Στα πλαίσια της καλύτερης εξυπηρέτησης της πελατείας του παρόντος βλογ,
εγκαινιάσαμε μια νέα γραμμή επικοινωνίας και υποστήριξης,
μιας και: "the only thing we care about is customer satisfaction"!

Παρακαλούμε, όπως πατήσετε το κομβίον "PLAY" για να εξυπηρετηθείτε.



Παρακαλούνται όσοι πιστεύουν πως δεν ανήκουν σε καμία
από τις παραπάνω κατηγορίες:
α) να συνειδητοποιήσουν πως βρίσκονται σε λάθος βλογ.
β) να επισκεφθούν το ταχύτερο δυνατόν ψυχίατρο.
.


Μια φορά ζούληξα τον αφαλό μου και νομίζω πως άκουσα μια κόρνα. Νταλίκας.

Μια άλλη (φορά) εκεί που έπινα το φασκόμηλό μου, εκεί ακριβώς όμως, πριν καθόταν ένας άλλος. Φοβερή σύμπτωση.

Υπήρξε και μια εποχή που έψαχνα κάθε μέρα να βρω έναν σκούρο γκρι φάκελο στο γραμματοκιβώτιό μου. Ο γείτονας είχε συνέχεια τέτοιους. Του έσπασα λοιπόν το δικό του, αλλά το είχε αδειάσει ο άθλιος. Το ίδιο βράδυ ήρθε και μου κόλλησε στην πόρτα μια τσιχλόφουσκα, πάνω στο “ματάκι”, κι έτσι όταν την επόμενη ήρθαν να μου κατασχέσουν τα έπιπλα, εγώ νόμιζα ότι ήταν το γιγάντιο ροζ καλαμάρι και άνοιξα ο βλάκας. Τώρα κάθομαι στα πλακάκια και παγώνει ο κώλος μου.

Κάποτε επίσης -για πολύ καιρό- ντρεπόμουν τόσο, που μια μέρα φόρεσα ένα χαρτοκιβώτιο στο κεφάλι για να πάω μέχρι το φαρμακείο. Φυσικά κουτούλησα στην πρώτη κολώνα που βρέθηκε μπροστά μου και τελικά πήγα στο νοσοκομείο. Για επίσκεψη. Ήταν ένας θείος μου εκεί, που είχε πέτρα (στα δόντια) και είχε μπει για εγχείρηση. Πήγα να του κάνω παρέα. Με το χαρτοκιβώτιο. Δεν κατάλαβε μία απ’ όσα του έλεγα. Άφησα το χαρτοκιβώτιο κι έφυγα.

Σας έχω πει πως το αγαπημένο μου χρώμα είναι το βαθύ πορτοκαλί;
Πολύ βαθύ όμως. Σχεδόν άπατα.



.



Τις δάφνες των πιο αποφασιστικών ανθρώπων στον κόσμο τις πρόλαβαν
άλλοι πριν από μένα. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από δαύτους.
Από την άλλη, ποτέ μου δε σκόπευα να γεράσω χαζεύοντας τις ζυγαριές
των επιπτώσεων, σαν πένητας μπροστά από βιτρίνα αρτοποιείου.

Το να βαλτώνεις όμως στον ερεβώδη διάδρομο ανάμεσα σε ένα ηλιόλουστο “θέλω” κι ένα θλιβερό “μη!” -χωρίς οδηγίες για ασφαλή έξοδο-,
είναι μεγάλη μαλακία.

(
ή όχι;)



.



Ώρες ώρες ένιωθα πραγματικά ευλογημένος.

Κατάφερα να έχω μια καταπληκτική πορεία στη ζωή μου. Με την έννοια της καριέρας, των απολαβών και ότι άλλο αυτά τα δύο συνεπάγονται. Έφτιαξα από το μηδέν πολλά και ξεχωριστά πράγματα στην πιο δημιουργική μου ηλικία. 25 με 40. Κατάφερα να έχω απανωτές επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες, να φτιάξω ένα σπίτι και μια ζωή από το μηδέν. Οι γονείς μου ήταν πολύ φτωχοί, χωρίς ακίνητα, χωρίς αυτοκίνητα- κάτι σακαράκες θυμάμαι μια ζωή τον πατέρα μου να οδηγεί- μα με έμαθαν πώς να στέκομαι όρθιος. Κατάφερα πολλά για τα μέτρα μου. Και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μου χαρίστηκε.

