(σημ. 1: Το παρακάτω κείμενο ΔΕΝ βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. ΕΙΝΑΙ αληθινά γεγονότα)
(σημ. 2: Αποτελεί δε, επεξήγηση του προηγούμενου ποστ…)



Ήταν Απρίλης.
Μέρα δε θυμάμαι. Αλλά Απρίλης ήταν σίγουρα γιατί θυμάμαι πως επιστρέφαμε από ένα αισχρό τετραήμερο από τη Λίμνη Ευβοίας. Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια τώρα, αλλά το θυμάμαι καθαρά. Σταματήσαμε σε μια παραλιακή ταβέρνα στη Νέα Αρτάκη να τσιμπήσουμε κάτι.

Με έπιασε κάπου ανάμεσα στο φαΐ και το γλυκό. Εκείνες τις στιγμές η μνήμη μου έπαθε μια ηλεκτροπληξία 8 εκατομμυρίων βολτ και θυμάμαι πλέον πολύ επιλεκτικά τα πράγματα. Το πρώτο που θυμάμαι καθαρά είναι αυτό το περίεργο πνίξιμο στο λαιμό μου. Σαν να είχα καταπιεί ένα τεράστιο πορτοκάλι. Αλλά δεν είχα. Καταπιεί. Ο φάρυγγάς μου έφραξε στιγμιαία και πετάχτηκα απότομα από την καρέκλα μου. Σχεδόν αμέσως, και αφού το πορτοκάλι εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, με έπιασε μια τρομερή δύσπνοια. Τρομερή. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Ναι.

Ένα αμόνι 750 κιλών είχε πέσει πάνω στο στήθος μου και δεν μ’ άφηνε να πάρω ανάσα. Οι αναπνοές μου έγιναν μικρές και κοφτές, σαν αποτυχημένο λαχάνιασμα. Όταν προσπάθησα να πάρω μια βαθιά αναπνοή δεν κατάφερα τίποτα, ούτε μέχρι τη μέση δεν έφτασε, και τότε ο τρόμος άρχισε να με περικυκλώνει με όλες του τις μορφές.
Οι παρέα μου ανησύχησε. Όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έχω (μάταια) και εγώ προσπαθούσα να τους εξηγήσω (επίσης μάταια). Λέξη δε μπορούσε να βγει από το στόμα μου. Πρέπει να τους κοίταζα με το πιο τρομαγμένο βλέμμα που αντίκρισαν ποτέ εφόσον οι μόνες λέξεις που καταλάβαινα πως έβγαιναν από τα χείλη τους ήταν: γιατρός, ασθενοφόρο, νοσοκομείο, σοκ, και κάτι βρισιές…

Σε δέκα περίπου λεπτά σχεδόν τα πάντα ήταν στη θέση τους. Το αμόνι έγινε ατμός, το πορτοκάλι ήταν σαν μην υπήρξε ποτέ και το μόνο πράγμα που έκοβε βόλτες τριγύρω ήταν αυτή η ανεπαίσθητη μυρωδιά του τρόμου, που μένει μαζί σου για πάντα, για να σου θυμίζει ότι τον παντρεύτηκες πλέον…

Οι επόμενες μέρες, ήταν περίπου διακοσμητικές για όλους τους άλλους. Φυσικά δεν είπα τίποτα στην οικογένειά μου για να μην τους τρομοκρατήσω. Έκανα σιωπηλά ένα τουρ σε όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας, και στους μισούς ιδιώτες παθολόγους, καρδιολόγους, πνευμονολόγους, πιστεύοντας ακράδαντα πως πεθαίνω σύντομα. Έμφραγμα, πνευμονική εμβολή, καρκίνος, AIDS, Έμπολα, τι σκατά; Ήμουν σίγουρος πως κάτι τέτοιο είχα. Αλλά, φευ! Καμία απολύτως εξέταση δεν έδειξε το παραμικρό. Οι φράσεις του τύπου “η καρδιά σας λειτουργεί απόλυτα φυσιολογικά, σαν μικρού παιδιού”, και “τα πνευμόνια σας είναι επιπέδου αθλητή” έγιναν τόσο συχνές στις γνωματεύσεις των γιατρών, που αποφάσισα πως όλοι τους είχαν πάρει πτυχίο σε νυχτερινό γυμνάσιο του Κιργιστάν. Άχρηστοι! Εγώ πέθαινα…

Όλως παραδόξως, μέρες, εβδομάδες και μήνες μετά, παρέμενα ακόμα ζωντανός. Τρόπος του λέγειν φυσικά, διότι το μυαλό μου δεν εννοούσε να ξεκολλήσει από αυτό που μου είχε συμβεί, και από όλες τις υπόνοιες που είχα για το τι ακριβώς έπαθα, και από…
Ουπς!
Το μυαλό μου;
… ... ...

Πρέπει να είχαν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε, όταν μια μέρα στη δουλειά, χωρίς καμία αφορμή, αιτία ή λογική εξήγηση, το τέρας ξαναήρθε. Απότομα, απειλητικά, ουρλιάζοντας και αφρίζοντας, άνοιξε την πόρτα με μια γροθιά και χώθηκε μέσα μου. Κύλησε στις φλέβες μου, πλημμύρισε τον εγκέφαλό μου, και κατέληξε σε μια υγρή, πηχτή μάζα, που έφραξε τα πνευμόνια, το λαιμό, το στόμα και τη μύτη μου. Πετάχτηκα (πάλι) από την καρέκλα μου -λες και αυτή είναι η πλέον ενδεδειγμένη θεραπεία για τον τρόμο- και μαζί μου παρέσυρα, βιβλία, περιοδικά, πληκτρολόγια, ποτήρια κι ένα διαχωριστικό γραφείου. Ο τρόμος μου έγνεφε από ένα σκοτεινό βάθος της ψυχής μου “γεια σου”, χαμογελώντας σαρκαστικά και ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ με τις προσωπικές μας αναμνήσεις από το περιστατικό στην Αρτάκη.

Μια ώρα περίπου αργότερα, ξεκινούσε ένα νέο τουρ σε γιατρούς, νοσοκομεία, κλπ. Ο τελευταίος -σοβαρός άνθρωπος- μου εξήγησε εξαιρετικά ψύχραιμα μπορώ να πω, πως ότι μου συνέβαινε ήταν συμπτώματα από διαταραχές άγχους. Και πως αν δεν μπορούσα μόνος μου να διαπιστώσω την αιτία τους ή την προέλευσή τους, καλό θα ήταν να επισκεφθώ ένα ψυχολόγ…
Άντε και γαμήσου” μουρμούρισα έξω από την πόρτα του, αφού του ακούμπησα τα ωραία μου ευρώ.

