbNymZ7vqY?fs=1&hl=en_US&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="440" height="272"></embed></object><br /><br />Εξαιρετικά αφιερωμένο στον <a href="http://islandlayer.wordpress.com/"><strong>φίλο</strong></a>* μου.<br /><span style="font-size:85%;color:#666666;">*(στο βίδεο υποδύεται τον ντράμερ!)<br /></span><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-36442250413149786102010-09-07T01:30:00.005+03:002010-09-07T01:38:52.172+03:00Νύσταζα...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihLHPRswnUKUI648DzBdxJlEkIjQYRQ-IRP3ZIBu_9IleyT0_GcLjhcatrrLyP0WxGvMY5vkNJ9zwuryPDSUkGq2ick1w8GC5M3OLeHA-wcX0xYcEaMKjPilUC3DvlJAR_P2h5bL_b41I/s1600/Alan-Wake-Switch2.jpg"><img style="WIDTH: 332px; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513933446471877762" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihLHPRswnUKUI648DzBdxJlEkIjQYRQ-IRP3ZIBu_9IleyT0_GcLjhcatrrLyP0WxGvMY5vkNJ9zwuryPDSUkGq2ick1w8GC5M3OLeHA-wcX0xYcEaMKjPilUC3DvlJAR_P2h5bL_b41I/s400/Alan-Wake-Switch2.jpg" /></a><br /><div>...οπότε έσβησα γρήγορα-γρήγορα τη γυναίκα μου,<br />κι είπα τρυφερά "καληνύχτα" στον αγαπημένο μου διακόπτη.<br /><br /><span style="color:#3366ff;">(zzz zzz... ... ...)</span><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-46845942222910342632010-09-03T15:45:00.003+03:002010-09-03T15:53:37.032+03:00Re-engineering...<span >Οπότε, μην αντέχοντας άλλο να εκσφενδονίζω τα θρύψαλα που είχαν απομείνει εκεί που κάποτε κατοικούσε ο εγκέφαλός μου, κι αυτά να κάνουν “πονγκ-πονγκ” στους μουντούς γκρι τοίχους και να σκορπίζονται σε χίλιες κατευθύνσεις, πήρα τη θαρραλέα απόφαση να γίνω αστροναύτης.<br /><br />Το μετάνιωσα γρήγορα. Τα σεμινάρια στην NASA είχαν κόστος ανά ημέρα όσο και τα πέντε σπίτια μου μαζί. <strong>“Δεν πειράζει, θα γίνω Spiderman!”</strong> ελίχθηκα γρήγορα και έξυπνα. Έτσι κι αλλιώς ο Άκης πάντα μου έλεγε όταν ήμασταν δεκαπέντε χρονών πως: “no matter what <span style="color:#666666;">(ήταν η προσφιλής του έκφραση από τότε που πήρε το Lower)</span> είναι το καλύτερο επάγγελμα του κόσμου” και τώρα που εκείνος έχει πεθάνει, ποιος άλλος έμεινε για να σώσει τον κόσμο;<br /><br />Κατάπια αστραπιαία ένα από αυτά τα πράσινα χάπια που είναι ειδικά για τέτοιες περιστάσεις, έκανα “τα-νταχ!” <span style="color:#666666;">(αν και ήμουν σίγουρος πως αυτό είναι από αλλού)</span>, και σκαρφάλωσα με τα τέσσερα στον δεξί τοίχο του δωματίου. Αυτοσυγκεντρώθηκα.<br /><br /><span style="color:#666666;">(αυτό ήταν εκνευριστικά δύσκολο για έναν τύπο με το δικό μου μυαλό, αλλά απ’ την άλλη τα πράσινα χαπάκια κάνουν θαύματα…)<br /></span><br />Είχα προγραμματίσει τον υπολογιστή να παίξει με καθυστέρηση δύο λεπτών ένα φοβερό mp3 που είχα κατεβάσει από το soundtrack μιας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ, και μόλις το πομπώδες κρεσέντο κορυφωνόταν τίναξα το κορμί μου στον απέναντι τοίχο τον οποίο διέλυσα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, κι ετοιμάστηκα να ξεχυθώ για να πολεμήσω το κακό σε κάθε του μορφή και να γίνω ένας σύγχρονος ήρωας.