Έμαθα να ζωγραφίζω να παίζω μουσική, ύστερα να γράφω, λόγια και μουσική, έμαθα τη γραφιστική, δεκάδες προγράμματα στους υπολογιστές, την τέχνη των πωλήσεων, την τέχνη της διοίκησης, ούτε που θυμάμαι πια τι έχω μάθει. Στο πεζοδρόμιο, στη ζωή μέσα, όχι στα θρανία. Μόνος μου. Κάθε στόχο που έβαζα τον κατακτούσα, φτύνοντας αίμα, χύνοντας ιδρώτα, ξενυχτώντας και κοπιάζοντας, ξοδεύοντας, κάνοντας λάθη, δουλεύοντας ασταμάτητα, ξεχνώντας πολλές φορές ακόμα και να ζω.

Κάποτε κατάφερα να έχω ένα σπίτι που δεν του έλειπε τίποτα. Κατάφερα να έχω ρούχα και παπούτσια άφθονα, αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα, υπολογιστή, laptop, κινητά... όλα όσα οι πρώιμες στερήσεις και η καταναλωτική μου μανία με έκαναν να θέλω να αποκτήσω. Βοήθησα όσο μπορούσα τους γονείς μου, την οικογένειά μου. Ήμουν αυτός που στα δύσκολα, όλοι ρωτούσαν τι έπρεπε να γίνει, ήμουν “αυτός που έκανε τα πράγματα να συμβαίνουν”.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Η ζωή καμιά φορά έχει διαφορετική άποψη.

Ο φόβος μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου με πολλούς τρόπους, πριν αρκετά χρόνια. Άρχισα να φοβάμαι, χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, πως θα έχανα κάποιο δικό μου πρόσωπο, από αρρώστια ή από ατύχημα. Δε συνέβη ποτέ μέχρι τώρα κάτι τέτοιο αλλά εγώ φοβόμουν. Άρχισα να φοβάμαι με το παραμικρό για την υγεία μου. Δεν πήγαινα ποτέ σε γιατρό για οτιδήποτε, μην τυχόν και η διάγνωση αφορούσε κάτι άλλο, ανίατο. Έβγαζα παρανυχίδα και νόμιζα πως είχα καρκίνο του δαχτύλου. Άρχισα να φοβάμαι για τη δουλειά μου, μην τη χάσω, μη χάσω το εισόδημά μου, μη χάσω όλα αυτά που αυτό μου προσέφερε. Φοβόμουν μη χάσω την κοπέλα μου, τους φίλους μου, το κινητό μου, τα κλειδιά μου, τα αρχεία μου από τον υπολογιστή, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου... ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!
Φοβόμουν που… φοβόμουν!

Αρρώστησα. Είχα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Σοβαρά συμπτώματα. Μου κοβόταν η ανάσα. Πνιγόμουν. Το στήθος μου βάραινε και πονούσε η καρδιά μου. Βράδια ολόκληρα. Δεν έτρωγα, κρύωνα και ίδρωνα ταυτόχρονα. Τα σωματικά μου υγρά ανεξαρτητοποιήθηκαν και αποφάσιζαν δικές τους πορείες. Οι κρίσεις πανικού έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Πήρα χάπια, πήρα άδεια, πήρα τον πούλο…

-------------------------------------------------------------------------------------------

Μια μέρα όλα άρχισαν να συμβαίνουν ανάποδα. Όλα.