Ήταν όμως αναπόφευκτο. Χρειάστηκαν ακόμα πέντε έξι τέτοιες περιπτώσεις που ολοένα και πύκνωναν σε συχνότητα, μερικές συζητήσεις με ανθρώπους που είχαν βιώσει κάτι ανάλογο, η αδυναμία της ιατρικής επιστήμης να βρει οτιδήποτε επιλήψιμο που να προκαλεί αυτά τα συμπτώματα, και φυσικά ο γάμος μου με τον τρόμο που δεν μ’ άφηνε να ξεμυτίσω χαρούμενος από πουθενά, ώσπου με την πιο ξινισμένη και απαξιωτική φάτσα του κόσμου πέρασα την πόρτα μιας ψυχαναλύτριας που έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή. Αλλά όχι τον συγκάτοικο…

Οι λεπτομέρειες εδώ δεν παίζουν κανένα ρόλο.
Στα σχεδόν πέντε χρόνια που έκανα ψυχανάλυση, έμαθα πολλά, κατανόησα ακόμα περισσότερα, απέκτησα διαφορετικές γωνίες θέασης των γεγονότων, διαφορετικές αντιλήψεις για την αντιμετώπιση των καταστάσεων, ανακάλυψα νέες δυνάμεις μέσα μου, εγκατέλειψα πολλές φοβίες, έμαθα να καταλαβαίνω, έμαθα να κατανοώ πριν αποφασίσω…
Το μόνο που δεν μπόρεσα να αλλάξω ποτέ ως πρόσφατα, ήταν αυτή η αρρωστημένη συγκατοίκηση με τον νέο μου σύντροφο: τον τρόμο. Τον τρόμο όχι για κάτι συγκεκριμένο. Μάλλον με τον τρόμο του άγνωστου. Με τον τρόμο της πιθανότητας.
Όχι, όχι. Είχαμε δεσμευτεί. Κι εγώ τις δεσμεύσεις μου τις τιμώ!
… ... ...

Η χειρότερη ίσως μέρα της ζωής μου, ήταν πριν από τρία περίπου χρόνια, πρωί, καθημερινή, εγώ στο σπίτι σε ένα διάλλειμα από εντατική δουλειά πολλών ημερών.

Σας έχω πει πως ο εγκέφαλός μου είναι πιο έξυπνος από μένα;

Αφού προφανώς κατάλαβε (ο εγκέφαλός μου) πως τα κόλπα του δεν πιάνουν πλέον, και πως κάθε φορά που μου έστελνε αυτά τα βασανιστικά μηνύματα, εγώ αμυνόμουν με όλες τις δυνάμεις της λογικής μου και -έστω και επώδυνα- τα απέκρουα, αποφάσισε να μου επιτεθεί με όλες του τις δυνάμεις.
Μια ασφυκτική δύσπνοια εγκαταστάθηκε ξαφνικά στα πνευμόνια μου, τρομεροί πόνοι με σούβλιζαν στο στήθος στο ύψος της καρδιάς και πίσω στην πλάτη, το αριστερό μου χέρι μούδιασε και ένιωθα τσιμπήματα από πάνω μέχρι κάτω. Λαχάνιασα. Λαχάνιασα ακόμα πιο πολύ στην προσπάθειά μου να αναπνεύσω. Αυτό είχε σαν (φυσιολογικό) αποτέλεσμα να υπερ-οξυγονωθεί ο εγκέφαλος μου και να αρχίσω να ζαλίζομαι. Φοβήθηκα πολύ. Σωριάστηκα…

Τα απανωτά συμπτώματα, δεν επέτρεπαν στην λογική μου να αποβάλλει τις μαύρες σκέψεις που έκανα, και βοηθούσαν τον τρόμο να με κατακλύζει, να με παρασέρνει σε μια μαύρη τρύπα δίχως τέλος, να με αφήνει να κατρακυλάω στους πιο απαίσιους εφιάλτες μου. Όλες μου οι σωματικές λειτουργίες είτε έπαυσαν για λίγο, είτε παρέλυσαν. Τυλίχτηκα με τρεις κουβέρτες εφόσον έτρεμα και κρύωνα, ενώ είχε τουλάχιστον τριάντα βαθμούς θερμοκρασία. Έκανα εμετό. Κατουρήθηκα πάνω μου. Με τις τελευταίες -κατά τη γνώμη μου- δυνάμεις κατάφερα να τηλεφωνήσω στον ξάδερφό μου. Ήταν ένας από τους πολύ λίγους ανθρώπους στον κόσμο που καταλάβαιναν ακριβώς τι μου συμβαίνει.
Καβάλησε τη μοτοσυκλέτα του κι έφτασε στο σπίτι μου σε δέκα λεπτά. Ή σε δέκα αιώνες… δε θυμάμαι…

Αυτό που θυμάμαι, είναι πως ίσα που κατάφερα να συρθώ ως την εξώπορτα και να του ανοίξω. Σωριάστηκα ξανά μπροστά στα πόδια του. Εκείνος κατάλαβε. Έτρεξε στο ψυγείο, πήρε παγάκια και κρύο νερό και μου τα έριξε στον σβέρκο και στην πλάτη. Ρίγησα, τινάχτηκα. Με χαστούκιζε ενώ εγώ παραληρούσα και επαναλάμβανα πως θα πεθάνω. Με γύρισε μπρούμυτα, ανάσκελα, στο πλάι. Τίποτα.
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, είναι πως ήμουν γονατιστός μπροστά του και κλαψούριζα σαν μικρό παιδί. Έτρεμα. Ναι, σίγουρα έτρεμα. Και έκλαιγα, και ζαλιζόμουν και παρακαλούσα, και έκανα ξανά εμετό, και του έσφιγγα το χέρι, και…
Σκατά…

Κατάφερα να ακούσω μια φράση πριν βυθιστώ σε ένα στιγμιαίο σκοτάδι: “Συγγνώμη για αυτό που θα κάνω. Μη με μισήσεις. Είναι το μόνο που ξέρω…»

Πριν καταλάβω καν τι ακριβώς εννοούσε, τίναξε το χέρι του ανάμεσα στα λυγισμένα πόδια μου, μου άρπαξε τα γεννητικά όργανα, και με μια απότομη και αστραπιαία κίνηση το στριφογύρισε με δύναμη. Ούρλιαξα!

Όλες μου οι φλέβες τεντώθηκαν έτοιμες να σπάσουν, τα μάτια μου γούρλωσαν από τον φριχτό πόνο, τα χέρια μου ανέκτησαν ξανά τις δυνάμεις τους και σφίχτηκαν σε γροθιές έτοιμες να σκοτώσουν, αλλά ευτυχώς για όλους μας έχασα την ισορροπία μου και έπεσα ξανά κάτω. Μούγκριζα για ώρα, και σάλια έτρεχαν από το μισάνοιχτο στόμα μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να σηκωθώ και να τον πνίξω. Εκείνος είχε κάνει ένα βήμα πίσω και μου ξαναζήτησε συγγνώμη.

Αν ήξερα πώς να λιποθυμάω, θα το είχα κάνει εκείνη τη στιγμή.
Κι αν ήξερα πώς να τον ευχαριστήσω θα το είχα κάνει μισή ώρα αργότερα, που ήμουν όρθιος, έξω στη βεράντα, μέσα σε έναν λαμπερό ήλιο, καπνίζοντας ήρεμα και συνειδητοποιώντας τι πραγματικά είχε συμβεί…
... ... ...

Κρίση πανικού. Ο ιατρικός όρος, που περιγράφει το αποτέλεσμα μιας σειράς συμπτωμάτων, που προκαλούνται αντίστοιχα από μια σειρά αιτιών. Ίσως μερικοί από εσάς να το έχετε ήδη βιώσει. Εμένα μου ξανασυνέβη.

Και μετά μου ξανασυνέβη.

Και πάλι…

Ώσπου συνειδητοποίησα πως μετά από κάθε τέτοια φορά, δεν ήμουν νεκρός. Πως όσο κι αν νόμιζα πως η αναπνοή μου έχει σταματήσει και τα πνευμόνια μου έχουν κλείσει, στην ουσία ανέπνεα κανονικά. Πως όσο κι αν με πόναγε το στήθος μου κι η καρδιά μου, δεν πάθαινα έμφραγμα. Πως όσο κι αν ο φάρυγγάς μου έκλεινε, κατάπινα κανονικά και όλο το οξυγόνο που χρειαζόμουν περνούσε από εκεί.