<br /><br />Βέβαια μόλις καταλάγιασε ο κουρνιαχτός και τα εξωτικά φύλλα που είχαν σκορπιστεί ολούθε μετατράπηκαν σε ένα άγριο πράσινο χαλί, μπόρεσα να πάρω χωρίς περιθώριο αμφιβολίας μια άγρια πρόγευση από τον νέο μου ρόλο, οπότε και έκανα μια μεγαλειώδη στροφή 180 μοιρών, άρπαξα το Popular Medicine από το τραπεζάκι, και πήγα γρήγορα γρήγορα να κάνω κακά μου.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwzoedzGma8NMBh-OIYnLc282lfsEkxU0erAXq8tcvhvAfs6FYuw4osovAz5I8flxkmD0HzuM3poECLN9YASFoU8etbhC76ZkJnYEI_0Vc3t3ZQNgt7IYX2s1ACVBuStDOcwYXNdWHAdI/s1600/bigcity.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512668775124708674" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwzoedzGma8NMBh-OIYnLc282lfsEkxU0erAXq8tcvhvAfs6FYuw4osovAz5I8flxkmD0HzuM3poECLN9YASFoU8etbhC76ZkJnYEI_0Vc3t3ZQNgt7IYX2s1ACVBuStDOcwYXNdWHAdI/s400/bigcity.jpg" /></a><br /><br /><strong>Να τον σώσετε εσείς τον κόσμο!<br /></strong>Κι άμα δεν μπορείτε, να πάει να σωθεί μόνος του.<br />Εγώ θα βγω από ‘κει μέσα το 2018 να δω τι κάνατε.<br /><br /><strong><span style="color:#666666;">(πλοφ!)<br /></span></strong><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></span>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-81260907333345336352010-09-01T04:19:00.002+03:002010-09-01T04:23:47.024+03:00Baby Pool<div>Μας φέρανε μια παιδική φουσκωτή πισίνα για την κόρη μας και την βάλαμε στην αυλή να κάνει κανένα μπάνιο το παιδί.<br />Λέω να πάω να τη δηλώσω, τώρα με το νομοσχέδιο για τους ημιυπαίθριους, <strong>μπας και μας περάσουνε για προνομιούχους και έχουμε χειρότερα πιο μετά...<br /></strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcI2qhqdq1eskUmXEm5q49Vs9gZuMjdh8oMvac_sJ_8Tv0EbPwdKS4jUT49KRnFm-jN6v9j4z3uRw2oFRfW2Rvc_rIDddT-OwG9waGilizGlu2Iafg-sH4PpmMEzD-wtxBqxBYZJqj6bo/s1600/080_1.jpg"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511749201420127058" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcI2qhqdq1eskUmXEm5q49Vs9gZuMjdh8oMvac_sJ_8Tv0EbPwdKS4jUT49KRnFm-jN6v9j4z3uRw2oFRfW2Rvc_rIDddT-OwG9waGilizGlu2Iafg-sH4PpmMEzD-wtxBqxBYZJqj6bo/s400/080_1.jpg" /></a><br /><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ffffff;">Μαλακία,ε;<br /></span></strong><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com39tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-74830374627119245012010-08-29T18:24:00.004+03:002010-08-29T18:31:52.267+03:00Εκκολαπτήριο<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4bh9ov-vt55hPhy1qNzYV2Nb0AjHuWja-enWzgEAqGGCKNPx_nO0D4zb5MLZi54-Zw078-RBqlcgtwZvHB1LEU4hCaWULBHWl_PTInHS3ijA2EagyxLqs5IDiyT1veQL6EeH-DbxjNI4/s1600/Letters.jpg"><span style="font-family:verdana;"><img style="WIDTH: 400px; HEIGHT: 295px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510853614614750482" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4bh9ov-vt55hPhy1qNzYV2Nb0AjHuWja-enWzgEAqGGCKNPx_nO0D4zb5MLZi54-Zw078-RBqlcgtwZvHB1LEU4hCaWULBHWl_PTInHS3ijA2EagyxLqs5IDiyT1veQL6EeH-DbxjNI4/s400/Letters.jpg" /></span></a><span style="font-family:verdana;"><br /></span><span style="mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-: minor-bidi; mso-fareast-: minor-latinfont-family:'Calibri','sans-serif';" ><span style="font-family:verdana;">Και τότε μου ήρθε μια υπέροχη ιδέα.