Έχασα τη δουλειά μου. Αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου. Το πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις. Απέτυχα. Έμεινα από χρήματα, ενώ είχα φτιάξει και μια ωραιότατη συλλογή από δάνεια και πιστωτικές. Τότε τα δίνανε με το τσουβάλι. Κι εγώ χρωστούσα με το τσουβάλι. Έτρεξα για δουλειά, έψαξα, ζήτησα, απορίφθηκα, στενοχωρήθηκα, θύμωσα, απογοητεύτηκα, εγκατέλειψα, ξαναπροσπάθησα, παραιτήθηκα, βαρέθηκα, αηδίασα, αλλά... αλλά... δεν φοβήθηκα...!
Τι διάολο;


Τα κανάλια και οι ειδήμονες είχαν αρχίσει ήδη να προειδοποιούν για τη κρίση από το εξωτερικό και τις παρενέργειές της, αλλά ποιος έδινε σημασία;

Έκανα το βιογραφικό μου φέιγ-βολάν και το μοίρασα παντού. Τίποτα. Ζήτησα δανεικά από φίλους, γνωστούς, συγγενείς, αγνώστους, όλους. Κάποιοι με βοήθησαν. Όχι αυτοί που περίμενα. Άλλοι. Παράξενο.

Έκανα ένα παιδί. Έπρεπε να φάει, να πλυθεί, να ντυθεί, να πάει σε γιατρούς, να κάνει εμβόλια, να φάει, να ξαναφάει. Ζητιάνεψα δουλειές. Δέχτηκα να τις κάνω με το ένα τρίτο των χρημάτων απ’ ότι παλιότερα. Η γυναίκα μου φοβόταν, οι γονείς μου φοβόνταν, οι γονείς της φοβόνταν, όλοι φοβόνταν. Εγώ… εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να βρω λύσεις, να δώσω απαντήσεις και δεν είχα τίποτε από τα δύο πρόχειρο. Με κοίταζαν όλοι στα μάτια, ρουφάγανε εικασίες από το βλέμμα μου, υπέθεταν τις κινήσεις μου, μάντευαν τις σκέψεις μου και φοβόνταν.

Ύστερα άρχισαν τα τηλεφωνήματα από τις τράπεζες. Κάθε μέρα. Όλο και πιο πολλά. Οι απειλές εκτοξεύονταν ευθέως: “…ή αυτό ή θα κινηθούμε νομικά εναντίον σας!” Το “αυτό” δεν υπήρχε ως επιλογή. Άρα τι έμενε; Ένας ατέλειωτος νομικός μαραθώνιος που κανείς δεν ήξερε πού και πότε θα τελείωνε. Σύντομα, οι εισπρακτικές εταιρίες αντικατέστησαν τις τράπεζες, η κρίση είχε έρθει για τα καλά κι είχε στρογγυλοκαθίσει στην πλάτη της Ελλάδας, ή έτσι μας έλεγαν τουλάχιστον, οι εταιρίες μαζεύτηκαν, οι δουλειές μειώθηκαν δραματικά, οι εισπρακτικές στο ρόλο του ιεροεξεταστή έκαιγαν ανθρώπους στην πυρά ή τους απειλούσαν γι αυτό. Μας απειλούσαν. Η χαραμάδα της πόρτας γέμιζε από εξώδικα και διαταγές πληρωμής. Τα μάζευα βιαστικά για να μη γίνω ρεζίλι στους γείτονες… Τα δικαστήρια δεν άργησαν να έρθουν.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Νόμος.

Δεν έμεινα έτσι.
Επειδή πιστεύω στο παραπάνω ρηθέν, κι επειδή αποφάσισα ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να φοβάμαι κι όχι οι τζάμπα απειλές, έτρεξα, διάβασα, ενημερώθηκα, βρήκα μια δικηγόρο πιο μάγκα κι από τους μάγκες, έμαθα τα όπλα τους κι άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου. Χρησιμοποίησα όσα δικονομικά μέσα προσέφεραν οι νόμοι τους υπέρ μου, για να πάρω αναβολές, να κάνω ανακοπές, αναστολές, αναδιαρθρώσεις, ανασκολοπίσεις, ότι γινόταν. Τα κατάφερα και τα καταφέρνω ακόμα. Είναι πόλεμος αυτό. Ή αυτοί ή εγώ. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν σε παίρνει να πας φοβισμένος.