Πως όσο κι αν κινδυνεύεις να πεθάνεις, λίγο, πολύ ή καθόλου, ο φόβος του θανάτου είναι χειρότερος από τον ίδιο τον θάνατο.
... ... ...

Τώρα πια έμαθα να ξεγελάω εγώ τον εγκέφαλό μου.
Όχι, δεν έγινα πιο έξυπνος. Έγινα απλά πιο ευέλικτος, πιο πανούργος ίσως και εν τέλει πιο μάγκας. Κάθε φορά που μου επιτίθεται, στρίβω έναν διακόπτη μέσα μου, και σκέφτομαι πεταλούδες και λιβάδια καταπράσινα, ή συμφωνικές ορχήστρες που διευθύνω νοερά να παίζουν Vivaldi, ή το παιδί μου να μου χαμογελάει και τη γυναίκα μου να με αγκαλιάζει τρυφερά, ή…
…ή κάποιον που πεθαίνει πραγματικά δίπλα μου,
κι όχι εμένα που έχω πεθάνει ίσα με δώδεκα φορές μέχρι τώρα,
κι έχω αναστηθεί άλλες τόσες.

Αηδία κατάντησε πια…


54 Comments:

  1. Кроткая said...
    Αγαπητέ μου Κατάσκοπε, been there seen that. Κι αν 5 χρόνια ψυχανάλυσης δεν έκαναν τίποτα τότε είτε η ψυχανάλυση απέτχυε παταγωδώς, είτε δεν έχεις γιατρειά και δεν παλεύεσαι με τίποτα...
    vague said...
    Σε ζηλεύω. Σ' εμένα η κρίση πανικού εκδηλώνεται με πλήρη και ολοκληρωτική αδράνεια. Δεν κουνιέται (φύλλο) ούτε τρίχα, ούτε μάτι. Είμαι σα να πέθανα. Εσύ τουλάχιστον δίνεις μάχη για να μην πας απέναντι, ενώ εγώ πάω και παραμένω και λίγο εκεί απολαμβάνοντας το περιβάλλον.
    Εκτός βέβαια αν, λίγο πριν την κρίση, προλάβω και θυμώσω. Αλήθεια, έχεις δοκιμάσει να θυμώσεις;
    Talisker said...
    Ευελικτος, ευπλαστος και προσαρμοστικος θα ελεγα

    -κατι σαν εφταψυχος γατος!
    Ελατε τωρα!

    Περα στο πρασινο λιβαδι σας περιμενει μια θαλασσα ανεμωνες

    και ευτυχως ho boza sacuvai
    δεν ειναι πλαστικες!
    tovenito said...
    μάλιστα..αυτό που θέλω να πω δεν θα το πω γιατί θα με κατατροπώσει το Κ.Ρ.Ε.Α.Σ.!(εντάξει θα το πω γιατί θα σκάσω, έχετε τον κρόνο στον κριό, καταλαβαίνετε πόσο σοβαρό είναι αυτό;;;;;!)

    πάντως γενικά εδώ κολλάει το ρητό σε κάθε σπίτι ένας τρελλός και στο δικό μας όλοι! αγαπώ ψυχοπαθείς βλόγερς!αι εμ α φαν οφ αουρσελβζζζζζ!

    δείτε ευλαβικά το νησί των καταραμένων!
    island said...
    Χρειάζεται πολλή δύναμη αγαπητέ να βγάλετε όλα αυτά στην φόρα. Όταν τα κατάφερα ένιωσα να έχω κάνει ένα βήμα ακόμα. Γιατί ναι... υπάρχουν και άλλοι με κρίση πανικού και το ξέρετε. Η μισή Αθήνα είναι σε ντιβάνι ψυχανάλυσης την ώρα που η υπόλοιπη μισή παθαίνει κρίσεις πανικού χωρίς να ξέρει τί γίνεται (είναι πολύ υπερβολικό αυτό που είπα!!!).

    Εγώ είχα ζαλάδα, κρύο ιδρώτα και μετά κατάρρευση. Βέβαια χρειάστηκαν 5 χρόνια επίσης θεραπείας, για να ανακαλύψω πως το επάγγελμα που θέλω ΔΕΝ είναι ψυχοθεραπευτής, πως η θρησκεία μου είχε γίνει εμμονή αηδιαστική, πως είμαι ένα μίασμα και ταυτόχρονα ένας εξαιρετικός άνθρωπος (σαν λόγος από ανώνυμου αλκοολικούς μου βγήκε αυτό αλλά δεν πειράζει).

    Σε αυτά τα 5 χρόνια ανακάλυψα πως μου αρέσει να γράφω την οποιαδήποτε παπαριά που μου συμβαίνει, να βγαίνω βόλτες, να να να...

    Ξέρετε πως σας θαυμάζω. Να ξέρετε επίσης πως το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα στα 5 αυτά χρόνια είναι πως στο πιο μαύρο μου, έβλεπα το πιο όμορφο πράσινο.

    ΥΓ Έχετε μέιλ
    mamma said...
    Από όταν γέννησα το γιό μου κατάλαβα ότι το παιδί είναι σαν το βαρίδι που κρατάει το μπαλόνι στη γη. Πριν από αυτό με ρουφούσε το άπειρο, χανόμουν. Τώρα και να θέλω δεν μπορώ να απομακρυνθώ.

    Δεν ξέρω γιατί αλλά νοιώθω καλά διαβάζοντας το σημερινό κείμενο.

    Πολλά φιλιά στους θησαυρούς σας αγαπητότατε Κατάσκοπε.
    Spy said...
    @ Krotkaya:
    Ε, όχι και τίποτα!
    (απλά δεν έλυσαν το πρόβλημα για το ποίο πήγα, έλυσαν όλα τα άλλα...)


    @ Riski:
    Μια χαρά περνάτε εκεί πέρα τελικά. Κάνετε δηλαδή κάτι σαν test drive (η στιγμή που θα περάσουμε όλοι "απέναντι" είναι αναπόφευκτη προς το παρόν...)
    Αυτό με το θυμό, δεν... ε... δεν ξέρω πως... να το κάνω...


    @ Talisker:
    Εσείς, με τόσο μαύρο γύρω σας, τελικά βλέπετε παντού χρώματα!
    Πως τα καταφέρνετε;
    Spy said...
    @ tovene592:
    Στο δικό σας τελικά μαζεύτηκαν όλοι κι έχουν εξαφανιστεί από τη γειτονιά;;;
    (αυτό με τον Κρόνο και τον Πλούτωνα και τον Δία κ.ο.κ. ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ να το σχολιάσω! Γκέγκε;)
    Η ταινία είναι όντως καλή;


    @ island:
    Δεν είναι και τόσο υπερβολικό τελικά αυτό που είπατε. Γι αυτό έχουμε γεμίσει ψυχολόγους (που σε αντίθεση με εμάς, κρίση - ξεκρίση, η πελατεία τους αυξάνεται διαρκώς).
    Υ.Γ. Το ξέρω πως έχω mail. Το γράφει και στο προφίλ μου... :P