<br /><br />Ξεκόλλησα ένα-ένα όλα τα πλήκτρα από μπροστά μου, χωρίς να τα πληγώσω, τα ανακάτεψα στη χούφτα μου και έμεινα για λίγη ώρα εκεί να απολαμβάνω αυτό το παράδοξο κροτάλισμα του πλαστικού που σπαρταρούσε λες κι ένιωθε πως ψυχορραγεί.<br /><br />Έπειτα, με απαλές και προσεκτικές κινήσεις έβγαλα από πάνω τους όλα τα γράμματα και τους αριθμούς και τα σημεία στίξης, κι άφησα τα άψυχα πλαστικά κυβάκια σε μια γωνιά. Κράτησα το ευαίσθητο, μόλις χειρουργημένο, αλφάβητο για λίγο μέσα στα κλειστά μου χέρια, σαν για να το ζεστάνω και να το κρατήσω στη ζωή. Κατόπιν πήρα μια βαθιά ανάσα και φύσηξα ήρεμα όλον τον αέρα μέσα στη χούφτα μου.<br /><br />Εκείνα άρχισαν να σαλεύουν διστακτικά.<br /><br />Μόλις τελείωσα το τσιγάρο μου έσβησα όλα τα φώτα, άναψα μια λάμπα πετρελαίου και κατέβηκα στο υπόγειο κρατώντας τον πολύτιμο θησαυρό μου σφιχτά. Κατευθύνθηκα προς την κάβα.</span></span><span style="font-family:verdana;"><span style="mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-: minor-bidi; mso-fareast-: minor-latinfont-family:'Calibri','sans-serif';" lang="EN-US" ><br /><br /></span><span style="mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-: minor-bidi; mso-fareast-: minor-latinfont-family:'Calibri','sans-serif';" >Τα άφησα εκεί, δίπλα στο παλιά κρασιά και τις υπέργηρες αράχνες. Είμαι σίγουρος ότι θα ωριμάσουν όμορφα και θα μου χαρίσουν λέξεις μεθυστικές και προτάσεις χορταστικές. Θα ανακατευτούνε μόνα τους σ’ ένα ζωηρό αλλά σιωπηλό </span><span style="mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-: minor-bidi; mso-fareast-: minor-latinfont-family:'Calibri','sans-serif';" lang="EN-US" >scrabble</span></span><span style="mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-: minor-bidi; mso-fareast-: minor-latinfont-family:'Calibri','sans-serif';" ><span style="font-family:verdana;">, θα χοροπηδήσουν πάνω στα αβερνίκωτα ξύλα, θα κάνουν κούνια κρεμασμένα από τους υπέρβαρους ιστούς της οροφής και όταν έρθει η ώρα που θα τα χρειαστώ θα βρουν -πιστεύω- μόνα τους το δρόμο της επιστροφής.<br /><br />Μια φορά κάποιος μου είχε πει:<br />“Όποιος έχει δει να αδειάζουν όλα, σχεδόν γνωρίζει από τι γεμίζουν όλα.”<br /><br /><br /><br /><br /><span style="color:#000000;">.</span></span></span>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-39838015922691673712010-08-25T20:37:00.000+03:002010-08-25T20:37:09.103+03:00Damned words...