Κατάφερα να μετασχηματίζω σε δικό μου concept, κάθε αναποδιά που συνέβαινε. Προσποιούμαι ότι εγώ φρόντισα να γίνουν έτσι τα πράγματα και ψάχνω για το παρακάτω. Το βρίσκω, το στολίζω, το συμμαζεύω και το χρησιμοποιώ. Κι όταν τρώω σφαλιάρες από αναπάντεχα γεγονότα, τα βαφτίζω μέρος του concept, και προσπαθώ να τα εντάξω στη φαρέτρα μου. Δεν μου κόβεται η ανάσα πια: ο χαμένος δε φοβάται να χάσει και κάτι ακόμα. Έχω-λεφτά-ξοδεύω, δεν-έχω-λεφτά-δεν-ξοδεύω. Απλό αν το σκεφτείς. Και τι έγινε που μπήκαμε στον Τειρεσία; Δεν πέθανε κανείς από χρέη, ούτε στο δρόμο μείναμε. Ακόμα. Ψωμί να έχουμε να φάμε, γάλα για το παιδί επίσης. Να το ντύσουμε εκείνο. Για μένα χέστηκα. Κι ας έχω τρία χρόνια να αγοράσω πουκάμισο - και τα παλιά μια χαρά μου κάνουν.

Υπάρχουν ακόμα βράδια, που καθισμένος μπροστά στη σιωπή του υπολογιστή μου νιώθω το ταβάνι να πλησιάζει ασφυκτικά, μια τεράστια μπότα προσπαθεί να με πατήσει στο στήθος. Δικαστικοί κλητήρες και εισαγγελείς ουρλιάζουν στ’ αυτιά μου, οι τράπεζες ανοίγουν με λοστούς τα παράθυρά του σπιτιού, κι εισβάλλουν μέσα όλοι οι φόβοι του κόσμου μαζεμένοι, σα στρατός ανίκητος . Χάος επικρατεί στους νευρώνες μου. Ηλεκτροσόκ. 400Watt. Ξανά. Και ξανά. Και μετά πάλι ζωντανός. Όρθιος. Οριακά χαμογελαστός. Παίρνω μια τεράστια γόμα, σβήνω αυτό το κακοφτιαγμένο σκηνικό, ξαπλώνω δίπλα στη γυναίκα μου, την αγκαλιάζω, και ελπίζω πως την άλλη μέρα θα σηκωθώ και πάλι ολόκληρος, δυνατός, όρθιος.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Is this real or what?

Οι ειδήσεις ξερνάνε καθημερινά απειλές και τρόμο. Τα διεθνή μέσα μάς βομβαρδίζουν με εικόνες βιβλικών καταστροφών και αποδεκατισμένων ή (στην καλύτερη) ασφυκτικά καταπιεσμένων πληθυσμών. Αδρά πληρωμένοι ρήτορες εξιστορούν σενάρια βιβλικού χάους, όλα γύρω μας ουρλιάζουν: “Μην κουνηθείς, μην αντιδράσεις, ισχύει αυτό που θα σου πούμε εμείς και μόνο, μην έχεις απορίες, μην κάνεις ερωτήσεις, η τηλεόραση είναι εκεί ·για σένα, ο καναπές είναι ωραίο πράγμα, πάρε έναν καινούργιο με 28.000 άτοκες δόσεις, βολέψου εκεί, γίνε ένα με αυτόν, μη ξανασηκωθείς, άντε μπες και λίγο στο facebook να ξεδώσεις, τυχερέ, έβγαλε καινούργιο DVD η Τζούλια... Like, Like, Like…”

Οι Σάξονες το λένε καλύτερα:
Choose a life!



Η ανάρτηση αυτή έγινε στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο".
Δείτε περισσότερα εδώ:
http://grfear.blogspot.com/



.