    @ mamma:
    Ξέρετε, αυτό που ανακάλυψα με τα χρόνια είναι πως συνήθως ο φόβος φεύγει όταν έρχεται ένας πιο μεγάλος φόβος...
    Καμιά φορά το ίδιο συμβαίνει και με την ανείπωτη χαρά, κι αυτό είναι λυτρωτικό όπως και να το κάνουμε... :)
    So_Far said...
    Αγαπητέ Spy, το καλοκαίρι του '96 έμεινα στον προθάλαμο μιας κρίσης πανικού όταν πέφτοντας να κοιμηθώ πίστευα ότι το ταβάνι έπεφτε πάνω μου και οι τοίχοι με συμπίεζαν.
    Το σταμάτησα εκεί, αντέδρασα αστραπιαία , βγήκα στη βεράντα και άρχισα να σκέφτομαι . Ήξερα ότι όλο αυτό προερχόταν από φόβο και καταπιεσμένα συναισθήματα.
    Δε χρειάστηκα ψυχανάλυση, ήξερα ότι προερχόταν από το γεγονός ότι όλοι με θεωρούσαν πάντα δυνατή και με τον τρόπο τους δεν μου επέτρεπαν να λυγίζω. Έτσι λύγιζα και λυγίζω ακόμα όταν δεν με βλέπει κανείς και μετά βγαίνω ατσαλάκωτη έξω και με χιουμοριστικό αυτοσαρκασμό μάλιστα για τα χάλια μου
    Η εμπειρία μου έμεινε και αν και χρησιμοποιούσα πάντα τη λογική από τότε άρχισα να ανεβάζω στροφές και μόνο να σκέφτομαι. Λάθος μου, έπρεπε να είχα κάνει το αντίθετο ακριβώς, μπορεί να είχα περισώσει κα΄τι από μένα
    Μετά από καμια δεκαριά χρόνια διαπίστωσα ότι σχεδόν είχα ξεχάσει πώς είναι να σιαθάνομαι. Πανικοβλήθηκα αλλά δικαιολογήθηκα στον εαυτό μου: "έχεις σοβαρούς ρόλους , δεν έχεις το δικαίωμα" Βλέπετε το θηρίο της λογικής έχει φοβερούς μηχανισμούς για να μην του πάρει κανείς τα πρωτεία , πάει και η ευκαιρία να γνωρίσω το υπόλοιπο μισό μου. Μην είμαστε και αφελείς δε δίνονται συνέχεια ευκαιρίες

    Και έτσι τα χρόνια πέρασαν και η ζωή στην πραγματικότητα έφυγε. Είχα γίνει όμως ένα τέρας ψυχραιμίας και λογικής, βράχος. Και όταν κάτι διαπερνούσε αυτό το περίβλημα απλά δεν μπορούσα να μιλήσω ή έλεγα λάθος πράγματα σε λάθος ώρα.
    Πριν από δύο χρόνια χειρουργημένη το ξαναέπαθα, θα με θυμούνται εκείνο το βράδυ γιατί σάλταρα κανονικά. Και μετά αδρανοποιήθηκα και μόνο για λίγες μέρες το χρόνο αφήνω τον εαυτό μου να νοιώσει τους φόβους του . Συνειδητά για να μην αντιδράσει, σε απόλυτο έλεγχο όπως ακριβώς είναι και τα συστήματα που διαχειρίζομαι ( μη νομίζετε ότι διαφέρω και πολύ από αυτά , κυκλοφορώ και σε έκδοση γκρι μεταλλίκ λέει κάποιες φορές ο καθρέφτης ) .
    Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Επειδή ο φόβος του θανάτου είναι ανθρώπινος φόβος , κινητήριος φόβος για τη ζωή και εγώ δεν τον έχω, δεν τον άφησα να αναπτυχθεί. Και όποιος δεν αφήνει αυτό το φόβο έστω και βασανιστικά να αναπτυχθεί και να εκφραστεί , δεν ζει , δεν τον διαπερνούν εύκολα οι μικρές και οι μεγάλες χαρές και λύπες .
    Είναι σα συναισθηματική αναπηρία και επειδή ζω μαζί της και ίσως και να την έχω αγαπήσει τελικά γιατί είναι η ασφάλειά μου , μπορώ να σας καταλάβω σε σημαντικό βαθμό
    Σας στέλνω την εκτίμησή μου και το σεβασμό μου, είστε ένας βαθιά ειλικρινής και δημιουργικός άνθρωπος
    πρέπει να κλείσω την καταπακτή και να εισέλθω στο 'μαγικό' μου κόσμο
    Ανώνυμος said...
    Ομολογώ πως υπήρξα πιό τυχερή και ποιό πλούσια αν όντως ο χρόνος είναι χρήμα. :)
    Ο δεύτερος μόλις γιατρός με διαβεβαίωσε πως ο πόνος στο στήθος, ο φρικτός πονοκέφαλος, οι ζαλάδες, το μούδιασμα χεριών και ποδιών ακόμα κι εκείνος ο φοβερός βήχας και όλα αυτά ταυτοχρόνως, δεν ήταν παρά τέτοιες κρίσεις χωρίς καμιά σωματική/παθολογική αιτία.

    Μόνο με την ένταση των συμπτωμάτων ήμουν πιο άτυχη. Αν άγγιζε το μέγεθός τους εκείνο των δικών σου, θα είχα κι εγώ κερδίσει πέντε χρόνια ψυχανάλυσης κι ενώ θα εξακολουθούσα να πονάω, να ζαλίζομαι, να μουδιάζω και να βήχω θα είχα τουλάχιστον λύσει όλα τα υπόλοιπα. :)))
    b|a|s|n\i/a said...
    τελικά αξίζει να πάει κανείς για ψυχανάλυση; γιατί το σκέφτομαι χρόνια τώρα. μέχρι που ένα πρωινό στην συνειδητοποίηση ενός γεγονότος μου είπαν να κάνω μπάνιο να συνέλθω. και ήταν το νερό καυτό και κρύωνα. μέχρι που έβλεπα όλο το σώμα να αποκτά το κέρινο το χρώμα. και δεν ένοιωθα το παραμικρό απτό. σαν να είχε εξαφανιστεί όλο το αίμα. και το σώμα. μόνο μια βοή στο μυαλό άκουγα.
    από τότε το παραμικρό που μπορώ το γεμίζω χρώμα. είτε λέγεται τοίχος. είτε λέγεται γλάστρα. είτε ό, τι άλλο. και μαζεύω τα κεριά τα πολύχρωμα που καίγονται και δεν τα πετώ σαν τελειώνουν.
    τι χρωστώ; :)
    vague said...
    Χα, δεν ξέρω αν ξέρω να σου πω πώς να το κάνεις. Ξέρω μόνο πώς συνέβη σ' εμένα. Ίσως είναι θέμα χαρακτήρα, αλλά εγώ κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι είμαι πολύ γελοία που πέφτω σ' αυτή την κατάσταση και ότι δεν μου ταιριάζει να μοιάζω αβοήθητη (μεγάλη εγωίστρια). Τότε θύμωσα πολύ, πάρα πολύ, ούτε ξέρω εναντίον ποιου (αόρατος γαρ), του είπα να βγει έξω να παλέψουμε αν είναι άντρας, δεν ήταν τελικά όπως φάνηκε γιατί μάσησε και αποσύρθηκε διακριτικά.
    Christina Linardaki said...
    Τελικά όλοι κάτι έχουμε... Επίσης, τελικά όλοι προσπαθούμε να το παλέψουμε αυτό το κάτι... Σας εύχομαι πολλά πράσινα λιβάδια, πολύ Vivaldi, πολλές όμορφες στιγμές με τους πολύτιμους για σας ανθρώπους, πολύ απ' ό,τι σας ευχαριστεί. Αυτά είναι "by far" (που λέει κι η γιαγιούλα στη διαφήμιση) τα καλύτερα όπλα.
    Lilith said...
    Ξέρετε αυτό που λένε... "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι";
    Ε... δεν είστε "πτωχός" τι να σας κάνω... :)
    Οι κρίσεις πανικού είναι συχνό φαινόμενο στους έξυπνους ανθρώπους.
    Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως, είναι ΠΩΣ μπορεί κάποιος να σε πείσει εκείνη τη στιγμή που έχεις όλα τα συμπτώματα του εμφράγματος, ότι ΔΕΝ παθαίνεις έμφραγμα!
    thamnos said...
    ακόμη αναρωτιέμαι που βρήκες τα ευρώ το 1999, δύο χρόνια μετά το πρώτο συμβάν...

    Οι γαρίδες σαγανάκι ήταν καλές στην Αρτάκη τότε? γιατί πριν κάτι ΣΚ ήταν χάλια.

    Βοήθεια μας
    Αβαδιστη said...
    Aγαπητέ!
    Παρότι γαργαλιστική η ανάρτηση προκειμένου να βγάλω πιασάρικο θέμα (πχ. έρευνα αποκαλύπτει ευθεία σύνθεση του blogging και των διαταραχών πανικού σε ευφυείς ενήλικες) δεν θα το κάνω. Γιατί είμαι άνθρωπος πάνω από όλα όπως λέμε και εμείς οι δημοσιογράφοι.

    Ως blogger, ως παθούσα και ως ψυχοθεραπευμένη σας χαιρετώ με τη φράση: Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει.

    Τα σέβη μου

    ΥΓ. Εγώ πάντως ήμουνα βέβαιη ότι τρελλαίνομαι. Το έμφραγμα δεν το είχα σκεφτεί.
    island said...
    @thamnos

    Είστε παρατηρητικός!!!
    Ανώνυμος said...
    Κρίσεις πανικού…
    Ναι… πέρασα κι εγώ… και τις πολέμησα…μόνη…χωρίς ψυχοθεραπεία….
    Πίστευα πώς ήμουν αρκετά δυνατή…για να πνίξω και να εξαφανίσω τα συμπτώματα και τις αιτίες…
    Όταν αρρώστησα, κάποιος γιατρός μου ψιθύρισε ότι τα καταπιεσμένα άγχη και οι φοβίες, που δεν εκδηλώνονται, επιστρέφουν αργότερα σαν σωματικές αρρώστιες.
    Αλήθεια; Ψέμα; Ποιός μπορεί να το πει με βεβαιότητα;
    Δεν έχει άλλωστε και τόση σημασία.
    Θα σας χαρίσω τον αγαπημένο μου στίχο :
    « Et quand il croit
    Ouvrir ses bras son ombre est celle d'une croix…»,
    και θα σας ευχηθώ άφθονη ψυχοθεραπεία και ψυχ-αγωγία μέσα σε πράσινα λειβάδια, υπό τους ήχους της Ανοιξης, δίπλα στους αγαπημένους σας .
    Πηνελόπη said...
    Χαχαχα :D
    εδώ μέσα μοιάζει με δωμάτιο ομαδικής ψυχοθεραπείας!
    :ΡΡΡ


    Κατά τα άλλα,
    ακούστε τι λέει η σοφή Riski στο δεύτερο μνμ της...
    Mistress Hyde said...
    Δεν θα ήθελα να σχολιάσω περισσότερο το κείμενο σας. Θα ήθελα μόνο να σας πως πως εκτός από sir σας θεωρώ πια και πολύ λεβέντη (δύσκολα τον χαρίζω αυτόν τον χαρακτηρισμό πιστέψτε με), αφού αποφασίσατε να μοιραστείτε κάτι τόσο προσωπικό και τρομακτικό μαζί μας.
    Θα ήθελα μόνο να συνεισφέρω στα όμορφα μέρη που φαντάζεστε όταν το χρειάζεστε, στο πανέμορφο χαμόγελο της γυναίκας σας και το γλυκό παιδί σας αυτό :

    http://www.youtube.com/watch?v=RvloMFBffn4

    Τα σέβη μου και... τις θερμές ευχαριστίες μου.
    Ανώνυμος said...
    είστε από τους πιό κανονικούς ανθρώπους που e-γνώρισα ποτέ μου :-D

    μη σας πω και ο ΠΙΟ κανονικός..

    κι αυτό δείτε το ως παράσημο

    K.K.M.
    Spy said...
    @ So_Far:
    Σας εκτιμώ βαθύτατα και το ξέρετε. Και αυτά που μου γράψατε εδώ τα εκτιμώ ακόμα περισσότερο και τα καταννοώ, διότι τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος της περιγραφής σας δεν διαφέρουμε σχεδόν καθόλου.

    Επιτρέψτε μου να κρατήσω τη φράση σας "Είναι σα συναισθηματική αναπηρία και επειδή ζω μαζί της και ίσως και να την έχω αγαπήσει τελικά γιατί είναι η ασφάλειά μου..." Την κρατώ διότι είναι αυτό που εγώ ονομάζω "η λατρεία του συμπτώματος". Αυτό που έρχεται μια μέρα και νιώθεις πως μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό το βάσανο (το διαφορετικό για τον καθένα μας), αλλά δεν θέλεις να το κάνεις, γιατί ακόμα κι αν δεν το έχεις αγαπήσει τελικά ως κομμάτι του εαυτού σου, το έχεις αισθανθεί ως συντροφιά αναπόφευκτη, ως συνοδοιπόρο και απλά ψάχνεις νέους κανόνες συγκατοίκησης.
    Ίσως μαι μέρα γράψω ένα ποστ και γι αυτό...


    @ ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ' ΑΛΩΝΙ:
    Καλά το είπα εγώ: μάλλον θα φτιάξουμε club εδώ πέρα... :)


    @ b|a|s|n\i/a:
    Καλέ μου φίλε θα σας πω δύο ξεχωριστά πράγματα.
    Αξίζει κάποιος να κάνει ψυχανάλυση. Δε χρειάζεται να είναι ή να νιώθει άρρωστος για να το κάνει. Αρκεί να έχει φτάσει σε έναν α' βαθμό αυτογνωσίας και να πιστεύει πως μέσα από αυτήν την διαδικασία θα κερδίσει κάτι. Όπως ίσως προσέξατε στο κείμενο μου, εγώ πήγα για να λύσω ένα πρόβλημα (ή έστω να ανακαλύψω τις αιτίες του) αλλά κέρδισα τόσα πολλά πράγματα τελικά, που ίσως να μη με νοιάζει που δεν το έλυσα.
    Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι αυτό: Είστε πολύ τυχερός και ικανός άνθρωπος όταν, όχι απλά μπορείτε να βλέπετε χρώματα παντού, αλλά να τα αξιοποιείτε κιόλας. Διαφυλέξτε την παλέτα σας ως κόρη οφθαλμού!
    Είναι μεγάλη περιουσία.


    @ Riski:
    Εγώ πάλι πιστεύω πως αυτή η αίσθηση του να νιώθω γελοίος, μικρός και αβοήθητος, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είμαι "άτρωτος" και "παντοδύναμος", στο ύψος των περιστάσεων που όλοι (και εγώ) απαιτούσαν, είναι μία από τις αιτίες που νιώθω μια ασφυκτική πίεση η οποία τελικά οδηγεί στα προαναφερθέντα αποτελέσματα.
    Αφήστε που δεν μπορώ να θυμώσω με τον εαυτό μου. Τον αγαπάω υπερβολικά τον μαλάκα (ο μαλάκας...!)
    Spy said...
    @ Cleareaching:
    Υπέθετα πως το ήξερα, αλλά η καλύτερη επιβεβαίωση είναι να το ακούς και από ανθρώπους που το έχουν ήδη κατακτήσει.
    Σας ευχαριστώ.


    @ Lilith:
    ΔΕΝ μπορεί! Τελεία!
    Πιστέψτε με, το δοκίμασαν πολλοί, και με πολλούς τρόπους. Αν δεν καταφέρεις να επιβάλλεις τη λογική σου πάνω σε ότι κι αν είναι αυτό που σου συμβαίνει και σε φοβίζει εκείνη τη στιγμή, ή είσαι καταδικασμένος να περνάς κάθε φορά αυτήν την αγωνία, ή είσαι πολύ μαζόχας.
    (εγώ μαζόχας δεν είμαι...)


    @ thamnos:
    Εξαιρετική απορία αγαπητέ μου.
    Θα σας απαντήσω με προσωπικό mail.


    @ Αβαδιστη:
    Ακόμα κι αν πιστεύεις πως όταν χορτάσει θα φύγει;
    (λίγο... βολική η σκέψη ότι τρελλαίνεστε, δε νομίζετε; στις πόσες φορές διαπιστώσατε τελικά ότι δεν...;)
    Spy said...
    @ island:
    Κακεντρεχής είναι, αλλά τον αγαπάω...


    @ houlk:
    Ο γιατρός δεν είχε άδικο. Ίσως να μην είναι πάντα ασθένειες, απλά κάποια συμπτώματα, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένας τρόπος για να σου δείξει ο οργανισμός σου πως κάτι δεν πάει καλά, μιας και εσύ είσαι πολύ απασχολημένος ή πολύ βλάκας για να το καταλάβεις και να του δώσεις την πρέπουσα σημασία.
    Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας.


    @ Πηνελόπη:
    "ΚΑΙ ο Spy είναι καλά!"
    :)΄
    (πάντα ακούω προσεκτικά την κυρία Riski)


    @ Mistress Hyde:
    Το δώρο σας είναι ιδιαίτερα όμορφο και σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό.
    Τους χαρακτηρισμούς (αν και είμαι σίγουρος πως τους εννοείτε) δε ξέρω αν μπορώ να τους σηκώσω.
    Δεν ξέρω αν αντέχω τόσο βάρος...


    @ Κ.Κ.Μ.:
    Το έβαλα ήδη στο πέτο μου.
    (ωραίο είναι, γυαλίζει...)
    :)
    foni said...
    Καλημέρα σας και καλή σας εβδομάδα.
    Αν δεν σας κάνει κόπο ψάξτε λίγο και μάθετε γύρω από το Art of Living. www.theartofliving.gr

    Εμένα με βοήθησε πολύ :)
    Ανώνυμος said...
    Κι αν αυτό ήταν το μόνο σας ποστ, θα εκτιμούσα πολύ τον βλόγγερ...
    (Πολύ) καλημέρα, (πολύ) καλή άνοιξη :)

    Χ_ma κλπ

    (γμτ, κάποια στιγμή θα πρέπει να βρω ένα νικ της προκοπής, δε συμφωνείτε?)
    Σελιτσάνος said...
    Σωματοποιητική διαταραχή νομίζω λέγεται.Πάντως-αν αυτό σας ανακουφίζει-πρέπει νά 'χεις και λίγο φιλότιμο για να την πάθεις.

    (Παρολαυτά εγώ θα σας έλεγα ότι το πρόβλημα είναι στην motherboard κι ότι ο ξάδελφός σας είναι πολύ επιδέξιος χάκερ...)
    Mistress Hyde said...
    Spy δεν θέλω αηδίες! Μπορείτε να τους σηκώσετε άνετα τους χαρακτηρισμούς. Θα σας το πει και η κόρη σας, όταν με το καλό θα σταματήσει να μιλάει σουαχίλι...

    ;-)
    Αβαδιστη said...
    Δευτερολογώ:

    Αν χορτάσει...θα χωράει να βγει και να φύγει?

    Καθόλου βολική. Πιο συνεπής με τα του χαρακτήρα μου βλ. όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς πέθαναν ημίτρελλοι ή αυτοκτόνησαν επειδή είχαν τρελλαθεί.

    "...στις πόσες φορές διαπιστώσατε τελικά ότι δεν...;" Χρειάστηκα τις επανηλλειμένες διαβεβαιώσεις της Ψ μου. Μερικές φορές πάντως ακόμα αμφιβάλλω!

    ΥΓ Δεν έχει πλάκα που νομίζεις ότι μόνο εσένα σου συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που το λες ανοιχτά και τότε ω! οι περισσότεροι είναι παθόντες.
    Odyssey said...
    Πολλά τα παράξενα.
    Οι παραξενιές.
    Τα ά-ξενα. Τα ξένα.
    apos said...
    Σας θαυμάζω, κύριε Spy και ας με τρομάζει φοβερά το μυαλό σας.
    Ανώνυμος said...
    Πόσο αληθινά (γαμ**ο) είναι όλα αυτά κε Spy....ανατρίχιασα! Να'στε ΚΑΛΑ!!!
    Lilith said...
    Αν όμως, αφού τα συμπτώματα είναι ακριβώς τα ίδια, τι γίνεται αν (στις πολλές φορές) κάποιος παθαίνει στην πραγματικότητα έμφραγμα; Πώς θα το διαχωρίσει;
    Δεν είναι επικίνδυνο αυτό;
    βιολιστης στη στεγη said...
    Οσο σας διαβάζω, εκτός απο τη δύσπνοια που μου μεταφέρατε, σκέφτομαι και το πόσο γοητευτικό ακούγεται τις περισσότερες φορές το να δηλώνει κάποιος συνάνθρωπός μας την αδυναμία του....
    Σας ευχαριστώ που με κάνατε να νοιώσω δυνατότερη απο σάς για λίγα λεπτά!
    roundel said...
    Πω πω φοβερή κατάσταση!
    Μπράβο σας που το αντιμετωπίσατε τρόπος του λέγειν δηλαδή γιατί αν θέλατε ας κάνατε και αλλιώς!
    Τελικά βρήκατε τι είναι αυτό που σας προκαλεί τόσο τρόμο?
    Είναι δύσκολο ξέρω!
    Όχι όμως ακατόρθωτο!
    Να είστε καλά και καλό σας βράδυ.
    Τα σέβη μου.
    theorema said...
    Εμ, κάτι είχα καταλάβει εγώ που σας συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που σας είδα!... ;-)
    DaisyCrazy said...
    Όπως έγραψα και στο μπλογκ της φάβας το έχω περάσει κι εγώ αυτό πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Εκτός από κρίση πανικού που ήταν φυσικά αυτές οι επιθέσεις, στην πορεία φάνηκε ότι αν και όλες οι εξετάσεις φαινόντουσαν μια χαρά, το πορτοκάλι στο λαιμό, ο κόμπος, δεν ήταν υστερικό σύμπτωμα όπως μου'χε πει ένας γιατρός. Ήταν σαφής ένδειξη ότι είχα πρόβλημα με το θυροειδή. Πέρασε ένας χρόνος και βάλε αλλά ανακάλυψα στο τέλός ότι εκτός από κρίσεις πανικού έπασχα και από υποθυροειδισμό... ο οποίος φυσικά μπορεί να προήρθε από το αυξημένο μου άγχος εκείνη την εποχή.

    Σημασία έχει ότι κι εσύ κι εγώ βρήκαμε τρόπο και το αντιμετωπίσαμε το τέρας. Γιατί όντως έτσι το αισθανεται όποιος το περνά όλο αυτό.
    Adis said...
    Το να ξεγελάς τον εγκέφαλό σου είναι μια καλή άμυνα, αλλά νομίζω πως δεν θα κρατήσει για πάντα.. Ελπίζω βέβαια μέχρι τότε να τα βρείτε με τον εγκέφαλό σας γιατί αλλιώς δε γλιτώνετε.. Αν πάρει το πάνω χέρι...

    Η ζωή είναι σαν την κλαν... Αν την αφήσεις δε γυρίζει πίσω..

    Καλό απόγευμα. :)
    Adis said...
    Εεε, μήπως περίσσεψε καθόλου κοτόπουλο με πατάτες από τότε?? Το αγαπάω το κοτόπουλο, αλλά δεν ξέρω να το μαγειρεύω.. :(
    KitsosMitsos said...
    Κατάθεση ψυχής, εμπειρίες της ζωής. Όπως και να τις δει κανείς, το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν εξωτερικεύονται αντιμετωπίζονται. Καλή συνέχεια στη μάχη.
    Ανώνυμος said...
    Πολλοί , πάρα πολλοί , περάσαμε από παρόμοιες "στενωπούς" . Εγώ προσωπικά χρειάστηκα 4 χρόνια ψυχοθεραπεία για να ... απομακρυνθώ απ' αυτόν τον "δυνάστη" .
    Αλλά χρειάζεται προσοχή , γιατί κάποιες φορές , πίσω από παρόμοια συμπτώματα , κρύβονται σωματικές ασθένειες , εντελώς συγκεκριμένες . Και για τους γιατρούς το πιο εύκολο είναι να σου πουν : "Κρίση πανικού" , "υστερία" , "συναισθηματική διαταραχή" , "...κλιμακτήριος" , "stress" , "κατάθλιψη" , και άλλα τέτοια , παρά να ψάχνουν το τί μπορεί να είναι αυτό , που σε οδηγεί να νοιώθεις έτσι ... Από την άλλη , αν κάποιος γιατρός σε αρχίσει στις εξετάσεις θυρεοειδούς , επινεφριδίων , υπόφυσης , αξονικές , μαγνητικές , αγγειογραφίες , μετρήσεις και άλλα τέτοια πανάκριβα ... "σατανικά" , εύκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν ... "πονηρός κυκλωματίας" , λαμόγιο , μιζαδόρος , αλμπάνης και χρηματόφιλος ... και στις περισσότερες φορές θα έχουν και δίκιο αυτοί που τα λένε ...
    Μπερδεμένα πράγματα ...
    Να μην σου τύχει , να πω ;... Να έχεις τύχη , αν παρ' ελπίδα σου προκύψει , να πω ;...
    Τέλος πάντων .
    ntetzevou said...
    Μ'αρεσει που γδυνεσαι και σ'αρεσει (2 ταινιες πορνο - 1 καρατε)

    Καλημερες πολλες
    [Germanos] said...
    Ισως δεν πηγατε στο σωστο ψυχολόγο. Αλλα απο οσο γνωρίζω οι κρισεις πανικού ελαχιστα αντιμετωπιζονται με ψυχαναλυση και κουβεντούλα. Μονο η Γιογκα με την καταλληλη μουσικη υπόκρουση θα σας ωφελούσε (ξερεις αυτα τα ινδικά ντοινγκ - μποινγκ)
    ZouZouna said...
    Mμμμμμ....
    Ξεκίνησε στα 38 και κράτησε 10 χρόνια. Ο φόβος λέω. Για πολλά. Ούτε πήγα σε γιατρό. Δεν ήξερα, δεν ρώτησα. Δεν ήθελα. Κλείστηκα και είπα θα περάσει. Κένταγα, έπλεκα, ζωγράφιζα, και δεν μίλαγα σε κανέναν.
    Εκείνο που μ' ενοχλησε ιδιαίτερα, είναι πως δεν μπορούσα να οδηγήσω. Να ο γκρεμός μπροστά μου στην Πανεπιστημίου. Να οι καταρράκτες στην Σταδίου (τέτοιες διαδρομές). Αισθανόμουν ασφαλής στο παλιο μου αυτοκίνητο αλλά και στο αεροπλάνο. Δεν έχει κολιάτσου- παγκράτι, σύνδεση με τον Βενιζέλο... τι κρίμα..σπίτι γραφείο σπίτι.

    κι εμένα μου είπαν, πως θέλει δύναμη να το πεις (όταν αρχισα να το συζητώ και να το διακωμωδώ. Πέρασε (?). Κάποτε το αποφάσισα...Πήρα τζίπ, και άρχισα τις εκδρομές, μόνη μου! Τωωωωωωρα γμ και δρν@@@@@ και μην βρεθει τίποτα μπροστά μου ! Λέτε να φταίει το κόκκινο χρώμα?
    Ναι ναι άμα δείτε μια τρελλή να σπινιάρει στην Πανεπιστημίου, εγώ είμαι.. χαιρετήστε με συμπαθητικά!

    Μ' ενοχλεί που τόσος κόσμος, "υποφέρει" απο το ίδιο και δεν μιλάει κανείς μεγαλύτερος, να μαθαίνουν οι νεώτεροι...

    άντε καλά κρασιά !!!
    SOTOS FSTAOY said...
    MR SPY να μαι και γω! ο παλιός σου φίλος είμαι...
    Πόσο σε καταλαβαίνω να ξερες... και εγώ πέρασα κάτι παρόμοιο... κράτησε περίπου τρια χρόνια και ακόμα μου κάνει κάτι αεροπλανικά αλλά την παλεύω...
    Εχω μπλέξει με χάπια για την υπέρταση, χάπια για χοληστερίνη κλπ..
    Ενα πράγμα θα σου πω ο θάνατος θα έρθει όταν δεν θα τον περιμένεις!!!! γιατι είναι μπαγάσας...
    Πίστεψε με, αν το καταλάβεις αυτό θα ξεφύγεις από όλα!! γιατί πολύ απλά κανένας μας δεν μπορεί να προβλέψει ή να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη.
    Οταν θα νιώθεις ετσι σκέψου οτι υπάρχουν πολλοι που παιρνούν παρόμοιες καταστάσεις δεν είσαι μόνος σου και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κυκλοφορεί το χρήμα εκεί που δεν πρέπει. Πολύ απλά οι ψυχολόγοι κλέφτες θα γίνουν..
    Να σου πώ πως μόνος γεννήθηκες και μόνος θα αποθάνεις και άλλα τέτοια. Κλείσανε πολλά postcript για να τα τυπώσουν σε βιβλία και περιοδικά για να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα... σκατούλες πατημένες...
    Μπορώ όμως να σου προτείνω κάποιες λύσεις οπως: Ωραία ποτά, ωραία βυζιά, ωραία γκάζια, καλή καρδιά καλή παρέα.. και τα υπόλοιπα τα ξέρει ο φίλος μου ο thamnossssss έχει ειδικότητα....
    Μπορείς επίσης να γίνεις εκπαιδευτής φαλαινών.. χεχε χεεε

    Kουράγιο φίλε μου όλα θα ξεπεραστούν και θυμίσου το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου γιατί πολύ απλά δεν μασάμε μωρή κουφάλα νεκροθάφτη.... το είπα λίγο διαφορετικά αλλά το ίδιο είναι..
    Και μην το ξεχάσω στις εννιά του μακαρίτη αλλος μπήκε μες στο σπίτι... λέει ενα παλιό άσμα...

    ΦΙΛΙΑ ΦΙΛΑΡΑΚΟ....
    konstantinos said...
    Αγαπητέ, πάντα έλεγα ότι τα πάντα είναι στο μυαλό μας. Εμείς κατασκευάζουμε τους φόβους μας, εμείς και τα αντίδοτα σ'αυτούς. Τώρα, πολλοί από τους δικούς μου στέκονται μαρμαρωμένοι, σ'έναν ιδιότυπο κήπο με αγάλματα μες στο κεφάλι μου, κι άλλοι φόβοι προσπαθούν να γεννηθούν στη θέση τους κι εγώ προσπαθώ να νικήσω κι αυτούς...
    Καλή συνέχεια!
    Spy said...
    @ foni:
    θα μπορούσε, δε λέω όχι.
    Απλά είναι συνάρτηση πάρα πολλών πραγμάτων.


    @ X_ma κλπ:
    Συμφωνώ απολύτως!
    Πως σας φαίνεται το:
    "Αυτός που ήταν κάποτε εδώ"; ή το:
    "Absent Present";


    @ Σελιτσάνος:
    Η αλήθεια είναι ότι ανακουφίστηκα τα μάλλα γιατρέ μου. Θα πάω να πάρω και καινούργια motherboard που να χωράει και περισσότερη Ram, μιας κι ένα μικροπροβληματάκι με την μνήμη μου με ταλανίζει τελευταίως...


    @ Mistress Hyde:
    Τι νας πω; Μπορεί τότε να αρχίσω να μιλάω εγώ σουαχίλι και πάλι να μην καταλαβαινόμαστε...
    Spy said...
    @ Αβαδιστη:
    Κάποιος το είχε πει αλλα δεν ενθυμούμαι καλώς: "Η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο"!


    @ Odyssey:
    Για όλους τελικά, ε;


    @ Spy:
    Παλιά το πάθαινα κι εγώ αυτό (με το μυαλό μου). Τώρα απλά δεν του δίνω σημασία. Το πολύ πολύ να του δώσω 100 ευρώ και να το αφήσω να πάει βόλτα μόνο του... :)


    @ Ανώνυμος:
    Φαίνεται. Μέχρι εδώ φτάσανε οι τρίχες σας!
    Spy said...
    @ Lilith:
    Α, μα είναι απλό!
    Θα πεθάνει και μας επιβεβαιώσει το έμφραγμα ο ιατροδικαστής.


    @ βιολιστής στη στέγη:
    Είστε και τόσες άλλες φορές δυνατότερη από μένα, αλλά δεν σας το λέω για να μην νιώθω εγώ αδύναμος!


    @ roundel:
    Αφενός Καλωσήρθατε!
    Αφ' ετέρου, αν το είχα βρεί πιστέψτε με, θα του είχα χώσει μια κλωτσιά στα αχαμνά που θα εξφεδονιζόταν στον Δία και θα ξαναγύρναγε ποτέ!
    :)


    @ theorema:
    Κι εγώ σας συμπαθησα, αλλά δεν είχα καταλάβει τίποτα...
    (τόσο βλάκας είμαι;)
    Spy said...
    @ DaisyCrazy:
    Είστε (τρόπος του λέγειν) τυχερή. Εγώ έκανα εξετάσεις ΚΑΙ για αυτό, αλλά νιέντε...
    Το δικό μου πορτοκάλι είναι προφανώς τόσο καλά κρυμμένο που ακόμα κι αν κάνω πλήρη ανακαίνιση στο σπίτι, μπορεί να βρω τα πορτοκάλια όλης της γειτονιάς, αλλά το δικό μου όχι. Οπότε αποφάσισα απλώς να το αγνοήσω!
    Καλωσήρθατε κι εσείς.
    :)


    @ Adis:
    Ωρεπουστημου!
    (κι εγώ έχω αφήσει χιλιάδες κλανιές να μου ξεφύγουν... τι τρόμος!)


    @ KitsosMitsos:
    Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!


    @ Silia:
    Δεν έχετε κι άδικο. Τελικά όμως μάλλον είναι ΚΑΙ αυτό ένα θέμα προσωπικών επιλογών, όπως όλα, με τα ρίσκα που εμπεριέχει το καθένα.
    Καλωσήρθατε στο φρενοκομείο μας!


    @ ntetzevou:
    Ε, αφού έχω ωραίο σώμα, τι να κάνω;
    Να μην το εκμεταλλευτώ;
    "Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Τζούλια!"
    Spy said...
    @ [Germanos]:
    Μπα, αυτά είναι μπαρούφες. Λέω να δοκιμάσω βελονισμό. Θα με βοηθήσει και στην περίπτωση που αποφασίσω να γίνω πρεζάκιας...


    @ Γ-Κ-Ζ:
    Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Αλλά ξέρετε, δεν είναι κι εύκολο για όλους να μιλήσουν. Ούτε είναι κι εύκολο για τους υπόλοιπους να διδαχθούν, μιας και οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι τόσο γκαντέμηδες που είναι οι μοναδικοί στον πλανήτη που τους βρήκε τέτοια συμφορά.
    (αν στουκάρετε με έναν τύπο σε μαύρη μοτοσυκλέτα που διασχίζει καθέτως την Σταδίου, εγώ θα είμαι... βρουμ... βρουμ...)


    @ SOTOS FSTAOU:
    Φίλε Σωτήρη σε καταλαβαίνω απόλυτα, και μιας και το ανέφερες πάρε κι αφιερωμένο ένα τραγουδάκι που ξέρω ότι θα σου αρέσει:
    Κάνε κλικ εδώ για να το δεις.


    @ konstantinos:
    Κυνηγάτε κι εσείς ανεμόμυλους βλέπω...
    (για αυτό σας συμπαθώ)
    :)
    Ουρανίσκος said...
    Μια όμορφη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό,που ίσως θα σας βοηθούσε σε παρόμοιες περιπτώσεις,είναι οι κοιλάδες με τις αγριοφράουλες, οι πλαγιές με το βαλσαμόχορτο και οι κορυφογραμμές με το βουνίσιο τσαι.θεραπευτικά και αρωματικά.Ελπίζω όλα να είναι καλά και οπως τα αγαπάτε απο δω και πέρα!

    Τους φιλικούς χαιρετισμούς μου, σε ένα εξαιρετικώς όμορφο ιστιότοπο και σε ένα γνήσιο και δημιουργικό blogger!
    ceralex said...
    Το να ξεγελάς τον φόβο είναι μια νίκη, κι όσες πιο πολλές οι νίκες σου τόσο πιο πολύ κι αυτος αδρανεί.

    ΤΟ κακό είναι οτι είμαστε πολλοί. Το καλό είναι οτι δεν είμαστε οι μόνοι.
    Εγώ σκέφτομαι πάντα λουλούδια. Πολλά κατακόκκινα λουλούδια.
    Θα σου αφήσω ένα εδώ, στον βωμό του τρόμου...

    καλησπέρα!
    Βένη Παπαδημητρίου said...
    Έχω γράψει και βιβλίο για τις κρίσεις πανικού. Σπάζοντας τα δεσμά της νεύρωσης. Πάντα θα έρχεται και θα φεύγει. Κρύβει και κατάθλιψη και ίσως περισσότερα. Αν δεν είναι μάγκας ο γιατρός.. Αλίμονο!

Post a Comment



My personal songs:


Land GigsQuantcast

 

Blogger Template | Created by: Spy