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHmqEeOXE4lwp06D_b9XcGtW6KUgM7LmBicHvk_DiTha27jLicDG5HMc_lgaBj4-Vr3qvthd59fgsFh98ln6s9O1QaLma1v4Gsb5RzdAaYV83d0U-eAnkMwGCBdMxz2-tcqyrUpNcR7_M/s1600/Saturday_night_story__by_incredi_b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHmqEeOXE4lwp06D_b9XcGtW6KUgM7LmBicHvk_DiTha27jLicDG5HMc_lgaBj4-Vr3qvthd59fgsFh98ln6s9O1QaLma1v4Gsb5RzdAaYV83d0U-eAnkMwGCBdMxz2-tcqyrUpNcR7_M/s400/Saturday_night_story__by_incredi_b.jpg" width="440" /></a></div>Βέβαια, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, υπήρξα αισχρός συνομιλητής, καθώς έκανα προσπάθεια ακόμα και για να αναπνεύσω κάθε που προσπαθούσα να εκφέρω μια πρόταση, έπαιρνα αέρα ανάμεσα σε κάθε λέξη.<br />
<br />
Γιατί, ξέρεις, με το να μιλάμε, ρισκάρουμε πάντα το ενδεχόμενο μιας μικρής ασφυξίας. Το να μιλάς είναι σαν να μη σε ενδιαφέρει αν πεθάνεις: λέξεις και λέξεις που τις προφέρουμε βγάζοντας τον αέρα που μας τροφοδοτεί, σπαταλώντας, εξαντλώντας το χρυσάφι του οξυγόνου.<br />
<br />
<strong>Γι αυτό κι εγώ σωπαίνω τελευταία.<br />
Φοβάμαι μην πεθάνω από υπερβολική φλυαρία.</strong><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: black;">.</span>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-5475518084957364006.post-63346718107304899622010-08-21T12:45:00.002+03:002010-08-21T21:36:49.005+03:00Extraordinary ποστ με βυζιά!<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">Δεν γινόταν αλλιώς. Η πελατεία έχει εξαφανιστεί.<br />
Χαλεποί καιροί...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3SA51P5dsna9BkBlIlECI9si8ft3-Cv2XxJu7YVXlX20kjoIfjzFXEk8BrtvgHmx43XkshWXeYeJgXgHgf3msiIfethaCH3LRsgO1_QYQOKyg7Czn-A01J07fw4H1WfNH1u2bID_4CWA/s1600/ed7e7404b5c8f263b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3SA51P5dsna9BkBlIlECI9si8ft3-Cv2XxJu7YVXlX20kjoIfjzFXEk8BrtvgHmx43XkshWXeYeJgXgHgf3msiIfethaCH3LRsgO1_QYQOKyg7Czn-A01J07fw4H1WfNH1u2bID_4CWA/s400/ed7e7404b5c8f263b.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVGoeEecOLJYCS_8JWw-5_myNXXyQ0VcL6mZAcD4lW166uKsqSSJUVyJjFfJgQA872yfdqL4XSQYMW8HLs9QRzkufpnHwjd4DQ8A7lk0pAFGzy8uLsXKDmNodVeo9beJHgmvW70pdPEnM/s1600/8de3551bbcef5b45051f1c0f36e92ad9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVGoeEecOLJYCS_8JWw-5_myNXXyQ0VcL6mZAcD4lW166uKsqSSJUVyJjFfJgQA872yfdqL4XSQYMW8HLs9QRzkufpnHwjd4DQ8A7lk0pAFGzy8uLsXKDmNodVeo9beJHgmvW70pdPEnM/s400/8de3551bbcef5b45051f1c0f36e92ad9.jpg" width="320" /></a></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
Εξ'άλλου, εποχή εκπτώσεων είναι.<br />
Όλοι οι έμποροι κάνουμε ότι μπορούμε...<br />
<br />
<em><span style="font-size: xx-small;"><span style="color: #999999;">(φυσικά και θα δώσω ξερά τον ηθικό αυτουργό αυτού του ατοπήματος,<br />
που δεν είναι άλλος από τον </span><a href="http://ovlakas.blogspot.com/">αποτέτοιο</a><span style="color: #999999;">, και το σχόλιό του στο προηγούμενο ποστ)</span></span></em><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: black;">.</span></div>Spyhttp://www.blogger.com/profile/15306924642643123853noreply@blogger.com43