- Χάλια σε βλέπω σήμερα.
- Είμαι…
- Θέλεις να μου πεις γιατί;
- Όχι.
- Πες μου. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.
- Δε σε πληρώνω γι αυτό.
- Δε με πληρώνεις καν!
- Whatever. Σ’ έχω χεσμένο κι εσένα και όλους…
- Πω, πω! Από πότε είχες να κάνεις κακά σου;
- Βρίσκεις πως αυτό το πράγμα που το ονομάζεις χιούμορ βοηθάει;
- Το χιούμορ ΠΑΝΤΑ βοηθάει.
- Των άλλων, όχι το δικό σου.
- Γιατί; Το δικό μου τι έχει; Γρίπη;
- Παράτα με, έχω δουλειά.
- Τι δουλειά; Με λεφτά;
- Πας καλά μωρέ; Υπάρχουν τέτοιες δουλειές;
- Τότε;
- Προετοιμάζω την Επανάσταση…
- … …
- Τι κοιτάς έτσι ρε ντενεκέ;
- Εσύ προετοιμάζεις την Επανάσταση;
- Ναι ρε! Εγώ! Γιατί; Λίγος σου πέφτω;
- Εμένα ναι, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα…
- Άντε πνίξου.
- Και… εεε… χμ… θα βγεις στους δρόμους και τέτοια;
- Δε ξέρω ακόμα. Γράφω τη διακήρυξη προς το παρόν. Γιατί;
- Γιατί κάνει κρύο έξω.
- Ε, και;
- Να, να φόραγες κανα κασκόλ, μη τρέχουμε πάλι στους γιατροί.
- Πας καλά;;;
- Τι;
- Παιδί μου εδώ μιλάμε για ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
- Yeah, right…
- Θα χυθεί αίμα λέμε! Θα έχουμε θύματα, θα…
- Yeah, yeah, yeah…
- Θα καταλυθεί το κράτος και οι νόμοι! Θα γίνει εξέγερση!
- Πολύ τηλεόραση βλέπεις.
- Μπαρδόν;
- Αυτά γίνονται στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στην αραπιά, πώς να στο πω;
- Στην ποιά;;;
- Στην αραπιά που λέγαν κι οι παλιοί.
- Α, ωραία, είσαι ΚΑΙ ρατσιστής!
- Τι λες ρε επαναστάτη του καναπέ; Σχήμα λόγου ήταν.
- Εγώ επαναστάτης του καναπέ;
- Αφού στο ένα χέρι έχεις το ποντίκι και στο άλλο το τηλεκοντρόλ.
- Ωχ! Τηλεκοντρόλ είναι αυτό; Πως βρέθηκε εδώ;
- Έπινε καφέ στην καφετέρια, και βαρέθηκε μόνο του και ήρθε.
- Fuck!
- Και μετά φωνάζεις κι από πάνω… Επανάσταση my ass!
- Εεε…
- Ναι, ναι, ξέρω… Οι προθέσεις σου, κλπ. κλπ. ο κόσμος που υποφέρει, κλπ. κλπ. σταυρωμένα χέρια, κλπ. κλπ. μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι… ξέρω σου λέω, μας τα ‘χεις ξαναπεί.
- … …
- Κοίτα, σου έχω φτιάξει τσαγάκι ζεστό μέσα. Να πάω να στο φέρω;
- Κι η Επανάσταση;
- Θα περιμένει λίγο μωρό μου, δε φεύγει, συναντιέστε αύριο άμα είναι που θα κάνει και ζέστη έξω.
- Είναι με γιασεμί;
- Ποιος; Η επανάσταση;;;
- Ποια επανάσταση μωρέ; Το τσάι!
- Ναι, με γιασεμί, ότι θέλεις εσύ.
- Καλά. Φέρε μια κούπα.
- ΟΚ. Κοίτα να χαλαρώσεις μόνο, ε;
- Μμμ…
- Δες και κανένα Top Chef στην τηλεόραση. Καλό θα σου κάνει.
- Ε… να σου πω…
- Τι;
- Έχεις και τίποτα μπισκοτάκια πρόχειρα; Πείνασα.
- Ναι. Επαναστάτη μου εσύ! Σου φέρνω.
- Κι ένα τσιγάρο, ε; Και το τασάκι!
- …(άμα σου λέω εγώ επανάσταση my ass…) Έρχομαι. Στα φέρνω.



.

My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy